De 2e manche van de Flanderscup speelde zich af op de Klitsberg in Paal. Met Bert en Gerry hadden we een deelnemer in beide Masters-categoriën;
Voor Bert was dit de eerste XC na een reeds slopend marathon-seizoen, en is het afwachten hoe de explosiviteit zich nog verhoudt tov het duurvermogen. Achteraan starten was de boodschap, vermits niet eerder gestart in XC. Bert wist een mooie inhaalrace te bekronen met een 7e plaats;
Na de podiumplaatsen, en de bijna podiumplaatsen van Gerry waren we bijzonder benieuwd naar een volgende knalprestatie. Gerry weerde zich in het bijzonder, met uiteindelijk toch nog een knappe 8e plaats in Masters 2;
Een chrono over 60 km in het Lommelse zand die ook als toertocht kon gereden worden, en dus betekent dit de nodige dosis geluk hebben tijdens de rit om niet te veel opgehouden te worden door de toertochtrijders;
Ik was zeer vroeg vertrokken in de hoop niet te veel rijders op mijn traject te vinden, maar eens de korte afstand terug op het parcours van de 60 km komt, blijft het toch laveren. Geen slecht woord over mijn mede-deelnemers, echter mijn eigen stomme fout om weeral eens (na de BeMC) een tweetal keer de verkeerde weg op te rijden. Dit scheelt direct enkele minuten, en mogelijks een zeer dichte ereplaats...
Desalniettemin is dit een zeer leuke tocht, ingericht door een kleinschaligere organisatie, maar qua fungehalte zeker niet minder dan de bekende Ardennenmarathons. Alles samen kwamen maar liefst 1000 sportievelingen opdagen. Zelfs kersvers Belgisch kampioen Tom Boonen en zn trainingsmakker en veldrijder Rob Peeters kwamen proeven van het Lommelse zand . Een 130-tal schreven zich in voor de chrono;
Met een lichte wrange nasmaak, maar tevreden gevoel en een 7e plaats keer ik reeds om 10u terug naar huis, en zit die tocht er reeds dan op...
The ultimate bike race, zo omschrijft de organisatie hun eigen marathon-toer in Malmedy. Deze marathon is inderdaad een heuse klassieker en een referentie in het MTB-marathon gebeuren. Een andere marathon is korter, of langer, of technischer of minder technisch ten opzichte van deze maatstaf.
Dit jaar had de organisatie een parcourswijziging in petto, en zouden ze garant staan voor een spetterende finale. De weersverwachtingen waren wat onstabiel, toch was de zon goed aanwezig bij aanvang van de dag. We konden droog vertrekken met de auto uit de kempen, en ook de start en de eerste uren van de wedstrijd verliepen droog;
De eerste kilometers verliepen op het traditionele parcours, met aanvang op de 1.5 km steile startklim van zo'n 14%. Ideaal om direct warm te draaien, en van het gewriemel bij de start vanaf te zijn. Na 1.5km weet je reeds voor welke plaats je rijdt;
Jan en Bert starten vooraan mee, en komen boven rond de 30e plaats, met nog voldoende reserve om in deze 115km een goede finale te kunnen rijden. Na de eerste 3 'officiele' beklimmingen (van de 18 'officiele' in totaal), bevinden Jan en Bert zich in een 12-koppige groep vanaf plaats 20. Beny en Wim hangen in elkaars buurt rond plaats 160, en zouden eveneens een knappe finale weten te rijden;
Na een nieuwe wortelzone, en kleine mechanische pech van Jan, breekt de 12-koppige groep in kleinere groepjes, op enkele honderden meters van elkaar. In het vlakkere tussenstuk op de Hoge Venen krijgt Jan vliegles. Op een vlak stuk, tegen hoge snelheid, raakt de manivel een rots tussen het gras, en vliegt Jan zo'n 5m verder overkop. Bert stopt, neemt de schade op, en maakt de fiets terug rijklaar. Bert en Jan moeten zo een 10-tal plaatsen en enkelen minuten voorbij laten gaan. Zeer spijtig, gezien tot dan met een zeer mooie tactische race bezig.
Ondertussen komt de top 100 in het zicht voor Beny en Wim en is hun opmars van achteren uit begonnen. Bert en Jan weten de verloren plaatsen in de volgende kilometers terug te winnen en komen terug rond plaats 30.
De finale zou spetterend zijn, en niet alleen door de parcourswijziging, maar vooral door de zeer hevige regenval. De neerslag komt zeer rijkelijk, en het parcours verandert zeer snel van gedaante. Vooral in de afdalingen over de geschaafde wortels is het zeer glad en opletten geblazen. Net dat maakt de laatste 5km van deze nieuwe finale een beetje onverantwoord. De laatste 3 beklimmingen verlopen zeer moeizaam, en vooral de klim tussen de 2 downhilltracks heeft nog weinig met 'biken' te maken.
Zeer tevreden dat we ongeschonden aankomen, komen we in een troosteloos Malmedy aan, dat door de veelvuldige regen in een weinig geanimeerde regio is veranderd. De warme kleertjes, en verwarming in de auto brengen enige troost...
Toch, een zeer knap resultaat met de ploeg in deze zwaarste (?) Belgische marathon...Ook de regen was een referentie.
De laatste etappe, en de terugkeer naar Duitsland. Transgermany is het evenement, maar halftijds fietsen we doorheen Oostenrijk.
Het goede weer was onverwachts steeds aanwezig, maar de laatste dag mocht het niet zo zijn. Regen vanaf de start, en dus equiperen we ons met regenjasje. Na de krampen van gisteren zouden we ietwat behoudender starten vandaag, want de laatste klim na 55km zou nog een moordenaar zijn. Een 8-tal km klimmen, met 3km aan 15%. En zodus, waren we niet van plan om reeds 45min in de regen kou te staan lijden voor de start, en waren we bereid om achteraan onze box ons niet op te dringen in de regen.
In de eerste klim was het zo wat dringen en laveren tussen het volk. De regenval maakte het allemaal wat glibberiger, en gebiedt toch enige voorzichtigheid. De eerste klim zouden we de skipiste oprijden, en na afdaling langs de skischans komen we terug aan de vertrekplaats in Seefeld. Na een tweede kortere klim, kwam er een valleigedeelte van zo'n 35 km, waar de kilometerteller zelden onder 35 km/u wees. Zeer snel dus kwamen we aan de laatste klim, maar zeker niet de minste zoals hoger aangegeven.
Ondertussen was het zeer hard beginnen regenen en hagelen, en waren we wat blij dat we onze nieuwe regenjasjes konden testen. Zelfs bergop aan 15% klimmen voelden deze niet te warm aan.
Zoals verwacht stonden toch een aantal snelle starters geparkeerd op deze laatste klim. Beiden konden we een mooie beklimming rijden, zoals gepland na onze voorzichtige start, en dus met een zeer goed gevoel naar de aankomst in het centrum van Garmisch toesnellen. De laatste kilometers konden we onze 40x11 uitvoerig testen met snelheden op het vlakke van boven de 45 km/u.... ook dat is transgermany....
Uitgeregend, moe, maar zeer voldaan hadden we dit mooie avontuur afgewerkt. Na een snelle bikewash, en een koude douche bij de lokale voetbalclub, hebben we onze auto-tocht huiswaarts reeds aangevat. Tegen middernacht dezelfde dag nog sliep ik reeds in mijn eigen bedje thuis... Wat je allemaal niet gedaan krijgt op 1 dag ('s ochtends Seefeld --> marathonnetje rijden --> 800 km auto... --> thuis);
Nog een zeer dikke merci aan Kristof, onze begeleider deze week, voor de fantastische zorgen, hotelregelingen, valiezendracht, autoritten, .... We hadden ons geen betere zorg kunnen bedenken...
Op papier de gemakkelijkste etappe, maar de praktijk zou anders uitwijzen. We zouden beiden met verkrampte benen rondfietsen, en niet meteen onze beste dag verwerken, hoewel 'slechts' 58km te verwerken...
De eerste klim was echter veelbelovend. Ik, Jan, had direct het goede ritme te vinden en zou een zeer snelle eerste beklimming afwerken. Deze korte etappe zou ik wel even snel afwerken, in tegenstelling tot de vorige dagen die ik bewust wat rustiger aanvatten om goede finales te kunnen rijden. Na de eerste klim zou ik in de top 50 algemeen rondrijden, en zou ik mijn sprong in het klassement kunnen maken;
Niet dus. Bij aanvang van de 2e klim stond ik met krampen geparkeerd. 20 man komt zo over me heen gereden. Geen antwoord klaar. Geen idee wat er misloopt. Ik probeer enkel met mezelf bezig te zijn, en als boven op het hoogste punt van deze transgermany, de leidster bij de vrouwen, Milena Landwing, me komt te vergezellen probeer ik toch aan te klampen, en met succes. Ik weet verder in behouden positie de etappe af te werken;
Ook Bert zou niet meteen een prachtige 2e klim afwerken. Dezelfde krampen verhinderen ook bij hem een aanvaardbaar klimtempo.
Het tweede deel van de rit zal wel het mooiste stukje mountainbike-trail zijn van deze transgermany. Een 20-tal km via single-tracks doorheen de wouden naast de vallei, constant op en neer, ..., zeer mooi.
We komen na deze 'korte' rit ietwat geschonden met krampen het zeer mooi Seefeld binnengereden. Hoewel deze moeilijke etappe geen effect zou hebben op de positie in het algemeen klassement.
Nog 1 etappe en deze transgermany zou er reeds opzitten. De benen blijven gans de dag verkrampt. Wat zou dit morgen geven? In de namiddag nemen we het wat rustiger op, en nemen we voldoende tijd om te recupereren.
En de vrouwen? Elke dag is er wel 1 of 2 vrouwen te snel voor ons. De top 3 van de vrouwen is echt wel hors categorie in hun categorie, en ik ben al blij als ik in hun buurt mag fietsen...
Met 78km zou dit de langste etappe worden. Onderweg zouden we een 4-tal bergen moeten overwinnen. De eerste berg was meteen een steile dobber. Zo'n 7km aan 11% op schotterweg direct na de start voelt niet meteen normaal aan en de benen moeten het melkzuur van de vorige dag nog wat verwerken.
Na mijn ervaring gisteren zocht ik meteen het wiel op van de bevallige Pia, gezien het vlakke tempo over de ganse rit van gisteren. Dit was een aannemelijk niveau voor mij. Na een ietwat moeilijke afdaling van de eerste klim kwamen in een vlakker vallei-gedeelte vele kleinere groepjes samen in peletonnetjes. Zo zaten we met 2 samen in een mooi peloton van een 20-tal man om de 2e klim aan te vatten.
In de afdaling van de 2e klim wist een bergkoe ons te vergezellen aan de kop van het groepje. Wie probeerde om voorbij te steken werd ontmoedigt door ver uitzwaaiende poten van een op hol geslagen koe. Levensgevaarlijke situatie, en achterblijven was de boodschap. Best een grappig zicht, maar als de koe plots links een ravijn verkiest, lopen de rillingen toch even over de rug. Hopelijk stelt ze het wel...
In de volgende beklimmingen wordt het deelnemersveld uit elkaar gereden, en komt iedereen zowat op zijn eigen tempo. De snelle starters krijgen menige klappen te verwerken in de zware slotklim, en veel plaatsen worden goedgemaakt.
Op het einde dalen we via de freeride-track naar het zeer mooie Lermoos in de Zugspitzarena. Prachtige vergezichten, bij een prachtige blauwe hemel.
Woensdag 6 juni betekent de eerste etappe van de transgermany. De dag vooraf waren wij, Jan en Bert, reeds met de auto afgereisd voor zo'n 800 km met de auto. De weersvoorspellingen voor deze transgermany zagen er niet perfect uit, met dagelijks meer dan 80% kans op regen. We hadden eerder reeds onze voorzorgen genomen en onze tassen van voldoende regenkledij voorzien, maar leuke vooruitzichten zijn anders.
Over het weer kan ik reeds kort zijn. Prachtig weer gehad in de eerste drie etappes. Wolken die gebroken werden door die prachtige Alpentoppen, en zich nooit tot een regenbui konden vormen. Zonneschijn, en zo'n 25 graden overdag was ons deel. De nachten gaven soms met regen wat afkoeling, maar overdag bleven we lekker droog;
De eerste etappe is altijd wat wennen, zeker in zo'n internationaal deelnemersveld. Zo'n kleine 1000 vertrekkers, met het gros van de Duitse marathonprofs, team Bulls, team Rocky Mountain, team Simplon, en natuurlijk wereldkampioen en specializedgoeroe Christoph Sauser. De UCI-licentiehouders mochten de eerste etappe in een gezamenlijke box vooraan starten, en zo stonden we zelfs tussen die profs aan de start, op 2 fietslengten van de wereldkampioen. Dichter zou ik hem in de volgende dagen niet kunnen benaderen...
De eerste etappe was met 2700 hoogtemeters over 73km meteen ook de zwaarste dobber. De eerste 3 km verliepen geneutraliseerd, maar het leek reeds of de wedstrijd was begonnen. Het was klimmen vanaf de start, en zelfs geneutraliseerd vormde zich reeds een elitegroep waar het harken was om bij te blijven. Na het echte startschot gaat alles meteen op 1 lint, en dat met hellingspercentages boven 10%. Een scenario dat zich elke dag zou herhalen.
Ook die eerste dag een aantal vrouwen in onze buurt. Dit zijn we minder gewoon in ons Belgenland, maar niets dan lof voor deze dames in het internationaal veld. In het klimmen en dalen top 50 in het algemeen deelnemersveld waardig. Respect, en dat had ik reeds snel begrepen in het begin van de klim. Ongeveer drie kwart van de rit nestel ik me in het wiel van ex-winnares Pia Sundstedt, en dit had 2 voordelen. Enerzijds was het nuttig omdat ze er een strak tempo op nahield, ..., bijkomstig had ik steeds een 'mooi' vooruitzicht ;-) Pia zou zich wel forceren deze rit, want de dag nadien zal ze de strijd moeten staken...
Na 3u40 min bollen we Pfronten binnen. Het was een zeer mooie rit, met zeer veel hoogtemeters. Niet direct hard geforceerd, want er zouden nog 3 zware dagen volgen, maar de posities zouden reeds redelijk vast liggen...
De Hagelandse Chrono in langdorp is al jarenlang een klassieker in onze streek voor de marathon-mtb-liefhebber. Steeds een talrijke opkomst, een prachtig en vertrouwd parcours, veel gekende gezichten, en deze editie ook stralend weer. Liefst 776 vertrekkers gingen de uitdaging aan, met vrij vertrek tussen 9u en 12u. Het is een beetje gokken om het meest geschikte aanvangsuur te kiezen om minimaal last te hebben van overbevolking op dit parcours.
Bert, Jan, Dirk, Wim, en Beny stonden hier aan de start.
Het parcours lag er door het goede weer van de laatste weken droog bij. Ondanks in eigen streek, wisten we toch een 82km, met 1000 hm te overwinnen.
Bert en Jan wisten als koppel te vertrekken en steeds bij elkaar te blijven. Zo kon er flink wat tempo gemaakt worden. Voor het podium kwamen ze net iets te kort. Vanaf de 4e tem 8e plaats zat alles op een zakdoek van slechts 15 seconden. De 'broers Verboven', zo aangekondigd bij de prijsuitrijking, finishten finaal als 7e en 8e. Zeer knap resultaat, in dit talrijk opgekomen deelnemersveld, waarbij de details belangrijk waren in het eindresultaat, zo bleek het secondenspel...
2e manche van het Belgacom MTB Grand Prix, en geldt tevens als het provinciaal kampioenschap voor de provincie Antwerpen;
Voor onze ploeg stond Gerry aan de start bij Masters 2. Gerry was sterk gemotiveerd na zijn podiumplaats vorige week. Een parcoursverkenning eerder deze week wees reeds uit dat dit een stevige interval-wedstrijd zou worden, waarbij een snelle start zeer belangrijk zou worden. De snelle start was ook voor de concurrentie belangrijk.
Geoffry Maes liet er op de site van het Noordkasteel geen twijfel over bestaan. Na het startschot ging hij er als een speer van door om vervolgens op vertrouwde wijze resoluut op de zege af te stevenen. Teamgenoot Kurt Tempst was enkel in de eerste ronde bij machte om het wiel van een ontketende Maes te houden.
Onze Gerry kon ondanks dit geweld toch knap standhouden, en wist finaal 4e te finishen. Knap resultaat weerom!
In het klassement van het provinciaal kampioenschap grijpt Gerry zo net naast die kampioenentrui. Volgens de foto zou hij die toch graag rond zijn schouders dragen ;-)
Geen klassementverplichtingen in Malmedy, echter gezien de traditie van dit parcours, een wedstrijd met de nodige uitstraling.
Op de eerste dag van de Grand Prix d'Europe in Malmedy, een UCI-klasse 1 wedstrijd, stonden onder andere de Masters aan de start. Gerry bewees de afgelopen weken zijn stijgende vorm, en startte bij Masters 2;
Kristof Houben heerste bij de masters 1 en haalde het voor zijn streekgenoot Gody Jacobs. Gerrit Delfosse mocht als derde mee op het podium. Ronny Geerts was dan weer de sterkste bij de Masters 2. De Fransman David Tournant en onze Gerry De Bruyn vergezelden Geerts mee op het podium.
Jawel! Eerste podium voor Gerry dit seizoen. Zeer knap resultaat, en zeer knappe foto !
Olivier startte zondag bij de elite en beloften in Malmedy. In deze zeer sterk bezette wedstrijd waren de plaatsen zeer duur te verdienen en te verdelen. Olivier wist als 22e te finishen in deze ongetwijfeld zware wedstrijd;
Voor de verandering geen podiumfoto van Olivier, maar terecht eentje van Gerry. Alstublieft!
De laatste dag, maar zoals aangekondigd in het roadbook, zeker niet de makkelijkste etappe. Het middengedeelte werd omschreven als 'extreme tough', en de laatste 2 klimmen van de dag zouden moordend steil zijn. En had de organisatie al gelogen tot dusver? Neen dus. Het was moordend, en steil, of beiden tegelijk...
Ik zou vandaag de puntjes op de i zetten na mijn frustratie van een verkeerde weg gisteren. Ik wou mijn conditie echt eens aftasten. Bert begon de dag ook reeds met lichte rugproblemen, maar zeker niet minder gemotiveerd.
Vanaf de start, beiden zeer goed vertrokken. Beiden konden we vlot post vatten in de top 15. Ik kon zelfs vlot doorzetten en kon zelfs de top 10 binnendringen. Dit zou mijn dag worden. Geen problemen met de rug. Ik had mijn zonnebril afgezet, dus vast beraden niet meer verkeerd te rijden.
Gans het weekend veel pech gezien, en ervaren, en vandaag zou zeker niet anders zijn. Talrijke platte banden. Gisteren Robby Meul in de prikkeldraad zien hangen. Vandaag onderweg stond Hans Planckaert met een gebroken sleutelbeen aan de kant. Op dezelfde plaats gaat Bert serieus tegen de ondergrond. De impact was zo groot dat zijn achterste wiel loskwam uit de fiets. Ikzelf zou op dezelfde plaats ook even van de fiets moeten om mijn toch wat afgeweken pad terug recht te zetten. Vanaf dat moment breekt mijn rug opnieuw;
Ik en Bert komen zo opnieuw bij elkaar, ongeveer op positie 17;
Ik krijg het toch nog serieus lastig met mijn rug, en moet Bert opnieuw laten rijden. Bert vindt zijn tweede adem. Een 20-tal km verder zie ik plots Bert uit tegenovergestelde richting rijden. Hij deed aan extra sightseeing, alsof de toer niet lang genoeg was. Verkeerde pad gekozen, en zo terug samen. Het gaat terug goed met beiden en we weten terug tot plaats 15 te rijden.
Net op dat moment gaat mijn chainsuckprotector tussen mijn cranckstel op zo'n 10 km voor de finish. Blokkage van het cranck. Gedaan BEMC, zo dacht ik, voor mij...
Bert rijdt verder, en na een zeer lastige finale, wist hij nog net top 20, op een 19e plaats te finishen. Zeer knap resultaat. Na wat teleurstellend gevloek en getier wist ik met het nodige sleutelwerk het euvel te verhelpen. Ik zou toch nog kunnen finishen, en zelfs met een 29e plaats zelfs nog top 30. Niet gedacht;
Bert finisht 12e in het algemeen klassement. Ikzelf zit op een 19e plaats toch nog knap in de top 20, wel wat gefrustreerd na de pech van vandaag.
En nu lopen wij rond met een t-shirt... 'I survived BEMC'.... Zeer toepasselijk, en yes we survived.
Pffffft, wat was dat lastig, maar zeer blij om deze eerste editie te mogen meemaken. De volgende zal zeker zo mooi niet meer zijn ;-).
Uw pioniers,
Jan en Bert. En hop volgende week naar de Transgermany. Hadden we ons beter kunnen voorbereiden?
En bedankt aan de familie om dit weekend zeer goed voor ons te zorgen. En bedankt aan Peter voor de La Chouffe nadien op het terras. Het was één van de betere ;-)
Dag 2 van de BEMC was weeral eentje met schitterend weer. We hadden echt wel geluk met dit zonnetje op dit parcours. Met regenval zouden hier niet veel deelnemers thuiskomen.
Benieuwd hoe iedereen zou gerecupereerd zijn. Start en aankomst op dezelfde plaats, dus logistiek wel praktisch. De eerste 3 km verliep geneutraliseerd achter een wagen gezien we door de markt van Bomal dienden te passeren. Zodra de wagen voorop plaats maakte ging het direct steil bergop en zeer snel. De posities van gisteren waren wat bekend, en al snel zocht iedereen zijn groepje op. Vanaf het begin reeds een aantal klimmen, waarop zelfs te voet het moeilijk klauteren was. De groepjes werden snel gebroken.
En zo ook mijn rug. Na 30 km neig ik om op te geven. De pijn straalt zover uit dat kracht zetten op de trappers niet meer mogelijk is. Met de nodige peptalk bleef ik toch maar doorrijden, en na halfweg vind ik mijn beste benen van het weekend. Vanuit een 33e plaats wist ik terug te komen tot plaats 20. Ik zou nog maar één minuut achter Bert hangen, die steeds goed wist stand te houden op plaats 19.
Na 2 onschuldige omwegjes, wist ik één keer zeer fatsoenlijk fout te rijden. Een zeer onduidelijke bepijling was soms ons deel. Ook de leiders van de rit Joris Massaer en Bas Peters ondervonden dit, en zouden de koppositie op die manier verliezen. Ik verlies direct een 15-tal plaatsen.
Zeer frustrerend, zeker na de sterke finale tot dusver.
Al bij al, nog een redelijk resultaat, als 32e. Bert nogmaals knap 19e. Beiden nog steeds in top 25 van het klassement, dus we konden ook de dag nadien in de eerste box van start.
Het parcours vandaag was iets minder ruw, maar zeker niet minder makkelijk. Met zeer steile klimmen in het begin, en zeker op het einde wisten we onze tandwielen zeer goed te benutten.
De BEMC is een nieuw begrip vanaf dit jaar op de MTB-scene. De organisatie kondigde dit evenement vooraf aan als "De BeMC onderscheidt zich van de andere meerdaagse evenementen in de Benelux door de lastigheidgraad van het parcours en het feit dat de ritten van start tot finish als wedstrijd gereden worden. De BeMC uitrijden zal een prestatie zijn waarop zowel wedstrijdrijders als recreanten oprecht fier mogen zijn!"
Bert, en uw verslaggever Jan gingen van start...
En of het te onderscheiden is door de lastigheidsgraad? Jawadde. En of we fier zijn... hmmm;
Dag 1 ging van start in het centrum van La Roche op het al gezellige place du Bronze. Het aantal deelnemers was gelimiteerd tot zo'n dikke 250, waardoor van druk drummen niet al te veel sprake was. Het evenement telde 2 klassementen. Eén op tijd, en één met punten, die op een aantal hellingen met snelste klimtijd te verdienen waren. De start vanuit La Roche naar Beausaint was zo ééntje. Niet treuzelen dus, en direct vanaf het startschot de pees erop. Het was direct duidelijk dat dit het doel van mijn Croc-maatje Mike Mulkens was. Mike zou 3 dagen alle maximum punten weten te bemachtigen, met het puntenklassement als beloning;
We waren redelijk vooraan gestart, en meteen was duidelijk dat hier niet getemporiseerd werd. Veel nationale toppers aan de start, dus gas geven. De hellingen kwamen talrijk en opeenvolgend. Van recuperatie, in tegenstelling tot andere marathons weinig of geen sprake. Somtijds was het improviseren op het parcours, gezien niet meteen veelvuldig bereden paadjes dienden overwonnen te worden.
De boomsleepwerken in de buurt van Erezée maakten het parcours zeer ruw. Karsporen tot 1 m diep, zonder overdrijven, nog gesapig gevuld met water waren ons deel.
Bert wist meteen in de top 15 plaats te nemen, en kon hier redelijk goed standhouden. Geen sinecure, gezien de 17 aangekondigde topfavorieten vooraf, en wij met onze naam daar niet tussenstonden ;-)
Ikzelf had na een goede start wat af te rekenen met rugproblemen, maar zoals de drie dagen voor mij zouden telkens zouden verlopen, wist ik telkens een zeer goede finale te rijden, en telkens terug de top 20 te bereiken in de finale. Maar niet alles heb je zelf in de hand zo zou blijken...
De eerste dag konden wij zeer goed standhouden na al dat geweld vooraan. We wisten zelfs niet zoveel tijd te verliezen vonden we. Na een klein omwegje door mezelf wisten we toch op plaats 14 en 15 te finishen. Knap resultaat in deze bezetting en lastigheidsgraad.
Meteen vroegen we ons af hoeveel van de gestartte deelnemers hier zouden finishen. Dit was toch wel zeer lastig. Benieuwd naar morgen.
Slechts 3 dagen na de zware Waimes-marathon stond Olivier opnieuw aan de start in de Wallonia Cup om zijn leidersplaats in het klassement te verdedigen. Zouden de benen reeds gerecupereerd zijn...?
Ook Gery wist hier te starten;
Olivier bleek nog niet over de volledige capaciteit te beschikken. Hij wist toch nog een knappe 6e plaats uit de brand te slepen;
Gery deed minstens even goed met een 7e plaats in Masters 2;
Knap, knap, knap....
Volgend weekend staat de 'Hardest mountainbike tour in de benelux' - BeMC op het programma voor Bert en Jan. 3 dagen over 250 km, met zo'n 2400 hm per dag. Jawadde...;
Hemelvaartdag is de jaarlijkse traditie van les Cimes de Waimes, een MTB-marathon van 85 km, over 'slechts' (aldus Olivier) 8 bergjes, of Cimes, maar toch goed voor een 1800 hm;
Met een recordaantal inschrijvingen van 925 deelnemers op de langste afstand van 85km beloofde het een hectische bedoening te worden, zeker met bijkomend een recorddeelname op de kortere afstanden over 45 en 65 km op hetzelfde parcours. Onderweg kwamen de afstanden samen, zodat de 85km achteraan het deelnemersveld van deze kortere afstanden belandde. Geen sinecure, zo bleek, en slalommen buiten de ideale lijn als gevolg.
De hevige regenval van de dagen vooraf zouden onze opdracht zeker niet makkelijker maken. De Hoge Venen houden het vocht goed vast in de ondergrond, dus zeer zompige stukken als gevolg. Na halfweg, de steile klim naar het skistation van Ovifat, zouden we dit over een kleine km bovenop Botrange kunnen ervaren. Een geluk dat de assen van onze 29er wielen wat hoger steken, maar het slijk kwam bijna tot aan de assen. Een aanslag op het materiaal;
De dag zelf was zeer zonnig, echter nachtvorst maakte de kledijkeuze alsnog moeilijk. Het was zeer koud aan de start met de koude mouwen en broek, maar na de startklim zouden we het snel warm hebben.
Olivier, Dirk, Jan en Bert stonden goed vooraan in de start. Wim, en Beny stonden iets verder in de eerste startbox;
Na de eerste Cimes was een groffe schifting al gemaakt. Olivier ging zeer vlot mee met de kop van de wedstrijd. Bert en Jan volgden in een achtervolgende groep. Dirk volgde iets verder, met Wim en Beny;
Na samenkomst van de verschillende afstanden verlies je echter snel zicht op de posities in de wedstrijd. De sponsor wist ons onderweg wel met de nodige woorden te bevoorraden.
Na een sterke prestatie in de Wallonia Cup kon Olivier ook in het marathon-gebeuren zijn goede vorm etaleren. Hij finisht 4e algemeen, en als 3e elite. Een zeer puike prestatie in deze zeer sterk bezette marathon. Verder een zeer puike prestatie van de ploeg met 3 man bij de eerste 50 op een kleine 1000 deelnemers! Waar zouden we stranden in een eventueel ploegenklassement?
12 mei stond de 5e manche van de Merida Wallonia Cup op het programma in Ouren; Olivier heeft een goed klassement te verdedigen, en stond dus gemotiveerd aan de start. Geen probleem voor onze Olivier. Altijd de rust zelve, maar koelbloedig in het resultaat. Een schitterende 2e plaats bij de elite als resultaat.
Gery deed al niet veel slechter met een 4e plaats bij Masters2. Het podium komt in zicht;
Proficiat Olivier en Gery!
....
Ergens tussen Westerlo en Huy 2 ijverige mannen aan het trainen voor zo'n ritje van 200 km...
Voor de eerste maal werd er op en rond de chartreuzeberg in Holsbeek een 6u-MTB race georganiseerd, onder de naam shortbiketeamchallenge;
De Shortbike Teamchallenge is een wedstrijd op recreatieve basis die verschillende teams van maximum 5 renners langsheen een uitdagend en tegelijk technisch parcours van ca. 6,6 km op en rond de Chartreuzeberg. De renners kiezen zelf wanneer en hoe vaak zij elkaar aflossen. Het team met de meeste rondjes na 6 uur is de winnaar. Iedereen die van een uitdaging houdt is welkom. Zowel solorijders als teams zijn toegelaten.
Bert stond als solorijder aan de start van deze lange en zware opdracht. Om 10u werd de start gegeven. De wedstrijd liep door tot 16u. Vanaf de start legde Bert er meteen de pees op, en op de eerste klim van de dag wist hij reeds een kloof te slaan met nummer 2... Ze zouden Bert slechts na 6u terug zien. Vroeg vertrokken, en ganse wedstrijd op kop alleen weten vol te houden.
Een week na de HOT-marathon, en op een droger parcours, was het wereldbekertijd in Houffalize. Het middelpunt van de MTB-wereld bevond zich in Houffalize. Voor ons team 2 afgevaardigden op post in de open wedstrijd vooraf. Dirk en Beny;
Beny : 16e van 46 master 2
Dirk : 16e van 76 master 1
Zeer moedig op dit zeer technisch veeleisende parcours;
Allesbehalve HOT op paasmaandag in Houffalize. Het was regenen geblazen vanaf de start tot voorbij de aankomst. De temperaturen gingen slechts net over het vriespunt. Materiaal en lichaam hadden het zwaar te verduren, en de ondergrond had last om het vele water op te nemen. Baggeren dus, en gladde rotspartijen. Het was opletten! De marathon op maandag was het sluitstuk van een driedaagse in Houffalize. Beny durfde de drie dagen na elkaar aan. Wim, Jan, Bert en Matthias starten maandag ook in de marathon over 80 km met bijna 2000 hm. Geen deelname aan het klassement, betekent gans achteraan het pak aansluiten in de start, en dus zo'n 300 man voor jou om je weg door te zoeken. Geen sinecure, hoewel de steile startklim reeds toeliet om vlot plaatsen goed te maken, echter zal reeds krachten wegnemen.
De snelle mannen waren dus ver weg, toch schuiven we allen goed op binnen de top 100. Bert zag zijn vlotte start na 10 km teniet, door een lekke band. Met modderhanden een band herstellen is niet altijd eenvoudig, en dus kon Bert op het einde van de rij opnieuw zijn pad vervolgen van ver achteraan naar voren. Jan wist vlot naar een top 30 positie te fietsen, en kon hier ook standhouden. Matthias en Wim kwamen langzaam binnen de top 100. Beny voelde het verdict reeds van 3 dagen fietsen en volgde iets later.
Na 40km liggen de posities redelijk vast. De frisheid is bij velen ver zoek, en ieder gaat op z'n elan verder. Moe maar tevreden bollen we over de streep. Op het einde dienden we nog even het wereldbekerparcours af te leggen. Door de regenval lag dit er onmogelijk, en gevaarlijk bij. Zelfs te voet waren de afdalingen vol risico. Dat belooft voor zondag?
