Na Leeuwaarden varen we de staande mast route verder. Amsterdam staat nog op ons verlanglijstje, maar we varen er niet in 1 dag naartoe. We maken nog een eerste tussenstop in de passantenhaven van Sneek, en de volgende dag varen we door naar Enkhuizen. De wind is inmiddels goed komen opzetten, en het is minder warm. We hebben de kinderen een strand beloofd (in Enkhuizen), maar dat valt in die omstandigheden niet mee. Nog maar snel es door Enkhuizen wandelen; eigenlijk weer een leuke stad. Maar we moeten door. Nu we zo dicht bij huis zijn, zit de mot er een beetje in. Ook de kinderen beginnen steeds meer over thuis te praten...
De volgende halte wordt Leeuwaarden. De bruggen in Dokkum worden bediend vanaf 9u en we varen mee met de eerste karavaan, alles samen een tiental jachten. De bruggen worden hier bediend door dezelfde brugwachter die met zijn fiets van de ene naar de volgende brug rijdt. Dus als de laatste van de karavaan een brug gepasseerd is, is de eerste alweer aan het wachten aan de volgende brug. Dit zorgt ervoor dat het tussen twee bruggen soms heel druk wordt, en je moet uitkijken om nergens vast te lopen tijdens het laveren tussen alle boten. Na Dokkum loopt de staande mast routen tussen en door kleine prachtige dorpjes als Burdaard. Iets na 12u komen we in Leeuwaarden aan. Aangezien de brugwachters hier een middagpauze houden tussen 12u en 13u moeten we nog een uur wachten. We meren aan langs de kade. Ik hou de diepgang terug goed in de gaten, maar er is nog een ander probleem bijgekomen: de bomen die over de kaaimuur hangen. Ik heb het te laat door, met als gevolg een tak in de verstaging. Stipt om 13u gaan de bruggen terug open en kunnen we Leeuwaarden binnenvaren. We leggen aan in de Prinsentuin, het stadspark. Het is zondag en opnieuw een warme dag, dus er liggen veel mensen te zonnen. Ook es een andere omgeving dan een jachthaven... In de namiddag wandelen we door Leeuwaarden. De stad is een stuk groter dan Leeuwaarden, met een oud gedeelte, een winkelcentrum en een uitgebreid zakencentrum van torengebouwen. Tussendoor water en grachten. De heel stad ligt er precies wat verlaten bij. Daarna nemen Jeaune en Febe nog een duik in het (frisse) water.
Na een dagje rust gaan we terug verder. Vandaag beginnen we aan de staande mast route richting Ijselmeer (Lemmer). Dit stuk route loopt dwars doorheen Friesland. Op stukken van dit traject wordt ook de elfstedentocht geschaatst in de winter. Ik heb het hele traject eens doorgelopen met Dick van de Avalon en hij heeft me verschillende plaatsen aangeraden. De eerste halte wordt Dokkum, 3 a 4 uur varen van Lauwersoog. 'Gewoon binnen de tonnetjes blijven' zeggen ze dan, maar op het laatste stuk Lauwersmeer zie ik plots een wel een dertigtal tonnen voor mij. En tegen de zon in is het zelfs moeilijk te zien welke kleur ze hebben. De dieptemeter loopt plots snel terug. Even snelheid terugnemen en heel rustig varen nu. We geraken er gelukkig zonder vastlopen door. Eenmaal door de Willem Lorésluis loopt de route tussen nauwe oevers van uitgestrekte akkers en weilanden. Hoewel het hier nog steeds ondiep is, lopen we weinig risico zolang we maar het midden houden. We varen Dokkum binnen en ik zoek een ligplaats. Het is zonnig, warm en weekend dus het zal druk worden vandaag. We naderen rustig een ligplaats aan de linkeroever maar plots ligt de boot stil, zonder een bonk. We zitten vast in de modder. Ik sla hard achteruit en de boot maakt zich langzaam los. Nu zien we pas dat er een bord staat aan de rechteroever dat zeilboten daar moeten aanmeren... Ik merk dat de schroef niet meer reageert als anders, dus na het aanmeren ga ik voor alle zekerheid het water in om dat te checken. Je ziet hier echt wel niks onder water, en eenmaal je onder de boot duikt wordt het al snel heel donker en zie ik geen 10cm ver. Op de tast zoek ik naar de schroef, zonder te snel te duiken want ander bots ik er misschien nog met mijn hoofd op. Na veel pogingen vind ik de schroef, en leg er vlug een touw rond zodat ik me bij de volgende duiken ineens naar de schroef kan trekken. Ik voel niks verkeerds aan de schroef, gelukkig. Het water uit, en laat ons nu maar es Dokkum gaan bekijken. Dokkum is een heel mooi dorpje omringd door water, met veel brugjes en grachtjes, enkele leuke winkelstraten en pleintjes.
Om 7 u ' s morgens maken we ons weeral klaar voor de lange dagtocht. Op het moment dat we ons losmaken komt ons eerste zeilersteam naast ons liggen om te vertellen dat hij deze morgen al zijn wetsuit heeft mogen aantrekken om een visnet uit zijn schroef te halen. Brrrrrr, nu ja iedereen zijn eigen manier om direct fris en monter te zijn... haha 2 maal pech voor dat zeilerskoppel...Hopelijk nu meer geluk.Nu zijn we echt klaar voor vertrek. Alles verloopt vlot , er is wel af en toe motregen en dan weer warm...De kinderen zijn heel flink , we kunnen niet klagen. Om 18 u lopen we de robbengatsluis in Lauwersoog binnen met 6 boten , we kunnen er net allemaal in. we vinden een leuk plaatsje en we drinken er ne goeien op. Het zijn twee lange dagen geweest, en er is hier een mooi speelplein dus we blijven hier zeker nog een dag!
7 u 's morgens , we maken ons op om aan onze koninginnerit te beginnen. De tocht waar we eigenlijk het meest tegenop zien.De kinderen weten dat ze een lange tocht voor de boeg hebben en zijn een beetje krevelig.Joachim doet een laatste briefing met de andere zeilers en we kunnen beginnen aan ons geplande 14 uren tocht indien we een gemiddelde kunnen varen van 5 knopen en zonder andere tegenslagen. Wij lopen als voorlaatste de haven uit. Even verder op zien we dat onze eerste compagnon al problemen heeft. Hij wil het grootzeil trekken maar die zit halverwege muurvast. Hij probeert met alle macht beweging in zijn zeil te krijgen maar het heeft geen zin. Daarbij kunnen we hen ook niet helpen. Vermoedelijk heeft hij toen we in de storm zaten naar cuxhaven zijn zeil met een plooi moeten binnentrekken. We zien hem terugkeren naar de haven en denken dat ze nu wel heel hard moeten balen want je krijgt maar weinig kansen om te vertrekken en als je dat mist kan je weer dagen of langer vastliggen.Wij zeilen met de drie andere verder. In de voormiddag zijn de kinderen nog altijd krevelig, maar kunnen zich wel bezighouden met bellenblazen, schommelen en boksen op de bolfender die we aan de giek hangen enz.. Na het middageten stoppen we ze in bed en zelfs Jeaune valt tijdens haar rustmomentje in slaap. De vaartocht zelf verloopt volgens plan en door de genakker kunnen we zelfs een tandje bij steken. De deining gaat zo een beetje op en af maar er is niemand die ziek wordt.Gelukkig, of het zou een zeer lange tocht kunnen worden.Gedurende de dag kijk ik regelmatig achter mij of de eerste afgevallen zeilers eventueel toch nog zijn vertrokken maar ik zie ze niet .Om 19h30 lopen we net voor hoogwater Norderney binnen, we hebben dus nog net de stroom iets mee. De haven is overvol en we vinden niet onmiddellijk plaats.Daar hadden we nu echt geen zin in na zo'n lange dag.We zien onze vrienden van de Avalon liggen en gaan tegen hen aanmeren. Als we de beentjes willen strekken moeten we over drie boten lopen om aan het ponton te geraken. Joachim en ik drinken een glaasje wijn terwijl de kinderen gaan spelen. We krijgen allebei "de klop van de hamer" . We bespreken of we morgen vertrekken of niet en het blijkt wel een ideaal "weergat " te zijn. Ook hier kan je eventjes vastliggen als je niet het goede weer hebt.Deze zeiltocht zou 12 uur in beslag nemen maar we weten op dat moment niet of we dat zien zitten.Op het moment dat we willen terugkeren naar de boot zien we aan het eerste tafeltje de zeilers zitten die zijn moeten terugkeren naar Cuxhaven. ze zijn cuxhaven binnengelopen, vlug een goede plaats gezocht om aan te meren en hebben redelijk snel het zeil terug losgekregen om daarna weer te vertrekken. Gelukkig maar.... De andere zeilers komen er ook bij en na een discussie beslissen we toch om de volgende dag er weer voor te gaan. Ik ben wel moe maar zal ook blij zijn dat deze laatste zware tocht voorbij zal zijn en dit vooral voor de kids.
Cuxhaven is een stad waar niet zoveel te doen is, maar door zijn strategische liggen is dit een echte passantenhaven. Er is een speelplein bij de haven, dus met de gastjes zelf hebben we niet al te veel moeite. Hier liggen jachten te wachten om de oversteek te maak naar Norderney, sommigen liggen hier al anderhalve week. De weersverwachtingen worden hier op de voet gevolgd, want samen met nog enkele nederlandse schippers wachten we op goed weer om de oversteek te maken naar Norderney. Dit is een lang onbeschut traject zonder echte vluchthavens, dus slecht weer tijdens de oversteek is het laatste wat we willen! Hier zal het weer dus bepalen wanneer we gaan terug zijn, je kunt hier makkelijk 1 a 2 weken vast liggen. Er wordt druk overlegd wanneer het beste is om te vertrekken, en ik heb het gevoel dat ik niet de enige ben die zenuwachtig is voor deze overtocht. Er moet met veel zaken rekening gehouden worden (stroom op de Elbe bij vertrek, diepte en getij op Norderney bij het verwachte uur van aankomst, de wind, de deining, en ik wil ook vermijden om in het donker te varen). We komen tot het besluit dat dinsdag 2 juli om 8u het moment wordt om te vertrekken! We hebben dus nog een tweetal dagen om terug op ons positieven te komen, kleren te wassen, en de boot in orde te brengen.
Zaterdag 29 juni, we hebben nog een kort stukje af te leggen naar Cuxhaven (15 mijl). Uiteraard wachten we tot de stroom op de Elbe gunstig is. Om 8 uur gooien we los uit de drukke wachthaven van Brunsbuttel, en een half uur later mogen we de sluis binnenvaren wamen met nog 3 andere jachtjes. De weersvooruitzichten zijn gunstig, maar als we even voorbij de sluis zijn, merk ik dat de wind aanwakkert. Pal op kop uiteraard. Na een uur op de Elbe hebben we 30 knopen wind tegen en zitten we in de zo gevreesde 'wind tegen stroom' situatie waarbij hoge korte golven zich opbouwen. Ik sleur aan de helmstok om de boot zo stabiel mogelijk te houden maar af en toe kan ik niet vermijden dat de neus heel hard in een golfdal terechtkomt en het water meters ver wegspat. Bij de andere boten gaat het al niet veel beter. Ik volg een duits jacht waarvan ik de schipper nog voor het vertrek gesproken heb. Hij heeft dit traject al verschillende keren gedaan. De wind wakkert zelfs nog aan tot 35 knopen, dit heb ik in die omstandigheden nog nooit meegemaakt. De kinderen blijven ongelofelijk rustig. Febe gaat slapen nadat ze even vervelend is komen doen in de kuip, Jeaune blijft rustig bij ons in de kuip zitten en Jonah zit binnen te kijken naar een video van Hopla. Hoewel we meer dan 7 knopen vliegen heb ik het gevoel dat dit een eeuwigheid duurt. Eindelijk komt de jachthaven van Cuxhaven in zicht, en kunnen we de vaarroute oversteken. Maar nu komen de golven van langszij in en de boot slingert hevig van links naar rechts. Net voor de haveningang worden de golven reusachtig. Bij een van die reuzen vliegt Vanessa van de ene kant van de kajuit naar de andere, over de kajuittafel en pal op Jonah. Even kan ze haar tenen niet meer bewegen, maar al snel blijkt dat het toch niet gebroken is. Verder nog wat kneuzingen aan de schouders en de nek, maar gelukkig niks ernstigs. De stroom voor de haveningang is enorm en ik moet meer dan 45 graden tegensturen om toch de ingang niet te missen. Het lukt en ineens liggen we weer op stil water. Zalig! Terwijl ik de boot klaarmaak om een box binnen te varen is een van de andere jachten op de schuine muur van de haven vastgevaren. De schipper staat aan zijn roer en probeert toch nog los te komen maar de wind blijft hem hard tegen de kant duwen. Zijn vrouw staat op de neus te zwaaien met een touw, waarmee ze wil vragen of we hen willen lostrekken. Ik vaar langszij, niet te dicht zodat ik ook niet vast kom te zitten (ik denk dat wij dieper steken dan hij) en niet te ver zodat ze het touw kunnen werpen naar Vanessa. Ik moet ook zorgen dat de boot blijft lopen of we worden zelf ook tegen de kant geduwd. Na drie pogingen lukt het om het touw aan te nemen en op een kikker bij ons vast te leggen. Ik moet extra gas geven want door de ruk aan het touw kom ik zelf stil te liggen en ik dreig ook tegen de kant te gaan. Gelukkig komt de duitser los en kunnen we beiden snel van de schuine kant wegvaren. Het binnenvaren in de box gebeurt zonder problemen. Nog de boot goed vastmaken en nu wil ik even helemaal niks meer te maken hebben met boten!
Vrijdag 28 juni staan de kindjes opgewonden op want het is feest. Jonah en Febe zijn superblij met de versiering en cadeautjes. Na heerlijke croissantjes gaan we nog even op stap !Op de middag trakteren we de kindjes op een Mc donalds en maken we ons klaar om te vertrekken naar brünsbuttel. We varen nog een 6tal uur (in de regen) tot we in Brunsbuttel aankomen. Daar ligt een wachtponton net naast de sluis van de grote boten. Echt rustig liggen we er dus niet want die grote boten veroorzaken wel wat deining en tegenstromen. Het is daarenboven redelijk druk, dus we leggen ons vast langszij een andere boot.
De volgende dag bezoeken we rendsburg, het is een leuke maar niet echt een bijzondere stad. De " altstad" heeft zijn charmes maar het is niet een stad dat waar we zeker nog eens willen terugkomen. Na het bezoek van de stad gaan we naar het "Bahnhof" om informatie te krijgen over de treinrit naar Hamburg. Nu we hier zijn willen we wel eens op Hotel in Hamburg want naar het schijnt is het wel de moeite om het te bezoeken.De volgende dag zijn we om 8h 50 present met ons minivaliesje op de trein. Eventjes hadden we problemen om onze croozer door de mini- deur te krijgen.Het leek er even op dat jonah, Febe, Jeaune en ikzelf alleen zouden vertrekken...Nadat de conducteur 2 keer zijn adem door het fluitje blaast hebben we alles op alles gezet om dat karretje er door te persen.Eens op de trein had Joachim net het geluk dat zijn voeten niet meer op de trap stonden of hij was ze kwijt door het hekje dat toe ging. Wat een systeem.....Toegekomen in Hamburg gaan we naar het toeristenkantoor om een hotel te boeken en we hebben de keuze uit 2 hotels.2 hotels maar? In heel Hamburg? tja met 3 kinderen...we kiezen er ééntje en we gaan eerst inchecken. Alles is in orde en we zijn klaar om de stad te gaan verkennen.We hebben ons stadsplannetje mee en we weten niet waar we eerst moeten beginnen...Dan maar gewoon stappen....Op het eerste zicht had ik het gevoel dat de stad mij niet kon bekoren maar hoe langer , hoe meer ik de schoonheid begon te zien. Na een half dagje stappen staan we op een bepaald moment naar de kaart te kijken wanneer er een duitse man in maatpak en sportschoenen ons aanspreekt en vraagt of hij kan helpen. Joachim vraagt wat er de moeite is om te bezoeken en hij was niet meer te stoppen...Hij vertelde ons verhalen over de stad en ons toch een groot deel mee doorheen de stad om op verschillende plaatsen stil te staan en hun geschiedenis te vertellen.Het was heel interessant maar toch wel vreemd dat deze man zoveel tijd aan ons spendeerde. Hij leerde ons wel hafencity(waar hij zelf woont) en speicherstadt kennen. Waarvoor dank...Na een leuke, lange en toch wel onverwacht mooi en interessant bezoek aan de stad besluiten we ons hotelletje op te zoeken. Wanneer de de avond valt merken we dat de armoede in de stad meer en meer zichtbaar wordt. Jeaune wil aan iedereen een centje geven en vraagt zich af waarom deze mensen iets uit de vuilbakken halen...Moe maar voldaan kruipen we in ons bedje( een echt bed!!!Joepiiieee).De volgende ochtend genieten we van ons uitgebreid ontbijt en gaan we nog even naar de stad. Rond 12 h30 vertrekken terug richting rendsburg op een overvolle trein, maar na halte hebben we gelukkig ons eigen plaatsje. De kinderen kijken uit naar morgen dan worden onze kleinste schatjes 3 jaar.
Ik wil ruim op tijd (=1 juli) in Cuxhaven te liggen. Van daaruit moeten immers we de sprong maken naar Norderney. Dit is een lang en onbeschut traject in de Duitse bocht zonder vluchthavens. Daarom wil ik daar zeker voldoende tijd hebben om goed weer af te wachten. En goed weer in de duitse bocht kan lang op zich laten wachten... Daarom vertrekken we op maandag 24 juni terug richting Kiel. Het is de bedoeling om vandaag ook al een stukje van het Noordoostzee kanaal te doen, we zien wel waar we overnachten. Bij het naderen van de Kielse bocht zie ik in de verte een veel masten en zeilen bij elkaar, een regatta dus. Mijn euro valt onmiddellijk, het is de 'Kieler woche'. De Kieler Woche is een week van heel veel zeilwedstrijden en de deelnemers komen van ver, hier een begrip in de zeilerswereld. Even later varen we tussen de regatta's; het is goed uitkijken om niet in het deelnemersveld terecht te komen. Iedereen bevindt zich nu op het water: toeristenboten, tall ships, legerschepen, we passeren zelfs langs een onderzeeër. Het is hier feest op het water! Het contrast is groot als we even later met nog twee jachtjes in de gigantische sluis in Holtenau liggen. De poorten van de sluis gaan achter ons dicht, letterlijk en figuurlijk het einde van onze trip door de Oostzee en het Kattegat. Daarna volgt het vrij eentonige Noordoostzeekanaal. Gelukkig geven passerende grote vrachtschepen nog af en toe wat afwisseling. Rond 18u leggen we ons tussen palen vast in Rendsburg, we zijn er ondertussen al bedreven in geworden. Eigenlijk is het wel een handige en boot-vriendelijke manier van aanmeren.
Zaterdag 22 juni vertrekken we rond 13u van Soby richting de Schlei. Het eerste deel verloopt nogal bonkerig, en uiteraard weer met wind op de neus.Na enkele uren valt de wind wat en we komen in de lij van Jutland. Al snel komen we aan de ingang van de Schlei. Niet moeilijk te vinden want het is in kolonne door de smalle ingang varen. Er staat veel stroom en we zorgen dat we goed binnen de betonning blijven want het wordt hier heel snel ondiep. De Schlei is een fjord die nog redelijk ver landinwaarts loopt, de oevers zijn groen en vlak. Voor zeilers die graag ankeren in alle rust is dit een paradijs. We kiezen Maasholm als haven, naar het schijnt is hier een speelplein... Naast de jachthaven ligt een terrein voor mobilhomes: we zijn weer in Duitsland. Maasholm zelf is een dorpje dat bijna volleig omringd is door water. Er zijn enkele gezellige straten, zonder dat er echt een dorspkern is. 's avonds komt de wind terug opzetten. Ik had onze ligplaats wat beter moeten kiezen want we liggen heel onrustig. Rond 2 u snachts word ik wakker van bonken op de boot, het komt precies van onder de romp. Het klinkt niet zoals de golven die tegen de romp kletsen, dus ik ga met veel gevloek kijken wat het kan zijn. Het regent en het is koud, dus ik probeer snel te vinden wat het geluid veroorzaakt. Ik vind niet onmiddellijk iets, en op het dek is ook niks te horen. Terug naar binnen, ik hoor het geluid weer. Terug naar buiten, niks te vinden. Na een vijftal van die rondjes maak ik Vanessa wakker; als ik het niet meer weet heeft zij meestal wel een oplossing. Maar zij ziet het niet zitten om met de zaklamp op inspectie te gaan, omdat ze denkt dat het wel eens een lijk zou zijn dat onder onze boot is terechtgekomen. Typisch... Uiteindelijk bleek het probleem een tros te zijn die over de houten kaaimuur spande. Elke keer dat die tros verschoof was dat te horen als een bonk omdat hij zeer onder spanning stond. Ik heb dan een ander touw rond de tros gespannen om te verhinderen dat die nog over de kaaimuur liep. Maar goed slapen zat er daarna niet meer in. De volgende dag hebben we het heel rustig aan gedaan. Kinderen op het speelplein, wandelingske tussen de regenvlagen door en uiteraard nog ne keer gaan eten.
In Arosund valt weinig te beleven (zelfs geen speelplein), dus de volgende dag varen we ineens door naar Aro. Noorderwind nu, dus we kunnen rustig zeilen naar Aro. Er is wel redelijk wat mist, maar het zicht blijft gedurende het hele traject voldoende. Das nogal wat anders dan gisteren... Na een vijftal uren komen we in Soby op het eiland Aro aan. Naast Soby heeft dit eiland nog twee havendorpjes: Aeroskobing en Marstal. Deze zijn makkelijk te bereiken met de bus, die hier trouwens gratis is. Tijdens de busrit doorkuisen we het hele eiland, dat trouwens prachtig is. Het eiland is zeer groen en heuvelachtig en op elke heuveltop krijg je een zicht over een zee met daarin kleine eilandjes. De buschauffeur vertelde me dat ze er hier op het eiland alles aan doen om het toerisme wat van de grond te krijgen. Wel voor mensen die graag wandelen en fietsen is dit eiland een absolute aanrader. Aeroskobing heeft opnieuw een oude typisch deense dorpskern met kleurrijke huisjes die nog gebouwd zijn in de tijd dat alles scheef mocht zijn. Marstal is naar onze mening minder mooi. Vanop Marstal heb je zicht op de weskust van Langeland, en aan het uiteinde daarvan kun je de kliffen zien liggen rond ... Bagenkop. Een kleine twee maanden geleden was dit de eerste haven die we na Kiel aandeden en plots komt het besef dat onze trip in Skandinavie rond is.
Dinsdag 18 juni varen we even door tot Fredericia. Daar is een groot kinderpark met speelpleinen en een mini-dierentuin. Het is nog steeds windstil, de kinderen mogen dus met zwemvest op het dek spelen. De zeehonden zijn ook weer van de partij, en als we de Kleine Belt binnenvaren zien we af eb toe een dolfijn. Ze zijn moeilijk te fotograferen, maar we krijgen er uiteindelijk zoveel te zien dat het ons verschillende keren gelukt is om één of meerdere rugvinnen vastte leggen. Op een halve mijl voor de haven van Fredericia varen we zelfs midden door een groep dolfijnen. We vergeten bijna te genieten van het landschap van groene heuvels. In de haven zelf zien we nog diertjes: massa's kwallen overal. Dit lijkt mij trouwens een plaag in deze streken, zwemmen is hier niet zo interessant. In de namiddag gaan we naar het Madsby kinderpark. De kinderen amuseren zich, maar het meest van al zijn ze gefascineerd door de 'tutenboom'. 's Avonds nog es goed gaan eten in de city van Fredericia, maar moet da ni zijn. Alweer ne schitterenden dag! Woensdag 19 juni, de bedoeling is vandaag om naar Assens op het eiland Funen te varen. Eerst moeten we nog door de kleine Belt, en daar zijn onmiddellijk na de haven de dolfijnen terug. Deze keer komen ze zelfs vlak naast de boot zwemmen. Terwijl Vanessa weer druk bezig is met de fotocamera moet ik goed uitkijken waarnaartoe. We varen onder twee hoge bruggen, en al snel verandert het landschap terug van industrie naar groene heuvels en eilanden. Er is een lichte rugwind maar we heben anderhalve knoop stroom mee. We naderen snel Assens en we beslissen om toch maar ineens door te varen naar het eiland Aro. We passeren enkele eilanden (Aro en Bago), en we kiezen de route waar de meeste stroom staat volgens onze stroomkaart, nl die tussen Aro en Jutland. Maar ondertussen draait de wind en begint het goed te regenen. Als we door de geul tussen Aro en Jutland zijn komen we op een stuk open zee. De wind trekt aan, de boot begint terug te bonken tegen de deining en de snelheid valt. De resterende 27 mijl naar Aro beloven zwaar te worden. Maar doordat we het plots zien bliksemen in de verte beslissen we toch terug te keren naar de dichtste haven, Arosund, om ev verder te varen na het onweer. Maar na het onweer hebben we geen zin meer om nog door te varen. 's Avonds gaan we nog een pintje drinken in de ferryhaven. We ontmoeten nog twee vrouwen die hier aangemeerd zijn met een grote driemaster, waarmee ze hele groepen meenemen. Ze wonen al 30 jaar op hun boot en doen alles zelf. En zij vinden óns moedig voor onze onderneming met 3 kinderen?!
Maandag 17 juni kunnen we eindelijk terug varen. De bedoeling is om vandaag naar Juelsminde te varen. Eerst varen we tussen de eilanden Samso en Tuno. Eenmaal voorbij Tuno verleggen we onze koers richting de ondieptes boven Endelave. Er staat nog redelijk veel wind en die hebben we nog meer eens pal op de neus. Dat betekent dus ook vechten tegen de deining en stroming. De eerste uren maken we dan ook maar heel traag vooruitgang, maar eenmaal we in de lij van Endelave komen kunnen we er terug 5 knopen uit halen. De wind valt en we beslissen te ankeren in de Sjandberg Vig, net boven Juelsminde. Ik ben nog wat onwennig want ik heb nog nooit een nacht voor anker gelegen en ik wil toch wel zeker van zijn dat de boot 'vast' ligt. Daarna gaat onze bijboot het water in, tot grote vreugde van de kinderen. 's Avonds kunnen we nog genieten van een schitterende zonsondergang. De zee verandert weer in een spiegel, zodat de horizon vervaagt en je geen onderscheid meer kunt maken tussen zee en lucht. We zien ook zeehondjes die af en toe es heel nieuwsgierig hun kop boven steken.
De volgende dag bezoeken we Ebeltoft, opnieuw zo'n stadje met een prachtig Oud Middeleeuws gedeelte.Op restaurant hebben we weer wat moeite om de kaart te ontcijferen maar gelukkig had Joachim voldoende woordenboeken gedownload.Ze zijn hier toch niet zo goed in hun engels. Vele dingen zijn niet vertaald, maar het heeft natuurlijk ook zijn charme.Een andere gewoonte is dat je bij je witte wijn altijd een glas water krijgt...Tijdens het eten merken we op dat het eigenlijk steeds gemakkelijker wordt om met de kinderen op restaurant te gaan.Wat een leuke vooruitzichten....Toen Joachim zei dat we eventueel nog eens Amsterdam en Hamburg kunnen bezoeken had ik ook mijn bedenkingen. Zo'n grote steden met de 3 petoeters...waarbij Joachim opmerkte dat we Kopenhagen ,Göteborg, Aalborg en al die andere stadjes en dorpjes toch ook gedaan hebben.Tja, Ze worden inderdaad groter en af en toe moet ik mij misschien minder zorgen maken op voorhand.Eens op de boot zien we dat de vooruitzichten om te kunnen vertrekken nog niet direct in zicht is. Veel te veel wind, af en toe zware buien op de verkeerde momenten enz...Als we dan al ergens "vast" liggen dan is het maar goed dat het hier is. Hier bij de haven is er een vakantiecomplex dat eigenlijk zo goed als leeg staat.Hier en daar heb je bewoners die hier hun vast vakantiehuisje hebben.Maar de meesten staan nog leeg. Het seizoen is hier nog duidelijk niet begonnen. Het voordeel is dat we door onze havenkaart wel mochten van alles gebruik maken. Hun troef is het speelplein met een reuze springbal of zoiets.Ik zou niet weten hoe je dat noemt, in ieder geval was Joachim al aan het dromen van zo eentje in de tuin. Hij heeft de afmetingen duidelijk niet geinspecteerd...en hun 2de troef is het zwembad waar we dagelijks inzitten en bijna voor ons alleen hebben. We hebben kunnen skypen met de klas van Jeaune. Jeaune was heel blij haar klasgenootjes, juf Kim en meneertje lief terug te zien. Ze maakt haar wel een beetje zorgen dat ze niemand van haar vriendjes gaat terugzien in het eerste leerjaar...
De volgende dag willen we terug wat meer Zuid varen want de rest van de week ziet er allesbehalve uit. De mogelijkheden zijn Grena (maar dit is slechts), Oerne en Ebeltoft. Voor de beide laatste moet een drukke ferryroute gekruist worden, volgens de gidsen. Eerst kunnen we zeilen maar na enkele uren krijgen we wind en deining tegen. Bij de aanloop van Oerne wakkert de wind aan. Oerne ligt net achter een landtong waar we rond moeten. Hoewel onze koers bij het begin van deze bocht ongeveer tegengesteld is aan de koers daarna, hebben we de wind overal tegen. Ongelofelijk hoe het land de wind kan ombuigen. Bij ons in Belgie, met onze rechte kustlijn, merken we dit niet. Geen ferry gezien trouwens, zelfs niet in de verte. Slechts op een honderdtal meter zien we waar we precies moeten binnenvaren. We varen door een heel smalle geul, de ondieptes zie je zo liggen op een meter aan elke zijde van de boot. Daarna nog een sluis door (das ook weeral even geleden), en dan varen we het vakantieoord Oer Maritim binnen. De boot krijgt een plaats ergens goed beschut tussen die chalets, tzal nodig zijn want er is storm op komst. Maar nu hebben we er een megaspeelplein, een zwembad en een sauna bij. De kinderen vinden het niet erg dat er voor de komende vier dagen veel wind en regen voorspeld zijn...
Bonnerup is een leuke haven die er net iets anders uitziet dan de andere havens. Er liggen overal keien waardoor het uitzicht wel tof is. Bij de haven is er een leuke eettent met een reuze giraffe springkasteel, dus de kinderen kunnen hun geluk niet op. We moeten dan ook noodgedwongen een pintje drinken.Ik denk dat we hier wel even kunnen blijven.... De dag erna heeft Joachim het luminieuze idee om eens fietsen te huren. Dicht bij de haven zijn er geen dus we gaan verder op zoek. In één van de zijstraten vinden we een oud koppeltje die zo'n tiental fietsen verhuurd. We zoeken een fiets en we beslissen naar het stadje grena te fietsen.Na een kilometer zie ik dat het geen evidente fietstocht zal worden.We starten enkel bergop.Ik probeer met mijn fiets van de jaren stillekes zonder vitessen een tandje bij te steken. Het zal een lange dag worden.....na een aantal pauzes komen we eindelijk aan in Grena (en denk ik al even aan de terugtocht...).We merken dat ons voorwiel van de croozer verdwenen is. Dan maar verder op 2 wielen, dat lukt ook. We verkennen de stad , we picknicken , even winkelen en we beginnen aan de terugtocht. We beslissen een andere weg te nemen. Volgens Joachim langer maar minder steil. We gaan ervoor.Ik was blij dat ik terug in onze haven was. Ik moet toegeven dat ik afgezien heb. Even zag ik het niet meer zitten en geraakte geen meter meer voorruit. Zelfs de afdaling voelde voor mij als bergop.Na het dipje kon ik echter weer voorruit en kwam er zelfs af en toe een demarrage op de weg. Terug in de haven genieten we van ons terrasje , ons pintje en een etentje. De kinderen amuseren zich ondertussen op het speelplein. S' avonds zijn ze nog nooit zo vlug in slaap gevallen....( zij moesten toch niet fietsen?...)
Zondag 9 juni. Voor het vertrek richting Bonnerup hebben we nog even geskyped met het thuisfront en hebben Vanessa en Jeaune inkopen gedaan. Terwijl ik de boot aan het klaarmaken was, ging het er geheimzinnig aan toe in de kajuit onder mij. Het is blijkbaar vandaag vaderdag, en ik heb een super cadeau gekregen!
De aanloop van de haven was indrukwekkend. Uiteraard is de omgeving hier prachtig, maar het was vooral de windstilte en het water als een spiegel die voor complete rust zorgden. Je kunt hier trouwens 6 meter diep kijken. Ik was wel even geschrokken toen ik op het voordek stond en plots zwarte vlekken (grote stenen of stukken rots dus) onder de boot zag verdwijnen. Vlug naar de kuip gelopen om de dieptemeter te checken. Oef, nog steeds meer dan 4 meter dus geen probleem.
In Osterby zelf valt niet zoveel te beleven. We beslissen om ineens door te varen naar Hals. Een redelijke trip, maar dan zijn we tenminste weer op het vasteland van Denemarken, en varen we beschut bij Westenwind die hier het meeste voorkomt. Opnieuw uitkijken voor zandbanken en visnetten. Er is weinig wind, en die hebben we tegen. Hals ligt aan de monding van de Limfjord. Als je die helemaal zou doorvaren, dan passeer je Aalborg en dan kom je uiteindelijk op de Noordzee uit. Aalborg is voor de volgende dag, de Noordzee voor binnen een maand (maar dan wel terug via Kiel). In Hals kunnen we langszij aanmeren. Even later maakt een 36-voeter zich vast aan ons, en nog wat later vindt een 49-voeter het leuk om erbij te komen. De volgende dag gaan we naar Aalborg. Ik had er weinig van verwacht maar het blijkt uiteindelijk wel een leuke stad te zijn. Met een groot winkelcentrum, gezellige terassen, en zelf een streekbierencafe. Het is trouwens weer niet gelukt om de gastjes wijs te maken dat ze hier geen ijsjes hebben.
Donderdag 6 juni. Vanmorgen om 4u30 opgestaan (jawel, de zon was er ook al). Vanessa en de gastjes blijven in bed. Nog een klein stukje door de scheren en dan zitten we opnieuw op open zee. Ik vind het toch jammer dat we dit unieke vaargebied nu verlaten. De wind was zoals voorspeld. Ik had gezworen niet meer te vetrekken terwijl de kinderen nog in bed zaten maar ik verwacht dat er weinig deining is. Mis dus, met als resultaat dat er rond 6u een rij kotsende kindjes bij mij in de kuip zitten. Ik bedenk dat 'de kotsende kindjes' wel een leuke titel voor een Suske en Wiske album zou zijn, maar ik kan er zelf eigenlijk niet om lachen. Ondertussen passeren we ook nog eens een tamelijk drukke scheepvaartroute. Na enkele uren viel de wind weg en we kwamen in de beschutting van het eiland Laeso. De kinderen komen terug tot leven. Laeso is een Deens eiland dat middenin het Kattegat ligt en daarom een ideale tussenstop bij onze oversteek van Zweden naar Denemarken. Nog even goed opletten bij de aanloop van Osterby. Er zijn hier geen rotsen meer, maar er is een ander gevaar voor in de plaats gekomen: zandbanken. Het is rond 11u als we de haven binnenlopen. Die blijkt al vol te liggen met Zweedse jachten. We leggen ons vast aan één van hen. Terwijl ik de emmer aan het uitspoelen ben, hebben de kinderen vanuit de kuip al een speelplein gespot. In de loop van de dag blijven de Zweedse jachten binnenstromen. Blijkt dat ze vandaag een nationale feestdag hebben en velen hebben de brug gemaakt. Tegen s avonds ligt het haventje vol; met rijtjes van 4 tot 5 jachten aan elkaar. Er wordt vollen bak gebarbecued en gefeest.
