De bal ging aan het rollen toen we op 5 december 1993 de brochure ontvingen van de Schwäbischer Bart und Schnauzerclub uit het Duitse Schömberg met de uitnodiging deel te nemen aan een Internationale bijeenkomst met een bijhorende wedstrijd, georganiseerd door de plaatselijke snorrenclub aldaar die daarmee hun derde jubileumjaar vierden.

Een verslag van onze deelname aan dit evenement.

VRIJDAG 11 MAART 1994

Met een geloofsbrief van Antwerps Burgervader Bob Cools op zak, hadden onze kandidaat-deelnemers afgesproken die bewuste vrijdagmorgen in een zonovergoten Antwerps Centraal Station omstreeks 08.45u.



Guy en Herlinde uit het verre Lendelede kwamen juist op tijd aan uit Izegem via Kortrijk en Gent en werden er opgewacht door Liliane en Theo. Voorzitter Willy was de avond ervoor al vertrokken om het een en ander op voorhand ter plaatse te regelen.






10.00u. : we komen aan in Brussel-Noord waar we nog even de tijd hadden om een pintje te nuttigen alvorens over te stappen in de IC-trein Oostende-Keulen... kwestie van de smaak te pakken te krijgen.

En zoals gebruikelijk bij de Belgische spoorwegen, weerhalmde er toch een verkeerde melding op het perron en konden we nog vliegensvlug met pak en zak van spoor 5 naar spoor 4 rennen. Tot onze grote ontsteltenis kregen onze nog ontwakende hersens daar het gezelschap van een twintigtal luidruchtige 'laatste-100-dagen-vierende' studentinnen die gelukkig 15 minuten later afstapten in Leuven Centraal.

Om van de emoties te bekomen trakteerde Theo vlug met een biertje uit de rondrijdende minibar, ons laatste pintje op Belgisch grondgebied.



We geraakten stilaan in de stemming van de komende festiviteit en van Luik tot in Verviers werden er moppen verteld waarbij vooral de Hollanders en de joden het moesten vergelden. Maar het vroege opstaan en de vermoeidheid speelden ons nog parten en er volgde een doodse stilte tot even voor Aken.







12.45u. : aankomst in Keulen waar we, bij wijze van middagmaal, een 'heise wurst' naar binnen werkten, een duits biertje naar binnen goten en nog even de tijd hadden om de Dom-kathedraal te bewonderen (die staat trouwens pal naast naast de uitgang van het station), want we hadden nog 45 minuten de tijd voor onze volgende aansluiting.











13.30u. : na opnieuw een kleine verwarring op het perron, konden we opstappen in de trein naar Stuttgard. Liliane had dan wel gezorgd voor gereserveerde plaatsen, maar toch moesten we enkele lomperikken uit onze zetels verjagen, onder groot protest van de bezetters : RESERVIERT, JAWOLL !



Dan gaat het rustig over Bonn, Koblenz, een lange rit langs de Rijn (met zijn kastelen, de beroemde Lorelei en de overblijfselen van de nochthans onverwoestbare brug te Remagen), en over Mainz, Mannheim en Heidelberg arriveren we in Stuttgard Bahnhof waar we weer drie-kwartuur de tijd hadden voor een laatste overstap naar onze eindbestemming. Dus was het weer tijd voor een 'heise wurst' en een biertje.




We hadden nu echt wel de smaak te pakken. We kwamen daar ook nog eens in gesprek (hoegenaamd van korte duur) met een eigenaardige Engelse 'kwiestenbiebel' met een verdacht Duits paspoort,...
rare situatie.

17.45u. : laatste etappe, over Böblingen bereiken we dan omstreeks 19.00u Rotweil (je weet wel... van die hondjes...) waar voorzitter Willy ons stond op te wachten met een afgevaardigde van de plaatselijke Schömbergse Snorren-en-Baarden Club en werden we met een busje over duistere weggetjes en langs griezelige bospaadjes zonder enige straatverlichting naar het centrum van het stadje gebracht.






We werden er zeer vriendelijk ontvangen door de familie Baier, die er een bakkerij en enkele hotelletjes uitbaten. Met groot genoegen mochten we er ook Tom en Liezi, helemaal met de wagen uit Terneuzen, begroeten.









Na de check-in en de pak-uit in ons gloednieuw apartement-tweepersoonskametje en na een verkwikkende douche, was het stilaan weer tijd geworden om de inwendige mens te versterken en bestelden in Cafe Baier een licht avondmaal, bestaande uit brood en verschillende worsten-variëteiten.



22.00u. : aankomst van Frans van Haren (Voorzitter van de Eerste Nederlandse Snorrenclub / E.N.S.), helemaal met de wagen uit Nederland, vergezeld van zijn charmante vrouw Wilma. Frans is daar voor in de jury te zetelen...
We gaan dan met z'n allen nog een glas drinken (het kunnen er twee geweest zijn ook...) in het gezellige, maar overvolle cafe Goaba-Hemml (de geitenhemel).

23.00u. : tijd voor een welverdiende nachtrust.


ZATERDAG 12 MAART  1994

09.00u. : terwijl de anderen nog lagen te pitten, maakten Guy en Herlinde een verfrissende wandeling door het dorp. Maar naast een drietal pitoreske geveltjes en enkele beeltenissen van plaatselijke folklorefiguren, viel er eigenlijk niets bezienswaardig te bespeuren.






10.30u. : een eigenaardig uur om te 'fruhstucken', maar wij allen met een wolvenhonger rond de rijkgevulde ontbijttafel, waarop diverse soorten broodjes en verschillende variëteiten van kaas, vlees en jam verspreid lagen, dit alles door te spoelen met koffie, thee, warme chocolademelk en fruitsap.







We krijgen daar ook een voorstel voor een interview voor de Duitse en de Oostenrijkse Radio en Televisie.





En we zouden geen Antwerpse Snorrenclub zijn als we daarna de tijd niet zouden nemen voor een frissen pint Duits bier, waarna het terugging richting hotel om ons in tenue te zetten voor het middagmaal.



13.15u. : het is beginnen regenen en gezien ons restaurant voor de noen toch enkele kilometers buiten Schömberg ligt (welbepaald in randgemeente Zollern-Albkreis), besluiten we met de auto's van Tom en Frans naar het Gasthof Waldschenke am Stausee te rijden : daar bevindt zich een mooi meer in een vallei pal naast het etablisement en ook nog een miniatuurstad met van die typisch Duitse huisjes.



Maar na het voortreffelijk tafelen is het zodanig beginnen gieten dat we er geen kans toe kregen dit te gaan bezoeken.
Toch vlug even ertussen voor een kiekje...



Bij het verlaten van de zaak slaagden Tom en Theo en ternauwernood in een kantelende bruiloftstaart te redden, maar konden echter niet verhinderen dat het bovenstukje met het mini-bruidspaar tegen de vlakte donderde, tot groot verdriet van de feestvierenden in de feestzaal ernaast, want het schijnt dat dit ongeluk brengt bij de jonggehuwden.
Wij zullen er in ieder geval niet wakker van liggen...












16.30u. : vandaaruit naar de plaats van het gebeuren, de Stausee-Halle, een omgevormde sportzaal met podium waar we, na gepasseerd te zijn aan de inschrijvingstafel, al vlug kennis maakten met de verschillende snorrenclubs en baardenverenigingen en de deelnemers en ik kan je verzekeren, als je voor de eerste keer zo'n internationaal gezelschap samenziet, dat je je ogen uit hun kassen kijkt : wat daar allemaal rondloopt !
Onze groep kreeg er al meteen een eretafel toegewezen, helemaal vooraan bij het podium, en vlug werden we voorzien van het nodige verfrissende gerstenat. Voor de gelegenheid hadden we onze Snorrenvlag bij en Guy plante deze meteen in een grote bloempot op het podium.

  

18.00u. : alle deelnemers worden verzocht zich per groep naar de ingang te begeven om dat onder muziekbegeleiding naar het podium toe te stappen en toeval of niet, maar wij waren toch wel de eersten zeker, met onze vaandel op kop ! van publiciteit gesproken !



Er waren daar drie cameraploegen aanwezig van de Duitse SDR-tv om het ganse gebeuren op te nemen.



Na een uitgebreide speech van Markus Bross, de President van de Schwäbische Bart und Schnauzer Club Schömberg en organisator van deze Meisterschaft, kreeg ook nog de plaatselijke burgemeester het woord en werd de bedankingsbrief van de Antwerpse Burgemeester Bob Cools, die Willy Dupon ter dezer gelegenheid had meegekregen, ook nog eens voorgelezen.



Frans van Haren overhandigde aan Markus een vaantje van de E.N.S. waarna hij plaats nam aan de jurytafel (5 mannen en 2 vrouwen).



18.30u. : nu volgenden de verschillende deelnemers, elk in hun specifieke categorie.
Te beginnen met de Schnurbärte (de snorren).
Daarin ving men aan met de categorie 'naturale', waarin voorzitter Willy Dupon zich had ingeschreven.
Hij kwam er heelhuids en eervol uit
op een 4de plaats op 7 kandidaten met 36,5/50.
 


Andere categorieën waren de Engelse snor, de Keizerlijke snor, de Dali snor, de Hongaarse snor
en de 'Vrije Stijl' waarin onze
Theo van Gogh op 11 deelnemers de 4de mooiste was met 44/50 !



In de reeks Kin- und Backenbärte hadden we de Natuurlijke Kinbaard met snor, de Vrije Stijl en de Keizerlijke Bakkebaarden met snor waarin de Antwerpse Snorrenclub vertegenwoordigt was
door Tom Schoremans en Guy Vandendriessche.



Ondanks de zware concurentie behaalde
onze motorrijder uit Westvlaanderen in deze
categorie met 10 deelnemers toch nog de 7de plaats met 43/50





Maar het brons viel in handen van een
dolblije Tom die met 45,5/50 de 3de plaats behaalde.





De bekertrofee werd dan ook overvloedig met champagne gevuld.
Onze duurverdiende oorkondes werden zorgvuldig weggeborgen onder de hoede van Liezi...





De hele show werd af en toe onderbroken door een optreden van een kleurige dansgroep, een folklore-orgeltje en twee optredens van een ex-miss Body Building Figuratieve stijl om dan verder te gaan met de categorie Baarden.



Daarin defileerden achtereenvolgens de stijlen Musketier, Verdi, Garibaldi, de Natuurlijke baard en de Vrije Stijl, waarin enkele bezienswaardigheden terug te vinden waren.

Het geheel werd afgerond met een groepsfoto van alle deelnemers en tot laat in de nacht werd er gevierd onder de tonen van typische Tirolermuziek.







  

Het bier vloeide rijkelijk, onze Willy verdween af en toe in de bodega, Wilma kocht voor 10 Pfenning een tafelplantje dat Guy zomaar begon op te vreten, hij haalde dan even later een belegd broodje dat Wilma begon op te vreten, Wilma werd ook nog eens door Theo gered
 uit de handen van een Duitse 'friemelaar', Tom en Liliane poseerden gretig voor de lens van Liezi, Guy en Willy zochten dan weer met fotografe Herlinde de eigenaardige exemplaren op voor een plaatje en er werden volop naamkaartjes uitgewisseld en contacten gelegd.















02.00u. : op uitzondering van Theo stapten wij allemaal richting hotel, behoorlijk beschonken natuurlijk en niet zonder de nodige oriëntatieproblemen want de openbare verlichting was uitgevallen wat het zoekwerk nog eens bemoeilijkte.

ZONDAG 13 MAART 1994

09.45u. : bijna overslapen ! Er was nog geen wekdienst in het gloednieuwe complex dat nog deels onder de steigers stond en na een verkwikkende douche en het inpakken van onze bagage, was het opnieuw verzamelen geblazen in Cafe Baier voor een uitgebreid ontbijt met alles erop en eraan. Daar komen we te horen welk een onrustige nacht Willy en Theo hebben gehad : de ene kon niet slapen van de andere zijn gesnurk en de andere kon niet slapen omdat de ene dan weer om de minuut moest gaan pissen, gevolg van al dat bierdrinken !
Buiten werd het ondertussen weer grauwer en grauwer, ondanks de relatief warme temperatuur.
Maar er zat onweer in de lucht ...



11.00u. : we hadden nog een laatste ontmoeting met organisator Markus Bross in het cafe van zijn zoon (zie vrijdagavond), alwaar we werden getracteerd op een eigenaardig aperitiefje en na dit met een biertje of een wit wijntje te hebben doorgespoeld was het de hoogste tijd om onze reiskoffers op te halen, want mondvoorraad in te slaan voor onderweg en voor thuis (gebak en worst) en werden wij (Willy, Liliane, Theo, Guy en Herlinde) uitgewuifd door Frans/Wilma en Tom/Liezi, die de vlaggestok met de wagen zouden meedoen.

Het busje voerde ons naar het station in Rotweil. Terwijl we nog enkele minuten stonden te wachten op het perron voor onze trein naar Stuttgard, werd de stationsweegschaal maar eventjes uitgetest.
Resultaat : Willy 170 halve kilo's en Theo 212 halve kilo's.
Nadat Liliane een ongelovige bedelaar op het rechte pad had gezet, was het tijd om op te stappen. Op het perron zag Willy, net toen het bijna 'klikte', een 'jong poepke' aan zijn neus voorbijgaan.

14.00u. : er volgde een vlotte reis naar Stuttgard, waarbij er nog even werd nagekaart over de voorbije gebeurtenis.
In het zonovergoten Stuttgard Bahnhof verorberden we opnieuw een lekkere 'heise wurst' uit het vuistje, maar nu met frietjes en wordt dit natuurlijk doorgespoeld met een lekkere frisse pint in een bierfässel (stationscafetaria).


Muntverzamelaar Theo controleerde voortdurend onze nikkeltjes op data en een bepaalde letter, tot het weer tijd was voor onze verdere reis huiswaarts.

16.20u. : vertrek vanuit Stuttgard en ondanks de gereserveerde plaatsen moesten we opnieuw enkele bezetters verjagen : ditmaal een stinkende Amerikaanse riool-artiest met een soort buitenaards muziekinstrument vergezeld van een schepsel dat een vrouw moest voorstellen... die hadden dan nog het ongeluk van geen treinbiljet te hebben waardoor ze in discussie zaten met de dienstdoende kaartjesknipster (Minnie met de Mousse) en het werd er al niet gemakkelijker op want de ene spraken geen Duits en de andere verstond geen Engels !
Maar dat was ons probleem niet meer.
Theo kwam bij charmant gezelschap terecht, maar het arme kind heeft de ganse reis tegen het raam verpletterd gezeten, geen enkele geluid voortgebracht noch opgekeken !



16.50u. : het begint opnieuw te regenen en rond Heidelberg komt dan eindelijk de service-minibar aangereden. Een colaatje ging er al vlug in, want bier hadden we nagenoeg voldoende gehad en een halte in Keulen moest er nog aankomen...
Er werd het een en ander besproken en opgetekend over de verdere organisatie van De Snor van het Jaar 1994, het Snorrenbal van '95 en over het verder uitbreiden van de contacten met binnenlandse en buitenlandse snorren en snorrenclubs.

18.35u. : we rijden in het duister het station van Koblenz binnen. De vermoeidheid slaat toe en Willy en Liliane vallen in een diepe slaap. Eigenaardig genoeg horen we geen gesnurk !



19.29u. : aankomst in Keulen. Na opnieuw een 'heise wurst' en een biertje (toch nog...) vertrekken we 45 minuten later naar Brussel. Er was niet veel volk in ons compartiment, dus : schoenen uit en lekker relax gestrekt in de zetels !



Theo sprong even in paniek recht als er wordt omgeroepen dat we 15 minuten vertraging hebben... zo zouden de Antwerpenaren hun aansluiting in Brussel missen, maar door tussenkomst van Herlinde die een hartig woordje met de treinbestuurder maakte (rijdt eens wat rapper, jong !) kwam alles in kannen en kruiken.
Een rustige reis naar Aken en Theo moest 'scheisen'.
"Moet je eens kijken wat papier ze hier gebruiken", zegt hij en toont ons deze 'sigarettenblaadjes' !



Nog niet helemaal vertrokken vanuit Aken of er vallen opnieuw schunnige en minder vieze moppen, waarop Theo zich even later gaat verdiepen in een boek en Willy in wat anders...

Het is ondertussen bijna 22.00u en we rijden Verviers binnen. Ondertussen was die minibar al enkele keren vruchteloos voorbijgereden en even voor Luik komt er een grappige (ditmaal belgische) conducteur voorbij, die waarschijnlijk Josée ook moet kennen, want hij zegt spontaan tegen Willy "doe de groeten aan uw vrouw"...
Van raadsels gesproken !

22.30u : Luik. Theo moet dringend weer 'scheisen' maar wacht van zijn vrachtje door te spoelen tot de trein weer rijdt... kwestie van het hoopje een beetje verdeeld te spreiden over enkele metertjes treinspoor.
 Hij wilde dàt de reizigers op het perron niet aandoen.
En het moet verschrikkelijk geweest zijn, te zien aan zijn vertrokken gezicht toen hij terugkwam...

Een nieuw stripverhaal is in wording : 'Willy van Wanten und die Heise Bürsten' (of zit daar een drukfoutje verscholen ?)

22.50u : Liliane moet dringend p.....

23.05u : aankomst in Brussel-Noord : slaperige Willy geeft nog rap een kopstoot tegen het bagagerek (hij had gedroomd dat hij een Duitse skinhead vast had...) en onze groep werd daar op het perron ontbonden : Willy, Theo en Lil naar Antwerpen, Guy en Herlinde naar Kortrijk.
Er zal zeker nog wel het een en ander gebeurt zijn op die trein naar Antwerpen, maar daar heeft de voorzitter mij niets over verteld...

Einde

12-03-1994 om 00:00 geschreven door Guy