Maart 2005.  Dag op dag anderhalf jaar na de geboorte van Nel.  Ik herinner me het alsof het gisteren was.  Rond 16u zit ik achter de computer wat te chatten, wanneer ik lichte buikpijn begin te krijgen.  Ik besluit boven even neer te liggen, terwijl Nel zich uitstekend vermaakt op de speelmatten ginder.  Tot ik toch een bepaald ritme in mijn buikpijn ontdek: op en af.   Verdacht, dus ik vraag de echtgenoot -die gelukkig thuis is- om alvast de schoonouders te bellen om op het gemakje af te komen.  Zij zouden immers voor Nel zorgen tijdens de grote gebeurtenis.  Wanneer manlief de telefoon neerlegt, wordt het echt menens in mijn baarmoeder.  Ik wil niet meer wachten op de schoonouders en vraag de echtgenoot opnieuw z'n ouders te bellen met de vraag onmiddellijk naar de materniteit te komen om Nel daar op te pikken.  De echtgenoot kwijt zich gedwee van zijn taak.  Hij heeft echter niet door dat de weeën met de minuut heftiger worden en dat elke seconde begint te tellen.  Terwijl hij op z'n dooie gemak de uitleg doet aan z'n ouders hoe ze precies  de materniteit moeten bereiken, probeer ik uit alle macht tussen mijn weeën door z'n aandacht te trekken...  wij moeten vertrekken!  NU !!!!!

Snel, heel snel is alles toen gegaan.  Op één of andere manier kan ik alles nog  tegenhouden tot we aan de materniteit komen.  Koppige ik staat er zelfs op om het hele eind tot aan het verloskwartier zelf te stappen, regelmatig stoppend om een wee weg te puffen.  Nooit vergeet ik het koppeltje dat ons in de lift naar de ingang -eindelijk!- een 'dikke proficiat voor sebiet!' toewenste.

Exact een halfuur na onze aankomst in de materniteit word jij geboren... Kato.  Onze tweede dochter.  Rond en gezond!!  Je ligt al aan mijn borst te zuigen wanneer ik goed en wel besef dat je geboren bent...

"Ze weent alvast als eentje van drie maanden oud", zegt de vroedvrouw.  Profetische woorden, zo bleek later...

En de schoonouders?  Die zijn de allereersten om hun pasgeboren tweede kleindochter in de armen te sluiten, zo'n halfuurtje na haar geboorte!

Die eerste maanden ben je niet het prototype van de brave, rustige baby.  Vooral de borstvoeding verloopt nogal stroef en wordt op drie maanden -in wederzijds overleg- gestaakt.  De echtgenoot en ik zijn echter niet meer zo groen achter de oren.  En we zijn het er unaniem over eens...  je bent rustiger dan je zus was...  En dat is voor ons een heel grote verademing.

Peuter Kato.  Alles wat je in je hoofdje hebt, wil je kunnen.  En opgeven, dat lijkt niet in jouw woordenboek te staan.  Wanneer je beslist hebt dat je wil kunnen rechtstaan, blijf je maar die beweging inoefenen.  Net zolang tot het je effectief lukt.  En dan maar glunderen...

Je zus Nel is je grote voorbeeld.  En jij wil in niets onderdoen voor haar!

De echtgenoot en ik, wij hadden niet meteen door dat dit doorzettingsvermogen op zo goed als alle vlakken van toepassing was.  Een moment dat ons voor altijd bijblijft:

dinsdag 2 december 2008 - Kato is 3 jaar, 8 maand en 3 dagen oud

Zus Nel zit in de derde kleuterklas en kan al wat lezen en schrijven.  Ik daag Nel uit met de vraag of ze 'sint' al op ons bord kan schrijven en Nel doet dat vlekkeloos.  Kato reageert boos en zegt dat zij dat wou schrijven.  Waarop ik haar al lachend de stift geef en zeg dat zij 'piet' mag schrijven.  

Heel even zien we Kato nadenken.  Dan neemt ze resoluut de stift vast, gaat naar het bord en schrijft daar in mooie letters  'P I T' .  En dan maar glunderen...

Die lichte paniek in de ogen van de echtgenoot op het moment dat onze blikken mekaar kruisen...

Je slaat de derde kleuterklas over, Kato.  En zelf ben je blij dat je 'eindelijk niet meer zo hoeft te spelen' in de klas...  Op het einde van het eerste leerjaar lees je als een trein.  Maar wat het allerbelangrijkste is voor ons...  je voelt je goed bij de iets oudere en stuk voor stuk grotere kindjes van je klas.  En je staat er je mannetje, zes jaar lang.  

Ook bij Kato moeten we iets vertellen over haar hobby's.  Over die eerste keer wanneer Kato op een pony'tje zit, bijvoorbeeld.  Wanneer ze straalt van oor tot oor en ik, de mama, meteen voel dat hier een hart verloren is.  

Paardrijden op zich doet Kato niet meer.  Wel legt ze zich toe op voltige, het turnen op een stappend, dravend of galoperend paard.  En Kato doet dit goed.  Ze is zelfs regerend Vlaams kampioene, weliswaar in de stappende en niet in de galoperende klasse.  Maar toch... daar kan een moeder best fier op zijn!

Omdat dit mooi aansluit bij voltige, is Kato ook beginnen turnen.  En ook dit doet ze goed.  Het steeds opnieuw inoefenen van dezelfde verplichte nummers om deze te perfectioneren, is minder aan haar besteed.  Maar ze heeft het turnbloed wel door haar aderen stromen. Sinds dit jaar volgt Kato eveneens twee uurtjes per week acrobatische gymnastiek, waarbij ze niet met een paard, maar met een onderpartner samen moet werken.  Ze heeft het geluk dat het erg goed klikt met haar mede-acrobate.  En al komen ze ook hier in de laagste reeks uit, de kans zit erin dat ze mee zullen dingen voor de nationale prijzen (van Nederland wel te verstaan, aangezien we hiervoor de grens oversteken).

Je merkt het, Kato heeft best wel talent.  Haar grote nadeel in deze sporten is dat lenigheid niet in haar genen zit.  Foei mama, Foei, papa!

En toch...  mist Kato de echte drive om volop voor haar sporten te gaan.  Is het toch nog niet helemaal haar ding?  Bieden deze individuele sporten haar te weinig variatie of te weinig nieuwe uitdagingen?  Haakt Kato af wanneer het iets moeilijker wordt en ze denkt te kunnen falen? 

Ik weet het niet.

Wat ik wel weet, is dat er een moment zal komen waarop Kato haar ware passie zal vinden.  En dan zal ze ervoor gaan...  helemaal ten volle...   

En de mama, die zal de echte Kato zien opstaan en die zal glunderen...

Dat is Kato zo'n beetje in een notendop.

Mijn creatieve Kato, die haar broers graag entertaint met zelf bedachte spelen.

Mijn mooie Kato, die de spieren heeft van een echte turnster.

Mijn zachtaardige Kato, die zich het lot aantrekt van het volledige mensdom en het ganse dierenrijk.

Mijn ijverige Kato, die graag aan de verwachtingen van anderen voldoet.

Mijn lieve Kato, die ervan houdt anderen blij te maken en te verrassen.

Om af te sluiten nog een typisch Kato-mopje, dat aantoont dat ze wel bij de pinken is ;-)

4 maart 2011, Kato is bijna zes jaar oud

grote zus Nel: "Kato, 't is nu 8.05u en om 8.30u begint Brandweerman Sam op televisie.  Hoeveel minuten is dat nog?"

Kato die hier totaal geen zin in heeft: "Dat weet ik niet..."   en een beetje later  "O minuten!"

Papa: " Dat kan toch niet, he, Katootje..."

waarop Kato: "Jawel, want we hebben het op DVD!"

Tot morgen!

Trien