Sinds eind augustus staat er een geweldig mooi tafeltje naast de vuilnisbakken. Te mooi om daar te blijven staan. Te mooi om door niemand gebruikt te worden. Dus vandaag is het het meesterlijk idee uitgevoerd: mijn giga lelijk metalen tafel is gewisseld tegen de andere. Niemand die het zou merken. Oh en wat staat het nu prachtig in mijn kot! Met een fruitmandje en mijn schattig lampignonnetje...
Wat kan een mens blij zijn met een tafel.
Drie uur later kom ik terug op mijn kot, verheugd om de ruimte opnieuw te zien nu het lelijkste der lelijkste tafels weg is.
Verbazing alom. Mijn metalen tafel, inclusief het papier 'laten staan! (van studio 11)' staat pal naast mijn deur, alsof het ding heimwee heeft gekregen en zelf terug is gehopt. Niet veel later klopt er iemand op mijn deur;
- hej schat, wat doet mijn tafel bij u? - ... *damn, faaaiil*
Tsjuh tsjuh tsjuh! Enkele wanhopige pogingen om de tafel toch te mogen houden, faalden. Helaas.
- Ooowh *zielig/teleurgesteld gezicht*, mag ik ze dan niet gewoon in bruikleen hebben? - Nee, ik ga ze buiten zetten bij mijn andere meubeltjes. - Buiten?! Maar maar maar die is toch veel te mooi om buiten te laten staan met het Belgisch strontweer?! - Neu neu ik ga ze wat inspuiten tegen de roest enzo.
Mijn meesterlijk idee was te mooi om waar te zijn. Snif.
Yvonne Kroonenberg, Alle mannen willen maar één ding:
"Je bent net een lekker roompuddinkje, zuchtte mijn minnaar. Verbijsterd kwam ik overeind. Een roompudding, de man had me een roompudding genoemd! Dat was nogal een schok."
Sommige mensen drukken hun hartstocht uit door liefkozende vergelijkingen te maken en bijnamen te geven. Ik heb daar een groot wantrouwen tegen. Misschien ontbreekt het mij aan romantisch voorstellingsvermogen, maar ik kan me niet onttrekken aan een akelige bijgedachte wanneer ik hoor dat een vrouw met poesje, duifje, kuikentje of zelfs kikkertje wordt aangesproken. Een poes heeft in het algemeen een zacht vel en sommige vrouwen hebben dat ook, maar ik associeer een duif met uitwerpselen, een kikker met een hoop lawaai, en een kuiken met een gebrek aan intelligentie (of, als het echt moet, met iets über schattigs).
Ook de meer gangbare benamingen zoals lieve schat, liefste of lieveling zijn niet altijd erg te vertrouwen. Ze duiden maar al te vaak op intense verveling of op een hele grote afwas die er nog staat. Als iemand me met liefste aanspreekt, betekent het dat die persoon mij verkiest boven al die andere lieve mensen. Dat is natuurlijk heel plezierig maar als het woord een paar maal is gebruikt, begint de betekenis dan niet te tanen? Met lieveling en schat is het al net zo. Alleen ergernis en misprijzen doen het uitstekend tegen een decor van dergelijke woorden. "Lieverd, wil je me even een koffie brengen?", "Schat, zet die televisie nu eens uit". Of nog enger: "Schat, ik wil even serieus met je praten." Ga dan alvast maar panikeren. Lammetje, hondje, varkentje, snoepie, moppie, lekkers, maar het kan nog erger. Er bestaan vrolijke koppels waar ouders elkaar poepie of zelfs poeps noemen. Voor de afwisseling zeggen ze ook wel eens scheet of drol tegen elkaar. Of dit als minder liefdevol geldt dan poepie weet ik niet.
Dieren zijn er genoeg en ze kunnen zo gluiperig, stom of stekelig niet zijn, met een verkleinende toevoeging brengen ze de grootste tederheid tot uitdrukking. Bevalt het dierenrijk niet meer, dan is er de provisiekast of desnoods de scatologie. Moeten we het dan behouden tot de naam die we bij onze geboorte krijgen? De naam, door je ouders gegeven in de hoop dat je net zo bevallig, dapper of geestig zult worden als je naam weergeeft? Met de juiste intonatie kun je een ander laten weten dat je van mening bent dat het goed gelukt is, dat je die naam eer aandoet. Het kan bovendien soms prachtig klinken.
---Of... laten we het houden bij welgemeende troetelnamen, die we op een gepast moment en vooral niet meerdere keren per dag gebruiken. 'Mijn lief' blijft mijn persoonlijke favoriet. <3
Zo. Hier zit ik dan. Of lig, beter gezegd, in mijn bed met mijn laptop op schoot, verliefd starend naar mijn Heppie poster. Het is zondag twaalf oktober en voor het eerst sinds ik op kot ben, schrijf ik weer een blog. Desalniettemin (cool woord) zal dit een vluchtig schrijfsel worden want de batterij houdt het niet lang meer uit.
Sleutel zoeken. Baf. Een paar stappen. Baf. Een paar stappen. Slot zoeken. Baf. Na drie weken een zuivere routine.
Drie weken. Drie weken die werkelijk voorbij gevlogen zijn en veel te snel naar mijn zin zijn gegaan. Drie weken grotendeels gevuld met plezierig gedoe, film en theater, cafébezoekjes hier en daar en natuurlijk ook met (al dan niet boeiende) colleges. Wijn drinken aan de Schelde in 't midden van de nacht, de epic walk langs de leien, gratis ontbijt in 't Drijvend Vlot, beetje zat worden en er té lang over doen om de kotsleutel in het slot te krijgen,... Life's good.
En met good bedoel ik echt Good. Het kotleven is... zalig! Voorlopig toch nog. Voor het eerst voel ik me een echte student. Jep, ik ben een gelukkig wezen.
Trefwoord: zalig Synoniemen: dronken
Trefwoord: dronken Synoniemen: beneveld, beschonken, bezopen, in de lorum, in de olie, kachel, keil, ladderzat, lazarus, sikker, teut, tipsy, toeter, toeterzat, topzwaar, zalig, zat
Het synoniemenwoordenboek sprak.
En in het vooruitzicht? Eerst en vooral... de doop. Een ervaring die -later- ongetwijfeld een gelukzalige glimlach op m'n gezicht zal toveren. Van verschillende doopmeesters heb ik al menige tips en geruststellingen gekregen, ik vraag me af of ze dinsdag zo vriendelijk voor me zullen blijven. De dag erop heb ik een kotfeestje waarbij ik eindelijk mijn 26 medebewoners zal leren kennen. En nadien is er het Cultuurhok, de TD, audities van de Bromvlieg (die repetities beginnen dan ook weer, hoeray hoeray!).
Maar ik neem afscheid van u, lezer, en van deze blog. Liggend in mijn bed met mijn laptop op schoot, inclusief nog voldoende batterij, verliefd starend naar mijn Heppie poster.*
~ Hersenspinsels van een Antwerpse studente ~ 
