Ik begin met jullie voor te stellen aan Nel, onze oudste dochter.  Dertieneneenhalf jaar oud.  Puber.

September 2003.  Vooravond.  De spanning is te snijden.  De werken aan ons nieuwe huisje zijn bijna afgerond.  Maar ik doe vandaag niet mee.  De spanning in mijn bolle buik is te groot.  Piekmomenten met vijf minuten tussentijd.  Tijd om de auto in te stappen richting materniteit...

Afzien...  geen epidurale, toch epidurale, epidurale die maar half werkt...  persen, blijven persen, knippen, scheuren,...  afzien...  om nadien beloond te worden met het allermooiste geschenk op deze aarde...   een gezonde baby!

Nel, jij was mij de baby wel...

Als ik terugdenk aan die eerste tijd met jou, dan hoor ik jouw gehuil nog steeds nazinderen in mijn oren.  Tonnen verse ouderenergie slorpte jij moeiteloos naar binnen, en toch bleef je maar huilen...  Een wakkere Nel was een (bijna) huilende Nel...  Zelfs aan mama's borst vond je maar heel even troost.  En de echtgenoot en ikzelf, wij deden ons best om ons staande te houden.

Ondanks dat huilen groeit Nel op en wordt ze een flinke, bijdehandse peuter.  Enkel die onverklaarbare driftbuien, daar maken de echtgenoot en ikzelf ons wel zorgen over.  

Een intense zoektocht brengt ons bij een plausibele verklaring.  Nel is hoogsensitief.  

Dankjewel aan de mensen die ons toen op het juiste spoor brachten!  Nu we weten dat een strenge blik voor Nel al aanvoelt als een vreselijke straf, kunnen we onze opvoedingsstijl aanpassen.  En wonderbaarlijk snel plukken we de vruchten...

Neen, juffrouw, we vinden het niet erg dat Nel die eerste maanden nog niet op de speelplaats wil spelen tussen de andere kinderen.  Geef haar maar wat tijd om toe te kijken.  Ze komt er wel, op die speelplaats...

Peuter - kleuter - lagere school...   

Vlot doorloopt Nel alles.  Verveling ligt op de loer, want Nel kan eigenlijk al lezen voordat ze in het eerste leerjaar zit.   Wanneer Nel thuis gedwongen wordt om huiswerk te maken over leerstof die ze in de klas al eindeloos heeft moeten herhalen en die haar al de strot uitkomt, komen de huil- en driftbuien terug naar boven.  

De echtgenoot en ik ijveren voor meer uitdaging voor Nel op school.  Het wordt een stille strijd, met af en toe een succes.  Een strijd die nog steeds niet af is, nu weliswaar in functie van de broers.  Hier kom ik op een latere datum zeker uitgebreid op terug.

Als ik het over Nel heb, dan moet ik het ook hebben over haar hobby.

Eigenlijk is Nel iemand die erg snel verveeld is.  Iemand die veel afwisseling nodig heeft.  Iemand die duizend dingen wil proberen.  Maar ook iemand die die zaken vaak niet lang volhoudt. 

Nel leerde al blokfluit, gitaar en viool.  Nel begon met karatelessen, tennislessen, reed paard, volgde turnles en beoefende voltige (turnen op een bewegend paard).

Maar Nel heeft ook één standvastige hobby, die ze op 8- jarige leeftijd begon en nog steeds met heel veel plezier uitoefent: Nel speelt voetbal.

Is Nel een natuurtalent dat wil vechten voor een plaatsje bij de Red Flames?  Neen, dat is ze niet.  Maar voetballen (en keeperen) vindt Nel leuk.  Binnen haar -gemengde- ploeg voelt ze zich helemaal thuis.  

Dit is Nel zo'n beetje in een notendopje.

Mijn lieve Nel, die nog steeds elke nuance in mijn stem oppikt en hierop reageert.

Mijn strenge Nel, die mijn mama-rol in volle overtuiging durft over te zetten op haar broers.

Mijn mooie Nel, die haar eerste puistjes genadeloos wegpitst.

Mijn oplettende Nel, die alles hoort, alles ruikt en alles ziet, en die bovendien alles wil weten.

Mijn rechtvaardige Nel, die recht door zee gaat.

Om af te sluiten, geef ik jullie nog dit gedichtje mee.

't Is er eentje van lang geleden...  zo'n dertieneneenhalf jaar...  :-)

Eerst was er liefde

zorgeloos licht,

drijvend op wolkjes

een romantisch gedicht.

Toen kwam er trouw,

een belofte voor 't leven,

een man en een vrouw

een nemen en geven.

Zonet kwam de schreeuw

toen je 't levenslicht koos.

liefde werd leven,

zo kwetsbaar en broos...

Trien.