Jaja, ik krijg ook hier mijn rituelen. De dag begint met een bezoek aan de plaatselijke markt voor het inslaan van de proviand: 5 bananen, 4 mandarijnen en bij de bakker 2 pains de raisins. Twee dingen heb ik al geleerd: op tijd eten en op tijd drinken. Voor de drank is het voorlopig simpel: af en toe een cola en voor de rest mijn eigen brouwsel. Vers water vind je hier overal en ik heb zakjes groene thee mee van thuis (ahum, klinkt beetje als de Hollandse formule he), dus ik maak bidons met thee, veel water en bij de koffie gekregen suikertjes erbij (tip van mijn Mexicaan!)

Ik heb ook nog even een rondritje in Chateaudun gemaakt, hier en daar zelfs beetje uitleg gekregen, iedereen was erg vriendelijk. Alleen vragen ze hier de hele tijd of ik 'Hollandais' ben. Zie ik er dan zo Hollands uit?

Onderweg kwam ik pelgrim Tony tegen, te voet, helemaal in de ban van Compostela, zijn reis aan het vervolledigen van vorig jaar. Een goede babbel gehad, hij vertelde dat Cabo Fisterra de max is... Hij heeft enkele zinnetjes in mijn dagboek geschreven die ik ga koesteren. We hebben ook nog wat proviand uitgewisseld: hij gaf mee stuk kaas, ik gaf hem enkele babelutten van bij ons. Deze ontmoeting met een gelijkgezinde vond ik één van de mooiste momenten tot nu toe!

Verder naar Vendôme gereden: magnifiek. Misschien nog mooier dan Chartres? Binnen in de kathedraal - toeval of niet - een bandje met mijn lievelingsmuziek van Sarah Brightman. Om de 2 uur kom ik een auto tegen, een prachtige streek, het wordt met de dag zaliger om dit avontuur te doen.

Daarna richting Tours, mooi weer, beetje tegenwind, maar te doen. Voor het eerst mijn korte - zo zacht als een pamperke - Assos-broek aangedaan. Het ene kasteel na het andere, de Loirestreek is prachtig,  o.a. Vouvray, een wijn die ik -toevallig?- al een hele tijd graag drink.

Onder het motto 'Een nee heb je, een ja kan je krijgen', fietste ik het imposante kasteel van Jallanges binnen. Een klein jongetje kwam me begroeten en ging zijn vader halen. En jawel, dankzij de supervriendelijke eigenaars lig ik hier nu in de bovenste kamer (aan gunsttarief voor pelgrims als er geen andere plaats is) te genieten van een flesje witte huiswijn. Ik vond dat dit wel mocht na 6 dagen fietsen. Heb geen avondeten gehad, dus ik speel voor aapje en eet de laatste banaan op. Morgenvroeg is er wel ontbijt. Ik heb 2 dagen geen mails of internet gehad, maar ik mis niks meer en ben gelukkig. Mijn peird staat op de binnenkoer te wachten om morgen richting Poitiers te rijden. Dankuwel Sint-Jacob.

"On va a Compostelle pour cueillir une étoile, son étoile, on marche avec le coeur et la route est belle." (schreef Tony in mijn dagboek)

Om 7 u ontbeten, beetje muizenissen over mijn banden die ik kost wat kost wil oppompen. Lucht kost niks, maar je moet het erin krijgen he! Niet evident. Gisteren 12 pompstations gedaan zonder luchtpomp, 13e eindelijk een pomp, maar 'hors service'. Pffff, ik heb mijn Frans vlagske van mijn fiets gehaald... en laat het Belgische hangen.

Na het eerste colleke van de dag spreek ik een koppel aan of ze toevallig geen pomp in huis hebben. Wat een geluk: het zijn wielertoeristen en dus rij ik even later met goede banden weer verder. Bedankt Serge en Françoise.

Net voor Chartres beland in een gesloten pizzeria, maar die mensen waren zo vriendelijk me toch nog een beetje 'poulet' aan te bieden, een appel en bonbons voor onderweg. Iedereen is zo vriendelijk tegen pelgrims. Je hoort 'bon voyage', het lijkt alsof je op een wolk naar Compostela fietst.

In Chartres aangekomen. Jan, ge hebt gelijk: 't is prachtig. De kathedraal, de glasramen... Er was net een viering bezig, mooie gezangen, genoten van deze magnifieke plaats. Stempel gehaald en 2 penningen voor de kleinkinderen. Daarna nog kaarsje aangestoken voor de kleinkinderen en alle kinderen van de familie.

Daarna doorgefietst tot 20.00u, het was fris weer, geen zon, maar ook geen regen, windstil: zalig. Wel wat klimwerk gedaan, dus 's avonds toch stikkapot. Misschien daarom dat ik een upgrade kreeg naar een mindervalide kamer waardoor mijn peird bij mij kon slapen? Gelukkig slaap je na een pelgrimsrit goed, want met die autosnelweg, trein, enz zou ik anders geen oog dichtgedaan hebben.

De dag gestart met een licht ontbijtje. Fiets opgepikt aan de receptie, het geeft toch een goed gevoel als die veilig staat: 'mijn peird is mijn kapitaal" op deze tocht.

Om 9u ging de kathedraal open, maar er was nog niemand gezien. Dan maar tot aan de pastorie gegaan, waar de curé - stel u voor: in volle voorbereiding voor een begrafenis-  met een heel mooie pen een handtekening gezet heeft. Misschien nog meer waard dan een stempel? Alleszins weer een mooi moment.

Als teken van erkentelijkheid voor mijn "3 musketiers" (alhoewel het soms ook kleine boeven zijn –zie dag2), Kasper, Luc en Guy, hield ik eraan nog een 2^e stempel te gaan halen in het Office du Tourisme voor die zware rit van gisteren die we toch zwaar onderschat hadden. Zoveel wind en verraderlijke hellingen!

Tot in de vooravond was Sint-Jacob me vandaag wel goed gezind. Om 10u ben ik dan echt vertrokken, heel ontspannen weggereden uit Saint-Quentin. Tot 14u was het  zon, windstil en bergaf. En bergaf bolde vandaag wel vanzelf (Luc zou jaloers zijn). Gemiddeld 20km per uur gedaan, dus dat viel goed mee.

Ook de hellingen waren zachter en al snel stond ik met "mijn rode duivenkeven" in Noyon. Onderweg magnifieke uitzichten met grote koolzaadvelden, toffe dorpjes, met overal(!) gesloten épiceries. "Les Français  font le pont, monsieur le pélerin." En het zal een grote pont zijn, want morgen is ook nog alles gesloten. Dat belooft.

Een pelgrim op de brug van de Somme	Jammer genoeg maakten er anderen een andere brug...

Terwijl ik in Noyon op een stempeltje wachtte –dit wilde ik toch graag ter nagedachtenis van vader zaliger die tientallen Noyon-duifprijskampen meedeed- ontmoette ik een Frans Spaans gezinnetje. De kinderen waren in de ban van mijn fiets en nieuwsgierig naar de verhalen over Compostela. En ook tof: ze boden me spontaan een belegd broodje aan. 

Na het mooie stempeltje, terug beginnen peddelen, peddelen, alles ging vanzelf, op het einde nog een beetje wind mee, kortom superbenen vandaag.

Na wat zoeken toch nog een goedkoop hotelleke gevonden in Clermont.

De laatste kilometers nog wat gas bijgegeven en toeval of niet, de laatste kilometers heb ik  op de pechstrook van de autostrade gereden (alle Fransen zaten naar Sarkozy-Hollande  te kijken). 3 kilometer, gelukkig geen politie gezien.

En dan, pech, 500m voor de afrit,  achterste band kapot. Ik ben nog nooit zo snel van een afrit gegaan. Ik moest denken aan Sven Nijs, maar heb de fiets toch maar niet op de schouder genomen, maar voorzichtig verdergeduwd. De conciërge van het hotel is me dan komen oppikken, ik heb nog snel iets gegeten en pas om 22u heb ik nu even de tijd voor de blog. Ik hoorde dat er veel mensen mee lezen en dus meeleven, dus bedankt iedereen. Doet enorm deugd.