De laatste etappe, en de terugkeer naar Duitsland. Transgermany is het evenement, maar halftijds fietsen we doorheen Oostenrijk.
Het goede weer was onverwachts steeds aanwezig, maar de laatste dag mocht het niet zo zijn. Regen vanaf de start, en dus equiperen we ons met regenjasje. Na de krampen van gisteren zouden we ietwat behoudender starten vandaag, want de laatste klim na 55km zou nog een moordenaar zijn. Een 8-tal km klimmen, met 3km aan 15%. En zodus, waren we niet van plan om reeds 45min in de regen kou te staan lijden voor de start, en waren we bereid om achteraan onze box ons niet op te dringen in de regen.
In de eerste klim was het zo wat dringen en laveren tussen het volk. De regenval maakte het allemaal wat glibberiger, en gebiedt toch enige voorzichtigheid. De eerste klim zouden we de skipiste oprijden, en na afdaling langs de skischans komen we terug aan de vertrekplaats in Seefeld. Na een tweede kortere klim, kwam er een valleigedeelte van zo'n 35 km, waar de kilometerteller zelden onder 35 km/u wees. Zeer snel dus kwamen we aan de laatste klim, maar zeker niet de minste zoals hoger aangegeven.
Ondertussen was het zeer hard beginnen regenen en hagelen, en waren we wat blij dat we onze nieuwe regenjasjes konden testen. Zelfs bergop aan 15% klimmen voelden deze niet te warm aan.
Zoals verwacht stonden toch een aantal snelle starters geparkeerd op deze laatste klim. Beiden konden we een mooie beklimming rijden, zoals gepland na onze voorzichtige start, en dus met een zeer goed gevoel naar de aankomst in het centrum van Garmisch toesnellen. De laatste kilometers konden we onze 40x11 uitvoerig testen met snelheden op het vlakke van boven de 45 km/u.... ook dat is transgermany....
Uitgeregend, moe, maar zeer voldaan hadden we dit mooie avontuur afgewerkt. Na een snelle bikewash, en een koude douche bij de lokale voetbalclub, hebben we onze auto-tocht huiswaarts reeds aangevat. Tegen middernacht dezelfde dag nog sliep ik reeds in mijn eigen bedje thuis... Wat je allemaal niet gedaan krijgt op 1 dag ('s ochtends Seefeld --> marathonnetje rijden --> 800 km auto... --> thuis);
Nog een zeer dikke merci aan Kristof, onze begeleider deze week, voor de fantastische zorgen, hotelregelingen, valiezendracht, autoritten, .... We hadden ons geen betere zorg kunnen bedenken...
Op papier de gemakkelijkste etappe, maar de praktijk zou anders uitwijzen. We zouden beiden met verkrampte benen rondfietsen, en niet meteen onze beste dag verwerken, hoewel 'slechts' 58km te verwerken...
De eerste klim was echter veelbelovend. Ik, Jan, had direct het goede ritme te vinden en zou een zeer snelle eerste beklimming afwerken. Deze korte etappe zou ik wel even snel afwerken, in tegenstelling tot de vorige dagen die ik bewust wat rustiger aanvatten om goede finales te kunnen rijden. Na de eerste klim zou ik in de top 50 algemeen rondrijden, en zou ik mijn sprong in het klassement kunnen maken;
Niet dus. Bij aanvang van de 2e klim stond ik met krampen geparkeerd. 20 man komt zo over me heen gereden. Geen antwoord klaar. Geen idee wat er misloopt. Ik probeer enkel met mezelf bezig te zijn, en als boven op het hoogste punt van deze transgermany, de leidster bij de vrouwen, Milena Landwing, me komt te vergezellen probeer ik toch aan te klampen, en met succes. Ik weet verder in behouden positie de etappe af te werken;
Ook Bert zou niet meteen een prachtige 2e klim afwerken. Dezelfde krampen verhinderen ook bij hem een aanvaardbaar klimtempo.
Het tweede deel van de rit zal wel het mooiste stukje mountainbike-trail zijn van deze transgermany. Een 20-tal km via single-tracks doorheen de wouden naast de vallei, constant op en neer, ..., zeer mooi.
We komen na deze 'korte' rit ietwat geschonden met krampen het zeer mooi Seefeld binnengereden. Hoewel deze moeilijke etappe geen effect zou hebben op de positie in het algemeen klassement.
Nog 1 etappe en deze transgermany zou er reeds opzitten. De benen blijven gans de dag verkrampt. Wat zou dit morgen geven? In de namiddag nemen we het wat rustiger op, en nemen we voldoende tijd om te recupereren.
En de vrouwen? Elke dag is er wel 1 of 2 vrouwen te snel voor ons. De top 3 van de vrouwen is echt wel hors categorie in hun categorie, en ik ben al blij als ik in hun buurt mag fietsen...
Met 78km zou dit de langste etappe worden. Onderweg zouden we een 4-tal bergen moeten overwinnen. De eerste berg was meteen een steile dobber. Zo'n 7km aan 11% op schotterweg direct na de start voelt niet meteen normaal aan en de benen moeten het melkzuur van de vorige dag nog wat verwerken.
Na mijn ervaring gisteren zocht ik meteen het wiel op van de bevallige Pia, gezien het vlakke tempo over de ganse rit van gisteren. Dit was een aannemelijk niveau voor mij. Na een ietwat moeilijke afdaling van de eerste klim kwamen in een vlakker vallei-gedeelte vele kleinere groepjes samen in peletonnetjes. Zo zaten we met 2 samen in een mooi peloton van een 20-tal man om de 2e klim aan te vatten.
In de afdaling van de 2e klim wist een bergkoe ons te vergezellen aan de kop van het groepje. Wie probeerde om voorbij te steken werd ontmoedigt door ver uitzwaaiende poten van een op hol geslagen koe. Levensgevaarlijke situatie, en achterblijven was de boodschap. Best een grappig zicht, maar als de koe plots links een ravijn verkiest, lopen de rillingen toch even over de rug. Hopelijk stelt ze het wel...
In de volgende beklimmingen wordt het deelnemersveld uit elkaar gereden, en komt iedereen zowat op zijn eigen tempo. De snelle starters krijgen menige klappen te verwerken in de zware slotklim, en veel plaatsen worden goedgemaakt.
Op het einde dalen we via de freeride-track naar het zeer mooie Lermoos in de Zugspitzarena. Prachtige vergezichten, bij een prachtige blauwe hemel.
Woensdag 6 juni betekent de eerste etappe van de transgermany. De dag vooraf waren wij, Jan en Bert, reeds met de auto afgereisd voor zo'n 800 km met de auto. De weersvoorspellingen voor deze transgermany zagen er niet perfect uit, met dagelijks meer dan 80% kans op regen. We hadden eerder reeds onze voorzorgen genomen en onze tassen van voldoende regenkledij voorzien, maar leuke vooruitzichten zijn anders.
Over het weer kan ik reeds kort zijn. Prachtig weer gehad in de eerste drie etappes. Wolken die gebroken werden door die prachtige Alpentoppen, en zich nooit tot een regenbui konden vormen. Zonneschijn, en zo'n 25 graden overdag was ons deel. De nachten gaven soms met regen wat afkoeling, maar overdag bleven we lekker droog;
De eerste etappe is altijd wat wennen, zeker in zo'n internationaal deelnemersveld. Zo'n kleine 1000 vertrekkers, met het gros van de Duitse marathonprofs, team Bulls, team Rocky Mountain, team Simplon, en natuurlijk wereldkampioen en specializedgoeroe Christoph Sauser. De UCI-licentiehouders mochten de eerste etappe in een gezamenlijke box vooraan starten, en zo stonden we zelfs tussen die profs aan de start, op 2 fietslengten van de wereldkampioen. Dichter zou ik hem in de volgende dagen niet kunnen benaderen...
De eerste etappe was met 2700 hoogtemeters over 73km meteen ook de zwaarste dobber. De eerste 3 km verliepen geneutraliseerd, maar het leek reeds of de wedstrijd was begonnen. Het was klimmen vanaf de start, en zelfs geneutraliseerd vormde zich reeds een elitegroep waar het harken was om bij te blijven. Na het echte startschot gaat alles meteen op 1 lint, en dat met hellingspercentages boven 10%. Een scenario dat zich elke dag zou herhalen.
Ook die eerste dag een aantal vrouwen in onze buurt. Dit zijn we minder gewoon in ons Belgenland, maar niets dan lof voor deze dames in het internationaal veld. In het klimmen en dalen top 50 in het algemeen deelnemersveld waardig. Respect, en dat had ik reeds snel begrepen in het begin van de klim. Ongeveer drie kwart van de rit nestel ik me in het wiel van ex-winnares Pia Sundstedt, en dit had 2 voordelen. Enerzijds was het nuttig omdat ze er een strak tempo op nahield, ..., bijkomstig had ik steeds een 'mooi' vooruitzicht ;-) Pia zou zich wel forceren deze rit, want de dag nadien zal ze de strijd moeten staken...
Na 3u40 min bollen we Pfronten binnen. Het was een zeer mooie rit, met zeer veel hoogtemeters. Niet direct hard geforceerd, want er zouden nog 3 zware dagen volgen, maar de posities zouden reeds redelijk vast liggen...
