Zondag… de ideale dag om eens een uitstapje te maken. Jullie zagen al de foto’s… jap! Het krokodillenpark stond bovenaan op ons lijstje. Eerst wachtten we heel lang op Suleyman. Hij zou er om 9.00 uur zijn. Wel… een uurtje later kwam hij aan in Senegambia. We zijn het ondertussen wel al gewoon. Het is Afrika. Nu… voor ons is de druk dan ook minder hoog. Als we om 10 uur ergens moeten zijn, beginnen we ons gewoon op dat uur klaar te maken. Voor mij is dit geen probleem alleszins. We vertrokken richting Bakou want daar is de krokodillenpoel. We moesten ons verdelen over 2 taxi’s. En ja… er waren enkele wuivende handen vanuit de taxi voor ons. De vriendelijke handen van Cara, Suleyman en Veerle lieten ons weten dat alles (nog steeds) in orde was met hen. De vriendelijke taxichauffeur stopte eventjes bij een ‘mooi’ standbeeld. Een wit duifje en een hand… klik… het staat op foto!
Op weg naar de krokodillenpoel kwamen we enkele bijzonderheden tegen. Ooit al een gepluimde haan gezien? Wel… wij wel. Het was ons meteen duidelijk wie er de broek droeg in deze kippenfamilie. We merkten ook open riolen op. De geur was verdraagzaam maar zeker niet aangenaam. Voor mensen die graag rotte eieren ruiken… hier moest je zeker bij zijn.
Het bescheiden museum bij de krokodillenpoel, liet ons enkele gebruiken zien die de vruchtbaarheid dienden te verzekeren. Enkele geluksbrengers en vruchtbaarheidssymbolen sierden de bescheiden hutjes. 1 type geluksbrenger zagen we hier al vaak. Als de kinderen geboren worden, krijgen ze een soort ketting rond hun buik, hals of arm. Aan dit stukje touw hangen verschillende kleine zakjes. In die zakjes zitten stukjes papier met enkele regels uit de Koran. Deze dienen de kinderen te beschermen. Er hangt soms ook een krokodillentand aan deze ketting. De tand moet ervoor zorgen dat de kinderen niet te veel pijn hebben als hun eerste tandjes het daglicht zien.
En dan… eindelijk… de krokodillen. Je ziet ze altijd op de televisie of ergens in een hoekje van de zoo. Bij ons was het pure realiteit en de omheining… wel… er was niet echt een omheining eigenlijk. Ontsnappen was dus mogelijk (zowel voor ons als de krokodillen). Ik dacht dat de poel veel groter zou zijn. Het was een klein beetje teleurstellend. De hoeveelheid krokodillen was wel groot. Een tiental kroko’s lagen te zonnebaden op de rand van hun luxueuze groene zwembad. Ze lagen muisstil. Hun bek stond open. Het waren precies allemaal standbeelden. Het gaf best wel een bizar gevoel. En dan… le moment suprême… een aanraking met het mooie lieve beestje. Het zou onze vruchtbaarheid verzekeren. Op dat moment waren we echter niet zeker van ons leven maaaaarrrr… we probeerden het toch. Ik geef het toe… ik was niet zo dapper. Ik kwam aan de ruwe huid van de standbeeldkrokodil. Hij leek (volgens mij) klaar om aan te vallen maar deed dat gelukkig niet. De huid is hard (zoals verwacht) en ik duwde zo eventjes om te voelen of daar ergens nog leven te vinden was. Je kon het een beetje indrukken dus… ja… ik geloofde het uiteindelijk wel dat de krokodil levend was. Nu… ik had nog geen moment getwijfeld aan mijn vruchtbaarheid maar een toekomstige kroost is nu echt wel verzekerd. Dankuwel… kroko!
Ik had heel graag wel een aparte geluksbrenger gehad voor mijn fototoestel. Hij liet het afweten. Gedaan met de foto’s dus. Gelukkig hebben mijn huisgenoten nog fototoestellen.
Van de kroko’s naar de blubjes (de vissers dus). We gingen een kijkje nemen aan het strand. Enkele stoere vissers waren druk in de weer een boot te bouwen, een visnet te herstellen, vis te kuisen,…. Een hond zocht het frisse water op en ging liggen daar waar de golven het droge zand raakten. Wij keken hoe het wilde water tegen de palen van de pier botsten. Best wel magisch. Het confronteerde me weer met de sterkte en kracht van moeder natuur. De pier nodigde ons uit om er een wandelingetje op te maken. We wijzigden onze plannen van zodra we zagen dat de pier eigenlijk helemaaaaaall niet veilig was. De vissers raadden ons aan om er niet op te wandelen. ‘It’s your own risk but it’s better that you don’t try’. We volgden de raad van de wijze vissers op. Daar stonden we dan… aan het begin van de pier, omgeven door de geur van rottende vis. Overal lagen schubben, enkele ingewanden, kieuwen,…. Het was… eum… interessant.
We gingen richting the Botanic Garden. Onze reisgidsen beschreven dit als een idyllische tuin waar nieuwe plantensoorten worden gecreëerd. Van de vissengeur naar de bloemengeur. Ik dacht... yes! Een stukje natuur, een stukje rust, een streling voor het oog (en neus). Het was eigenlijk een beetje ontgoochelend. De Botanic Garden is misschien net iets groter dan onze tuin en volgepropt met verschillende planten. Op de bordjes kon je aflezen wat de Latijnse naam was van de plant. Ik zie graag natuur maar het was toch niet zo veelbelovend als stond geschreven in de reisgids. Beetje jammer.
Katrien en Yolan kochten enkele kettingen. Daarna bracht de bushtaxi ons naar Banjul. We stapten uit aan de triomfboog. Het is iets wat je kunt vergelijken met l’arc de triomphe in Frankrijk. Het kleur en de stijl zijn een beetje anders. De triomfboog in Banjul is wit met een laagje roodoranjekleurig zand (zoals alles hier trouwens). We wandelden verder en maakten een stop om onze tapalapa (brood) op te eten. Choco of confituur? Spannend!
We passeerden een kerkje en konden het toch niet laten om even een kijkje te nemen. Donker en sober… ik heb nog mooiere kerkjes gezien. De kerken zijn hier niet rijk gezaaid aangezien de meeste mensen tot de islamitische godsdienst behoren.
Wat deden we nog? We gingen nog naar een marktje en naar de batikfabriek. Hier, in Gambia, wordt de stof gebatikt. Een neutrale stof wordt op een speciale manier samengebonden met touw. Dit wordt dan enkele dagen in een kleurbadje gestopt. Het resultaat is een gekleurde stof. En tot slot… we kozen ons eigen stofje (niet gebatikt trouwens). Cara en ik moesten toch even zoeken om de een stofje te vinden dat ons allebei blij maakte. We zijn ook 2 uiteenlopende types. Wat bij haar mooi staat, is dat niet per se bij mij (en omgekeerd). De foto’s kon je al eerder zien.
Maandag 27 februari
Geen les voor mij… het is te zeggen. We gingen op bezoek in een andere school ‘The Swallow’. Deze school werd ook opgericht door mensen uit het westen. De grootte van de school was het eerste wat mij opviel. Wij hebben, voor hetzelfde aantal leerlingen, een veel kleinere school en dus ook veel minder plaats. Bovendien is onze school een kleuterschool. Bij hen is het zowel kleuter- als lager onderwijs.
De leerkrachten speelden een toneeltje voor de kinderen (en dus ook voor ons). Het onderwerp: ‘vuilnis hoort in een vuilnisbak’. Een duidelijke boodschap dus. Ik ging observeren in de kleuterklassen. Ja… ze werken er in hoekjes maar neen… niet alles is er perfect. Dus… er is nog hoop voor onze school. Wij doen het ook nog niet zo slecht. Het doel van mijn stage is trouwens om duurzame dingen te creëren. Ik heb bv. gemerkt dat er in Gambia niet zoveel kindvriendelijke verf is. Het heeft geen zin om steeds weer opnieuw verf mee te brengen uit België. We moeten naar manieren zoeken in Gambia zelf. Gambia heeft veel te bieden (weliswaar op een andere manier dan België) en mijn doel is om de leerkrachten te doen inzien dat de kwaliteiten van hun land kunnen benut worden. Als wij steeds weer materialen van het Westen meebrengen om te gebruiken in Gambia, geven we een verkeerde boodschap. Ja… het is zo… sommige materialen zijn beter in België dan in Gambia maar er zijn ook zo veel dingen die van betere kwaliteit zijn in Gambia dan in België. We moeten roeien met de riemen die we hebben. Het is zoals bij kleuters… je start bij datgene wat een kleuter al kan. Ik wil ook starten met datgene wat deze school in Gambia al heeft. Als er hierop verder wordt gebouwd, kan je kwaliteit creëren. Dat is toch waar ik probeer naar te streven.
Dit gezegd zijnde… het bezoek aan de Swallow en de kleuterschool die eraan is gekoppeld, was interessant. Het gaf me de kans op een andere manier te kijken naar het onderwijs in Gambia. Ik weet ook beter wat ik wil bereiken in de Picca Nursery School. We genoten van het Afrikaanse voedsel in de school. Het Afrikaanse eten verrast me steeds weer positief. Ik vind het enorm lekker.
We gingen richting ons huisje om er wat lessen voor te bereiden. Deze derde week mag ik immers les geven. Het wordt niet te onderschatten maar zeker de moeite waard.
Eindelijk vertrokken. Ik nam plaats op het vliegtuig. Wie zou er naast mij komen zitten? Mijn vlieggenoot bleek sympathiek. Yes!
Eenmaal aangekomen op de luchthaven, overviel de warmte me een beetje. Ik schoof aan in de rij, kreeg een stempel in mijn boekje (van mijn internationaal paspoort) en mocht doorwandelen. Iedereen stond op elkaar gedrumd. Alle bagage moest nog eens gecheckt worden. Daar was 1 band voor. Weinig dus… Plots kwam iemand mijn trolley pakken ‘Let me help you’. Ik had niet eens de tijd om te weigeren of hij stond al bij de controleband. Wat vroeg hij na afloop? Money of course. Jeetje… ‘Hier al?’, dacht ik. Ik zag het vertrouwde gezicht van Veerle. Yes! Een lokale bewoner vroeg of hij mijn bagage moest overnemen. Ik had echter niet gezien dat het Modou was. Deze man is verantwoordelijk voor ons. Ik weigerde natuurlijk (deze keer zullen ze me niet liggen hebben). Veerle begon te lachen ‘dit is wel Modou, hé’. Oeps! Ik weigerde dus de verkeerde persoon.
We reden in zijn auto naar het verblijf. Ik kon al genieten van het (andere) landschap. Alles is hier stoffig. Katrien en Cara waren al bezig met het avondmaal. Er lag een kip in een pot met een beetje water. Het vlees van de kip (enkel ontdaan van poten, kop, ingewanden en veren) moest worden afgedaan. Ik stelde voor om te helpen. Ik kraakte de vleugels van de kip (moeilijker dan gedacht) en begon de stukken vlees van het been te trekken. Dit ben ik dus niet gewoon. Het smaakte… Omdat ik te laat was om nog mijn bed op te maken, sliep ik in 1 bed met Katrien en Yolan. Het werd knus.
De volgende ochtend werd ik gewekt door de gebeden van de imam. Een vleugje Arabisch dus (al om 5.00 uur). Ik maakte me klaar om naar school te gaan. Spannend! We wandelden richting Picca school. Overal werden we enthousiast aangesproken met ‘Toebab!’ (blanke). De wegen stoffig en overal vuil. In de school keken alle kinderen me aan. Die donkere nieuwsgierige ogen keken allemaal mijn richting uit. Hier zou ik toch eventjes moeten aan wennen. Ik kwam de lerarenkamer binnen en het eerste wat me opviel was… de geur. Veerle vertelde me dat de geur het gevolg was van de insectenverdelger. En inderdaad… een beestje verraste me. Misschien wilde hij me vriendelijk komen begroeten.
Ik nam een kijkje in alle klassen. Het eerste wat me daar opviel was… de lichtinval. Er was immers zo goed als geen licht in de klassen. Ik zag de lichtschakelaars en dacht ‘geen probleem’. Later bleek dit dus niet te werken. Er wordt hier lesgegeven met geopende deuren (en hier en daar een geopend venster). Veerle en Cara hebben al hun uniform. De mijne moet nog worden gemaakt. Het schoolhoofd heette me welkom. De leerkrachten heetten me welkom. De kinderen heetten me welkom. Er werd gezongen. Ik ging observeren in level 1 (1ste kleuterklas). Ze zingen hier heel vaak. Er wordt ook regelmatig positief bevestigd maar er is nog veel dat anders is dan België. De leerkrachten bereiden hier niet zoveel voor. Ze leven meer van dag tot dag. Ik zat in een kring, samen met de kinderen, en voelde plots een hand op mijn arm. Ik draaide mij in de richting en merkte dat een kind verwonderd aan mijn arm zat te wrijven. Ze voelde ook aan mijn haren. Ja… het voelt inderdaad anders en ik moet toegeven dat ik soms zelf wel eens wil voelen aan hun krulletjes, hih.
Mr. Tooray (leerkracht) vroeg me om dingen te tekenen. Hij wilde kleurplaten voor de kinderen. Aangezien er hier geen kopiemachine staat, wordt dit zelf getekend. Hij vroeg me eerst zijn lied verder te zingen en daarna moest ik er zelf eentje zingen. Eventjes improviseren dus. Op het einde vroeg hij me of ik nog een verhaal wist. Ik mocht dit vertellen aan de kinderen. Bij gebrek aan inspiratie, vertelde ik dan maar het sprookje van Roodkapje. Omdat alle kinderen het zouden kunnen volgen, vertaalde hij dit in het Mandinka (het kon ook Wolof zijn). Best wel boeiend.
We gingen Yolan opzoeken in de Medical Post. We ontmoetten patiënten en we maakten kennis met Ibrama (een verpleger). ’s Avonds namen we afscheid van Diederick. Hij is de Belgische mentor van Yolan. Op woensdag vertrok hij richting België. Mijn tweede avond at ik dus heel lekker. Het smaakte des te meer omdat we het niet zelf moesten klaarmaken. Het etentje werd voorzien van leuke Afrikaanse muziek (djembé) en de bijhorende dans. De dansers en danseressen weten echt elk deel van hun lichaam te bewegen. Fascinerend.
Ondertussen is het al woensdag. Ik maakte me klaar en ging mee om tapalapa (te vergelijken met stokbroden). De verkoper had ook simfo (tapalapa is lokaal, simfo is regionaal). De tweede dag opschool gaat al vlotter. Ik begin ook echte gesprekken te voeren met de leerkrachten en ik weet al meer wat ik moet doen. Ik begin het allemaal, stilletjes aan, door te krijgen hoe het hier werkt. De gesprekken met de vrouwelijke leerkrachten gingen over ‘boyfriends and husbands’. Niet meteen gespreksstof voor eerste gesprekken maar nu ja… het kan. Ik observeerde in level 1 bij Matty (Mevr. Stevens). Een sympathieke dame met enorm veel enthousiasme. Als ze voor de klas staat, straalt ze echt. Ik nam ook hier weer enkele keren de les over. Het liedje ‘5 little ducks went out to play, over the hills and far away…’ vinden de kinderen fascinerend. Toen ik in de Medical Post zat, hoorde ik plots een kind het lied zingen. Ik nam me ook voor om elke dag een nieuwe naam te leren. De namen klinken hier behoorlijk anders dus het is even wennen. Mijn Gambiaanse naam is trouwens ‘Binta’. Mijn echte naam uitspreken blijkt soms nogal moeilijk dus grijp ik vaak naar plan B (My name is Charlot but you can call me Binta).
Ik nam ook mijn eerste douche (niet dat ik me anders niet was hoor). Het was koud en de douche is net boven het toilet. Je moet dus zorgen dat je toiletpapier aan de kant wordt gezet. Anders is het nat. Ik wil mama en papa nog eens bedanken voor het toiletpapier. Het was een goed plan om dit mee te nemen want hier gebruiken ze dit eigenlijk niet. Je kunt het wel vinden in de grote supermarkten.
Op donderdag observeerde ik in level 3 (3de kleuterklas) bij Mr. Prince. Het frusteerde me om te zien dat alle kinderen achter een bankje zaten (zoals in het lager onderwijs). Het zijn nog maar kleuters en toch…. Telkens ik ook iets probeerde duidelijk te maken aan Mr. Prince probeerde hij zich te verdedigen of er een hele uitleg aan te geven. Dit was echt frustrerend. Ik skypte met Omar. Dit deed me goed. Hij zei me dat hij positieve reacties had gehoord van me. De school is blij om iemand te hebben uit het kleuteronderwijs. Dit voelde goed.
Ik mocht ook Mr. Prince zijn les overnemen. Het was dus weer wat improviseren. Ik begon een rekenverhaal (ik wil nog niet te veel afwijken van zijn leerstof) en ik kreeg te horen dat ik het niet mocht hebben over het thema ‘the market’ maar het moest gaan over ‘traffic’. Ik dacht… ‘dan moet je mij de les niet laten overnemen, hé’. Ik zei niets maar dacht het alleen maar. Ik merkte vandaag weer dat Kebba (het schoolhoofd) heel blij is dat ik in de school ben. Dit voelt wel goed natuurlijk. Ik ben ook al beter ingeburgerd in de school. De kleuters komen al spontaner naar me toe. Dit voelt goed.
Het is eigenlijk wel een leuk lerarencorps. Ze zijn spontaan, lachen veel en hebben het goed met elkaar voor. We zagen het kindje van Aïcha. Ze demonstreerden hoe ze de jonge meisjes lenig houden, hier in Gambia. Wel… eum… I was chocked. Ze namen het kind vast bij de ene arm en lieten haar zweven boven de grond. Ze namen het kind vast bij haar beentje en haar hoofd. Ze deden allerlei posities, die in het eerste zicht leken op yogahoudingen. Wel… dat was toch even wennen. Wij zijn altijd heel voorzichtig met de kinderen en hun reactie was ‘that makes her strong’.
We gingen naar de markt. Het was mijn eerste keer op een markt. Het was… boeiend. Heel veel kruiden, rijst, groenten, vis,…. Gelukkig was Suleyman mee (de administrator of the school). Hij kan heel goed onderhandelen. Ik zag ze een vis schoonmaken. De ingewanden en schubben werden verwijderd. De vrouwe lachte met ons toen we haar vroegen om het hoofd af te doen. We wilden ook dat ze de staart eraf deed. Dit vond ze ook grappig. Ze was wel enorm happy dat we bij haar waren geweest. We mogen terugkomen at any time.
In de namiddag wandelden we naar het strand. We gingen via Senegambia. Het is daar heel toeristisch maar omdat we het ‘geluk’ hebben dat we eruit zien als toeristen (door onze blanke huid) konden we door een luxueus hotel stappen, richting het strand. Anders moeten we een eindje omlopen. Ik weet dat het luxueus kan zijn in zo’n hotel maar het voelt dus absoluut niet goed om daar door te wandelen. Het duikje in de zee was heerlijk. Het water is heel fris. We werden wel constant aangeklampt door mannen. We lijken op toeristen dus gaan ze er ook van uit dat we in Gambia zijn om geld te spenderen. Het was echt irritant.
’s Avonds maakten we de vis schoon. Ook weer een unieke belevenis. De graatjes moesten eruit. Een deel van de ingewanden bleek er nog in te zitten. Ik denk dat ik een stukje maag hebben gezien. Nuja… niet nadenken. Het gewoon eruit snijden. De vis kon niet verser. Het was heerlijk.
De elektriciteit viel uit. Dit duurde tot de volgende morgen. We deden dus beroep op onze zaklampen. Dit gebeurt hier trouwens regelmatig. Ik heb ook sinds donderdag een Gambiaans nummer. Ik stuurde dit dus meteen door naar het thuisfront. Ze waren heel blij om eindelijk iets van me te horen.
Op vrijdag observeerde ik weer in level 1. Cara en Veerle gaven de voorbije week les in level 2 dus het was niet interessant om hen te observeren. Ik weet immers hoe ze in België lesgeven. Na de lessen volgde een meeting. De eerste meeting, sinds ik hier ben. Ik startte met enkele positieve punten en gaf hen enkele tips. Volgende week vrijdag zullen we samen zitten om een weekkalender te maken voor alle klassen. Kebba (het schoolhoofd) zal koken voor ons. Dat wordt leuk.
Na de meeting zaten we nog eventjes buiten te keuvelen. De broer van Mr. Prince, die christelijk is, ging met ons in discussie. Hij kon absoluut geen begrip opbrengen voor mensen die niet geloven in een bepaalde god. Hij kon evenmin begrip opbrengen voor hindoes of boeddhisten. Het was nogal een hevige discussie met veel wilde gebaren. Ik sloot af met de wijze woorden ‘God shows respect for everyone so we have to do the same’. Dit had ik beter veel sneller gezegd.
We hadden het leuke idee om pannenkoeken te maken. We gingen dus om eieren en melk (bloem, suiker en boter hadden we al in voorraad). Omdat we geen spatel hadden om de pannenkoeken om te draaien in de pan, gebruikten we flesopeners. Dit blijkt wel een goed alternatief te zijn. We aten ons buikje rond. Het smaakte enorm.
Zaterdag, independence day. De dag van de onafhankelijkheid van Gambia. We gingen naar Serrekunda, naar het independence stadium. Ik zag kinderen van de scouts. Ik herkende een stukje thuis hier in Gambia. Scouting is wel degelijk overal vertegenwoordigd. Yes! Vele verschillende scholen marcheerden voor de burgemeester van Serrekunda. Het was boeiend om naar te kijken. Al die verschillende kledij en al die verschillende mensen. Een moment om te onthouden.
In de namiddag waren we uitgenodigd door onze collega Aïcha. Er was een naamgevingfeest van het kindje van haar broer. Heel interessant. Het kindje was echt superschattig. Het was nog maar 7 dagen op de wereld. Ik kreeg het in mijn armen, ingeduffeld in een dekentje. We aten met onze handen uit dezelfde pot. Rijst met kip. Een beetje pikant maar wel lekker. Het was een belevenis om nog opnieuw te doen alleszins.
Ik heb het hier naar mijn zin.
Nog even een kanttekening voor mama, papa en Alexander. Het is hier heel moeilijk om te bellen. Ik kan geen sms’en sturen met mijn gsm (thuisnummer) want het komt op 1 of andere manier niet toe of pas veel later. Ik probeer met jullie te skypen, van zodra ik kan. Alles gaat hier goed met me. Aïcha zei me dat ik een Afrikaanse … eum… kont heb. Ik mag dus zeker in Afrika blijven. Zij zal wel voor me zorgen. Je ziet dus… ik heb het hier naar mijn zin.
Hier nog de sneeuw en de koude temperaturen en weldra... de zon en de warme temperaturen. Het verschil zal heel groot zijn.
Morgen vertrekt mijn vliegtuig om 11.15 uur. Als je dus toevallig een vliegtuigje van Brussels Airlines ziet voorbij vliegen. Zwaai maar eens en ik zal zeker terugzwaaien.
Als alles goed loopt, zal het volgende berichtje op mijn blog dus vanuit Gambia zijn.
Het begint zo stilletjes aan dichterbij te komen. Nog eventjes en dan... vertrek richting Gambia!!!
Ik kijk er enorm naar uit maar er moet nog steeds vanalles gebeuren. Er is wel al het één en ander gebeurd zoals: De vaccinaties, vliegtuigticket, woordenboeken, verzekering,...
Wat moet er nog gebeuren? - het laatste examen maken - stage in België - valies verder maken - van iedereen afscheid nemen - mail naar de ambassade - engelse kinderliedjes zoeken - ...
Skype is ook al geregeld: 'Ja... papa ik kan jou zien, kan jij mij zien?' en 'Oei, de webcam werkt maar ik kan jou niet horen'. Nuja... er zijn misschien wel nog een aantal aanpassingen nodig :D
De bezorgdheid van mijn mama begint ook steeds groter te worden... 'Charlot... 3 maanden is toch wel een eindje, hé'.
Ik ben alleszins al aan het aftellen... 24, 23, 22, 21,... dagen....
Op zaterdag 3 december was er een verplichte voorbereidingsdag in Leuven. We kregen er enkele infosessies die ons wat meer informatie moest geven ivm de buitenlandse reis.
Een hele interessante sessie was 'Onderwijs in intercultureel perspectief'. Deze sessie deed me op een andere manier kijken naar een bepaald land. Zo heb ik bv. ontdekt dat verschillende factoren een bepaald land beïnvloeden.
Zo is er: - de machtsafstand => de hiërarchie tussen de mensen - individualisme <-> collectivisme => de mate waarin een bepaalde bevolkingsgroep samenhangt (wij zijn bv. heel individualistisch) - masculiniteit <-> femininiteit => een 'mannelijk' land zal bv. vooral aandacht schenken aan de personen die het best presteren (vooral in het onderwijs dan), terwijl een 'vrouwelijk' land dat minder zal doen. - de onzekerheidsvermijding => dit is vooral eigen aan België. We willen zodanig alles plannen omdat we heel onzeker zijn over wat er in de toekomst zal gebeuren. We zijn dus stipter, houden van strakke afspraken, willen duidelijke en strakke opdrachten en we hebben natuurlijk ook meer stress. - lange termijndenken => de mate waarin een land dingen onderneemt die op lange termijn vruchten geeft. De Westerse landen hebben dus de neiging om dingen te ondernemen op korte termijn. Zo zullen we sneller lenen en de bankencrisis is hier ook een voorbeeld van een gevolg van korte termijndenken.
De mate waarin deze bovenstaande factoren zich voordoen in een land, bepaalt het karakter van het land. In Gambia is de machtsafstand bv. groter dan in Zweden. Als je dus iets wil bekomen in een school, zal dit in Gambia dus een langere weg moeten afleggen dan in Zweden.
Door deze infosessie heb ik ook leren kijken zonder vooroordelen. Of in ieder geval met minder vooroordelen dan voordien. Afrika bestaat dus niet enkel en alleen uit hutjes --> surprise!!!!
Een grote conclusie en tip die ik hieruit wil meegeven. Kijk niet altijd vanuit je eigen standpunt naar een ander land of de cultuur die er heerst. Ons standpunt is niet altijd het juiste en het beste standpunt omdat wij in een westers land leven.
Neem je eigen land eens onder de loep en vergelijk het eens met andere landen. Deze sites kunnen zinvol en nuttig zijn hierbij: www.gapminder.org/world www.wordmapper.org
Op de bovenste site kan je bv. de prijs, de kwaliteit, de hoeveelheid kinderen van en in het onderwijs van Gambia vergelijken met dat van België. Eens interessant om te zien. Als je eens wat rondkijkt op de site en eens wat vergelijkt, zal je merken dat je vooroordelen niet altijd kloppen met de realiteit. Probeer maar eens.
HOOGLEDE - Veerle Mol uit Hooglede, Charlotte Soenen uit Roeselare en Cara Desouter uit Kortrijk trekken binnenkort naar het Afrikaanse Gambia om er als student les te geven in een kleuter- en lagere school. Om de school te steunen, organiseerden ze een benefiet. De opbrengst gaat rechtstreeks naar de vzw Picca. Ze verzamelen ook schoolmateriaal. sbr
vandaag ging ik langs in het A.Z. Sint-Jan te Brugge. En wat ging ik daar doen? Spuitjes halen...
Een spuitje tegen Gele Koorts Een spuitje tegen Polio Een spuitje tegen Hepatitis A Een spuitje tegen Salmonella Een spuitje tegen Meningitis Een spuitje tegen Cholera Een spuitje tegen Rabiës (dit is een wormpje die je kan krijgen door in zoet en stilstaand water te zwemmen)
Dit maakt dus een som van 7 spuitjes. Ik heb nog 3 spuitjes te gaan. De malariapillen mogen we natuurlijk ook niet vergeten. De dokter zei me 'Malaria wordt veroorzaakt door de malariamug...'. Wel wel... wat een verrassing was me dat. Dit had ik nu nooit verwacht. Ik dacht dat dit werd verspreid door een eum.... dinosaurus. Jeetje toch.
Maar gelukkig werden de spuitjes volledig gelijk verdeeld over mijn beide bovenarmen. 5 spuitjes aan de linkerkant en 2 spuitjes aan de rechterkant. Helemaal eerlijk verdeeld dus.
Anyway... de spuitjes brengen me weer een stapje dichter bij mijn buitenlandse stage. En pas op hoor.... want ik ben gewapend met een immuniteit tegen Gele Koorts, Polio, Hepatitis A, B,... (zie eerder vernoemd lijstje )
vanaf nu kunnen jullie pannenkoeken kopen. Hier volgt de nodige informatie: - Prijs: 4/ pak - Gewicht: pakken van een halve kg (vacuüm verpakt)
Stappenplan: 1. Geef het gewenste aantal pakken pannenkoeken en natuurlijk ook je naam door aan mezelf, familie of vrienden. 2. Betaal de pannenkoeken. 3. Na 9 december 2011, krijg je de pannenkoeken. 4. Smullen maar!
ik wil iedereen die aanwezig was op het benefiet enorm bedanken. Er was een grote opkomst. En de winst zal dus ook hiervan afhankelijk zijn. Het belooft ook een mooi bedrag te worden.
In ieder geval zal het goed besteed worden. Aan wat?.... we houden jullie op de hoogte.
Eerst en vooral... welkom op mijn blog. Binnenkort (in februari 2012) ga ik op buitenlandse stage naar Gambia. Dit doe ik niet alleen hoor. Samen met Cara, Katrien en Veerle ga ik naar Kerr Sering. Dit is in samenwerking met Picca.
Samen zullen wij daar les geven in een nursery school. Wij hopen een steentje te kunnen bijdragen aan de kwaliteit van het onderwijs. Onderwijs is nl. enorm belangrijk voor de toekomst. Bij ons is het bekend.... geen diploma= moeilijk werk vinden. We hopen dit dus ook te kunnen doorgeven.
Ik ben ervan overtuigd dat onderwijs iets boeiends en leuks moet zijn. Het hoeft niet saai te zijn. Zeker in de kleuterschool. Als kleuters immers al van in de kleuterschool hun motivatie verliezen om naar school te gaan... tja... dan ziet hun nabije toekomst (de volgende 10 jaar dus) er niet zo rooskleurig uit. Dit is alvast iets wat ik wil doorgeven. Zowel in België als in Gambia. Wel... dat wil ik toch proberen.
Iedereen is dus welkom om te volgen waar ik mee bezig zal zijn de komende maanden. Bij zo'n stage komt ook veel voorbereiding. Ik zal dus regelmatig iets posten.
)
Hallo iedereen
