|
Hoi!
Tradities zijn er om (al dan niet op vraag) van afgeweken te worden. Aldus vertrouw ik u op deze woensdag het recept toe van een perfecte symfonie met werk en ontspanning, beiden met intensief als adjectief, als belangrijkste ingrediënten.
Fermentatie. Hét woord. Dé belevenis. De voorbereidingen leverden een prima aanloop voor een vroege start op maandag. De finishstreep, tienduizenden Units (ofte veel enzym), zou in het allerallergunstigste geval op woensdag aan de horizon verschijnen. De fermentatieheilige vond maandag echter niet zon geschikte startdag en voorzag de start van allerlei duivelse tegenslagen. Een onverklaarbare onderdruk bij een druktest zorgde ervoor dat de fermentor, gevuld met 52 liter keurig afgewogen medium, plots volliep met water. De aanloop naar de start werd gestopt en opnieuw werd de balans voor een tijdje ingepalmd voor een nieuwe 52 liter medium aanmaak. Enkele uren van vullen, vastschroeven en testjes later werd de fermentor gesteriliseerd. De volgende tegenslag bevond zich in een verstopte luchtfilter waardoor de fermentor niet belucht kon worden, wat een absolute vereiste is voor de celgroei. Wachten was de enige oplossing. Wachten, wachten en wachten, urenlang. De inoculatie werd uitgesteld maar werd op een gegeven moment kritiek omwille van een te sterke groei van de precultuur. De maandagse inoculatie werd afgelast, het zondagse werk diende maandagavond laat herhaald te worden. De fermentatieheilige had zijn doel bereikt, geen start op maandag.
Op dinsdag wachtten we tot de precultuur voldoende gegroeid was en inoculeerden we zonder problemen -want dat mag ook al eens-. Op woensdagmorgen nam ik een staaltje van de fermentorinhoud en vond daarin een (te) pover aantal enzymunits. t Zijn trage groeiers, was het geruststellende antwoord van de fermentatie-expert. Enkele stalen later viel hij nog steeds in herhaling. Het bovenstaand allerallergunstigste geval werd geminimaliseerd tot een gunstig geval met een finishlijn op donderdag.
Zelfs s nachts hield het fermentatieproces me bezig. Een dronken iemand die dacht dat mijn kamer de zijne was, bonkte als een gek op mijn deur omdat zijn sleutel niet in het slot paste. De optie dat het iemand van het labo was om te zeggen dat ik dringend moest komen omdat de fermentatie het hoogste opbrengstpunt bereikt had, ging de dronkemansoptie vooraf. Enkele fermentatiedromen en nachtmerries later was ik zo benieuwd dat ik veel te vroeg- naar het labo ging. Een staalname bevestigde mijn vermoeden in cijfers: t ging de goede kant uit, echter zeer langzaam. Het hoger beschreven gunstig geval werd alweer gereduceerd tot een gewenst geval met een finishlijn op 20u. Zo zou ik net op tijd de luchthaven kunnen bereiken. s Namiddags nam ik t één achter t ander staal en zag het Unitsaantal stijgen. Het streefdoel was 40000 à 50000 Units, doch om 17u moest de fermentatie noodgedwongen stopgezet worden omdat de pH alarmerend begon te stijgen als gevolg van cellysis. Ik schat het aantal Units op zon 25000 en aan het aantal nullen ziet u ook wel dat dat veel is.
Na deze stopzetting kon de race tegen de tijd beginnen. Ik moest 52 liter centrifugeren. Potten vullen, balanceren, afdrogen, centrifuge instellen, opstarten, wachten, supernatant afgieten, residu uit de pot krabben. En opnieuw en opnieuw en opnieuw. Om geen tijd te verliezen deed ik alles al lopend. De tijd vloog voorbij, waardoor ik niet om 19u, niet om 20u, maar om 20u30 net klaar was om richting luchthaven te snellen. Ik miste daarbij nog net een trein en moest nog eens 20 minuten wachten. Maar de beloning was groot. Niet alleen was dit het omschakelpunt werk ontspanning, bovendien zou ik in deze ontspanningsperiode dit Wenen ook aan Kristof laten zien.
Uiteraard leidde ik hem in in het Weense winkelparadijs. We kozen ook een schilderij uit het Albertinamuseum, al was het net iets te groot om te verbergen in mijn handtas. We verkenden hogere oorden zoals Grinzing en Kahlenberg, gingen eten met labomensen, genoten van het uitzicht vanuit de Donautoren en deden nog zoveel meer.
Hoofdletters leggen expressief een nadruk op een woord en een uitroepteken achter een zin maakt deze nog schreeuwender. Zoals in Wenen is FANTASTISCH!. Beiden zijn echter onvoldoende om mijn weekendervaring visueel in een zin vast te leggen. Daarvoor zijn ook verhalen, fotos en herinneringen nodig. De samenvatting kreeg u nu, de details volgen later.
Aangezien de fermentorbaas me geen fermentor meer gunt vanaf volgende week, begin ik morgen aan een nieuwe fermentatie. Het weekend breng ik dus al biddend en fermenterend door in het labo. De leuke herinneringen, de fijne vooruitzichten en het nog steeds geldend motto Hoe meer enzym, hoe beter indachtig, doe ik dat zelfs met een glimlach.
Indien ik me terug op de traditionele route begeef, hebt u nog twee blogverhaaltjes te goed. Het derde zou immers beginnen met België is fantastisch, en dat weet u ongetwijfeld al.
Dikke zoen,
Karolien
18-03-2009 om 21:00
geschreven door Karolien 
|
