|
Aloha Belgica,
Buiten zie ik het besneeuwde landschap, binnen mijn nog steeds omhoog hangende wasdraad met (te) traag drogende kledingstukken. Ik zit letterlijk op het puntje van mijn stoel, want elk uitstekend oppervlak moest benut worden als droogoppervlak. En zo schrijf ik u een nieuw verhaal. Over onder andere Italianen, Weense badmintonners, mijn Duits en het laboleven. En dat, nog steeds, met een glimlach.
Ik kan u met enige trots meedelen dat ik al tot 21 kan tellen in t Duits. Ook enkele uitspraken die je doet op een badmintonveld zijn mij in t Duits niet meer vreemd. Hoe je ze schrijft, daar heb ik het raden naar (leren schrijven is weggelegd voor mijn volgende Duitse stage). Het badmintonniveau in Wenen is (nog steeds) niet zo hoog. Maandag speelde ik bij een nieuwe club met een iets hoger niveau dan op dinsdag en op beide dagen heb ik me goed geamuseerd. Alweer voor herhaling vatbaar dus.
Op woensdag maakte ik labo-overuren. Enzymopzuivering is vaak een kwestie van hopen en bidden en met zn drieën staarden we woensdagavond naar het computerscherm, wachtend op een piek. Hopen en wachten op pieken, dat wordt de komende maanden één van mijn bezigheden. Één van, want naast het labo (waarvan ik trouwens al bijna alle geheimen zoals de plaats van erlenmeyers en cuvetjes, alsook de structuur, ontdekt heb) zijn er ook nog de mensen. Omdat ze nog steeds zo goed meevallen, leidt dat tot een aangename werksfeer en leuke middagpauzes.
Ontspanning. Geen idee hoe dat in t Duits is, maar dat ze dat woord hier ook kennen, staat vast. Vrijdag ging ik met enkele doctoraats- en thesisstudenten (bijna allemaal Italianen) iets eten. Omdat het zo leuk was, deden we dat gisteren opnieuw. Ditmaal met nog méér Italianen, Portugezen, Chinezen en een Griekse (waar blijven die Belgen toch?), allemaal Erasmusvrienden van een thesisstudente. Zelfs de enige Wener die mee was, voelde zich een toerist in zijn eigen stad.
2 In 1 is een magische combinatie. Waarom dus niet de stad ontdekken en de laatste soldendag eer aandoen in één stadsbezoek? Één Winkelstraat (terecht met grote w) was goed voor meer dan 6 uur winkelplezier. Dit laatste woord toch wel met kleine w, want winkelen met twee is leuker. De tweede opinie moest immers nu ook van mezelf komen. Ik kocht onder andere labosloefen en vergat uiteraard niet te kijken naar de mooie gebouwen.
Vandaag werd het tijd om de Weense wasmachines te ontdekken. Aan het feit dat mijn wasprogramma 1u en 33 min duurde, hebt u niets. U dacht misschien dat ik ondertussen zielig het aantal rondjes die de wastrommel maakte zou tellen. Dan moet ik u teleurstellen, want ik verloor de tel door een babbeltje met een Colombiaan.
Tijdens mijn zondags loopje ontdekte ik een berg en veel sleeënde kindjes. Moest mijn Duits inmiddels enige verstaanbare proportie aangenomen hebben, ik had een slee geleend en was ook eens van die berg naar beneden geschoven. Omdat bovendien mijn aantrekkingskracht tot de grond de laatste tijd blijkbaar iets groter is, ben ik dus wijselijk doorgelopen. Dat platgetrapte sneeuw glad is, kan ook ik u nu bevestigen. En omdat ik hier nog geen ziekenhuis ontdekt heb, ben ik dus maar niet gevallen.
Ondertussen spring ik gezwind van metro op metro en ken ik het traject van enkele tram- en buslijnen. Het is hier ongeveer even koud als in België, maar wat er bij jullie niet of als regen uit de lucht valt, zien wij hier sinds een drietal dagen in de vorm van sneeuw.
Of ik na deze derde week beter Italiaans dan Duits spreek en of het begrip labosloefen ook aan ons labo in Leuven moet ingevoerd worden omwille van productiviteitsverhogend en/of voetrelaxerend, leest u volgende week.
Kortom, Hoe bevalt het mij hier?
Es gefällt mir, bene, Im fine.
Maar dat ik jullie mis, is nog steeds het geval, ondertussen ook voor een tweede opinie, of voor een Nederlands woordje..
Ciao!
Karolien
01-02-2009 om 18:04
geschreven door Karolien 
|
