Vorige week is mijn vriend Ludwig op bezoek geweest. Jaren geleden is hij verhuisd naar Nederland, in de buurt van Arnhem, en daar woont hij nog steeds. Tussen de soep en de patatten, zomaar langs zijn neus weg vertelde Ludwig mij dat hij een uitvinding heeft gedaan: het perpetuum mobile! In één van mijn vorige verhalen had ik het over de drie onmogelijkheden, zijnde de verdeling van een cirkel in vijf gelijke delen, de trisectie van een hoek en het terugvinden van het gestolen luik van het Lam Gods. Dat was bij wijze van spreken en omdat alle goede dingen nu eenmaal uit drie bestaan. Hebben wij op school niet allemaal geleerd, u zowel als ik, beste lezer,  dat als er één onmogelijkheid bestaat in de fysica… ? Precies: het perpetuum mobile! En van dat axioma heeft mijn oude vriend nu brandhout gemaakt. Hij heeft zijn uitvinding reeds gedeponeerd bij een beëdigd notaris en een universiteit belast met de uitvoering ervan. En dat vertelt hij mij zomaar, alsof het een kaf aan zijn hielen is, zoals ze dat zeggen in ons Anzegems dialect (*). Hij doet nog een poging om mij de logica van zijn redenering bij te brengen, maar tevergeefs. De wil is goed, maar mijn uitgebluste hersencellen zijn te zwak. Ik zeg hem dat hij dus weldra rijk en beroemd zal zijn van zodra de uitvinding wereldbekendheid zal gekregen hebben, dat er misschien een Nobelprijs op hem ligt te wachten. Ik zeg hem ook dat ik dan maar wát trots zal zijn dat hij mijn vriend is. Mijn woorden flatteren hem allerminst. Integendeel. Hij heeft lak aan eer en beroemdheid. Geen pretentie of valse bescheidenheid. Iets wat van mij niet kan gezegd worden. Hij heeft mijn verhaal gelezen over de Joti ’T Hooftprijs en mijn gedicht in jotithooftiaanse neoromantiek. Hij zegt er geen kwaad woord over, maar het heeft hem gechoqueerd dat ik in het artikel beweer niets van poëzie af te weten. Zeggen dat ge over een bepaald onderwerp zo goed als niets afweet en vervolgens uw uiterste best doen om er een pedant artikel over te schrijven!  Daarvoor  moet ge wel erg zelfingenomen zijn en pretentieus. Wat moeten de lezers dan wel denken: “hoe bekwaam is die man toch, dat hij over een onderwerp waar hij niets van af weet toch zo interessant kan schrijven, en hoe zou hij dan wel schrijven over een onderwerp waar hij wél een en ander van afweet?” Ludwig zei het niet met zoveel woorden, maar het is exact hoe hij over mij dacht. Mocht er over een paar jaar evenwel nog niets in huis gekomen zijn van dat perpetuum mobile, dan zal ik net zo over hém denken.

Ondertussen zit ik nog steeds opgescheept met een groot neoromantisch gat in mijn cultuur. Ofschoon het stilaan tot mij begint door te dringen aan welke normen een hedendaags Nederlandstalig gedicht er hoort uit te zien. De eerste prijs (tienduizend euro) in de laatste prestigieuze Turing gedichtenwedstrijd viel te beurt aan het gedicht “witlof” van ene Ruth Lasters. Het bestaat uit 5 ½  strofen van 2 verzen. Ik neem het letterlijk over van ’t internet:

De afzonderlijke oerknallen van
dingen, het (ontstaans)eureka van sorbet, papier, de slede, radio-

golven, de dasknoop, het elektron, poedersuiker. Was het
in stolpen maar ergens bewaard. Grote glazen reservoirs

waaronder men dan bij verwonderingverlies, bij bovenmatig balen
inhaleren kon het prilste, prettigste begrippen-

begin, ontdekkingsenthousiasme.
Dan in zo’n stolp met jou te staan, diep in te ademen de kick

van de vondst van wat wij daarna dan verzoend en -strengeld
weken aten: rauwe, bleke losgewoelde ledematen van

de aarde.

Een niveau dat ik vanzelfsprekend nooit kan bereiken (**). Maar ervan leren, dát moet kunnen…

(*)  cf. “Het dialect van Anzegem en omstreken”, op pag. 391.

(**) Tenzij… Alzheimer mij een handje komt helpen.

25-07-2015 om 21:24 geschreven door kris vansteenbrugge