een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
16-01-2019
16 januari Shetlanders
Ik ben snipverkouden... en ik bedoel: SNIPVERKOUDEN. Ik reutel, piep, snotter, kuch, hijg, zweet, rochel, hoest en tussendoor probeer ik wat te ademen. Toch vond ik dat ik er in de loop van de late namiddag even uit moest. De kortst mogelijke variatie van de Smallebroeken wandeling is het geworden: één blokje om. Dan kom je toch weer langs de wei met de Shetland paardjes en ook vandaag hielpen ze me om alsnog iets op mijn geheugenkaartje te krijgen.
We hebben binnen onze fotoclub regelmatig allerhande activiteiten en uitdagingen. Een daarvan noemen we fotograferen op locatie. Als je er met de groep op uit trekt om samen te fotograferen kom je vaak ook allemaal met dezelfde foto's terug. Daarom hebben wij bedacht dat we een willekeurige plek op de kaart aanduiden en elk lid moet dan individueel daar enkele foto's gaan maken binnen een straal van 50 meter. Je zou er van versteld staan te zien hoe divers de getoonde beelden dan zijn tijdens het visiemoment. Deze keer was ik het die, blind, met de natte vinger het speelpleintje op de hoek van de Schoolstraat en het Molenspoor aanduidde. Ik ben er vandaag al eens gaan kijken en ik heb nog niet meteen denderende foto's meegebracht maar ik heb wel al de nodige ideeën. Die klimmuur bijvoorbeeld lijkt me zeer interessant. Er zal wel het nodige Photoshop-werk aan te pas komen maar daar hou ik wel van...
We hebben vandaag diverse weertypes meegemaakt en vaak in een heel snelle afwisseling, het ene moment kregen we een stortbui over ons heen, het andere moment een prachtige winterzon met mooie wolkenluchten en nog wat later een combinatie van de twee met zowaar een schuchtere regenboog(je). Ik was al zeer gecharmeerd door de glinsterende druppeltjes in onze berk nog voor we vertrokken met Phaido voor de dagelijkse wandeling en ik had daarom de macro lens op mijn toestel gezet in de hoop er iets mee te doen in tegenlicht met druppels. De hazelaar op het einde van de Reffenakkers is nog niet echt in de bloeifase, maar het scheelt toch niet veel en daar heb ik meerdere keren aangelegd, dikwijls met andere instellingen, ik durf wel eens experimenteren.... Toen ik na een opname op het kijkschermpje weer die typische tegenlicht macro ronde artefacten zag heb ik met dezelfde instellingen nog enkele shots gedaan. Ik had dit effect al enkele keren eerder kunnen vangen en deze keer lukte het weer. Ik ken de precieze regels niet om dit bewust te doen maar in één van die opnames had ik er toch wel erg veel samen, de hazelaar is eigenlijk al niet meer het onderwerp vind ik.
Voor de aardigheid de instellingen: Eos5 Mk IV - Tamron Macro 90 mm - f2,8 - 1/4000
Etentje in Aarschot, nogal wat aperitief en daarna genoeg wijn bij de maaltijd... resultaat: toch maar beter niet zelf naar huis rijden. Elk nadeel heb zijn voordeel zegde ooit een bekende Nederlandse voetballer en in mijn geval wilde dat zeggen dat ik, naast het vrouwke zittend eens een impressie van de tunnel onder de Hoge Mouw op mijn geheugenkaartje kon zetten toen we bijna thuis waren.
Ik heb in de loop van de dag mijn foto-jaaralbum 2018 helemaal af gemaakt. Het was weer een hele klus, ik was er tussendoor al bijna een week mee bezig en vandaag heb ik de eindspurt ingezet na de ochtendwandeling met Phaido. Wat moet een mens anders bij dit druilerig, grijs weer?
Onder het genot van een fles Montepulciano heb me doorheen de laatste foto's en de layout geworsteld en alles is klaar om te versturen naar de afdrukcentrale, in mijn geval: MyPhotofun.nl.
Toen het laatste slokje wijn van de eerste fles nog in het glas was zag ik plots de foto waarvan ik vond dat hij deze mededeling kon vergezellen. Ik moest alleen maar mijn toestel nemen en hem ook nog maken. De schaduwen veroorzaakt door de diverse spotjes, de prachtige wijnkleur en de mooie kleine scherptediepte maken van deze minimale simpele opname mijns inziens toch een plaatje dat mijn eigen kwaliteitscontrole moeiteloos doorstaat. Dat ik daarna nog een tweede fles geopend heb is voor de petite histoire...
Op 11 november werd met een officiële plechtigheid de vredesboom ingehuldigd aan de Klein Plaats in ons dorp, in zoverre je een boom kan inhuldigen natuurlijk. Vandaag, precies twee maanden later wilde ik wel eens zien wat er van geworden is ondertussen en het moet gezegd, het viel mij best mee... geen spoor van vernieling of vuilstorterij en de (plastic) poppies staan er ook nog onverwacht goed bij.
Het moet zijn dat er op fotogebied toch een licht autistisch trekje bij mij aanwezig is. Uiteraard heb ik weer geprobeerd voor de perfecte symmetrie te zorgen maar bij het bekijken van de foto vind ik het dan weer onverklaarbaar dat het perkje niet zo ingepast is dat de kasseien recht aansluiten. Dat zou voor de gemeentewerklieden trouwens ook veel gemakkelijker zijn geweest. Die onregelmatige schuine kanten bijwerken was dan niet nodig geweest. Tezelfdertijd stoorde het me ook dat ik die punt onderin er niet helemaal op heb staan, eigen schuld. Terwijl ik dit zit te typen is het te laat om een nieuwe foto te maken natuurlijk, het is donker nu...
Je hebt paardenmensen en mensen die niks van paarden verstaan. Mijn cachemaatje Jackie is een paardenmens. Ik ga het deze keer niet hebben over een mooie maar koude geocache-fietsdag en niet over Herenthout, de omgeving waar onze avonturen zich vandaag afspeelden, maar over een ontmoeting.
Om een lang verhaal kort te houden... Na het voorbije fotosalon gingen we met de fotoclub iets eten bij een van onze sponsors. Daar hing een giga mooie paardenposter aan de muur. Het vrouwke vroeg aan de patron of er een specifieke reden was waarom die poster daar hing. Het bleek dat die man ook een paardenmens is. Na een geanimeerd gesprek vroeg het vrouwke terloops of hij dan Jackie Vandenberk misschien kende? Jazeker !!! Lang geleden vaak mee gereden...
Vanavond heb ik Jackie daar binnen geloosd zonder enige voorbereiding. Onnodig te vertellen dat er lange gesprekken, Duvels en foto's volgden.
Ik had al tot een flink stuk in de namiddag achter de computer gezeten. Ik ben mijn jaarboek aan het in elkaar knutselen namelijk. De pagina's van deze blog worden begin januari in albumvorm gegoten en daar kruipt stiekem veel tijd in. Toen Phaido voor de zoveelste keer kwam suggereren dat het misschien ook eens fijn zou zijn er samen op uit te trekken ben ik overstag gegaan, en warempel, buiten scheen de zon!!!
Dezelfde dagelijkse wandeling, rondje Smallebroeken, ziet er plots heel anders uit als de zon schijnt. We hebben nog enkele wandelaars gezien, allemaal met een heel happy gezicht, en een buurman die rotzooi aan het opruimen was. Ik kon 'm in beeld nemen toen hij stond te praten met andere wandelaars, Phaido liep er zo voorbij, maar ik heb 'm gevraagd even te wachten en ik heb me in het gesprek gemengd... Hoe duurder de vuilniszakken worden, hoe meer rotzooi je in het bos vindt he... het verdere verloop van de discussie zou ons te ver voeren. Laten we op deze dag niet te negatief zijn... de zon scheen !!!
Ik ben deze avond naar Lommel gereden om mijn bril te gaan halen. Die had ik vorige zondag vergeten bij de schoonfamilie. Ik heb overal in huis wel goedkope leesbrillen van dezelfde sterkte liggen voor noodgevallen maar da's toch niet dezelfde kwaliteit. Ook mijn vorige beschadigde bril ( één neussteuntje er af... ) irriteerde me na anderhalve dag dermate dat ik maar in de wagen ben gestapt. Het voordeel van een solo-rit naar Lommel is dat ik dan overal zoveel tijd kan uittrekken als ik nodig acht om te fotograferen en dat ik me geen zorgen moet maken over kouwelijke vrouwkes of ongedurige Phaidos. Ik heb dan ook op diverse locaties uitgebreid de tijd genomen. Op het Hertog Jan Plein vond ik deze electronische fontein met weerspiegeling in het Huis van de Stad meer dan de moeite waard. Ik vermoed dat ik maar net op tijd was om dit te fotograferen want als binnenkort de kerstversiering wordt afgebroken komt er weer gewoon water uit de fontein.
Het zijn dappere en sterke bloemekes. De viooltjes bloeien weer in Lichtaart. Deze winterharde schatjes brengen in dorre tijden gelukkig nog wat kleur in de buurt van het Bobbejaan Schoepen-plein. Voor het OC staat een perk te pronken en ik ben daar met de camera eens gaan rondneuzen. Een mens moet niet altijd naar het arboretum in Kalmthout om in dit seizoen bloemen te zien.
Ik heb bewust de scherptediepte klein gehouden om niet al te veel aandacht naar de omgeving te sturen. Uiteraard heb ik ook wat opnames gemaakt met een veel kleiner diafragma maar die vond ik minder mooi.
Traditiegetrouw organiseert geocachemaatje Jackie zijn jaarlijkse meet-and-greet tijdens het eerste weekend van het nieuwe jaar. Mede hobby-isten kwamen vandaag dan ook van heinde en verre naar het terrein aan de Mosstraat. Vanzelfsprekend was er gezorgd voor ruim voldoende natjes en droogjes en kou hoefden we ook niet te lijden. De stokers van dienst zorgden voor een lekker houtvuur... bij momenten was het zelfs een beetje van het goede te veel. Uiteraard werd er ook weer een nieuwe cache voorgesteld.
Een van de bezoekers was de kersverse nieuw verkozen burgemeester. Die bleek ook fan te zijn van de jaarlijkse geocache-meesterwerkjes van Jackie en voor de nieuwe creatie had hij ook een meer dan gewone interesse. Jackie was natuurlijk vereerd dat hij de nieuwe burgervader als gast had en de nodige uitleg kon geven. Ondertussen kroop ik weer even stillekes achter het fototoestel.
Ik begrijp wel dat velen alle goede voornemens die met nieuwjaar gemaakt worden snel laten varen. De verleidingen zijn immers legio in deze tijd van het jaar. Voor ons bvb. was het al de derde onontkoombare challenge in dit prille jaar, de kaas- en wijnavond van de fotoclub, traditiegetrouw op eerste zaterdag van januari. Alles was weer meer dan voldoende beschikbaar, een grote keuze van perfect gerijpte heerlijke kazen met bijhorende garnituur, meer dan voldoende al dan niet alcoholische dranken en natuurlijk een uitgelezen gezelschap. Het is dus niet nodig te vermelden dat ook deze editie een grandioos succes werd. Toen medelid Gerd zijn jaarlijkse quiz op ons losliet kon ik het niet laten even mijn fototoestel uit de tas te halen. Met ISO 3200 lukte het me toch, ondanks het donker, een aanvaardbare opname te schieten van het gezelschap.
Er was in het gezin van dochterlief Ilse eensgezindheid omtrent het feit dat de huiswoef, bordercollie Katootje nu maar eens aan een nageslacht moest beginnen denken. Er werd voor haar dan ook een bereidwillige bordercollie-man gezocht die bereid was de fysieke prestaties te leveren die tot nageslacht zouden leiden. Alles verliep zoals gepland. Katoo bleek zwanger. Er loopt daar in de buurt evenwel ook nog een boerenfoxke rond en Katoo heeft zich de avances van die deugniet ook laten welgevallen blijkbaar want toen de kleine pups zich aanboden waren er enkele waarbij kenner Koen meteen constateerde "Dat zijn geen bordercollies..." En hoe ouder de pups worden, hoe meer het blijkt dat hij gelijk had. Deze twee lieve bastaardjes zaten ons met grote ogen aan te kijken toen wij er deze middag op bezoek waren. Niet raszuiver, maar hartvertederend en schattig, die zullen zonder twijfel toch wel een goede thuis vinden.
Ik was in de loop van de namiddag met Phaido naar het Albertkanaal gereden in Olen om daar in de buurt van de ons welbekende waterskiclub een fikse wandeling te gaan doen. Al snel ging dat helemaal fout. Na zo'n 500m was er op het fiets/wandelpad langs het kanaal een afsluiting met de boodschap dat je niet verder kon. Dat bleek ook daadwerkelijk zo te zijn want de werkzaamheden verderop leken me zeer onwandelbaar voor een amateurfotograaf met hond. Rechtsomkeer dan maar en een andere locatie gezocht.
De grote verzonken rotonde in de buurt van de nieuwe pass-over in Geel punt kon ook wel wat fotomogelijkheden opleveren wist ik.
Voor iemand die van bruggen en spiegelingen houdt was dit een dubbele voltreffer.
Ondanks het feit dat ik gisteren al afscheid heb genomen van de kerstman door de baard er af te halen wil ik toch nog één kerstmanfoto plaatsen, geen foto van vandaag dus hadden jullie al begrepen. Ik heb me al enkele keren op het pad van de portret-fotografie begeven met de 85 mm - 1.2 lens op mijn toestel. Iedere keer ondervond ik hoe moeilijk het is om met een maximale diafragma-opening de minimale scherptediepte precies goed te leggen.
Een van de laatste dagen in het huis van de kerstman, voor we open gingen om 11 uur, heeft schoonbroer Dreeke even gedemonstreerd hoe het moet. Het is niet omdat ik er zelf op sta dat ik dit een geweldige foto vind, laat dat duidelijk wezen. De opname is gemaakt van op statief, dat moest regelmatig een haartje worden verzet en bijgesteld . De gefotografeerde - ik dus - moest zeer gedisciplineerd, op aangeven van de fotograaf, zijn hoofd licht in een andere houding wenden tot het gewenste scherptevlak precies in de goede positie was tegenover de lens... Na meerdere pogingen waren we uiteindelijk tevreden met het resultaat. Het kan dus wel degelijk, een portret met diafragma 1.2, maar zoals ik al eerder aangaf, het is niet gemakkelijk... en dan nog... niet iedereen houdt van een foto die alleen scherp is waar de fotograaf het wenste.
Ik heb er vandaag de zoveelste zwart-wit omzetting van gemaakt en dit vind ik de beste tot nu toe.
Bijna 3 weken lang mocht ik het genoegen smaken kerstman van dienst te zijn in het huis van de kerstman in Aarschot. Er werden ontelbare foto's gemaakt, meestal van de kerstman met kinderen op de kerstmanzetel, vaak ook maakte het kerstvrouwke foto's met mijn toestel als herinnering of om op deze pagina's als foto van de dag te fungeren. Soms nam ook schoonbroer Dreeke de foto-honeurs waar. Een enkele keer kon ik ook zelf even tijd vrijmaken om een en ander vast te leggen. Er waren nog zat mooie details in het huis die ik wel wilde fotograferen maar meestal vond ik er de tijd niet voor en er was ook zo veel te zien dat er altijd wel iets in de weg stond of was de belichting niet zoals ik dat zou gewild hebben.
De prachtige old-timer die ergens in een hoek stond wilde ik absoluut fotograferen maar ik heb moeten wachten tot het huis definitief de deuren gesloten had. Nu kon ik een hek verschuiven, wat stoelen uit de weg zetten, enkele kerstbomen buiten beeld verplaatsen, storende lampen doven en andere wat beter richten, de camera met groothoek op statief vlak voor de wagen zetten... en in Photoshop alle kleur weghalen uit de omgeving met dit beeld als resultaat.
Hehe, het zit er op... Het was een zware rit in het huis van de kerstman. Druk, druk, druk... Kindjes groot en klein, mama's, oma's, tantes en allerlei andere onduidelijke familieleden wilden allemaal naast en op de kerstman komen zitten terwijl hele hordes smartphone-fotografen van uit alle mogelijke hoeken de wachtrijen altijd maar langer maakten.
De allerlaatste klant, eigenlijk al na sluitingstijd - maar ook dat vonden we niet zo erg - was ook de allerjongste. Eerder hadden we al een 2 weken oude baby en een 5 weken oude baby maar deze op 20 december geboren Boris was de allerjongste dit jaar. De kerstman maakte daar graag nog wat tijd voor.
De kerstman heeft nu 11 maanden vakantie maar gezien de geleverde inspanningen wil hij 11 maanden en één week volgend jaar. De kerstman gaat een geel hesje kopen en mee lopen in de komende betogingen.
Vandaag kwam de Coca Cola-truck naar Aarschot. Tegenover het huis van de kerstman zou die van twee tot acht staan. Toen hij ruim op tijd de T. de Beckerstraat inreed was de kerstman al verwittigd en helemaal op het einde mocht hij ook even achter het stuur. Schoonbroer Dreeke was er natuurlijk als de kippen bij om snel met het toestel van de kerstman enkele foto's te schieten.
Het werd trouwens een record-dag voor zowel de Coca Cola-truck als voor het huis van de kerstman. Zoveel bezoekers hadden we nog nooit eerder, de kerstman kon tussen 12 en 7 nauwelijks uit zijn zetel al was het maar om even te gaan plassen... niet dus. Maar het vochtverlies door transpiratie met die hete droge lucht was blijkbaar ook voldoende om niet te ontploffen. Bij Coca Cola hadden ze blijkbaar ook niet gerekend op zulke grote opkomst want om half zeven waren alle uit te delen gadgets op...
Al de tijd dat de kerstman verbleef in zijn huis in Aarschot stond er naast de zetel een kerstboom die helemaal niet versierd was. Men vroeg zich wel eens af waarom. Vandaag kwam het antwoord. Een van de hobby's van de kerstman is geocaching, dat is een soort digitale schattenjacht. Een van de mogelijke en erg gemakkelijke zoekmogelijkheden is dat je naar een event ( een bijeenkomst ) gaat dat door een mede-geocacher georganiseerd is. Je bepaalt een datum, een tijdstip en je geeft de coördinaten van de locatie aan. De deelnemers hoeven dan alleen een logboek te tekenen om dat als een gevonden cache te beschouwen. De kerstman had naast het logboekje ( ook op de foto ) bedacht dat elke cacher dan maar een kerstbal in de betreffende boom moest hangen om na het event een geocachekerstboom te zien. Geef toe... de boom ziet er prachtig uit toch?
Uiteraard is de kerstman er voor iedereen. Zowel grote mensen als kinderen mogen op kadootjes rekenen in deze tijd van het jaar. Toch krijgt de kerstman bijna alleen maar kinderen bij zich op bezoek in het huis. Papa's, mama's en grootouders zijn meestal ook wel in de buurt, om de smartphones te bedienen bijvoorbeeld, en het jonge volkje komt dan tot bij de kerstman in de stoel. Jong, jonger, jongst... onze jongste bezoeker vandaag was 5 weken en natuurlijk vond de kerstman dat geweldig. De ho ho hoooo die meestal uit volle borst weergalmt als de kerstman weer een jeugdige fan naast zich krijgt was dit keer net iets meer ingehouden maar daarom niet minder gemeend.
