Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-12-2014
06 december Clervaux
Deze morgen
ontwaken in ons hotel in Sankt Vith, ontbijten en korte ochtendwandeling maken in
de nevel door de bossen in de buurt. Hopen dat Phaido kaka en pipi doet
en balen dat ik het fototoestel in de kamer gelaten had omdat er zulke
prachtige mistbeelden voorbij kwamen.
Korte rit naar Clervaux, meteen in een plaatselijke horecazaak binnengedoken,
koffie en koffie genuttigd om beter wakker te worden, daarna iets pittigere
wandeling met Phaido in de hoop dat ie kaka en pipi zou doen.
Nog wat bezienswaardigheden van Clervaux bezocht en dan een grote wandeling
ondernomen tot aan en dan voorbij de abdij van Clervaux hoera Phaido heeft eindelijk
kaka gedaan en ondertussen had ik van beneden naar boven en van boven naar
beneden de meeste highlights van Clervaux al gefotografeerd.
Phaido denkt ondertussen waarschijnlijk dat het nu een verworven recht is om
alle dagen 3 keer te gaan wandelen. Baasje had weer de grootste moeite om een
foto uit de massale oogst te selecteren voor de dagelijkse blog In dit geval
had ik het geluk dat net op het moment dat ik een compositie aan het bedenken
was om het kasteel in beeld te nemen, een hele zwerm daar geparkeerde vogels er
voor koos een rondje te gaan vliegen. Ik kon niet snel genoeg afdrukken.
Wie is er
vroeger niet naar de afdamming van de Gileppe op schoolreis geweest? Ik
alleszins wél en Josee ook. Vandaag hadden we het plan opgevat die
jeugdherinneringen nog eens op te frissen. Met de motorclub is het een
tussenstop die we wel eens plegen aan te doen maar dan komen we meestal niet
verder dan een stop op de parking, eventueel een foto van op het uitzichtpunt
of een snelle hap in het restaurant en dan weer verder. Nu hadden we evenwel
onze wandelschoenen meegebracht en die hebben we alle eer aan gedaan. Phaido
was het roerend met ons eens: het was een prachtige tocht, zeker voor herhaling
vatbaar. Toen we ergens op een plek met panoramazicht aangekomen waren stond
daar warempel een heuse full fomaat rustbank op ons te wachten. Josee wilde
daar meteen gebruik van maken en Phaido was er als de kippen bij om naast het
vrouwtje te gaan liggen nu had ie eens de kans. Baasje was immers veel te druk
met het fototoestel bezig.
Er
zit weinig kleur in de wereld de laatste dagen en al zeker niet als je de
natuur in trekt vol enthousiasme zoekend naar het mooie licht waarvan we in zowat
de ganse novembermaand mochten genieten. Goed, de beelden blijven voorbijkomen tijdens
de dagelijkse wandelingen en regelmatig pik ik toch mijn fotomomentjes mee. Zo
vond ik deze drie koeien in de wei interessant genoeg om er even bij stil te
staan. Koeien die in deze tijd van het jaar nog in de wei lopen zie je sowieso
niet meer zo vaak. Maar ik zou het liever over vorm dan over inhoud willen
hebben vandaag.
Ik merk bij mezelf dat ik bij dit soort fotografie - landschapsfotografie
in de ruimste zin van het woord - meer en meer geneigd ben het 16X9 formaat te
gebruiken, en als ik rondkijk ben ik heus niet de enige. Toen ik de fotos die
ik uit de wandeling had meegebracht deze namiddag door photoshop had gehaald moest
ik achteraf constateren dat ik ze bijna allemaal in dit formaat had uitgesneden.
Eigenaardig, want nauwelijks enkele jaren geleden was het gangbare formaat voor
liggende fotos 4X3 - er zijn nog steeds fotografen die daar bij zweren - dan werd
het 3X2 en ik vermoed dat het onder invloed van computerschermen en breedbeeld
TVs is dat we met zn allen meer en meer gecharmeerd geraken door die nieuwe verhouding.
Vorige maand was ik trouwens op een studiedag rond audio-visuele producties in
het Nederlandse Rijen en het was me toen al opgevallen dat ongeveer alle
getoonde series in 16X9 waren. Waarom de mainstream proberen tegen te houden
zou ik dan denken. If you cant beat them, join them Zon breed scherm geeft
je qua compositie trouwens weer wat extra mogelijkheden en die drie koeien
hebben alleszins meer ruimte om te grazen zo. J
De hele
lente, zomer en herfst zingen, kwetteren en tsjilpen ze rond ons huis en we
prijzen ons gelukkig met de vogelweelde in onze tuin. We genieten van de
aanwezigheid van koolmezen, pimpelmeesjes, merels, een occasionele roodborst,
massas mussen, een enkele keer hebben we een groene specht en een lijster
gespot en zelfs een fazant streek eens neer op ons gazon. Dan zijn er zonder
twijfel nog wel wat soorten die ik vergeet. Soms, als er eentje al te
nadrukkelijk komt solliciteren voor een fotoshoot laat ik me verleiden tot wat
vogelfotografie en om onze gevleugelde vrienden er van te overtuigen dat we
onze leefruimte graag met hen delen willen we in dit seizoen iets terugdoen
voor het plezier dat ze ons bezorgen. We zijn dan ook deze week begonnen met
bijvoederen. Dat moet je niet te vroeg doen weten we, maar nu leken de
weersomstandigheden toch al onvriendelijk genoeg om maar eens wat vetbollen
enkele containertjes met nootjes en wat etensresten op kattenveilige plaatsen
aan te bieden.
Toen we deze morgen vertrokken voor de wandeling merkten we dat de eerste
bollen al helemaal opgesoupeerd waren en dus hebben we snel maar een volgende
lading aan de draad gehangen. En ook dat gaf mij dan weer de gelegenheid om de
Eos boven te halen een ander aspect van vogelfotografie. Mijn tortelduifje
zorgt er voor dat de vriendjes en vriendinnetjes niks te kort komen J
Het vrouwtje
wilde vandaag graag gaan winkelen in Turnhout en dan wil ik wel eens met haar
mee niet om winkel in, winkel uit te lopen, ik vind dan wel een andere
bezigheid.Eerst moest ik even voor de
PC gaan zitten, internetten, de geocache-kaart bekijken en zien of daar in de
buurt nog iets interessants te vinden was. Phaido stond al naast me te
kwispelstaarten. Een nieuw reeksje van vijf traditionele cachen en een bonus
leek mij goed genoeg als reden om de wandelschoenen aan te trekken. Samen
richting Turnhout, daar aangekomen toog Josee richting centrum naar de lokkende
uitstalramen en de vroege kerstkoopjes terwijl ik met de woef de kleine
steegjes en de wegeltjes van Zevendonk ging verkennen. Qua geocache-plezier
scheerde de tocht niet meteen de allerhoogste toppen, maar als wandeling konden
we er wel van genieten. Toen alles gevonden en gelogd was en we terug op weg
waren naar de wagen kwamen we nog langs een kapelletje dat toch mijn aandacht
trok, ook al omwille van de straatnaam er naast. We hadden de Verlorenweg
gevonden J Waarom moest ik ineens aan Louis Paul Boon denken? Op het nr
1 woont St Appollonia zag ik boven de deur, ze is wel erg klein behuisd bedacht
ik. De combinatie straatnaam, huisnummer 1 op de kapel en de naam leek mij leuk
genoeg om toch maar even een foto te maken.
Over de
voorbije novembermaand hebben we niet te klagen gehad wat het weer betreft. We
mochten genieten van boven gemiddelde temperaturen, mooie en zonnige dagen en van
een best kleurrijke herfst. Het lijkt er op dat de weergoden zich bij het begin
van december plots hebben gerealiseerd dat het tijd wordt om ons er aan te
herinneren dat het ook anders kan. Wat een trieste grijze dag kregen we te
verwerken Je zou er depri van worden.
De fotos die ik mee naar huis bracht uit ons rondje Smallebroeken waren een
stuk grijzer dan wat ik de voorbije weken mocht schieten. Dat liet me beslissen
er dan maar eens alle kleur uit weg te halen en ze helemaal naar wit zwart om
te zetten. Na enig gestoei met Silver Efex Pro vond ik een bewerking die m.i.
de sfeer van deze dag het beste weergeeft.
Als
vereniging probeer je op diverse creatieve manieren geld in de kassa te
krijgen. Een van de meest populaire denkpistes daartoe is het organiseren van
eetfestijnen in alle maten en gewichten. En in de hitparade van meest geliefde
gerechten staan mosselen dan met stip op de aller-eerste plaats in
Vlaanderenland. Ik denk dat ik in naam van het merendeel van onze medeburgers
mag spreken om onze liefde voor de mossel officieel neer te schrijven.
Toen neefje Kenny een tijd geleden liet weten dat zijn clubje weer aan de
hongerige medemensen had gedacht om aan fondsenwerving te doen hadden wij maar
anderhalve seconde nodig om onze deelname te bevestigen. Vandaag was het zo
ver. In de parochiezaal van de Barrier hebben we met onze vrienden onze magen
gevuld voor het goede doel, en het moet gezegd: zelden zulke lekkere mosselen
gegeten.
Ik hoop echt
dat ie het overleefd heeft, maar eerlijk gezegd, ik twijfel er aan.
Toen ik deze voormiddag wilde vertrekken met Phaido om ons rondje Smallebroeken
te wandelen zag ik onder de pergola deze pimpelmees zitten. Geschrokken door
onze plotselinge aanwezigheid wilde het vogeltje zich snel uit de voeten maken
en ondanks het feit dat wij tegen de glazen zijwand stickers met silhouetten
van roofvogels hebben gekleefd koos de diertje die kant als vluchtroute. Zon
klein ding is natuurlijk geen partij voor een 9 mm dikke ruit gelaagd glas en na
de botsing lag het versuft op de grond.
Ik heb het voorzichtig opgepakt en op de regenton aan de buitenkant van de
pergola gezet. Het leek er op dat het snel weer wat beter ging hoewel er toch ook
tekenen waren die er op wezen dat er enige beschadiging was Na een poosje
fladderde ie moeizaam 3 meter verder om, zichtbaar in uiterste nood, op het hek
neer te strijken. Daar bleef ie zitten. We hebben nog enkele minuten gewacht en
dan zijn we toch maar vertrokken voor onze wandeling, we hadden er immers geen
idee van hoe we verder iets hadden kunnen doen om 'm te helpen. Toen we terug
kwamen was ie weg.
Misschien is dit de eerste en de laatste foto die er ooit van gemaakt is
We hebben
deze namiddag een prachtige geocache wandeling gedaan. Uiteraard combineer ik zoiets
met andere hobbies en het fototoestel gaat ook altijd mee. De novembermap op de
PC werd weer flink aangevuld. Toch vrees ik dat voor de afwisseling op deze blog
het niet meteen een goede keuze zou zijn alwéér een herfstfoto te plaatsen. Ik ben
zelf een grote fan van de kleuren en de beelden die dit seizoen kan bieden maar
toch ben ik vanavond even aan de slag gegaan om iets te doen met mijn oogst en
er enkele experimenten met fotobewerking op los te laten. Das dan weer een
andere hobby
Niet toevallig had ik het onderwerp enkele weken geleden in de fotoclub al eens
ter sprake gebracht. Wanneer houdt fotografie op fotografie te zijn en wordt
het een andere kunstvorm? Hoe ver kun je gaan in fotobewerking? Het werd een
leuke discussie toen. Helemaal eens werden we het niet... maar het bleek toch
dat de meerderheid van de fotograferende gilde redelijk ver wil gaan in het
bewerken. Zelf vind ik dit nog altijd fotografie pur-sang. Voor de aardigheid
zal ik het origineel meteen ook op mijn facebook-pagina zetten, dan kunnen
vrienden en volgers even vergelijken. Reacties lees ik graag natuurlijk.
Via Ingrid,
een van mijn facebook-vriendinnen kreeg ik vandaag de link naar een fotoblog
waarin iemand geargumenteerd stelde dat, indien je bij nachtfotografie mooie
sterretjes wil bij lampen en lichtjes, dat je dan maar beter de UV filter van
je lens afhaalt. We hebben bijna allemaal wel zon extra stuk glas er op
geschroefd, al was het maar om zogezegd onze lens te beschermen. Ik wilde dat
deze avond wel eens proberen en ik kon dan ook bijna niet wachten tot het
donker was om aan de slag te gaan.
Ik ben dus aan de overkant van de straat gaan staan rond zes uur en heb met een
sluitertijd van 30 seconden en een klein diafragma ( f16 ) enkele fotos
gemaakt. Rond die tijd is er nog behoorlijk veel verkeer op de
Kasterleesteenweg maar dat vond ik helemaal niet erg, integendeel de
spectaculaire effecten van voor- en achterlichten vond ik mooi meegenomen. Waar
het me evenwel om ging, nl. de sterren rond de straatlampen, daar bracht het
experiment toch niet meteen uitsluitsel. Ik meen te zien dat het resultaat wel
beter is dan wat ik tot nu toe voor elkaar kreeg maar het verschil is toch niet
erg groot Even waarschijnlijk ligt dat evenwel aan het feit dat de
omstandigheden niet zeer gunstig waren. Het was erg vochtig, een beetje nevelig
en een lichte motregen was ook al niet bevorderlijk voor een perfecte
zichtbaarheid. Ik vermoed dat als ik dit nog eens overdoe bij helder vriesweer
bijvoorbeeld, dat wat er in die blog beweerd wordt wel eens echt waar zou
kunnen zijn. Wordt vervolgd dus. In afwachting van een definitief oordeel is
hier alvast een van de plaatjes van deze avond.
Meestal laat
ik Josee het meesterschap over de afstandsbediening van de TV. Dans-, voice- en
andere onzin-programmas die in prime-time massaal voorbij komen op zo ongeveer
alle zenders als voer voor de massas en tot meerdere eer en glorie van de
kijkcijfers,interesseren me maar matig, maar het vrouwtje
vindt dat prachtig. Als er evenwel voetbal op TV is hebben we een stilzwijgende
overeenkomst dat ik op het groot scherm mag kijken en dan zoekt zij wel een
alternatieve kijkmogelijkheid in huis.
Voldoende Duvel in de koelkast, de eerste uitgeschonken laat de wedstrijd maar
beginnen. Eerst nog een foto maken en dan zien we wel hoe de avond verder
verloopt.
Ik ben niet echt een die-hard Anderlecht-fan, maar als Belg supporter je
natuurlijk wel voor je landgenoten als het voor de Europese puntjes gaat, 2-0 gewonnen,
hoera!!! Ik denk dat ik nog eens tot bij de koelkast loop.
Dat de
herfst ook leuke spiegelingen kan opleveren mag blijken uit deze plaat van, nog
maar eens, de Dekshoevevijver. Meer nog, ik zou zelfs durven stellen dat de
herfst het seizoen bij uitstek is voor spiegelingen.
Eigenlijk zou ik bij deze foto beter helemaal geen uitleg moeten geven, das
het leukste. Een foto mag of moet vragen oproepen. Indien je als fotograaf de
kijker kunt achterlaten met een bevreemd gevoel omdat die niet zeker weet wat
ie nu eigenlijk ziet, dan heb je alleszins op dat gebied al gescoord.
Toch maar enige verduidelijking Dit procedé pas ik wel eens vaker toe: een
spiegeling fotograferen, de bovenkant er af halen zodat je alleen de spiegeling
over houdt en dan alles op zn kop zetten, 180° draaien dus. In dit geval heb
ik het riet en een streepje begroeing boven het riet ook nog in de uitsnede
gelaten, na de omkering komt dat helemaal onderaan en helpt het nog eens extra
mee om de kijker op het verkeerde been te zetten.
Met zulk
mooi weer waren de kriebels om nog eens te gaan fietsen te sterk om er aan te
weerstaan. Ik heb mijn stalen ros te lang verwaarloosd. Het is waar, we hebben
ons een fietskarretje aangeschaft om Phaido mee te nemen op onze tochten, maar
de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het dan toch zwaar fietsen wordt en dat
de actieradius naar mijn smaak al te erg beperkt wordt. Sorry Phaido, maar
vandaag wilde het baasje eens alleen
Bij het vallen van de avond reed ik over de Larumse brug terug richting
Lichtaart en ik was zeer gecharmeerd door de spiegeling in het opvallend
rustige wateroppervlak. De fiets moest ik even verderop parkeren want de oude
Bailey brug is erg smal en zelfs als je al fotograferend doorheen het stalen
gebinte je tegen de kant aandrukt tekens er een auto voorbij komt moet je
opletten dat je hielen niet van je voeten gereden worden, absoluut geen plaats om
een fiets veilig naast je te houden Ik heb daar een hele serie geschoten en
uiteindelijk koos ik ervoor tussen de passage van twee autos een beetje
achteruit te gaan om een stukje van de brugconstructie mee te nemen in de foto.
Het
Butselbos ik had er nog nooit van gehoord, tot vandaag. Toen het er, bij de
eerste blik naar buiten deze mogen, naar uitzag dat het alweer zon
schitterende herfstdag zou worden ben ik even op de geocaching site gaan zoeken
naar een alternatief voor de dagelijkse routine-wandeling. Een dik uur rijden naar
Boutersem leek me niet te veel om even ter plaatse te gaan zien of de vele
favorietpunten die door de collegae geocachers aan deze zoektocht waren
toegekend ook terecht waren. We hebben het ons niet beklaagd. Zowel de
wandeling als de creativiteit van de legger konden we apprecieren. Het mooie lage herfstlicht en de landschappen waar
we ons de hele tijd in bevonden waren daarenboven evenzovele redenen om
regelmatig de camera uit de tas te halen.
We
waren deze namiddag een grote wandeling gaan doen in Gierle en toen we rond
vijf uur bijna thuis waren, ergens tussen Tielen en Lichtaart, attendeerde
Josee mij op een enorme, brede donkere wolkenband aan de rechterkant. In het
westen leek er een weersverandering deze kant op te komen terwijl daarboven
alle kleurige tinten van een prachtige herfstavond nog in de lucht te zien
waren.
Dan stopt een mens natuurlijk en veel tijd had ik niet nodig om de goede
instellingen te vinden op de camera. Een statief had ik helaas niet bij, maar
gelukkig vond ik toch voldoende steun op een verkeersbord om de relatief lange
sluitertijd zonder al te veel onscherpte te counteren.
Benieuwd of we deze nacht regen krijgen
Vliegende
honden, ze bestaan!!! Ik heb als bewijs een foto van Rox, het hyperkinetische
hondje van Swa en Monique. Toen ze beslisten een Pommeriaan in huis te nemen
wisten ze niet dat het energiepeil van de kleine pup binnen de kortste keren zulke
ongekende hoogtes zou bereiken. Bijna een jaar later en na een operatie aan een
knieschijf is er van enige terugval van het loop- en springvermogen van Rox in
de verste verte nog geen sprake. Dat Rox ondertussen geen echte man meer is, omdat
de dokter hem enkele vitale onderdeeltjes heeft afgenomen had ook niet het
verhoopte kalmerend effect en ik vermoed dat ze zullen moeten leren leven met
een high-energy-troetel. Toen we er deze middag op bezoek kwamen kregen we
meteen enkele staaltjes van door de hof rennen, over de bloemperken springen en
rondjes tuinhuisje spurten te zien.
Meer was er niet nodig om mij fotoplannen te bezorgen. Ik koos positie op een
strategische plaats tussen Swa, aan de ene kant, en Monique, met Rox aan de
andere kant, om, op de grond liggend, te trachten een foto te maken van een
springende woef. Als Rox geroepen wordt dan is er maar één traject en dat is
een rechte lijn en dan is er ook maar één snelheid: vol gas Rox kwam dus als
een schicht op me afgestoven toen Swa zijn naam riep, vloog over het
tussenliggend bloemperk en zoefde nauwelijks enkele centimeters langs de camera
voorbij. Gelukkig had ik al de eerste keer raak geschoten want ik ben er niet
zeker van dat hij bij volgende pogingen niet vol op de fotograaf zou terecht
gekomen zijn
Mij kun je
niet wijsmaken dat dit een versleten fiets is die in het bos gedumpt is.
Eerlijkheidshalve moet ik meteen vertellen dat je dit fenomeen tegenwoordig
veel te vaak ziet je kunt je niet voorstellen wat je tijdens een wandeling
allemaal vindt in de natuur.
Maar neen, dit is een gloednieuwe fiets, ontdaan van enkele waardevolle
onderdelen. Nog niet zo lang geleden was dit zonder twijfel de trots van iemand
die hier een flinke som voor betaald had, die hier misschien lang voor gespaard
had en die zich waarschijnlijk hiervoor andere dingen had moeten ontzeggen. Ik
kom woorden te kort om het uitschot te typeren dat dan iemands droom kapot
maakt om een fractie van de waarde te incasseren voor wat losse onderdelen.
Soms zou ik willen dat ik een Jan de Wilde was en ook zon poëtische tirade
scheldwoorden kon bedenken als in He he wat een feest. Ik kom in dit geval
niet verder dan uitschot, krapuul, schorem, bandieten of laaggevallen klootzakken
maar Jan zingt dan over mottige malloot, termische zak, boskoe, slappe
stalagtiet, bergkwabaal of aarsgarnaal
Enfin, alle gekheid op een stokje, ik weet precies waar hij ligt, en ik ben er
van overtuigd dat ie er nog lang zal blijven liggen. Dit aan de politie of de
gemeente gaan vertellen heeft geen enkele zin, die kunnen er immers ook niks
aan doen. Er staan hele legers aarsgarnalen zonder enig respect of normbesef
klaar om er binnen de kortste keren een berg gestripte kostbaarheden naast te
leggen. Toevallig las ik vandaag in de krant dat de burgemeester van een Vlaamse
gemeente er voor pleit dat we meer wapens in huis zouden moeten halen om ons
bezit te verdedigen zucht Krijgen we binnenkort Amerikaanse toestanden?
Nog maar
eens een herfstfoto hoor ik U zuchten De mogelijkheden die de natuur biedt aan
de wandelende fotograaf zijn in dit seizoen nu eenmaal zeer specifiek.
Prachtige verkleurende bladeren, paddenstoelen en zonnestralen die net iets
makkelijker doorheen de bomen tot beneden geraken om alles mooi te belichten,
dat zijn de ingrediënten die mijn geheugenkaartje meestal vullen dezer dagen.
Die zonnestralen hebben we weliswaar moeten missen vandaag maar toch had ik één
bijzonder warme foto bij merkte ik toen ik mijn oogst op de PC bekeek. Bij de
eerste foto van de dag had ik de instellingen van mijn toestel even uit het oog
verloren en de witbalans stond nog op flitslicht oeps, foutje en dat bleek
achteraf gezien niet eens zo verkeerd. Omdat ik alles in RAW fotografeer had ik
in de nabewerking daar gemakkelijk iets aan kunnen doen, maar omdat ik het zelf
wel mooi vond heb ik het maar zo gelaten. Uit een grijze dag heb ik dus toch
een zonnige foto vol met kleurtjes, blaadjes en een mooi, opvallend vliegenzwammetje
kunnen mee naar huis nemen.
Grijs, grijs
en grijs dat is de korte samenvatting van wat wij over het weer kunnen zeggen
vandaag. Kleurrijke herfstbeelden lagen dan ook niet voor het rapen. Gelukkig
kwam er toch nog wat kleur in huis na schooltijd. Als papa en mama zo druk
bezig zijn met carrière en vele andere ontspannende en sportieve activiteiten dan
moeten oma en pake Pol regelmatig voor opvang zorgen en zodoende kwam Julieke
weer even logeren. Dat geeft mij de gelegenheid om weer maar eens terug te
vallen op dat favoriete foto-onderwerp: de kleinkinderen. Julie weet
ondertussen wel hoe ze met de camera moet flirten en de fotos die ik maakte van
zowel het huiswerk en van de ontspanning nadien waren zonder uitzondering alle
zeer spontaan en het was dus weer moeilijk kiezen. Dat het uiteindelijk deze
opname werd die hier als illustratie van Julies poseertalent prijkt heeft
alles te maken met de tussenkomst van Josee, die, terwijl ik de foto aan het
bewerken was, wel eens wilde weten hoe onze beige kussens in de sofa er zouden
uitzien indien ze blauw waren daar waren slechts enkele muisklikken voor
nodig. Een spoedig bezoek aan de kussenswinkel ligt in de lijn der
verwachtingen J
Op enkele
kleine variaties na is het bijna elke dag hetzelfde rondje dat wij wandelen met
Phaido. Toch neem ik elke keer weer het fototoestel mee en elke keer breng ik
weer enkele leuke shots mee naar huis. Zeker op een heerlijke herfstdag als
vandaag was het weer genieten en oogsten Voor de middag deed de lage herfstzon
nog extra haar best en het licht was bijzonder meewerkend om me te motiveren.
Ik ben een tijdje bezig geweest met de mooie kleuren van de bladeren, veel
detailfotografie, wat tegenlichtopnames van Josee en Phaido en toen we bijna
terug thuis waren diende zich in de Dressenstraat dit herfstbeeld aan. Dat kon
ik ook niet laten liggen toch?