Lieve ver verwijderde lezers,

Dit is de allerlaatste keer. Om flaters zoals die van de nieuwe Chinees in het labo, “Belgium, is that a country?“, te vermijden, kom ik volgende week weer naar huis. Dit is de allerlaatste keer. De allerlaatste keer dat ik u in korte stukjes beschrijf hoe mijn Weens weekje eruit zag. Een special edition, vanuit het labo.

Na een fermentatie is opzuivering de volgende stap in de productie van enzymen. Aan de eigenlijke opzuivering gaan de werkwoorden resuspenderen, homogeniseren en ultracentrifugeren vooraf. Woorden die letterlijk werk vereisen. Dat bewijzen onder andere het aantal liters buffer die ik maakte en het aantal keer dat mijn naam voorkomt in het centrifugelogboek.  

Woensdag was ik klaar voor een eerste opzuiveringsproces. Zoals Wenen zalig is, zoals naar huis komen zalig is, zo zalig is ook de opzuivering van ´zelf´ geproduceerd enzym. Dat eerste gevuld potje was en is goud waard, te interpreteren op verschillende manieren. Op het einde van die woensdag kwam het besef dat ik nog een blogtekst zou moeten schrijven indien ik slechts één opzuivering per dag zou uitvoeren. Een tempoverhoging dus, twee opzuiveringen per dag. Ik maakte een planning (want dat doe ik toch zo graag) en zou elke dag voor 7u beginnen om om 20u te eindigen. Buffers maken, filtreren, verder resuspenderen, homogeniseren, ultracentrifugeren en opzuiveren. Ik wist wat doen, de planning wist wanneer. Echter, ook kolommen hebben heiligen. Een onverklaarbare overdruk leverde me vrijdag vertraging op. Maar na een dag van 17 werkuren, een opgeloste overdruk en een interessante verkenning van het toestel later, stond ik terug op schema.

Oorspronkelijk wilde ik zaterdag een laatste keer Wenen zien. De imposante gebouwen, het gezellige stadscentrum en de winkels. Mijn schema had hiervoor echter geen tijd. Maar geen laatste zaterdagavond zonder een etentje met leuke mensen. Om toch nog een avond te hebben, liep de wekker af om half 6. Ondanks de defecte homogenisator en het feit dat de labomuren me scheidden van het ongelooflijk prachtige lenteweer, bleef mijn humeur in een opperbeste status. Dit onder andere dankzij de uit een ander labodeel gestolen megaradio en nog meer door de gouden opbrengst.

Ook vandaag bracht, en breng ik nog steeds, door in het labo. Nog een paar lange dagen te gaan en zonder tegenslag kan ik dan alle potjes net op tijd vullen met ´mijn enzym´. Ik kom bijna naar huis. Om imposante gebouwen, gezellige stadscentra en winkels te zien. Om te genieten van het prachtige lenteweer. Om zoveel meer..

Dit is bijna de allerlaatste keer dat ik in het labo vertoef. Dat ik in Wenen ben. En het was geweldig. Ik heb mijn enzym niet gekocht, maar zelf opgezuiverd. Ik heb enorm veel geleerd. Ik heb veel nieuwe en leuke mensen leren kennen. En alweer zoveel meer..

Misschien is dit niet de allerlaatste keer dat ik naar het buitenland ga. Maar terugkomen doe ik, daarvan ziet u volgende week het levende bewijs. Met details, nieuwe verhalen en een echte knuffel.

Dit is de allerlaatste keer dat ik een Weens blogtekstje afsluit. Waauw.

Lieve groetjes,

Karolien

29-03-2009 om 21:35 geschreven door Karolien