7 u 's morgens , we maken ons op om aan onze koninginnerit te beginnen. De tocht waar we eigenlijk het meest tegenop zien.De kinderen weten dat ze een lange tocht voor de boeg hebben en zijn een beetje krevelig.Joachim doet een laatste briefing met de andere zeilers en we kunnen beginnen aan ons geplande 14 uren tocht indien we een gemiddelde kunnen varen van 5 knopen en zonder andere tegenslagen. Wij lopen als voorlaatste de haven uit. Even verder op zien we dat onze eerste compagnon al problemen heeft. Hij wil het grootzeil trekken maar die zit halverwege muurvast. Hij probeert met alle macht beweging in zijn zeil te krijgen maar het heeft geen zin. Daarbij kunnen we hen ook niet helpen. Vermoedelijk heeft hij toen we in de storm zaten naar cuxhaven zijn zeil met een plooi moeten binnentrekken. We zien hem terugkeren naar de haven en denken dat ze nu wel heel hard moeten balen want je krijgt maar weinig kansen om te vertrekken en als je dat mist kan je weer dagen of langer vastliggen.Wij zeilen met de drie andere verder. In de voormiddag zijn de kinderen nog altijd krevelig, maar kunnen zich wel bezighouden met bellenblazen, schommelen en boksen op de bolfender die we aan de giek hangen enz.. Na het middageten stoppen we ze in bed en zelfs Jeaune valt tijdens haar rustmomentje in slaap. De vaartocht zelf verloopt volgens plan en door de genakker kunnen we zelfs een tandje bij steken. De deining gaat zo een beetje op en af maar er is niemand die ziek wordt.Gelukkig, of het zou een zeer lange tocht kunnen worden.Gedurende de dag kijk ik regelmatig achter mij of de eerste afgevallen zeilers eventueel toch nog zijn vertrokken maar ik zie ze niet .Om 19h30 lopen we net voor hoogwater Norderney binnen, we hebben dus nog net de stroom iets mee. De haven is overvol en we vinden niet onmiddellijk plaats.Daar hadden we nu echt geen zin in na zo'n lange dag.We zien onze vrienden van de Avalon liggen en gaan tegen hen aanmeren. Als we de beentjes willen strekken moeten we over drie boten lopen om aan het ponton te geraken. Joachim en ik drinken een glaasje wijn terwijl de kinderen gaan spelen. We krijgen allebei "de klop van de hamer" . We bespreken of we morgen vertrekken of niet en het blijkt wel een ideaal "weergat " te zijn. Ook hier kan je eventjes vastliggen als je niet het goede weer hebt.Deze zeiltocht zou 12 uur in beslag nemen maar we weten op dat moment niet of we dat zien zitten.Op het moment dat we willen terugkeren naar de boot zien we aan het eerste tafeltje de zeilers zitten die zijn moeten terugkeren naar Cuxhaven. ze zijn cuxhaven binnengelopen, vlug een goede plaats gezocht om aan te meren en hebben redelijk snel het zeil terug losgekregen om daarna weer te vertrekken. Gelukkig maar.... De andere zeilers komen er ook bij en na een discussie beslissen we toch om de volgende dag er weer voor te gaan. Ik ben wel moe maar zal ook blij zijn dat deze laatste zware tocht voorbij zal zijn en dit vooral voor de kids.
Cuxhaven is een stad waar niet zoveel te doen is, maar door zijn strategische liggen is dit een echte passantenhaven. Er is een speelplein bij de haven, dus met de gastjes zelf hebben we niet al te veel moeite. Hier liggen jachten te wachten om de oversteek te maak naar Norderney, sommigen liggen hier al anderhalve week. De weersverwachtingen worden hier op de voet gevolgd, want samen met nog enkele nederlandse schippers wachten we op goed weer om de oversteek te maken naar Norderney. Dit is een lang onbeschut traject zonder echte vluchthavens, dus slecht weer tijdens de oversteek is het laatste wat we willen! Hier zal het weer dus bepalen wanneer we gaan terug zijn, je kunt hier makkelijk 1 a 2 weken vast liggen. Er wordt druk overlegd wanneer het beste is om te vertrekken, en ik heb het gevoel dat ik niet de enige ben die zenuwachtig is voor deze overtocht. Er moet met veel zaken rekening gehouden worden (stroom op de Elbe bij vertrek, diepte en getij op Norderney bij het verwachte uur van aankomst, de wind, de deining, en ik wil ook vermijden om in het donker te varen). We komen tot het besluit dat dinsdag 2 juli om 8u het moment wordt om te vertrekken! We hebben dus nog een tweetal dagen om terug op ons positieven te komen, kleren te wassen, en de boot in orde te brengen.
Zaterdag 29 juni, we hebben nog een kort stukje af te leggen naar Cuxhaven (15 mijl). Uiteraard wachten we tot de stroom op de Elbe gunstig is. Om 8 uur gooien we los uit de drukke wachthaven van Brunsbuttel, en een half uur later mogen we de sluis binnenvaren wamen met nog 3 andere jachtjes. De weersvooruitzichten zijn gunstig, maar als we even voorbij de sluis zijn, merk ik dat de wind aanwakkert. Pal op kop uiteraard. Na een uur op de Elbe hebben we 30 knopen wind tegen en zitten we in de zo gevreesde 'wind tegen stroom' situatie waarbij hoge korte golven zich opbouwen. Ik sleur aan de helmstok om de boot zo stabiel mogelijk te houden maar af en toe kan ik niet vermijden dat de neus heel hard in een golfdal terechtkomt en het water meters ver wegspat. Bij de andere boten gaat het al niet veel beter. Ik volg een duits jacht waarvan ik de schipper nog voor het vertrek gesproken heb. Hij heeft dit traject al verschillende keren gedaan. De wind wakkert zelfs nog aan tot 35 knopen, dit heb ik in die omstandigheden nog nooit meegemaakt. De kinderen blijven ongelofelijk rustig. Febe gaat slapen nadat ze even vervelend is komen doen in de kuip, Jeaune blijft rustig bij ons in de kuip zitten en Jonah zit binnen te kijken naar een video van Hopla. Hoewel we meer dan 7 knopen vliegen heb ik het gevoel dat dit een eeuwigheid duurt. Eindelijk komt de jachthaven van Cuxhaven in zicht, en kunnen we de vaarroute oversteken. Maar nu komen de golven van langszij in en de boot slingert hevig van links naar rechts. Net voor de haveningang worden de golven reusachtig. Bij een van die reuzen vliegt Vanessa van de ene kant van de kajuit naar de andere, over de kajuittafel en pal op Jonah. Even kan ze haar tenen niet meer bewegen, maar al snel blijkt dat het toch niet gebroken is. Verder nog wat kneuzingen aan de schouders en de nek, maar gelukkig niks ernstigs. De stroom voor de haveningang is enorm en ik moet meer dan 45 graden tegensturen om toch de ingang niet te missen. Het lukt en ineens liggen we weer op stil water. Zalig! Terwijl ik de boot klaarmaak om een box binnen te varen is een van de andere jachten op de schuine muur van de haven vastgevaren. De schipper staat aan zijn roer en probeert toch nog los te komen maar de wind blijft hem hard tegen de kant duwen. Zijn vrouw staat op de neus te zwaaien met een touw, waarmee ze wil vragen of we hen willen lostrekken. Ik vaar langszij, niet te dicht zodat ik ook niet vast kom te zitten (ik denk dat wij dieper steken dan hij) en niet te ver zodat ze het touw kunnen werpen naar Vanessa. Ik moet ook zorgen dat de boot blijft lopen of we worden zelf ook tegen de kant geduwd. Na drie pogingen lukt het om het touw aan te nemen en op een kikker bij ons vast te leggen. Ik moet extra gas geven want door de ruk aan het touw kom ik zelf stil te liggen en ik dreig ook tegen de kant te gaan. Gelukkig komt de duitser los en kunnen we beiden snel van de schuine kant wegvaren. Het binnenvaren in de box gebeurt zonder problemen. Nog de boot goed vastmaken en nu wil ik even helemaal niks meer te maken hebben met boten!
Vrijdag 28 juni staan de kindjes opgewonden op want het is feest. Jonah en Febe zijn superblij met de versiering en cadeautjes. Na heerlijke croissantjes gaan we nog even op stap !Op de middag trakteren we de kindjes op een Mc donalds en maken we ons klaar om te vertrekken naar brünsbuttel. We varen nog een 6tal uur (in de regen) tot we in Brunsbuttel aankomen. Daar ligt een wachtponton net naast de sluis van de grote boten. Echt rustig liggen we er dus niet want die grote boten veroorzaken wel wat deining en tegenstromen. Het is daarenboven redelijk druk, dus we leggen ons vast langszij een andere boot.
De volgende dag bezoeken we rendsburg, het is een leuke maar niet echt een bijzondere stad. De " altstad" heeft zijn charmes maar het is niet een stad dat waar we zeker nog eens willen terugkomen. Na het bezoek van de stad gaan we naar het "Bahnhof" om informatie te krijgen over de treinrit naar Hamburg. Nu we hier zijn willen we wel eens op Hotel in Hamburg want naar het schijnt is het wel de moeite om het te bezoeken.De volgende dag zijn we om 8h 50 present met ons minivaliesje op de trein. Eventjes hadden we problemen om onze croozer door de mini- deur te krijgen.Het leek er even op dat jonah, Febe, Jeaune en ikzelf alleen zouden vertrekken...Nadat de conducteur 2 keer zijn adem door het fluitje blaast hebben we alles op alles gezet om dat karretje er door te persen.Eens op de trein had Joachim net het geluk dat zijn voeten niet meer op de trap stonden of hij was ze kwijt door het hekje dat toe ging. Wat een systeem.....Toegekomen in Hamburg gaan we naar het toeristenkantoor om een hotel te boeken en we hebben de keuze uit 2 hotels.2 hotels maar? In heel Hamburg? tja met 3 kinderen...we kiezen er ééntje en we gaan eerst inchecken. Alles is in orde en we zijn klaar om de stad te gaan verkennen.We hebben ons stadsplannetje mee en we weten niet waar we eerst moeten beginnen...Dan maar gewoon stappen....Op het eerste zicht had ik het gevoel dat de stad mij niet kon bekoren maar hoe langer , hoe meer ik de schoonheid begon te zien. Na een half dagje stappen staan we op een bepaald moment naar de kaart te kijken wanneer er een duitse man in maatpak en sportschoenen ons aanspreekt en vraagt of hij kan helpen. Joachim vraagt wat er de moeite is om te bezoeken en hij was niet meer te stoppen...Hij vertelde ons verhalen over de stad en ons toch een groot deel mee doorheen de stad om op verschillende plaatsen stil te staan en hun geschiedenis te vertellen.Het was heel interessant maar toch wel vreemd dat deze man zoveel tijd aan ons spendeerde. Hij leerde ons wel hafencity(waar hij zelf woont) en speicherstadt kennen. Waarvoor dank...Na een leuke, lange en toch wel onverwacht mooi en interessant bezoek aan de stad besluiten we ons hotelletje op te zoeken. Wanneer de de avond valt merken we dat de armoede in de stad meer en meer zichtbaar wordt. Jeaune wil aan iedereen een centje geven en vraagt zich af waarom deze mensen iets uit de vuilbakken halen...Moe maar voldaan kruipen we in ons bedje( een echt bed!!!Joepiiieee).De volgende ochtend genieten we van ons uitgebreid ontbijt en gaan we nog even naar de stad. Rond 12 h30 vertrekken terug richting rendsburg op een overvolle trein, maar na halte hebben we gelukkig ons eigen plaatsje. De kinderen kijken uit naar morgen dan worden onze kleinste schatjes 3 jaar.
Ik wil ruim op tijd (=1 juli) in Cuxhaven te liggen. Van daaruit moeten immers we de sprong maken naar Norderney. Dit is een lang en onbeschut traject in de Duitse bocht zonder vluchthavens. Daarom wil ik daar zeker voldoende tijd hebben om goed weer af te wachten. En goed weer in de duitse bocht kan lang op zich laten wachten... Daarom vertrekken we op maandag 24 juni terug richting Kiel. Het is de bedoeling om vandaag ook al een stukje van het Noordoostzee kanaal te doen, we zien wel waar we overnachten. Bij het naderen van de Kielse bocht zie ik in de verte een veel masten en zeilen bij elkaar, een regatta dus. Mijn euro valt onmiddellijk, het is de 'Kieler woche'. De Kieler Woche is een week van heel veel zeilwedstrijden en de deelnemers komen van ver, hier een begrip in de zeilerswereld. Even later varen we tussen de regatta's; het is goed uitkijken om niet in het deelnemersveld terecht te komen. Iedereen bevindt zich nu op het water: toeristenboten, tall ships, legerschepen, we passeren zelfs langs een onderzeeër. Het is hier feest op het water! Het contrast is groot als we even later met nog twee jachtjes in de gigantische sluis in Holtenau liggen. De poorten van de sluis gaan achter ons dicht, letterlijk en figuurlijk het einde van onze trip door de Oostzee en het Kattegat. Daarna volgt het vrij eentonige Noordoostzeekanaal. Gelukkig geven passerende grote vrachtschepen nog af en toe wat afwisseling. Rond 18u leggen we ons tussen palen vast in Rendsburg, we zijn er ondertussen al bedreven in geworden. Eigenlijk is het wel een handige en boot-vriendelijke manier van aanmeren.
Zaterdag 22 juni vertrekken we rond 13u van Soby richting de Schlei. Het eerste deel verloopt nogal bonkerig, en uiteraard weer met wind op de neus.Na enkele uren valt de wind wat en we komen in de lij van Jutland. Al snel komen we aan de ingang van de Schlei. Niet moeilijk te vinden want het is in kolonne door de smalle ingang varen. Er staat veel stroom en we zorgen dat we goed binnen de betonning blijven want het wordt hier heel snel ondiep. De Schlei is een fjord die nog redelijk ver landinwaarts loopt, de oevers zijn groen en vlak. Voor zeilers die graag ankeren in alle rust is dit een paradijs. We kiezen Maasholm als haven, naar het schijnt is hier een speelplein... Naast de jachthaven ligt een terrein voor mobilhomes: we zijn weer in Duitsland. Maasholm zelf is een dorpje dat bijna volleig omringd is door water. Er zijn enkele gezellige straten, zonder dat er echt een dorspkern is. 's avonds komt de wind terug opzetten. Ik had onze ligplaats wat beter moeten kiezen want we liggen heel onrustig. Rond 2 u snachts word ik wakker van bonken op de boot, het komt precies van onder de romp. Het klinkt niet zoals de golven die tegen de romp kletsen, dus ik ga met veel gevloek kijken wat het kan zijn. Het regent en het is koud, dus ik probeer snel te vinden wat het geluid veroorzaakt. Ik vind niet onmiddellijk iets, en op het dek is ook niks te horen. Terug naar binnen, ik hoor het geluid weer. Terug naar buiten, niks te vinden. Na een vijftal van die rondjes maak ik Vanessa wakker; als ik het niet meer weet heeft zij meestal wel een oplossing. Maar zij ziet het niet zitten om met de zaklamp op inspectie te gaan, omdat ze denkt dat het wel eens een lijk zou zijn dat onder onze boot is terechtgekomen. Typisch... Uiteindelijk bleek het probleem een tros te zijn die over de houten kaaimuur spande. Elke keer dat die tros verschoof was dat te horen als een bonk omdat hij zeer onder spanning stond. Ik heb dan een ander touw rond de tros gespannen om te verhinderen dat die nog over de kaaimuur liep. Maar goed slapen zat er daarna niet meer in. De volgende dag hebben we het heel rustig aan gedaan. Kinderen op het speelplein, wandelingske tussen de regenvlagen door en uiteraard nog ne keer gaan eten.
In Arosund valt weinig te beleven (zelfs geen speelplein), dus de volgende dag varen we ineens door naar Aro. Noorderwind nu, dus we kunnen rustig zeilen naar Aro. Er is wel redelijk wat mist, maar het zicht blijft gedurende het hele traject voldoende. Das nogal wat anders dan gisteren... Na een vijftal uren komen we in Soby op het eiland Aro aan. Naast Soby heeft dit eiland nog twee havendorpjes: Aeroskobing en Marstal. Deze zijn makkelijk te bereiken met de bus, die hier trouwens gratis is. Tijdens de busrit doorkuisen we het hele eiland, dat trouwens prachtig is. Het eiland is zeer groen en heuvelachtig en op elke heuveltop krijg je een zicht over een zee met daarin kleine eilandjes. De buschauffeur vertelde me dat ze er hier op het eiland alles aan doen om het toerisme wat van de grond te krijgen. Wel voor mensen die graag wandelen en fietsen is dit eiland een absolute aanrader. Aeroskobing heeft opnieuw een oude typisch deense dorpskern met kleurrijke huisjes die nog gebouwd zijn in de tijd dat alles scheef mocht zijn. Marstal is naar onze mening minder mooi. Vanop Marstal heb je zicht op de weskust van Langeland, en aan het uiteinde daarvan kun je de kliffen zien liggen rond ... Bagenkop. Een kleine twee maanden geleden was dit de eerste haven die we na Kiel aandeden en plots komt het besef dat onze trip in Skandinavie rond is.
Dinsdag 18 juni varen we even door tot Fredericia. Daar is een groot kinderpark met speelpleinen en een mini-dierentuin. Het is nog steeds windstil, de kinderen mogen dus met zwemvest op het dek spelen. De zeehonden zijn ook weer van de partij, en als we de Kleine Belt binnenvaren zien we af eb toe een dolfijn. Ze zijn moeilijk te fotograferen, maar we krijgen er uiteindelijk zoveel te zien dat het ons verschillende keren gelukt is om één of meerdere rugvinnen vastte leggen. Op een halve mijl voor de haven van Fredericia varen we zelfs midden door een groep dolfijnen. We vergeten bijna te genieten van het landschap van groene heuvels. In de haven zelf zien we nog diertjes: massa's kwallen overal. Dit lijkt mij trouwens een plaag in deze streken, zwemmen is hier niet zo interessant. In de namiddag gaan we naar het Madsby kinderpark. De kinderen amuseren zich, maar het meest van al zijn ze gefascineerd door de 'tutenboom'. 's Avonds nog es goed gaan eten in de city van Fredericia, maar moet da ni zijn. Alweer ne schitterenden dag! Woensdag 19 juni, de bedoeling is vandaag om naar Assens op het eiland Funen te varen. Eerst moeten we nog door de kleine Belt, en daar zijn onmiddellijk na de haven de dolfijnen terug. Deze keer komen ze zelfs vlak naast de boot zwemmen. Terwijl Vanessa weer druk bezig is met de fotocamera moet ik goed uitkijken waarnaartoe. We varen onder twee hoge bruggen, en al snel verandert het landschap terug van industrie naar groene heuvels en eilanden. Er is een lichte rugwind maar we heben anderhalve knoop stroom mee. We naderen snel Assens en we beslissen om toch maar ineens door te varen naar het eiland Aro. We passeren enkele eilanden (Aro en Bago), en we kiezen de route waar de meeste stroom staat volgens onze stroomkaart, nl die tussen Aro en Jutland. Maar ondertussen draait de wind en begint het goed te regenen. Als we door de geul tussen Aro en Jutland zijn komen we op een stuk open zee. De wind trekt aan, de boot begint terug te bonken tegen de deining en de snelheid valt. De resterende 27 mijl naar Aro beloven zwaar te worden. Maar doordat we het plots zien bliksemen in de verte beslissen we toch terug te keren naar de dichtste haven, Arosund, om ev verder te varen na het onweer. Maar na het onweer hebben we geen zin meer om nog door te varen. 's Avonds gaan we nog een pintje drinken in de ferryhaven. We ontmoeten nog twee vrouwen die hier aangemeerd zijn met een grote driemaster, waarmee ze hele groepen meenemen. Ze wonen al 30 jaar op hun boot en doen alles zelf. En zij vinden óns moedig voor onze onderneming met 3 kinderen?!
Maandag 17 juni kunnen we eindelijk terug varen. De bedoeling is om vandaag naar Juelsminde te varen. Eerst varen we tussen de eilanden Samso en Tuno. Eenmaal voorbij Tuno verleggen we onze koers richting de ondieptes boven Endelave. Er staat nog redelijk veel wind en die hebben we nog meer eens pal op de neus. Dat betekent dus ook vechten tegen de deining en stroming. De eerste uren maken we dan ook maar heel traag vooruitgang, maar eenmaal we in de lij van Endelave komen kunnen we er terug 5 knopen uit halen. De wind valt en we beslissen te ankeren in de Sjandberg Vig, net boven Juelsminde. Ik ben nog wat onwennig want ik heb nog nooit een nacht voor anker gelegen en ik wil toch wel zeker van zijn dat de boot 'vast' ligt. Daarna gaat onze bijboot het water in, tot grote vreugde van de kinderen. 's Avonds kunnen we nog genieten van een schitterende zonsondergang. De zee verandert weer in een spiegel, zodat de horizon vervaagt en je geen onderscheid meer kunt maken tussen zee en lucht. We zien ook zeehondjes die af en toe es heel nieuwsgierig hun kop boven steken.
De volgende dag bezoeken we Ebeltoft, opnieuw zo'n stadje met een prachtig Oud Middeleeuws gedeelte.Op restaurant hebben we weer wat moeite om de kaart te ontcijferen maar gelukkig had Joachim voldoende woordenboeken gedownload.Ze zijn hier toch niet zo goed in hun engels. Vele dingen zijn niet vertaald, maar het heeft natuurlijk ook zijn charme.Een andere gewoonte is dat je bij je witte wijn altijd een glas water krijgt...Tijdens het eten merken we op dat het eigenlijk steeds gemakkelijker wordt om met de kinderen op restaurant te gaan.Wat een leuke vooruitzichten....Toen Joachim zei dat we eventueel nog eens Amsterdam en Hamburg kunnen bezoeken had ik ook mijn bedenkingen. Zo'n grote steden met de 3 petoeters...waarbij Joachim opmerkte dat we Kopenhagen ,Göteborg, Aalborg en al die andere stadjes en dorpjes toch ook gedaan hebben.Tja, Ze worden inderdaad groter en af en toe moet ik mij misschien minder zorgen maken op voorhand.Eens op de boot zien we dat de vooruitzichten om te kunnen vertrekken nog niet direct in zicht is. Veel te veel wind, af en toe zware buien op de verkeerde momenten enz...Als we dan al ergens "vast" liggen dan is het maar goed dat het hier is. Hier bij de haven is er een vakantiecomplex dat eigenlijk zo goed als leeg staat.Hier en daar heb je bewoners die hier hun vast vakantiehuisje hebben.Maar de meesten staan nog leeg. Het seizoen is hier nog duidelijk niet begonnen. Het voordeel is dat we door onze havenkaart wel mochten van alles gebruik maken. Hun troef is het speelplein met een reuze springbal of zoiets.Ik zou niet weten hoe je dat noemt, in ieder geval was Joachim al aan het dromen van zo eentje in de tuin. Hij heeft de afmetingen duidelijk niet geinspecteerd...en hun 2de troef is het zwembad waar we dagelijks inzitten en bijna voor ons alleen hebben. We hebben kunnen skypen met de klas van Jeaune. Jeaune was heel blij haar klasgenootjes, juf Kim en meneertje lief terug te zien. Ze maakt haar wel een beetje zorgen dat ze niemand van haar vriendjes gaat terugzien in het eerste leerjaar...
De volgende dag willen we terug wat meer Zuid varen want de rest van de week ziet er allesbehalve uit. De mogelijkheden zijn Grena (maar dit is slechts), Oerne en Ebeltoft. Voor de beide laatste moet een drukke ferryroute gekruist worden, volgens de gidsen. Eerst kunnen we zeilen maar na enkele uren krijgen we wind en deining tegen. Bij de aanloop van Oerne wakkert de wind aan. Oerne ligt net achter een landtong waar we rond moeten. Hoewel onze koers bij het begin van deze bocht ongeveer tegengesteld is aan de koers daarna, hebben we de wind overal tegen. Ongelofelijk hoe het land de wind kan ombuigen. Bij ons in Belgie, met onze rechte kustlijn, merken we dit niet. Geen ferry gezien trouwens, zelfs niet in de verte. Slechts op een honderdtal meter zien we waar we precies moeten binnenvaren. We varen door een heel smalle geul, de ondieptes zie je zo liggen op een meter aan elke zijde van de boot. Daarna nog een sluis door (das ook weeral even geleden), en dan varen we het vakantieoord Oer Maritim binnen. De boot krijgt een plaats ergens goed beschut tussen die chalets, tzal nodig zijn want er is storm op komst. Maar nu hebben we er een megaspeelplein, een zwembad en een sauna bij. De kinderen vinden het niet erg dat er voor de komende vier dagen veel wind en regen voorspeld zijn...
Bonnerup is een leuke haven die er net iets anders uitziet dan de andere havens. Er liggen overal keien waardoor het uitzicht wel tof is. Bij de haven is er een leuke eettent met een reuze giraffe springkasteel, dus de kinderen kunnen hun geluk niet op. We moeten dan ook noodgedwongen een pintje drinken.Ik denk dat we hier wel even kunnen blijven.... De dag erna heeft Joachim het luminieuze idee om eens fietsen te huren. Dicht bij de haven zijn er geen dus we gaan verder op zoek. In één van de zijstraten vinden we een oud koppeltje die zo'n tiental fietsen verhuurd. We zoeken een fiets en we beslissen naar het stadje grena te fietsen.Na een kilometer zie ik dat het geen evidente fietstocht zal worden.We starten enkel bergop.Ik probeer met mijn fiets van de jaren stillekes zonder vitessen een tandje bij te steken. Het zal een lange dag worden.....na een aantal pauzes komen we eindelijk aan in Grena (en denk ik al even aan de terugtocht...).We merken dat ons voorwiel van de croozer verdwenen is. Dan maar verder op 2 wielen, dat lukt ook. We verkennen de stad , we picknicken , even winkelen en we beginnen aan de terugtocht. We beslissen een andere weg te nemen. Volgens Joachim langer maar minder steil. We gaan ervoor.Ik was blij dat ik terug in onze haven was. Ik moet toegeven dat ik afgezien heb. Even zag ik het niet meer zitten en geraakte geen meter meer voorruit. Zelfs de afdaling voelde voor mij als bergop.Na het dipje kon ik echter weer voorruit en kwam er zelfs af en toe een demarrage op de weg. Terug in de haven genieten we van ons terrasje , ons pintje en een etentje. De kinderen amuseren zich ondertussen op het speelplein. S' avonds zijn ze nog nooit zo vlug in slaap gevallen....( zij moesten toch niet fietsen?...)
Zondag 9 juni. Voor het vertrek richting Bonnerup hebben we nog even geskyped met het thuisfront en hebben Vanessa en Jeaune inkopen gedaan. Terwijl ik de boot aan het klaarmaken was, ging het er geheimzinnig aan toe in de kajuit onder mij. Het is blijkbaar vandaag vaderdag, en ik heb een super cadeau gekregen!
De aanloop van de haven was indrukwekkend. Uiteraard is de omgeving hier prachtig, maar het was vooral de windstilte en het water als een spiegel die voor complete rust zorgden. Je kunt hier trouwens 6 meter diep kijken. Ik was wel even geschrokken toen ik op het voordek stond en plots zwarte vlekken (grote stenen of stukken rots dus) onder de boot zag verdwijnen. Vlug naar de kuip gelopen om de dieptemeter te checken. Oef, nog steeds meer dan 4 meter dus geen probleem.
In Osterby zelf valt niet zoveel te beleven. We beslissen om ineens door te varen naar Hals. Een redelijke trip, maar dan zijn we tenminste weer op het vasteland van Denemarken, en varen we beschut bij Westenwind die hier het meeste voorkomt. Opnieuw uitkijken voor zandbanken en visnetten. Er is weinig wind, en die hebben we tegen. Hals ligt aan de monding van de Limfjord. Als je die helemaal zou doorvaren, dan passeer je Aalborg en dan kom je uiteindelijk op de Noordzee uit. Aalborg is voor de volgende dag, de Noordzee voor binnen een maand (maar dan wel terug via Kiel). In Hals kunnen we langszij aanmeren. Even later maakt een 36-voeter zich vast aan ons, en nog wat later vindt een 49-voeter het leuk om erbij te komen. De volgende dag gaan we naar Aalborg. Ik had er weinig van verwacht maar het blijkt uiteindelijk wel een leuke stad te zijn. Met een groot winkelcentrum, gezellige terassen, en zelf een streekbierencafe. Het is trouwens weer niet gelukt om de gastjes wijs te maken dat ze hier geen ijsjes hebben.
Donderdag 6 juni. Vanmorgen om 4u30 opgestaan (jawel, de zon was er ook al). Vanessa en de gastjes blijven in bed. Nog een klein stukje door de scheren en dan zitten we opnieuw op open zee. Ik vind het toch jammer dat we dit unieke vaargebied nu verlaten. De wind was zoals voorspeld. Ik had gezworen niet meer te vetrekken terwijl de kinderen nog in bed zaten maar ik verwacht dat er weinig deining is. Mis dus, met als resultaat dat er rond 6u een rij kotsende kindjes bij mij in de kuip zitten. Ik bedenk dat 'de kotsende kindjes' wel een leuke titel voor een Suske en Wiske album zou zijn, maar ik kan er zelf eigenlijk niet om lachen. Ondertussen passeren we ook nog eens een tamelijk drukke scheepvaartroute. Na enkele uren viel de wind weg en we kwamen in de beschutting van het eiland Laeso. De kinderen komen terug tot leven. Laeso is een Deens eiland dat middenin het Kattegat ligt en daarom een ideale tussenstop bij onze oversteek van Zweden naar Denemarken. Nog even goed opletten bij de aanloop van Osterby. Er zijn hier geen rotsen meer, maar er is een ander gevaar voor in de plaats gekomen: zandbanken. Het is rond 11u als we de haven binnenlopen. Die blijkt al vol te liggen met Zweedse jachten. We leggen ons vast aan één van hen. Terwijl ik de emmer aan het uitspoelen ben, hebben de kinderen vanuit de kuip al een speelplein gespot. In de loop van de dag blijven de Zweedse jachten binnenstromen. Blijkt dat ze vandaag een nationale feestdag hebben en velen hebben de brug gemaakt. Tegen s avonds ligt het haventje vol; met rijtjes van 4 tot 5 jachten aan elkaar. Er wordt vollen bak gebarbecued en gefeest.
Dinsdag 4 juni, opnieuw een stralende dag. De bedoeling is om vandaag een stukje terug te keren binnen de beschutting van de scheren. We willen zover mogelijk 'richting zuiden' doorvaren want bij onze volgende etappe willen we naar Laeso oversteken. Het eerste deel varen we op motor doorheen heel smalle vaargeulen die gelukkig goed betond zijn. Daarna kunnen we de zeilen hijsen. Even uitkijken als we het vaarwater van de grote scheepvaart van en naar Goteborg kruisen. Het gaat snel want er is veel wind. We kiezen voor Donso, omdat het een goede springplank is naar Laeso. Het eiland heeft de nodige faciliteiten, hoewel er hoogstwaarschijnlijk is er hier niet zo veel te doen. We vinden wel een ministrand waar de kinderen leuke schelpjes kunnen zoeken, en natuurlijk de rotsen waar Jeaune niet van weg te slaan is. Ook de woensdag blijven we er liggen aangezien er veel wind voorspeld is voor het Kattegat. Opnieuw schitterend weer. Het is leuk wandelen op het eiland / dorp. We genieten van elkaar , het weer en we houden het rustig.
Na aankomst houden we het rustig en genieten we van het zicht. Vandaag wordt de boot grondig opgekuisd zowel vanbuiten als vanbinnen. Hij blinkt weer in zijn velletje. De kinderen krijgen ook de gelegenheid om te schommelen in de mast . Jeaune krijgt er maar niet genoeg van en Jonah en Febe willen het ook proberen.En hier hebben we internet. Halleluja!! Al is het met af en toe uitvallen waardoor ik kort en bondige berichtjes doorstuur. En eindelijk de krant uit België kunnen lezen. We zijn totaal niet meer op de hoogte van het reilen en zeilen in België. Onderwijshervorming , wat zal dat worden.....Skarham zelf is een rustig dorpje waarbij het moeilijk is om het centrum te vinden , als er al één was.De natuur daarentegen is echt mooi. De sfeer van de avondzon bij het strand en rotsen is echt onwaarschijnlijk. Het is zo moeilijk om die sfeer op beeld vast te leggen.Je moet er echt aanwezig zijn om het te voelen en te zien. Dit dorpje , eiland zal me zeker bijblijven. Jeaune heeft zich geprofileerd als een ware bergbeklimster waardoor geen rots meer veilig is. We moeten ze dus goed in de gaten houden...Onze tweede bergbeklimster moeten we hierin ook remmen,. Zij ziet al helemaal geen gevaar. Zelfs als ik bovenkom op een rots wordt ik bijna letterlijk omvergeblazen en heb ik moeite om mijn evenwicht te houden.We gaan allemaal zitten.Het gevaar schuilt hier in een klein hoekje. Na een stevige wandeling besluiten we om buiten te picnicken en te genieten van onze slaatjes.
Na Marstrand willen we nog één trip verder Noord maken, we krijgen niet genoeg van de scheren. We hebben beslist om rond het eiland Tjorn te varen. Er staat redelijk wat wind en het eerste deel kunnen we zeilen aan 6 knopen. Daarna moeten we koers verleggen, en moeten we de motor aanzetten. Maar de uitzichten zijn meer dan de moeite waard. De scheren worden hoger en ruwer. Opnieuw gaan we door enkele smalle passages. Nadat we tussen Tjorn en Orust zijn doorgevaren, komen we terug in een stukje waar de deining van het Kattegat ongehinderd kan binnenlopen. De boot wordt goed dooreengeschud. Na een twintigtal minuten kunnen we terug de beschutting van de scheren binnenvaren, richting Skarhamn. We passeren opnieuw enkele smalle geulen waarlangs dorpjes van niet meer dan 20 huizen liggen. We vragen ons af hoe het is om hier te leven, het ziet er in elk geval prachtig uit. Bij de aanloop van Skarhamn passeren we eerst langs een dorpje van vakantiewoningen, daarna de haven waar opnieuw redelijk wat deining staat. We vinden een plaatsje achterin, in de luwte van enkele gebouwen. Het noordelijkste punt van onze reis hebben we gehad, vanaf nu gaat de reis terug 'richting Belgie'. We hebben nog even getwijfeld om nog een stuk door te varen, Noorwegen is nu echt niet ver meer en naar het schijnt wordt het nog mooier. Maar dat zouden weer extra vaardagen betekenen, en ik merk dat de kinderen toch vervelender zijn op een 'vaardag' dan tijdens een dag aan wal. Bovendien is deze scherenkust niet kindvriendelijk, wat bvb wel in Denemarken het geval is. Daarom beslissen we om na Tjorn 'terug te keren' zodat we nog wat tijd in Denemarken kunnen doorbrengen.
Toen we vanmiddag dachten dat er niet veel plaats was om aan te meren ,dan mogen we blij zijn dat we 's avonds niet zijn toegekomen. Alle weekendtoeristen kwamen toe en er leek maar geen einde te komen aan bezoekers die ook een plaatsje proberen te bemachtigen. Op den duur lagen ze "bumper"aan "bumper". De zeilwedstrijd lokt blijkbaar veel volk naar het eiland en het was natuurlijk ook mooi weer. De sfeer zit er goed in, overal klinken leuke deuntjes uit de boten en zitten ze met een glaasje wijn hun garnaaltjes te pellen.Het seizoen is begonnen...Wij gaan met het gezin op verkenning en we zijn eigenlijk meteen verkocht aan het eiland. De kinderen vinden het super en vragen om wat langer te blijven. Afwachten wat de weersvoorspellingen geven op zee...De volgende dag bezoeken we het kasteel / burcht van het eiland. Het is een zeer goed bewaarde burcht en het brengt je helemaal terug tot in de middelleeuwen. De geheime doorgang van 90 meter was niets voor mij,Jonah en Febe .Maar Joachim en Jeaune amuseerden zich te pletter. Blij dat ik eruit ben ...Ook de kamers/bunkers waarin ze vroeger leefden vond ik maar angstaanjagend.Aan iedere ruimte staat een bordje met wat er daar gebeurde of wie er daar leefde. Op het binnenplein zie ik ook zo'n bordje en ik loop er naar toe.Ik begin van ver al te lezen en bij het zien van het woordje Galg zet ik instinctief een stap achteruit. Sta ik daar pal onder de galg...Niets voor mij die dingen....Niettemin een mooie burcht waar vele soldaten het eiland bewaakten.En waar vermoedelijk vele gevangenen het leven lieten.Ook Jeaune was helemaal in de ban want net voor ons vertrek had ze met juf Kim en de klas het Gravensteen bezocht.We kregen dan ook allen een paar originele riddernamen toebedeeld.Eens terug op de boot deden Jonah en Febe hun middagdutje en kon ik ondertussen een boekje lezen in de kuip. Af en toe loop ik weg en weer om de was te doen en er kan ook gratis gedoucht worden.Jieehaaa, soms moet je kroontjes insteken om te douchen en dan heb je 4 minuten tijd om te douchen.Een minpunt hier is dat het internet weer niet lukte. Ik had nooit verwacht dat het hier zo moeilijk zou zijn om op het internet te geraken. We zien wel waar het lukt... Als iedereen terug wakker is spelen ze nog wat in de boot en ondertussen zien we de wedstrijdzeilers terugkomen. Een drukte van jewelste van al die boten om terug op hun ligplaats te geraken. Team Noorwegen ziet dat hun plaats is ingenomen door drie motorbootjes. Ze beslissen dan maar eigenhandig de boten te lossen en verder te leggen. Tijdens de drukte hoor ik plotseling geroep en getier en zie ik dat er 2 wedstrijdzeilers elkaar op een haar missen. Was dit tot een botsing gekomen dan zag het er niet goed uit.Niet voor de portemonnee, en niet voor de boot.S ' avonds gaan we met ons allen op een terrasje gaan eten en we zagen dat het goed was.De dag erna gaan we s' morgens nog eens wandelen en laten we de kinderen een zeer ongezond blauw drankje drinken. (Jeaune was er al van dag 1 naar aan het vragen) Daarna beslissen we om te vertrekken omdat de weersvoorspelling voor de dag erna minder goed waren, en we moeten verder.
