Mijn "onvergetelijke" camino heb ik met plezier gedeeld met jullie. Ik
heb nooit het gevoel gehad van eenzaamheid. Veeleer : ik doe en kan het
wel, rijd alleen, zorg alleen voor eten, drinken en slaapgelegenheid.
Want
tijdens mijn camino voelde ik zoveel ruggensteun van het thuisfront,
echtgenote, kinderen en zelfs kleinkinderen (bijna 3 en 7 jr), familie,
broer en zussen, vrienden, medewerkers van nu en van vroeger, vele
kennissen om mijn sportieve wielervrienden niet te vergeten. Dit hield
me echt overeind wanneer het moeilijk was, en ik letterlijk en
figuurlijk op de tanden moest bijten, want die momenten waren er ook.
Talrijke berichtjes via de blog, g-mails, sms'jes, hebben me bereikt tijdens mijn camino. Telkens heb ik getracht om asap te antwoorden, hopelijk is het altijd gelukt.
Zoveel
hartelijke boodschappen kon ik niet nalaten te laten liggen tot na mijn
terugkeer. Van sommigen had ik echt het gevoel dat ze met me meereden,
meekeken, meegenoten, meeleefden met mijn tocht. Daardoor heb ik ook
dubbel genoten van zovele aanmoedigende reacties, niet in 't minst van
diegenen die zelf een permanente last dragen van slepende ziekte of
tijdelijke bekommernissen van gezondheidszorgen of familiale problemen.
Zelfs vrienden uit de zakenwereld beschouwden het dagelijks volgen van
mijn blog als een moment van verpozing, ontspanning of bezinning. Heel
blij was ik met alle spontane reacties.
Ik ervaarde al deze
tekens van sympathie als "we zijn samen op weg en genieten jullie maar
mee". Want genoten onderweg heb ik echt, van de ontmoetingen, de mooie
natuur, de landschappen, de kerken en kathedralen, de inspanningen en
natuurlijk van mijn "peird", zonder hem had ik dit niet gekund.
Op mijn manier heb ik getracht te antwoorden met kleine daden om iedereen te honoreren met het meespelen in mijn levensfilm.
Iedereen kreeg zijn plaatsje, van Wemmel over Steenhuffel tot Compostela.
De
film zal nooit een Oscar halen, dat is ook niet nodig, maar in mijn
hart blijft hij samen met alle acteurs iets dat ik zal koesteren de rest
van mijn leven.
1001 x dank, merci, thanks to all of you.
Speciale
dank gaat uit naar de loyale hulp van mijn dochter Jorun en echtgenote
Bea voor het verwerken van - en vorm geven aan - mijn blog. Voor hun
logistieke steun onderweg (dankzij Internet) en het transfereren van
zovele hartverwarmende thuis aangekomen berichtjes. Dikke kus!
Ook
nog speciale dank aan Luc, Kasper en Guy die mij uitgeleide deden in
België en mijn vertrek gemakkelijker maakten. "Goed begonnen is half
gewonnen". Thanks friends!
Tot thuis !
René
Mijn camino beleven is:
Luisteren naar de stilte, Luisteren naar je peird (fiets), versnellingen, ketting, Luisteren naar de natuur, bomen, gewassen, grasvelden, Luisteren naar jezelf, je ademhaling, je hartslag.
Denken aan je verleden, je voorbije dag, Denken aan wat beter kon in 't verleden, Denken aan waar kan ik straks terecht, eten, slapen, Denken aan een betere morgen,
Danken voor al het mooie in 't verleden, Danken voor alle schoonheid in 't leven, Danken voor zoveel vriendschap rondom mij, Danken voor het beleven en delen van deze unieke camino.
Renatum Annaert
Categorie:Week 3
21-05-2012
Moe, maar voldaan - even rusten
Binnenkort schrijf ik hier zeker nog enkele nabeschouwingen of dingen waar ik tijdens de camino nog niks over vertelde. Tot binnenkort!
Categorie:Week 3
20-05-2012
I did it my way
Zoals afgesproken met Guy, naar de mis in de kathedraal geweest. De ambiance in de kathedraal van Santiago, ik moet het toegeven, straalt iets heel speciaals uit, mede door de aanwezigheid van de talrijke pelgrims, die in de mis van 12h verwelkomd worden. De namen van al de landen waarvan pelgrims toekwamen worden één voor één vernoemd. Toen men ook de peregrinos uit Belgica noemde schoot er, zowel bij Guy als bij mezelf, een krop in de keel. Dit was voor ons, en voor alle andere belgen un moment de gloire. Wij zaten op de laatste rij en voelden meteen dat wij in dit grote internationale gezelschap, ik schat een 50-tal landen uit de hele wereld, thuis hoorden. Het gevoel van solidariteit, dankbaarheid, gelijkgezindheid, wordt nog meer beklemtoond bij het geven van de zegen en mekaar de hand reikend in die bonte mooie kring. De voorzang van een zuster die zo zacht sprak en in één twee drie de kathedraal muisstil kreeg door haar prachtige zang waren zon mooie ogenblikken voor iedereen. De ware apotheose kwam na de communieviering op het einde van de hoogmis met de botafumeiro, het vliegende wierookvat, dat als het ware van de ene zijbeuk over het midden tot aan het plafond van de andere zijbeuk zwiert, wierook achterlatend in zijn vaart.. Indrukwekkend mooi. Kippenvelmoment temeer daar de zuster ondertussen solo een mooi lied zong en de orgelmuziek crescendo steeg. Prachtige souvenir, die Guy filmde, en waarvan ik de copy nog tientallen keren wil aanhoren en herbekijken.
Nadien zijn Guy en ik nog meer verbroederd. In een Italiaans restaurantje bekomen van alle emoties, onze levenservaringen uitgewisseld en afgesproken dat wij s avonds onze nieuwe vriendschap zouden bezegelen met een goed dinertje.
Onze gegevens uitgewisseld en ja hoor, wij zullen mekaar met de families nog graag ontmoeten. Afscheid genomen en elkaar een goede terugreis gewenst. Tot onderweg!
Categorie:Week 3
19-05-2012
Prachtige afsluiter
Dag 22
19 mei 2012
Santiago - Fisterra (- Santiago)
110 km
Vandaag dus nog eens de fiets op naar Fisterra (Cabo Finisterre). Een mooie afsluiter: nagenieten op fietsgebied, op mentaal gebied, een toemaatje, zoals bij een orkest.
4 zware regenbuien, lage wolken en mooie opklaringen. Na 50km, Noia bezocht, en tijd voor het ontbijt en een warme koffie.Heerlijk: de overschot van mijn serranobroodje van gisteren en een lekker stuk chocolade uit de nachtwinkel. En ik vond ook nog van die lekkere spekskes zoals in Bordeaux, mmmm. Op 32km van het einde van de wereld de laatste bananen en een cola gekocht.
Een prachtige route vandaag. Dankzij een plaatselijke wielertoerist heb ik zelfs eens 20km van het parcours kunnen afsnijden. Weer enkele stevige klimmetjes van 7-8%, telkens 2-4km lang. Maar nooit in de problemen geraakt, hartslag nauwelijks boven de 110. Ik speelde met de versnellingen, hoewel mijn peird op de laatste col nog eens de ketting eraf gooide. Gelukkig kon ik me nog vasthouden aan de vangrail. Ik zal de fiets in België bij Benny laten in orde zetten, hoewel ik dat klein verzetje aan de kust niet echt nodig heb. In de afdalingen liet ik me rustig gaan, uiteraard goed geremd, maar de wet van Newton deze keer mooi gerespecteerd en niet even bijgeduwd, zoals de voorbije weken. Op tijd geremd, anders was ik deze keer misschien wel in het echte hospitaal beland. Veiligheid primeert, altijd! Ik fietste vandaag ook maar met de stuurtas en 1 tas, toch een verschil van 10kg tegen de vorige dagen. Ik had dan ook het gevoel dat ik vloog, bijna zoals met een koersfiets.
Onderweg prachtige beelden van draaiende windmolens. Mooie vergezichten, de zee in zicht. Deed me denken aan de bord de mer van de Côte d'Azur, maar dan met Spaanse ondertitels. Bovendien was het zaterdag, dus weinig verkeer. De weinige chauffeurs die passeren en de schelp op mijn fiets zien, wuiven meteen. Ik ben hier ook niet alleen, er zijn nog enkele peregrino's op weg naar daar.
In Fisterra ben ik doorgereden naar de phare, het echte eindpunt. En dan retour
Santiago, met de bus, zodat ik morgen de mis in Santiago kan bijwonen.
De bus deed me denken aan de bezemwagen van de Tour, waarmee renners -kapot van ellende- teruggebracht worden naar hotel en verzorgers, hun doel over en uit. Bij mij was het echter totaal anders. Ik heb het eindpunt bereikt, even genoeg gefietst, in schoonheid teruggebracht worden, de mooie bord de mer aanschouwend vanop de dubbeldekker, daar waar ik enkele uren geleden nog pedaleerde in het zweet des aanschijns. Deels in de gutsende regen, deels bij een mooie opkomende zon, wat telkens zeer snel ging.
Terug in Santiago, nog een laatste ritje van het busstation naar het hotel, dus ook vandaag weer 110km op de teller. In totaal reed ik 2585km en zat ik 138 uur op de fiets! Nog een verkwikkend badje, een laatste handwasje, een laatste dansje op het te drogen wasgoed (ik wil geen zweetboeltje inleveren!).
Bij het inleveren van de fietsen, kennisgemaakt met Vlamingen, waaronder de sympathieke sportman Guy. Hij logeert hier enkele kamers verder. We hebben samen een pizza gegeten en ons Spaans geoefend: dos cervezas... Het werd vrij laat, het was een gezellige avond, vol hartelijke woorden. Morgen gaan we samen naar de mis. Guy vertelde mij ook dat hij, in het begin van zijn Camino, samen met Gerda Coolens (medepelgrim die ik ook ontmoette - zie blog) op een hooizolder geslapen had onderweg. Grappig en toeval! Hij toonde mij ook prachtige fotos die ze samen gemaakt hadden. Ik heb haar over mijn leuke ontmoeting met Guy een mailtje gedaan.
Categorie:Week 3
18-05-2012
De laatste loodjes
Dag 21
18 mei 2012
Portomarin - Santiago de Compostela
107 km
Ik ben aangekomen! Nog een lastige dag vol klimmetjes, maar ik ben er. 2475km in de benen, zoveel ervaringen in het hart!
Vandaag 6u6min gereden. Zoals het gezegde zegt: de laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik moet toegeven dat ik de moeilijkheidsgraad van deze laatste rit toch onderschat had. De meesten doen deze rit in twee keer, maar ja, mij kennende kon ik het ook in 1 keer proberen. En ik ben uiteindelijk op het elan van gisteren voortgegaan. Gewoon genieten, nagenieten en doorrijden.
De dag begon met een stevige klim op een nuchtere maag. Het typisch Spaanse ontbijt is erg licht: een opgeblazen croissant, keiharde boter - niet te smeren - , zo'n moeilijk open te krijgen confituurpotje en een chocolademelk. De eerste kilometers zijn bij mij altijd de moeilijkste, dat was deze laatste dag niet anders. Dat gecombineerd met meteen een klim: het leek op rijden met de handrem op. Er kwam maar geen eind aan de klimmetjes. Afdalen is in 1 2 3 gebeurd en dan terug beginnen aan de klimmetjes. Bij de eerste stop koffie gedronken met een Deense pelgrim, die goede herinneringen aan Brussel had. Zij doet deze camino gewoon om alleen te zijn. Na de koffie, adios, en ieder gaat zijn eigen weg.
Na de middag kwam er toch licht aan het eind van de tunnel, ik was dan halfweg, nog 52 km te gaan, via de N547. Ook een vreemd fenomeen: s morgens zie je honderden voetgangerspelgrims, maar in de namiddag lijken die plots verdwenen. Zij beginnen en eindigen hun dag blijkbaar veel vroeger dan ik.
In rechte lijn zou het vandaag 80km zijn, maar het boekje dat ik volg geeft de rustigste caminoweg aan, niet de kortste. Zo'n beetje alsof je van Brussel naar Oostende rijdt via Kortrijk, maar dan langs secundaire wegen. De natuur was die laatste 100km vooral landbouw, landbouw en veel boeren die aan het mesten waren. Neus dicht, ja, maar klimmen met je neus dicht is niet zo simpel.
Laatste kerkje voor SdC: idyllisch, houden zo!
Lelijke fabriek op caminoweg: asap afbreken aub!
Met de film van de voorbije 20 werkdagen op de fiets ging het beter en
beter. Na 100km kwam dan de verlossing. Of eerder het spijtige eindsignaal?
Santiago in zicht!
Het oprijden van het plein voor de kathedraal
is natuurlijk wel een emotioneel moment, maar wat mij betreft, niet te
vergelijken met de emoties bij Cruz del Ferro. Al dat volk, al die
toeristen, al die fietsen voor de onverzorgde gevels van de kathedraal:
het is niet aan mij besteed. Aan de overkant een luxehotel met vlaggen,
een doedelzakspeler, een bandje met oorverdovende muziek.
Scherpenheuvel in het kwadraat. Geef mij dan maar de binnenkant van de
kathedraal. Ik zal wachten tot zondag op de pelgrimsmis met de bekende
Botafumeiro en dan alle mensen gedenken die me lief zijn of lief waren. De
stille kleine kerkjes spraken me in deze camino het meest aan. Binnen
kaarsje aansteken en 5 minuutjes in stilte bidden. De stempeltjes van
deze kerkjes zijn me het meeste waard. Het diploma - op naam van
Renatum - hier in Santiago zal natuurlijk ook een mooie herinnering
zijn.
Vanavond een risotto gegeten bij de Italiaan en om
krachten op te doen als voorgerecht gesmolten kaas. Ik voel me nog vrij
goed, alles is geregeld voor morgen en overmorgen. Een vriendelijke
Spaanse (fietsenvervoer Soetens in Hostal Mexico), in de weer voor alles en iedereen, regelde de terugvlucht voor
mezelf en mijn peird. Maandagnamiddag vlieg ik naar Frankrijk om uit te
rusten. Hoewel, ik heb in feite nog geen rustdag nodig.
Morgen zal ik als toemaatje naar Fisterra = Finisterre = het
einde van de wereld rijden. Vroeger was dit het eindpunt van de
christelijke camino. Ik hoop dat het beter weer wordt. Ik neem morgen
wel alleen het hoogstnodige mee (reparatiespullen). Misschien heeft mijn
peird wel goesting om de zee eens te zien. Wat een zalige gedachte:
uitbollen naar het einde van de wereld...
Categorie:Week 3
17-05-2012
We zijn er bijna...
Dag 20
17 mei 2012
Villafranca del Bierzo - Portomarin
102 km
Villafranca verlaten, klaar voor de laatste dagen. Ik was van plan het rustig
aan te doen...
Toch weer 105km gedaan. Alles ging zo goed, ik dreef voort op de adrenaline van
gisteren, nog echt aan het nagenieten. Nochtans van de 105 weer 40km geklommen,
waaronder de Cebreiro en Alto de San Roque, allemaal vrij vlot. Ontspannen
geklommen, alles kon, niks moest. De Cebreiro, van 500m tot 1300m, toch
moeilijker dan sommigen dachten.
Misschien had ik wel een Tour de France moeten rijden in mijn gloriejaren. Wat
me eens deed nadenken over de profrenners. Ze rijden wel sneller, maar ze mogen
toch niet te veel klagen, he! ze maken zich vaak boos op hun entourage, gooien
fietsen weg... Misschien zouden ze bij mindere prestaties eens op teambuilding
moeten komen met fiets, gepakt en gezakt, maar zonder luxehotel, zonder massage,
gewoon zichzelf behelpen.
Hoe later op de dag, hoe beter ik me voel en
hoe beter ik rijd. En dat met meer dan 30kg onder mij: peird, zakken, bidons en
proviand inbegrepen. Spijtig dat het einde in zicht is!! Onderweg weer heel
mooie dingen gezien: indrukwekkende bruggen, wel vier keer hoger dan het viaduct
van Vilvoorde. Een mens zou er een grijze baard van krijgen! Ook nog te
vermelden: het typisch beeld van achtergelaten schoenen. Die lopen toch niet
verder op hun kousen, he? Dubbel gebruik? Gestopt?...???...???Rarara.
Natuurlijk weer een en ander meegemaakt, veel ontmoetingen om nooit te vergeten.
Onder andere: 3 uitbundig wuivendesupporters die me herkenden als Frederico
Bahamontes, de Spaanse berggeit met cero cero procent amfetamines.
Een Koreaan, die zo blij was dat hij met mijn Samsung een foto mocht nemen. He
was vely happy that the smaltphone flom his countly was. His fingel stond op het
beeld dus opnieuw ...with a smile flom hiel tot in Kolea. Volgende poging van
deze vriendelijke, graatmagere -zijn zak woog evenveel als hijzelf denk ik -
Koreaan was ok. Ik heb hem dan wat dLuivensuikeL gegeven en hij was zo dankbaar
dat hij wel drie keer geknield heeft.
Ook nog een sympathiek Nederlands koppel, Corrie en Berrie uit Maastricht. Een
pakkend moment. We waren aan het kletsen over de dingen des levens en over de
kinderen en kleinkinderen. Ik besefte dat ik ook op dat vlak veel geluk heb.
Corrie schreef iets in mijn dagboek en stond erop dat het ook op de blog kwam.
"Een bijzonder persoon hebben wij vandaag ontmoet, geweldig hoe hij deze camino
ervaart. Ik heet Corrie, mijn man Berrie. Ik bid in deze camino veel voor een
dochter die veel migraine heeft en 2 kleine kindjes en voor mijn kleinzoon Jan
die een beetje ontspoord is, niet meer naar school wil en zo. Ik hoop dat deze
camino mijn gebed zal verhoren. Vele groetjes van Corrie. Heel leuk om René te
hebben ontmoet, hij is een superman." Bij het vertrek hebben we elkaar omhelsd,
wie weet komen we elkaar weer tegen. Ik heb alvast gezegd: 'tot onderweg'.
In Somoza nog kennisgemaakt met de verantwoordelijke van een albergue, Vicente Garcia Ruiz, een
vroegere dokter uit Belgisch Congo die nu instaat voor de opvang van
pelgrims. Deze sympathieke doctor medico vreest dat er meer commercie zal komen. Hij spreekt over toeripelgrims. Met taxi's en camionetten vol zakken vliegen ze voorbij. Er zijn georganiseerde trips, VTT-ers rijden met mountainbikes op grindwegen. De echte pelgrims vinden dit maar niks. Hoe zal het evolueren?
Vandaag ook nog heel veel lieve mails, sms'jes en telefoons gehad - wat doet dat
allemaal deugd!
Het was een mooie aankomst in
Portomarin, ik logeer hier naast het kerkje, heb onderhandeld voor een grotere
kamer én lekker gegeten: een pelgrimsmenu aan 10 euro: spaghetti, 4 koteletjes met frietjes, dessert, wijn inbegrepen..
Morgen of overmorgen kom ik aan in Santiago.
Ik weet zeker dat ik dit alles zal missen. Hoewel, die mini-handwasjes? Leve
de wasmachine!
Categorie:Week 3
16-05-2012
Waar een wil is, is een weg
Dag
19
16 mei 2012
Hospital de Órbigo- Villafranca del Bierzo
105 km
Vandaag zeer mooi weer, iets frisser, maar dat was ideaal voor het hoofddoel van vandaag: de lange klim naar Cruz del Ferro en de steentjes neerleggen. Dit was het moment waarnaar ik het meest had uitgekeken, het punt dat me het meest aansprak en dat is het ook geworden.
Mijn peird had vanmorgen een platte voorband, driemaal opgepompt, nog een vierde keer. De laatste keer in het geniep toch een stukje autostrade genomen. Maar blijkbaar was het een stukje 'national'. Toch volgens Miriam uit Utrecht en Annette uit Delft die hetzelfde hadden gedaan. Sympathieke dames, tof klapke mee gedaan. En toch eens gepolst of ze Willem niet hadden gezien. Wie weet vinden ze hem wel? Nieuwe voorband bij de fietsenmaker: reparatie in 10 minuten!. Volgens hem had ik in glas gereden en was de voorband daardoor stilaan aan het platgaan. Na de grindwegen zag alles ook wit van het stof. Dus peird beetje opgepoetst en revisie en weer klaar voor de klim.
Hospital verlaten
10 minuutjes werk
Onderweg blijft het genieten en de ogen de kost geven. In Astorga mooie kathedraal met schitterende architectuur. Na Astorga richting Foncebadon. Onderweg nog een minikerkje ontdekt -Sta Catalina - met een ooievaar erop. Alles ademt hier Camino de Santiago: zelfs de rotondas!
De klim. Eeuwiglang durend. De Ventoux, maar dan mooier. Omringd door de pelgrims die stil marcheren. Een aankomst van de Tour, maar dan zonder toeschouwers. Zalig! Uniek! Overweldigend! De zoveelste bocht ... ik ben er ... nee, nog een bocht, nog een bocht en nog één en nog één en nog één... En dan de paal met het kleine kruisje in de verte. Nog 300m, nog 200m, nog 100m. Je bent er! Pure emotie maakt zich meester van iedereen.
Na enkele minuten bekomen en stilzitten, voel ik een zachte hand op mijn schouder. Een oude Nederlander komt me troosten en stopt me een energiereep toe. We wisselen enkele hartelijke woorden. Daarna nog met een Duitser, een Belgisch koppel. Iedereen is onder de indruk.
Het zo lang verwachte moment: ik heb de steentjes gelegd en aan iedereen gedacht. Familie, vrienden, kennissen. Naar Bea gebeld om dit moment te delen. Voor mijn vriend Frans die gisteren overleden is, liet ik een klein Belgisch vlagske achter met een aandenken van Frans en Marieke. Dat ze in vrede mogen rusten. Frans zou dat gewaardeerd hebben dat we hem op de weg naar SdC gedenken. Later op de dag hoorde ik dat ook golfvriend André VD is gestorven. Een dag vol emoties.
De steentjes liggen nu op hun plaats naast Cruz del Ferro, ook speciale intenties van enkele vrienden die een eigen boodschap meegaven. Magisch die plaats... Niet te vatten wat dit bij iedereen die hier bovenkomt teweegbrengt...ieder zijn eigen verhaaltje.
Ik bleef hier meer dan een uur boven en daarna begon ik aan de lange, toch wel gevaarlijke afdaling. Prachtige vergezichten van daarboven -1500 m - maar eens de afdaling begint houd je toch beter de baan in 't oog! Record met pak en zak 60.38 km u...eventjes om mijn leeftijd voor te bereiden einde van het jaar. Geen prestatie, enkel laten bollen, maar wel opperste concentratie.
Even tot rust komen in het dal, vieruurtje op de brug van Molenaseca, schitterend dorpje trouwens.
Daarna toch maar doorgereden naar Ponferrada en dan nog verder tot Villafranca del Bierzo, een intiem stadje, gezellig marktpleintje met een goede sfeer. De ideale plaats om nog een hele avond na te genieten van deze unieke dag. Buiten gegeten onder de witte parasollekes.
Nu is het nog 200km, ik zal het in 2 of 3 keer doen, afhankelijk van de col morgen. Santiago is nu echt in zicht!
Categorie:Week 3
15-05-2012
Carpe diem!
Dag
18
15 mei 2012
Carrión de los Condes - Hospital de Órbigo
148 km
Vanmorgen vrij vroeg vertrokken. Samen met vele andere peregrino's eens vroeg opgestaan. Om 7.15u lekker ontbeten met spek en eieren, om 7.30u de fiets op. Het was echt kil, tien graden. Mijn was was nog niet helemaal droog en na een paar kilometer leek het alsof ik bevroren tenen had. Gelukkig wist ik zeer goed waar precies mijn reservekousen zaten in de zak en zo kon ik verder. Ook mijn handen waren verkleumd, schakelen en remmen was moeilijk. Maar bij de eerste zon was het allemaal snel over. Zo vroeg en al honderden voetgangers op de weg. Indrukwekkend, vanwaar blijven die komen! In Spanje loopt je schaduw meestal "voor je uit" (daar je in de voormiddag westwaarts trekt). Ik vind dat een sprekend beeld: je kan jezelf niet ontvluchten, je zal jezelf onderweg ontmoeten, heel indringend...
Er is altijd iets te zien, bv.de mooie oude sluizen van de Canal de Castillo. Prachtige technische uitvoering met gebogen muren om telkens 2 schepen te versassen. In Sahagún was er vrij veel gesloten, ook de rest van de dag was het zo. Ik heb vandaag maar 1 stempeltje gekregen, in restaurant waar ik broodje serranoham kocht (ja, die geven soms ook stempels).
Wonderschone rit, allemaal op grindwegen. Dit heeft echt iets speciaals. Het geruis, gekras, geritsel op de grindwegen geeft echt een heel speciaal effect, je rijdt als het ware in een kiezelbak met muziek van wegspattende steentjes. Een zalige ervaring, iets minder voor mijn peird: dat gedobber doet pijn aan zijn hoefijzers. Gelukkig niet platgevallen, heb enkel band eens moeten bijpompen, hopelijk in orde zo.
Hele slierten peregrinos, alle nationaliteiten, jong, oud, krom, gebukt onder de zware rugzakken. En iedereen blijft even vriendelijk: 'buen camino', 'buen camino', 'buen camino'... en dan 'gracias...' Opvallend ook veel vrouwelijke Jappekes, echte giechelmiekes, maar zo fijn, een wonder hoe ze die zware rugzak kunnen dragen. Ik heb wel de indruk dat de commercie toeneemt en er ook rugzakken met georganiseerde reizen worden doorgevoerd naar SdC. Eén ontmoeting was wel speciaal, met de Duitse Francesca die de camino met haar hond doet. Iedereen heeft hier zijn verhaal, het is ronduit uniek.
De vele sms'jes en mails blijven me deugd doen. De benen zijn weer beter dan gisteren. Ik wilde zo lang mogelijk blijven rijden. Het landschap was even zo plat als een vijg, joepie, maar in de verte zagik weer bergen met sneeuw. Toch weer die Pyreneeën niet, he, die zouden toch achter mij moeten liggen Overdag rond de 23-24°: perfect dus.
Onderweg León bezocht. Door al die reclame onderweg dacht ik aan Chez Léon in Brussel enzo had ik toch wat goesting in mosselen gekregen. Met de fiets is het toch niet eenvoudig in de grote stad, had gelukkig goede kaart. Een pracht van een kathedraal, toren in volle renovatie. Mooie gebouwen errond, kraaknette, blinkende stad! Verderop ineens de baan bezet, een processie - zoals bij ons anno 1958 -eerst in de ene, dan in omgekeerde richting. Aan de klap geraakt met een Belg die in Luik gewerkt had. Op het einde wensten ze me ... jawel: buen camino!!!
7 uur op de fiets. En dan nu dus in Hospital, tweede verdieping, kamer 11. Maar wees gerust, patiënt stelt het goed en 't is maar voor 1 nacht. Ik word goed verzorgd, Het ligbad valt klein uit (1m10), maar de douche werkt perfect. En het uitzicht is fantastisch!!! Hotelleke ligt vlak naast voet de brug D.Suero de Quinones.
Categorie:Week 3
14-05-2012
Zwaarste dag
Dag
17
14 mei 2012
Burgos- Carrión de los Condes
105 km
Vandaag alweer een hete dag. Mijn benen geraakten niet echt in zwier, maar ik
heb toch de bestemming bereikt die ik voor ogen had. Eerst Burgos bezocht,
stempeltje gehaald, kathedraal bezocht, enkele prachtige gebouwen en beelden gezien en
gefotografeerd.
Burgos vlot buitengereden, maar meteen een serieuze klim van 3km, even bekomen
en terug een klim van 3km. Boven even gepauzeerd aan een heel mooi kapelletje,
Sta Barbara, waar ik de beste herinneringen aan overhoudt. Een moment van
intense stilte, zelfs mijn peird werd er stil van. Heel mooi gelegen.
Dan kon de toch beginnen, maar... ik kreeg mijn benen niet rond. Qua fietsen was
het echt een moeilijke dag. Ik kreeg dan -toeval of niet- een sms'je van
Patricia dat ik nog +/-500km moest en jawel 5 minuten later kreeg ze al gelijk:
514km. Intussen zullen het er nog 450 zijn, schat ik. Ook van Marleen kreeg ik
een heel bemoedigend sms'je.
Proviand van vandaag: 4 bananas, 1 broodje met 3 sneetjes serranoham, 1
appelsien, 1 citroen voor drinkbussen, 1 cola voor de lunch, 2x KAS limon voor
de namiddag, 1 aquarius reserve tegen da 'k flauwval en 2 bidons om water bij te
vullen waar mogelijk.
Na de middag ging het wel wat beter en de laatste 20km met wat wind mee kwam de
grote molen zelfs terug op gang. Ik reed vandaag door magnifieke natuur, met
lange klimmen die bleven duren, gecompenseerd door veel te vlugge korte
afdalingen. Alleen na het dorpje Iglesias (nee, de Julio heb ik niet gezien) -
was er een zaaaalige afdaling van wel 10km. Aan de grote boog van St. Anton
hebben twee studentes, Soraya en Marina, enkele foto's genomen. Ze waren erg
fier op hun geboortestreek en onder de indruk van het fel geëquipeerde
trekpeird.
Categorie:Week 3
13-05-2012
Bijzondere ontmoetingen
Dag
16
13 mei 2012
Najera- Burgos
117 km
Samen met Brian letterlijk en figuurlijk onder 1 dak, goed geslapen. Hoewel ik op de achtergrond het typische zaterdagavondse feestgedruis van de Spanjaarden hoorde en Brian nogal veel beans had gegeten (jaja!) en de eerste pintjes in weken deden hem wat vaker opstaan. Echt supergast! Deed me aan mijn broer Jos denken!
Zicht op Najera bij het wegrijden
Afscheid genomen en Najera verlaten, maar wie kwam ik 10km na vertrek alweer tegen: jawel, een bekende! Het werd trouwens een dag vol ontmoetingen, zie verder.
Hei Jezus...
euh ... Brian, bedoel ik!
Tussendoor ook nog even tien kilometer meegereden in een wielerkoers. En applaus gekregen! Ah ja, er reed maar ene met pak en zak natuurlijk. Bij het verlaten van de groep op een kruispunt, leerde seingever Pablo me Rioja drinken uit zo'n blaasding. Ludiek en mooi moment.
Straks aperotijd
Gebruiksaanwijzing + voorbeeld
Start operatie Rioja proeven
Stoooop (zie grond)
Operatie geslaagd: nog lekker ook!
Voorbij San Millan, in de verte mooie abdij. Het was wat minder mooi weer, ik wou dus zo snel mogelijk in Santo Domingo de la Calzada geraken.Even naar de mis geweest, Willem uit Nederland en Françoise uit Oostende ontmoet (ze woont blijkbaar vlakbij mijn zus Jacqueline). Ik was de eerste Belg die ze zag, dus ja, toch wat traantjes bij haar. Een bezoek aan de kathedraal van Santo Domingo met prachtige zijbeuken is betalend: museum, kaarsen, betalende lichten, een shop bij het buitengaan. Ruikt toch wat naar commerce. geef mij maar die kleine kerkjes zonder te veel kunsthistorici met grote fototoestellen. Ik fietste -zoals beloofd - vandaag voor de kindjes van het tragische busongeval in maart, richting Burgos.
Guardia waakt over mijn peird
Niet Brian, maar de echte Jezus
Prachtige zijbeuk
Richting Belorado werd het stilaan wat vlakker, oef!! Onderweg de bekende ooievaarsnesten gezien. Een kleine tussenstop in Leiva met wat tapas, een colaatje - ja, geen cerveza op de fiets.
Bij het buitenrijden van dit dorpje, bots ik terug op Willem. De hele namiddag hebben we samen gereden, colleke op, colleke af, elkaar gemotiveerd om vol te houden. Hij had al 40km meer gedaan ik, maar ik motiveerde hem om mee te rijden tot Burgos. Eerst even op krachten komen en elkaar getrakteerd: ik hem op een cola en een grote - ongelooflijk lekkere - tomaat. Hij mij op een stuk chocola met nootjes - weliswaar al 2 weken in de zak, dus het zag er niet uit, maar het smaakte echt goed! Hij noemde het zijn overlevingspakket en wilde het met me delen: schoon toch?! In de buurt van Villafranca hebben we zelfs een verkeerde klim gedaan, maar boven was zo'n mooi meertje, 10km extra, so what?
Samen afdaling gedaan tegen net geen 60km/u - ja mijn leeftijd moest ik toch eens bereiken op de fiets! Daarna nog minuten aan een stuk afgedaald aan 40km/u, zalig, en triomfantelijk reden we samen Burgos binnen, alsof we een rit in de Vuelta hadden gewonnen. Dit was genieten zoals op zondagmorgen met het Casino Team, maar dan met schitterend weer hier.
We zouden samen een slaapplaats zoeken, hij had al op zijn iPad zitten zoeken. Hij had al drie weken met niemand gesproken, ik noemde hem lachend Willem De Zwijger, maar tussen ons klikte het echt, wat lief en leed gedeeld, en we keken allebei uit naar een avond op zijn Belgisch. Maar vreemd genoeg was ik hem in het centrum van Burgos ineens kwijt. Twee motards van de Guardia Civil hebben zelfs nog even rondgereden of ze hem zagen, maar geen Willem meer te zien. Erg jammer!
Ik ben dan alleen op zoek gegaan naar een hotel. Ik zit hier nu op een mooie kamer, 300m van de kathedraal. Mijn fiets is goed gestald, de uitbaters zijn fier een kamer te verhuren aan een peregrino. Misschien blijf ik hier morgen toch eens wat langer, het lijkt me een prachtige stad met grote boulevards en vriendelijke mensen. Even op adem komen voor mijn laatste week...
Categorie:Week 3
12-05-2012
Peird krijgt kuren en Jezus ontmoet?
Dag
15
12 mei 2012
Puente la Reina - Najera
103 km
Vannacht goed hotel gehad, goed gesprek met de uitbater. Het stadje van Puente la Reina bezocht, prachtige kerk, stempeltje en wat bezinning, stukje van de mis meegemaakt. Een mooi sms'je gekregen van Katty en Marc, die dezelfde tocht een paar jaar geleden (met of zonder bagage?) hebben gedaan.
Bezoek aan Estella, op de top de kathedraal en een mooie abdij. Je moet het nodige klimwerk doen om er te geraken, maar 't is prachtig! Na 12km al 5km omhoog gedaan, klimmetjes van 5 en 7%. Alles ademt nu caminosfeer. De peregrinos komen als paddenstoelen uit de grond, heel veel ook te voet. Veel respect voor elkaar.
Anekdote: toen ik vanmorgen in de spiegel keek, schrok ik toch even. Misschien moet Quinten er eens een tekening van maken, Ilke kan ze dan inkleuren, maar wel volgens deze bizarre richtlijnen: wit tot de kousen, dan 3/4 benen bruin, daarna terug alles wit, 2 bruine armen aan het witte bovenlijf, de helft van de vingers bruin door de fietshandschoentjes en dan nog een bruine kop erop met een baard eraan.
Na Estella een heel lange afdaling, meer dan 40km/u, zalig in de warme wind. Lekkere pizza gegeten en 3 glazen Kas. Midden in de Rioja-streek, eindeloos mooie wijngaarden, niks anders te zien. Toch besloot ik er nog wat af te blijven, ik moet toch geconcentreerd op de fiets blijven zitten, he. Ook verzorgde kleine dorpjes met kerkjes, de klokjes hoor je al van ver. De cafés deden me denken aan Steenhuffel anno 1960: familie met kinderen komen er hun pintje drinken, met het nodige lawaai.
Vlak voor Logroño een mooi stempeltje gekregen van een oud vrouwtje. Tot dan mooi fietspad, maar Logroño zelf vond ik maar niks. Groot, 120.00 inwoners. Gelukkig was het weekend, anders zou er nog meer verkeer zijn. Echt niet mijn ding. Daarna richting Navarette.
Net na Viana is mijn peird kwaad geworden. Boos omdat hij al een paar nachten niet bij mij op de kamer mocht slapen? Wat was er gebeurd? Na een afdaling was er een serieuze bergop. Ik schakelde, maar mijn peird gooide de ketting eraf. En dus ben ik omgevallen aan 0km/u. Waarschijnlijk te snel geschakeld. Enfin, met klikken en klakken op de baan. Geen kat te zien, maar toevallig kwam er een Spaanse schone aan die me wou helpen. Ik had enkel wat schaafwonden en kan deze valpartij dus snel vergeten. Zal peird wat moeten soigneren, deze morgen was er ook al een wiel dat sleepte, dus remmen wat bijgesteld.
In Navarrete was alles bezet, een hotelier stuurde me door naar Najera. Hier ben ik aangekomen in de Albergue de Najera en ik deel een soort flat met Brian, een Amerikaan uit Colorado. Hij lijkt op Jezus- deed vandaag 31km te voet - dus het lijkt alsof ik in de hemel ben terechtgekomen. De avond ervoor had Brian zonder comfort in een kerk geslapen op reservematrasjes, omdat er nergens nog plaats was. Dus eind goed al goed op deze toch wel zware dag, met verraderlijke klimmetjes. Met deze gelijkgezinde een heel toffe avond gedeeld: goed gepraat over vanalles en nog wat, onder andere over het verlies van onze ouders - je beseft wat ze betekenen als ze er niet meer zijn.
Hij is met mij mee teruggegaan naar het restaurant en ik heb op zijn aanraden een dubbele portie spare-ribs gegeten. Een goed glas bier gedronken, dat is hier per halve liter, Brian eentje , ik heb er twee gedronken om te bekomen.
Categorie:Week 3
11-05-2012
Kan het nog mooier?
Dag
14
11 mei 2012
Puente la Reina de Jaca - Puente la Reina(bij Pamplona)
123 km
Ik wilde vroeg vertrekken om 8u, maar zag weer platte achterband. De man van het hotel heeft me dan gestuurd naar fabriek die tractors onderhoudt! Zij hebben de band hersteld en de reservebanden opgepompt en nagekeken. Super, het peird rijdt weer op zijn best!
Bye bye hotel Anaya, daar gaan we weer!
Tweede lekke band!
Langs de Route National 240, langs het prachtige "Embalse de Yesa". Kilometers lichtblauw water, deed me denken aan Lac van Saint Cassien. Wondermooi.
Daarna moest ik kiezen: rechts? links? links? rechts? En natuurlijk heb ik de verkeerde kant gekozen. Zat bijna weer op de autostrade. Gelukkig zei een werkman dat het niet mocht. Retour langs de pechstrook van het nieuwe gedeelte. Al een geluk zeg dat er weer geen politie in de buurt was. Vijf minuten later stond ik al beneden op de juiste weg, de brug met de autosnelweg 115m boven mij.
Onderweg tijd genomen voor ontbijt. "Spek met eieren eten voor zware werken (=fietsen bij +30°???) en alles opeten!" zei vader zaliger, "want ik heb de oorlog meegemaakt." OK, vake, boodschap begrepen 76 jaar later. Eieren heb ik niet gevonden, maar spek wel. Ik heb het kunnen wijzen op iemand anders zijn bord. Wie geen Spaans spreekt, moet slim zijn
Doorgereden, prachtig weer, 30°, je hoort niets, alleen in de verte het geluid van een tractor die het graan maait. Navarra-route, voorbij het geboortedorp van Indurain. Verschillende pelgrims ontmoet: de Duitse Gertrude te voet, babbelke gedaan, en een Nederlands koppel, Ada en Jos. Sympathieke mensen, slimme fietsers (15kg per persoon), beetje foto's van elkaar gemaakt. Zij hebben samen de Col de Somport overwonnen, eervolle vermelding hiervoor. Even samen genieten van een kloof (beetje zoals Gorges du Verdon). Heel speciaal was een idyllisch tunneltje, om koude rillingen van te krijgen. Ada en Jos dachten er net zo over. Het was er zo donker dat je het licht moest opzetten. Binnen heel fris, buiten 35°. Stilaan beetje bewolking (vanaf zondag zou het minder warm worden, mag gerust!)
Ada en Jos, respect!
Uniek moment
Om even stil van te worden
Rijdend op een grindweg, voel je dat er steeds meer pelgrims komen. Je ziet mensen stappen, wuiven, in het dorpje voel je de aanwezigheid, er zijn meer wegwijzers, je voelt gewoon dat je dichterbij komt.
Fameuze klim gedaan naar Javier, niet van de poes! Eerst 9%, dan 5%: afzien. Op de top is het natuurlijk genieten! Afdaling was kicken, jammer dat dat zo snel gaat. Hier kreeg ik net hartverwarmende sms'jes van Marc en Geert op het juiste moment!
Op zo'n dag is vooral drinken belangrijk. Op een bepaald moment 20km gereden en niks gevonden om bij te tanken. In totaal zo'n 6 liter gedronken: thee, water, cola en Cas, een lekker limoendrankje hier (naam verwijst naar vroegere wielerploeg). Hierbij de gebruikelijke bananen, energierepen en ... jawel, snoepjes. Twee voor tien cent, zo gaat dat hier.
Het was een vermoeiende dag, 6 collekes van 5 tot 9%. Ik weet niet wat het is, maar de laatste twee uur sloeg de turbo weer aan. Al een geluk met een stuk afdaling erbij. Dat blijft - altijd voorzichtig - kicken. Voor het eerst de grote plateau gebruikt en kleine vanachter, topsnelheid even tot 54km/u. Straf he, bijna het cijfer van mijn leeftijd.
Tof hotelleke gevonden in centrum van de stad (dankjewel Bea!), Rural al Cerco, in een oude toren, de patron spreekt Engels en ik kan hier nog eten. Alles aan voordelige prijs. Bijna te mooi om waar te zijn!
Precies bij de aankomst om 19.45u - toeval of niet? - belde dorpsgenoot van Steenhuffel, Walter. Even bijgepraat. Bij deze: nog eens bedankt aan iedereen voor alle aanmoedigende mails en berichten in gastenboek, alle sms'jes en e-mails. Ik vergeet niemand, ik heb veel tijd om over alles na te denken. Zalig zalig zalig!
Mooiste authentiek plaatse in mijn camino?
't Is nog ver en 't gaat toch zo vlug.... Take it easy, peregrino!!
Categorie:Week 2
10-05-2012
Grenzen verleggen
Dag
13
10 mei 2012
Accous- Puente la Reina de Jaca
82 km
Lang geslapen, na de late - maar leerzame - babbel met patron en een late gast. Hierdoor ook nog een stommiteit begaan: de was was vanmorgen niet helemaal droog, want ik was hem vergeten uit te wringen.Nog proberen te redden, maar in feite was het geen probleem: ze voorspelden toch 34 graden, dus na een kwartier was alles droog.
Zicht uit kamer 's morgens
Meer en meer borden
Gestart met 2 volle bidons en een flesje reservewater, na 15km nog wat bijgetankt. Ik wist dat het sowieso een zware dag zou worden nadat ik het gisteren in mijn bolleke kreeg om een ommetje te maken langs Oloron, 30km meer dan gepland. In de 'clubkleuren' ging ik ervoor.
Pelgrim in aantocht ...
...in bekende outfit?
Van Gogh met verwilderde baard? Zeker op verlof in Frankrijk?
Vandaag dus de eerste grote col in mijn leven (behalve de spielerei van de Muur met Kasper en Guy, maar dat kan je geen col noemen he!) Het werd een rustig opgebouwde rit, 20km klimmen, maar ik was nooit in paniek of zwalpend. De polsslagen gingen nooit boven de 130. Bij een normaal klimmetje heb ik 110 -125, bij normaal fietsen 100. Komt allemaal overeen met de testen, dus goed bezig. Jaja, en dit op mijn leeftijd. Voor de specialisten: alleen bij 8 à 9% ga ik tot 130. Dit waren uitzonderlijke stukken, het duurde wel heel lang. Maar nooit in de problemen geweest. Gewoon ritme houden, rustig terugschakelen. Ik heb de raad van de copains-berggeiten gevolgd, bedankt allemaal daarvoor!
Af en toe moet peird rusten, ruiter dan ook maar
Die sneeuw wil ik van dichterbij zien!
De Col du Somport
Ik moest wel wennen aan de snelheid: permanent 7 à 10km per uur gedurende kilometers. Het enige vervelende was als ik eens verkeerd terugschakelde. Dan klonk er toch eens een vloekje, niemand kon me horen, er was in 10km toch geen kat te zien. Een rit van stampen, stampen, blijven stampen! En toch genieten van de wondermooie natuur, richting sneeuw. Tussendoor enkele kleine tussenstops en een lunch aan een bergriviertje.
Lunch, bidons dans l'eau
Pieds ook!
Na drie uur continu klimmen kwam ik boven. Col du Somport 1640 m en sneeuw op de top. In España! Supergevoel! Daarna snel gedaald, voor het eerst met pak en zak, viel goed mee, geeft natuurlijk een kick. Maar altijd voorzichtig gebleven. Op dat moment flitste door mijn hoofd: heb hier letterlijk en figuurlijk
de grens verlegd. Heb dat in het verleden vaak gedaan met medewerkers
en hoop dit in de toekomst zeker nog te doen.
Het bewijs
GENIETEN!
Peird zoekt verfrissing op 1640m hoogte
De grens
En snel dat zo'n afdaling gaat!
Afdaling naar Puente la Reina
In Jaca een kwartiertje in de kathedraal geweest, enkel gebedje, geen kaarsen deze keer (ik heb het niet voor van die elektrische kaarsen). De kathedraal was van binnen buitengewoon prachtig met veel gedecoreerde zijbeukjes en gouden taferelen, midden in de commerciële winkelstraat. Doorgereden door prachtige vallei en aangekomen in Puente la Reina de Jaca. Vandaag werd het gelukkig niet zo laat als gisteren. Na 5u10 rijden om 19.00u. in hotel (de politie was zo vriendelijk me een hotel aan te wijzen). Magnifieke dag! Tijd voor de eerste Spaanse kost.
Categorie:Week 2
09-05-2012
Snikhete dag vol avontuur
Dag
12
9 mei 2012
Dax
- Accous
127 km
Van Dax ...
naar Accous
Ik heb nu al 1332 km gedaan. In de verte zie ik de Pyreneeën al. Ik heb besloten toch wat spullen terug te sturen om zo licht mogelijk de bergen over te gaan.
Less is more
Ben al blij dat ik Annaert heet, stel je voor dat ik deze naam had en dan nog meer dan 1000km moest doen!
Snikhete dag: nog 33 gr om 19 u toen ik aan pharmacie passeerde. Het asfalt plakte aan mijn wielen deze namiddag. en toch was het vandaag fantastisch aangenaam om te rijden, niet te veel last gehad, veel gedronken, overal kunnen bijtanken.
Wat een mooie streek, dit hoeft echt niet te rap vooruit te gaan, ik geniet van elk moment!
60° warm water van de bron
Kathedraal Dax
Oloron Ste Marie
Nu de cols eraan komen, toch nog eerst even de remmen laten nakijken. De pluim van de dag gaat naar de fietsenmaker in Oloron Ste Marie. Volledig nazicht en kuisen van mijn peird met nieuwe hoefijzers en al. Nieuwe remblokjes...,versnellingen nagekeken, stuur terug vastgezet...was losgekomen in de Landez door mijn stoeipartij in de duinen met Sven Nys in gedachten... Na 5km kwam hij met zijn Peugootje langs mij gereden om te vragen of mijn peird ok was... Service...du jamais vu en France!
Cycles IGOUASSEL PASCAL Rue Despourrins - Oloron St Marie
aan het wachten - peird bij de dokter
Merci Mr. Pascal!
Ik kreeg ook nog wat raad van deze supervriendelijke fietsenmaker. "...la pompe de ton velo est effectivement de la cammelote... pas au niveau de ta peird" en dus heb ik toch maar een professioneel pompje gekocht. Mijn peird is dus tiptop in orde, nu de benen nog en 't komt in orde.
Maar toen begon het avontuuur pas echt vandaag! Gereserveerd in Fontaines dEscot in Sarrance, maar ik stond voor een gesloten deur! Een verhaal om het boek van Agatha Christie te vervolledigen...Een spookkasteel? Alleen 3 blaffende honden en verdachte engelse vans voor de deur. Wel 10 x gebeld ...niks! Ik weg, op den duur met mijn licht aan, mijn nieuw peird en ik toch een beetje ongerust...Waar is dat adres?? Zouden peird en ik buiten moeten slapen zoals Jozef en Maria?
Gelukkig:eind goed al goed.... Verder gereden tot in Accous (in het Parc national des Pyrénées), daar was ik gelukkig nog welkom, pas om 21.45u aangekomen. Bewust serieus afgeweken van de normale route naar St. Jean Pied de Port, maar zeker rustiger om te fietsen!
Ik kon hier nog eten, tussen de routiers. Heb effe overwogen om een tattoo te laten zetten. Jaja, zwaar volk hier, maar zeer vriendelijk. Ondertussen mijn marcelleken aangedaan om te passen in het gezelschap. Koude schotel à volontéééééééééé met véééééél keuze.Tot 00.30 met de patron 'getraind' ...groten babbel over alles en nog wat: super! Uiteindelijk 127 km gedaan, in plaats van de voorziene 70! Morgen toch eens rustiger aanpakken? Of toch weer een uitdaging?
Categorie:Week 2
08-05-2012
Lange solotocht
Dag
11
8 mei 2012
Arcachon- Dax
166
km
Vandaag had ik in het geniep een plannetje voor mezelf gemaakt. Aangestoken door de microbe van de lange-afstandsduif Frans, wilde ik zo ver mogelijk fietsen. Zonder iets te forceren, binnen de normale grenzen. Met in gedachten alle sportvrienden die ik ooit had, van de kleine tot de grote ballekes: golfvrienden, tennis- en voetbalvrienden, van 4e tot 1e provinciale, en de fietsvrienden van Knokke en Imde.
Geen uitgebreid ontbijt vanmorgen, enkel nog de banaan en de appelsien en een colake. Zoals gewoonlijk was het het eerste uur moeilijk, beetje vierkant draaiend. Maar gelukkig had ik tegen 12u mijn ritme te pakken, ik had dan al 70km gedaan.
Tijd voor de dagelijkse provisie. 8 mei, in Frankrijk 'Jour de la Victoire', dus alweer alles gesloten. Kathedralen dicht, geen curés te zien. Gelukkig wel een boulangerie voor mijn pains à raisins, een bar à tabac voor nieuwe batterijen voor de gps en een groentewinkel voor mijn bananen. Deze keer nog drie extra boterhammen, zodat ik zo weinig mogelijk zou moeten stoppen en gewoon mijn eigen 'déjeuner sur l'herbe' zou kunnen doen.
Buiten Arcachon nog 50km heel mooie natuur, prachtige fietspaden, uniek. Fietsen langs vroegere spoorwegbeddings, toch iets anders dan Leireken. Daarna werd de natuur wat eentoniger, desolaat zelfs, bossen weg.
Tot 14 u ging alles vlot: na de frisse en bewolkte ochtend, werd het zelfs warm en zonnig. Dus overschoenen, extra mouwen en beenverwarmers uit. Zonder forceren, goed gereden tot 17u. Ik dacht: hier zit een record in, maar dan! Felle tegenwind, op kop en zijwaarts. Alsof ik aan het boksen was tegen een warme haardroger. Sint-Jacob, waarom, waarom? Daarna viel de wind toch en kon ik het laatste stuk terug wat sneller rijden, op automatische piloot.
Onderweg weer verschillende ontmoetingen die in mijn dagboek moeten. Zo was er James uit Groot-Brittannië. Hij zou ook efkens de SdC doen, maar "It's harder than I thought"... Hij is niet zo goed uitgerust en heeft de grootste problemen om zich te oriënteren op de kruispunten. En hij wil nog altijd links rijden...hoe conservatief zijn ze toch nog, he? Bij gebrek aan drinken gaven mensen op een familiefeest me gratis te drinken plus vulden ze de bidons op. Kleine Maya gaf me een ministeentje mee voor haar familie... mooi moment.
Voor de verandering zag ik nog eens een 'echt' peird! En dan was er nog die speciale voetgangersbrug: in geval van ademnood kan je er gratis air comprimé krijgen in plaats van epo!!!
In de buurt van Dax gelukkig terug een heropflakkering van de natuur, weer groener, mooie riviertjes. Tof hotelletje gevonden in Dax met mooi uitzicht. Was net op tijd binnen voor een hevige stortbui.
Vandaag dus geen bezoeken aan kathedralen, geen stempels. Enkel concentratie op eten en drinken en ... fietsen natuurlijk. Na 8 uur op mijn peird, kwam ik aan in Dax, 166km op de teller. Dit
ga ik nooit meer doen, maar ben wel trots op mijn persoonlijke
record.Super voor mezelf, ter ere van alle sportmaten van vroeger!
Morgen wil ik even uitslapen, mijn fiets in orde zetten en dan een kortere rit doen. Heb net nog een goeie diner gehad als krachtvoer, want binnenkort komen de Pyreneeën eraan.
Categorie:Week 2
07-05-2012
Fietsen in wonderland
Dag
10
7 mei 2012
Montalivet-les-Bains - Arcachon
105
km
Vanmorgen heb ik samen met Frans ontbeten en daarna is hij meteen vertrokken. Toffe ontmoeting, we horen elkaar vast nog. Vandaag kondigt zich aan als een mooie dag, het zonnetje schijnt alvast de kamer binnen!!
14.00u: Paadje naar Lacanau Ocean - ik fiets in wonderland, paradijs voor de vélo! Net panini gegeten, daarna nog ne goeie pizza in La Porge. Beetje reserves opgeslagen voor de volgende dagen. Vanavond in Arcachon misschien fruits de mer????
18:00u: Fantastische dag ...al 102 km gedaan.en niet moe...beste fietsdag a la
Sven Nys! Op bac tussen Cap Ferret en Arcachon: geweldig!
19.30u: Geïnstalleerd in proper hotelleke, vlak aan jachthaven, Hotel Orange Marine. Mijn peird staat op de binnenkoer naast mijn deur. Nu nog een restoke zoeken en ik heb er een wonderlijke, gelukzalige dag op zitten. Laatste 30km vol forsythia's: prachtig!
Vandaag is vrij goed verlopen! 5u30 op de fiets gezeten.
Na een
goede nachtrust en een lekker ontbijt werd ik uitgewuifd door de
uitbater van het hotel. Echt een adresje om te onthouden,
prijs-kwaliteit dik ok!
En dan op weg naar de boot. Jaja, kleinkinderen, bonpapa gaat de boot
naar Spanje nemen. Eerst nog 75 km fietsen. Het was bewolkt, geen
regen, maar de wind blijft uit de verkeerde richting komen. Zou
Sint-Jacob dit nog kunnen regelen? Eens de wind vanachter zou zo'n deugd
doen.
Onderweg gepasseerd in St. James. Niet enkel Steenhuffel loopt blijkbaar onder water
Maar ik heb goed kunnen rijden. Op de middag in Saintes de nodige
inkopen gedaan. Proviand van de dag: 4 bananen, 4 tomaten, 1 cola en een
zakje snoepjes. Mmmm, van die lekkere bonbonnetjes, de snoeper van de good old days is
terug. Toen ik wegreed, kwam de winkelier me nog een appelsien geven
'omdat de pélerin het nodig zou hebben vandaag'. Oei, zie ik er dan al zo slecht uit? Of zou het komen door mijn baard
die begint te groeien (scheergerief meenemen was niet nodig, weer enkele
grammetjes gespaard).
In de kathedraal van Saintes was net de mis met communicantjes uit toen
ik aankwam. De kindjes en de ouders kwamen buiten met een kaars en ik
moest denken aan de Belgische kindjes. Krop in de keel dus. Voor hen zal
ik zeker volgende week nog eens rijden. De curé schreef 'avec plaisir'
nog iets in mijn geloofsboekje. Een pakkend moment, ik ben in tranen
buitengegaan.
Op naar Royan, waar ik op 1 minuut na de boot gemist heb. Twee minuten
later kwam er nog een pelgrim aan: Frans uit Kapelle-op-den-Bos. Een
sympathieke 64-er, megafietser, heeft al 5 keer SdC gedaan, Lourdes,
Rome, Portugal... We hebben samen nog 30km in de duinen gefietst, met
den 'bac' de overtocht
gedaan en een heel toffe avond gehad. Veel gepraat over Compostela en
andere dingen.
Le Camino, c'est 20% avec les jambes, 80% avec la tête, mais c'est 100% avec le coeur... (pelgrim Tony)
Categorie:Week 2
05-05-2012
Afzien!
Dag 8
5 mei 2012
Poitiers - Saint-Jean-d'Angély
131
km
Vanmorgen eerst naar het Hotel de ville geweest. Zaterdag, dus gesloten.
Gelukkig was er een begripvolle ambtenaar die nog vanalles aan het
voorbereiden was voor de verkiezingen van morgen. Hij bezorgde me toch
nog een stempel. Morgenavond de uitslag, we zijn benieuwd.
Daarna
10km verloren gereden bij het uitrijden van Poitiers. Het begin van de
rest van een mindere dag. Regen, stortregen, onweer (met donder en
bliksem in de verte), bergop, alles wat je niet graag hebt!
Regen is ok, want dat is de natuur. Wind is ok, want dat is de natuur. Klimmetjes zijn ok, want ik heb hiervoor gekozen. En
toch: de drie samen waren wat 'trop' en 'trop is te veel'... Afzien
was dan ook het thema van de dag, maar so what? Ik heb afgezien van
kilometer 50 tot 110, maar ik heb dit wel gewild. Anderen, die het niet
gewild hebben, zien ook af. Dit besef, samen met de gedachte aan al die
sms'jes en mailtjes vol steun, hielpen me erdoor.
Pas rond 17.30u zag ik weer blauwe lucht. Totaal verkleumd ging ik in
de buurt van Aulnay een chocolat chaud drinken en mijn bidons laten
bijvullen met warm water voor de thee. De dame daar gaf me een supertip:
nog enkele kilometers verderop vond ik een tof hotelletje in Saint-Jean
d'Angély met diner + logies + ontbijt voor een habbekrats. Na deze
verschrikkelijke dag heb ik dan ook enorm genoten van het lekkere eten.
Vandaag
7uur en 16 minuten gereden, bedacht net dat dit ongeveer een werkdag is
he! En meteen relativeer ik mijn zware uren van vandaag. Morgen geven
ze nog veel 'orages', dus dat belooft. Maar nu eerst goed slapen, ik ben
doodmoe!
Categorie:Week 2
04-05-2012
Nat natter natst !
Dag 7
4 mei 2012
Vouvray - Poitiers
118
km
Een koninklijk ontbijt op het kasteel... ideale locatie voor zo'n moordscenario van Agatha Christie! Fantastisch dat de hoteleigenaars dit een pelgrim aan een prijsje lieten meemaken.
Een dag vol regen, tegenwind, afgezien! Niet alleen onder de brug was er water: overal water...
4 mei, 4 kaarsjes voor allen die ik liefheb in de kathedraal van Tours.
Poitiers by night, prachtig!
Categorie:Week 1
03-05-2012
Bijzondere ontmoeting en unieke logies
Dag 6
3 mei 2012
Chateaudun - Vouvray
112 km
Jaja, ik krijg ook hier mijn rituelen. De dag begint met een bezoek aan de plaatselijke markt voor het inslaan van de proviand: 5 bananen, 4 mandarijnen en bij de bakker 2 pains de raisins. Twee dingen heb ik al geleerd: op tijd eten en op tijd drinken. Voor de drank is het voorlopig simpel: af en toe een cola en voor de rest mijn eigen brouwsel. Vers water vind je hier overal en ik heb zakjes groene thee mee van thuis (ahum, klinkt beetje als de Hollandse formule he), dus ik maak bidons met thee, veel water en bij de koffie gekregen suikertjes erbij (tip van mijn Mexicaan!)
Ik heb ook nog even een rondritje in Chateaudun gemaakt, hier en daar zelfs beetje uitleg gekregen, iedereen was erg vriendelijk. Alleen vragen ze hier de hele tijd of ik 'Hollandais' ben. Zie ik er dan zo Hollands uit?
Onderweg kwam ik pelgrim Tony tegen, te voet, helemaal in de ban van Compostela, zijn reis aan het vervolledigen van vorig jaar. Een goede babbel gehad, hij vertelde dat Cabo Fisterra de max is... Hij heeft enkele zinnetjes in mijn dagboek geschreven die ik ga koesteren. We hebben ook nog wat proviand uitgewisseld: hij gaf mee stuk kaas, ik gaf hem enkele babelutten van bij ons. Deze ontmoeting met een gelijkgezinde vond ik één van de mooiste momenten tot nu toe!
Verder naar Vendôme gereden: magnifiek. Misschien nog mooier dan Chartres? Binnen in de kathedraal - toeval of niet - een bandje met mijn lievelingsmuziek van Sarah Brightman. Om de 2 uur kom ik een auto tegen, een prachtige streek, het wordt met de dag zaliger om dit avontuur te doen.
Daarna richting Tours, mooi weer, beetje tegenwind, maar te doen. Voor het eerst mijn korte - zo zacht als een pamperke - Assos-broek aangedaan. Het ene kasteel na het andere, de Loirestreek is prachtig, o.a. Vouvray, een wijn die ik -toevallig?- al een hele tijd graag drink.
Onder het motto 'Een nee heb je, een ja kan je krijgen', fietste ik het imposante kasteel van Jallanges binnen. Een klein jongetje kwam me begroeten en ging zijn vader halen. En jawel, dankzij de supervriendelijke eigenaars lig ik hier nu in de bovenste kamer (aan gunsttarief voor pelgrims als er geen andere plaats is) te genieten van een flesje witte huiswijn. Ik vond dat dit wel mocht na 6 dagen fietsen. Heb geen avondeten gehad, dus ik speel voor aapje en eet de laatste banaan op. Morgenvroeg is er wel ontbijt. Ik heb 2 dagen geen mails of internet gehad, maar ik mis niks meer en ben gelukkig. Mijn peird staat op de binnenkoer te wachten om morgen richting Poitiers te rijden. Dankuwel Sint-Jacob.
"On va a Compostelle pour cueillir une étoile, son étoile, on marche avec le coeur et la route est belle." (schreef Tony in mijn dagboek)
Overdag rond de 23-24°: perfect dus.
