over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
27-09-2005
De bedrijfsarts stuurt me naar huis
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Ik ben altijd een bezige bij geweest, een haantje-de-voorste, een trekkersfiguur.
Al heb ik het een aantal keer heel moeilijk gehad in mijn leven (hierover later meer), toch had ik mijn leven en daarom ook mijn gezondheid vroeger goed in de hand. Ik had een (meestal) leuke job bij een bank, dichtbij mijn eigen huisje (en dat van diezelfde bank), een aantal vrienden (dacht ik), mijn beestjes (honden, poes, later ook paarden), een leuk bijberoep (cranio-sacraal therapeute en lesgever anti-stress technieken!), veel contacten met mensen. Mijn evenwicht behield ik door een aantal meditaties en een alternatieve levenswijze...
Door een samenloop van omstandigheden ben ik zo'n 5 jaar geleden terug 'normaal' gaan leven en gestopt met mediteren om langere dagen te kunnen werken in een niet-zo-leuke job meer. Alhoewel ik in die periode mijn lieve man leerde kennen, kregen we samen behoorlijk wat financiele en sociale tegenslagen te verwerken waardoor meer en meer vrienden (nou ja) ons allemaal in de steek lieten. Dankzij de nachtvluchten van Bertje de bleiter was mijn slaap intussen ook al een aantal jaar danig gestoord.
Twee jaar geleden kreeg ik terug een prachtjob, een uitdaging die ik aan 120% aannam en die mijn 'anti-stress therapie' werd... tot ik oktober 2007 instortte. Diagnose: Burnout-depressie, al voelde ik me niet depressief maar enkel gewoon 'op'. Ik had niks energie meer, ik die zoveel jaar energietechnieken had aangeleerd! Ik die meer anti-stress technieken kende dan 90% van de bevolking, had mij laten pakken... en hoe!
Nu, na bijna 6 maanden rust en 'reguliere' behandeling, ben ik nog steeds niet in staat om te werken. Toch geloof ik dat ik terug 'goed' zal worden, alhoewel mijn lichaam daar nu nog steeds anders over denkt. Ik heb intussen wel al een aantal dingen geleerd, zaken waarover ik niets op het www terugvond.
Daarom deze blog: misschien kan mijn ervaring, mijn verhaal, anderen helpen om een burnout te vermijden, te aanvaarden of ook te overwinnen.
Let it be...
PS: ik probeer om de blog gemakkelijker leesbaar te maken door hem in romanstijl te schrijven. Daarom ook plaats ik het laatste bericht onderaan zodat nieuwe bezoekers vanaf het begin kunnen starten.
Ik wist al een hele tijd dat ik verkeerd bezig was. De ommezwaai was heel zachtjes begonnen maar, eenmaal goed ingezet hadden een aantal opeenvolgende traumas mij op zeer korte tijd overweldigd. Mijn mooi opgebouwde evenwicht brokkelde af in een razend tempo waarin ik uiteindelijk meewerkte uit een gevoel van onvermogen om de rally te stoppen. Het was al zoveel jaar aan de gang en toch kon ik exact zeggen wanneer het juist begon.
Nochtans was ik 15 jaar geleden een depressie teboven gekomen, veroorzaakt door een aantal traumas uit mijn jeugd en de daaropvolgende onvruchtbaarheid, die mijn leven tot een hel hadden gemaakt. De meditaties die ik in die tijd begon hadden alle nare herinneringen naar boven gestuwd alsof een slapende vulkaan, verstoord in haar diepe rust, al het vuil en vuur met een geweld naar boven stuwde in een allesvernietigende kracht waar niks meer tegen te beginnen was. Ik huilde een ganse week aan een stuk door om het grote verdriet dat diep uit mijn binnenste naar boven bleef borrelen en niet meer leek te stoppen. Slechts nadat mijn schoonbroer Ivo mij in een lang en intiem gesprek zegde dat hij het allang had zien aankomen, besloot ik zijn raad op te volgen en toch maar professionele hulp te vragen. Ik had Ivo altijd omschreven als een crème van een vent. Hij was een prachtpsycholoog met specialisatie in psychotherapie voor kinderen. Wij hadden beiden eenzelfde zwak punt, mijn zus Lies, die met de regelmaat van een klok perfect wist hoe iemand te kleineren op een manier waar weinig tegen in te brengen was, op een wijze die zo geraffineerd was dat iedereen, zij incluis, haar logica als de juiste aanvaardde.
Ik kreeg Prozac voorgeschreven en een aantal psychiaters en psychologen deden erg hun best om mij normaal te krijgen. Toch kon ik die depressie enkel écht teboven komen dankzij een zelfingebouwde regelmaat van dagelijkse meditaties en Taoistische energietechnieken. Deze, ondersteund door mijn nieuwe status als vegetariër, creëerden een perfecte balans tussen rust en mijn hectische leventje als 'verplichte' vrijgezel. Ik werkte als money market dealer in het professionele hart van een van de grootste banken in het land en toch fungeerde ik vrij normaal. Ik, die altijd thuiswerkende moeder van vier kinderen wou worden, werd carrièrevrouw tegen wil en dank, een status waar velen -onwetend- mij om benijdden.
Mijn gezonde balans werd echter ruw verstoord toen de fusie kwam en mijn werkgever op korte tijd een top bankverzekeraar werd in België met de ambitie om Centraal en Oost Europa tot haar tweede thuismarkt te veroveren. Opeens werd mijn ganse leven weer verstoord en werd alles boven mijn hoofd beslist zonder dat ik ook maar iets in de pap te brokken had. Een tweede depressieve periode kondigde zich aan.
Toch vond ik weer mijn eigen uitweg dankzij mijn alternatieve levenswijze die ik ditmaal bevestigd zou zien in een officieel bijberoep. Enerzijds had ik al mijn ganse jonge leven een speciaal aanvoelen voor bepaalde energieën, een eigenschap die thuis nooit begrepen en nog veel minder geaccepteerd werd. Stilaan had ik een rijke ervaring opgebouwd in Reiki en Craniosacraaltherapie. Anderzijds had ik kennis en ervaring vergaard in een aantal klassieke en oosterse anti-stress technieken waardoor ik met zekerheid anderen zou kunnen helpen in hun queste naar evenwicht. Dit alles zou ik verwezenlijkt zien in een bijberoep dat, moest het ooit nodig zijn, wellicht een definitieve oplossing zou kunnen betekenen indien mijn bankcarrière toch vroegtijdig zou eindigen. De beslissing om eindelijk de echte Joanna te laten openbloeien, herstelde mijn psychisch evenwicht in een mum van tijd. Het was een heerlijk gevoel eindelijk te weten dat iemand mijn anderszijn waardeerde.
Toch waren de behandelingen voor mij fysiek zwaar omdat ik de pijn van de cliënt in mijn eigen lichaam binnentrok waarna ik hem, met wisselend succes, terug trachtte af te staan aan Moeder Aarde. In een eerste periode behandelde ik eender wie tot ik besefte dat de meesten enkel mijn positieve energie kwamen aftappen om tegelijk hun vuilbakje leeg te maken. Ik merkte dat het gros van de mensen liever een status quo zagen in hun problemen. Ze volgden nauwelijks mijn instructies op om hun situatie te verbeteren maar bleven regelmatig aankloppen om in een zoveelste sessie terug bij te tanken.
Ik beperkte mij uiteindelijk tot een klein groepje gelijkgezinden die wel de moed hadden om hun leven te veranderen. Ik voelde mij goed en kon mijn eigen bank-stress afwerken in mijn bijberoep. Inmiddels had ik een andere functie gekregen en werkte als project- en programmamanager mee om de fusie van de twee banken en drie verzekeraars in de dagelijkse realiteit tot een succesverhaal te maken. Alles ging prima tot het fusiewerk afgelopen was en ik weer een andere functie in dit nieuwe, veel grotere, bedrijf moest zien te vinden.
Hoewel mijn leven tot dan niet over rozen was gegaan, toch was dit het punt waarop mijn sterren slecht begonnen te keren. Ik besefte maar amper dat mijn zorgvuldig opgebouwde evenwicht uiteindelijk heel breekbaar zou blijken.
De verpleegster op de medische dienst tapte handig een paar tubetjes bloed af. Omdat ik binnenkort 50 zou worden, was ik nog eens op medische controle geroepen. De bank deed dat, afhankelijk van de leeftijd van het personeelslid, telkens na een aantal jaren. Aangezien ik tussenin 3 jaar gewerkt had bij de verzekeringstak, was het mijn eerste controle sinds mijn terugkeer naar de bank, nu zon goed 1,5 jaar geleden.
Behendig maakte ze het elastieken bandje rond mijn bovenarm los terwijl ze intussen de naald uit mijn arm trok en een watje op het wondje legde. Goed op duwen, zegde ze en draaide zich om terwijl ze zocht naar een plakkertje dat het gaatje van de prik volledig zou bedekken. Onbewust greep ik voor de zoveelste keer naar mijn hoofd dat al sinds maanden pijnlijk loodzwaar aanvoelde. Gaat het, vroeg ze. Dat had ze niet moeten doen! Opeens welde er diep vanuit mijn binnenste een golf van emoties omhoog die er met luide snikken uitgestoten werd. Neen, het gaat helemaal niet meer! Het gaat al lang niet meer! Ik kan niet meer, ik ben op! Geduldig wachtte ze naast mij tot het hevigste snikken eindelijk wat minderde. Wat scheelt eraan Joanna, heb je problemen thuis of op het werk? Is er iets met je gezin of met je collegas?
Met horten en stoten kwam een stukje van mijn verhaal naar boven. Hoe ik al maanden bijna niet meer kon slapen waardoor ik uitgeput was. Hoe ik voelde dat mijn zo geliefde job me boven het hoofd groeide nadat ik er zo keihard voor gewerkt had om het tot een succes te maken, waar ik nu zelf het slachtoffer van werd. Hoe ik in juli-augustus getracht had om de zaken wat te keren door elke vrijdag vakantie te nemen, waardoor het ergste toen vermeden werd. Maar dat het najaar traditioneel altijd de drukste periode was in deze job en hoe Louis, mijn collega die sowieso al maar 20% van zijn tijd meedraaide in deze functie, net dàn 3 weken verlof nam. Dat ik in diezelfde periode ook nog een opleiding voor onze kantoren volledig alleen had moeten uitschrijven en klaarmaken. Ik was er mee klaargeraakt vrijdagnamiddag om 16u terwijl we s maandags de cursus moesten geven. Hoe Louis dan, als de grote mijnheer, wel mee voor onze leerlingen stond terwijl hij niet eens wist wat ik allemaal in de cursus geschreven had! Hoe ik daarenboven verschrikkelijk veel werk had gehad aan de voorbereiding van onze deelname aan een professionele beurs die nu het volgende weekeinde zou doorgaan. Dat ik al een maand geleden voelde dat er een veer gesprongen was, dat mijn rekker te ver gerokken was: ik maakte fouten in mijn job, deed sommige zaken dubbel terwijl ik andere dingen vergat te doen. Niettegenstaande het constante zinderen in mijn hoofd, een maag die bijna niets meer verteerde, een prikkelbaarheid die ik al jaren niet meer gehad had en een over-emotioneel reageren op kleine en grotere zaken, had ik toch maar doorgezet. Steek nog maar een tandje bij, om toch maar de beurs te halen waarvoor ik een volledige promotiecampagne in een aantal vakbladen en op professionele websites had gemaakt. Op het moment dat ik een aantal weken platte rust had moeten nemen, had ik het tempo nog extra opgedreven om, mits de nodige overuren, toch mijn resultaat te kunnen behalen. Maar nu ging het dus niet meer!
In de loop van mijn verhaal, was de hoofdverpleegster binnengekomen en samen hadden ze stilzwijgend geluisterd. Ze gaf een zacht teken naar haar collega. Kom maar vrouwtje, jij moet eerst en vooral wat rusten. Ik zal je in de kamer hiernaast leggen, dan kom ik straks eens kijken of het al een beetje beter gaat. Vannamiddag is jouw consult met de dokter, vertel haar maar eens wat er allemaal scheelt. Volgens mij moet jij wel eens naar je huisdokter gaan om wat rust. Zo te zien, zou dat wel een paar maanden kunnen nodig zijn. Kom nu maar mee. Als een geslagen hond volgde ik haar, zorgvuldig elk oogcontact ontwijkend met eender wie ik op het pad zou tegenkomen. Ik legde me neer op het bed en voelde me een aansteller. Wat moesten ze nu wel van mij denken, zo erg was het toch allemaal niet zeker! Iedereen had toch wel eens een periode waar het moeilijker ging. Na het weekeinde, na de beurs, zou ik toch wel weer kunnen rusten, wat stelde ik me toch aan! Had ik nu toch maar die laatste paar dagen volgehouden!
Zachtjes werd een deken over mij heengelegd en hoorde ik de deur weer dichtgaan. Meteen ging ook mijn licht uit.
Het gedempte geluid van een vrouwelijke stap kwam met lichte tred naar me toe. Reflexmatig openden mijn ogen maar mijn vermoeide brein weigerde de prikkels op mijn netvlies om te zetten tot een concreet beeld. De doffe klik van de openende deur en de schelle witte lichtstreep die meteen binnendrong werden net zo min door mijn bewustzijn opgenomen als het zoemende geronk van de airco die me anders altijd opdringerig stoorde. Ik was murw. Nu het mij toegestaan was, wilde ik enkel wat kunnen slapen. Zachtjes ging de deur weer dicht en meteen verdween het licht om weer plaats te maken voor de louterende duisternis.
Heel stilaan kregen de achtergrondgeluiden op de medische dienst terug greep op mijn vermoeide hersens en brachten mij terug naar het hier-en-nu. Oh ja, nu herinnerde ik me terug waarom ik hier in dit bed lag: de emotionele uitbarsting en mijn snikkend verhaal kwamen terug in mijn verwarde geest. Ik was duidelijk erg moe geweest, maar hoe lang had ik hier liggen slapen? Waarom was niemand mij komen wakker maken, ik had nog zoveel werk te doen! Ik moest dringend terug aan het werk in plaats van hier te liggen luieren omdat ik de laatste tijd wat te veel te doen had! Hoe laat was het inmiddels wel? Ik zocht naar mijn gsm maar realiseerde me dat ik hem op mijn bureau had laten liggen. Verdorie, wie weet hoeveel klanten en kantoren me hadden trachten te bereiken! Met de moed der wanhoop sleurde ik mezelf uit bed en ging op zoek naar de verpleegster om haar te laten weten dat ik terug naar mijn kantoor ging. Aarzelend klopte ik aan en vrijwel onmiddellijk ging de deur open. Joanna, ben je terug wakker? Ik was al eens komen kijken maar je sliep als een blok en ik vond het gewoon zonde om je daaruit te halen. Je zal nu wel honger hebben, je hebt vanochtend nog niks gegeten. Ga maar naar het restaurant en zeg hen dat je van de medische dienst komt na de bloedafname, dan krijg je een paar lekkere boterhammetjes en een tasje koffie of thee. Om 14u verwacht de dokter jou voor de onderzoeken. Ga nu maar meisje en laat het je smaken! Ja, tot daar dan het goede idee om meteen terug aan het werk te gaan... Eigenlijk was ik wel stiekem blij want, hoe zeer het werk mij ook riep, mijn pijnlijke lijf en leden hadden weinig kracht om op die roep in te gaan. Dat boterhammetje en die tas thee lonkten me des te meer. Door dat slapen was het kwaad toch al geschied, het werk kon nu ook nog wel een beetje langer wachten.
Een klein halfuurtje later waren de collegas van de afdeling aangenaam verrast me eindelijk terug te zien. Zoals doorgaans was ik ook die ochtend als eerste aangekomen om 7.15u omdat ik zo de zwaarste files richting hoofdstad probeerde te vermijden. De meesten van hen woonden zelf in het Brusselse en hadden dus de mogelijkheid te ontwaken op het ogenblik dat ik al mijn eerste mails gelezen had zodat zij zo rond de klok van negen één voor één kwamen binnenvallen. Louis was die dag op de baan voor zijn andere functie en zij herinnerden zich niet meteen dat ik mijn medische controle had waardoor ze vreesden dat er iets gebeurd was. Het was hun uiteraard niet ontgaan dat ik al een tijdje als in een dikke mist rondliep en recent nog was ik op bureau kotsmisselijk geworden. Niettegenstaande mijn aankomende vijftig, hoopten zij eigenlijk stiekem op een late zwangerschap, wetende dat Johan en ik nog maar een jaartje geleden wettelijk gingen samenwonen en dat ik vroeger altijd graag kindjes had gehad. Toch was mijn slecht nieuws hun nu niet zo vreemd omdat zij wel gemerkt hadden hoe de ganse dienst eigenlijk zo goed als alleen op mijn schouders draaide. Nu ja, misschien was het allemaal toch niet zo erg als de verpleegster vreesde. Ik was toch altijd al oersterk geweest en had altijd heel snel gerecupereerd. We zouden die namiddag wellicht al wat meer weten na mijn doktersbezoek. Ik zette me terug aan mijn bureau en voor een keer was ik blij dat onze dienst de verste uithoek van de afdeling had gekregen zodat ik me achter de planten in mijn hoekje kon verschuilen. Ik besefte dat de beurs gevaarlijk dichtbij kwam en dat ik vannamiddag nog behoorlijk wat tijd zou verliezen op de medische dienst. Verdomme toch, waarom hadden ze die medische controle toch niet op volgende week gezet, nu zou ik bijna een dag tijd verspelen en er was nog zoveel te doen!
Ik trachtte mijn hersens terug wat te ordenen en een prioriteitenlijstje op te stellen: wat moest vandaag nog en wat kon ik verschuiven naar morgen. Wellicht zou ik volgende week niet komen werken, dus ik moest niet alleen alle maatregelen nemen opdat de beurs een succes zou worden, ik moest ook zorgen dat er een deel werk kon verplaatst worden naar later. Een aantal afspraken moesten voorlopig afgezegd worden en ik moest de kantoren op een of andere manier verwittigen dat ze voorlopig Louis moesten aanspreken omdat ik een tijdje zou afwezig zijn. Ok, dat laatste kon nog wachten tot morgen, nu eerst de laatste hand leggen aan de voorbereidingen van de beurs. Voor ik het besefte was het middag en kwamen de collegas me halen om mee een hapje te gaan eten. Mijn hoofd stond op barsten en daarom besliste ik om met hen eventjes een kom soep te drinken in de kantine. Als ik daar niet te lang bleef hangen, kon ik daarna nog een paar zaken in orde brengen en toch nog op tijd bij de bedrijfsarts zijn. Louis zou ik pas later op de namiddag zien om hem het nieuws te melden. Hij zou er niet gelukkig mee zijn...
Versuft en moe kwam ik terug op mijn bureau waar de collegas onmiddellijk vroegen wat het verdict was geweest. OK, de bedrijfsarts had me gezegd dat ik naar de huisarts moest voor een rustperiode maar ik had toch eerst nog die professionele beurs waar ik al maanden naartoe gewerkt had! Als ik dit weekeinde nog kon doorgeraken, dan ging ik maandag wel naar de dokter... Ik had nu eigenlijk niet veel tijd om erover te praten, ik moest nog alles klaarzetten in de auto om mee naar huis te nemen. Morgen was het vrijdag en zou ik vanuit het kantoor in Leuven nog de laatste zaken regelen, dus ik mocht niets vergeten. Ik zou eerst een lijstje maken voor de beurs en daarna eentje van alles wat ik nog moest doen voor ik in ziekteverlof ging! Het voelde wat raar aan: Kroniek van een aangekondigde dood schoot me door het hoofd... Ergens had ik een vreemd gevoel dat er iets ernstigs aan het gebeuren was maar ik had geen tijd om na te denken over wat er zat aan te komen. Ik moest twee keer naar de parkeergarage om al het gerief in mijn autootje te kunnen laden en uiteindelijk was ik klaar om naar huis te gaan. Mijn collega Louis was nog niet terug van zijn klantenbezoeken en daar was ik niet rouwig om: ik zou hem morgen wel bellen om de zaken te bespreken, tegen dan had hij wellicht al het nieuws gehoord van de collegas. Ik voelde me laf dat ik het hem niet als eerste durfde te zeggen, maar ik vreesde een moeilijk gesprek en had hier nu echt geen energie voor over. Mijn baas, die moest ik vandaag wel nog bellen, dat zou ik zodadelijk doen wanneer ik toch in de file stond. Voor ik vertrok passeerde ik de dames van de afdeling die zoals steeds trouw op post waren. We zullen je dus een tijdje moeten missen, word maar gauw terug beter! Veel sterkte, we zullen voor je duimen. Hopelijk heb je toch nog een goeie beurs, je hebt er zo hard aan gewerkt! Maar laat Louis daar maar het meeste werk doen en probeer jij er gewoon te genieten van het resultaat van al je labeur. Hou ons op de hoogte van je herstel en geniet dan maar eens van de extra vrijetijd: je hebt hem zeker verdiend! Het leek me allemaal zo raar, het voelde als een soort afscheid dat veel te vroeg kwam.
Met verwarde gevoelens stapte ik in de auto en gooide me in de beginnende avondspits. Eenmaal ik in het normale slakkegangetje terecht kwam, belde ik mijn baas op zijn gsm maar ik kwam uit op zijn voicemail. Ik liet een kort berichtje waarin ik meedeelde dat mijn bezoek aan de bedrijfsarts geen goed gevolg had maar dat ik hem er morgen zou over spreken, tenzij hij me zelf vanavond nog wou terugbellen. Ik voelde me een lafaard omdat ik de moeilijkste gesprekken probeerde uit de weg te gaan en drukte uiteindelijk toch maar het nummer van Louis. Maar ik had geluk want ook zijn voicemail sprong aan... In zijn berichtje gaf ik mee dat ik na de beurs naar mijn huisarts moest en dat hij er dus rekening moest mee houden dat ik wellicht enkele weken buiten strijd zou zijn. Ik hoopte dat hij het berichtje pas later op de avond zou horen en er mij morgen pas zou over terugbellen.
De volgende ochtend stond ik wat later op dan normaal omdat het kantoor in Leuven veel dichter bij huis lag en ik vrijwel volledig tegen de files in kon rijden. Ik had een tijdje geleden toelating gekregen om elke maandag en dinsdag daar te gaan werken om zo de stress wat te verminderen, maar dit was erg tegen de zin van Louis geweest. Maar voor mij maakte het een wereld van verschil omdat ik ongeveer twee uur langer kon blijven liggen en die rust kon ik zeker gebruiken! Ik bekeek de prioriteitenlijstjes die ik gisteren had opgesteld en begon eerst alles voor de beurs af te werken. Na een uurtje flink doorwerken kreeg ik Louis aan de lijn. Zoals verwacht hadden de collegas hem hun versie van de vorige dag doorgegeven. Ik heb al eens met de baas gesproken Joanna, we zijn er beiden van overtuigd dat je de beurs beter niet meer zou doen. Je bent nu al uitgeput en je weet dat zon beurs heel veel van je vraagt. Ik probeer na te gaan of we iemand kunnen vinden die voor jou kan invallen, zoniet moet ik het alleen zien te klaren. Het was alsof de hemel op mijn kop viel: hoezo, nu de beurs niet doen? Na alle moeite die ik ervoor gedaan had voelde dit alsof ik naar de kermis had uitgekeken en nu niet op de molen mocht gaan! Dat kun je niet menen Louis, het zal me wel lukken als ik het wat kalmaan doe. Ik heb trouwens al het materiaal hier in Leuven en je weet niet eens wat er allemaal moet gebeuren omdat je gewoon geen tijd had om je ermee bezig te houden! Ik kan daar nu toch niet zomaar wegblijven! Wat met al die klanten die ik persoonlijk uitgenodigd heb om hun geschenkje te komen halen, wat zullen die wel denken als ik er dan uiteindelijk niet ben? Laat ons dit nu niet zomaar beslissen, ik doe vandaag nog zoveel mogelijk verder aan de voorbereiding van de volgende weken en probeer dan eens vroeg naar huis te gaan zodat ik dit weekeinde nog wel aankan. De tranen sprongen mij in de ogen en ik probeerde mijn stem recht te houden: ik bel je straks nog wel eens terug.
Ik deed de gsm uit en strompelde naar het toilet waar ik met langgerekte snikken mijn tranen de vrije loop liet: had ik hiervoor nu zo mijn best gedaan, om dan de beurs niet eens te kunnen doen? Verdomme toch, waarom moest ik net gisteren naar dat medisch onderzoek gaan, als dat volgende week geweest was, was alles toch heel anders gelopen! Ik voelde me doodmoe maar wilde toch nog graag de finish halen. Maar ergens zei een stemmetje diep in mij dat het misschien een zegen was dat het bijna afgelopen was, dat ik die zware beurs misschien niet zou moeten... Met de moed der wanhoop ging ik terug aan het werk. Wat als ik de beurs toch zelf niet kon doen, hoe moesten de plannen dan allemaal aangepast worden? Ik zou me eerst concentreren op het afzeggen van afspraken in de volgende weken en ik moest nog een infomail sturen naar de kantoren om hen te laten weten dat ik een tijdje afwezig zou zijn.
Ik was hier druk mee bezig toen mijn baas me zelf belde en bevestigde dat Louis de beurs alleen zou moeten doen. Er was geen sprake van dat ik mijn gezondheid nog meer op het spel zou zetten. Hij wou me enkel toestaan om op de beurs alles nog op te starten zodat Louis wist wat hem te doen stond maar ten laatste tegen de middag moest ik terug naar huis en vanaf dan was het: platte rust! Hij duldde geen tegenspraak en eerlijk gezegd, ik had geen moed meer om hem tegen te spreken. Stil snikkend hoorde ik alles aan en zegde dat het ok was waarna ik voor de tweede maal wegvluchtte naar het toilet!
Die nacht sliep ik bijna niet. Mijn hoofd tolde om alles wat er de vorige dagen was gebeurd en ik piekerde hoe alles nu verder moest met mezelf, mijn werk, de beurs... Zou Louis de zaken nu wel op de juiste manier afwerken, hij had niks aan de voorbereiding gedaan! En hoe moest het daarna met de opvolging van de ganse promotie die ik op touw gezet had? Een massa werk zou moeten wachten tot ik terug goed op de been zou zijn! Alle emoties kwamen door mekaar op me af: schuldgevoel omdat ik het niet had volgehouden, triestheid dat ik de beurs nu niet kon meemaken, onzekerheid over het verloop van al wat ik voorbereid had, angst om wat moest komen... voor het werk, voor mezelf. Van pure miserie stond ik al redelijk vroeg op en begon meteen het materiaal in de auto te laden. Ik trachtte mezelf een beetje op te peppen en met de nodige make-up zag ik er zelfs een beetje behoorlijk uit. Ik zou misschien niet veel klanten zien maar een aantal professionele contacten zou ik zeker tegen het lijf lopen, zelfs al was ik maar een paar uur op de beurs... Ik liep wat verloren rond in huis, denkend wat ik kon vergeten zijn. Voor ik vertrok drukte Johan me nog goed op het hart om vooral niet te lang te blijven hangen. Hij wist hoe moe ik was maar tegelijkertijd hoe nauw mijn werk mij aan het hart lag. Ik zou moeite hebben om de beurs te verlaten...
Omdat ik nog redelijk vroeg aankwam vond ik onmiddellijk een gemakkelijke parking dichtbij de ingang. Gelukkig kon ik al het materiaal voorttrekken op wieltjes maar ik moest wel twee maal terugkeren voor ik alles meehad. Ik vond de stand vrij snel terug aangezien hij op dezelfde plaats stond als het vorige jaar. Louis was er al en hij had zowaar zijn vrouw meegebracht om hem het ganse weekeinde te helpen! Wellicht kon geen enkele collega zich nog last minute vrijmaken... Ik was beschaamd omdat ik hem altijd voor de zwarte piet nam en nu moest hij zorgen dat alles maar in orde kwam! Ik checkte de stand die niet helemaal naar mijn zin was, vooral omdat het afgesproken plan niet correct gevolgd was waardoor er zich al onmiddellijk een aantal praktische problemen voordeden. Ik was boos omdat de weinige zaken die ik niet meer persoonlijk had kunnen nakijken, niet degelijk uitgevoerd waren. Ik voelde bezorgdheid over het goede verdere verloop van alles en moest mezelf temperen door de gedachte dat ik er straks thuis weinig van zou merken. Maar Louis wuifde al mijn bezwaren weg en zei dat het allemaal wel zou lukken... Speelde hij nu komedie gewoon om mij niet nog meer te verontrusten of kon hij alles echt zo gemakkelijk opnemen? Hoe deed hij het om er zich precies niets van aan te trekken?
Nadat ik de volledige procedure van de actie had uitgelegd en voor de zoveelste maal getoond had wat waar lag en welk geschenkje voor welke klant bestemd was, riep hij me even achter de schermen. Hij duwde me een pakje in de handen: steek dit nu weg en doe ze vanavond open om samen met Johan te toasten op jouw gezondheid. En maak nu dat je wegkomt, je bent hier al veel te lang gebleven. Ik zal je niet bellen maar als je wilt, mag je me zelf wel altijd een belletje geven. Joanna ga nu, het lukt ons wel!
Schoorvoetend vertrok ik maar op het einde van de gang moest ik toch nog eens omkijken om te zien wat er ginder nog verder gebeurde. Een zwaar gedreun kwam uit de luidsprekers aan het podiumgedeelte waardoor mijn pas automatisch versnelde. Het lawaai versterkte de hoofdpijn en het geheel van de omstandigheden verdoofden me opeens. Ik leek wel in trance en de indrukken kwamen op me af alsof de tijd in een vertragend tempo wegtikte. Als in een droom zweefde ik door de gangen waar enkel een sporadisch vroege bezoeker wandelde en waar de standhouders alles nog in versneld tempo verder in orde brachten. Alle anderen leken snel te handelen terwijl ikzelf leek achter te lopen in de tijd... ik leek te lopen zonder vooruit te geraken.
Uiteindelijk strompelde ik door de uitgang en kwam opeens in de frisse lucht terecht. Het grote contrast van de relatieve rust na het kabaal op de beurs deed me stilstaan als ware het om mezelf te bewijzen dat ik wel degelijk in de realiteit stond...
We speelden de laatste scène, met de avond als souffleur Het decor bestond alleen maar uit een vormeloze deur De tekst leek versleten en bijna banaal Je kwam naar me toe, geen applaus uit de zaal Ik heb nog wat staan wuiven als een slechte figurant En volgde met verbazing de beweging van mijn hand Het was als een afscheid, als een vriendelijke groet Zo sloot ons theater zijn poorten voorgoed
Het afscheid deed niet zo zeer als ik had gedacht Het afscheid deed minder pijn dan ik had verwacht Het was eigenlijk heel eenvoudig, het ging zomaar zonder meer Maar de napijn moet nog komen, vanavond of vannacht. Maar de napijn moet nog komen, vanavond of vannacht.
Ik ben altijd al een beetje 'anders' geweest dan het gros van de mensen... In mijn jeugd voelde ik me thuis bijna letterlijk het zwarte schaap en heb ik me heel lang afgevraagd of ik bij mijn geboorte niet van bedje verwisseld was. Ik was de enige in een gezin van zes die blauwe ogen had, alle anderen hadden dezelfde bruingekleurde iris. Ik was de dochter van de melkboer, grapte mijn moeder altijd wanneer ik haar ernaar vroeg, dat was de enige daar in het zwarte Congo die blauwe ogen had. Waarbij ze er telkens aan toevoegde dat die melkboer een oud patertje was die met een stok moest rondlopen... Maar voor mij waren mijn ogen een duidelijk teken dat ik niet was zoals zij. Ik zag het leven ook anders en voelde dingen die zij niet voelden. Mijn vreemde ervaringen, de rare vragen die ik daardoor stelde, het gevoel dat niemand mij begreep. Mijn zus Lies die het als oudste en daardoor slimste wel altijd beter wist, waardoor ze er telkens opnieuw in slaagde me te kleineren en het gevoel te geven dat ik maar een dom wezen was dat zich altijd verschrikkelijk kon aanstellen... Al heb ik voor de buitenwereld een vrij normale en 'gelukkige' jeugd gehad, toch voelde ik me al van kindsaf anders en was het moeilijk om ergens bij te horen. Ik was een new-ager voor het woord was uitgevonden en vond dit helemaal niet prettig want waar waren de anderen zoals ik? Wanneer ik nu terugkijk op die periode, besef ik dat ik wellicht als kind een soort depressie doormaakte waarbij ik het grappig vond om met de dood te flirten. Op mijn 14e kende ik een heleboel manieren om zelfmoord te plegen, waarvan ik een aantal uitprobeerde tot op het randje waar het echt gevaarlijk begon te worden. Vooral wanneer ik lucht in mijn aders spoot vond ik het telkens spannend om te testen of ik nu echt zou doodgaan en of het dan effectief zonder veel pijn zou zijn... Maar niemand wist van deze 'spelletjes' en uiterlijk was ik een gelukkig kind.
Om mezelf te bewijzen dat ik wel degelijk kon gelijk hebben, kweekte ik de nood om de zaken die ik leerde aan anderen weer door te geven. Initieel was het schooljuffrouw spelen voor mijn poppen, later werd het een gewoonte om nieuwe kennis die ik ergens oppikte uitgebreid door te vertellen aan wie er maar wilde naar luisteren. Het werd mijn manier om te studeren, gewoon alles zo correct mogelijk door te vertellen en ik fietste door mijn schooljaren met mijn vingers in de neusgaten. Talen werden mijn grote liefde want met elke extra taal kon ik met een miljoen extra mensen communiceren (achteraf leerde ik dat de mensen mij in mijn eigen moedertaal nog niet eens begrepen wanneer ik over eigen ervaringen sprak). Elk onderwerp was goed om over te vertellen en ik probeerde de wereld te leren kennen door mijn uitleg aan anderen en daarna hun reactie op mijn verhaal. Thuis echter werd deze eigenschap niet zo goed begrepen en jaren later had mijn broer het nog steeds over mijn missionarishouding, omdat ik telkens opnieuw de anderen leek te willen bekeren met elk nieuw onderwerp. Ze hebben nooit ingezien dat dit mijn manier was om te trachten de wereld te toetsen aan de realiteit.
Uiteindelijk leerde ik hierdoor goed les te geven maar kon ik ook goed verkopen, waarbij zowel kennis als objecten vlot van de hand gingen. Ik was rad van tong en aangezien ik geleerd had altijd snel te moeten repliceren op reacties of aantijgingen, leek ik niet snel van mijn voetstuk te geraken. Ik kreeg een sterk maar zeker ook koppig karakter en bleef altijd bij de eersten van de klas, tenminste zolang ik het zelf wilde. Niemand bemerkte intussen dat dit alles enkel uiterlijke schijn was en dat er diep in mezelf een vreemd wezentje huisde dat zich nergens thuisvoelde en erg bang was om te tonen hoe ze gekwetst werd door het gelach of gehoon van anderen die mij niet begrepen. Ik was klein van bouw en compenseerde dit door mijn grote mond. Indien men mij niet zag staan, zou men mij tenminste wel horen! Ik was een haantje de voorste, zowel figuurlijk als letterlijk omdat de kleintjes altijd vooraan in de rij moesten staan.
Omdat ik aan den lijve geleerd had wat het betekent om kwetsend aangesproken te worden door iemand sterker dan jezelf, kreeg ik de neiging om mijn eigen scherpe tong vooral te richten naar diegenen van wie ik het kwaad te verduren kreeg. Ik werd daarom een wijsneus genoemd en een koppige tegenspreker omdat ik dikwijls het gevoel had dat mijn mening of ervaring wel degelijk juist was, zelfs al zagen anderen hun realiteit anders.
Door dit alles kreeg ik een heel grote zin voor rechtvaardigheid maar ook voor verantwoordelijkheid naar zwakkeren toe. Toch was mijn houding te assertief voor hen waardoor ik jaren later hoorde dat ze eigenlijk best bang waren voor mij.
Mijn vader was een streng maar rechtvaardig man en alhoewel ook hij mij zelden begreep, gaf hij me een aantal principes mee die ik nog tot op heden tracht te huldigen, ook al vraag ik me soms af of het wel de beste manier is om door het leven te gaan: eerlijkheid, hard werken, rechtvaardigheid. Ik heb inmiddels geleerd dat er niet veel mensen zijn die ditzelfde pad bewandelen, tenminste niet in de praktijk want als je al de kerkgangers moet geloven... Ooit werd ik door mijn baas op het matje geroepen omdat ik te eerlijk was en teveel energie had! Het was pas op het einde van een tirade van meer dan een half uur dat ik opeens besefte dat dit eigenlijk toch wel goeie eigenschappen zijn? Het is in die periode dat ik begon te experimenteren met energie en besefte dat ik in ons gezin (en ver daarbuiten) de enige was die blijkbaar een gave had meegekregen waardoor ik net zo anders was, voor alle partijen... maar tegen dan liep de vorige eeuw al stilaan naar zijn einde.
Al van kindsbeen af stond ik zot van beestjes. Alhoewel ik erg allergisch van aard was, kon men mij er toch niet van weerhouden om elk diertje dat op mijn weg kwam indien mogelijk in mijn armen te nemen en er mijn eigen conversatie mee te houden. Poezen waren thuis niet erg geliefd omdat ze in de tuin tussen de planten kwamen krabben, voor hen kreeg ik nooit pardon om zelfs maar een verdwaald kitten te mogen meebrengen. Toch heb ik het gedaan gekregen om een ganse reeks andere viervoeters te mogen houden: een paar cavias (tot wanneer ik er daarna ongeveer 40 had en toen was het welletjes), een serie individuele hamsters en we hadden zelfs een aantal keer een hond, alhoewel die eigenlijk niet van mij was. Zelfs toen ik op mijn 20e ging alleen wonen had ik nog steeds een hamster. Zijn naam ben ik inmiddels vergeten maar hij heeft ooit een tijdje onder de matras van mijn bed gewoond omdat ik hem, na zijn dagelijkse vrije tijd in de kamer, niet meer terug kon vangen. Het was een drama wanneer dat beestje uiteindelijk stierf en de vriend waarmee ik die nacht op stap geweest was begreep niks van mijn groot verdriet toen ik het kleine lijfje levenloos terugvond. Hij was gelukkig tactvol genoeg om mij proberen te troosten en er verder geen commentaar op te geven.
Kort daarna leerde ik mijn eerste man kennen. We gingen samenwonen in een arbeidershuisje met een kleine koer achteraan die uitgaf op de parking van een plaatselijke brouwerij. Onmiddellijk namen we een poes (eindelijk!) maar aangezien mijn man als hond enkel een boxer wilde, wachtte ik toch nog maar een tijdje om daar aan te beginnen. Het idee van een kwijlend dik ding te zien rondwaggelen in mijn kleine living, vond ik maar niks. Toen we trouwden en op huwelijksreis gingen, met de nachttrein naar het zuiden van Italië, weende ik de eerste nacht tranen met tuiten omdat ik poes zo miste! Nu ja, men heeft me dan ook nooit kunnen verwijten om geen emoties te kennen...
Na goed 5 jaar was ons huwelijk aan een einde toe en gingen we als goeie vrienden uit mekaar. De poes kwam eerst mee naar mijn appartement maar kon het daar toch niet vinden en ging uiteindelijk toch maar terug naar het baasje die in het huis was blijven wonen. Meer dan 1,5 jaar lang zat ik compleet alleen tot ik het niet meer aankon en in een opwelling met een wit Keeshond puppietje naar huis kwam nadat ik haar in het vensterraam van een winkel zag zitten.
Spunky was een heel mooi, lief dingetje maar de veearts waarschuwde me: het was een kasplantje dat veel te snel van de moeder was weggehaald! Niettegenstaande mijn goede zorgen kreeg ze na een dikke week diarrhee waardoor haar kleine lijfje op een paar uur tijd volledig uitgedroogd was. Een reddingsactie bij de veearts inclusief infuus en constant waken kon niet meer baten en weer bleef ik alleen over. Toen ik achteraf bij de winkel mijn beklag deed zegden ze mij dat ik een andere pup kon krijgen aan halve prijs van zodra ze er eentje konden geven. Twee weken later kreeg ik Floepje, ze was waarschijnlijk bij een andere kweker niet verkocht geraakt want ze was duidelijk al een paar weken ouder dan Spunky. Ze was wel veel solider en had een sterk karakter. Ik twijfelde of ik ook zo gemakkelijk van dit creatuurtje zou kunnen houden, een gedachte die wellicht heeft bijgedragen aan de moeilijke relatie die ik 10 jaar lang met dit teefje gehad heb. Ze was verschrikkelijk dominant, een situatie die ik niet verbeterd kreeg niettegenstaande diverse speciale trainingen. Het leven met Floepje was tekenend voor de periode die ikzelf toen doormaakte: vreselijk moeilijk en een constante strijd om terug geluk en harmonie te vinden. Maar Floepje heeft me wel een heel mooi geschenk gegeven in haar zesde levensjaar, een nestje van 2 lieve pups: Snoetje en Koosje, een teefje en een reutje. De laatste was een echte kozer, al de eerste nacht in zijn bestaan lag hij te zagen wanneer hij een beetje te ver van zijn mama af lag! Hij moest constant zijn mama, zijn zus of minstens onze nieuwe poes dichtbij hem hebben, anders was hij verloren. Toen ik zijn mama uiteindelijk op 10-jarige leeftijd moest laten inslapen omdat ze echt te gevaarlijk werd voor mezelf en eventuele gasten, duurde het geen 6 maanden vooraleer hij een domme wanhoopsdaad deed. Een ochtend kreeg hij het gedaan om in mijn handtas op zoek te gaan naar kauwgum maar deze liet hij liggen om inplaats daarvan een doosje met gevaarlijke pilletjes open te knagen en daar de helft van op te eten! Snoetie stond er van verbazing naar te kijken en begreep er niets van dat hij zon viesruikende bolletjes wou eten, zij dacht er niet aan om er zelfs maar aan te likken! Ik vond hem een fractie later. Hij probeerde nog naar me toe te komen maar onderweg begaf zijn hartje het aan de grote dosis medicatie die ik had moeten nemen om mijn bloeddruk op te jagen. Sindsdien heb ik nooit meer iets genomen tegen de lage bloeddruk.
De dood van Koosje gaf mij het verdriet van de verloren kansen. Ik had nog zoveel met hem willen doen en nu had ik de mogelijkheid niet meer. Ik besloot vanaf dan geen andere hobby meer aan te houden en enkel nog te genieten van mijn beestjes. Snoetje en Miekepoes kregen vanaf dan de eerste prioriteit na het werk en er waren nog maar weinig zaken die ik deed zonder hen. Snoetie was een prachthondje dat overal mee naartoe kon waarbij ze zelfs bijna niet opgemerkt werd omdat ze zo rustig was. Mieke was uiteraard onafhankelijker maar kreeg toch een heel hechte band met ons beiden. Zij is inmiddels 20 geworden en ze is nog steeds in goede conditie. Snoetje stierf op 14 jaar oud in mijn armen aan de invloed van de hitte op haar verzwakte hartje dat al jaren een hartklep had die niet goed sloot. Zij was een beestje dat ik nooit zal kunnen vergeten en ook nu 6 jaar later, is zij nog heel regelmatig in mijn gedachten.
Het leven in huis werd snel daarna terug geactiveerd toen we toevallig een paar weken na het verlies van Snoetie een Pyrenees herderreutje, Xinshu, adopteerden. Hij probeerde mijn verdriet te verzachten en is daar ook voor een groot deel in gelukt. Maar ik wenste ook voor hem een vriendinnetje. Hij heeft er lang moeten op wachten maar sinds een paar maanden heeft hij nu toch het gezelschap gekregen van een prachtige Sheltiepup, Gritzl, die mijn tekort aan energie probeert te compenseren door met haar overvloed aan activiteiten heel regelmatig mijn aandacht op te eisen. Nu ja, niet alleen de mijne want vanaf het begin krijgt ze het gedaan om ons huis op stelten te zetten waarbij zowel Miekepoes, Xinshu, Johan als ikzelf goede slachtoffers zijn om haar kunnen te tonen! Zij is degene die mijn slechtste dagen kan opfleuren en toch een glimlach op mijn lippen kan toveren wanneer ik me rot voel en zomaar wat doelloos in huis rondloop. Haar therapeutische invloed op mij is dan ook van onschatbare waarde, al heeft ze op dat gebied een paar grote concurrenten: de paarden!
