Voor mij een dag van mixed emotions:

enerzijds “nine eleven” anderzijds “onze dag”!

Vanmorgen heb ik op de radio een bijdrage gehoord i.v.m. “nine eleven”; i.v.m. een nieuw boek over 11/9/01 geschreven door de vlieginstructeur van die monsters die zich toen in de towers geboord hebben. Ik kreeg er kippenvel van: het moet heel frustrerend zijn: weten dat je door die monsters misbruikt bent.

    De vliegende Hollander van Rudi Dekkers:

Begin 2001 bezat Rudi Dekkers twee vliegscholen en was hij bezig met het oprichten van een vliegtuigmaatschappij in Florida. Vliegen was zijn grote passie. He was living the good life.
Dat veranderde drastisch op 11 september. Mohammed Atta en Marwan Al Shehhi, de piloten die met gekaapte Boeings het WTC in vlogen, hadden hun brevetten namelijk gehaald op zijn vliegschool...
In de commotie die volgde verloor Rudi Dekkers alles. Klanten liepen weg en bleven weg. De media en de politiek tastten zijn imago aan. Banken, zakenpartners en zelfs zijn vrouw lieten hem in de steek. In De vliegende Hollander vertelt Rudi over zijn jeugd in Nederland, zijn eerste banen en liefdes, waarom hij uiteindelijk in Florida terechtkwam, en hoe 9/11 zijn leven op zijn kop zette.
Rudi Dekkers vertelt ook openhartig over zijn kennismaking met Atta en Al Shehhi, over hun gedrag en vaardigheden, en legt ook uit hoe de machtigste natie ter wereld op de knien werd gedwongen door twintig jonge moslims op sportschoenen
Rudi Dekkers werd geboren in Nederland. Hij emigreerde naar de Verenigde Staten, waar hij een particuliere vliegschool opzette. Hij schreef dit boek in samenwerking met Gert Jan de Vries, freelance journalist en recensent voor o.a. NRC Handelsblad.

Vorig jaar heb ik het boek “de weduwen van 11 september” gelezen. Wie interesse heeft kan het terugvinden in mijn archief.

Anderzijds loop ik op wolkjes vandaag: Luc en ik = 4 jaar een gelukkig koppel. Op relationeel vlak mijn beste ervaring; ik heb mijn maatje gevonden en ben heel blij met hem.  Vanavond gaan we er eentje op drinken.

11-09-2008 om 09:33 geschreven door Schelpje67  

11-09-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

“En de dag brak aan, dat het pijnlijker was om een gesloten knop te blijven dan om het risico te nemen van het openbloeien.”   -  Vrij naar Anaïs Nin.

Deze zin zegt heel mooi hoe het vaak gaat met verandering: we beginnen er pas aan als het té pijnlijk wordt om niét te veranderen.
Het lijkt heel raar om in sommige gevallen zo lang te wachten voor je in beweging durft te komen. Raar, omdat je jezelf daarmee in een situatie houdt waarin je eigenlijk (al lang) niet meer wilt zijn. 

Het lijkt tegenstrijdig om ergens niet gelukkig mee te zijn en die situatie toch niet te veranderen. Hoe komt dat?
De hoofdreden is vaak: angst. Niet zozeer angst voor verandering op zich. Daar zijn we meestal niet op tegen, als we maar zeker weten dat er iets goeds uit voortkomt. Maar dat weet je vooraf nooit helemaal zeker. Daar komt nog bij dat je, om iets te veranderen, dingen anders moet gaan doen dan je ze tot nu toe gedaan hebt. Want als je hetzelfde blijft doen, blijf je dezelfde resultaten halen.
 

Een vooraf onzekere uitkomst plus het aannemen van een nieuwe houding, denkwijze of gedrag horen bij elk veranderingsproces.
Daardoor kan je onzeker of angstig worden om de verandering aan te gaan, en blijf je stilstaan. Tot je vertrouwen groot genoeg is om de verandering aan te durven, of het te pijnlijk wordt om niét te veranderen. Of, in het uiterste geval, de wal het schip keert. 

Wat kan je daar aan doen? Hoe kun je die angst loslaten?
De allereerste stap is aan jezelf toegeven dat je ergens bang voor bent. Vaak verzinnen we allerlei rationeel lijkende argumenten om maar niet te gaan veranderen. Komt één van de volgende argumenten je misschien bekend voor?

- ‘Daar heb ik geen tijd voor’;
- ‘daar heb ik geen geld voor’;
- ‘dat heb ik al eens geprobeerd’;
- ‘dat krijg ik op mijn werk nooit geregeld;
- ‘dat gaat vast niet lukken’;
- ‘dat kan ik niet’;
- ‘dat heeft toch geen enkele zin’
- etc. etc.
 
Zolang je gelooft dat deze argumenten wáár zijn kom je geen stap verder. Onder ogen zien dat je ergens bang voor bent is het begin van het loslaten van je angst.

Want in tegenstelling tot wat we geneigd zijn te denken wordt angst niet gróter door ernaar te kijken, maar juist kleiner.
Soms is ernaar kijken al genoeg om in beweging te durven komen. Als dat niet het geval is, kun je het volgende doen: 

Denk terug aan de keren dat je ergens zenuwachtig over was en het tóch gedaan hebt.
Wat was de feitelijke situatie, en waar was je bang voor? Door daar aan terug te denken kun je in ieder geval opmerken hoe weinig je angst vaak te maken heeft met wat er werkelijk aan de hand is. Het is niet de situatie die je eng vindt, maar alles dat je daar zelf bij denkt.

Wat heb je toen gedaan om het toch te durven? Hoe heb je je voorbereid – of juist helemaal niet? En denk tot slot terug aan hoe je je voelde nadat je het gedaan had. Daardoor herinner je jezelf eraan dat het achteraf eigenlijk altijd enorm meegevallen is.
 

Door jezelf hieraan te helpen herinneren, vergroot je het vertrouwen in jezelf: het vertrouwen dat je prima in staat bent om lastige situaties aan te kunnen.
Want eigenlijk is dat de angst die aan bijna alle angsten ten grondslag ligt: de angst dat er situaties zijn die jij niet aan kan.

En door te kijken naar eerdere momenten waarop je daar bang voor was en het je tóch gelukt is, zorg je ervoor dat je genoeg vertrouwen in jezelf krijgt om de laatste stap te kunnen zetten:
 

Haal diep adem, en doe het!
Uiteindelijk is doen wat je zo eng vindt de enige manier om van je angst af te komen.

Heel veel succes gewenst!
(Bron: Goodfeeling.nl)

10-09-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

09-09-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

                                                                      

Wat past er beter bij een Hot Indian Summer dan zwoele verliefdheid? Dát unieke liefdesgevoel geeft iedere bloeiende Phalaenopsis van nature.

De vlinderorchidee is daarom Woonplant van de maand. Voor iedereen die zich wil laten betoveren door de mooiste, meest tedere bloemen.

De naam Phalaenopsis is afgeleid van het Griekse 'phalaina' (vlinder) en 'opsis' (gelijkend op). De eerste tropische orchideeën kwamen al eeuwen terug in Europa en ze ontketenden direct een ware verzamelwoede onder wie het zich kon permitteren. Anno nu laat iedereen zich - terecht - verleiden door deze bloemvlinders.

Hagelwit of met lipstick
Phalaenopsis staat voor sensualiteit. De zichtbare, zilverkleurige wortels, ovale bladeren, wellustige stengels en de haast fladderende bloemen zijn adembenemend. Het vlinderthema is goeddeels wit of roze, maar steeds meer variaties komen tot bloei… wit met een roze of rode lip. En schaarse must-haves in lila, zalmkleur, geel, oranje of rood. De stelen zijn doorgaans 55 tot wel 70 cm lang en er komt óók meer en meer variatie in het formaat van de bloemen.

Liefde is Phalaenopsis
De Phalaenopsis kan met de juiste aandacht maandenlang bloeien en bovendien daarna weer tot vlinderbloei komen. Voor de vorming van nieuwe knoppen geef je deze lieveling een tijdje een koeler, wat droger plekje. Je ziet vanzelf dat een nieuwe bloemknop zich aan zal dienen en dan stap je weer over op de normale verzorging. Je kunt je zo twee tot drie keer per jaar opnieuw aan je favoriete bloemvlinders verlekkeren!

Gun Phalaenopsis een lichte plek, uit de zon en uit de buurt van radiatoren. Voorkom sterke temperatuurschommelingen, hou de potkluit matig vochtig, maar verwijder overtollig water en zorg iedere maand voor speciaal orchideevoedsel.

(Bron: Fan.tv)

                                        


Dankzij mijn schoonmoeder is de “vlinderorchidee” één van mijn lievelingskamerplanten.
4 jaar geleden kreeg ik mijn eerste orchidee van haar cadeau. Die plant is nog geen dag zonder bloemen geweest! Ik heb er ondertussen 3 thuis en ééntje op mijn bureau op het werk. Als die op werk uitgebloeid is, breng ik hem mee naar huis om weer in bloei te krijgen. Na een paar weken kan ik mijn orchidee terug meenemen naar het werk. Mijn collega's zijn dan stikjaloers. Blijkbaar is mijn living/veranda de ideale plaats voor orchideeën.

08-09-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

06-09-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

Omschrijving:
Marie is te jong om zich met een traplift omhoog te laten vervoeren of om te genieten van de luxe van een inloopbad (maar niet zó jong dat ze niet zou kunnen genieten van een paar gemakkelijke schoenen). Natuurlijk, ze begint al wel op leeftijd te komen – maar ze vindt dat geweldig! Weliswaar is ze lichtelijk geobsedeerd door de vraag of ze de seks in haar leven moet opgeven – ‘Au! Au! Au!’ –, maar daar staan andere dingen tegenover, zoals helemaal opnieuw verliefd worden… op haar kleinkind Gene. Nee, ik wil niet bij een leesclub! is een buitengewoon geestig gefictionaliseerd dagboek. Wat gebeurt er als je de gedachten van een knorrige en verfrissend eigenwijze oudere vrouw mengt met die van Bridget Jones? Dít!

Wat ChickLit.nl van dit boek vindt:
Nee, ik wil niet bij een leesclub! is een zeer vermakelijk, vlotlezend boek over een zestigjarige Bridget Jones. Het is geschreven in dagboekstijl en met zoveel eerlijke humor en zelfspot dat je al vanaf de eerste pagina een zwak krijgt voor de ietwat cynische maar grappige hoofdpersoon Marie. Zij is zestig jaar en zet zich af tegen alle standaard clichés over oud zijn. Haar, soms erg korte, beschrijvingen van wat ze allemaal meemaakt lezen erg makkelijk weg en vaak moet je hardop lachen om de manier waarop ze tegen het leven aankijkt. Ook is het erg leuk om te lezen dat (sommige) zestigjarige vrouwen zich vaak nog met precies dezelfde zaken bezighouden als hun veertig jaar jongere seksegenoten, want ook Marie denkt veel na over de liefde, spreekt af met haar vriendinnen, gebruikt email en heeft een zwak voor schoenen.
Het verhaal wordt nergens echt spannend, maar dat hoeft ook niet. Het is gewoon een leuk en lekker boek, dat in een gemoedelijk tempo naar een plezierig einde toewerkt. (Judith V.)

Ik sluit mij hierbij aan. Ik vind wel dat ik het 10 jaar te vroeg gelezen heb.

05-09-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

04-09-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

Vandaag ga ik voor de 4^e keer naar de pijnkliniek in Zottegem.

De 4^e inspuiting met Hyalase, mijn redmiddel

Ik voel mij in ieder geval beter en beter. Eindelijk terug het gevoel dat ik actief leef.

Ik heb minder pijn en kan bepaalde activiteiten langer volhouden. Bijvoorbeeld vorige zondag zijn we in de buurt gaan fietsen: Wingene – Egem – Pittem. Ik heb cc 25 km gefietst zonder het gevoel te hebben dat ik een inspanning geleverd heb en heb achteraf niet speciaal gerust. Vorig jaar was mijn limiet 18 km en moest ik plat gaan liggen en rusten toen ik thuiskwam.

Mijn voet en been voel ook minder verdoofd aan: ik heb meer gevoel in mijn tenen en het bovenste deel van mijn onderbeen. Rond mijn kuit en enkel is het nog altijd voos.

Ik heb wel last van verschrikkelijk spierkrampen in die voet, zelfs toen ik aan het fietsen was zondag: een gek gevoel hoor, teenkrampen terwijl je aan het fietsen bent. Volgens dr. Demaegd krijg ik die krampen omdat de Hyalase z’n werk doet.

Vandaag en morgen zal ik het rustig aan moeten doen: ik heb een heel zwaar gevoel in mijn onderrug na de inspuiting en kan zeker niet bukken. Na 2 dagen voel ik mij terug “normaal”.

Op naar een actiever leven!

   Op het terras van de Rysselendemolen gingen we zondag iets drinken. 

03-09-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

02-09-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

Een ongelooflijk verschil met de voorbije weken toen ik deze middag thuiskwam van mijn werk: geen chaos , geen kibbelende meisjes , geen ontbijtspullen meer op de tafel , geen in-pyama-hangende-tieners-voor-de-tv , … maar zalige rust en orde in huis !

01-09-2008 om 16:40 geschreven door Schelpje67  

01-09-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

31-08-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

30-08-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

29-08-2008 om 20:50 geschreven door Schelpje67  

 'Alleen in je boekenkast kan je niet verbergen wie je bent'.  Op zondagochtend praat Friedl' Lesage met interessante mensen over de boeken die hun leven hebben bepaald. Een gesprek over ezelsoren en gebroken ruggen waarin Friedl' graag tussen de lijnen leest.

28-08-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

27-08-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67  

Verhaal: Wanneer de baas van een bende huurmoordenaars contact legt met Wesley Allan Gibson (McAvoy), een depressieve kantoorbediende, en hem vertelt dat zijn vader een huurmoordernaar was die onlangs vermoord werd, besluit Wesley zijn leven in eigen handen te nemen en ook een professionele moordenaar te worden. Al snel blijkt dat hij een waar talent is en hij wordt toegelaten tot het geheime gezelschap, waar hij besluit wraak te nemen om zijn vaders dood. Wesley raakt binnen de kortste keren helemaal in de macht van de clan en van Sloan, de baas (Freeman). Samen met zijn ‘collega’ Fox (Jolie) gaat hij op zoek naar de moordenaar van zijn vader.

Ik heb al verschillende films gezien met Angelina Jolie, ik vind haar wel een goeie actrice.

Mr en Mrs Smith (Actie - 2005)
Verhaal: John en Jane Smith (Brad Pitt en Angelina Jolie) zijn een gewoon koppel met een gewoon huwelijk, waar de pit een beetje uit is. Maar beiden hebben een geheim en zijn, zonder dat de ander het weet, een berucht huurmoordenaar, in dienst bij twee concurrerende bedrijven. Als de waarheid aan het licht komt, krijgen John en Jane de opdracht om elkaar te vermoorden...

Beyond Borders is een heel ander genre film (Drama – romantiek – oorlog - 2003)
Verhaal: De Amerikaanse Sarah Jordan (Jolie) leeft een rijkeluisleventje in Londen. Tijdens een benefietbal ontmoet ze dokter Nick Callahan (Owen) die zijn leven heeft gewijd aan het helpen van mensen in door oorlog verscheurde landen. De getrouwde Sarah is zodanig van hem onder de indruk, dat ze besluit met hem mee te reizen naar Ethiopië. Ze laat zich in een voor haar onbekende wereld meeslepen en ontwikkelt intieme gevoelens voor dokter Nick. Via deze dokter komt ze in aanraking met gruwelijkheden in alle uithoeken van de wereld.

26-08-2008 om 10:17 geschreven door Schelpje67  

Als aanloop naar de competitie, die start in het volgende weekend, richtte Skd Herstberge gisteren een jeugddag in met aansluitend de jaarlijkse barbecue.

Om onze scholier te steunen ben ik gisterenavond meegeweest.

Brrr .... bitterkoud was het in de tent! Qua gevoelstemperatuur leek het 23 oktober i.p.v. 23 augustus.
3 terrasverwarmers om een tent voor 200 personen op te warmen was véél te weinig! Een paar koffietjes na het eten verwarmden mijn innerlijke mens, maar aangenaam is anders. Spijtig dat de dj de mensen niet aanzette tot dansen. Of wist hij ook niet waar de “dansvloer” voorzien was? Dat was mij alleszins niet duidelijk. Jammer ik had wel zin om te dansen ... en zo warmer te krijgen .. maar zo waren we redelijk vroeg terug thuis en zijn we vandaag wakker genoeg om naar de rommelmarkt in het centrum van onze gemeente te gaan.

24-08-2008 om 10:41 geschreven door Schelpje67  

23-08-2008 om 00:00 geschreven door Schelpje67