|
Toon, onze oudste zoon... 9,5 jaar oud.
Na onze ervaringen bij de geboorte van Kato -lees: 'Kato, onze jongste dochter'- nemen we het zekere voor het onzekere. We laten ons gedurende de zwangerschap begeleiden door de -fantastische- zelfstandige vroedvrouwen An & Sytske en houden de optie open om thuis te bevallen.
Voor de allereerste keer worden de echtgenoot en ikzelf geconfonteerd met mogelijke complicaties tijdens de zwangerschap. Er wordt gevreesd voor een toxoplasmose-besmetting en dit zou mogelijks ernstige afwijkingen kunnen veroorzaken bij ons boeleke. Hoewel de ene waarde in mijn bloed hoog pathologisch is en hoewel verwacht wordt dat de andere bloedwaarde snel mee zal stijgen, doet die laatste dat niet. Toch besluiten de specialisten dat het in dit geval raadzaam is om gedurende lange tijd antibiotica in te nemen om het boeleke te beschermen, En wat doe je dan als moeder? Flink pillen slikken en hopen dat alles goed komt, natuurlijk. Veel tijd om hierover te piekeren heb ik op dat moment toch niet, met twee energievretertjes in huis... En gelukkig, want uiteindelijk blijkt uit de bloedresultaten van Toon na zijn geboorte dat hij geen toxoplasmose doorgemaakt heeft!
14 augustus 2007
Zo'n dikke buik, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Ik heb letterlijk het gevoel op ontploffen te staan en kan nauwelijks nog eten. In bed vind ik mijn draai niet. Opeens word ik opgeschrikt door een grote 'plof' in mijn buik. Iets later merk ik dat ik vocht verlies. Slapen lukt niet meer. Een flinke wee duwt me met de neus op de feiten: nachtwerk!
ondertussen al 15 augustus 2007
Ook deze keer gaat het snel. De echtgenoot en ik zijn nog maar goed en wel beneden als sterke weeën mekaar in een snel tempo opvolgen. De vroedvrouw belooft onmiddellijk hierheen te komen. Wat een verademing als An een goed halfuur later verschijnt! Op dat moment ben ik stevig in arbeid en besluiten we met z'n allen dat we ons niet meer zullen verplaatsen. An belt meteen ook de tweede vroedvrouw op, want voor bevallingen zijn ze altijd met z'n tweeën.
Enkel... hier heeft Murphy anders over beslist. De tweede vroedvrouw staat machteloos voor de open brug van Zelzate te wachten wanneer ons derde wondertje zich met een gigantische kracht een weg door mijn bekkenbodem naar buiten baant.
Ik ben helemaal in de wolken wanneer ik tussen de beentjes van onze baby een piemeltje zie bengelen... een zoon! Welkom, Toon! Welkom thuis, kanjer van 4kg300. Weliswaar te groot voor het klaargelegde baby-pakje...
Onze meisjes, die slapen door alle bedrijvigheid door, en zijn verrukt wanneer ze de volgende ochtend naast mama hun kersverse broer in bed aantreffen!
Over baby Toon mag ik absoluut niet klagen. Een modelbaby durf ik hem niet te noemen, maar naar onze normen -lees:'Nel -onze oudste dochter' - loopt het vlot. Bovendien heeft Toon twee zussen, door wie hij zich graag laat entertainen. Dat helpt.
Voor de allereerste keer mag ik ervaren hoe zalig het kan zijn als borstvoeding probleemloos loopt. In tegenstelling tot zijn zussen is Toon wèl meteen fan van mijn mamamelk. Hij blijft maandenlang trouwe klant tot zijn nieuwe-broer-in-de-maak de smaak van mijn melk subtiel verandert. En daar is hij gevoelig aan, onze Toon...
Gevoelig, dat ben jij zeker, peuter Toon. Heel gevoelig. Hooggevoelig. Hoogsensitief. Niets nieuws onder de zon, dus. Maar jij hebt er wel heel veel last van. Van felle geluiden, van onaangename materialen, van de texturen van je voedsel, van het gevoel van water op je lichaam...
Je bent een kijker, Toon. Geen durver. Je moet alles aandachtig bestuderen voor je je ergens aan waagt. En wij, de ouders, moeten hier continu rekening mee houden. We moeten leren jouw grenzen te respecteren. En jou telkens een klein duwtje te geven in de goede richting wanneer we denken dat de tijd er rijp voor is.
Zoals tijdens die ene vakantie. Toen ik een ganse tijd met jou aan de rand van het zwembad zat. En superblij was omdat je met je rechter grote teen het wateroppervlak durfde aan te raken...
Of zoals die stuk of vijf glijbanen die je bij ons in de tuin kon vinden... telkens een trapje hoger. Zodat je uiteindelijk ook van onze 'echte' glijbaan naar beneden durfde te glijden...
Maar je komt er wel, Toon. Elke keer opnieuw. Tijd, zachtheid en geduld, dat zijn jouw sleutelwoorden. Alleen wie dat respecteert, kan bij jou binnenkomen.
En je groeit hierin, Toon. Je leert je grenzen te verleggen. Je leert langzaam maar zeker incasseren. Je leert je mannetje te staan. Je leert nieuwe uitdagingen aan te gaan. En - zeker niet onbelangrlijk- je leert ook dat humor een wapen is.
Je hebt geluk, Toon. Je hebt twee zussen. En één van je beste vrienden woont naast ons. Op school maak je gemakkelijk vrienden. Je begint te voetballen en ook daar kom je terecht in een echte vriendengroep. Alleen spelen is aan jou niet besteed. Jij kan jezelf niet entertainen. En dat is dan nog heel licht uitgedrukt.
Je hebt geluk, Toon. Je voetbalt graag en je voetbalt goed. Je tennist graag, en je tennist goed. Je speelt graag piano en je doet dat goed. En ook op school doe je het goed.
Je hebt een drukke agenda. Je hebt je bezigheden. Je wordt geëntertaind.
Dat is Toon zo'n beetje in een notendop.
Mijn zachtaardige Toon, die geen kwaad in zich heeft.
Mijn beredeneerde Toon, die z'n hersenen op volle toeren laat draaien.
Mijn onbeholpen Toon, die zomaar uit de lucht kan komen vallen.
Mijn sportieve Toon, die geniet van zijn succesjes.
Mijn rechtvaardige Toon, die recht door zee gaat.
Tot morgen,
Trien
persoonlijke noot: Bij deze wil ik nog eens expliciet An & Sytske, en met hun alle zelfstandige vroedvrouwen bedanken. De job die jullie doen is op zich al buitengewoon, maar vergt bovendien nog eens buitengewone inspanningen op buitengewone tijdstippen, met een buitengewone verantwoordelijkheid erbovenop. Jullie gedrevenheid en enthousiasme werken aanstekelijk. En helpen om deze wereld nog een stukje mooier te maken! Tonnen respect hiervoor!!!
|
