Blokje lopen en bekaf, alles doet pijn. Best een zware confrontatie.
Ik ben de personificatie van het woord onsportief. Nochtans heb ik verwoede pogingen gedaan om er iets aan te veranderen... Tevergeefs.
Bijna een jaar geleden plande ik in m'n hoofd een looproute door Antwerpen, 't stad. 't Was langs de Schelde.
...Dit academiejaar heb ik de Schelde alleen gezien met een boek, eten of wijn in de hand.
Nu ik echter opnieuw in het gezelschap ben van m'n zus, krijgt de sportiviteit weer een opkikker. En ik loop niet graag. Ik haat lopen.
Met andere woorden: ik ben trots op mezelf na dat blokje lopen. Ondanks ik bekaf ben en alles pijn doet.
Om vier uur 's middags eten we in het zonnetje aardbeien met veel suiker. We wandelen door de tuin en zien de irissen die lachend in bloei staan.
Een bloempot met één zonnebloempit in. Papa zegt dat er onkruid uitkomt. 't Is niet omdat mijn appelboom niets werd dat dit ook het geval is.* Volgens mij wordt het een zonnebloem van wel twee meter groot.
Om twintig voor zeven vragen we ons af of het warm genoeg is om de spaghetti buiten op te eten.
Om twintig voor tien neemt San een reepje chocolade van beneden voor me mee als dessert.
We praten over wat we nog zoal gaan doen.
Dat en dat boek lezen, fietstochtjes maken, kunstzinnige foto's nemen, zonnen, opruimen, veel weggooien, alle opgenomen films bekijken,... En ijs maken.
Even leek het alsof het vakantie was. Maar niets was minder waar.
*Zie bericht van 28 augustus 2008, 'Appellief'.
Luther zei ooit: "Zelfs al zou ik weten dat de wereld morgen in stukken uiteenvalt, ik zou toch mijn appelboom planten."
21-05-2009 om 00:00
geschreven door Woelahoep 
Tags:UA, blok, thuis
|
~ Hersenspinsels van een Antwerpse studente ~ 
