Wat als... opvoeden eenvoudig was???

Natuurlijk hebben we er opnieuw voor gekozen om thuis te bevallen. Met volle overtuiging. Van vroedvrouw An krijgen we de expliciete boodschap haar meteen te verwittigen, bij de eerste wee.

Aan het ontbijt voel ik al veel spanning in mijn buik. En plotseling is hij daar... de eerste wee. GedWEE verwittigt de echtgenoot de vroedvrouw, ruimt hij de speelmat op (want dat is de plek waar het gaat gebeuren) en brengt hij broer Toon en zus Kato naar de overburen. Zus Nel is op sportkamp, dus dat is makkelijk.

Hoewel ik effectief enkele gemene weeën voel, lijkt de bevalling nadien wat stil te vallen. Ik begin te vrezen dat het vals alarm is. Vroedvrouw An komt toe, voelt en stelt mij gerust. De bevalling is sowieso ingezet. Zij blijft en verwittigt de tweede vroedvrouw, Sytske.

Al snel komen de weeën terug. Sterk en regelmatig. Het lukt me wondergoed ze op te vangen. Tijdens een wee leg ik mijn armen rond de nek van de echtgenoot en voel ik me hard gesteund. Tussen de weeën door kan ik volledig ontspannen en zelfs genieten van het zicht op de tuin. Weeën opvangen gaat mij goed af.

Maar dan is het tijd voor het grote werk. En dat is minder mijn ding. Uit pure stress valt de hele handel even stil. Maar dan...

één grote oerwee... meer heb jij niet nodig om ter wereld te komen, Abel. Nog voordat ik tussen je beentjes gekeken heb, voel ik jouw mannelijke energie. Op dat moment ben ik de gelukkigste mens ter wereld. Ons gezin is compleet. Ons geluk is compleet.

Wanneer zus Nel merkt dat oma & opa haar komen afhalen van het sportkamp, maakt Nel spontaan een wieggebaar. Jaja, knikken de trotse grootouders. En zo weet Nel dat voor de derde keer op rij grote zus geworden is.

Abel, jij hebt veel energie. Je bent zo'n beetje een bommetje. Al van in de wieg. Als je wakker bent, ben je heel alert. Van kleinsaf aan weet je erg goed wat je wil. En doe je er ook alles aan om dat te bekomen. Volledig murw ben jij tegen dat ik je te slapen leg. En je slaapt dan ook meestal als een roosje, godzijdank!

Eten en drinken is jouw passie. Je kunt maar niet genoeg krijgen van de melk uit mama's fabriekjes. En de woorden 'pap', 'boterham' en 'koek' klinken als muziek in je oren,

Als kleine uk blijf jij alleen thuis bij mama terwijl de broer en de zussen naar school gaan. En dat vind jij leuk. Mama is namelijk van jou. Jij volgt mij overal, vrolijk kwebbelend over koetjes en kalfjes. Wanneer ik in de keuken aan 't koken ben, sta jij op een stoel naast me. En geef je me alles aan wat ik nodig heb, zonder dat ik het zelfs hoef te vragen. Al snel vormen wij een goed team, Abel. jij en ik, in de keuken...

Gelukkig kan je met momenten heel mooi alleen spelen. Zoveel fantasie, zoveel creativiteit,... zalig om jou bezig te zien!

Abel, voordat jij kwam, dacht ik dat het opvoeden mij vlot afging. Dat ik het zo stilletjesaan wel onder de knie had. Dat ik de spelregels kende.

Maar Abel, jij hebt mijn wereld door mekaar geschud en jij hebt mij snel terug met de voeten op de grond gezet. Jij tast alle grenzen af, ook de grenzen van het mogelijke. Je hebt een sterke eigen wil. En luisteren is niet je grootste troef. Je bent bovendien erg gevoelig, zeker aan vermoeidheid. Als je moe bent dan heb je jezelf niet meer onder controle. En dan kan je zomaar ontploffen. Ineens. Boem. Meestal slaag ik erin om jou terug kalm te krijgen. En vaak slaag ik erin om je terug zacht te krijgen. Maar niet altijd. En zeker niet altijd op de manier waarop ik het zelf had gewild. Jij leert mij veel, Abel. Over consequent zijn. Over doorzetten. Over mezelf. En over die onverwoestbare band die we samen hebben. Jij en ik. We voelen mekaar aan. Dat wel. Altijd.

Je denkt heel diep, Abel. Veel dieper dan je van een drie tot vierjarig kind zou verwachten. "Mama, wat is er achter de lucht?", "Mama, blijft de wereld altijd bestaan?", "Mama, waarom bestaan wij eigenlijk?" Of zelfs: "mama, waarom duurt een weekend maar twee keer slapen?"

Het zijn geen vragen waar ik zomaar onmiddellijk een antwoord op kan geven... Ook de dood houdt jou op heel jonge leefijd al bezig. Dan ben je elke keer in paniek wanneer ik -naar jouw gevoel- te lang wegblijf. En als je me ziet, dan vlieg je in m'n armen.

Je denkt heel diep, Abel. Veel dieper dan je van een kind zou verwachten. Veel dieper dan je laat uitschijnen.

Energie, dat schijn jij wel uit! Je kapoene-ogen blinken. Je stevige wangetjes blozen. Je houdt ervan grapjes uit te halen. Je kan mensen aan het lachen krijgen. Je kan harten doen smelten.

Ook voor mij is het soms echt moeilijk om boos te worden wanneer je weeral iets uitgespookt hebt. Zo kom je -als 5-jarige- naar me toe en laat je me de helikopter-op-zonneënergie zien, die in zeven stukken uiteen ligt. Met de boodschap: "Mama, je mag die géén twee keer laten vallen..." Tja...

Je houdt ervan buiten te zijn. Werken in de tuin, jij en je papa. Om het even welke klus. Ook jullie vormen daar een goed team. Wat een doorzettingvermogen dat jij hebt, wat een kracht...

Fietsen, dat is jouw ding. Op je loopfiets toen je nog maar een wip groot was. Ook toen kon het al niet rap genoeg gaan. Rondfietsen in het straatje in de buurt met de buurjongens, een parcours rijden in het bos... daar geniet jij van.

Tot mijn allergrootste spijt is het praktisch niet haalbaar om jou in te schrijven in een mountainbike-club. Daar leg je je bij neer. We zoeken samen naar andere sporten die je leuk vindt. Al weet ik dat ze niet kunnen tippen aan het fietsen, in jouw ogen, Abel.

Je speelt voetbal, waarbij je vooral graag keeper staat. Om de ballen uit het doel te springen.

Je speelt tennis. En je doet toestelturnen. Waarbij je nu ook in de selectie-groep mee mag turnen. En dat doe je graag. Meestal toch. Al moet ik soms een oogje in 't zeil houden. Ik ben het niet gewoon, want jouw broer en zussen hebben dit nooit gedaan. Maar jij durft er soms een zootje van te maken...

Dat is Abel zo'n beetje in een notendop.

Mijn energieke Abel, die nood heeft aan actie en buitenlucht.

Mijn mooie, zotte Abel, die een uitgesproken mimiek heeft. En die als peuter steevast moest horen hoe 'schattig' hij was...

Mijn snelle Abel, die de dingen snel onder de knie heeft. En die ook snel kan lopen. Heel snel.

Om te eindigen nog een leuke uitspraak van Abel. drieëneenhalf jaar oud.

Na een klasbezoek aan de dierenarts meldt Abel: "Het asiel, daar moeten dieren naartoe als ze genezen zijn..."

Waarop ik: "Neen, Abel, het asiel, daar moeten dieren naartoe die geen baasje hebben..."

Waarop Abel verwonderd: "Hebben ze daar baasjes???"