Wat als... opvoeden eenvoudig was???

De drie maanden zijn om.

Morgen begint de maand juni. Morgen ga ik terug aan de slag.

Het gevoel dat eerst in mij opkomt is dankbaarheid.

Ik ben oprecht dankbaar voor de voorbije drie maanden tijd.

Sommige dingen die ik van plan was, ben ik niet toe gekomen. Zoals het afbreken van de lego-voertuigen van Abel, om de blokjes opnieuw te kunnen sorteren. Dat zal voor een andere keer zijn.

Of het opzoeken, verzamelen en bundelen van diverse eerdere schrijfselen van mij. Die zullen ook nog even moeten wachten.

Andere dingen heb ik gedeeltelijk gedaan. Of laten doen.

Zoals het opruimen van mijn kleerkast.

Het herorganiseren van de bergplaats.

Het verfraaien van de tuin met wat bloemen en planten.

Verschillende zaken die ik me voorgenomen had, heb ik tot een goed einde kunnen brengen.

Omdat Kato twaalf jaar werd, heb ik een foto-album kunnen samenstellen van haar eerste dozijn levensjaren. Zoals ik indertijd bij Nel ook gedaan heb. En zoals ik uiteraard van plan ben voor de jongens te doen in de toekomst. Zo'n album vraagt veel werk, maar het geeft ongelooflijk veel voldoening wanneer je er in kunt bladeren.

De kleerkasten van de drie jongste kinderen heb ik kunnen doorschuiven naar de lente/zomer-modus. Waarbij ik heel veel te kleine kleren via facebook heb kunnen doorverkopen. Of weggeven. Ook heb ik uiteindelijk de tijd eens genomen om de oude kleerkast van Toon, die in de weg staat in de kamer van Abel, online te koop aan te bieden.

De broodbakmachine is met succes in gebruik genomen en kan ondertussen niet meer weggedacht worden uit ons dagelijks leven.

Niet in het minst ben ik met volle moed aan deze blog begonnen. Sommige momenten vloeiden de verhalen uit mijn pen. Figuurlijk, wel te verstaan. Andere momenten moest ik wat meer moeite doen om inspiratie te vinden. Toch slaagde ik erin om gedurende de drie maanden regelmatig te schrijven. En daar ben ik best wel fier op.

Heel erg dankbaar ben ik voor het feit dat ik een heel erg interessante zesdaagse opleiding heb mogen volgen. Dat ik terechtgekomen ben in een opleidingscentrum waar ik gefascineerd ben door wat er allemaal te leren is. Om anderen beter te begrijpen, de wereld beter te begrijpen, maar vooral om af te dalen naar de diepere lagen van mezelf. Om mezelf beter te begrijpen. Om van daaruit in een latere fase hopelijk anderen te kunnen helpen. In de zoektocht naar zichzelf.

Ik kan niet wachten om te mogen starten met de volgende cursus alginder. In de grote vakantie.

De voorbije maanden heb ik dicht kunnen samenleven met mijn gezin. Heb ik de kinderen meer gezien. Hun sportieve activiteiten van nabij kunnen volgen. De meisjes al eens meer kunnen afhalen van school zodat ze niet op de bus hoefden te wachten. Meer tijd gehad om gezonder eten klaar te maken, zodat er weinig of geen diepvriespizza's aan te pas kwamen.

De voorbije maanden heb ik mijn tijd genomen om het huishouden op een rustiger tempo af te werken. Om af en toe eens te pauzeren. Even tot rust te komen. Door in mijn kleurboek-voor-volwassenen te werken. Door een boek te lezen. Door de moestuin en de bloemetjes water te geven. Door de ongelooflijk vertederende mini-poesjes van de buren die bij ons op het terras wonen te verwennen. Door online ad random wat te surfen. Door een praatje te doen met de buren. Door al eens een powernapje in te lassen.

Toch bleef ook de voorbije maanden tijdsmanagement een sleutelwoord.

Vrijgekomen momenten werd moeiteloos ingenomen door extra'tjes. Of door eindeloos wederkerende taken die nu hoofdzakelijk op mijn nek terechtkwamen.

Het doel dat ik mij gesteld had aan het begin van mijn ouderschapsverlof was RIMH. Rust In Mijn Hoofd.

Ondertussen ben ik erachter gekomen dat dit een doel is voor op langere termijn.

Dat er momenteel verschillende factoren zijn die de RIMH tegenwerken.

Wel geeft het mij een zekere rust te weten dat eraan gewerkt wordt. Dat er een beweging in gang gebracht is. Als een sneeuwbal die van een sneeuwberg rolt.

Ik ben ervan overtuigd dat alles goed komt. Dat alles in z'n plooi zal vallen. Ooit.

Ook ben ik me er meer dan ooit van bewust dat ik een grote gelukzak ben.

Ik heb een schat van een echtgenoot. Die me graag kan zien in al mijn complexiteit.

Vier prachtige, schitterende kinderen. Waar ik ongelooflijk fier op ben. Die mij zoveel zin geven in de toekomst. Elke dag opnieuw.

Een huis waarin we ons thuis voelen, een tuin waarin geravot kan worden, een buurt waarin het erg leuk is te wonen...

Morgen ben ik terug paraat voor mijn andere kindjes. De kindjes die ik onder mijn vleugels neem op het werk. De kindjes die een groot deel van mijn energie krijgen, maar die mij ook energie geven. Die ik probeer dingen bij te leren, maar die mij ook dagelijks dingen doen leren.

Ik ga er met volle moed tegenaan.

Lieve collega's, houd jullie paraat.

Drie maanden ouder. Drie maanden wijzer.

Ik heb jullie gemist.

Jullie zijn mijn ruggengraat. Enkel dankzij jullie kan ik voor àl mijn kindjes gaan.

Beste volgers van mijn blog,

dit is geen afscheid.

Hoewel de frequentie van mijn schrijf-activiteiten zo goed als zeker zal afnemen, zal ik mijn best doen om verder mijn zieleroerselen met jullie te delen.

Schrijven zit mij in het bloed.

Het maakt mij mee tot wie ik ben.