De eerste dag waarop ik eindelijk les mocht geven. Level 1… here I come! De klas (bescheiden grootte) was enthousiast, ik was enthousiast en mijn mentor (Matty) was enthousiast. Na de speeltijd was mijn mentor er niet meer. Ze was buitengesloten uit de school. De kinderen waren druk en de mentor was op het einde van de schooldag ook nogal emotioneel. Mijn hoofd stond zowaar bijna op ontploffen. De rest van de dag kan ik samenvatten als een zware en emotionele dag.
Woensdag 29 februari
De tweede dag waar ik mocht lesgeven. Dit was opnieuw in level 1 (bij Matty). De kinderen waren aangenaam, de mentor was aangenaam en ik zag enkele kinderen stralen. Ik liet hen kennismaken met het liedje ‘A ram sam sam’. Het was een treffer. Ik zag de vele kinderoogjes blinken. Matty deed ook meteen mee. Ze had het op een of andere manier moeilijk om stil te zitten bij het horen van het lied. Leuk compliment voor mij. De kleuters, die anders niet zo heel erg betrokken zijn, waren op dat moment enorm betrokken. Het was leuk om te zien. Op het einde van de dag vroeg ik Matty wat ze van mijn lessen vond. Ze kon alleen maar positieve dingen zeggen. Yes!
In de namiddag hadden we een afspraak met Ebrima (de verpleger van de Medical Post). Hij is een enorme voetbalfan en hij stelde ons voor om hem te vergezellen naar de voetbalmatch The GambiaAlgeria. Ik wilde deze kans met beide handen grijpen want het was een belangrijke match voor Gambia. Ik ben normaalgezien geen voetbalfan. Het interesseert me zelfs niet echt. Ik was wel enorm nieuwsgierig en ik wilde de sfeer eens opsnuiven in het Gambiaanse voetbalstadion. Voor de gelegenheid hadden we ons eens mooi opgemaakt. Nee… we zagen er niet uit zoals tuttebellen maar we hadden allemaal een bescheiden vlagje op onze wang geschilderd. Dit was natuurlijk een Gambiaanse vlag. Als we iets doen… doen we het goed (of we proberen het toch). Vele nieuwsgierige zwarte ogen keken onze richting uit toen we aankwamen aan het stadion. Je kon hun gedachten bijna aflezen… ‘Wat doen die toebabs hier’ (toebab= blanke/ witte/ bleekscheet/…). Na even ronddwalen, gingen we in een ‘rij’ staan. Het was toch iets wat op een rij leek. Ebrima waarschuwde ons ‘Keep your ticket close to you! They’re going to steal it!’. Ik propte het ticket vlug in mijn broekzak. Eenmaal binnenin het stadion, konden we rustig plaatsnemen op de tribune. We zagen de voetballers opwarmen. Ebrima was er helemaal van overtuigd dat Gambia zou winnen. Natuurlijk hoopten we ijverig mee. We volgden de match vol spanning. Het eerste punt was mooi. Iedereen sprong wild enthousiast recht. Het publiek ging 5 minuten helemaal wild. De voetballers waren ondertussen natuurlijk gewoon verder aan het spelen. Ik ken helemaal niet veel van voetbal maar zelfs ik kon zien dat de Gambiaanse voetbalploeg vele kansen lieten voorbijgaan. Akkoord… in zo’n hitte een ‘matchke’ spelen is niet te onderschatten maar toch….
Gambia verloor. We waren ontgoocheld, de fans waren ontgoocheld, iedereen was dus ontgoocheld (behalve de tegenpartij, of course). Het bleef echter niet alleen bij een ontgoocheling. De fans moesten en zouden eens tonen hoe teleurgesteld ze waren. Ze begonnen van de tribune te springen (enkele meters hoog). Als je met een stokje in een mierennest port, ontstaat een chaos. De mieren rennen rond als bezeten… eum… mieren. Wel… een bende teleurgestelde Gambiaanse supporters kan je een beetje vergelijken met onrustige mieren. De foto liet ik jullie al eerder zien. We wurmden ons door de uitgang. Buiten leek het nog onveiliger dan binnen. De weglopende fans gooiden met stenen naar de bus met voetballers. De mieren... ik bedoel… de supporters gingen helemaal wild. Iemand kwam ons zeggen ‘Don’t go down there, it’s dangerous!’. Dit hadden we maar al te goed begrepen. We wachtten tot we een veilige ontsnappingsmogelijkheid zagen. Dit was nogal een belevenis. Relletjes… je ziet het weleens op televisie (ik toch) maar deze keer zaten we er middenin. Crazy…
We wandelden (een groot stuk) terug, kochten fruit en groenten, en namen voor het laatste deel een taxi.
Dat was me het dagje wel.
Donderdag 1 maart
Het hoogtepunt van deze dag, zou het bezoek aan de kleermaker zijn (dat hoopte ik toch). We waren benieuwd wat de man met onze stofjes had gedaan.
Maar eerst… niet te vergeten… lesgeven. Ik gaf les bij Mr. Tooray. Een duidelijk grote klas (40 kleuters) met evenveel energie als kleuters. Ze hadden hopen energie dus. Als je ze weet te motiveren om mee te doen, zijn het dus schatjes. Verliezen ze hun enthousiasme dan veranderen ze snel in bengeltjes. Hun nieuwe motto wordt dan vooral ‘Let’s try the new teacher!! Moehahahaaaa!!!’. Op donderdag wist ik ze te motiveren. Hiep hiep hoera! Een klein applausje voor mezelf dus.
En dan… the moment we were waiting for… de nieuwe kleertjes. We kwamen daar aan en stapten de deuropening (vol spanning en met our thumbs crossed) binnen. De kledij was nog niet af (de ritsen moesten er nog in) maaaaarrr… we mochten onze kledij wel al eens bekijken. Even een korte vergelijking om mijn gevoel met jullie te delen… Je maag knort en je kijkt de hele tijd al uit naar pizza. Je komt thuis en wat krijg je… hutsepot! Ik wilde mooie kleertjes maar wat kreeg ik… ja inderdaad… geen mooie kleertjes. Nuja… ik moet niet overdrijven. Het ene viel wel nog mee. Het was een beetje elegant (de foto’s kon je al eerder bekijken) en hij had er toch iets behoorlijks van gemaakt. Het andere was aartslelijk… deze foto komt dan hoogstwaarschijnlijk ook niet op mijn blog. Hoe ik het ook probeer… er valt niet veel goeds over te zeggen. We probeerden na te denken over wat we er wél mee konden doen… misschien kussenslopen maken?
Hier nog even een bijkomende opmerking voor mijn allerliefste broertje… de stoffen zien er hier allemaal uit als gordijnen. Dus… geloof me vrij… hetgeen je op de foto zag ( en op skype), valt heus wel mee.
Zondag… de ideale dag om eens een uitstapje te maken. Jullie zagen al de foto’s… jap! Het krokodillenpark stond bovenaan op ons lijstje. Eerst wachtten we heel lang op Suleyman. Hij zou er om 9.00 uur zijn. Wel… een uurtje later kwam hij aan in Senegambia. We zijn het ondertussen wel al gewoon. Het is Afrika. Nu… voor ons is de druk dan ook minder hoog. Als we om 10 uur ergens moeten zijn, beginnen we ons gewoon op dat uur klaar te maken. Voor mij is dit geen probleem alleszins. We vertrokken richting Bakou want daar is de krokodillenpoel. We moesten ons verdelen over 2 taxi’s. En ja… er waren enkele wuivende handen vanuit de taxi voor ons. De vriendelijke handen van Cara, Suleyman en Veerle lieten ons weten dat alles (nog steeds) in orde was met hen. De vriendelijke taxichauffeur stopte eventjes bij een ‘mooi’ standbeeld. Een wit duifje en een hand… klik… het staat op foto!
Op weg naar de krokodillenpoel kwamen we enkele bijzonderheden tegen. Ooit al een gepluimde haan gezien? Wel… wij wel. Het was ons meteen duidelijk wie er de broek droeg in deze kippenfamilie. We merkten ook open riolen op. De geur was verdraagzaam maar zeker niet aangenaam. Voor mensen die graag rotte eieren ruiken… hier moest je zeker bij zijn.
Het bescheiden museum bij de krokodillenpoel, liet ons enkele gebruiken zien die de vruchtbaarheid dienden te verzekeren. Enkele geluksbrengers en vruchtbaarheidssymbolen sierden de bescheiden hutjes. 1 type geluksbrenger zagen we hier al vaak. Als de kinderen geboren worden, krijgen ze een soort ketting rond hun buik, hals of arm. Aan dit stukje touw hangen verschillende kleine zakjes. In die zakjes zitten stukjes papier met enkele regels uit de Koran. Deze dienen de kinderen te beschermen. Er hangt soms ook een krokodillentand aan deze ketting. De tand moet ervoor zorgen dat de kinderen niet te veel pijn hebben als hun eerste tandjes het daglicht zien.
En dan… eindelijk… de krokodillen. Je ziet ze altijd op de televisie of ergens in een hoekje van de zoo. Bij ons was het pure realiteit en de omheining… wel… er was niet echt een omheining eigenlijk. Ontsnappen was dus mogelijk (zowel voor ons als de krokodillen). Ik dacht dat de poel veel groter zou zijn. Het was een klein beetje teleurstellend. De hoeveelheid krokodillen was wel groot. Een tiental kroko’s lagen te zonnebaden op de rand van hun luxueuze groene zwembad. Ze lagen muisstil. Hun bek stond open. Het waren precies allemaal standbeelden. Het gaf best wel een bizar gevoel. En dan… le moment suprême… een aanraking met het mooie lieve beestje. Het zou onze vruchtbaarheid verzekeren. Op dat moment waren we echter niet zeker van ons leven maaaaarrrr… we probeerden het toch. Ik geef het toe… ik was niet zo dapper. Ik kwam aan de ruwe huid van de standbeeldkrokodil. Hij leek (volgens mij) klaar om aan te vallen maar deed dat gelukkig niet. De huid is hard (zoals verwacht) en ik duwde zo eventjes om te voelen of daar ergens nog leven te vinden was. Je kon het een beetje indrukken dus… ja… ik geloofde het uiteindelijk wel dat de krokodil levend was. Nu… ik had nog geen moment getwijfeld aan mijn vruchtbaarheid maar een toekomstige kroost is nu echt wel verzekerd. Dankuwel… kroko!
Ik had heel graag wel een aparte geluksbrenger gehad voor mijn fototoestel. Hij liet het afweten. Gedaan met de foto’s dus. Gelukkig hebben mijn huisgenoten nog fototoestellen.
Van de kroko’s naar de blubjes (de vissers dus). We gingen een kijkje nemen aan het strand. Enkele stoere vissers waren druk in de weer een boot te bouwen, een visnet te herstellen, vis te kuisen,…. Een hond zocht het frisse water op en ging liggen daar waar de golven het droge zand raakten. Wij keken hoe het wilde water tegen de palen van de pier botsten. Best wel magisch. Het confronteerde me weer met de sterkte en kracht van moeder natuur. De pier nodigde ons uit om er een wandelingetje op te maken. We wijzigden onze plannen van zodra we zagen dat de pier eigenlijk helemaaaaaall niet veilig was. De vissers raadden ons aan om er niet op te wandelen. ‘It’s your own risk but it’s better that you don’t try’. We volgden de raad van de wijze vissers op. Daar stonden we dan… aan het begin van de pier, omgeven door de geur van rottende vis. Overal lagen schubben, enkele ingewanden, kieuwen,…. Het was… eum… interessant.
We gingen richting the Botanic Garden. Onze reisgidsen beschreven dit als een idyllische tuin waar nieuwe plantensoorten worden gecreëerd. Van de vissengeur naar de bloemengeur. Ik dacht... yes! Een stukje natuur, een stukje rust, een streling voor het oog (en neus). Het was eigenlijk een beetje ontgoochelend. De Botanic Garden is misschien net iets groter dan onze tuin en volgepropt met verschillende planten. Op de bordjes kon je aflezen wat de Latijnse naam was van de plant. Ik zie graag natuur maar het was toch niet zo veelbelovend als stond geschreven in de reisgids. Beetje jammer.
Katrien en Yolan kochten enkele kettingen. Daarna bracht de bushtaxi ons naar Banjul. We stapten uit aan de triomfboog. Het is iets wat je kunt vergelijken met l’arc de triomphe in Frankrijk. Het kleur en de stijl zijn een beetje anders. De triomfboog in Banjul is wit met een laagje roodoranjekleurig zand (zoals alles hier trouwens). We wandelden verder en maakten een stop om onze tapalapa (brood) op te eten. Choco of confituur? Spannend!
We passeerden een kerkje en konden het toch niet laten om even een kijkje te nemen. Donker en sober… ik heb nog mooiere kerkjes gezien. De kerken zijn hier niet rijk gezaaid aangezien de meeste mensen tot de islamitische godsdienst behoren.
Wat deden we nog? We gingen nog naar een marktje en naar de batikfabriek. Hier, in Gambia, wordt de stof gebatikt. Een neutrale stof wordt op een speciale manier samengebonden met touw. Dit wordt dan enkele dagen in een kleurbadje gestopt. Het resultaat is een gekleurde stof. En tot slot… we kozen ons eigen stofje (niet gebatikt trouwens). Cara en ik moesten toch even zoeken om de een stofje te vinden dat ons allebei blij maakte. We zijn ook 2 uiteenlopende types. Wat bij haar mooi staat, is dat niet per se bij mij (en omgekeerd). De foto’s kon je al eerder zien.
Maandag 27 februari
Geen les voor mij… het is te zeggen. We gingen op bezoek in een andere school ‘The Swallow’. Deze school werd ook opgericht door mensen uit het westen. De grootte van de school was het eerste wat mij opviel. Wij hebben, voor hetzelfde aantal leerlingen, een veel kleinere school en dus ook veel minder plaats. Bovendien is onze school een kleuterschool. Bij hen is het zowel kleuter- als lager onderwijs.
De leerkrachten speelden een toneeltje voor de kinderen (en dus ook voor ons). Het onderwerp: ‘vuilnis hoort in een vuilnisbak’. Een duidelijke boodschap dus. Ik ging observeren in de kleuterklassen. Ja… ze werken er in hoekjes maar neen… niet alles is er perfect. Dus… er is nog hoop voor onze school. Wij doen het ook nog niet zo slecht. Het doel van mijn stage is trouwens om duurzame dingen te creëren. Ik heb bv. gemerkt dat er in Gambia niet zoveel kindvriendelijke verf is. Het heeft geen zin om steeds weer opnieuw verf mee te brengen uit België. We moeten naar manieren zoeken in Gambia zelf. Gambia heeft veel te bieden (weliswaar op een andere manier dan België) en mijn doel is om de leerkrachten te doen inzien dat de kwaliteiten van hun land kunnen benut worden. Als wij steeds weer materialen van het Westen meebrengen om te gebruiken in Gambia, geven we een verkeerde boodschap. Ja… het is zo… sommige materialen zijn beter in België dan in Gambia maar er zijn ook zo veel dingen die van betere kwaliteit zijn in Gambia dan in België. We moeten roeien met de riemen die we hebben. Het is zoals bij kleuters… je start bij datgene wat een kleuter al kan. Ik wil ook starten met datgene wat deze school in Gambia al heeft. Als er hierop verder wordt gebouwd, kan je kwaliteit creëren. Dat is toch waar ik probeer naar te streven.
Dit gezegd zijnde… het bezoek aan de Swallow en de kleuterschool die eraan is gekoppeld, was interessant. Het gaf me de kans op een andere manier te kijken naar het onderwijs in Gambia. Ik weet ook beter wat ik wil bereiken in de Picca Nursery School. We genoten van het Afrikaanse voedsel in de school. Het Afrikaanse eten verrast me steeds weer positief. Ik vind het enorm lekker.
We gingen richting ons huisje om er wat lessen voor te bereiden. Deze derde week mag ik immers les geven. Het wordt niet te onderschatten maar zeker de moeite waard.
