Lieve Belgen,

I’m back in Vienna. En het is hier nog steeds even mooi en imposant. Mijn Belgisch weekendje heeft me enorm veel deugd gedaan en ik heb ervan genoten. Ook de Weense labogenoten profiteerden van mijn Belgisch intermezzo want de kom met “Belgian chocolate” was even gauw leeg als ze gevuld was. De “Belgian beer-avond” is voor volgende week omdat ik deze vrijdag andere plannen had. Dit nieuw blogtekstje bevat een kleine weerspiegeling van het feit dat ik nog steeds onder de indruk ben van dit alles.

Cultiveren. Misschien wordt het mijn nieuwe hobby. Ines benoemt me voortaan als “the one with the golden hands” omdat ik vrijdag het dubbele aantal gram van haar gok oogstte. En nu maar hopen dat het echt goud is. Vanaf nu onderwerp ik ook enkele Leuvense enzymen aan de Weense apparatuur. Een ideale combinatie!

Omdat mama en papa zelf wilden zien en voelen hoe mooi en koud het hier is, begon vrijdag hun Wenenweekend. De Wee(nse)rgoden bezorgden hen een koude verwelkoming met sneeuw. ’s Avonds gingen we (echt!) Weens eten en nam ik hen mee naar een typische Weense brasserie. Nadien toonde ik hen trots mijn luxueuze kotkamer, in de hoop hun driesterrenhotelkamer op alle gebied te overtreffen. Omdat het ook eens omgekeerd mag, zette ik hen daarna veilig af aan het metrostation. De volgende dag zou minstens even gezellig worden.

Dat sneeuw naast mooi ook koud en nat kan zijn, is vanaf dit weekend een vaststaand gegeven dat op gegronde fundamenten steunt. Een dubbel paar kousen moest mijn voeten beschermen tegen de kou, maar dat was buiten het korte en eigenzinnige leven van mijn botjes gerekend. Zij besloten vandaag nog verder kapot te gaan en mij natte voeten te bezorgen. “Het zal wel gaan”, begon ik na een aantal herhalingen ook zelf te geloven, maar stoere Karo moest uiteindelijk toch opgeven. De doorweekte voeten werden ontdaan van omhulsels en opgewarmd door papa’s sjaal en trui, mooi verstopt onder de cafétafel. Papa’s volgende opdracht was duidelijk: “Je koopt nieuwe schoenen, en ik beoordeel ze.” Of vertaald: “Ga met mama een schoenenwinkel binnen, ik blijf buiten wachten, je kiest daar een goed paar wandelschoenen, roept mij binnen, ik geef al dan niet mijn goedkeuring en betaal.” Wenen is een echt winkelparadijs, maar een A.S.Adventure had ik hier nog niet ontdekt. Ik vond mooie, warme en droge schoenen, lichtelijk (veel) anders dan de soort die papa in gedachten had. Maar ze deden me wel de rest van het weekend op wolkjes lopen.

Met nieuwe energie trokken we naar het Reuzenrad. Mama werd onderworpen aan een “pickpockets-test” en wist net een voldoende te halen. De rode metrolijn neemt ze nu wel nooit meer, de andere kleuren zijn tot hiertoe nog oké. Vanuit het Reuzenrad hadden we een prachtig zicht over Wenen, afgezien van de spel- en zichtbrekende wolken. We aten heerlijke Sachtertorte in het echte Sacher hotel, wandelden door de drukbevolkte straten en keken naar gebouwen. Nadat ik testte of hun hoteldouche wel compatibel was met het aantal sterren, bezochten we een echt Weens restaurantje waarna we de avond afsloten met een wandeling door het nog mooiere “Wenen by night”.

Vandaag bezochten we het wondermooie Schönbrunn. We werden ondergedompeld in de paleiselijke sfeer, verkenden de mooie tuinen en bezochten de dierentuin. De sneeuwuil en ijsbeer lieten zich bij deze koude temperaturen met plezier bewonderen. In het natuurhistorisch museum zagen we niet alleen meer dan duizend mineralen, maar ook ongelooflijk veel opgezette dieren. En het was mama die met overtuiging ontdekte dat er zich in enkele aquaria levende reptielen bevonden. We dronken een aperitiefje en aten wederom typisch Weens, om de avond af te sluiten in het “stamcafé”. Het daaropvolgende afscheid bestond uit meer dan één dikke knuffel. Dit toeristisch weekendje was echt fantastisch, bedankt!

Wenen is nog steeds een geweldige stad, ook mama en papa kunnen dit nu beamen. Kriebelt het? Ik heb nog steeds een paar weekendjes vrij..

Tot volgende week!

Lieve groetjes,

Karolien

22-02-2009 om 23:40 geschreven door Karolien