Mijn "onvergetelijke" camino heb ik met plezier gedeeld met jullie. Ik
heb nooit het gevoel gehad van eenzaamheid. Veeleer : ik doe en kan het
wel, rijd alleen, zorg alleen voor eten, drinken en slaapgelegenheid.
Want
tijdens mijn camino voelde ik zoveel ruggensteun van het thuisfront,
echtgenote, kinderen en zelfs kleinkinderen (bijna 3 en 7 jr), familie,
broer en zussen, vrienden, medewerkers van nu en van vroeger, vele
kennissen om mijn sportieve wielervrienden niet te vergeten. Dit hield
me echt overeind wanneer het moeilijk was, en ik letterlijk en
figuurlijk op de tanden moest bijten, want die momenten waren er ook.
Talrijke berichtjes via de blog, g-mails, sms'jes, hebben me bereikt tijdens mijn camino. Telkens heb ik getracht om asap te antwoorden, hopelijk is het altijd gelukt.
Zoveel
hartelijke boodschappen kon ik niet nalaten te laten liggen tot na mijn
terugkeer. Van sommigen had ik echt het gevoel dat ze met me meereden,
meekeken, meegenoten, meeleefden met mijn tocht. Daardoor heb ik ook
dubbel genoten van zovele aanmoedigende reacties, niet in 't minst van
diegenen die zelf een permanente last dragen van slepende ziekte of
tijdelijke bekommernissen van gezondheidszorgen of familiale problemen.
Zelfs vrienden uit de zakenwereld beschouwden het dagelijks volgen van
mijn blog als een moment van verpozing, ontspanning of bezinning. Heel
blij was ik met alle spontane reacties.
Ik ervaarde al deze
tekens van sympathie als "we zijn samen op weg en genieten jullie maar
mee". Want genoten onderweg heb ik echt, van de ontmoetingen, de mooie
natuur, de landschappen, de kerken en kathedralen, de inspanningen en
natuurlijk van mijn "peird", zonder hem had ik dit niet gekund.
Op mijn manier heb ik getracht te antwoorden met kleine daden om iedereen te honoreren met het meespelen in mijn levensfilm.
Iedereen kreeg zijn plaatsje, van Wemmel over Steenhuffel tot Compostela.
De
film zal nooit een Oscar halen, dat is ook niet nodig, maar in mijn
hart blijft hij samen met alle acteurs iets dat ik zal koesteren de rest
van mijn leven.
1001 x dank, merci, thanks to all of you.
Speciale
dank gaat uit naar de loyale hulp van mijn dochter Jorun en echtgenote
Bea voor het verwerken van - en vorm geven aan - mijn blog. Voor hun
logistieke steun onderweg (dankzij Internet) en het transfereren van
zovele hartverwarmende thuis aangekomen berichtjes. Dikke kus!
Ook
nog speciale dank aan Luc, Kasper en Guy die mij uitgeleide deden in
België en mijn vertrek gemakkelijker maakten. "Goed begonnen is half
gewonnen". Thanks friends!
Tot thuis !
René
Mijn camino beleven is:
Luisteren naar de stilte, Luisteren naar je peird (fiets), versnellingen, ketting, Luisteren naar de natuur, bomen, gewassen, grasvelden, Luisteren naar jezelf, je ademhaling, je hartslag.
Denken aan je verleden, je voorbije dag, Denken aan wat beter kon in 't verleden, Denken aan waar kan ik straks terecht, eten, slapen, Denken aan een betere morgen,
Danken voor al het mooie in 't verleden, Danken voor alle schoonheid in 't leven, Danken voor zoveel vriendschap rondom mij, Danken voor het beleven en delen van deze unieke camino.
