Lambert Likkel, geboren in 1941, kwam in maart 1966 als ontwerper in dienst van de rijwielfabriek Union. Daarvóór had hij een opleiding als machinebankwerker en technisch tekenaar voltooid en een aantal jaren praktische ervaring opgedaan. In zijn tijd bij Union zat hij twee termijnen in de ondernemingsraad. In de jaren zeventig zat hij bovendien acht jaar lang voor de PvdA in de gemeenteraad van Nieuwleusen. In de herfst van 1977 vertrok hij bij Union en zocht hij een nieuwe werkgever.

     In deel 1 van dit interview vertelt Likkel over het bedrijf Union en de ontwikkelingen binnen de fabricage van fietsen, deel 2 gaat over zijn werkzaamheden als ontwerper en de rumoerige tijd die Union in 1976/77 meemaakte.

Snorfiets

U hebt in de tijd dat u bij Union werkte een snorfiets ontwikkeld. Wanneer was dat precies?

Dat was in 1975.

Hoe zag de aandrijving van deze snorfiets uit?

De aandrijving liep vanuit een elektrische Philips permanentmagneetmotor van 80 mm rond en 150 mm lang via een poly-V-riem (bestaande uit ca. zes V-snaartjes) naar een vlakke ring die aan de spaken van het achterwiel vastzat. De motor zat boven het achterwiel, tussen de zijplaten van de bagagedrager.

     De poly-V-riem was afgekeken van een wasmachine-aandrijving, want ook de Philips-motor was oorspronkelijk voor een wasmachine ontwikkeld. Ze hadden bij Philips alleen nog niet de elektronica voor de aandrijving gereed. Die hebben ze toen snel voor ons ontwikkeld, het paste in een kastje van 10 x 10 cm. Later hebben we ook nog met Nedap in Groenlo een besturing ontwikkeld, die zelfs in een luciferdoosje te plaatsen was.

     Dat was op zich heel mooi, maar uiteindelijk is het hele concept gestrand op de ontwikkeling van de accus. Die waren te groot en te zwaar. We gebruikten twee normale startaccus; die hebben een hoog piekvermogen en zijn daardoor snel leeg. Je kon er maar twee uur mee rijden. Er waren wel andere fabrikanten die betere accus wilden ontwikkelen, maar Union was niet bereid om het nodige geld in deze ontwikkeling te steken. Dat was het einde van het hele concept.

     Maar voor het zover was, werd er met de snorfiets een demontratie gegeven op het Binnenhof in Den Haag. Zelfs het televisiejournaal was toen daarbij aanwezig. Kamerleden mochten een ritje op de snorfiets maken. Het was de bedoeling om de wetgeving dusdanig te veranderen, dat je met de snorfiets op gewone fietspaden mocht rijden en dat hij dus niet als bromfiets werd beschouwd. Bromfietsen mochten toen namelijk nog niet het fietspad op.

Wat was dan de maximum snelheid die je met de snorfiets kon behalen?

20 km per uur, vergelijkbaar met een fiets. De snorfiets reed geluidloos, en als je daarmee in het bos fietsers ging inhalen, keken ze erg verbaasd. Je moest er echt op letten, want mensen hadden het niet in de gaten als je ze naderde.

Het frame van de snorfiets doet me aan de Union Flamingo minifiets denken. Was het daarvan afgeleid?

Nee, niet echt. Het leek er wel een beetje op, maar ik heb toen een geheel eigen frame voor de snorfiets ontwikkeld, met 20 x 2" wielen.

Hoe lang duurde het hele project voordat het uiteindelijk werd stopgezet?

Niet langer dan een half jaar.