Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
22-12-2014
22 december De Smallebroekencache
Als geocacher
wilde ik na meer dan duizend vondsten zelf ook wel eens iets terug doen voor de
community. Al die zoektochten, wandelingen en onverwacht leuke plekjes die me
door mede-hobbyisten werden geschonken verdienden een tegenprestatie. Enkele
maanden geleden heb ik dus mijn eerste eigen multi-cache gecreëerd in de vorm
van een fotozoektocht langs het traject dat wij zo ongeveer elke dag afhaspelen
met Phaido. Dat werd dus de Smallebroekencache. De nadruk ligt veeleer op het
wandelen en de moeilijkheidsgraad is dan ook doelbewust niet erg groot. Ik merk
wel aan de logs dat er behoorlijk wat interesse is en de commentaren en de
favorietpunten komen vlot binnen. Nu gebeurt het wel eens dat wij mensen op het
traject zien lopen met een GPS en wat afgeprinte bladzijden met de zoekfotos en
de routebeschrijving. Dan weten wij natuurlijk wat die aan het doen zijn.
Meestal maken we dan een praatje en stellen wij ons voor als de legger van de
cache, maar soms, zoals vandaag verkiezen wij het om anoniem er achteraan te
lopen en te zien hoe ze het er van af brengen. Op deze plek waren de collegas
de juiste weg blijkbaar even kwijt, we zagen ze ook twijfelen en na een poosje
hebben ze we toch maar terug op het goede spoor gezet. Een foto had ik
ondertussen al gemaakt.
Niets
menselijks is de kerstman vreemd. De uitbaters van het Erotica Center zijn ook lid
van de Aarschotse middenstandsvereniging en de kerstman had alle argumenten om
daar niet op bezoek te gaan deskundig van de tafel geveegd. Toen het team
vanmiddag in de buurt kwam had de kerstman veiligheidshalve de jongste
helpertjes een andere kant op gestuurd met voldoende snoep en cadeautjes om het
een half uurtje vol te houden en toen glipte de kerstman binnen in het rijk der
rode oortjes. Na het zingen van een voor de gelegenheid tot jingle balls
herdoopte kersthit keek de kerstman er zich de ogen uit. Het obligate hohoho
klonk nooit enthousiaster.
Het
leek er een hele tijd op dat ze dit jaar geen beroep zouden doen op de kerstman
om de kerstshopping-dagen te animeren in Aarschot. Toen er drie weken geleden
nog steeds geen bericht, afspraak of kontakt was vond de kerstman dat het tijd
werd zijn baard dan maar te trimmen Edoch, toen beslisten de organisatoren van
het evenement dat zonder de aanwezigheid van de kerstman het toch erg
ongeloofwaardig zou worden en kwam er alsnog een aanvraag. Goed, de kerstman is
dit jaar een beetje korter bebaard dan andere jaren, maar het is en blijft wel
de enige echte originele. De valse kerstman die even de plaats van de echte
wilde innemen werd snel ontmaskerd toen er een wedstrijdje baardtrekken werd
gehouden.
De echte kerstman wilde trouwens, voor hij aan zijn tocht begon, graag even
poseren samen met zijn helpers. Op deze opname staan: de oudste kleindochter,
dochter en echtgenote van de kerstman op de bovenste rij, de kerstman zelf, een
mannelijke en een vrouwelijke kerst-elf er onder en helemaal beneden, duidelijk
moe van de lange trektocht van uit het hoge noorden, Rudolf, de leider van de
rendieren. Er zijn nog enkele kerstman-helpers die ontbreken op dit beeld, maar
dat is te wijten aan de korte termijn waarop de deal tot stand kwam. Morgen
zijn ze er, maar dan missen we weer een van de elfjes die moet dan
breakdancen
Ik ben nog
maar eens met de kerstversiering gaan stoeien. Een beetje kleur kan nooit kwaad
in deze donkere dagen. Het vrouwtje had een grote dikbuikfles ( het goede Nederlandse
woord ontsnapt me wij noemen dit een damegeante maar dat zal wel niet
correct zijn J ) gevuld met een sliert kleurige kerstlampjes, er enkele
kerstballen en twee kleine imitatie-kerstboompjes naast gezet en zo een stemmig
stilleven gecreëerd op een kastje. Dat vond in het fotograferen waard.
Voor de twijfelaars: dit is één foto, en die komt zó uit mijn toestel, hier is
nauwelijks fotobewerking aan te pas gekomen. Om uit te voeren wat ik in mijn
hoofd had moest ik eerst enkele proefopnames maken want ik wilde een beetje onderbelichten
en toch een redelijk lange sluitertijd overhouden. De ISO-waarde moest zo laag
mogelijk, dat werd dus 50, als ik dan het diafragma verkleinde tot 18 kon ik de
sluiter 2,5 seconden openlaten. Dat moest volstaan. Camera op statief,
anderhalve seconde gewoon statisch belichten om het beeld er op te krijgen en
dan, met de sluiter nog steeds geopend, gedurende één seconde inzoomen zodat de
lampjes strepen zouden vormen naar de randen toe Het vloeiend inzoomen bleek
nog het moeilijkste, na enkele bibberende pogingen kwamen er toch ook een paar
aanvaardbare resultaten te voorschijn en bij deze shot vond ik dat het ongeveer
was wat ik bedoeld had. In photoshop heb
ik de uitsnede aangepast zodat het centrum van de kleurenexplosie wat lager
kwam te liggen, verder alleen het contrast een beetje
verhoogd en met Nik Viveza de structuur een tikkeltje gekieteld, hoewel dat
niet eens zo erg nodig was, het spotje links boven zorgde sowieso al voor een
pittige doortekening van de muurbekleding.
Het idee om
deze foto te maken had ik een paar dagen geleden al gekregen. Ik was sowieso van
plan van, na de wanorde bij het aanbrengen van de kerstversiering, ook nog iets
te doen met het resultaat. De spiegeling van de lampjes van het grote
woonkamervenster in de voorruit van de wagen was me opgevallen toen ik op een
avond thuiskwam. Ik heb iets met spiegelingen, het is geweten, en dus wilde ik
wel eens proberen dat op een aanvaardbare manier in beeld te brengen. Op dat
moment had ik evenwel dringende andere bezigheden en toen ik wél tijd had was
het kwart over elf en erger nog, zat de ganse wagen inclusief voorruit onder
een laag dauwdruppels en andere nattigheid. Om dat uur van de nacht had ik
weinig zin om de auto te gaan wassen Maar uitstel is geen afstel natuurlijk.
Voor ik deze avond vertrok naar de wekelijkse vergadering van de fotoclub waren
de omstandigheden geschikt om met dat idee aan de slag te gaan. Met een beetje
manoeuvreren kon ik de wagen zo positioneren dat ik zelfs een tweede spiegeling
in de motorkap kon te pakken krijgen en daar doe ik het voor
Een hele tijd geleden opperde ik dat ik gehoord had dat je bij nachtopnames beter
de UV-filter van het toestel haalt en nu blijkt dat je dan inderdaad veel
mooiere sterretjes krijg rond de lampjes
We zijn deze
namiddag naar Wuustwezel geweest om te zien hoe het met dochterlief,
revaliderende schoonzoon en de vier kleinkinderen gaat. Het was natuurlijk ook
de bedoeling de map met fotos voor het jaarlijkse album nog wat aan te dikken vóór
de selectie gaat plaatsvinden.
Nu papa Koen in de lappenmand ligt wordt een deel van de verantwoordelijkheid
voor de goede gang van zaken op de boerderij op te jonge schouders van zoon
Nicolas gelegd. Uiteraard staat hij er niet alleen voor, maar het is aan hem
wel besteed, hij gaat ook naar de landbouwschool tenslotte. Dat Nicolas iets
heeft met dieren weten we al langer. Ik volgde hem maar wat graag met de camera
deze avond toen hij zijn ronde maakte. Na het binnenhalen van de paarden, het
voeren van de koeien en de schapen had hij ook nog wat tijd en goesting over om
even te stoeien met zijn geitjes
Het was echt te donker in die stal om het alleen met een hoge ISO-waarde en een
groot diafragma te doen, dus ik moest wel flitsen. Mijn excuses dan ook voor de
spiegeling in de bril. Daar heb ik noch in Photoshop, noch in lightroom een
remedie tegen gevonden. J
Het zou
vandaag zo ongeveer de enige min of meer mooie dag van de week worden volgens
nationale Frank en Sabine. Toen ik een mail kreeg van vriend Jackie Vandenberk
uit Lommel dat die zin had om de nieuwe multicache Achter den tennis te gaan
zoeken had ik geen bedenktijd nodig om te repliceren dat ik paraat was. Phaido
hoef ik dat ook geen twee keer te vragen en om één uur deze middag begonnen we
er samen aan. Het werd een prachtige wandeling van ongeveer 7 km langs de grote
zandput en verder door de Heuvelse Hei en de omringende bossen.
Uit de fotos die ik tijdens de tocht schoot vond ik dit de leukste. In de buurt
van waypoint twee werd ik geïntrigeerd door de groenblauwe kleur van de plas en
zocht ik een geschikt standpunt om dat in beeld te brengen. Het evenwicht
vinden tussen voldoende definitie in de lucht en tezelfdertijd een aanvaardbaar
belichte voorgrond was niet eens zo gemakkelijk, maar gelukkig kon ik thuis de
hulp inroepen van Photoshop en de collectie Nik-filters. J
Er zijn dan
toch ook leuke kanten aan zon stakingsdag. Gisterenavond kregen we de Herentalse
afdeling van de kleinkids op bezoek en die bleven tot deze avond bij oma en
pake Pol logeren. Papa en mama moesten immers al op een onmogelijk uur van huis
om de stakingsperikelen te omzeilen en hoe laat ze zouden terug thuis zijn
konden ze ook niet voorspellen
Wij vinden dat niet erg natuurlijk. Samen met Jef heb ik een lange leuke
wandeling gedaan, Julieke moest immers studeren. Na de studie komt uiteraard
ook wat ontspanning en voor we ons danseresje naar de balletles brachten mocht
ze wat TV kijken. Ondertussen was ze al druk bezig met de opwarming merkte ik Een
snelle greep naar het fototoestel resulteerde in enkele shots voor de
verzameling
Het verhaal,
of moeten we zeggen de sage van keizer Karel en de Olense pot met drie oren is
genoegzaam bekend meen ik. Indien er alsnog onwetenden zouden zijn willen wij
adviseren even te googelen en bvb in de wikipedia vind je alles in geuren en
kleuren uitgelegd.
In Olen wordt de dorpslegende zeer gekoesterd, in zoverre dat ze daar op het
dorpsplein een supergrote versie van de drie potten in de vorm van een fontein
hebben neergepoot. Nu is Olen niet zo ver van huize Pol en Josee en het is dan
ook niet abnormaal dat we daar al eens een mooie wandeling ondernemen. Vóór we
bij Wietje in een van de gezellige kroegen op dat marktplein iets gingen
consumeren als afsluiter wilde ik toch eerst nog de korte multicache die er te
vinden is op mijn palmares schrijven en als je daar dan toch rondhangt mag het
ook geen verwondering baren dat de bewuste potten-fontein even onderwerp werd
van een fotosessie.
Eigenlijk heb je er van welk standpunt je er ook tegen aan kijkt altijd wel
geparkeerde of voorbijrijdende autos in beeld maar nu had ik het geluk dat de
op elk dorpsplein aanwezige Kerststal voor een welgekomen, veel rustigere
achtergrond zorgde.
Ik heb er nog eens een zwart-wit omzetting op losgelaten het was weer een
tijd geleden en die vond ik achteraf bekeken net iets meer aanspreken dan de
kleurenversie.
We zijn het
ondertussen gewoon dat onze samenleving steeds meer gediversifieerd wordt, een
gekleurde medemens meer of minder, het verwonderd ons niet meer. Nu is
diezelfde multiculturaliteit ook doorgedrongen tot in de Smallebroeken merkte
ik vandaag. Tussen de vele soorten viervoeters die we regelmatig in de weiden
zien rondlopen was er één zekerheid tot nu toe: schapen zijn wit. Okee, bij
slecht weer leek het wel eens anders maar dat was dan een zeer tijdelijke
toestand.
Vandaag werden wij evenwel bekeken door enkele gekleurde exemplaren toen wij
voorbij de wei wandelden waar tot vorige week nog een hele kudde
shetland-ponies in graasde. Het leek er op dat de dames met alle geweld wat
beter wilden kennis maken, er was er zelfs eentje die een uitbraakpoging
ondernam. Uiteraard heb ik in zon geval mijn fototoestel altijd
schietensklaar.
Achteraf ben ik toch even gaan googelen en het blijkt dat we toch niet met
immigranten of andere asielzoekers te maken hadden. Meer dan waarschijnlijk
zijn dit zwartblessen, een ras dat eigenlijk in Nederland gekweekt is o.a. om
grote heidegebieden te begrazen strikt genomen zijn het dan tóch ook
vreemdelingen he J
We zitten
midden in de periode van de kerstmarkten. De trend is uit Duitsland overgewaaid
en in elke zich respecterende Vlaamse stad is er een tegenwoordig. Meer
zelfs, menige vereniging, club of bedrijf heeft ook het licht gezien en de
commerciele mogelijkheden van de cadeautjes-tijd worden alom dankbaar in een
fondsenwervende feestverpakking gegoten. Zo was het vandaag in het rusthuis
Hoevezavel vandattume. Het ganse jaar door zijn we er vrijwilliger en dus konden
we niet anders dan acte de présence geven. Wij kennen de weg naar de bar zeer
goed daar en we hebben ons niet verveeld, dorst geleden hebben we evenmin. Phaido
heeft het trouwens ook helemaal naar de zin gehad. De bewoners kent ie
ondertussen al wel en daar kan hij het over het algemeen goed mee vinden. In de
drukte van het evenement had ie dan ook meer dan zijn handen vol om overal even
te gaan snuffelen en een goede dag te zeggen. Extra leuk werd het voor hem toen
er ook nog wat andere bezoekers waren met jonge kindjes en dan komt zijn
vriendelijke aard pas echt naar boven. Een aaitje, een kusje, een pootje ja Phaido
heeft alweer enkele extra gestolen harten op zijn palmares.
Wij behoren
nog tot de ouderwetse garde en wij vinden dat je niet met de kerstversiering
begint voor Sinterklaas het land uit is. Na een weekendje Ardennen en een
redelijk druk begin van de week was het vandaag dan zo ver. We zijn het huis in
kerststemming aan het brengen.
Ik heb me voor één keer eens niets aangetrokken van fotografische
compositieregels en ik heb de wanorde van de kerstversieringswerkzaamheden (
leuk woord voor scrabble? ) maar eens in beeld gebracht. Dozen en manden met
bollen, pieken, slingers, lampjes, kunstmatig en echt groen, electrische
snoeren, engeltjes, toeters en bellen je kunt het niet te gek bedenken of we
hebben het in de loop der jaren wel eens gebruikt om sfeer te scheppen. Vóór
alles in de juiste plooi valt wordt er driftig geselecteerd en overlegd en
tegen morgenavond hoop ik dat alles weer vrede op aarde en gloria in excelsis
zal uitstralen. Voorlopig is het één grote onoverzichtelijke warboel maar met
de hulp van hierboven maken we er ook dit jaar wel weer iets moois van.
We hadden
vandaag even een andere hond: Phaido de flat coat retriever. Er was vannacht nogal
wat nattigheid naar beneden gekomen en dat hebben we geweten tijdens de
dagelijkse wandeling.
We hadden een geocache-tocht uigekozen in de buurt van Averbode om samen met
Phaido een frisse neus te halen en de nodige gezond-houdende kilometers te
stappen. ( Voor de collega hobbyisten, we gingen achter de reeks Angry Birds
aan. ) Door de regen en ook wel door de hier weelderig tierende mountainbikers
waren de zogenaamde WANDELpaden herschapen in langerekte modderpoelen en
terwijl we er zelf de nodige last van hadden ondanks ons toch wel aangepast
schoeisel vond Phaido dat blijkbaar heerlijk. Hij snuffelde, rolde, bolde en
wentelde zich in de onbekende geuren dat het een lieve lust was. Het resultaat
aan het einde van de tocht was dat we een zwarte Phaido hadden. Voor de
niet-honden-liefhebbers wil ik even zeer simplistisch vertellen dat binnen de
aanverwante soorten je ruwweg kunt spreken over enerzijds langharig en
kortharig en anderzijds blond en zwart. Phaido is met zijn mooie lange blonde
vacht een typische raszuivere golden retriever maar zoals ie uit deze wandeling
kwam leek het eerder een zwarte flatcoat retriever
Toen we thuiskwamen waren er enkele uitgebreide poetsbeurten nodig om hem terug
naar de originele tint om te zetten. Deze foto is gemaakt tijdens het laatste
rondje spoelen. In Photoshop is dat veeeeeel gemakkelijker.
Redelijk mistig
weer tijdens de wandeling deze morgen een waterzonnetje probeerde wel enkele
keren door de smurrie te komen maar dat lukte niet echt. Als er dan toch eens een
straaltje in slaagde de omgeving wat op te vrolijken was het me al opgevallen
dat er evenzovele sterretjes flikkerden in de duizenden waterdruppels die overal
aan de takken hingen. Helaas was ik enkele malen net te laat om mezelf in een
fotowaardige situatie te werken.
Thuisgekomen van de wandeling heb ik eerst de macrolens op mijn toestel gezet,
dan heb ik, bij dit volkomen windstille weer, het toestel op statief op enkele
centimeters voor een mooie druppel geplaatst, scherp gesteld en gewacht tot er
weer zon zeldzaam zonnig moment kwam. Gelukkig hoefde ik niet al te lang te
wachten en het resultaat is hier te zien en het sterretje, daar was ik best
gelukkig mee.
We hadden
weliswaar vorige week al eens ijs van de wagen moeten krabben s morgens en tijdens
het voorbije weekend waren er enkele restanten van geruimde sneeuw te zien in
Clervaux toen we boven op de berg in de buurt van de abdij aan het fotograferen
waren, maar tijdens onze ochtendwandeling zagen wij vandaag ook in de
Smallebroeken de eerste visuele tekenen dat het winter wordt. In de weiden lag
een dun laagje wit. Of het nu gewoon aangevroren rijm was op het gras ofwel een
flinterdun onvervalst sneeuwlaagje doet er niet toe het was wit!!! Daar kijk
je als fotograaf met begerige ogen naar toe. Ik heb meteen enkele plaatjes
geschoten en in afwachting dat de winter nu echt losbarst is de eerst goesting
alvast gestild.
Misschien dat het binnenkort wel echt menens is want net op het moment dat ik
dit zit in te tikken komt er een berichtje binnen van twee vriendinnen dat ze
nu in Bütchenbach al 4 cm echte sneeuw hebben.
Het was weer
een geslaagd weekend Ardennen. Met de leden van de motorclub trekken we er
regelmatig op uit. Meestal zijn dat eendaagse tweewieltochten, maar het is ook een
traditie geworden dat we ergens in december met de groep voor een weekendje
naar een of ander hotel rijden met de wagen om ons daar culinair te laten
verwennen. Sankt Vith in duitstalig
Belgie was de plaats met de nodige mogelijkheden die Thierry voor ons allemaal
gevonden, geregeld en geboekt had. Naast eten, drinken en gezellig samenzijn
staan er ook wel enkele uitstappen op het programma tijdens zon verblijf en
deze ochtend, vóór het laatste middagmaal wilden we met zn allen met 14
waren we nog een ochtendwandeling maken door de mooie, groene omgeving van het
hotel. De fotograaf uit het gezelschap blijft altijd achter natuurlijk en als
die dan weer bijna bijgebeend is en op het staartgroepje van de stoet stoot
willen die graag poseren. Het straalt er af bij Martine, Thierry, Carine, Josee
en Weeltje ze vonden het leuk en de stemming was opperbest.
Deze morgen
ontwaken in ons hotel in Sankt Vith, ontbijten en korte ochtendwandeling maken in
de nevel door de bossen in de buurt. Hopen dat Phaido kaka en pipi doet
en balen dat ik het fototoestel in de kamer gelaten had omdat er zulke
prachtige mistbeelden voorbij kwamen.
Korte rit naar Clervaux, meteen in een plaatselijke horecazaak binnengedoken,
koffie en koffie genuttigd om beter wakker te worden, daarna iets pittigere
wandeling met Phaido in de hoop dat ie kaka en pipi zou doen.
Nog wat bezienswaardigheden van Clervaux bezocht en dan een grote wandeling
ondernomen tot aan en dan voorbij de abdij van Clervaux hoera Phaido heeft eindelijk
kaka gedaan en ondertussen had ik van beneden naar boven en van boven naar
beneden de meeste highlights van Clervaux al gefotografeerd.
Phaido denkt ondertussen waarschijnlijk dat het nu een verworven recht is om
alle dagen 3 keer te gaan wandelen. Baasje had weer de grootste moeite om een
foto uit de massale oogst te selecteren voor de dagelijkse blog In dit geval
had ik het geluk dat net op het moment dat ik een compositie aan het bedenken
was om het kasteel in beeld te nemen, een hele zwerm daar geparkeerde vogels er
voor koos een rondje te gaan vliegen. Ik kon niet snel genoeg afdrukken.
Wie is er
vroeger niet naar de afdamming van de Gileppe op schoolreis geweest? Ik
alleszins wél en Josee ook. Vandaag hadden we het plan opgevat die
jeugdherinneringen nog eens op te frissen. Met de motorclub is het een
tussenstop die we wel eens plegen aan te doen maar dan komen we meestal niet
verder dan een stop op de parking, eventueel een foto van op het uitzichtpunt
of een snelle hap in het restaurant en dan weer verder. Nu hadden we evenwel
onze wandelschoenen meegebracht en die hebben we alle eer aan gedaan. Phaido
was het roerend met ons eens: het was een prachtige tocht, zeker voor herhaling
vatbaar. Toen we ergens op een plek met panoramazicht aangekomen waren stond
daar warempel een heuse full fomaat rustbank op ons te wachten. Josee wilde
daar meteen gebruik van maken en Phaido was er als de kippen bij om naast het
vrouwtje te gaan liggen nu had ie eens de kans. Baasje was immers veel te druk
met het fototoestel bezig.
Er
zit weinig kleur in de wereld de laatste dagen en al zeker niet als je de
natuur in trekt vol enthousiasme zoekend naar het mooie licht waarvan we in zowat
de ganse novembermaand mochten genieten. Goed, de beelden blijven voorbijkomen tijdens
de dagelijkse wandelingen en regelmatig pik ik toch mijn fotomomentjes mee. Zo
vond ik deze drie koeien in de wei interessant genoeg om er even bij stil te
staan. Koeien die in deze tijd van het jaar nog in de wei lopen zie je sowieso
niet meer zo vaak. Maar ik zou het liever over vorm dan over inhoud willen
hebben vandaag.
Ik merk bij mezelf dat ik bij dit soort fotografie - landschapsfotografie
in de ruimste zin van het woord - meer en meer geneigd ben het 16X9 formaat te
gebruiken, en als ik rondkijk ben ik heus niet de enige. Toen ik de fotos die
ik uit de wandeling had meegebracht deze namiddag door photoshop had gehaald moest
ik achteraf constateren dat ik ze bijna allemaal in dit formaat had uitgesneden.
Eigenaardig, want nauwelijks enkele jaren geleden was het gangbare formaat voor
liggende fotos 4X3 - er zijn nog steeds fotografen die daar bij zweren - dan werd
het 3X2 en ik vermoed dat het onder invloed van computerschermen en breedbeeld
TVs is dat we met zn allen meer en meer gecharmeerd geraken door die nieuwe verhouding.
Vorige maand was ik trouwens op een studiedag rond audio-visuele producties in
het Nederlandse Rijen en het was me toen al opgevallen dat ongeveer alle
getoonde series in 16X9 waren. Waarom de mainstream proberen tegen te houden
zou ik dan denken. If you cant beat them, join them Zon breed scherm geeft
je qua compositie trouwens weer wat extra mogelijkheden en die drie koeien
hebben alleszins meer ruimte om te grazen zo. J
De hele
lente, zomer en herfst zingen, kwetteren en tsjilpen ze rond ons huis en we
prijzen ons gelukkig met de vogelweelde in onze tuin. We genieten van de
aanwezigheid van koolmezen, pimpelmeesjes, merels, een occasionele roodborst,
massas mussen, een enkele keer hebben we een groene specht en een lijster
gespot en zelfs een fazant streek eens neer op ons gazon. Dan zijn er zonder
twijfel nog wel wat soorten die ik vergeet. Soms, als er eentje al te
nadrukkelijk komt solliciteren voor een fotoshoot laat ik me verleiden tot wat
vogelfotografie en om onze gevleugelde vrienden er van te overtuigen dat we
onze leefruimte graag met hen delen willen we in dit seizoen iets terugdoen
voor het plezier dat ze ons bezorgen. We zijn dan ook deze week begonnen met
bijvoederen. Dat moet je niet te vroeg doen weten we, maar nu leken de
weersomstandigheden toch al onvriendelijk genoeg om maar eens wat vetbollen
enkele containertjes met nootjes en wat etensresten op kattenveilige plaatsen
aan te bieden.
Toen we deze morgen vertrokken voor de wandeling merkten we dat de eerste
bollen al helemaal opgesoupeerd waren en dus hebben we snel maar een volgende
lading aan de draad gehangen. En ook dat gaf mij dan weer de gelegenheid om de
Eos boven te halen een ander aspect van vogelfotografie. Mijn tortelduifje
zorgt er voor dat de vriendjes en vriendinnetjes niks te kort komen J