Nel is in de eetfase.

Ze kan met ongelooflijk veel smaak ongelooflijk grote porties binnenspelen.

Ze zit volop in haar groei.  

Laat haar kinderlichaam achter zich om een jongedame te worden.

Met mooie, ronde vormen.

Toch moet ze een beetje oppassen.

Om niet teveel bij te komen.  Niet teveel te snoepen.  Niet teveel van haar nieuw verworven vrijheden als puberdochter te profiteren.

Ze heeft namelijk de genen van haar mama.  Die ook wel eens in de snoepkast durft te duiken.

En wat genen van haar opa.  Die een onverbeterlijke zoetekauw is.

Toen Nel daarnet in een topje rondliep, zag ik dat ze toch wel een goed buikje heeft.

Regelmatig zie ik dat Nel zichzelf graag trakteert op een zoetigheidje in haar brooddoos bij een 'saaie schooldag'.

Ik ben gevormd door mijn eigen moeder.

Letterlijk elke keer als ik snoep, of iets ongezonds eet, hoor ik in mijn hoofd haar stem.  Die me berispt.  Me zegt dat ik op moet passen om niet te dik te worden...

Zonder dat het mij echt tegen kan houden.

Waardoor ik mij al mijn hele leven te dik voel.

Dat wil ik niet voor mijn kinderen.

Ik wil dat ze begrijpen hoe ze gezond kunnen leven.  Maar ik wil ook dat ze echt kunnen genieten van af en toe iets extra.

En ik wil bovenal dat ze zich goed voelen in hun lichaam.

Zelfs al zou dat een lichaam zijn met een kilootje meer.

Uiteindelijk is het in het leven ècht niet het uiterlijk dat telt.  

Wel wat je uistraalt.

Hoe je je voelt in je eigen vel.

Nel is een heel mooie jongedame.

Nel is een heel sportieve jongedame.

Nel is een heel verstandige jongedame.

Ze komt er wel.

Wat ze nu waarschijnlijk het allermeest nodig heeft, is bevestiging.  Dat het ok is om het moeilijk te vinden te weerstaan aan lekkere dingen.  Dat ze helemaal ok is zoals ze is.

Maar bovenal heel veel onvoorwaardelijke liefde.  Om lekker verder te kunnen puberen.  Op weg naar zichzelf...

Trien