Blokje lopen en bekaf, alles doet pijn. Best een zware confrontatie. Ik ben de personificatie van het woord onsportief. Nochtans heb ik verwoede pogingen gedaan om er iets aan te veranderen... Tevergeefs.
Bijna een jaar geleden plande ik in m'n hoofd een looproute door Antwerpen, 't stad. 't Was langs de Schelde. ...Dit academiejaar heb ik de Schelde alleen gezien met een boek, eten of wijn in de hand.
Nu ik echter opnieuw in het gezelschap ben van m'n zus, krijgt de sportiviteit weer een opkikker. En ik loop niet graag. Ik haat lopen.
Met andere woorden: ik ben trots op mezelf na dat blokje lopen. Ondanks ik bekaf ben en alles pijn doet.
Om vier uur 's middags eten we in het zonnetje aardbeien met veel suiker. We wandelen door de tuin en zien de irissen die lachend in bloei staan. Een bloempot met één zonnebloempit in. Papa zegt dat er onkruid uitkomt. 't Is niet omdat mijn appelboom niets werd dat dit ook het geval is.* Volgens mij wordt het een zonnebloem van wel twee meter groot.
Om twintig voor zeven vragen we ons af of het warm genoeg is om de spaghetti buiten op te eten.
Om twintig voor tien neemt San een reepje chocolade van beneden voor me mee als dessert.
We praten over wat we nog zoal gaan doen. Dat en dat boek lezen, fietstochtjes maken, kunstzinnige foto's nemen, zonnen, opruimen, veel weggooien, alle opgenomen films bekijken,... En ijs maken.
Even leek het alsof het vakantie was. Maar niets was minder waar.
*Zie bericht van 28 augustus 2008, 'Appellief'. Luther zei ooit: "Zelfs al zou ik weten dat de wereld morgen in stukken uiteenvalt, ik zou toch mijn appelboom planten."
Het theaterperfomancecollectief Ontroerend Goed neemt u mee naar een
geheime locatie in Gent waar een party plaatsvindt. Het publiek zit
letterlijk tussen de performers en toch houdt regisseur Alexander
Devriendt niet van interactief theater.
Een partyperformance van Ontroerend Goed.
Geen enkele kleding is verplicht. Er zullen gratis oordopjes beschikbaar zijn. U beslist zelf hoeveel u drinkt. U zal niet weten hoeveel de anderen gedronken hebben. De kans dat u ondergekotst wordt, zal minimaal zijn. Of de aangeboden drugs werken of niet, ligt volledig in uw handen. U zal weten hoe oud u eigenlijk bent. Iemand kussen zal niet dezelfde gevolgen hebben als daarbuiten. U zal altijd weten hoe laat het is. Wij beslissen wanneer het tijd is om naar huis te gaan.
De
vragen en de richtlijnen voor de opdracht vind je onder de cursus
Wetenschappelijke Vaardigheden op blackboard. Vragen over de opdrachten
mag je stellen op het Forum op Blackboard.
Veel succes!
Met vriendelijke groeten,
H.M.
-----------
Opdracht: Zoek 2 video's over het onderwerp via een videosite. (Kies de website die de beste informatie geeft. Beschrijf de zoekstappen)
Ik ga naar de website http://www.youtube.com/ [31/03/2009].
Ik typ als zoekterm: "photo booth universal studios"
Ik bekijk de twee eerste resultaten, wetenschappelijke vaardigheden doe ik straks wel.
Met het busje hier links ga ik rondtrekken. Ooit. Als je mee wil, laat het me weten. Dan kom ik midden in de nacht bij je aankloppen en gaan we samen naar Parijs. Venetië. Sint-Petersburg. Of het water over, naar New York. +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
PING
Ik schrik. De bel gaat harder dan normaal, storend luid en fel. Bovendien zit er een klein kind lastig te doen en hoor ik de beng beng beng uit de Ipodoortjes klinken van de jongen voor mij. Ja, irritatie alom.
We rijden richting Antwerpen stad. Een oude man (met een hoed, een stok, een paraplu) is aan het praten tegen een mama met twee kleine meisjes. Ik vind het altijd leuk als mensen een praatje slaan tegen onbekenden. Hij vertelt dat zijn vrouwtje paling in 't groen vanavond maakt, omdat hij dat zo graag lust. Wat dat is, paling in 't groen? Vis in een speciale saus. Zeer lekker. Maar z'n vrouwtje zal het niet zelf maken, nee nee, dat kan ze niet. Ze is het gaan halen van de traiteur, maar dat is ook goed. En als hij thuiskomt, zal hij haar een dikke zoen geven. Of hij zelf kinderen heeft, vraagt het jongste meisje. Massa's! Maar ze zijn allemaal het huis uit.
Ik zie de chauffer telkens zwaaien naar voorbijrijdende collega's. Zo'n jaar geleden wou
ik eens een filmpje maken (nu weet ik al niet meer waarom) van dat
chauffeurlijk gezwaai, het
lichtje-aan-om-toch-te-laten-zien-dat-ik-je-opgemerkt-heb, het
ge-he!-jij-ook-hier?, het merde-wa-nen-nest en het
ge-hoi-jij-hebt-ook-avondshift.
'Aah hier se! Haha, de Jean!'
Ik grijns.
Maar de bus stopt. Zomaar. De bus stopt zomaar in het midden van de weg.
Dat krijg je dan als het openbaar vervoer een eigen bedding krijgt in
de middenberm. Ze stoppen gewoon als ze zin hebben in een praatje.
Raampje gaat naar beneden en al wie afhankelijk is van de goodwill van
de chauffeur moet zwijgend toekijken. Nekken verlengen zich om te zien
of er iets aan de hand is. Er wordt wat zenuwachtig geschuifeld of
zuchtend op de horloge gekeken.
Tegelijk waggelt een dikke dame (met een fuchsiakleurige hoed en nagels à la Cruella Deville) naar de deur. Ze strijkt haar kleren glad maar verliest haar evenwicht als de bus -had ik al gezegd dat ik op de bus zit?-
weer plankgas geeft. De dame kijkt even naar buiten om te zien of we al zijn daar waar zij moet zijn. Nee, het is nog wat verder.
Er stapt iemand op die naar hamburger en friet ruikt. Het
is een rare sjarel (een sjaal, witte sokken en sletsen) die de
chauffeur familiaal begroet. Hij blijft vooraan in de bus staan. Ik hou
er niet van als mensen vooraan in de bus blijven staan, dan zijn ze
zo'n stoorobject en maken ze automatisch te veel lawaai.
De oude man (die met zijn hoed, een stok, een paraplu) spoort ondertussen de kleine
meisjes aan om de volgende dag hun mama te verrassen met ontbijt op
bed. Want met dingen die je niet moet doen
maar wel gewoon uit jezelf doet, maak je de mensen echt blij. De
kinderen worden dolenthousiast. Ja, morgen wordt het ontbijt op bed
voor mama.
Het gaat er hevig aan toe in de bus. We zwieren naar links en rechts en ik voel het been van de man die naast me zit tegen de mijne. Ik schuif een centimeter of drie op. Alsjeblief, kom niet in mijn persoonlijke ruimte.
Wham, de bus remt.
'Allez allez allez. Da begrijpt ge toch ni hè, da valt gewoon ni te begrijpe! Joenges, joenges, joenges toch... Allez, hedde da na gezien? Ik snap da ni, ik snap dan ni. Claxoneert maar is ne keer.'
Aldus de rare sjarel (met zijn witte sokken, die bij nader inzien toch niet zo wit meer zijn). De dikke dame (die met een fuchsiakleurige hoed) draait haar hoofd om
een vuile blik richting chauffeur te werpen en grijpt dan naar haar
hoed. Ze keert zich om, bekijkt haar spiegelbeeld in de ruit, wrijft
met haar lippen over elkaar. Blijkbaar is ze tevreden. We rijden weer verder tot er plots een schelle stem klinkt:
'Allo! Chauffeur! Allo! Chauffeuheur!'
Zoef, de bus rijdt verder.
'Meneer! CHAUFFEUR! Ik moest aan deze halte uitstappen!' 'Ge moet op 't knoppeke drukke, anders stoppe 'k ik ni. HET KNOPPEKE, madame.'
De dikke dame (met die lelijke hoed) kijkt de chauffeur (die blijkbaar een gigagrote snor heeft) twee tellen zwijgzaam aan, waarna een dikke vinger met een valse lange nagel op de blauwe knop drukt.
We hobbelen verder. Bocht naar links. Stop. Dikke dame stapt tergend traag uit. Nog een stevige bocht naar links.
'Ge moogt hier maar 70 rijden zene! Allez, hedde da na gezien?'
Ik heb het gezien ja, ik zie alles en iedereen in de bus. Behalve de mensen achter mij. Wie weet gebeuren er in de andere helft van de bus nog veel spannendere dingen. De rare sjarel gaat verder:
'Ja jong, ziet 'em daar gaan. Ha voila se, nu staan w'alle twee voor 't rood. Godverdoeme toch... 't Is ni oemda g'en bruin kleureke hebt, da ge moogt denke dat de weg van u is hè makker.'
... We zijn er bijna.
'Lap, weeral zo'ene. Hedde da na gezien? Hoeda ze die een rijbewijs hebbe kunne geven snap 'k ik nu toch ECHT ni zenne.'
Het is grappig als mensen praten en toch geen feedback verwachten.
We naderen de Rooseveltplaats. Onverwacht moet de bus nog een laatste keer hard remmen voor een lellebel die een luidruchtig gesprek aan het voeren is met haar mobiele telefoon. Met haar hoge stiletto's stapt ze onoplettend verder.
'NONDEDJU NONDEDJU TOCH!'
Ik laat alle mensen uitstappen en spring dan de bus uit. Frisse stadslucht slaagt me in het gezicht. Was me dat een dolle rit.
Uit de oude doos... Laat me via deze manier nog meer liefde in de wereld te verspreiden en zo toch een beetje meedoen aan Valentijn.
Liefde, lust & leven - Gepost op: 10-06-2006 21:12
Iedereen is in zijn leven wel eens verliefd. Dat begint al op jonge leeftijd en dat gaat -naar 't schijnt- door tot diep in de tachtig. Iedereen leert zo het gevoel 'verliefd te zijn' of 'van iemand te houden' kennen, maar weinigen kunnen dat goed onder woorden brengen. Ik ben zelf een heel romantische type tot in het extreem naïeve toe. Liefdesbrieven zijn hemels en het idee van 'wijn en rozen' doet me gewoon zwijmelen. (Nota voor mezelf: minder naïef worden). // (Nota heden: toch al een beetje gelukt!)
Mensen wie liefde goed onder woorden kunnen brengen... dat zijn o.a. schrijvers. Heel veel boeken en gedichten hebben namelijk liefde als thema. Schrijvers zou je dus kunnen beschouwen als experts op het gebied van de liefde en verliefd zijn. Of toch in het verwoorden ervan want uiteindelijk is het meer fictie dan werkelijkheid. Enkele jaren geleden werden op Valentijnsdag enkele schrijvers over de liefde geïnterviewd in een Nederlands weekblad. Hieronder heb ik enkele citaten genomen die me wel aanspreken;
"Het allermooiste in de liefde zijn je eigen gevoelens van liefde. Dat iemand je liefheeft is fantastisch, maar een nog mooier gevoel is iemand liefhebben. Dan overstijg je jezelf. Liefde neemt alle angsten weg, alle remmingen."
"Liefde is een héél, héél ingewikkelde materie. Je houdt van iemand, maar de ander beantwoordt die liefde niet. Een groot probleem. Je hebt een afspraakje met iemand die jou hartstochtelijk begint te zoenen, maar jij voelt niets voor die andere persoon. Een probleem. Je houdt van elkaar, maar opeens gaat een van de twee houden van iemand anders. Een heel groot probleem."
"Niets ter wereld kan op tegen verliefdheid. Elke keer opnieuw dat dat gebeurt, besef ik dat cocaïne een zachte drug is in vergelijking met verliefdheid. Maar als het plotseling overgaat, blijf je wel zitten met een kater die ook veel erger is dan bij alcohol of drugs."
"Verliefdheid is zelfs de enige constructieve kracht in een mensenleven. Zonder die vitale, bruisende energie die ermee gepaard gaat, zou het leven niet meer zijn dan een eindeloze reeks van altijd weer dezelfde alledaagse gebeurtenissen. Nee, verliefdheid en liefde kruiden de dagen en uren."
"Je bent pas goed ziek als je ten prooi valt aan passie en begeerte. Je kunt geen ernstig gesprek meer voeren, je bent leeg, je doet dwaze dingen en dat alleen maar omdat je compleet in de ban bent van de charmes van een ander persoon."
Hoe ik mijn Valentijn vier? In de Bourlaschouwburg! Mét mijn ouders! Is er iets romantischer dan dat?!
Op een politiebureau in Nigeria wordt een geit vastgehouden op
verdenking van een gewapende overval. Volgens agenten van de
burgerwacht werd er ingebroken in een Mazda 323 en veranderde de dader
daarna in een geit.
Het zwart-witte beest zou volgens de buurtbewoners dus een gewapende
overvaller zijn die zich via zwarte magie heeft getransformeerd in een
geit om op die manier te ontsnappen aan de politie. 'De groep mannen van de burgerwacht kwam binnen om te vertellen dat ze
tijdens een patrouille enkele autodieven hadden ontdekt. Ze
achtervolgden de jongelui. Een van de jongens ontsnapte terwijl de
andere in een geit veranderde', vertelde Tunde Mohammed, de
woordvoerder van de Kwara staatspolitie. 'We kunnen het verhaal niet bevestigen, maar de geit blijft wel in
voorhechtenis. We kunnen ons verslag niet baseren op magie. We moeten
wetenschappelijk kunnen bewijzen dat een mens in een geit kan
veranderen', ging Tunde Mohammed verder.
Geloof in hekserij is wijdverspreid in sommige delen van Nigeria.
Buurtbewoners kwamen al naar het politiekantoor om de stelende geit te
zien."
"Ik ben niet geïnteresseerd in literatuur - ik interesseer me voor een wijze van leven."
"Mijn methode is een antimethode."
"Opruimen is de pest voor de terugbrenging der dingen."
"Het essay, en zeker het mijne, is een zichzelf vernietigend apparaat."
"Wanneer ik schrijf over wat ik las, dan werk ik niet van een standpunt
uit, maar naar een standpunt toe, dat steeds ergens anders liggen kan."
"Natuurlijk is zo'n vraag zinvol, anders zou ik er immers ook niet op komen."
"Ik zit natuurlijk ook wel es op een woord, een woordengroep, een zin te
kijken, maar maak daar niet meteen een systeem van additief-mechanische
aard van. Ik begin de analyse van een gedicht lang niet altijd bij de
eerste zin, om in de geboden volgorde bij de laatste te belanden. Het
denken beweegt zicht anders. Het blijft es stilstaan. Het loopt es
door, het keert es terug, of het slaat een paar droomwegen in, en vindt
de realiteit van het gedicht niet zelden juist daar."
"Geen mens kiest zijn eigen gedachten."
"Principes heb ik altijd op tijd overboord weten te gooien: ze moeten je natuurlijk nooit onder druk kunnen zetten."
"Literatuur wordt geschapen om ons te verontrusten. De literatuurwetenschap stelt ons weer gerust."
"Wanneer in het creatief proces de logica en het causale denken
uitgeschakeld kunnen worden, moet dat ook in de kritiek mogelijk zijn."
"Vanzelfsprekend berust dit inzicht op een emotie - wat zeg ik? - het
berust op die chaotische, veelomvattende en ongerichte werking van de
verbeelding, die ik de open ruimte ben gaan noemen, en die me telkens weer doet vermoeden, dat ver uiteengelegen gebieden door mij kunnen worden verbonden."
"Verdom het de maatschappij te aanvaarden zoals die is: ook zij aanvaardt u niet, helaas, wie ge ook zijt."
Tijdens den blok val ik mijn gezinsleden lastig (lees: maak ik hen stukken slimmer) door kleine feitjes te vertellen. Bij linguïstiek ging het als volgt: "Wist je dat Aruba een autonoom land is van slechts 100 000 inwoners? Of raad eens hoeveel woorden een gemiddelde taalgebruiker kent? Mama, deed ik ook soms aan bedtijdmonologen in mijn periode van de meerwoordzin? En tijdens het lezen heb je de indruk dat je woord per woord leest en niet letter per letter he? Maar dat is niet zo, ha! Wil jullie weten hoe Google werkt? Of hoe profs plagiaat kunnen ontdekken? En toen je net met oma aan telefoon zat en uhu en jaja zei, weet je hoe dat heet? Back channeling! *glundert*"
Zo vertelde ik mijn ouders ook over Zuid-Afrika en de grote taalproblematiek die daar heerst. Die avond kreeg ik deze mail van mijn vader: Hoe om die 9 x-tafel te onthou : Wat is 9 x 7 ? Gebruik hier die metode: Hou al 10 jou vingers in die lug voor jou uitgesprei met die handpalms weg van jou af. Laat sak nou die 7de vinger. Daar is tesame 6 vingers links van die gesakte vinger en 3 vingers regs van die gesakte vinger. Die antwoord is 63. Gebruik nou dieselfde metode met 9x2, 9x3, 9x4, ens. Dit werk elke keer !!!!!
Bij letterkunde vond ik het enkel de moeite om te vertellen dat koning Arthur helemaal niet bestaan heeft. Wat meteen ook bewijst dat mijn motivatie voor dit vak veel lager ligt dan bij het vorige. Maarrr nog twee examens te gaan en de zwaarste zijn al voorbij! De tijd gaat wel uiterst traag, behalve de dag voor het examen natuurlijk. Ik studeer samen met San in dezelfde ruimte, het is best handig om iemand te hebben die me erop wijst dat ik aan het dromen ben. Het neemt natuurlijk niet weg dat we ook wel babbelmomenten hebben of dat we elkaar mateloos zitten te irriteren (of ik haar toch), op een grappige manier weliswaar. Behalve studeren spelen we met de regelmaat van de klok ook vier-op-een-rij en (!) probeer ik mijn goed voornemen te realiseren door af en toe wat te gaan lopen. Conditie, here I come!
Wat er nog op het programma de komende weken staat, musts en wants: - paper literatuursociologie maken - kappersbeurt - wafels of koekjes bakken, heb ik zin in - films en tv-programma's die ik opgenomen heb allemaal bekijken - niet vergeten te studeren voor examen literatuursociologie - 'Leven van Pi' lezen - dinsdag = caféavond - paper film - examen Hugo Claus - naar boekenwinkel gaan en een nieuwjaarscadeau voor mezelf kopen, aha - naar 'Broeders van Liefde' gaan in HetPaleis - door Iris getrakteerd worden op een cocktail - dagje Gent met het gezin - MADRID!
Om met een citaat van Oscar Wilde te eindigen:
I regard the theatre as the greatest of all art forms, the most immediate way in which a human being can share with another the
sense of what it is to be a human being.
Citaat van Jo Van Damme uit 'The Dude' (De Standaard):
Sarcasten
beweren dat Herman Van Rompuy premier werd omdat niemand anders wilde.
Dat is niet waar, of toch niet helemaal. Leo Tindemans wilde wél, maar
hij werd niet gevraagd. Wilfried Martens mocht niet van zijn vrouw en
Theo Lefèvre nam de telefoon niet (meer) op. Wat ons brengt bij het
volgende punt van kritiek: Herman zou een man van het verleden zijn,
een zwaktebod dat de jongere generaties alleen maar verder zal
vervreemden van de politiek. De lakmoesproef van populariteit bij het
jonge volkje, zijn aantal fans op Facebook, lijkt die vrees te
bevestigen: de goede man telt exact 36 fans, voornamelijk familieleden.
Dat is inderdaad niet om over naar huis te schrijven. Zeker niet als je
het vergelijkt met het aantal aanhangers van Yves Leterme (1.690) of
zelfs van Inge Vervotte (317, maar dat zijn er wel dubbel zo veel als
in het begin van de week, vòòr haar listige ontslag). We zijn ons ervan
bewust dat deze cijfers uiterst relatief zijn en de bron kwestieus. Ter
vergelijking: Pingu de pinguïn heeft méér dan 650.000 fans op Facebook.
En geen mens die er aan denkt om die eerste minister te maken.
Tenminste, tot dusver.
Zeg moeder, gebruikt gij uw zuurstofmasker eigenlijk nog? vraagt mijn vader. Of kik da gebruik? Neeje. Oeh, ma hebt ge da dan ni nodig? Kunt gij goe ademe s nachts? Da zal wel zijn. Anders zat kik hier nu ni. Oma grinnikt even.
En hoe is t in Antwerpen? Hebde nog geen vriendje? vraagt ze me voor de tweede keer. Ik vertel haar dat ik een massa minnaars heb, ginder in t Antwerpse. Ze kijkt me ondeugend aan. Onze twee handen liggen naast elkaar op de tafel. Een jonge en een oude. Gij zijt nog jong hè, Sévrientje Ik kijk op en lach even naar haar. Geniet der maar van, voor dat ge t weet is t allemaal gedaan. Met een vinger streel ik haar hand en bemerk hoe dun het vel is. Gij hebt ook zon witte huid. Ge moet wa meer buitenkome, zegt ze. t Is winter hè oma, dan moogt ge wit zien. En gaat gij vaak naar buite nu t zo kou is? Nee. Maar ik zen oud en gij zijt nog zo jong. Da wilt toch niks zegge. Vanuit mijn ooghoek zie ik een foto waarop ze glunderend lacht. Hij is meer dan vijftig jaar oud. Ik zit hier gewoon te wachten totda k helemaal verslete zen, zucht ze verbitterd. Ge moogt ni te veel verslijte. Nog efkes wachte. ... Dromerig vraagt ze dan weer: En hoe is t in Antwerpen? Wat studeert ge daar ook alweer?
"De eenzaamheid die ik als kind van een notabel in een klein dorp
voelde, ligt waarschijnlijk ten grondslag aan mijn schrijven. Ik
was altijd een outsider, stond altijd aan de kant. Lezen en schrijven
waren mijn uitweg. Ik leefde in een wereld van sprookjes en kinderverhalen.
Die fantasiewereld is nog steeds mijn ontsnappingmogelijkheid."
Aan een klein meisje
Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietenbouw.
En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen
Wees maar gerust. Je hoeft er nog niet in
...dat ik uit pure verveling tijdens de tweede zit begon aan deze blog. Met een vingerknip zijn er vier maanden voorbij gegaan en zit ik hier weer. Een opgeruimd bureau met een planning voor mijn neus. Cursussen en boeken die smachtend bekeken willen worden. Regering Leterme die in de prullenbak ligt. Een paar blikjes Redbull die alvast popelen om geconsumeerd te worden. Here we go again! Het sociale leven is bevroren voor zes weken lang. Menig student zet zich in de boeken en minder achter de pc (een mens zou voor minder offline gaan) en we vliegen er samen in. Met goede moed slaan we de syllabi open en we blijven gemotiveerd denken 'dit is mijn vakgebied, dit wil ik kennen!'. Het zijn dagen, weken van opsluiting tussen vier muren en we blijven zitten totdat onze kont er pijn van gaat doen. We vechten tegen concentratieproblemen en kweken extra zelfdiscipline. Na een tijd begint het stramien studeren-eten-slapen wel wat tegen te steken, het zeurgehalte stijgt en de eerste uitputtingsverschijnselen en smeekbeden duiken op. Tot ons hoofd het niet meer aankan (*knipperlicht* Brainoverload!!! *knipperlicht*). MAAR zo ver laten we het niet komen: we blijven doorbijten zodat we er in februari terug hevig in kunnen vliegen. Yiha!
Al bij al heb ik niet veel reden tot klagen want dit semester valt het aantal examens best wel mee. Het positieve van 'den blok' is ook dat je tijd hebt (euh... tijd maakt) om allerlei -al dan niet- nutteloze dingen te bedenken of neer te pennen. Of ideeën voor 2009 (à la: met verschillende teams om ter eerst naar Parijs liften en een foto bij de Eiffeltoren nemen! /// een dag met de Buzzy-pass bus-op-bus-af gaan zonder eindbestemming voor ogen en ergens een slaapplek gaan zoeken om de volgende dag weer terug te keren! /// vakantieplannen? /// vakantiewerk? /// theatervoorstellingen? /// ...). Ik heb ook waanzinnig veel zin om een goed boek te lezen maar er staat hier een stapel boeken -zeer confronterend- voor GNL die eigenlijk voorrang moeten krijgen...
De blok is ook een reden om wat meer te bloggen. Want wat moet eens mens anders doen?
Neuzeneuze tussen oude papieren en bestanden Altijd leuk. Vooral als je dingen terugvindt waarvan je niet meer wist dat je ze had, laat staan dat je ze ooit geschreven of gekregen had. Veel kribbels van anderen, notas aan mezelf, citaten, kladversies van brieven, smsjes die ik wil bijhouden, herinneringen die ik niet mag vergeten, Hmm heerlijk. Hierzo enkele die ik wel wil delen:
>> Examen godsdienst Ahpfff, snap het niet meer goed. Cogito ergo sum. Alles wat is, is. Het niet-zijnde is logischerwijze niet. Dus er is geen leegte want leegte is het niet-zijnde. Dus de wereld is vol. Als alles vol is, is er geen plaats voor beweging. Dus beweging en verandering zijn onmogelijk. Alles is identiek? ZIJN!
>> Citaat: When i'm older and my little girl asks me who my first love was I dont wanna have to pull out the old photos. I wanna be able to point across the room and say He's sitting right over there (= fail? Raar dat ik het hier ooit mee eens ben geweest. Naïef, naïef.)
>> Citaat (Humo): "Goedkoop brieven posten? Schrijf op de voorkant van een envelop je eigen adres en op de achterkant het adres van degene naar wie je de brief wilt sturen. Plak geen postzegel! Streep je eigen adres door en schrijf erop 'GEWEIGERD, RETOUR AFZENDER'. Doe je brief in de envelop, plak hem dicht en gooi hem in de brievenbus."
>> Er zullen altijd mensen zijn die het niet eens zijn met hoe ik ben. Maar als iemand kritiek op me heeft, moet ik denken: laat je niet van streek brengen Sév! Het zal je een worst wezen! Want dit ben ík gewoon en zo mag je me nemen of oprotten. (= kwart fail)
>> Citaat (Stephen Fry): So if any of you hear someone pronounce her name "Rohw-ling", you have my permission to hit them over the head with -- not with Order of the Phoenix, that would be cruel. Something smaller, like a fridge.
>> Gewoon allemaal vissen die af en toe eens 'blub' zeggen om daarna verder te zwemmen. En opnieuw.
Er zijn soms van die momenten waarbij de zwaartekracht niet mee wil. Meestal zijn dat van die grijze dagen waar de zon geen spatje warmte kwijt wil, waardoor je humeur er ook niet beter van wordt.
Het begint al s morgens vroeg wanneer de wekker gaat. Je wilt wel opstaan maar het lukt niet zo goed. Blijven liggen lijkt de oplossing, maar dan is de dag zo voorbij en de tijd gaat al zo snel. Zonder te beseffen heb je je echter alweer omgedraaid en blijf je in je warme bed liggen in de meest comfortabele houding ever. Tegen de middag lukt het je dan toch om op te staan en de badkamer te bereiken. Je spiegel geeft je zelfportret, wat een grote confrontatie kan zijn. Alleen wat koud water kan voorlopig wat redding brengen.
Bij het keukentje. Natuurlijk is het brood op, want gisteren had je de laatste sneetjes verorberd met wat speculaas en chocolade. Vers brood in Antwerpen wil zeggen een tripje naar de bakker en dat is toch al gauw tien minuten stappen in totaal. Met dergelijke zwaartekracht is dat onmenselijk. Dan maar een ontbijt-slash-middagmaal van fruitsap en banaan. Kan ook én het is gezond. Je drinkt je glas met moeite leeg en de laatste happen banaan prop je snel achter elkaar in je mond. Het smaakt niet.
Misschien kan wat frisse tandpasta helpen om je geest wakker te maken. Maar dan slaat de zwaartekracht weer onverbiddelijk toe. Twee minuten tanden poetsen is te lang. Bovendien doet de tandpasta niet wat er van verwacht wordt. Je blijft slaperig, alleen nu met een frisse adem. Die frisse adem werkt zelfs op je gemoed, als een stukje oneigenlijk vreemd vlees.
Je beseft dat je niet had mogen opstaan deze morgen, maar wat moet een mens anders op zon dag? In bed blijven liggen zou je alleen maar meer schuldgevoel bezorgd hebben. Je doet het raam open zodat de verdufte lucht een uitweg naar buiten vindt. Dat fris briesje doet je elke lichaamsporie gewaar worden. Het is koud. Nu moet je even bekomen in de zetel. De radio is geen oplossing, alleen de negende symfonie van Beethoven is hier aangewezen.
Om vier minuten voor één besef je dat je toch naar buiten moet, wil je de les niet missen. Je laat je sleutels twee keer vallen en bij het dichtknopen van je schoen slaak je een diepe zicht. En dat rechtkomen is zo zwaar. Het regent. Het regent niet eens door, geen verfrissende stortbui, het regent mot.
Tegen een uur of vier geef je het op, zelfs een stuk cake van JP helpt je er niet bovenop. Je komt terug op je kot en zet While my guitar gently weeps op. Dan neemt de zelfdiscipline de overhand en probeer je je te focussen op wat werk voor dunief. Maar om zes uur geef je je volledig gewonnen; als de natuurwetten niet meewillen, moet je je daarbij neerleggen. Je ploft in de bureaustoel en spendeert de rest van de avond nutteloos achter je computer. Of je neemt een warme douche en kruipt nadien met een dekentje en een boek in de zetel. Na een poosje val je in slaap. Zo eindigt de doorsnee zwaartekrachtzwangere dag. Wisselvallig met hier en daar een buitje.
Er bestaan ook van die momenten met een tekort aan middelpuntvliedende kracht. Zon dag -of nacht- waarop je voortdurend je evenwicht verliest (misschien na een pint of vier-vijf). Natuurwetten kunnen wreed zijn.
Hi little daydreamer can I stand there with you?
Because I just need to let everything go for a second and just dream.
Mijn wens aan Sinterklaas:
Laat Peter Pan me kidnappen naar Nooit-of-Nimmerland waar ik zorgeloos, irrationeel en rebels door het leven kan gaan waar ik kan vliegen, vechten met gemene piraten, zwemmen met zeemeerminnen, mijn eigen fee heb, Peter als mijn vriendje en waar ik nooit groot word.
Hier is het plan: Vannacht laat ik mijn raam open, het zal koud zijn, misschien vriest het zelfs wat... maar dat is niet erg. Ik zal wachten in mijn bed totdat ik het geluid van tikkende kiezelsteentjes tegen het raam hoor natuurlijk zal ik doen alsof ik slaap en lig ik daar met een big smile, die alleen verschijnt als ik aan hem denk. Plots staat hij dan daar en zegt hij 'Tadaaaa!' een soort van persoonlijke Superman die me meeneemt naar een andere werkelijkheid. Hij neemt mijn hand en vliegt met me weg en via zon, maan en sterren gaan we naar Nooit-of-Nimmerland...
Citaat van de dag: - Man op Facebook laat bericht achter op het prikbord van Sinterklaas:
"Beste
sinterklaas, als je straks tussen 14 en 17 uur langskomt voor mijn
kleinkinderen, let er dan op dat je laarzen aan hebt zodat je niet in
de modder wegzakt zoals vorig jaar. en als je weer een blauw oog hebt
en stinkt naar de drank moet je volgend jaar niet meer komen.
enne...niet te lang blijven kletsen, 'k heb niet zoveel tijd dit weekend...
en
voor de rest: de kleinkinderen zijn afgelopen jaar voorbeeldig geweest.
dus piet mag zijn zak thuislaten. er zitten er trouwens een paar tussen
die een serieuze schrik hebben van u...dus hou het easy dit jaar en
dwing ze niet op je schoot te komen zitten en zeker niet blijven zagen
om een liedje voor je te zingen. we zullen een cd'ke opzetten."
De UA-bieb liet mij in de steek vandaag. Om tien over twee ging ik de cursus van computerlinguïstiek en Bijbelgedoe afprinten, een half uur later was ik buiten.
Hup naar computer, document opzoeken *klik* printen. Vervolgens ga ik naar de printer, steek mijn kopiekaart erin, bevestig de print, draai mijn hoofd 45 graden naar rechts, naar de printer, om mijn papieren te ontvangen en wat zie ik? Een klein bordje op de printer met daarop: 'defect' (in de bieb tegenwoordig een cliché op zich). Ik boos want de pc staat nog aan en heeft zomaar 60 kopies van mijn kaart opgeslorpt, zonder papier in de ruil te krijgen. Ik ga naar de vrouw bij het onthaal, vertel mijn verhaal, en die kijkt mij zo aan alsof ik een domme holbewoner ben. 'Er staat toch dat het defect is?!'. '... Ja, maar toen ik binnenkwam ging ik eerst naar de computer, selecteerde ik mijn kopies en keek dan pas naar de printer.' - 'Maar 't is toch normaal dat ge eerst ziet of de printer wel werkt?' - '... Nee mevrouw, dat is niet mijn logica. Ik ga naar de computer met de verwachting dat de printer wérkt en kijk dus niet eerst automatisch naar dat apparaat.' Toen ik zei dat het om 60 kopies ging, rollende ze met haar ogen en gaf me (jeuj!) een kaart van de bieb die ik kon gebruiken om het opnieuw te proberen bij de andere printer. 'Wel teruggeven als ge gedaan hebt he! - 'Jaja.'
Mooi. Terug naar computer, document opzoeken *klik* printen. Vervolgens ga ik naar de printer op het eerste verdiep. Verrassing alom: defect (wél met papier op computerscherm, die ook uitstond). Zucht. Dan maar naar tweede verdieping: werkt! Kaartje erin *biep* No! Er staan te weinig kopies op de kopiekaart! Terug naar gelijkvloers, naar mevrouw van het onthaal. 'Mja... er staan te weinig kopies op het kaartje'.
- '*blik van 'das dan pecht* Tsjah, 'k heb geen andere kaart...'. Ok
dan, koop ik een nieuwe, 't is al goed. Goed. Terug naar de printer op het tweede verdiep. Kaartje erin, print bevestigen, ik draai mijn hoofd 45 graden naar rechts, naar de printer, om mijn papieren te ontvangen en ik wacht. Wacht... wacht.... Papier is op, no! Gatver. Daarom ga ik naar de meneer bij het onthaal. 'Meneer, het papier van de printer is op'. - 'Da kan ni, mijn collega heeft da net bijgevuld.' - 'Maar... 't is echt op.' Hij zucht, klikt zijn artikel van de site van het Nieuwsblad weg (*waarom storen studenten mij toch altijd*), gaat zuchtend naar kopieruimte en vult papier bij. Ja eindelijk kan ik! Kaartje erin, print bevestigen, ik draai mijn hoofd 45 graden naar rechts, naar de printer, om mijn papieren te ontvangen en ik wacht. En toen kwamen mijn kopies. Echt way too long in de bieb voor wat kopies.
Het is duidelijk: de cursus computerlinguïstiek is vervloekt.
't Is goed in 't eigen hert te kijken Nog even vóór het slapen gaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hert heb zeer gedaan;
Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei; Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten, Dat ik één droefenis genas, Dat ik mijn armen heb gewonden Rondom één hoofd, dat eenzaam was,
Dan voel ik, op mijn jonge lippen, Die goedheid lijk een avond-zoen. 't Is goed in 't eigen hert te kijken En zó z'n ogen toe te doen
-Alice Nahon, 1896-1933, Antwerpse dichteres. Aan de gevel van
haar geboortehuis aan de Grote Markt 58 pronkt een bronzen gedenkplaat. Go check it out.
~ Hersenspinsels van een Antwerpse studente ~ 
Blokje lopen en bekaf, alles doet pijn. Best een zware confrontatie. 
