Het zal u ongetwijfeld niet onbekend zijn dat ik in het weekend een trouwe lezer ben van de krant. Er staan vaak zéér interessante artikelen in. Zo heb ik dit weekend, in een krant waarvan ik, om redenen die ik reeds eerder heb aangehaald, de naam niet meer wens te vermelden, een artikel gelezen over Doutzen Kroes. Het artikel is van de voortreffelijke Dietert Bernaers. En voor die rari nantes die het niet zouden weten: Doutzen Kroes is een Nederlands topmodel uit Oostermeer, die voor mijn part best de titel van “mooiste vrouw ter wereld” mag krijgen. Ze is 24 jaar oud, bloedmooi en ze verdient 4,3 miljoen euro per jaar. Dat laatste staat ongeveer gelijk met de ontslagpremie van een topbankier. Niets bijzonders dus. Wel bijzonder is: dat geld voor Doutzen – zo beweert zij in het artikel van Bernaers – helemaal niets betekent. Ze leeft nog precies op dezelfde manier als zes jaar geleden toen ze nog naar de middelbare school ging: ze koopt pas een nieuwe broek als de oude versleten is en ze gaat op reis met een rugzak. Ze geeft dus bijna niets uit. Barslecht voor de economie in deze tijden van crisis, hoor ik u al zeggen. Geld mag immers niet opgepot worden. Maar dat is nu precies wat Doutzen niet doet, haar geld oppotten. Ze geeft het uit aan een internationale organisatie die strijdt tegen aids, en ze gaat in de toekomst nog veel meer van die dingen doen. Ze heeft geld zat om links en rechts wat te helpen en – zo zegt ze – “dat vind ik dan ook het enige interessante aan geld”.

Het kan Doutzen Kroes verder geen bal schelen dat ze aan de top staat in de lijst van de rijkste modellen ter wereld, of in de lijst van de “meest begeerde vrouwen” ter wereld. Verder vindt ze het spijtig dat er geen lijst bestaat van de meest intelligente vrouwen, want slechts in dié rangschikking zou ze op nummer één willen staan. En toch zou ik die bloedmooie dame de raad willen geven zich maar te houden bij de titel van “de mooiste”, want de kans dat ze ook nog eens “de intelligentste” is, moet – rekening houdend met de grootte van de totale wereldbevolking – geschat worden op één op een paar miljard.

In het interview beweert ze ook dat de roem haar hoofd niet op hol brengt, dat ze alles kan relativeren – heb ik het ooit anders gehoord? – Het zouden vooral haar ouders zijn die haar snel met beide voetjes op de grond zetten, als er al enig gevaar zou zijn dat ze zou beginnen te zweven. Zo zat ze in New York eens aan tafel met Bono van U2. Apetrots belde ze haar pa om dat te zeggen. Waarop deze antwoordde: “En dan? Pas als Bono naar zijn vader belt en zegt dat hij met Doutzen Kroes aan tafel zit, heb je wat bereikt.” Nu wil het toeval dat ikzelf die hele Bonobo van haar noch pluimen ken. Mocht ik dus ooit met die kerel van U2 én met Doutzen aan tafel zitten, ik zou wel weten over wie ik naar huis zou bellen. En ik meen te mogen veronderstellen dat Dietert er ook zo over denkt, te oordelen naar de foto, waarop hij, fier als een pauw, poseert naast het mooie kippetje met de gouden eitjes….

02-08-2009 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Beste mannen van de Kloosterhoek,

Laat ik al maar direct beginnen met een rechtzetting. Met “de mannen” bedoel ik natuurlijk ook de vrouwen van de Kloosterhoek en evenzeer de jongsten, die nog geen echte mannen en vrouwen zijn, maar het ongetwijfeld zullen worden. Vergelijk het een beetje met de “man overboord”, die ook een vrouw kan zijn…

Het is mijn zoon Peter die mij er attent op maakte dat er een website bestaat van de Kloosterhoek. Hij heeft er zijn eerste twee levensjaren doorgebracht en nog wel in het huis dat van oudsher bewoond werd door de hoofdonderwijzer ofte directeur van de aanpalende gemeenteschool. Toen ik in 1964 in het huwelijksbootje stapte met de oudste dochter van de hoofdonderwijzer, verhuisde deze laatste naar een nieuw huis, waardoor het “schoolhuis” vrijkwam. Zo gebeurde het dat mijn vrouw en ik er onze intrek in namen. We hebben er drie gelukkige wittebroodsjaren doorgebracht. Zij was zelf onderwijzeres in die gemeenteschool en ikzelf heb in dat schoolhuis gedurende een korte tijd een huisartsenpraktijk uitgeoefend.

Mijn schoonvader was dus het hoofd van de gemeenteschool. Er kwamen alleen jongens naar zijn school. Er zijn maar weinig mannelijke Elsegemnaren uit die tijd die in die gemeenteschool niet de wonderlijke kunst van het lezen, het schrijven en het rekenen hebben geleerd – en er zijn belangrijke journalisten, schrijvers, ingenieurs en professoren uit voortgekomen.  Eén van die weinigen was ikzelf. Hoe dat te verklaren is? Ik woonde in de Broekstraat en zowel het schooltje van Grijsloke als dat van Kaster waren dichterbij. Vader vond de weg naar die beide schooltjes – die ik te voet en als ik wat groter was, met de fiets moest afleggen – een stuk veiliger dan de weg naar de school van de Kloosterhoek. Ik heb zodoende de eerste helft van mijn lager onderwijs in Grijsloke gedaan, de tweede helft in Kaster. En dat had dus niets te maken met de mogelijkheid dat mijn vader het onderwijs dààr hoger zou aangeslagen hebben.

Heb ik dus nooit bij meester Anckaert op de schoolbanken gezeten, ik heb er wel de dochter aan de haak geslagen. Ik heb een tijdje gedacht dat ik daar eigenlijk geen recht op had, precies omdat ik daar nooit naar school ben geweest. Mijn schoonvader was evenwel zo tactvol om daar nooit een opmerking over te maken. Meester Albert! Geboren en getogen was hij op de Kloosterhoek en hij heeft er ook zijn levenstaak vervuld: de jeugd van Elsegem kennis en levenswijsheid bijbrengen. Hij is ongetwijfeld de meest legendarische figuur van de Kloosterhoek en misschien wel van het hele dorp. Weinigen hebben hem beter gekend dan ik. Met liefde heb ik over hem geschreven op mijn weblog (www.bloggen.be/kris) op 3 juni 2006, enkele dagen na zijn overlijden: In memoriam Albert Anckaert. Met liefde heb ik hem herdacht op diezelfde weblog op 20 oktober 2006: Allerheiligen. En met evenveel liefde heb ik enkele dagen later (24 oktober 2006) zijn kleine kantjes belicht: De erfenis van de Bisschoppelijke Normaalschool.

Op jullie website heb ik de foto uit de krant bewonderd: allemaal inwoners van de Kloosterhoek. Helaas, amper een paar komen er mij bekend voor: allemaal “nieuwe mensen”. Wat tolt onze wereld toch in een razend snel tempo voort! O jerum jerum jerum…

Kan ik jullie een plezier doen met enkele oude foto’s van de Kloosterhoek? Misschien heb ik er wel een paar van de school. Die school! Hoe lang is dat nu ook al weer niet geleden dat die school ter ziele is gegaan?

Met bergen van sympathie,

Kris Vansteenbrugge,

www.bloggen.be/kris

www.bloggen.be/pierpont

www.bloggen.be/dzeus (voor de classici onder de Elsegemse jeugd).

31-07-2009 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Dat Grijsloke vrijwel ongeschonden uit de Grote Oorlog van 1914-18 was gekomen, vonden de inwoners van ’s lands kleinste gemeente – slechts 0,78 km² groot – een goddelijk mirakel. Ze hadden gebeden tot de Heer en tot de Heilige Maagd en hun gebeden waren verhoord. Om hun dank te betuigen bouwden ze een kapel, op het kruispunt van de Bouvelostraat en de Dolderstraat. De kapel staat er helemaal te velde en in heel Vlaanderen is er geen mooiere. Tientallen jaren lang trokken de vrome Grijslokenaren, iedere zomer, in processie van de kerk naar de kapel. Onder een gouden baldakijn droeg de priester het Allerheiligste. Grote heiligen werden uitgebeeld en stapten mee. Heilige psalmen en dito litanieën stegen op uit jeugdige kelen. Frisse meisjes strooiden bloemetjes op de weg. Wie van de ouderen uit de streek herinnert zich niet die heerlijke telkens weerkerende gebeurtenis? Aan alle mooie liedjes komt evenwel een einde. In Grijsloke, zoals overal elders werd de dorpsprocessie afgeschaft, zowat een halve eeuw geleden. Maar Grijsloke was rijp voor een nieuw mirakel…

Dat mirakel kwam er in 1981 met “Dwars door Grijsloke”. Als embleem voor deze jaarlijkse stratenloop kozen de organisatoren de Bouvelokapel, die ondertussen een beetje in de vergetelheid was geraakt. Voor de deelnemers werd een medaille ontworpen, waar de kapel centraal stond en die door Jan Bauwens in lyrische bewoordingen werd bezongen: “… En daar, van licht vervuld, … waakt helder de kapel als ’t oog van een tevreden moeder, die ons de schuld ontneemt en onze sterfelijkheid bergt. En drieërlei van aard en vorm zijn zij toch één geworden: de vreugdemens die speelt, de weelde van de aarde die het leven geeft, en ’t huis van God dat al dat schone eens tot zich zal nemen … De medaille van Grijslokes loopfestijn, zwanger van mysterie en lichtend leven. Een kunstwerk waarin het diepste van de menselijke ziel een bedding krijgt.”

En weer voltrok zich een wonder: in minder dan geen tijd groeide “Dwars door Grijsloke” uit tot de populairste en succesrijkste stratenloop van Vlaanderen. Voor de tiende editie, in 1990, waren er meer dan tweeduizend deelnemers ingeschreven, zijnde zes maal de bevolking van Grijsloke. Ongetwijfeld had de Allerhoogste hier weer de hand in, misschien wel op voorspraak van de Heilige Maagd. En ook nu toonde Grijsloke zich dankbaar. Ieder jaar werd begin mei een bedevaartloop georganiseerd naar Onze Lieve Vrouw van Kerselare, en de week vóór de grote wedstrijd werd er in de kerk van Grijsloke een mis opgedragen om de Heer al bij voorbaat te danken voor het welslagen van de koers. Dit jaar is de mis op 22 augustus om 17.00 uur. Alle parochianen en supporters van Dwars door Grijsloke worden uitgenodigd om op die dag samen te komen om mis te vieren en te bidden. Dan wordt het op zaterdag 29 augustus weer een succes, een hoogdag! En bij de start van de koers zullen de kerkklokken weer luiden!…

27-07-2009 om 03:47 geschreven door kris vansteenbrugge