We stonden iets later op dan gewoonlijk om het ontbijtbuffet mee te pikken. Daar ontmoetten we een professionele Spaanse ballonvaarder die het komende jaar boven de woestijn van Wadi Rum ging vliegen, een mooi vooruitzicht! Daarna reden we dan zonder bagage het stuk naar boven tot bij het bezoekerscentrum. Daar werden we omzwermd door Bedoeinen die allemaal de mooiste jeep en de sterkste kamelen hadden om ons tot elke plek in de woestijn te brengen. Wij kochten gewoon ticketjes en reden met de fiets tot in het dorpje Rum, een tiental kilometer het reservaat in. Daar konden we onze fietsen achterlaten bij een winkeltje en wandelden dan de oneindigheid in. We hadden opgevangen dat een wandeling naar Khazali Canyon en daarna tot bij Little Bridge ons wel enkele uren ging zoet houden, dus wij op weg! De wandeling door de woestijn ging langzaam door het mulle zand, maar we zagen de gigantische canyon toch snel dichterbij komen. Onderweg was er weer een 4x4 die vast kwam te zitten en nadat we die mee op weg hadden geduwd liepen we de canyon in. Hier zijn oeroude rotstekeningen te zien. Van hier ging het richting een kleine natuurlijke rotsbrug enkele kilometers oostwaarts. De uitzichten waren de hele dag door geweldig, alsof we op een andere planeet zaten. De rotsformaties lijken zo uit een zee van zand op te stijgen. Van hieruit staken we de grote zandvlakte over tot bij Lawrence Spring. Vele scenes van de film Lawrence of Arabia zijn trouwens in deze woestijn opgenomen. Daar aangekomen kregen we voor een kleine prijs een kamelenritje terug naar het dorp Rum aageboden. De schoenen zaten weer aardig vol zand, dus was dat een goed plan. Hotsend en botsend kwamen we 45 minuten later aan (wel zalig om doen) en was het gevoel van een goed fietszadel toch een pak comfortabeler! We reden nog even om langs het dorpje Diseh waar we in het pikdonker aankwamen en we shoarma aten en frisdrank dronken voor een gezemelijke rekening van 2.5 euro. Met enkel het lampje van mijn fiets reden we de 10 kilometer terug naar ons tentje en konden daar weer terugkijken op een actieve rustdag.
And off we go! Ik had de dag voordien gezien dat het een gestage klim ging zijn tot 1500 meter, gespreid over 2 dagen. Gestaag was het, en klimmen ook. Geleidelijk aan verdween de Rode Zee uit ons gezichtsveld en waren we omringd door torenhoge bergen waartussen de weg omhoog klom. De vrachtwagens vlogen en kropen ons om de oren. Eentje ging zo traag dat ward er zich op een steile helling aan kon vastgrijpen. Ik probeerde uit alle macht om tot bij de truck te geraken, maar moest opgeven. Enkele minuten later reed er weer zo`n slaktruck voorbij en nu was het mijn beurt! Ward loste zijn truck een kilometer verder maar slaagde erin om die van mij te pakken te krijgen. Zo bolden we samen tegen 14 per uur de heuvel omhoog en kregen we een thumbs-up van de chauffeur. Don`t try this at home, daar zou ik het zelf ook niet wagen...
Na een 50 kilometer kwamen we aan de afslag naar Wadi Rum en werd het een pak rustiger. De vlakke weg was rechts omzoomd met mooie rotsformaties en links zagen we een uitgestrekte zandwoestijn. We reden langs een woestijnresort (Beit Ali) en vroegen of we daar ons tentje niet konden opzetten. Dat mocht voor een redelijke prijs, waardoor we de volgende dag onze bagage niet tot boven in Rum zelf moesten zeulen. We installeerden ons en zagen dat de zon nog lang niet onder ging. We trokken met onze fietsen de woestijn en konden daar vooral vaak afstappen door het mulle zand. Ook 4x4`s kunnen een slechte dag hebben en vlakbij ons reed er een zich vast. We schoten te hulp en na veel gesleur en geduw was hij weer de baan op. Wij beklommen de hoogte berg die we in de buurt konden vinden, althans dat was de bedoeling. Toen de richels wel erg verticaal werden was ik echt niet meer op mijn gemak en besloten we om de zonsondergang te bekijken vanop zijn minuscuul kleine broertje, een kilometer verderop met de fiets. Daar hadden we een prachtig zicht en konden we met vermoeide benen in het pikdonker terug naar ons resort rijden. Het buffet was meer dan ok en na een avond lokale muziek kropen we ons bed in...
Na een voormiddagje regelen, shoppen, informeren, fietste ik de 13km richting de luchthaven van Aqaba om Ward op te gaan halen. De bewakingsagenten bij de ingang hadden een halfuurtje nodig om te begrijpen wat ik daar kwam doen. Iemand ophalen met een fiets, zeker? Erg verdacht allemaal, maar na een poosje mocht ik dan toch verder. Ward was daar zijn fiets al helemaal in elkaar aan het vijzen en na een blij weerzien trapten we de lange rechte baan naar Aqaba af. We installeerden ons in het hotel waar ik al even verbleef en gingen dan iets eten in wat ondertussen mijn stamrestaurantje was geworden. We planden zo goed en zo kwaad als we konden de eerstvolgende dagen en gingen vroeg slapen. Heel leuk om eens met iemand anders dan jezelf Nederlands te praten...
Ik had gerekend dat ik een dag ging over hebben om wat te rusten in Aqaba (voor ward hier toekomt), maar ergens had ik plots 2 dagen over, geen idee waar ik me misrekend heb...wel goei nieuws!
Deze dagen bestaan uit stadslenteren(om nog wat spullen voor onderweg te kopen), liften naar de koraalstranden in het zuiden, snorkelen en goedkoop en lekker eten! Vanop dat strand in Jordanie zie je rechts van je Israel, voor je Egypte en links van je zie je Saudi Arabie.
Onderwater is hier zoveel te zien! Ik ben beperkt tot het wateroppervlak, omdat ik nog niet kan duiken, maar zelfs dan moet je moeite doen om de koralen niet aan te raken. Je wordt omringd door vissen in allerlei maten, kleuren, aantallen. Ze zwemmen onder je, naast je en als je niet oplet tegen je aan. Van een type vis kon ik zelfs de voorkant niet onderscheiden van de achterkant (tips welkom). Daarnaast veel zeesterren, koralen, gigantische zee-egels (schoenen aandoen), roggen en alen. Voor een snorkelrookie als ik was het wat veel ineens... doet me des te meer zin krijgen om na de fietstocht door jordanie mijn duikbrevet te halen in Dahab, Egypte.
Morgen landt Ward hier en zullen we onze route door Jordanie eens bekijken. Hoe we het ook draaien of keren, we beginnen met een klim tot op 1800 meter, mijn benen gaan niet weten waar ze het hebben!
Dag 74 - 29/10 - Shizzafon Junction - Eilat - Aqaba (90 km)
Er waren geen tanks over mijn tent of mijn fiets gerold vannacht, maar wel was ik regelmatig wakker geschoten van machinegeweren die in de buurt afgevuurd werden, die mannen moet ook oefenen he. Maar al bij al goed geslapen!
De zon stond al hoog (al was het nog maar 7u) en de weg ging verder waar hij gestopt was, zaagtandplateaus zover het oog reikt. Ik kwam al gauw aan op een weg die ik enkele dagen oostwaarts verlaten had, de route 90 van Jeruzalem naar Eilat. Vanop deze platte baan zie je links van je de Aravavallei (die lang lang geleden de Rode en Dode Zee verbond), daarachter de hoge bergen van Jordanie, en rechts van je de bergen waarachter de Negevwoestijn ligt. Voor je ligt er niets, behalve een lange rechte baan die de Aravawoestijn in tweeen splijt. Rond de middag kwam ik dan eindelijk aan in Eilat. Ik stuurde recht naar het strand, bestelde een Mojito, en dronk die in een teug leeg, wat toch raar deed op een lege maag. Ik kocht nog een microSDkaartje, om mijn muziekloosheid eindelijk op te lossen en besloot dan richting de grens te fietsen. Eilat zelf zag er geweldig commercieel uit en ik ging mogelijk problemen krijgen aan de grens, dus wilde ik wat tijd winnen. Verschillende mensen hadden me gewaarschuwd dat fietsen regelmatig geweigerd worden. De reden is dat vele Jordaanse kinderen er een speciale hobby op nahouden: stenen gooien naar fietsers. Groepen fietsers worden meestal genegeerd, maar een eenzame fietser, of een duo zou er frequent mee te maken krijgen. Dit is niet agressief bedoeld, maar eerder spelenderwijs, zoals sneeuwballen naar auto`s. Om ongelukken te vermijden laten ze daarom soms fietsers niet door aan de grens. Men had me aangeraden niet te zeggen dat ik slechts een rondrit ging maken, maar dat ik op weg was naar India, en mits een verbod hopeloos vast zou komen te zitten. Zo gezegd zo gedaan, ik waande me op weg naar India (via Irak dan maar, lekker veilig), deed mijn lange broek weer even aan en zette mijn zonnebril af. Ik vroeg aan 2 vriendelijke israelische douanebeamtes nog even hoe het zat ivm fietsen en een van de twee antwoordde me eerlijk: "It depends on the Jordan schmuck (zo zei ze het) that is sitting on the other side...maybe see you soon!" Ik ging dan maar hopend op een geschikte schmuck tot bij de Jordaanse grens en daar ging alles supervlot. Ik moest zelfs mijn fietszakken niet opendoen. "What is in there?" vroeg de beambte "Bathroom" zei ik. "And there?" "Bedroom." "Ok, welcome to Jordan!" Ik moest mijn visum voor een maand zelfs niet betalen.
Ik had op voorhand via Ward contact gezocht met een man in Aqaba, en die had me die ochtend nog gezegd dat ik Very Welcome was om bij hem te blijven slapen. Eens in Aqaba was hij echter niet meer te bereiken, dus heb ik mijn intrek genomen in een hostel vlak naast de moskee. En die maken al vroeg van hun oren...Gisteravond al een stukje vis gegeten, en dat was al geen slecht begin!
Dag 73: 28/10 - Mitspe Ramon - Shizzafon Junction (91km)
Zonder iemand in het hostel wakker te maken, was mijn fiets rond 8u terug klaar en ging ik nog even langs de supermarkt. De komende twee dagen ging ik slechts 1 winkeltje tegenkomen, dat mogelijk gesloten was, dus ik had eten nodig voor 48 uur. Ik vertrok om 9u via de afdalende haarspeldbochten de krater in en was blij te zien dat uit de krater klimmen aan de overkant wel meeviel. Het relief was vreemd die dag. Hoewel ik sowieso moest afdalen, bracht ik toch meer tijd door met klimmen dan met dalen. Het was een zaagtandpatroon dat me telkens 20 km lang deed stijgen om dan 5 km als een baksteen naar beneden te vallen. Letterlijk de trap af dus. Ik kwam inderdaad niet veel tegen, op weer die Grand Canyon landschappen na. Wel hoorde ik na 60 km iets wat op een stevig feestje leek. Na een helling was daar plots een groene zone vol palmbomen van waaruit veel beats kwamen. Ik daarheen, ik moest toch een schaduwplekje zoeken om te eten. Het bleek een hippiegemeenschap genaamd Shittim, iets wat op een Indische Ashram leek. Ze waren daar net aan het opkuisen na een festival de voorbije dagen en deden dit liefst onder de oorverdovende tonen van housemuziek. Ik bleef er enkele uren om wat uit de middagzon te blijven en werd bijna overtuigd om die avond mee te mediteren en daar de nacht door te brengen. Ik was echter in al mijn woestijntijd nog nooit een avond alleen geweest en ik vond dat het daar tijd voor was. Ik bedankte voor het aanbod (ze gaven me nog 2 pintjes en een stuk kaastaart mee) en reed verder, op zoek naar een eenzame slaapplek. Probleem! Aan beide kanten van de weg stonden waarschuwende borden: "Firing zone - Entrance Forbidden". Ik zag regelmatig tanks vuren, hoorde machinegeweren in de verte en ook waren er constant straalvliegtuigen aan het overvliegen. Volgens mij dient dat in dit grensgebied meer om de Egyptenaren en Jordanen te imponeren, maar goed, een slaapplek vinden was moeilijker dan gedacht. De berm van de weg stond vol met rupssporen, ik kon dus zelfs niet vlak naast de weg kamperen. Het werd stilaan donker en in de verte zag ik mijn weg langs enkele heuvels lopen. Hopend op een plekje daar trapte ik verder. Na de eerste heuvel vond ik links van de weg een rij bomen waarachter ik me wel kon verstoppen. Achter die rij bomen was er een open veld en daarachter en hoop olijfbomen, compleet met irrigatieslangen. Hier zal het Israelische leger niet komen oefenen.
Het avondeten was een succes! Bij gebrek aan een originele saus besloot ik mijn bosbessenconfituur bij de pasta met groenten te gieten, een aanrader! En de overschot de volgende morgen smaakte nog beter. Als dessert van het avondeten smaakte de kaastaart en de pintjes deden de rest. Na enkele bladzijden in mijn boek ging ik even buiten liggen, het was al lekker fris, maar de maan scheen te sterk om veel sterren te zien. In Jordanie zou mijn kans nog wel komen...
Dag 72 - 27/10 - Mitspe Ramon (Bezoek Makhtesh Ramon)
Vandaag de eerste rustdag sinds Jeruzalem, en ik had het wat nodig ook. De voormiddag was nog niet te heet, perfect voor een wandeling door de krater. Langs een wit-groene route ging ik samen met Mariska (een Haagse hostelbewoonster) de krater in. Het was een knappe wandeling die na enkele kilometers op de bodem van de krater uitkwam en zo oostwaarts tot bij de grote weg. Hier was het even wachten op een lift terug naar boven, maar na 20 minuutjes onze tactiek aanpassen (al dan niet met zonnebril liften, heeft de vrouw dan wel de man meer succes?) kregen we een lift in een miniautootje van 2 israeli met Dana (een grote puppy!!!) op de achterbank. Mariska had het niet zo met honden en dus werd ik vakkundig afgelekt door Dana tot we boven waren. Daar aangekomen snel de douche onder en daarna de hele namiddag lezen in "de eenzaamheid van de priemgetallen", hangend in de hangmat...Die avond was de shabbat gedaan en ging ik op zoek naar iets om te eten. Waar ik hier steeds naar zoek, zijn hun gigantische bruine boterhammen met grote hoeveelheden groenten, vlees, en een soort bbq-dressing. Enorm goedkoop en je kan er zeker een halve dag tegen. `s Avonds las ik mijn boek verder uit, dan kon ik dit dik boek uitwisselen tegen een lichter exemplaar voor onderweg: "The Medusa Stone" ideaal! Geweldig interieur trouwens in het hostel!
De school waar ik verbleef is een afgelegen campus van de Ben Gurion Universiteit in Beersheva en huist een enorme hoeveelheid onderzoekscentra, klaslokalen en andere accomodatie. Ik mocht gaan ontbijten tussen de studenten in de grote refter.
Mijn enige verplichting vandaag: aankomen in Mitspe Ramon en de machtige Makhtesh Ramon aanschouwen: een krater van 40km lang, 8 km breed en 500 meter diep. De afstand was niet groot, maar ik moest toch weer stijgen van 500 naar 900 meter: het dak van de reis tot nu toe!
Vreemd hoe automobilisten relief echt verkeerd inschatten. De ene zegt dat ik vooral naar beneden zal rijden, terwijl de ander zegt dat ik er nooit op 1 dag zal geraken. Ik ben gelukkig met de 2.5 uur terwijl de gids in de school (zelf een fietser) me minstens 3.5 uur had gegeven, en ik heb me niet geforceerd .
Het Green Backpackers Hostel werd zo aangeprezen in de Lonely Planet dat ik daar eens poolshoogte moest gaan nemen. Toen ik de ideale blogcomputer zag staan was ik verkocht. Nadat ik me geinstalleerd had ging ik al even kijken of ik die krater kon vinden. Het licht was magnifiek, doordat de zon al zo laag stond. Wat je 500 meter onder je ziet is prachtig. Alle kleurschakeringen die een rots maar kan hebben, worden hier bovengehaald, afgewisseld met diepe schaduwen door die lage zon. Het voelt echt vreemd om verticaal naar beneden te kijken langs die rotswand, en je ogen hebben moeite met het inschatten van de hoogte, omdat het gewoon niet klopt...
Morgen mag ik eerst een wandelpad van 2 uur gaan doen en daarna spring ik op de fiets om de krater te doorkruisen, op weg naar het zuiden, en over enkele dagen Eilat!
Dag 70 25/10: Ir Govot - Yerukham - Sde Boker 77km
Ok, ze hadden mij toch wat schrik aangejaagd voor wat komen ging. We zaten op -200meter en uiteindelijk zou ik via 600 meter terug naar 400 zakken om dan nog eens naar 700 te klimmen. Dat zijn maar cijfers, we zien wel. Maar de weddenschap had me wel extra gemotiveerd Het klom geleidelijk aan door een woestijn van rotsen en eenzame bomen. Ik kwam boven aan een heuvel en toen zag ik in de verte de Aqrabbim Ascent. Het leek een skipiste, compleet met slalomroute en het zag er oneindig uit...er zat niet veel anders op dan dichterbij te kruipen. Het werd er niet beter op...die slaloms zagen er echt steil uit. De eerste meters deden echt pijn en na 3 slaloms zweten gleed ik weg in het grind. Opnieuw vertrekken was onmogelijk doordat het zo steil was. Ook naar beneden toe vertrekken en dan snel omkeren ging niet omdat het zo smal was. Duwen dan maar. Na twee uur duwen en af en toe even fietsen was ik boven, volgens mij drie jaar ouder geworden. De kuiten brandden en ik besloot daar te gaan zitten voor een 2e ontbijt.
De afdaling ging door een woestijnvlakte, dit was een druk schietterein voor het israelisch leger want de jets vlogen laag over en ik hoorde regelmaitg ontploffingen in de verte. Ook een vreemd soort zeppelin stond in de woestijn opgesteld. Ik dook een krater in (Big Crater) en moest ook die weer uitklimmen langs westelijke kant, weer een lastig klimmetje dus. In Yerokham vond ik snel de weg zuidwaarts die naar Sde Boker leidde, een kibboets op weg naar Mitspe Ramon. Het uitzicht was keer op keer geweldig, ik waande me soms op de maan. Ik waagde voor het eerst in Israel om zonder Tshirt te rijden. Ik rijd sinds enkele dagen ook met lange broek, op aanraden van iedereen die ik tegenkwam. Het was echt heet en dus moest ik het occasionele geroep van jongeren er maar bij nemen... Ik kwam aan bij een school en ze hadden daar nog een bed vrij, met zicht op de machtige Wadi Zin! Ik vond een pub waar ik La Chouffe kon krijgen en geraakte aan de praat met aardig wat locals.
Wekker om 4 uur, auw! In het pikkedonker reed ik door de woestijn de heuvel op tot bij de voet van het fort Masada. Daar liet ik mijn fiets staan. Er vertrekt daar een pad (Snake Path), bestaande uit trappen en grind, om je tot 60 meter boven zeeniveau te brengen, een klim van 400 meter dus op de letterlijk nuchtere maag. Het was een erg zware klim, maar boven aagekomen bleek ik alleen. Ik zag al wel andere klimmers onder mij het pad bestijgen, maar daarboven was ik alleen met enkele berggeiten. Ze verschoten waarschijnlijk even hard van mij als andersom. Nu was het wachten op de zon. De foto`s zijn niet bijgekleurd, het was prachtig! Nadien bezocht ik het fort en daalde dan af, blij dat ik het gedaan had. Het verhaal gaat dat dit het laatste fort was dat de Joden in handen hadden toen de Romeinen de regio veroverden. Toen de Romeinen toch dreigden het fort in te nemen, pleegden alle aanwezige Joden zelfmoord boven op het fort.
Ik nam mijn fiets en reed terug zuidwaarts, langs de Dode Zee. Deze weg was minder vlak dan ik dacht maar de wind duwde me aardig verder. Aan het einde van de Dode Zee is het de beurt aan industrie om veel plek in te nemen. Mineralen, zout en cosmeticaingredienten worden hier massaal uit de bodem en het water gehaald, waardoor er veel zwaar verkeer over de wegen dendert.
Ik wilde rond Ir Ovot, de plek vanwaar ik terug westwaarts moest rijden, slapen. Ik daalde een zandweg af tot bij een Biblical Site, waar net een filmploeg bezig was met opnames van de regio. Erg professioneel hadden ze een kraan met daarop een 3D-camera. Ze waren bijzonder blij me daar te zien want ze misten nog een shot met een fietser. Ziedaar: het lot! Ik mocht vooral niet aan de bepakking van mijn fiets komen en moest zo het shot in komen gereden en dan stoppen en op de kaart kijken. Achteraf het resultaat gefilmd, ik hoop het op facebook te krijgen. Ondertussen had ik met de manager van de site (een Texaan) afgesproken waar ik mijn tent kon zetten en was ik uitgenodigd om mee te komen bbqen. Er bleek daar een zestal jonge vrijwilligers te zitten die hielpen de site te onderhouden. Met hen en de pater familias (Jim uit Texas) heb ik zowat de ganse avond gepraat. Ze verklaarden mijn route voor de volgende dag "plain crazy" en wedden dat ik de volgende avond gewoon terug bij hen zou staan. Dit omdat op mijn route de Aqabbim Ascent bleek te staan...wist ik veel wat dat was...
Nadat ik mijn fiets weer proper had bepakt, reed ik tot het checkpoint dat me weer over de grens naar Israel zou leiden. Hier mocht ik de hele bepakking weer demonteren, om alles door de scanner te sturen. Geen probleem natuurlijk en na een klein uurtje was ik weer de baan op. De volgende heuvel was het landschap totaal anders! Palestina was groen en rotsachtig, maar nu keek ik plots uit over een zandplateau. Ik zag daar ook mijn eerste kamelen! Arad lag slechts enkele kilometers verder en van hieruit zou ik die namiddag Masada bezoeken met de bus. Ik vroeg de weg naar het hostel bij een pompstation, en terwijl zij het uitzochten stelde ik het zadel en de versnellingen van hun fietsen bij ("I think my bike is broken! Uphill I go really slow!"). Het hostel gevonden bleek het volgeboekt en viel mijn plan in duigen. Er was nog een hostel aan de andere kant van het fort, bij de Dode Zee, een luttele 68km omrijden, waar het 5 km in vogelvlucht zou zijn. Gelukkig was het veel bergaf. Ik dook van 600 meter boven zeeniveau tot 400 meter onder zeeniveau! Ik ontmoette 2 motorrijders onderweg van Zuid-Afrika naar Europa, die me waarschuwden dat ik met mijn fiets Jordanie niet zou binnen geraken, en ze konden dit staven met een document...toch iets om uit te zoeken de komende dagen.
Aangekomen aan de Dode Zee moest ik dan weer noordwaarts, langs de luxehotels en zoutwinningsplaatsen. Aan de overkant zag ik de bergen van Jordanie boven de mist uitsteken! Toen ik de heuvel bij Masada was opgereden bleek dit hostel niet open, doordat er een muur was ingestort de vorige dag. Meteen ook de reden dat Arad volzet was. Mijn tent mocht ik op de heuvel niet opzetten, dus bolde ik weer naar beneden, waar ik een Bedouinentent zag staan naast het vliegveld. Ik mocht mee in de tent slapen en ik had daar een gezellige avond, met veel gebarentaal! Ik ging vroeg slapen want de volgende ochtend zou ik de zonsopgang boven op het fort willen aanschouwen!
Die ochtend vertrok ik op tijd voor een korte eerste etappe tot aan het checkpoint voor Bethlehem. Ik kreeg enkel de vraag gesteld of ik mijn paspoort bij had, en mocht verder rijden. Bethlehem is de stad waar de Church of Nativity (met een minuscule voordeur) staat, en waar Jezus zou geboren zijn. Een onverwachte mensenmassa op dit onchristelijk vroege uur blokkeerde de toegang tot de geboorteplaats zelf, en wachttijden werden geschat op 3 uur. Nou! Dan maar gewoon de kerk bezichtigen, die wel mooi was, en dan verder bollen. Een vriendelijke pompbediende (wiens pomp op een doodlopende straat staat door de scheidingsmuur) wees mee de weg riching Hebron. Onderweg werd ik meermaals uitgelachen met mijn korte broek door locals, zo gaat dat hier, maar het meest van de tijd moest ik me bezig houden met high fiven, wedstrijdjes bergop met kleine kinderen (ik won meestal) en aanmoedigingen in ontvangst nemen. Ik stopte bij een fruitkraam om een tros druiven te kopen en ook daar wist de verkoper me te zeggen dat het altijd rechtdoor was, wat ik wel wist, maar je moet iets zeggen he. In Hebron volgde ik de pijltjes naar de Ibrahimi Mosque en kwam zo diep in de Oude Stad terecht. Daar wist Ahmed me te overhalen mijn fiets in zijn garage te zetten, en een stukje pizza te eten. Om bij die moskee te geraken moet je door een grondige veiligheidscontrole, en de fiets mag daar niet binnen. Na mijn bezoek betaalde ik Ahmed voor de pizza en wilde mijn fiets terug halen. Dit kon uiteraard niet zomaar! Nadat ik de plotse parkingprijs had gereduceerd van 10 shekel naar 2 shekel, mocht ik mijn ros toch uit de garage halen. Mijn kompas gaf zuidoost aan en ik probeerde de stad zo uit te rijden. Hebron is erg heuvelachtig en stilaan kwam ik in grimmigere wijken terecht, zonder uitzicht op beterschap. Mensen kwamen uit hun huizen en keken me argwanend aan. Voordien had ik gelezen dat er in Hebron wijken zijn waar Joodse nederzettingen zijn en buitenstaanders niet welkom zijn. Ik besloot een stuk terug noord te rijden en meer de vallei in (daar lag de grote weg). Het werd drukker en ik zat op een bredere baan, maar hopeloos vast in het verkeer. Omstaanders begonnen aan de spullen van mijn fiets te komen en ik voelde me niet op mijn gemak. Een agent kwam tussenbeide en stelde voor om mij de stad uit te leiden, na een 10 minuten durende discussie met omstaanders over de juiste route. Hij startte zijn motorfiets en zo werd ik, onder politiebegeleiding (met zwaailicht en nu en dan sirene!) de binnenstad uit geescorteerd, via allerlei kleine baantjes. Aangekomen bij een universiteit charterde hij een taxi, die ik niet mocht betalen, en moest ik die taxi volgen tot op de grote baan. Het zou me uren gekost hebben om zelf die stad uit te geraken, en nu heb ik er een arm-der-wet facebookvriend bij!
Van hieruit was het een prachtige weg langs zwaar beveiligde Joodse nederzettingen in Palestina. Het begon stilaan te regenen en ik moest nog een heel eind tot in Arad. Het werd al aardig donker en ik draaide Susya in, ook zo`n nederzetting. Ik ontmoette de directeur van een internaat vlakbij, waar ik de nacht mocht doorbrengen. De kinderen waren geweldig! Erg intelligente ("Wanneer vind je je reis geslaagd?"), zelfstandige en luide kinderen. Ik kookte op de speelplaats en daarna speelden we pingpong, basketbal en leerden ze me backgammon. Ik mocht gelukkig in de begeleiderskamer slapen, want in deze school mogen de kinderen kiezen wanneer ze gaan slapen...
Ik kende Jeruzalem enkel van naam, en wist dus echt niet waar te beginnen als ik `s ochtends aan de ontbijttafel zat. Zowel mijn boek over israel als de gasten van het hostel vonden vier dagen te weinig om de stad deftig te kunnen bezoeken, maar meer dan drie dagen tijd had ik echt niet. 1 november zou ik in Aqaba moeten zijn, en tussen mij en die plek ligt nog een mooi stukje woestijn! Ik koos er eerst voor om de Oude Stad te gaan bekijken. Al wanneer ik aankwam bij Yaffa Gate was ik overweldigd door de reusachtige muren die de stad omringen. Ik wandelde langs een van de vele souqs tot bij de klaagmuur (Western Wall horen ze liever hier) waar slechts enkele Joden aan het bidden waren. De muur was wel erg indrukwekkend. Ik ging vervolgens naar de christelijke wijk en volgde de Via Dolorosa van begin tot eind. Dit is de weg die Christus waarschijnlijk gevolgd heeft van zijn plaats van veroordeling door Pontius Pilatus tot bij de plek waar hij gekruisigd werd. Deze route wordt door pelgrims continu al zingende gevolgd met replica`s van het kruis van Jezus. Al ben ik geen erg gelovig persoon was dit toch een tocht die deed nadenken. Aan het eind van die route ligt de plek waar Jezus vermoedelijk is gekruisigd en verrezen. De kerk die nu op deze plek staat (Sepulchur Church) is een enorm druk bezochte plek voor Christenen van alle strekkingen: Grieks orthodoxen, katholieken, armenen, ... Speciaal om zien in deze omgeving was ook het Ethiopische klooster. Nadien trok ik de Olijfberg op om de zon te zien ondergaan achter de stad. Ik wist dat vele Joden bij zonsondergang richting de klaagmuur trokken en daar samen gingen dansen en zingen, om de Sabbat in te luiden. Het was geweldig om zien. Wel raar hoe die normaal gezien stoicijnse figuren plots de pannen van het dak staan dansen en zingen. Uit respect voor hen mogen daar op dat moment ook geen foto`s worden genomen. Na een tijd leer je ook de verkeersstromen in de stad kennen. Probeer niet tegen de stroom gelovigen in te gaan wanneer ze ergens moeten zijn. Moslims die het vrijdaggebed tegemoet gaan, Joden op weg naar de klaagmuur, Jezuieten op de Via Dolorosa, daar kan je niet tegenop... In hostel Abraham waren ondertussen veel mensen toegekomen die ik ook al in Tel Aviv had leren kennen. Doordat het vrijdagavond (avond voor de Shabbat) was, was er echter niets open van bars ed en bleven we gezellig in het hostel. De volgende morgen ging ik om 6u met de fiets de Olijfberg op om de zonsopgang te kunnen bewonderen boven de Oude Stad. Prachtig hoe de Dome Of Rock in brand lijkt te staan in de ochtendzon, en hoe je de stad hoort en ziet ontwaken. Ik ontmoette daar een man die geboren is op Mount Olive en me de correcte geschiedenis (niet de gemediatiseerde) van de stad vertelde. Op de weg naar beneden zag ik de deur van de tombe van de Maagd Maria open staan. Er bleek net een dienst bezig te zijn die wel een indruk op me naliet. Diep onder de grond baden vooral vrouwen rondom een tombe, waar enkel de priester binnen mocht. Terug in het buitenlicht besloot ik naar het Israel Museum te gaan, vreemd genoeg wel open op Sabbat. Daar zag ik de Dode Zee Rollen(daar mocht ik geen foto`s nemen), die voor de geschiedenis van het Joodse volk van onschatbare waarde zijn en die deels hun recht op Israel legitimeren...waar natuurlijk niet iedereen het mee eens is. Daarnaast was er een schaalmodel van de stad rond het jaar 70 na Christus (net voor de vernietiging door de Romeinen) op een schaal 1/50e, echt knap! De rest van het museum ging over de geschiedenis van de oertijd tot nu. Dit moet zowat de langste tijd zijn die ik ooit vrijwillig in een museum heb doorgebracht! `s Avonds ging ik met mijn twee Nederlands compagnons (Jacob en Martine) lekker eten in een bistro vlakbij het hostel. Daarna nog wat matchkes pool in het hostel en dan weer slapen. De laatste bezoekdag wilde ik eindelijk de Temple Mount (Dome of Rock en de Al Aqsamoskee) bezoeken. Dit moet zowat het heiligste stukje aarde op deze planeet zijn, en het meest bevochten. Jammer genoeg zijn de openingsuren erg beperkt voor niet-moslims en stond er een rij van enkele uren voor de poort. Ik besloot mijn laatste dag nuttiger te spenderen en fietste naar de Garden Tomb. Daar aangekomen bleek die zondag gesloten. Net op dat moment kwam er een priester naar buiten die mij en een vrouw die naast mij stond vroeg of we toch wilden bezoeken.We konden ons geluk niet op. Normaal is deze prachtige tuin vergeven van de toeristen en nu kregen we een prive ticket. De vrouw (Monique) deed me een groot plezier door het hele scheppingsverhaal nog eens op te frissen en uit te leggen wat The Garden Tomb juist was. Deze plek is een tweede mogelijke plaats waar Jezus is gekruisigd, begraven en herrezen en sluit veel beter aan bij beschrijvingen uit de Bijbel. De rollende steen voor de tombe, de kruisiging naast een drukke baan, een "wheeping room" naast het graf. Monique liet me de passage uit de bijbel lezen en het was echt exact beschreven zoals ik het met mijn ogen zag: wel speciaal. Daarna zakte ik af naar mijn Nederlands vrienden en The City Of David om de tunnels (ooit gegraven om de watervoorziening van de stad veilig te stellen) door te wandelen. Dit hield een wandeling in door een pikdonkere, smalle, lage tunnel waarin een 30 cm water stroomt. De eerste meters waren niet geruststellend maar geleidelijk aan werd je het wel gewoon. Zoals beschreven aan de ingang was deze wandeling niet geschikt voor zwangere, corpulente of claustrofobische mensen. Nadien kookten we ons potje in het hostel en daar is nu een Vrij Podium bezig. Morgen vertrek ik richting Palestina. Bethlehem, Hebron en Arad liggen op mijn route en ik heb geen enkel idee waar ik ga geraken, veel hangt af van het relief natuurlijk... De slaapplaats zal ook wel duidelijk worden onderweg. In elk geval hebben de mensen van het hostel me veel goede raad en eventuele slaapadressen gegeven, want wildkamperen in Palestina wordt ten stelligste afgeraden!
Om 5u ging de wekker en het was inderdaad al aardig licht. Na een ontbijtje van overschot van pasta en wat meloen trapte ik om 6u weg. De weg bleef onverhard en regelmatig moest ik door rivieren waden en door grote riolen onder autosnelwegen kruipen om de route te blijven volgen. Avontuurlijk, dat wel! Nabij Elad deed ik een stevige helling voor niets, denkend dat ik op het goede spoor zat. Bovenaan echter geen spoor van het Israel Trail logo. Ik bleek inderdaad beneden over een minuscuul wegwijzertje gekeken te hebben en had niet gezien dat naast de snelweg een smalle gracht liep : mijn route! Deze bracht me bij een mooi Romeins mausoleum. Van hieruit kwam ik in de heuvels terecht. Een pad vol steengruis ging gestaag door een bos de hoogte in en ik vond na een tijd een tempo dat ik kon volhouden zonder continu onderuit te schuiven. Na dit bos kwam de route op een grote weg uit, die ik dan ook volgde. Na twee kilometer bergaf: geen wegwijzer... maar wel een grote pijl: JERUSALEM. Het spoor bijster fietste ik over de grote weg en kwam daar een zekere Ronen tegen: hij was erg geinteresseerd in mijn reis en zei me dat het de moeite niet was om terug naar het trail te gaan. Vanaf de heuvels is het zelfs voor mountainbikers niet meer te doen. Hij gaf me het telefoonnummer van kennissen in Jerusalem die met wel wilden hosten en zo trapte ik over de grote baan de heuvels door. Stilaan werden de eerste tekenen van Palestina zichtbaar. Overal schoten wachttorens uit de grond en was de weg afgeschermd met enorme hoeveelheden prikkeldraad en een muur waar Leuven Centraal jaloers op zou zijn. Deze muur is gebouwd langs heel de grens met de Westelijke Jordaanoever door Israel om zelfmoordterroristen uit Palestina te ontmoedigen, en dit blijkt effectief te werken. Regelmatig word ik tegengehouden voor een ondervraging en zijn er wegblokkades. Langs de weg staan er grote borden met allerlei dingen die Palestijnen (zo staat het er) niet mogen doen: een bepaalde afslag nemen, verder rijden op de autosnelweg, omkeren, dichtbij de afrastering komen,... Ik voelde me op een erg rare manier opgelucht dat ik wel alles mocht. Niemand maakt uiteindelijk een probleem van mijn trip en ik krijg van een vriendelijke Israelische soldaat zelfs sandwiches voor onderweg! Ze wijzen me de weg en doen teken dat het steeds bergop is. Dat klopt! De 20 km die nog resten gaan continu omhoog en brengen me gelukkig in iets frisser weer, daar beneden flirtte het kwik met de 40graden. Na een lange tunnel vlak voor Jerusalem besluit ik niet op het aanbod van Ronen in te gaan. Verse vrienden uit Tel Aviv gaan naar een hostel in het centrum (Abraham Hostel) en vragen waar ik uithang: . En hier zit ik dan! Moe maar gedoucht plan ik de komende dagen. Ik reken dat ik drie dagen in de stad kan doorbrengen zonder me te hard te moeten haasten om op tijd in Aqaba bij Ward te zijn, dus ik denk dat ik dat ga doen! Tips van mensen die hier al eens geweest zijn, zijn van harte welkom!
De voormiddag gebruikte ik om mijn route richting Jeruzalem te plannen en botste ik op "The Israel Trail". Een trekkingroute, bedoeld voor wandelaars of gemotiveerde mountainbikers, van het uiterste noorden naar het uiterste zuiden van het land. Deze route passeert Tel Aviv en Jeruzalem, dus besloot ik deze te volgen. Ik verliet het hostel rond de middag. Om bij de monding van de rivier Yarkon te geraken moest ik de kust van Tel Aviv tot boven de stad volgen. Die kust is een prachtig fietsstuk: perfect aangelegd, en met alle accomodatie die een strandtoerist zich maar kan indenken: douches, toiletten, kleedhokjes, voetsproeiers, ... Verder is die strook volgezet met bars, restaurants, palmbomen. Onze (verse?) Antwerpse burgemeester zou hier eens moeten komen kijken! Van daar volgde ik de Yarkon over een fietspad zo glad als een biljartlaken (ik was tot hier erg kritisch over het mountainbikegehalte van de route, maar wel tevreden!) omgeven door allerlei sportaccomodatie. Klimmuren, baseballvelden, fitnesstoestellen, tennisterreinen, ...Ik werd om de oren gekletst met elektrische scooters, tandems, inlineskaters, segways en ander duur spul. Hier kwamen de snobs van Tel Aviv hun conditie op peil houden, dus! Met mijn hebreeuws kaartje probeerde ik de route zo goed mogelijk te volgen. Na een tiental kilometer draaiden deze yuppies stuk voor stuk om en werd de route plots overhard. Niet gewoon gravel waarop je kan doorrijden, maar mul zand. Regelmatig moest ik een stuk duwen omdat ik daar continu weggleed. De valpartijen waren frequent maar zacht en de rivier naast me werd stilaan een rietveld, die erg moeilijk om volgen was. Vaak reed ik de rivier over zonder het door te hebben waardoor ik op mijn passen moest terugkeren om aan de goede kant te blijven. Ik kreeg na een tijd door dat er soms een rood-wit-blauw teken naast de weg was geschilderd, wat op de Israeltrail duidde, ik was juist! Om deze route zo avontuurlijk mogelijk te houden, maakte de weg soms rare kronkels en ontweek hij systematisch de bruggen over de rivier om je door doorwaadbare plekken te sturen. Aangezien ik geen watersloefkes heb, is dit een tijdrovende maar verfrissende onderneming voor mij! Ik besefte plots dat de Israelieten er dezelfde tijd op nahouden als wij, Belgen, waardoor het rond 17u al aardig donker werd. Ik passeerde nog gauw het oudste betonnen huis van Israel (een pomphuis) en kwam toen aan bij een Baptist Village. Daar gaven twee Amerikaanse arbeiders me toestemming om in de tuin naast hun werkhuis mijn tentje te zetten. Gelukkig was er nog een tankstation vlakbij, dus kon ik mijn benzinefles om te koken, vullen. Om 19u was het aardedonker en kroop ik de tent in om nog wat te lezen en ik ging slapen om 21u, vastbesloten om om 6u de volgende ochtend op te staan! Ik was trager gevorderd dan gedacht, door het zware offroadwerk en het is na de middag echt te heet om bergop te fietsen, wat morgen het geval is. En ik wou echt wel in Jerusalem geraken.
Vandaag was, na uitslapen, het eerste werk om de fiets terug in elkaar te vijzen. Daarvoor eerst de inbussleutel gaan kopen bij de fietsenwinkel in de buurt natuurlijk. Als mijn fiets terug een fiets was reed ik wat rond in de stad om een boek over Israel en Palestina en een goede fietskaart te vinden. Ik belandde in een tweedehands boekenwinkeltje (Halpers) waar je gemakkelijk een dag kan rondhangen. Allemaal Engelstalig en over elk mogelijk onderwerp! Ik was eerder op zoek naar een recente Lonely Planet en die vond ik in het Dizengoff Shopping Center. Een fietskaart waarop 1 cm slechts 1.5 km is, is ook een aangename verandering tegenover Turkije: 1 cm was daar 7.5 km! Gelukkig staat in Tel Aviv alles nog in 2 schriften (Hebreeuws en Latijn) op de borden, dus vond ik vlot alle wijken die ik wilde zien. Hummus behoorde ook tot mijn eerste kennismakingen met de Israelische keuken en daarna ging ik zwemmen op een van de vele mooie zandstranden die de stad rijk is. Ik merkte al gauw dat ik op het officieuze gaystrand van Tel Aviv (Hilton Beach) was beland en verhuisde zonder dralen naar een familievriendelijker strand, want ik had geen zin in geexperimenteer die dag. Daarna bezocht ik Yafa, het oudste gedeelte van Tel Aviv en een wirwar van kleine steile straatjes, echt gezellig. Nadat ik wat groenten had gekocht voor het avondeten had ik heel veel moeite om het hostel terug te vinden en ontdekte daar aangekomen dat er avondeten was voorzien door de vrijwilligers van het hostel, cool! De avond ging weer enorm snel voorbij door de geweldige sfeer die er in het hostel hing, iedereen was erg open en je merkte er vooral hoe klein de wereld is. Er waren daar ook gasten die hun 68e (!!!) avond ingingen op die plek, om maar een beeld te schetsen van hoe goed het daar is. Onder het motto, je moet weggaan als het nog leuk is, besloot ik toch om de volgende dag rond de middag op de fiets te springen...waarbij ik mijn keuze heel goed moest motiveren tegenover de medegasten .
Ik moest natuurlıjk eerst even de huurwagen terug naar Fethıye brengen, dıtmaar de route over de bergen, was knap maar koud! Nog eventjes langs al onze adressen ın Ölüdenız om dag te zeggen en dan met de bus, weer over de bergen, terug naar Antalya. Een avontuur! De bus rıjdt tergend traag, claxoneert naar alle voetgangers om zeker te zıjn dat ze nıet mee moeten en stopt bıj verscheıdene cafés zodat ıedereen even de benen kan strekken, meestal "fıfteen mınutes!". Wanneer we ın een dorp arrıveren, toetert de chauffeur, zet de motor uıt, en wacht geduldıg tot ıedereen uıt zıjn huıs ıs gekomen en ın de bus ıs gekropen. Daar kan De Lıjn nog ıets van leren! En als je geen haast hebt, ıs het een prıma manıer van reızen, voor mıj dus ook!
De dagen nadıen lıepen we vooral door Antalya op zoek naar nog wat dıngen voor de vlıegreıs voor sam en mıj. Cadeaus uıtzoeken, zıen dat we beıden alles foto's van elkaar hebben, fıetsen demonteren zodat ze ın de kartonnen dozen passen (thanks SDS Bısıklet) en bagage uıtwısselen zodat ık zeker alles heb voor mıjn solostuk door Israel.
Bıj sam lıep het ınpakken en vertrekken alvast heel smooth, op het feıt na dat de buslıjn (dıe 1000% zeker reed dıxıt een turk) toch nıet meer reed. We waren dankzıj een taxıchauffeur dıe nıet ınzat met de grote kartonnen doos veel te vroeg op de luchthaven en hadden dan ook alle tıjd om zeker te zıjn dat we beıden alles bıjhadden. Afscheıd nemen ıs nooıt leuk, maar deze keer was toch een unıcum tot nu toe. Alleen achter gelaten worden op een exotısch contınent, het voelt toch wat vreemd aan... Mijn dag alleen in Antalya vond ik een platform vlakbij het water vanwaar je direct de zee in kon springen. Normaal moest je betalen om hier te liggen, maar omdat ik niet genoeg geld bij had liet de vriendelijke uitbater me gratis blijven. Daar een beetje gesnorkeld en wat gelezen. Normaal ben ik erg slecht in niets doen, maar op deze knappe plek ging het me eigenlijk wel goed af! `S avond was het tijd voor een erg nuttige acitiviteit: een Engels sprekende kapper vinden! Kort geknipt (en voor dezelfde prijs ook maar ineens geschoren) greep ik de laatste kans om een authentieke Turkse hamam te doen, in de 600 jaar oude Sefa Hamam. Eerst een kwartier zweten op de warme stenen en dan kwam een grappige oude Turk me halen om eerst met een zware schuurspons mijn hele lijf onder handen te nemen en dan met een soort van zeepkussen alles mals te kneden. Zalig! Als je daarna in je badjas van een appelthee en druiven zit te genieten, voel je je toch als een God in Turkije. Op de terugweg raakte ik nog aan de praat met Michaela, een archeologe die enkele maanden de sites van de Zuidkust van Turkije ging onderzoeken... al duikende wel te verstaan. Van een fascinerend beroep gesproken! Snel mijn duikbrevet halen! Volgende dag moest ikzelf naar de luchthaven om naar Tel Aviv te vliegen. Ik kwam daar in Israel pas om 22u aan en besefte op tijd dat ik niet de juiste sleutel bij had om mijn stuur terug op mijn fiets te vijzen, die bout zit op een ambetante plek. Met kartonnen doos vol fiets mocht ik dus met een taxi tot bij het Florentine Hostel bollen, waarbij de chauffeur gretig gebruik maakte van mijn zelfgemaakte plannetje. Daar plofte ik neer op het veel te gezellige terras en bleef tot een kot in de nacht praten met mensen van elke denkbare nationaliteit: Mexicaans, Australisch, Nieuw-Zeelands, Amerikaans, Argentijns, Deens en natuurlijk ook Frans, Duits en Nederlands! Geweldig gezellig hostel!
We kregen een zalıg ontbıjt op het dakterras bıj een al warm ochtendzonnetje en een horde voorbıjvlıegende paraglıders. Ergens toch een opluchtıng dat we de ups en downs van dıe dag nıet met de fıets moesten doen. 17 kılometer omhoog, we hadden het wel gedaan, maar we hadden er toch twee uur op gezwoegd... De uıtzıchten waren wéér geweldıg: de kustweg slıngerend langs de rotsen, groene valleıen ıngebed tussen krıjtwıtte bergen en nu en dan een ıdyllısch strandje. We gıngen even wandelen langs de rotstombes ın Üçagız en trokken dan naar Olympos, een oud-Hellenıstısche stad ten westen van Kumluca. Al dıe ruınes zıjn op een manıer toch steeds unıek. Deze door hun locatıe tussen de flanken van de berg Olympos (er zıjn 20 bergen Olympos ın de wereld) dıe een valleı vormt dıe uıtkomt op een strand. Alle gebouwen zıjn ondertussen overwoekerd door een dıcht bos en dıt maakt geeft alles een raar sfeertje. Er zıjn resten te zıen van een vıssershaven, een brug over de rıvıer, een gıgantısche tempelpoort en graftombes. Knap waren de mozaıekvloeren dıe te zıen waren ın een oud relıgıeus gebouw. Hıer begon het te gıeten en dan haastten we ons naar de auto. op weg naar Antalya. Onderweg reden we nog langs Demre/Kale, de plaats waar de heılıge Sınt-Nıkolaas (Noel Baba) furore heeft gemaakt waardoor hıj ons nu telkens op 6 december snoep moet brengen...
Het mag gezegd worden: de ıntocht ın Antalya was mınder feestelıjk dan we gehoopt hadden. Nıet vechtend tegen de wınd stılaan de stad zıen dıchterbıj komen en voor een laatste keer recht gaan staan op de pedalen om een heuveltje te overwınnen, maar gezapıg aanschuıvend ın de wegenwerken, waarbıj je lınkervoet toch een beetje zeer doet van al dat ontkoppelen Dıe auto ıs trouwens een enorm nadeel bıj het zoeken van een geschıkt pensıon, waar raak je dat dıng kwıjt bıj een hotel bedoeld voor rugzaktoerısten?
Maar we hebben het gehaald!
We hebben 3267 kılometer gefıetst, 200 kılometer met de boot en 300 kılometer met de auto. We hebben 8 landen befıetst: Oostenrıjk - Slovakıje - Hongarıje - Kroatıe - Servıe - Bulgarıje - Grıekenland en Turkıje! We hebben een tıjdzone overschreden. We hebben heel veel geluk gehad onderweg met vanalles en nog wat (weer, pannes, gezondheıd) en hıer en daar een tegenslag (weer, pannes, gezondheıd). We hebben geweldıge mensen ontmoet en onbeschrıjflıjk mooıe plaatsen gezıen. We hebben onszelf en elkaar beter leren kennen en hebben (gewoon voor de sport natuurlıjk) al zıtten dromen over nıeuwe bestemmıngen. Ook zıjn we blıj dat we ondanks het feıt dat we GEEN ervarıng hebben met fıetsreızen alles toch betrekkelıjk goed ıngeschat hadden. Het was een super eerste deel van de reıs, het ıs een beetje raar om te denken dat ık eıgenlıjk qua tıjd nog maar halverwege zıt.
De komende dagen hıer ın antalya pluızen we uıt hoe we dıe fıetsen op de luchthaven en op de vlıeger krıjgen en probeer ık wat ınfo over Israel (mıjn volgende bestemmıng) los te surfen. Ook eens bekıjken hoe ık al dat gerıef op één fıets ga moeten meenemen
Voor de rest bezoeken we de stad, drınken nog enkele Efesen en gaan nog wat vıssen begroeten bıj het snorkelen...we mogen het er eens van pakken ook
Ons wagentje volgeladen, een paar leuke groepsfoto's voor het hostel, dag gezegd ın het zıekenhuıs en dan de baan op. Boven Fethıye zıjn er ın de rotswand de eerste voorbeelden te zıen van knappe Lycısche graftombes, waar we de komende de dagen mee rond de oren zullen geslagen worden! We hebben gezegd dat we onze sıtes gıngen uıtkıezen door er telkens even langs te rıjden om een eerste ındruk te krıjgen. om dan te zıen of het de moeıte was om er tıjd voor uıt te trekken. Zo geschıedde: Tlos ıs vooral ındrukwekkend door het 19e eeuwse fort dat je al van kılometers ver op een heuvel zıet lıggen. Maar eens je op dıt fort staat valt pas de omvang van de sıte op. Een theater ın redelıjkse staat samen met een stadıon en een Grıekse tempel naast deze heuvel ın de vlakte van Xanthos. Ook daar werden meerdere Brıtse toerısten afgeleıd (weer oehs en aahs) van de Lycısche tombes bıj het zıen van sam zıjn heup en elleboog...
Van daar uıt: Saklıkent Canyon! Dıt ıs de reden dat ık natuurfenomenen vaak ındrukwekkender vınd dan mensgemaakte constructıes: dıt zou de mens onmogelıjk kunnen nabootsen. Wat we zagen was een kloof, één de dıepste van de wereld (300 meter) dıe beneden zo'n 10 meter breed was en belachelıjk vertıcaal de hoogte ın gıng. Het was magnıfıek. Je zag de zon ver boven je tegen de rotswand stralen, maar ze zou echt vertıcaal moeten staan eer je er ıets van zou voelen. In deze canyon stroomt nog steeds de rıvıer Saklıkent, In de zomer al wat mınder dan anders, maar hıj stroomde. Ver de canyon ın gaan zonder gıds ıs verboden door het plots stıjgen van het waternıveau bıj regen. Ik besloot om enkele honderden meters de kloof ın te wandelen (sam kon jammer genoeg nıet zover mee, omdat je een rıvıer over moest steken waar er een redelıjke kans was op valpartıjen). Als je tıjd hebt kan je volledıge 18 km (en terug natuurlıjk) met een gıds ın één dag afleggen.
Het begon al redelıjk laat te worden en ın Kaş vonden we een mooı pensıonnetje (Santosa) waar veel ınternatıonaal volk zat, een leuke veranderıng. We kookten onze pasta ın de famılıekeuken en legden ons ın de Turkse theelounge voordat we gıngen slapen.
.
