De laatste week gaat nu in... afscheid van iedereen...
Zondag 6 mei
Vandaag begon de dag niet met uitslapen. Ik werd al vroeg (om 8.30 uur) gewekt door Thordore. Ja het is waar ik had met hem afgesproken die dag maar pas om 10.30 uur. Hij belde me wakker en vroeg hoe alles met me ging. Ik antwoordde met een slaperige stem dat alles okay was maar dat hij me uit mijn slaap had gewekt. De reden waarom hij zo vroeg uit de veren was? He was going to church. Ja natuurlijk hij is christelijk en als er iets is wat je moet doen als goede christen, is het een wekelijks kerkbezoek, of course. Ik hing op en sliep nog wat verder. Om 10.30 uur sprak ik Thordore een tweede keer. Deze keer was het live. We namen een bushtaxi richting Serrekunda. Hij lichtte me al goed in over de familie. Hij begon allerlei namen op te sommen die ik moest uit het hoofd zien te kennen. Al de namen waren christelijk. Zijn hele familie is immers christen. We kochten enkele spulletjes op de markt (bananen, suiker, koekjes en een rugzak). Thordore vertelde me dat hij nooit met lege handen naar zijn familie gaat. Ikzelf kocht dus ook een zak snoepjes. Normaal ben ik tegen het principe om de arme kindjes op de straat te voorzien van snoepjes, potloden of iets anders. Deze keer was het anders. Thordore deed het dus ik vond het maar normaal dat ik dat ook zou doen. Uiteindelijk ontmoette ik de familie. Zijn grootmoeder, de zus van zijn grootmoeder, een vriendin van zijn grootmoeder, zijn neven, zijn nichten, zijn tantes, zijn nonkels en de kinderen van zijn nichten en neven. Allemaal leefden ze samen in een compount. De compount bestond uit een 3tal huizen. Ze waren er enorm vriendelijk. Ik bleef praten met de neef van Thordore. Oliver, een sympathieke jongen die rechten studeert. Ondertussen maakte T. zich klaar om te voetballen. Om 13.00 uur gingen we naar het voetbalveld waar T. zijn match moest spelen. Hij moest er 1 spelen met zijn academisch team en hij was vrijwilliger om ook nog deel te nemen aan een andere match. De reden? Zijn 3 neven deden mee en ze hadden nog wat hulp te kort. Het was enorm warm om te voetballen. Je kon zien dat T. ook heel moe was na de eerste match. Hij liet dus de match met het academisch team voor wat het was. Familie gaat voor. Na de match keerden we terug naar de lieve christelijke familie. We aten er benechin (Afrikaans gerecht met jawel rijst). Ik blijf ervan versteld staan hoeveel sommige Gambianen kunnen eten. Ze verwachtten dit van mijn ook. Na de benechin moest ik dus nog een mango zien naar binnen te werken. Het lukte maar ik kon voelen dat de grens zo ongeveer wel was bereikt. We hadden overigens nog enkele boeiende gesprekken over de kerk binnen het christendom en over homoseksuele personen. Ik merkte meteen ook weer dat de mensen hier binnen de eerste 20 jaren geen verzoening zullen kunnen vinden met homos of biseksuele mensen. Nu in België is dit bij sommige mensen niet zo verschillend. Toen werd het tijd om afscheid te nemen van de familie. Ik bedankte hen heel vriendelijk en zei hen dat ze een hele lieve en mooie familie hadden. De nichtjes van Thordore (Marie en Tine) zeiden me dat het heel leuk zou zijn om mij erbij te hebben: I wish you could be part of our family. Jeetje dat deed me toch wel een beetje blozen. Zo lief. Ik kreeg nog enkele mangos mee voor thuis. Ik kreeg een mango van het kindje van Marie. Dit is blijkbaar een nieuw gegeven. Elke keer Fada een mango van de boom neemt, wil hij die helemaal zelf opeten. Hij moet me dus wel heel leuk gevonden hebben. We namen wel afscheid van de familie maar nog niet van de stad. Thordore wilde nog enkele vrienden opzoeken. Ik ging mee naar het huis van vriend 1 (de naam ontglipt me alweer). Onderweg naar vriend 2 (Muhammed of K voor de vrienden), liepen we een vriendelijke man tegen het lijf. Hij nodigde ons uit voor een ceremonie die zou plaatsvinden binnen een uurtje. Een ceremonie kenmerkend voor de Jolla-stam. Mrs. Colley (teacher level 2) vertelde me er de voorbije week ook al over. Ik zou nu de kans krijgen om het ook echt mee te maken. We gingen naar vriend 2 en keerden na een uurtje terug naar waar de man ons had uitgenodigd. Wat een belevenis! Ik werd uitgenodigd om naast de man (die me uitnodigde) plaats te nemen. Hij heeft een behoorlijk belangrijke functie als het op de Gambiaanse politiek aankomt. Ik voelde me uiteraard vereerd. Ik zat op de voorste rij om alles live mee te maken. Hij stond me toe om het hele gebeuren te filmen. Thordore, die grote fan is van mijn fototoestel, stelde voor om een filmpje te maken terwijl ik rustig kon kijken naar de ceremonie. Er waren vele mensen van de Jolla-stam samengekomen om de volwassenheid te vieren. Ze waren verkleed in hun traditionele kledij en deden allerlei bizarre rituelen. Enkelen sneden met een vlijmscherp mes in hun armen, wangen, tong, oogleden, . Dit klinkt vreselijk maar door het heilige water (dat ze vooraf op het lichaamsdeel deden) gebeurde er helemaal niets. Geen vreselijke bloedingen dus. Ze dansten in strooien rokjes en zongen een lied dat specifiek bij hun stam hoorde. Ik was stil. Ik kon niet veel woorden uitbrengen. Wat bijzonder en ook zo toevallig dat ik dit mocht meemaken. Thordore en de teachers op school, hadden me al verteld dat ik de gelukkige was. Ik kan immers enkele dingen doen waar de anderen de kans niet toe kregen. Im the lucky one. Ik kan een leven als lucky one wel gewoon worden. Ik gaf mijn ogen de kost en Thordore filmde erop los (tenminste toch tot de batterij plat was). We keerden terug naar Kololi. Het was een bijzondere dag met vele gebeurtenissen. De dag was nog niet op zijn einde. Ik sliep wat, douchte me en maakte me klaar om naar mijn laatste reggaeparty te gaan. Althans dat dacht ik toch (hier kom ik later op terug). Voor de verandering werd de avond nog eens afgesloten met eten. Jap! Thordore had honger. Hij bestelde meteen ook iets voor mij, zonder dat ik me ervan bewust was. Thanks Thordore!
Maandag 7 mei (onverwacht nieuws)
Het neep eventjes toen ik gewekt werd door het trouwe geluid van mijn wekker. Kon die stomme wekker nu eens niet zo trouw zijn Nu ik had het volledig aan mezelf te danken. De wekker kan er helemaal niets aan doen dat ik naar een reggaeparty wilde gaan. Op maandag voorzag ik de kast in de hoekenklas van pictogrammen. Op die manier kunnen de leerkrachten al het gebruikte speelgoed weer mooi op zijn plaats leggen. Dat is toch tenminste de bedoeling. We werkten ook aan een nieuw stuk speelgoed. Im proud to present you onze spiksplinternieuwe spijkerplankjes!!! Hoeraaaa!!! Een heel goedkoop maar o zo didactisch bruikbaar stuk speelgoed. Dit zou het ruimtelijk inzicht, de ooghandcoördinatie, de fijne motoriek en nog zo veel andere aspecten ten goede komen. Yes! Nu ik liet me eventjes meeslepen. Na school werd er nog een korte meeting gehouden. Ik verzorgde de drankjes. De meeting ging over een goede benadering van het kind. Ik probeerde de leerkrachten beknopt bij te brengen wat belangrijk was voor een positief zelfbeeld van het kind. Ik probeerde daarbij henzelf eens te laten stilstaan bij de ervaringen die ze overhielden aan hun jeugd. Hoe kunnen wij dit beter doen dan onze ouders, leerkrachten, omgeving, . Ik denk wel dat ze er iets van zullen onthouden. Althans dat hoop ik toch. De leerkrachten vonden het takenbord bij kinderen ook bijzonder interessant. De week voordien had ik enkele fotos getoond van dit gegeven. Dit vonden ze bruikbaar. Verder kan ik jullie nog meedelen dat het internet op school nog steeds niet werkt. Dit is dus de reden waarom ik zo lang niets van me laat/ liet horen. In de namiddag ging ik naar het kantoor van Brussels Airlines. Ik moest mijn vlucht herbevestigen. Het gesprek ging als volgt: When is your flight? Friday evening Friday evening? We dont fly on a Friday. Let me check the computer... whats your name? Soenen your flight is Saturday evening. You leave at Saterday evening and you will arrive Sunday morning. Ow thats a surprise! I was mistaken the whole time, already. Thank you! Zo de grote verrassing ik vertrek dus pas zaterdagavond. Ik dacht al de hele tijd dat ik op vrijdagavond vertrok. Ik informeerde meteen my parents. Mijn papa dacht dat het een mopje was. Ik kan me al voorstellen wat ze thuis zullen gezegd hebben: dat is dus weer typisch iets voor Charlot, é. Kleuteronderwijs heeft ervoor gezorgd dat ik geleidelijk aan meer perfectionistisch werd. De slordige kant van mezelf zal jammer genoeg altijd wel nog eens de kop opsteken. Eigenlijk doe ik het opzettelijk hoor zo zien jullie dat ik ook nog menselijk ben want niemand is perfect, of course. Hahaha! (PS: neem deze laatste zinnen maar met een portie humor).
Vandaag was het een behoorlijk rustige dag. Een dag die begon (zoals vele zondagen) met uitslapen. Ik ontbeet en maakte me klaar om naar school te gaan. Onderweg naar school merkte ik dat de lucht bijzonder donker was. Was het bewolkt? Neen. Was de zon nog niet opgestaan? Neen. Hing er stof in de lucht? Ja. Overal waar ik kon kijken, zag ik stof. Toen ik dus in school aankwam, trof ik er een bestofte speelplaats aan. Je kunt je al voorstellen wat zon stoffige lucht doet met je luchtwegen. Ik skypte met het thuisfront. Vandaag is het immers de verjaardag van mijn mama. Ik zag heel veel familie op skype. Ja mijn grootmoeder, nonkels en tantes waren aanwezig. Ze waren allemaal thuis om de verjaardag van mijn mama te vieren. Mijn papa greep weer de kans om mij jaloers te maken. Hij toonde dus eventjes doodleuk een lekkere taart voor de webcam. Dankuwel papa! Ik was het alweer eventjes vergeten welke lekkere Belgische dingen ik allemaal moet missen in The Gambia. Na het lange skypegesprek wandelde ik naar huis. Ik wilde eerst nog eventjes kijken of de Kadie Kadie open was. Ze verkopen er heerlijke Afrikaanse maaltijden voor een prikje. Tot mijn grote spijt stelde ik vast dat het restaurant op zondag gesloten is. Ik besloot om thuis iets in elkaar te flansen. Ik werkte wat voor school en keek, als afsluit van de dag, naar (jawel) een filmpje.
Maandag 30 april
Op maandag gaf ik les in de klas van Mr. Prince. De kinderen van de derde kleuterklas vonden het weer eens leuk om een andere juf te hebben. Zoals elke nieuwe juf, word je natuurlijk het vuur aan de schenen gelegd. Ik probeerde dus zo consequent en correct mogelijk op te treden als een kleuter probeerde te voelen waar mijn grenzen lagen. Het leuke aan level 3 is dat de kinderen veel meer Engels begrijpen. Je kunt dus al eens iets moeilijkere dingen doen dan in level 1. Mijn thema voor deze week? Water! Ik had het al eens willen geven in level 1 maar telkens kwam er iets tussen. Omdat ik carte blanche had gekregen van Mr. Prince wat betreft het thema, besloot ik om me eens uit te leven. Ik startte het thema met een sprookje over het lelijke eendje. De Engelse taal van het prentenboekje bleek veel te moeilijk voor de kleuters. Ik vereenvoudigde de taal dus sterk. Ik kon merken dat de betrokkenheid verhoogde door deze kleine aanpassing. Na de lessen had ik een tevreden en voldaan gevoel. De kinderen hadden iets bijgeleerd! Bovendien was Mr. Prince ook heel tevreden met mijn aanpak. Hij was overigens heel lovend over het sprookje. Hij paste de essentie van het verhaal dan ook meteen op zijn eigen leven toe. Hij was danig onder de indruk van het sprookje dat ik sterk het gevoel kreeg dat hij het nog nooit eerder had gehoord. Bijzonder. Nog voor de school zijn deuren sloot, wist het schoolhoofd me te vertellen dat er op 1 mei geen school zou zijn. Ik had er nooit meer bij stilgestaan dat 1 mei ook bij ons een vrije dag is. De headmaster was ook weer heel vroeg met deze aankondiging. Gelukkig bestaat er zoiets als Tip-ex. Mijn weekplanning kon ik dus vlotjes aanpassen. Ik toonde ook trots de aangekochte stof aan Kebba. Ik legde uit dat deze stof bedoeld was om kledij te maken voor het huisje in de hoekenklas. Het schoolhoofd en de leerkrachten waren heel lovend. Nog enkele bijzondere dingen op school? Wel ik kan jullie met blijdschap vertellen dat Matty (level 1) de hoekenklas spontaan heeft gebruikt. Dit is dus een teken dat de hoekenklas wel effectief werkt. Yes! Mr. Touray en Abbie zijn jammer genoeg nog steeds ziek. Hopelijk zien we hen snel terug. Na school, moest ik mijn belofte waarmaken. Onze nachtwaker kreeg vorige week ineens het zotte idee om een facebookprofiel aan te maken. Je vraagt je misschien af of hij goed met de computer kan werken? Het antwoord hierop is negatief. Vorige week hielp ik hem dus aan een profiel. Omdat Alagie (met deze naam gaat onze nachtwaker door het leven) geen fotos had om als profielfoto te gebruiken, had ik de eer om deze te nemen. Hij zette voor de gelegenheid zijn zonnebril op. Nu moesten die fotos natuurlijk nog op de computer gezet worden. Dit had ik vorige week iedere keer uitgesteld. Daar moest ik deze week nu toch echt eens mijn werk van maken. Ik zette de stoere fotos op facebook. Hij was bijzonder tevreden. Na school stapte ik naar de kleermaker. Ik bracht de stof binnen voor de kinderkledij (hoekenklas). Ik gaf de kleermaker duidelijke richtlijnen. Benieuwd dus naar het resultaat. Hopelijk zal hij er iets moois van maken. Ik wandelde verder naar een andere kleermaakster. Ik was benieuwd naar mijn rokje. Had ze er iets moois van gemaakt? Het antwoord hierop is positief. Ze had gedaan wat ik haar vroeg en ik kreeg dus een Europees rokje in een Afrikaanse stof. Ideale combinatie toch? Het is dus toch mogelijk om beide te combineren. Verder ging ik ook nog op zoek naar spijkers (voor de spijkerplankjes) en ik kan jullie hierbij vertellen dat ik enkele jongens heb ontmoet. Mama en papa geen nood jullie hebben er geen nieuwe schoonzoon aan overgehouden. Nu ik altijd alleen wandel (de rest van het gambia-team vertoeft nu in België), grijpen de jongens vaker hun kans. Ze komen zich als het ware op een dienblad presenteren en vragen me steeds opnieuw naar mijn telefoonnummer of e-mailadres. Ik weiger dit telkens resoluut en krijg daarbij steeds hetzelfde antwoord You cant do this to me. Ik geef hen daarbij ook steeds weer hetzelfde antwoord terug Im a free woman and I can do whatever I want to. Ik kan hier dus wel degelijk mijn mannetje staan. Ik wandelde verder naar de Kadie Kadie voor een 2de poging. Vandaag was het Gambiaanse restaurant niet gesloten en ik bestelde er chicken yassa. Tijdens het wachten, werd ik aangeklampt door de ober. Hetzelfde spelletje herhaalt zich weer van vooraf aan. Ik moest de jongen dus duidelijk maken dat ik niet geïnteresseerd was en dat ik mijn nummer dan ook niet zou geven. Sommige jongens verwarren hier nogal snel de 2 totaal verschillende werkwoorden to like en to love. Moest je eventjes je geloof in liefde op het eerste zicht kwijt zijn, kom dan gerust eventjes naar The Gambia. Probeer dan vooral ook heel naïef te zijn en ik kan je garanderen dat je hier de liefde van je leven tegenkomt. Ik probeerde mijn was te doen. Dit gebeurde weliswaar met enkele pauzes aangezien de kinderen wilden dat ik achter hen aanzat. Ze wilden spelen. Uiteindelijk kreeg ik mijn was af. Nu was het de beurt aan de kuis. Ik veegde het huis grondig en kuiste het achteraf ook nog eens netjes. Jaja als je niet als een echte huisvrouw bent geboren en je wil dit steevast worden, kom dan gerust eventjes naar The Gambia. Na het kuisen werd het tijd voor een douchke. Ik moet telkens opnieuw wennen aan het koude water maar het deed me goed. Toen werd het tijd voor de heerlijke chicken yassa. Een afhaalmaaltijd kan toch zo plezant zijn. Ik moet me overigens ook helemaal niet schuldig voelen want in de namiddag was ik al de perfecte huisvrouw. De kinderen werden in mijn huisje gedropt. Hun mama was uit en hun papa wilde naar de voetbal kijken, eventjes verderop. Gratis kinderoppas? Waarom ook niet? Ik had dus gezelschap. Mijn net gekuiste huisje kreeg dus meteen weer stof te zien. Ach ja what can I say het zijn kinderen, hé. Als afsluit van de dag, kwam Thordore langs. Hij is immers al een goede vriend geworden. Het doet altijd deugd om een goede vriend bij je te hebben. We hadden enkele boeiende gesprekken en de blik op zijn gezicht toen ik vertelde dat ik maar een tweetal keren tijdens het jaar naar de kerk ga, was eum goddelijk. Hijzelf is ook christen maar laten we zeggen dat hij het geloof in het instituut de kerk nog steeds heeft. Het was een welgevulde dag.
Dinsdag 1 mei
1 mei= geen school. Ik sliep uit en bracht een bezoekje aan de tapalapaman. Zelfs toen we hier nog met zijn vijven vertoefden, waren we zijn vaste klanten. Minstens 2 maanden lang gingen we naar zijn shop en vroegen er hem om 10 tapalapas (broden). Nu ik alleen overblijf, koop ik nog slechts 1 tapalapa. Dit is natuurlijk een groot verschil. Hij blijft steeds vriendelijk en hij moest nog eens lachen met de overgeïnteresseerde jongen van de dag voordien. Zelfs in zijn shop werd ik gisteren aangesproken. Hij moest hier hartelijk om lachen. In de namiddag had ik een afspraak met Thordore. We gingen samen naar Kadie Kadie. Ik at er chicken domoda en hij at er chicken yassa. Het viel me meteen op dat de geïnteresseerde ober van de dag voordien, me niet meer lastigviel. Dankuwel Thordore! We gingen naar een bar. We ontmoetten er zijn vrienden Musa en Kebba. Er werd aardig wat afgelachen en gerookt (ik maakte geen deel uit van het laatste). Ze zijn aangenaam en leuk gezelschap om je tijd mee door te brengen. We trokken naar het huis van Kebba en Thordore. Ik ontmoette er de familie van Kebba. We aten er nogmaals. Deze keer benechin (Gambiaans gerecht). Ik stond versteld van de hoeveelheid voedsel de Afrikaanse bevolking kan verorberen. Bovendien zien hun lichamen er niet uit alsof ze 5 keer per dag een volwaardige maaltijd eten. Bijzonder. Ik zag Thordore trainen. Hij is een goede voetbalspeler en speelt op academisch niveau. Hij vertelt er altijd over maar deze keer zag ik hem eens echt aan het werk. Ondertussen keken Kebba, Musa en mezelf toe vanaf de zijlijn. Na de training trokken we weer naar het huis van Kebba. Daar aten we onrijpe mangos en zagen we nog enkele andere vrienden. Uitgerookt ging ik weer naar huis. De vrienden hebben immers allemaal 1 ding gemeen. Ze roken veel. s Avonds had ik nog een afspraak met Alasan en Lamin. De taxirit was helemaal gratis. De reden? De taxidriver loves me with his heart. Hij was ervan overtuigd dat ik me in hem interesseerde en ik besefte dat ik hier weleens gebruik kon van maken. Leve mijn charisma en vrouwelijke charmes! Het was grappig om Alasan en Lamin bezig te zien tijdens een wedstrijdje voetbal (op de playstation). Lamin liet duidelijk merken dat hij een winnaar was en Alasan troostte zichzelf met het feit dat hij al vele keren had gewonnen. De avond werd afgesloten met een filmpje.
Woensdag 2 mei
Vandaag gaf ik weer les in de klas van Mr. Prince. Thema water, part 2. Ik liet de kinderen zien hoe we konden toveren met water. Ja ijs wordt water en water verdampt als dit in de zon wordt gezet. Pure magie toch? We gaven ook samen de plantjes water. Het tuinproject van Katrien wordt dus verder onderhouden. Ik kan met blijdschap mededelen dat de sla er al eetbaar uitziet. Ik kan ook mededelen dat Alagie (onze nachtwaker) sommige plantjes bijna verdrinkt. Er wordt dus wel voor gezorgd maar misschien doet onze nachtwaker een beetje te veel zijn best. Te is nooit goed, tenzij natuurlijk tevreden (bedankt voor dit zinnetje, Veerle). Na school trok ik naar de kleermaker. Ik vroeg hem of de kledij voor de hoekenklas al klaar was. Het tegendeel bleek een feit. Ik keerde dus met lege handen terug naar huis. Enfin het is te zeggen ik keerde niet echt met lege handen terug. Ik had een belegd broodje in de ene hand en een zakje water in de andere hand maar je kent de bovenstaande uitdrukking hoogstwaarschijnlijk wel. Ik kwam thuis en deed een dutje. Na het dutje volgde schoolwerk. Ik besloot mezelf te belonen met een bezoekje aan het strand. Het verfrissende zeewater deed me goed. Het gezelschap daarentegen, kon ik wel eventjes missen. Ik dacht dat ik duidelijke signalen gaf aan mijn omgeving van zodra ik de oortjes van mijn mp3 in mijn oren stak en mijn hoofd over een tijdschrift boog. Niets bleek minder waar. De jongens (want hier zijn het nooit meisjes die me aanspreken, of course) kwamen me geïnteresseerd aanspreken. Nu ik alleen ben, grijpen de jongens vaker hun kans om een klapke met me te doen. Op het ene moment werd ik aangesproken door een spierbundel, het andere moment sprak ik met enkele voetballers, op nog een andere moment sprak ik een student die naar een sponsor zocht, enz.. Bij de student was de maat echter vol. Hij vroeg me of ik hem kon sponsoren en of hij mijn mp3 mocht hebben. Ik nam ogenblikkelijk afscheid en hij vroeg me waarom ik hem niet aardig vond. Jeetje als je een beetje verder zou kijken dan je neus lang is . Verder deed ik niet veel bijzonders. Ik kocht bananen, maakte mijn avondmaal en ging slapen.
Donderdag 3 mei
Ik werd gewekt door mijn wekker en voelde meteen dat er iets niet klopte. Mijn maag zat precies niet echt op zijn plaats, mijn energiepijl stond op een laag punt, mijn darmen deden raar en alleen al het idee om straks te moeten ontbijten, deed mijn hoofd tollen en maag keren. Ja de keuze was gemaakt... zo kon ik niet naar school gaan. Ik besloot dus om van mijn hart een steen te maken en belde naar school met de mededeling dat ik vandaag niet aanwezig zou zijn. Ik sliep, sliep, sliep . Om 13.30 uur werd ik gewekt door een geklop op mijn deur. Kebba (het schoolhoofd), Mr. Prince en Mr. Touray kwamen langs om te zien hoe het met me was. Zo lief. Even kort voor het thuisfront Ik ben hier niet alleen. Ze zorgen hier heel goed voor me. Ik voelde al dat ik een pak beter was dan s morgens. Het vele slapen had me goed gedaan. Toen de collegas weg waren, besloot ik om nog een beetje te slapen (voor de verandering). Om 15.00 uur vond ik toch dat welletjes was geweest. Ik stond op, waste mezelf, ontbeet en werkte wat voor school. Ik moest me bovendien ook mentaal voorbereiden op het maken van de chicken domoda vrijdag. Ik had de leerkrachten de week voordien beloofd om chicken domoda klaar te maken. Dit plan moest en zou plaatsvinden. Als afsluit van de dag kwamen Ebrima (collega van Yolan) en zijn vrienden langs.
Vrijdag 4 mei
Op school stond me een waar avontuur te wachten. Ik zou een Afrikaans gerecht maken en dat op Afrikaanse wijze. Geen gasvuur voor mij dus. Het vuurtje met kolen stond al klaar. Ik ging om de ingrediënten naar de markt. Ik kreeg daarbij hulp van Mrs. Colley want toen ik met haar nog eens de nodige ingrediënten overliep, merkte ik dat er heel wat te kort zou zijn. Vele benodigdheden had ik hier nog nooit gekocht. Ik had altijd gedacht dat ik chicken domoda kon maken. Ik voelde me helemaal Afrikaans (ofja toch voor een deel). Toen ik de vrouwelijke leerkrachten vertelde van wie ik het had geleerd om het Gambiaanse gerecht te maken, begrepen ze meteen waarom er zo veel ingrediënten ontbraken. Jap de persoon in kwestie was een man en hij had het ons verkeerd aangeleerd. Matty en Mrs. Colley leerden me de chicken domoda op een juiste manier klaarmaken. Bovendien gebeurde dit allemaal op een kolenvuurtje. Ik voelde me een watje toen ik de vrouwelijke leerkrachten (onbewust) mijn schrik van hete olie liet zien. Toen ze zeiden dat dit perfect normaal was, voelde ik me toch ietsje beter. Alles moet uiteindelijk geleerd worden. Het leven is een leerschool. Het koken nam een hele voormiddag in beslag. Het eindresultaat mocht er wel wezen. De leerkrachten waren tevreden over de smaak en so was I. Ik had goede leerkrachten. Ik denk dat ik nog nooit zon lekkere chicken domoda heb gegeten. Na de lekkere maaltijd werd het tijd voor de workshop. Ik startte deze met een korte PowerPoint. Mrs. Colley had me de week voordien gevraagd hoe het eraan toegaat in de klassen in België. Ik had haar toen al geantwoord maar ik wilde mijn antwoord graag nog wat bekrachtigen met wat beeldmateriaal. Daarna probeerde ik de leerkrachten enkele basis knutselactiviteiten te tonen en uit te leggen. De creative room is er voor een reden en het zou heel spijtig zijn moesten de leerkrachten deze niet kunnen gebruiken wegens een tekort aan ideeën. De leerkrachten vonden het boeiend en ik had echt het gevoel dat ze ook effectief iets zullen doen met de informatie. Tijdens de workshop ontstonden boeiende gesprekken. Ik merkte (nog meer) wat er omgaat in de leefwereld van de leerkrachten. Het was dus ook interessant om dergelijke gesprekken te laten plaatsvinden tijdens de workshop. Het was een lange schooldag. Toch langer dan anders. De uitgelopen workshop was hier de oorzaak van. Ik had graag mijn blog op internet gepost maar het internet doet het nu al eventjes niet. Hopelijk werd dit wel volgende week. Na school wandelde ik mee met Mrs. Colley. Ze nodigde me uit om mee te wandelen tot het huis van haar vriendin om haar eens een bezoekje te brengen. Ik was welgekomen en we keuvelden er wat op los. Nuja ik deed dit voornamelijk met Mrs. Colley. Ik besef steeds en meer dat de leerkracht een hele wijze vrouw is. Ze is boeiend om mee te praten en haar levenservaring en wijze waarop ze naar het leven kijkt, zijn heel verrijkend. Dankuwel om je wijsheid met me te delen, Aisha. Eenmaal thuisgekomen, maakte ik wat om te eten. Ik keek een filmpje en besloot om die avond af te spreken met Thordore. Sinds ik alleen ben, belt hij me iedere dag om te vragen hoe het met me gaat. Ik besef dat het toch wel zal nijpen als ik moet afscheid nemen van hem. Hij is inmiddels een goede vriend geworden. Ik sprak af met hem aan zijn werkplaats. Daar kreeg ik iets te eten van zijn baas. Heel lief van hem. Ik had wel al gegeten maar (om eventjes de woorden van Cara te citeren) je weet nooit wanneer je de volgende keer zult eten. We wilden naar Sissles gaan (de reggaeparty) maar het volk ontbrak en Thordore besloot om me een andere plaats te laten zien. De reggaemuziek was ook daar aanwezig. Hetzelfde gold voor de weed-geur. Ik zag er de vrienden van Thordore en we dansten er stevig op los. Na een tijdje werd de dj veranderd en ik zag een oude bekende. Nu ik had de oude bekende 1 keer gezien. Heb ik jullie ooit eens verteld over de dj die 8 GB van zijn muziek aan ons had gegeven? Heb ik toen ook gezegd dat hij 2 verschillende schoenen draagt omdat elke Gambiaanse dj dit doet? Wel ik begroette hem en hij was blij om ons te zien. Hij begon met rustige muziek maar bouwde de beats op naar een hoger niveau. Na afloop gingen we nog eens een kijkje nemen op Sissles. Daar werden de laatste dansjes gedanst en uiteindelijk keerden we naar huis. We maakten nog eerst een stop bij een shop. De jongens hadden honger. Ik besloot om in de auto te blijven wachten en uiteindelijk werd ik thuis afgezet. Bye bye and have a good sleep! Ik was blij toen ik mijn bed zag.
Zaterdag 5 mei
Zoals zoveel weekends, begon deze alweer met uitslapen. Ik bezorgde mezelf een lekker ontbijt met een omeletje. Het smaakte me. Ik maakte me klaar om wat geld te wisselen. Het eerst wat me opviel op de straat, was de stilte. Er waren zo goed als geen autos te bespeuren, weinig fietsen, weinig mensen, enz.. Gelukkig was het wisselkantoor open. Ik wisselde wat er moest gewisseld worden en vernam toen dat het Cleaning Day was. Op die dag mogen er geen autos rijden tot ongeveer 13.00 uur. Dan verbranden ze al het afval van op de straten en in de huizen. Het werd me dan ook meteen duidelijk waarom alles er zo verlaten bijlag. Ik had graag naar Serrekunda gegaan maar om de bushtaxi te kunnen nemen, moest ik wachten tot 13.00 uur. Ik begon toen maar aan mijn schoolwerk. Ik ging er volledig in op en vergat de tijd. Rond 14.30 uur werd ik opgebeld door Thordore. We hadden afgesproken om die dag wat rustigs te doen, lekker op het gemak. Ik liet mijn schoolwerk voor wat het was en mijn plan om naar Serrekunda te gaan, stak ik ook nog eventjes in de vrieskast. Veel is er die namiddag eigenlijk niet meer gebeurd. We aten wat, dronken wat en praatten wat. Het enige spannende dat er toen nog gebeurde, was het zien van enkele rare verklede mannen. Een man verkleed in een pak, voorzien van een (echte) leeuwinnenkop en leeuwenpoten liet zich zien in de bar waar we net iets zaten te drinken. Het is een deel van een traditie maar Thordore kon me niet exact vertellen welke traditie of welke bijzonderheden ze vierden. Kebba, de vriend van Thordore, had ook nog in een soortgelijk pak gedanst. Het bijzondere hierbij is dat er geen fotos of films mogen genomen worden. Als buitenlander wordt je dus maar zelden op de hoogte gesteld van deze bijzonderheden. De kans dat je ermee in contact komt, is dus eerder klein. Op het einde van de dag, keek ik nog een filmpje om daarna uitgeput in slaap te vallen.
Zondag werd een uitslaapdag. De buikgriep (of wat het ook mag zijn) zat nog een ietsiepietsie beetje in mijn kleren. De beste remedie tegen kwaaltjes, is slapen. Dit werd dan ook gedaan. Het is leuk om te weten dat je je nog eens kunt omdraaien, zelfs al kan je niet echt meer slaap vatten. De voormiddag was dus kort. Eenmaal opgestaan maakten we ons klaar om naar Mrs. Colley te gaan. Ze had ons uitgenodigd voor een afscheidsmaaltijd. Maandagavond vertrekken Cara en Veerle. Dinsdagavond vertrekt Katrien. We genoten van de heerlijke maaltijd. Telkens opnieuw verrassen haar kookkunsten me positief. Het geheel werd natuurlijk afgesloten met een baobab sapje. Dit doet me er overigens aan denken dat ik het woord baobab al heel veel keren in mijn blog heb gezet. Tja... het is en blijft nu eenmaal mijn favoriet. Ik kan jullie de smaak wel proberen te omschrijven maar toch je moet het uiteindelijk zelf kunnen proeven. Dan pas zou je begrijpen waarom ik het al ontelbare keren over de beruchte baobab juice heb gehad. Nu dit eventjes ter zijde. Na de maaltijd en het gezellige keuvelen, werd afscheid genomen. De tranen vloeiden vrijdag al. Deze keer werd het bezoek met een dikke groepsknuffel afgesloten. Het voelde toch wat onwennig. We keerden terug naar ons nederige stulpje waar we allen wat voor school werkten. Zondagen zijn wel leuk maar af en toe roept de plicht. Cara, Veerle en Katrien genoten voor een laatste keer van onze wekelijkse uitstap. We sloten de zondag dus af met een reggaeparty. Ik genoot natuurlijk ook van deze uitstap maar voor mij gaat het hier nog niet om mijn laatste keer.
Maandag 23 april (bye bye Veerle en Cara)
Maandag kreeg ik een dagje vrijaf van het schoolhoofd. We wilden deze laatste dag nog afsluiten in glorie. Cara, Veerle en Katrien pakten hun bagage terwijl Yolan en ik nog een (hopelijk) laatste keer om souvenirs gingen. We deden ook al wat inkopen voor de komende week. Met ons tweetjes zouden we vast en zeker ook een goed team vormen. Het Gambia-team. We reorganiseerden onze huizen. We hebben nu al een hele tijd in 2 huizen geleefd. Het ene huis werd gebruikt om te slapen (het huisje van Yolan en mij). Het andere huis was de plaats waar de spannende en leuke dingen doorgingen. We beleefden er ook mindere momenten. Kortom onze woonkamer was in huis 1. Het is ook onvoorstelbaar wat je allemaal verzamelt aan spullen (en rommel) na 3 maanden. Huis 1 werd leeggemaakt. Huis 2 (dat van Yolan en mezelf) werd opnieuw ingericht. Het voelt raar. Met ons vijven gingen we iets eten. Je zou het onze laatste avondmaal kunnen noemen. Het was gezellig. Daarna werd er gedaan wat er moest gebeuren. We reden naar de luchthaven. Bye bye Cara en Veerle! Veel succes met jullie stage in België. We zien elkaar gauw opnieuw. Met 3 dropen we af. Ja ok met 4 personen (incl. de chauffeur) in een auto van 5 zitten is wel makkelijker dan om met 6 personen in diezelfde auto te zitten. Je hebt meer ruimte, hé. Op elkaar gepropt zitten, geeft anderzijds wel een sfeer van verbondenheid. Dankuwel Cara en Veerle voor de fantastische buitenlandse stage met jullie.
Dinsdag 24 april (bye bye Katrien)
Het eerste wat ik merkte, toen ik alleen naar de school wandelde, was de stilte. Jeetje 20 minuten met je eigen gedachten opgescheept zitten i.p.v. 20 minuten vol roddels en wilde verhalen. Het is toch iets helemaal anders. Ik hielp vandaag in de hoekenklas. Cara en Veerle hadden al de kleutersymbolen geïntegreerd in level 2 en 3. Het systeem van een keuzebord was ook al uitgelegd. Ik probeerde in te pikken op wat Cara en Veerle hadden gedaan. De kleuters hadden het systeem snel weer door. Je merkt wel dat de kleuters het systeem niet gewoon zijn. Ik moest hen dus telkens helpen herinneren dat het symbooltje moest gewisseld worden op het keuzebord, als ze voor een ander hoekje kozen. Het is eigenlijk gewoon een kwestie van oefenen. Moesten de leerkrachten nu nog eens achter het systeem staan, zou het des te leuker zijn. Ik heb zo het gevoel dat het symbolensysteem weer zal verdwijnen van zodra ik weg ben. Dit maakt het voor mij wel wat lastiger om met volle energie en vol enthousiasme het systeem telkens opnieuw uit te leggen. Ik keerde (in mijn eentje) terug naar huis. Het was Katrien haar laatste namiddag dus besloten we om nog iets samen gezelligs te doen. Katrien en ik gingen om een Afrikaanse afhaalmaaltijd. We pikten Yolan op en zetten koers richting Senegambia. We namen een lege frisdrankbak mee om in te wisselen. Eenmaal in the shop aangekomen, bleek het toch niet zo makkelijk om ons leeggoedgeld terug te krijgen. We hadden ons rekeningetje moeten meenemen. We probeerden zo beleefd mogelijk uit te leggen dat het ticketje al lang was verdwenen. We waren dan ook niet op de hoogte dat we dit weer moesten binnenbrengen als bewijs. We werden maar niet begrepen. In het begin waren we nog beleefd. Op het einde werden we gefrustreerd. Om een lang verhaal kort te maken we haalden ons gelijk en konden eindelijk naar het strand. We picknickten er en namen nog een verfrissende duik in het water. Na het strandbezoek stopten we bij de supermarkt. We hadden alledrie wel zin in ijs. Het strakke plan om een pot ijs te kopen, werd dan ook uitgevoerd. Katrien maakte zich klaar om naar de luchthaven te vertrekken. Ondertussen aten we met 6 uit onze net aangekochte pot ijs. Het hoopje eters bestond uit Thordore, de taxichauffeur, onze nachtwaker, Yolan, Katrien en mezelf. Leve de gezelligheid! En dan het moment van de waarheid was aangebroken. Katrien keek nog een laatste keer naar ons huisje en besteeg de taxi. We reden naar de luchthaven. Deze keer was het party-gehalte wel aanwezig. Thordore is een grote liefhebber van muziek en liet zijn vriend (de taxichauffeur) dus het ene liedje na het andere afspelen. We wuifden Katrien uit en keerden dan (alweer met 1 persoon minder) terug naar huis. Jaja ons huisje wordt steeds leger. s Avonds hadden we nog een afspraak met Lamin en Alasan, 2 nieuwe vrienden. Yolan en Cara hadden de 2 jongens ontmoet op de boot van Barra naar Banjul (in de Paasvakantie). Op dat moment trokken Veerle, Katrien en ik verder door Senegal. Nieuwe vriendschappen waren ontstaan. We gingen iets gaan drinken met hen en lachten er stevig op los.
Woensdag 25 april
Op weg naar school, overviel de stilte me weer. Vandaag besefte ik wel dat het eventjes zou duren vooraleer ik hier zou kunnen aan wennen. De hoekenklas bij level 1, stond vandaag op mijn programma. De ene klas verliep al wat vlotter dan de andere klas. De reden? Wel het grote aantal kinderen van Mr. Touray zal er wel voor iets hebben tussen gezeten. s Middags aten we met ons tweetjes. Ik vertelde mijn belevenissen aan Yolan en zij deed dit ook bij mij. Ik deed vervolgens mijn was, maakte baobab sap en maakte me klaar om de tweede frisdrankbak terug te brengen. We hadden immers nog een lege bak staan en gisteren beloofden we de mannen om die vandaag terug te brengen. Zoals het bekende gezegde ons zegt: Belofte maakte schuld. Deze keer hadden we geen moeilijkheden bij het indienen van de bak. We kregen moeiteloos het vooraf afgesproken bedrag. Ik wandelde weer naar huis en Yolan bezocht het internetcafé. Aangezien ze op zaterdag vertrekt, moest ze nog enkele afspraken maken met het thuisfront. Ik werkte wat voor school en toen Yolan aangaf dat ze onderweg was naar huis, begon ik de pannenkoeken te maken. Een ideale manier om ons nieuwe gasfornuis (in huisje 2) uit te testen. Al een geluk dat ik op dat moment niet te dicht bij het vuur stond. Mijn haren zouden op slag een stukje korter en zwarter zijn geweest. Wat een vlam! De grote vlam zorgde er wel voor dat ik de pannenkoeken in een recordtempo kon bakken. Toen Yolan ons huisje naderde, rook ze al van ver de geur van versgebakken pancakes. Het genot was dan ook groot toen we ons avondmaal konden verorberen. Als afsluit van de dag kwamen Ebrima, Thordore, Alasan en Lamin langs. Ebrima zette de laatste puntjes op de i, bij het evaluatieformulier van Yolan en Thordore praatte met Alasan en Lamin over de voetbalmatch. Het viel ons (Yolan en mezelf) op dat Ebrima en Thordore zich wel opvallend minder spontaan gedroegen bij onze 2 andere vrienden. Voelden ze zich voorbijgestoken? Waren ze jaloers? Jeetje en dan zijn vrouwen gecompliceerd.
Donderdag 26 april
Deze volledige week begeleid ik de hoekenklas. Vandaag was dit dan ook weer het geval. Deze keer was het de beurt aan level 2. Mrs. Jallow was niet aanwezig op school wegens ziekte. Ik besloot dus om haar klas over te nemen voor de break. Na de break hielp ik Mrs. Colley bij het spelen in de hoekenklas. Mrs. Colley neemt het systeem van het keuzebord al heel goed over. Dit deed me deugd. Even een leuke anekdote. Elke keer ik naar school kom en tussen de kinderen ga zitten op de speelplaats, word ik onderworpen aan een grondige kappersbeurt. Gelukkig hebben de kinderen geen scharen binnen handbereik. Mijn lange blonde haren zouden anders al snel ingeruild worden voor een kort coupke. Een vijftal kinderen proberen telkens mijn haren te vlechten en te kronkelen in allerlei bochten. Ondertussen duwen deze 5 kinderen de andere geïnteresseerde kinderen weg. Ze zeggen iets in hun lokale taal als Ík ga de juf haar haren vlechten!. Het is voor mij een interessante observatie om te kijken hoe de kinderen omgaan met hun leeftijdsgenoten maar natuurlijk moet ik nu en dan ook eens ingrijpen. Het is grappig maar het gaat ook gepaard met het nodige haargetrek. Er zijn ergere dingen in het leven, of course. Een minder deugddoende beleving van die dag, had te maken met mijn lichamelijke toestand. Nee begrijp me niet verkeerd. Ik ben helemaal niet ziek. Het enige kwaaltje van die dag, was de buikloop. De chicken Yassa van dinsdag is volgens mij hoofdverdachte, hoogstwaarschijnlijk ook de dader. Ik hoop maar dat hij een goed alibi heeft. Ik rende die dag minstens 7 keer naar het toilet. Op den duur raakt je lichaam natuurlijk een beetje uitgeput. Normaal ben ik niet de persoon die snel een pilletje neemt tegen een bepaald kwaaltje. Toch besloot ik om een Imodium te nemen. Eventjes tussendoor: Ja mama, ik drink genoeg water en heb genoeg voedingsstoffen. Zo droog ik zeker niet uit. No worries! Toen ik thuiskwam at ik iets stevigs en kroop toen in mijn bed. Een beetje rust zou mijn energie en lichaam wel goed doen. Nog even een korte noot voor de studenten die inmiddels al thuis zijn De kinderen vragen geregeld naar jullie. Telkens opnieuw vertel ik hen dan dat jullie al in Belgium zijn en dat alles ok is met jullie. Je ziet dus jullie worden niet alleen gemist door mij maar ook door de kindjes. Om de dag af te sluiten, spraken we alweer af met Alasan en Lamin. We bekeken een filmpje op de grote televisie van Alasan. In tegenstelling tot wat velen misschien denken, is de Afrikaanse bevolking hier niet hoofdzakelijk arm. Leven ze soms (naar onze westerse normen) wat primitiever? Als je hutjes en eten met de handen primitief vindt, dan is het antwoord ja. Van de menselijkheid, vriendschap en omgang met elkaar kunnen wij soms wel nog heel veel leren.
Vrijdag 27 april
De schooldag begon met zingen. Deze keer zongen de kinderen voor Yolan. Yolan, onze verpleegster in wording, liet zich regelmatig zien op de school. Telkens ze er was, verzorgde ze de kindjes met veel zorg en liefde. Haar afscheid mochten we dus ook zeker niet zomaar voorbij laten gaan. Na het zingen en dansen, observeerde ik in level 3 (3de kleuterklas). Volgende week wil ik immers lesgeven in de klas van Mr. Prince. Mijn eerste observatie in zijn klas, is al 2 maanden geleden dus het is niet slecht om nogmaals te observeren. Tegelijk kon ik eens kijken of hij de hoekenklas spontaan zou gebruiken. Op vrijdag is het immers zijn beurt. Het antwoord was negatief. Heel spijtig. Waarom laat hij de kinderen niet eens kind zijn? Jammer. Na de lessen volgde een vergadering. Ik had mijn puntjes grondig voorbereid. Dit was ook het geval bij ons schoolhoofd. Mrs. Colley vroeg of het onderwijssysteem van België veel verschilde met dat van ons. Ik informeerde haar zo goed mogelijk over hoe het eraan toe gaat in ons belgenland. Ik probeerde er ook niet te ver in uit te diepen. Dit zou toch geen nut hebben. De leerkrachten zouden alleen maar ontmoedigd worden. Opnieuw voelde ik opnieuw enkele vooroordelen. De vraag Hoe worden jullie betaald als leerkracht? werd dus gesteld. Ik zette mijn eigen gevoelens eventjes aan de kant en probeerde hen ook hier weer zo goed mogelijk te informeren. Wij verdienen veel (in hun ogen dan toch) maar moeten ook heel veel afgeven. Ik vertelde hen dat er in België ook heel veel mensen goed moeten rekenen om op het einde van de maand rond te komen. Toen ik hen de prijs vertelde van een mango (ik rekende dit dan om in Dalasi) vielen ze haast achterover. Met dit voorbeeld kon ik hen concreet aantonen dat het uiteindelijk op hetzelfde neerkomt. Ik kreeg begrijpende reacties. Natuurlijk zullen er nog altijd enkelen zijn die altijd hun paardenbril behouden, die niet kunnen afstappen van die vooroordelen. Maar zeg nu zelf wij zijn toch ook zo? Het enige wat sommige mensen van Afrika willen zien, is hongerige kleine kindjes met dikke buikjes en grote zwarte oogjes enz. (mede dankzij de media). Er zijn ook zo veel andere dingen die deze vooroordelen meteen tegenspreken. Een hutje (dat er op het eerste moment misschien zo armtierig uitziet) kan voorzien zijn van elektriciteit en alle nodige luxe binnenin. Toen we rondtrokken door Senegal zagen we ook huizen voorzien van zonnepanelen. You cant judge a book by looking at the cover. Yolan wachtte geduldig tot de vergadering voorbij was. Daarna trokken we naar Serrekunda. Ik kocht stof voor de school (kledij in het huisje van de hoekenklas) en we kochten ook nog enkele laatste souvenirs voor het thuisfront. We merken steeds weer dat we een goed team vormen. We gaan doelgericht op zoek naar hetgeen we willen en weten ook snel waar we alles kunnen vinden. Gambia-team goes for it! s Avonds gingen we pizza eten met Lamin en Alasan. Lamin had al gebeld naar het restaurant en de pizza was dus al geserveerd binnen de 5 minuten. Op die manier kan het natuurlijk snel gaan. We hadden een gezellige avond. Halverwege de avond moesten we hen uitwuiven. Alasan was moe en moest de dag erna naar een uitreikingceremonie van zijn mama. Aangezien Lamin meereed in de auto van zijn vriend, moest hij ook naar huis keren. Yolan en ik besloten om de avond hier nog niet te eindigen. De laatste avond van Yolan mocht niet ongemerkt voorbij gaan en aangezien die avond toevallig een vrijdag was . Yolan en ik liepen wat rond en werden gratis in een club binnengeloodst. We dansten erop los. Het was een prachtige avond en voldaan keerden we terug naar ons huisje.
Zaterdag 28 april (bye bye Yolan)
Saterday= weekend= uitslapen! Yolan stapte al wat vroeger uit bed om haar bagage te maken. Eenmaal alles klaarstaat, is er nog de rest van de dag om iets leuks te doen. We ontbeten en maakten ons klaar voor onze afspraak in de namiddag. We hadden afgesproken met Thordore en Kebba om naar het strand te gaan. Het werd een gezellige namiddag. Ik was verbaasd van het zwemtalent van Kebba maar moest tegelijk ook lachen met het spartelen van Thordore. Op het strand zelf voelde Thordore zich meer in zijn nopjes. Hij speelt voetbal op academisch niveau en liet ons enkele van zijn trainingsmoves zien. Go Thordore! We sloten de namiddag af met pizza! Als afscheid mag dit wel, hé. Thuis verwelkomden we Lamin en Alasan. Ze wilden nog even afscheid nemen van Yolan. Kebba, die tot bij ons thuis was gewandeld, was ineens heel snel verdwenen toen hij het duo zag. Nu konden we het met zekerheid zeggen jaloers! En dan alweer de rit naar de luchthaven. Het was stil. Ik besefte maar al te goed dat ik alleen zou terugkeren naar huis. In het begin was het nog grappig. Ik grapte zelfs tegen de leerkrachten dat ik een abonnement had om bezoekjes af te leggen aan de airport. Nu voelde ik een beetje weemoed. Ik zwaaide Yolan uit en keerde (alleen) terug naar huis. In het terugkeren pikten we nog Mariama (the lady of the house) op. The man of the house, Modou, moest er toch zowaar voorbijrijden. Eenmaal thuisgekomen, voelde ik de stilte. Gelukkig had ik enkele filmpjes van Yolan haar computer gekopieerd naar mijn computer. Ik bekeek er die avond 2. Soms zijn er ook wel voordelen aan alleen zijn, zoals diagonaal liggen in bed. Ik zal nu niet zeggen dat ik hier aan het treuren ben maar ik zou liegen als ik het zeg dat ik de stilte niet voel. Dankuwel Yolan voor de zalige tijd met je. Ik wens je heel veel succes in België. See you within 2 weeks! Groetjes van het Gambia-team of moet ik zeggen Gambia-tem goes solo.
Einde paasvakantie + laatste week van mijn medestudenten
Zondag 15 april
s Morgens namen we definitief afscheid van Ruben en zijn familie. Op het einde van de straat splitsten we ons opnieuw op. Yolan, Veerle en ik gingen meteen naar de garage om een sept-place te reserveren tot net voorbij de grens. Cara en Katrien maakten een tussenstop bij de bank. Zo konden we ons vervoersmiddel deze keer wel op voorhand betalen. Tegen 10.30 uur vertrok onze auto richting The Gambia, op weg naar huis. Onderweg moesten we maar liefst vijf keer uitstappen om ons te laten controleren of ons internationaal paspoort te laten bestempelen. Telkens opnieuw ging ik de confrontatie aan met mijn kapotte deur. De binnenbekleding hing los. Ik moest er dus telkens voor zorgen dat de bekleding niet plots verdween.
Net voorbij de grens namen we een bushtaxi richting Brikama. Aangekomen in Brikama splitsten we ons opnieuw op. Cara en Yolan wilden nog naar het slangenpark gaan maar voor Veerle, Katrien en mezelf waren 10 dagen genoeg geweest. Tegen 15.30 uur waren de drie trekkers thuis. De boodschappen van Bijilo werden in de koelkast gelegd, de baobab werd te water gelaten, onze trekrugzak werd geleegd, onze magen werden gevuld en daarna rustten we uit. Cara en Yolan kwamen iets later terug met een reeks fotos en mopjes van de slangen uit Kartong. Om 21.00 uur deed bijna iedereen een power-nap (een kort slaapje om achteraf weer bruisend van de energie door te gaan). Een uurtje later dronken we een glaasje baobab juice om daarna naar Senegambia te gaan. Om middernacht vierden we Katrien haar 21ste verjaardag. Welkom in de club van de 21-ers, Katrienewiene!
Wat was er natuurlijk beter dan een reggaeparty om haar verjaardag te vieren. We zagen onze vriend Thordore terug. We waren blij dat we hem (na 2 weken) opnieuw zagen.
Maandag 16 april (gelukkige verjaardag Katrien!)
Cara en Veerle stonden om 8 uur op en maakten een verjaardagsontbijt klaar voor Katrien. Na het ontbijt op bed deden de meesten nog een dutje. Toen Katrien naar het internetcafé vertrok, had de rest het kot breed om een zelf een Trotter (Trotter= een reisgids voor trekkers) over West-Vlaanderen te maken. Het meest ideale verjaardagscadeau voor een Oost-Vlaamse die drie maanden moet samenleven met vier West-Vlamingen.
s Middags gingen we met Kebbie en Thordore gaan eten in het lokale restaurant Kadie, kadie. Na de heerlijke, snelle, Afrikaanse maaltijd gingen Cara, Katrien en Veerle hun vlucht naar België bevestigen. Katrien vliegt blijkbaar een dagje later terug.
Ondertussen zaten Yolan en mezelf in een bescheiden cafeetje iets te drinken en reggaemuziek te kopiëren. We ontmoetten er een dj die speciaal om zijn laptop ging om wat van zijn zotste schijven door te geven. Een Gambiaanse dj draagt hier overigens 2 verschillende schoenen. Daarna werd er gewerkt voor school, de blog geschreven enz..
s Avonds aten we nog iets klein en trakteerde Katrien op een drankje.
Dinsdag 17 april
Een dagje om het eens wat rustiger aan te doen. Ons opnieuw voorbereiden op de halve schoolweek. Cara, Veerle en ik gingen naar Serrekunda. Het werd eens tijd voor enkele souvenirs. Ja... het hoort er ook bij. Ondertussen werd ook nog wat didactisch materiaal aangekocht. Ik wilde heel graag enkele kostuumpjes laten maken voor de kleuters.
Eenmaal terug van Serrekunda, brachten we meteen onze stofjes naar de kleermaker. We probeerden uit de doeken (een toepasselijke wijze om het uit te leggen trouwens) wat we wilden van onze stofjes.
We kochten ook heel veel baobab om mee te nemen naar belgenland. Veerle, Cara en ik gingen nog eventjes naar het schooltje. Af en toe moet er toch eens geskypet worden met het thuisfront. In Senegal kon ik helemaal niets van me laten horen. Het was dus het moment om eens te zeggen hoe het met me was. Ja broertje ik heb gevaren met een jetski. Hihi. Zijn reactie was goddelijk.
Heel veel bijzonders gebeurde er dus niet vandaag. Zon dagje mag ook wel eens.
Woensdag 18 april
Aan alle mooie verhalen komt er een einde (en een worstje heeft 2 eindjes). De vakantie is voorbij dus moet er ook weer wat gewerkt worden natuurlijk. We trokken naar school.
We merkten er enkele veranderingen op. Het was leuk om te merken dat de mensen van Picca al meteen iets hadden gedaan met hetgeen we hadden aangebracht op de vergadering.
Elke klas was voorzien van een werkend licht en een nieuwe gladde vloer. Ook de lerarenkamer was ontdaan van het stinkende tapijt. De muffe geur was verdwenen. Yes! De klas van level 3 had er enkele ramen bij. De creative room had er een deur bij (en dus ook meer licht). Ja deze veranderingen waren wel leuk.
We ruimden de school wat op. Vooral de creative room stond vol met rommel. Alles werd bekeken en gesorteerd. Later moeten ook nog labels en etiketten volgen. We willen met pictogrammen duidelijk aangeven waar alles moet staan. Zo kan ook alles mooi teruggezet worden na gebruik.
Op vrijdag willen we een workshop geven over bruikbaar spelmateriaal in de holistic room (de hoekenklas) dus moesten we selecteren welke spellen we wilden uitleggen.
Ik probeerde ook eens de kuis te houden in de (prenten)boeken. Veel boeken zijn immers boven het niveau van de kleuters.
Vandaag sneuvelde Cara. Ze voelde zich niet zo goed. Haar maag lag ferm in de knoop. We zorgden goed voor haar. Wat we toen nog niet wisten, is dat er nog veel zouden volgen in de loop van de week. Dit wordt vervolgd
Donderdag 19 april
Vandaag gingen we verder met het opruimen van de creative room. Alles kreeg een pictogram. Ik probeerde de boeken verder te selecteren. Dit blijkt toch niet zo makkelijk. Ik heb het meestal wel moeilijk om dingen weg te smijten. Je zou kunnen zeggen dat ik beetje een verzamelaar ben. Mijn ouders (en iedereen die al in onze kelder is geweest) kunnen dat bevestigen. Alles voor kleuteronderwijs, of course! Kosteloos materiaal is heel kostbaar in een kleuterklas.
Maar, om nu eventjes weer te keren naar de boeken, een boek over de Power Rangers is nutteloos. Een boek met de uiteenzetting van verschillende soorten bruggen, is te moeilijk voor kleuters. Er moest dus wel een grondige selectie worden gemaakt.
In de namiddag gingen we naar het strand. Ik heb telkens weer de indruk dat het kouder en kouder wordt aan het zeetje. Ligt het aan mezelf? Ben ik al te veel aangepast aan de warme Afrikaanse temperatuur? Aan de andere kant, is er ook wel meer wind de laatste tijd. Het ligt dus helemaal niet aan mezelf!
We sloten de dag af met spaghetti! Dit was lang geleden.
Mijn bedpartner (Yolan) stond deze nacht 3 maal op om over te geven. Ik was me bewust van 1 keertje. Ik dacht dat ze heel dringend naar toilet moest. Dit was ook zo maar om een andere reden dan ik dacht.
Een tweede slachtoffer was dus gevallen. Eerst Cara, nu Yolan. Wordt vervolgd
Vrijdag 20 april
Vandaag werd de laatste schooldag van Katrien, Veerle en Cara. Ja weldra zou ik alleen overblijven (snif). Er werd heel veel gezongen, gelachen maar ook een traantje weggepinkt. Ja dat is volledig begrijpelijk. Als je eenmaal 3 maanden ergens bent, maak je al wel eens vrienden, maak wel al eens iets mee. Het is dan ook meer dan normaal dat er bij het afscheid wat emoties tevoorschijn komen.
Na de lessen kregen we het vreugdevolle nieuws van Yolan te horen Er was een babytje geboren in the Medical Post. Cara bruiste plots van energie. Ze zou naar the Medical Post lopen. Ik vroeg haar nog eventjes of ze de weg wel wist. Het antwoord was negatief. Ik heb het misschien al eerder eens aangehaald maar Cara heeft een enorm slecht oriënteringsvermogen. Ik besloot dus om mee te rennen met haar. Ik voelde me minder energiek. Ik was opgestaan met veel energie. Langzaam maar zeker zakte die energie naar een dieptepunt. Ik voelde me stilletjes aan misselijk worden.
Halverwege de halve marathon (ja, zo leek het toch eventjes) vroeg ik Cara om toch wat minder energiek te doen. Ik heb er geen probleem mee om ergens naartoe te lopen maar op dat moment voelde ik me zo beroerd dat ik besloot om het wat rustiger aan te doen. Ik werd begrepen en we stapten op sneltempo verder naar de Medical Post. Daar zagen we een babytje in pakje doeken gewikkeld. Afrikaanse babytjes zien er wit uit bij de geboorte. Het was een hele schattige baby maar ik had het gevoel dat ik de baby had gestolen van zijn moeder. Ik vroeg de moeder dus of ze haar kindje wilde vasthouden. Ze trilde over haar volledige lichaam. Ze was zo uitgeput dat ze niet eens haar zoontje kon vasthouden. Ik mocht het kindje dus nog eventjes vasthouden, zonder me schuldig te voelen.
Ik voelde me wel geleidelijk aan meer misselijk worden. Mijn maag was helemaal niet ok. Ik had het gevoel dat ik er mottiger uitzag dan de pas bevallen mama. Ik besloot dus om het schattige kind door te geven aan Cara en Yolan.
We sloten de schooldag af met een workshop. We wilden enkele spelletjes uitleggen aan de leerkrachten. Wat is er dan ook leuker op zon moment dan de spelletjes zelf te spelen. Het is ook veel makkelijker om een spel te spelen in plaats van in 1000 woorden te zeggen hoe het moet worden gespeeld. Doen= leren.
Eerst werd er gekookt. Het was mijn favoriete maaltijd (chicken domoda). Helaas kon ik er niet aan deelnemen. De geur van het eten alleen al, deed mijn maag bijna keren.
Na de workshop voelde ik me barslecht. Het was echt tot in een dieptepunt gedaald.
Ik rende naar het toilet. Alles wat ik had gegeten die dag, kwam er onder een minder presentabele manier weer uit. Ja ik moest dus overgeven.
Op de terugweg naar huis, herhaalde ik dezelfde handeling. Die keer was het nog meer embarrassing. Ik hoorde enkele voorbijwandelende vrouwen iets brabbelen over malaria.
Thuis herhaalde ik alweer dezelfde handeling. Dit alles ging gepaard met diarree en koorts. Wat ik dus nodig had was rust en water (tegen de uitdroging). Ik sliep heel veel. Af en toe werd ik wakker, draaide ik me om en sliep weer verder.
Zaterdag 21 april
Het slapen werd verder gezet. Toen ik opstond voelde ik me wel al een pak beter. Ik schat dat ik ongeveer een 15tal uren heb geslapen.
Ik hoorde toen dat Veerle en Katrien ook waren gesneuveld. Katrien was ook al op vrijdag niet zo helemaal in orde. We hadden allemaal dezelfde symptomen.
Was het een buikgriep? Was het iets dat we hadden gegeten? Was het iets dat we hadden opgelopen tijdens onze reis naar Senegal? We weten het nog steeds niet.
Mijn maag kon gelukkig wel al wat verdragen. Om nog meer te vertellen ik had honger! Ik at een soepje en later een sandwich met kip. Het bleef allemaal op zijn plaats zitten.
s Avonds hadden we afgesproken met enkele vrienden. Het was gezellig maar op een gegeven moment voelde ik toch dat alles nog niet helemaal in orde was. Enkele krampen werden waargenomen in mijn onderbuik. Pijnlijke boel dus. We gingen naar huis. Slaapwel.
Na het afscheid in Jan Jan Burey werden we begeleid door Omar, de zoon van de gastvrije mensen waar we deze nacht verbleven. We aten voor het eerst mangos en door te observeren kan je heel veel leren. Ook hoe je op een Gambiaanse manier een mango eet. Vanuit Bansang namen we de bushtaxi naar Basse Santa Su. In een vrij verlaten gat hebben we maar liefst drie uur zitten wachten op het volgende busje richting Manda, net voorbij de grens met Senegal. Er moesten nog twee plaatsten gevuld worden in het busje vooraleer we konden vertrekken maar dit bleek maar niet te lukken. Ze vroegen aan ons om als blanken de twee overige tickets te betalen. Na onderhandelen heeft het clubje toubabs (bleekscheten) en het clubje nedkounjouls (zwarten) elk een ticket betaald. Het was een lange, zweterige, hobbelige en stoffige rit. Aan de grens kregen we een stempel en werd onze identiteit gecontroleerd. We konden van geluk spreken dat we nog dalasis hadden kunnen wisselen voor CFAs zodat we onze bushtaxi konden betalen naar Tambacounda. Van afstandelijkheid was totaal geen sprake, we zaten met vijf op een bankje gepropt. Daarna stapten we over in een taxi die ons naar een auberge (jeugdherberg) bracht. Daar moesten we onderhandelen voor een slaapplaats. Om de kosten te drukken sliepen we met drie in een tweepersoonskamer. We hadden helaas niet genoeg geld om onze slaapplaats te betalen. Door de feestdagen waren alle banken en wisselkantoren gesloten. We gingen wanhopig op zoek naar geld (wees gerust, we hebben niets fout gedaan). We haalden tenslotte geld uit het bankautomaat met onze VISA - kaart. We maakten voor het eerst kennis met de straatrestaurantjes van Senegal. We aten een heerlijke spaghetti met mayonaise, aardappel, ei en ajuin. Jaja het klinkt niet echt appetijtelijk maar het smaakte wel echt goed. We constateerden ook meteen dat we ook hier blanke toubabs zijn en dat ons Frans toch niet zo goed is als ons Engels of Vlaams. Na een verfrissende douche lagen we met zen drieën dwars op een tweepersoonsbed. De tv kondigde aan dat Tom Boonen de winnaar was van Parijs- Roubaix! Proficiat Tommeke!
Maandag 9 april (paasmaandag)
Bij een nachtelijk bezoek aan het toilet, ontmoette Katrien de plaatselijke toiletbeestjes: kakkerlakken. Ik besloot om toch maar niet naar het toilet te gaan. Ik kon mijn pipi wel nog eventjes ophouden. Om 8 uur namen we ons ontbijt: 3 halve stokbroden, boter, koffie en melk, elk aan een apart tafeltje. Nadat we onze schulden vereffenden, kwamen we te weten dat alle toeristische bureaus gesloten waren door de feestdag. De dame aan de receptie van de jeugdherberg gaf de naam van een hotel waar we desondanks (en voor een hogere prijs) toch nog een safari konden boeken. Op weg naar het hotel kwamen we een bakkerij tegen waar we ons middageten wilden kopen. Alles was echter hard. Ze bakken blijkbaar s middags pas hun broden, croissants en dergelijke.
Onderweg naar het hotel kwamen we toch een toeristisch Senegalees bureau tegen dat ons met geopende deuren uitnodigde. Daar konden we een safari regelen voor drie dagen (alles inbegrepen). We kregen ter plekke een middagmaal voorgeschoteld en melk met brokjes. We lieten de anderen nog eventjes vlug weten dat alles dik in orde is en dat we geen bereik hebben met onze Gambiaanse SIM - kaart. Om kwart voor vier vertrokken we naar het park, Niokolokoba. We gingen nog vlug langs enkele winkels om eten en voelden ons net als vuile toeristen in onze safari auto. Onderweg naar het park hoopten we op een fris windje, niet dus! We namen dus plaats in de koffer van de auto. Het leek of we door een heteluchtoven reden. Binnenin de auto was het veel frisser dan buiten, op de achterkant van het voertuig. Om 6 uur waren we in het park en zagen we onze eerste dieren. We zagen meerdere eekhoorntjes, apen, antilopes, hartebeesten, verschillende vogels, een soort kalkoen en wrattenzwijnen. s Avonds sliepen we in een hutje met verschillende dierengeluiden op de achtergrond, die voor ons nog onbekend waren. Ik was er rotsvast van overtuigd dat ik hyenas en wrattenzwijnen had gehoord. Achteraf bleken het apen en nijlpaarden te zijn. Tot zover mijn kennis van de verschillende junglegeluiden. Confronterend!
Dinsdag 10 april
Na een hete, zweterige en lawaaierige nacht verfristen we ons (op traditionele wijze) in een rieten hut met bekertjes water. We kregen een ontbijt met tapalapa, boter, confituur, warme melk, koffie en gapende apen die maar al te graag een stukje van ons ontbijt wilden meepikken. Toen we opnieuw vertrokken met onze safari-jeep kwamen we een gezinnetje wrattenzwijnen tegen. Mama en papa waren ijverig aan het wroeten in de grond terwijl het babytje heen en weer huppelde tussen zijn ouders. s Middag gingen we met ons ondergoed de Gambia rivier in. We hadden onze bikini niet mee Moussa, onze gids, die anders niet zo spraakzaam was, riep un serpent, un serpent!. De schrik vloog Veerle om het hart, ze greep Charlot bij de arm en we spurtten allen uit het water. Toen we uit het water waren, bleek het om een tak te gaan. Onze gids bleek niet alleen zwijgzaam te zijn maar ook nog slechtziend. Wat hadden wij het getroffen met onze gids, zeg!
In een controlepost kregen we iets te eten en douchten we ons. Om 16.00 uur namen we zelf het voortouw om toch maar eens te vertrekken. Bij terugkomst in ons campement namen we een duik in ons natuurlijk zwembad. Deze keer in bikini. We moesten onszelf bijna knijpen om het goed tot ons te laten doordringen. Het leek een droom.
Woensdag 11 april
We stonden opnieuw op om 8.00 uur, zoals we eergisteren hadden afgesproken. Onze gids begon plots heel erg ongeduldig te doen en zei ons dat we eigenlijk al hadden moeten vertrokken zijn om naar de nijlpaarden te gaan kijken. Er was ons niets gezegd en we konden dit dus niet weten. In de voormiddag zagen we Niokolo Koba, het luipaard. Hij zit opgesloten omdat zijn mama was neergeschoten toen hij nog een klein luipaardje was. Hij werd opgevoed in Frankrijk en na enkele jaren werd hij teruggebracht naar het park. Aangezien hij niet kan overleven in het wild, werd hij in een grote kooi gestopt. Zo kan hij in zijn eigen omgeving toch overleven. Tot voor kort zat er nog een meisjesluipaard, Bajar, in de kooi maar ze overleed na een poging om de kooi te verlaten. Ze overleed aan haar verwondingen. Deze twee dieren stonden symbool voor de samenwerking tussen Senegal en Guinee.
s Middags gingen we opnieuw zwemmen, we wilden niet aangevallen worden door krokodillen, slangen en andere vreemde wezens dus namen we genoegen met een heel klein stroompje water dat toch voor wat afkoeling zorgde. We controleerden voor alle zekerheid toch maar het begin van ons stroompje. You never know wanneer een krokodil meedrijft. Onze gids werd alweer nerveus en riep ons terug om naar ons campement weer te keren. Eenmaal aangekomen in Campement Du Lion, verorberden we de andere helft van onze barre patissière. Om zeventien uur gingen we te voet onze tweede poging wagen bij onze hippos. Tot onze grote verbazing zagen we een dozijn nijlpaarden drijven. De oortjes flapperden van zowel de kleine, grote, dikke en hele dikke nijlpaarden. Ze groetten ons nieuwsgierig en maakten de bijpassende geluiden. We waren verrast van de grootte van het beest toen we de beesten zagen geeuwen. Onze gids vertelde ons dat zon beest tot drie ton kan wegen. Hoe kan het dan drijven?! Er zal ongetwijfeld wel een wetenschappelijk uitleg voor zijn maar daarvoor heb je een goede gids nodig. Geïnspireerd door de nijlpaarden keerden we terug naar ons eigen natuurlijk zwembad. Voor ons was het althans niet moeilijk om te drijven. Onze zuigende vrienden waren opnieuw aanwezig (om misverstanden te vermijden: we bedoelen hier dus vissen). We werden ook begluurd door een leger apen. Het klinkt misschien allemaal ongeloofwaardig maar wij moesten ons ook even in onze arm knijpen om het te geloven. Alweer dus
Voor het donker, waren we terug veilig thuis in ons bescheiden hutje. We vonden dat een tweede muskietennet wel voor meer slaapcomfort kon zorgen. Voor we onze rieten deur dichtsloegen waren we verwonderd door de bliksem (zonder donder)! Het enige gedonder dat we die nacht hoorden was het naar beneden vallen van de palmboombladeren. Dit maakt overigens een oorverdovend en hels kabaal. Katrien controleerde meerdere malen, met de zaklamp, of de deur wel dicht bleef. De wind bracht veel lawaai met zich mee maar gelukkig ook een beetje koelte die door de kieren van onze gevlochten muren glipte.
Donderdag 12 april
We waren vroeg uit de veren om het park te verlaten richting Tambacounda. Enkele wrattenzwijnen kwamen nog afscheid nemen langs de kant van de weg. Eerst werden we nog eens goed door elkaar geschud. We moesten immers voelen dat we op safari waren geweest. Onderweg kregen we autopanne. Onze chauffeur had plots de ontkoppelingspedaal in zijn handen. We stapten over op een bushtaxi. Omstreeks twaalf uur zaten we al in een sept-place richting Kolda. We zaten met ons drieën op de achterbank (koffer) geplakt, de benen dubbelgevouwen , de rug schuin, zweet overal en dat voor vijf uren, zonder pauze. Gelukkig bood ons luxueus logement veel rust en ontspanning. Ook de massage (gegeven door onszelf) had daar een invloed op. We genoten van een heerlijke maaltijd en van een heerlijke douche. Toch ontdekten we dat je, zelfs in een luxueus verblijf, je niet bent vrijgesteld van beestjes. Veerle werd gestoken door een wesp. Het gif zoog ze er snel uit, dus heeft ze helemaal geen last van jeuk.
Vrijdag 13 april
Op het gemak genoten we van ons ontbijt en van een duikje in het zwembad. Omstreeks elf uur gingen we weer op pad en beslisten we om te liften. We gingen te voet op weg naar Ziguinchor, er stopte een auto die naar Sedhiou reed. We negeerden de lift omdat we dachten dat het niet ver was maar eigenlijk kon deze lift ons al 90 kilometer verder gebracht hebben. Na 2 kilometer wandelen nam een taxichauffeur onze moed even af. Hij zie dat we nooit in Ziguinchor zouden geraken door te liften. We raapten onze moed weer samen en stapten verder. Uiteindelijk werden we meegenomen door een vriendelijke opa. Hij zou ons meenemen voor 32 kilometer. De man aan het stuur had nog in Parijs gewerkt en zijn twee kinderen wonen daar nog steeds. Hij was zelfs op de hoogte van onze politieke problemen in België. Na 39 kilometer stopte de man en laadde hij zijn boodschappen uit. Wij moesten van de man in de auto blijven zitten en zijn broer zou met ons nog wat verder rijden. Het was een lange tijd geleden dat we nog in zon luxueuze auto hadden gezeten. We haalden maar liefst 140 km/u en we hadden airco! Na 100 kilometer kwamen we toe in een garage waar we onze volgende sept-place namen. Een sept-place is een gewone gezinswagen met 7 passagierszitjes. Een goede 3 uur later kwamen we aan in Ziguinchor. Terwijl we op Ruben wachtten, werden we lastig gevallen door een dronken man. Hij beweerde hoog bij laag dat hij geen druppel alcohol had aangeraakt. Wij roken het tegendeel. We probeerden hem af te schepen door hem op een lijntje te laten lopen waarbij hij de volgende straat in moest lopen in de hoop dat hij de weg niet meer terug zou vinden. Hij kwam jammer genoeg zwalpend terug. We werden gered door Ruben en hij loodste ons naar een veiligere plek. Daar werden we vriendelijk onthaald door Cara, Yolan en de vrienden van Ruben. We wisselden onze wilde verhalen uit en wandelden onze verblijfplaats tegemoet. Dit ging gepaard met stevig onderhandelen van de prijs. Die avond gingen we met ons vijven uit eten. Cara en ik genoten van een Senegalees baobabsapje. Katrien en Veerle genoten van het optreden vanuit hun bed terwijl de andere gezellig aan het shaken waren op de Afrikaanse beats. Voldaan kroop iedereen uiteindelijk onder het laken. (De term laken mag niet letterlijk worden genomen, op dat moment kon niemand immers nog een laken verdragen).
Zaterdag 15 april
We ontwaakten in ons kleine kamertje in Ziguinchor. Ons plan was om naar Cap Skerring te gaan om daar te jetskiën, te overnachten en om zondag terug naar huis te keren via Ziguinchor. In plaats van de lange, hobbelige ritten die we gewoon waren, kwamen we al na één uur op onze bestemming aan. In Cap Skerring gingen we op zoek naar een jetski . We vroegen het aan verschillende mensen en uiteindelijk verwezen ze ons door naar ene André. Een jongeman, die leerde rijden, wou ons achteraf begeleiden tot het strand waar André, de man die we zochten, zat. Bij André konden we een jetski huren waarbij we elk een kwartier konden varen en elk een kwartiertje achterop konden zitten. Iedereen zag er enorm stoer uit (hoe kan het ook anders). Op het einde wilden we nog een foto nemen met ons vijven op de jetski. Dit bleek echter moeilijker te zijn dan we dachten. Bij de eerste poging zaten we al met zn vieren op de jetski , toen Yolan als laatste langs de zijkant wilde opstappen, viel de jetski om. Bij de tweede poging zat ik aan het stuur en moest Yolan er alweer als laatste op proberen te stappen. Toen Yolan besliste op te stappen besliste ik de motor aan te zetten en het gaspedaal in te drukken. Het gevolg daarvan was een gigantische waterstraal in Yolan haar gezicht. Yolan belandde opnieuw in het water. Wij vaarden 2 meter vooruit, onze jetski draaide parallel met de golven. Ik probeerde ons nog te redden door de Jetski terug loodrecht op de aanstormende golf te richten. Toch besliste de golf om ons er nogmaals af te gooien. We namen dan maar een stilstaande foto in het ondiepe water. Na ons geslaagd avontuur besloten we om nog diezelfde avond terug te keren naar Ziguinchor. Helaas hadden we geen Senegalees geld meer. In Cap Skerring konden we onmogelijk geld wisselen, dus zochten we naar een bereidwillige chauffeur die ons naar Ziguinchor wilde brengen zonder dat we op voorhand betaalden. De chauffeur had gedronken. Dit zagen en roken we. We vroegen het hem en hij wilde ons ervan overtuigen dat moslims niet drinken. Ja in dit geval was hij geen goede moslim. We zaten wat ongemakkelijk in de auto en waren ook enorm opgelucht toen we in Ziguinchor aankwamen. In Ziguinchor bleek het dan ook nog eens onmogelijk om Dalasis te wisselen in CFAs, daarom beslisten Cara en Veerle om 50 Euro te wisselen in een winkel net buiten de garage. Dit leek eerst niet te lukken maar toen de man medelijden begon te krijgen, speelden ze alle twee verder in op het gevoel. Veerle barstte bijna in tranen uit. Daarop haalde de man zijn broer erbij die voor een goede prijs de 50 euro wisselde. Nadat we onze auto betaalden, namen we een taxi naar Rubens familie. Ruben was aangenaam verrast dat we plots opnieuw voor de deur stonden. We gingen vlug ons hotel bevestigen voor de tweede nacht en toen gingen we samen met Ruben goedkoop en lekker in een straatrestaurantje iets knabbelen. Daarna wilden we nog een baobabsapje drinken, Helaas, uitverkocht! Laten we dan maar een ijsje eten, helaas, uitverkocht! Die avond ging iedereen, behalve mezelf, nog naar een privéfeestje met Ruben en zijn vrienden. Het rondtrekken begon zijn tol te eisen bij me. De anderen waren wel enorm vriendelijk en smokkelden een deel van het dessert mee voor me. Thanks!
We besloten de vergadering voor Picca te overlopen. Nu de mensen van organisatie in Gambia zitten, moet er zeker eens worden vergaderd. De voorbereiding van de vergadering nam maar liefst een hele voormiddag in beslag.
Om 13.00 uur hadden we een afspraak met Rita en Lieve, aan de mangrove. We moesten ons haasten om op tijd te komen.
Het is te zeggen we kwamen eigenlijk niet op tijd. Het deed ons wel weer beseffen dat we ons al goed hebben aangepast aan het Afrikaanse tempo. Als je om 13.00 uur ergens afspreekt, begin je je ook maar klaar te maken op dat uur. We doen dit goed.
Lieve en Rita zaten ons al op te wachten aan de mangroves. We namen een bootje en genoten van luilekkere namiddag op het water. We voeren richting Lamin Lodge, zagen de oister ladies, de oesterfabriek en de aapjes.
Het was een ontspannende namiddag met een lekkere picknick op het water.
s Avonds wilden we uit eten. We wandelden naar Senegambia en schrokken er van het aantal militairen. In Senegambia zijn normaal geen, tot weinig militairen aanwezig.
We hoorden snel wat zorgde voor deze drukte. De president zou hier binnen een tiental minuten voorbijrijden. Ik heb me eerder wel al eens over de president uitgedrukt. Mijn indruk sinds dat moment is nog steeds niet veranderd. Mijn mening is zelfs nog een beetje sterker geworden.
Iedereen stond te kijken langs de weg. Op een gegeven moment mocht niemand meer doorrijden over de weg oversteken.
Toen reden er enkele militaire voertuigen met een hoge snelheid over de weg. Elk kind dat op dat moment ook maar durfde over de weg te rennen, zou hoogstwaarschijnlijk zo plat als een pannenkoek zijn geweest. Het tweede militaire voertuig smeet een doos koeken in the crowd. Deze kwam met een luide smak op de grond terecht. Het was gewoon te belachelijk voor woorden. Met een beetje ongeluk, had de doos recht tegen je gezicht kunnen ploffen. Natuurlijk zou niet iedereen kunnen zeggen dat ze presidentiële koekjes tegen hun hoofd hadden gekregen. Wat een eer! Bah!
De auto van de president raasde tenslotte, met dezelfde snelheid als die van de militaire voertuigen, voorbij. Door de snelheid en de donkere ruiten, kon je helemaal niets zien van de machtige president.
Zijn voertuig werd gevolgd door (jawel!) enkele andere militaire voertuigen. De snelheid? Jap! Razendsnel! Belachelijk gewoonweg.
Na de dwaze vertoning gingen we iets gaan eten. We liepen de mensen van Picca tegen het lijf en we gingen dus samen iets gaan eten.
De avond werd afgesloten met onze vertrouwde reggaeparty. Het was leuk.
Maandag 2 april
Maandag= sportdag.
De weinige kinderen die de school bevolkten, waren gekleed in sporttenue. We warmden ons eventjes op. We hadden geen muziek om ochtendgymnastiek te geven dus improviseerden me waar wat. Dit gebeurt hier soms wel eens. De spieren, de kinderen en wijzelf waren opgewarmd.
We gingen naar een open veldje, niet ver van de school.
De sportactiviteiten konden beginnen. We kregen hulp van Rita, Lieve en de mensen van Picca. Er waren ren-, dans-, water-, springtouw-, touwtrek-, activiteiten. We name it, we got it. We sloten het geheel af met een lekkere orange en een bescheiden competitie between the teachers.
Ik kan het nog steeds niet verkroppen dat Cara, met haar lange benen, me moeiteloos voorbijstak bij het lopen. Mijn trots werd een ietsiepietsie gekrenkt. Dont worry binnen een half jaar komt dit wel weer in orde.
Na de sportdag zocht ik mijn bed op. Ik was een beetje moe van de uitgelopen reggaeparty en natuurlijk ook van de sportdag. Slaap is trouwens heel belangrijk. We moeten vol energie voor de enthousiaste kleuters kunnen staan.
Mijn middagdutje had me goed gedaan en ik kon er weer tegenaan om te werken voor school. Schoolwork here I come! Ik deed wat ik moest doen.
Verder volgde er niet veel bijzonders die dag.
Ik wisselde nog wat geld in.
Een actieve maar leuke dag.
Dinsdag 3 april
Dinsdag was de laatste dag voor de paasvakantie. Op deze dag hadden we allemaal revision gepland. De voedingsdriehoek zou herhaald worden. Eenmaal aangekomen op school kregen we te horen dat er normaal eigenlijk geen school was. Het schoolhoofd wilde de kinderen allemaal naar huis sturen. We besloten om toch iets te doen. De kinderen zouden anders immers naar school zijn gekomen zonder iets gedaan te hebben.
Onze directeur stelde uiteindelijk voor om samen een filmpje te kijken. De Lion King werd afgespeeld op onze schoollaptop.
De mensen van het Hongaars project kwamen ook een kijkje nemen op de school. Enkele liedjes werden gezongen, enkele fotos werden genomen, enkele andere formaliteiten werden uitgevoerd. Zo werd het toch nog een beetje een aangename dag voor de kinderen. Hadden ze iets nuttigs gedaan die dag? Neen niet echt. Waren ze naar school gekomen om toch iets te doen? Ja toch wel.
Wat was beter om de vakantie te beginnen dan een strandbezoekje. We gingen uitwaaien aan het strand.
Woensdag 4 april
Vandaag moesten we ons voorbereiden voor de vergadering met de mensen van Picca. We wilden chicken domoda (kip met een pindanotensausje) maken. Natuurlijk mocht de baobab juice niet ontbreken. Alles moest dus in huis worden gehaald.
Ik maakte de baobab juice en ging daarna om de kip en nog enkele andere ingrediënten. Ik moest toch de markt voorbij wandelen na het schoolbezoek.
Ik had afgesproken met het thuisfront om te skypen. Aangezien er op school meestal (soms) internetverbinding is, trok ik richting Picca Nursery School. Dat op mijn eerste dag van de vakantie. Het leek of ik de school haast niet kon missen.
Ik had een lang skypegesprek. Ja af en toe moet ik toch wat op de hoogte worden gehouden van het reilen en zeilen in belgenland.
De voorbereidingen voor de chicken domoda werden getroffen. Ondertussen ontvingen we onze eerste gasten. We hadden alles mooi opgeruimd. De reacties waren lovend.
We hadden de vergadering grondig voorbereid en de mensen van de organisatie waren heel tevreden. Het was een lange vergadering maar het ging toch vlot. We hadden ook veel puntjes om te bespreken. In elke organisatie, vereniging, club, moet er immers regelmatig worden vergaderd.
Na de vergadering volgde er een overheerlijke chicken domoda en natuurlijk (niet te vergeten) baobab juice. We aten met onze handen en de mensen van de organisatie vonden dit eigenlijk bijzonder grappig.
Het was best wel gezellig.
Donderdag 5 april
Vandaag was het de verjaardag van Cara. We wilden haar de indruk geven dat we het helemaal waren vergeten. We groetten haar dus heel gewoontjes met een gelukkige verjaardag. Thordore, onze vriend, kwam langs. Yolan, Cara en Katrien wilden graag een rasta in hun haren. Hij name ze mee naar zijn compount en daar werd het nodige haargepruts verwezenlijkt. Veerle en ik troffen de verdere voorbereidingen voor Caras verjaardag.
Omdat Cara wel wat oefening kan gebruiken in oriëntering, besloten we om haar die oefening te geven. We stippelden een route uit naar het strand.
Daar zou haar een picknick te wachten staan. Veerle en ik tekenden overal (op muren, palen, ) zwarte pijltjes en aanwijzingen.
Vervolgens zochten we een mooi plekje uit op het strand. We kropen achter een kapot vissersbootje. Haar laatste aanwijzing luidde dan ook Ik was ooit maar nu niet meer in staat om te drijven op de zee. Ik heb nu mijn eindbestemming bereikt .
Veerle en ik bespiedden het naderend groepje meiden. Het was alsof we verstoppertje aan het spelen waren. Jaja volwassenen hebben af en toe ook nog eens een gezonde portie speelsheid nodig.
Cara was blij verrast met haar surprise. We keuvelden en lachten erop los. Het was een aangename dag.
We troffen die dag ook nog de nodige voorbereidingen voor onze trektocht door Gambia en Senegal. Onze trekrugzak moest klaargemaakt worden. We wilden op vrijdag vroeg vertrekken dus een voorbereid vrouw is er 3 waard.
s Avonds werden we getrakteerd door Picca. We gingen uit eten in de Ali Baba. Onze collegas waren ook van de partij. Het was eens leuk om te ontspannen met hen, niet in schoolverband.
Vrijdag 6 april
Vrijdag stonden we vroeg op. We hadden afgesproken met de mentor van Yolan. We ontmoetten Ebrima in Bakoteh. Van daaruit trokken we verder naar Banjul. We wilden er een bootje nemen naar de overkant van The Gambia.
Voor wie geregeld mijn blog leest graaf dan even terug in je herinneringen. Graaf terug tot het stuk waar ik vertelde over de zotte oversteek. Die keer dat we besloten om niet de ferry te nemen naar de overkant maar een prauw. Je kunt natuurlijk ook kijken op mijn blog bij dinsdag 13 maart.
Op die besliste 13de maart hadden we nogal een hectische ervaring met het nemen van zon prauw.
We wilden het wel opnieuw proberen. Deze keer wisten we immers wel waar we op moesten letten.
Deze keer kwam er ook een extra uitdaging bij. Ik moest veilig op een prauw raken zonder dat mijn trekrugzak nat zou worden. Mijn broek hoefde ook niet nat te worden. De eerst keer vond ik dit niet erg. Deze keer moest het wel gaan zoals het hoorde.
Daar kwamen we dan aangekeken door heel veel natte mannen (zij moeten zich immers nat maken om hun passagiers droog te houden). Het was uiteindelijk veel makkelijker dan eerst gedacht. Als je gewoon op een rustige manier zegt dat je naar de boot wil gebracht worden en als je zelf je man uitkiest, dan maken de mannen er geen problemen van.
We kwamen, zonder kleerscheuren (in mijn geval wel met een geschaafde knie) op de boot. Yes! Gelukt! Het is toch eventjes wiebelig met zon trekrugzak. Balanceren met minstens 7kg extra op je rug, is moeilijker dan gedacht. Ik besefte maar al te goed dat ik niet overboord mocht kieperen. Mijn rugzak bevatte gerief voor 10 dagen en voor 3 personen. Wat een verantwoordelijkheid!
Geen probleem ik ben een talent in het balanceren met een trekrugzak. Alles is dus netjes aan de Noordelijke kant van The Gambia geraakt. Bij het afstappen van de prauw, werden enkel mijn tenen nat. Leve mijn Teva-sandalen (om nu wat reclame te maken voor A.S. Adventure).
Eenmaal aangekomen in Barra, zochten we naar een taxi. Wel wij stonden ons te verstoppen aan het begin van de taxiparking terwijl Ebrima een taxi zocht. Overal waar wij komen (als blanken), schieten de prijzen immers de lucht in. Ons plannetje lukte. We vonden een taxi met 7 passagiersplaatsen. Stel je dit nu ook weer niet voor als een minibusje, hé. Het was een gewone personenwagen (met een laag plafond) waarbij de helft van de kofferbak plaatsmaakt voor een geïmproviseerde achterbank. Op de achterbank is normaal plaats voor 3 personen. Dit is wel nogal heel krap. Je moet dus wel wat kunnen verdragen van je medepassagiers. Gelukkig waren we maar met 6. Cara en ik hadden dus wel nog wat ruimte om ons eens in een andere houding te wringen. Wat een luxe!
We lunchten in onze auto. Daarbij vergaten we de chauffeur uiteraard niet.
We genoten van het landschap van Gambia. We zagen velerlei bomen, struiken en grassen. Ik moest mezelf er constant aan helpen herinneren dat ik niet droomde. Ooit was Afrika een droom. Ooit kende ik Afrika enkel maar van de fotos, boeken en televisie. Nu zit ik er middenin. Dromen mag en wanneer ze werkelijkheid worden, is het ja super.
We stopten aan een politiecontrolepost. We strekten onze benen en voelden aan onze rug dat we dit wel degelijk niet droomden. Ja onze blazen gaven ook aan dat we ons niet in een droom begaven. We maakten kennis met het traditionele toilet. We hadden het wel al eerder gezien maar deze was nog net ietsje anders. Het toilet bestond uit een halve verhoogde cirkel. In het midden van de cirkel was een gat. Aan de linkerkant stond een kannetje om je handen (en zo) te wassen. Jaja je hebt het goed begrepen Geen toiletpapier dus! Alles met water.
Wij, als Gambiaanse Belgen, zijn hier al wel een klein beetje in geoefend. Desalniettemin wil ik er toch nog eventjes volgende leuze aan toevoegen: Practice makes perfect!
We reden verder naar de Wassu Stone Circles. Dit lijkt een beetje op the Stonehenge, maar dan kleiner. Er zijn enkele stenen cirkels te zien. Bij het geheel hoort ook nog een klein bescheiden museumpje. Het was interessant om te zien. Er hing een aparte sfeer over de bezienswaardigheid. Veel mensen komen hier niet. Het is echter wel duidelijk dat er hier toch enkele mensen zijn langs geweest. Als je een kleine steen bovenop de menhirs legt, wordt de wens die daarbij gepaard gaat, vervuld. Dit wordt althans geloofd. Ik geloof er persoonlijk niet in maar proberen kan geen kwaad. Ik bedacht mijn wens en droeg mijn steentje bij.
We reden verder naar het geboortedorp van Ebrima. Onderweg moest onze band worden vervangen. Het is en blijft immers Afrika. We bereikten het dorpje. Het was al donker. Er was een groot kampvuur. Ik dacht eerst dat de kinderen rond het kampvuur gezellig liedjes aan het zingen waren. Daar leek het toch op. Toen ik wat beter keek, besefte ik dat de kinderen Arabisch aan het leren waren. Jee waarom zou je hier ook leuke kampvuurliedjes moeten zingen. Nu ik neem het mezelf niet kwalijk. We hadden er immers een lange rit op zitten.
We werden warm onthaald door de familie van Ebrima. De meesten kenden geen enkel woord Engels. We probeerden dus ons Mandinka bij te schaven. Na enige oefening lukte dit ook wel echt.
We douchten ons 1 voor 1. Stel je nu weer geen douchekop voor. Without stromend water, is een douchekop zinloos. Er stonden enkele ketels water verzameld in een kleine badkamer. We wasten ons door met een beker water de lichaamsdelen goed nat te maken en vervolgens in te zepen. Uiteraard wordt alles dan nog eens afgespoeld met (jap) enkele bekers water.
We aten onze buikjes rond en maakten ons klaar om te slapen.
We sliepen buiten op een mat. Een mat van 2 mm dik kan je nu ook weer niet als tweelingbroer van een matras voorstellen. Goed we waren moe genoeg om als een blok in slaap te vallen.
Zaterdag 7 april
Het was vroeg ochtend. De ochtend begon voor mij zowaar om 5.00 uur. Ja het frisse ochtendgebed van de imam zal er wel voor iets hebben tussen gezeten. Ik probeerde mijn slaap verder te zetten binnenin het huis. Heel veel werd er echter niet meer geslapen.
We kregen een lekker ontbijtje. Tapalapa met mayonaise + thee met melk en suiker. Leve de caloriebommen in Gambia. Ik had nog nooit mayonaise gegeten op mijn nuchtere maag. Voor alles is er natuurlijk een eerste (misschien ook wel laatste) keer.
We namen afscheid van de lieve mensen in het geboortedorp van Ebrima.
De hele familie en gemeenschap stond ons uit te wuiven.
Jammer dat we niet enkele dagen extra in dit dorpje konden blijven. Ik had best wel nog wat meer willen ervaren.
We reden (met dezelfde taxi) verder. Onze volgende stop zou Georgetown (of JahnJanBureh) worden. Onderweg trokken we onszelf en de auto met een ferry naar de overkant. We hielpen mee de ferry naar de overkant te trekken met behulp van een zware kabel. Het gaf wel enigszins een groepsgevoel. Gezellig toch.
In Georgetown kende Ebrima een familie. Daar mochten we bij logeren. We merkten er dat een hutje (zoals je wel eens ziet op postkaartjes, reismagazines, ) alle nodige comfort kan hebben. Een hutje, dat er op het eerste moment heel sober uitziet, kan dus wel degelijk voorzien zijn van een laptop, elektriciteit, . Bye bye clichés!
We lieten onze bagage bij de familie en trokken op verkenning in Georgetown.
We zagen het slavenhuis (momenteel bevolkt door vleermuizen) en de school waar Ebrima enkele jaren verbleef. Toen we de school bezochten, leefde Ebrima weer helemaal op. We zagen enige fonkeling in zijn ogen toen hij er ons over vertelde. Jaja hij was de eetzaalverantwoordelijke (klinkt precies iets belachelijker in het Nederlands) van de school. Hij is er (terecht) trots op.
In de school was er heel wat heen- en weergeloop. Uit alle hoeken en klassen kwamen jongvolwassenen ons voorbijlopen. Het was leuk om eens jonge mensen te observeren. De secundaire school is voor ons ook nog niet zo lang geleden dus ergens deed het ons ook wel een beetje terugdenken aan ons eigen middelbaar.
Na de bezoekjes namen we een duik in The Gambia River. Het deed goed. Nu we zo een beetje meer naar het Oosten van Afrika reizen, voelen we wel degelijk de warmte stijgen.
We sloten de dag af met een lekkere maaltijd en een filmpje (op de laptop).
We sliepen deze keer ook buiten.
De eerste nacht hadden we geen last van muggen. Deze nacht hadden we heel veel last van muggen. Mijn benen en armen werden aangevallen. Op dat moment had ik echter nog niet door welke ravage de muggen hadden aangericht op mijn ledematen. Het resultaat werd ook maar pas later zichtbaar (ergens op het einde van de volgende dag, ofzo).
Zondag hadden we een afspraak bij onze collega teacher Mrs. Colley. Ze wilde het met ons vieren dat ze weer in haar oude compount was verhuisd. Haar oude compount was in herstel door de waterschade.
Wij wilden haar een geluksbrenger geven dus dit moesten we ook nog aankopen. We vonden een leuke sleutelhanger. Nu zal ze ons elke dag kunnen herinneren als ze naar haar sleutelbos kijkt.
We werkten nog een gezonde portie voor school en trokken daarna richting Mrs. Colley. We kregen er overheerlijke baobab juice. Ik kan er ook nog bij vermelden dat ik zelf steeds beter wordt in het maken van baobab juice. Nog eventjes en mijn juice is net zo lekker als die van Mrs. Colley.
Ze serveerde ons vis met rijst. Mrs. Colley is een heel goede kok en ik betrap mezelf er steeds weer op dat ik zoveel mogelijk wil eten om de smaak niet te vergeten. Ik moest dus nu ook weer eventjes achterover gaan liggen in de zetel. Ik zat propvol maar het had me gesmaakt.
Maandag 26 maart
Deze week werd het begin van de healthy week. Het was goed uitgedokterd. We hadden (de week voordien) vrijdag samen gezeten om alles te plannen. De healthy week zou leuk worden. We hadden een strak plan. Elke dag zouden we een laagje van de voedingsdriehoek doen. Op maandag 2 april zouden we dan aan de onderste laag komen. Dit zou dus ideaal zijn om een sportdag te organiseren.
Voor de break gaf ik bewegingsopvoeding. Het verloop van de activiteit was (in 1 woord) zalig. De betrokkenheid van de kinderen zat op een hoogtepunt.
Zelfs de toeschouwers wilden deelnemen aan de activiteit. Het was een prachtles.
Vandaag stond ik ook in de holistic room (hoekenklas). Dit lukt steeds vlotter. De kinderen raken stilletjes aan vertrouwd met het systeem. De leerkrachten krijgen dit ook onder de knie. Er zijn nog steeds enkele aanpassingen die moeten gebeuren maar we zijn goed bezig. Yes!
Toen de mensen van Picca het gebruik van de hoekenklas zagen, werden ze tevreden. Ze namen fotos en ze bevroegen me naar de bevindingen.
Daarna werd het tijd om onze zandbak een tweede laagje vernis te geven. Het eindresultaat mag er wezen.
Eerder had ik de nachtwaker van de school beloofd om eens mee te gaan naar zijn gezin. Hij heeft een pasgeboren zoon en wilde me deze heel graag laten zien. Na school ging ik dus mee naar zijn compount. Nooit gedacht dat dit zo lang zou duren. De anderen gingen niet mee aangezien ze het kindje al eens hadden gezien.
Ik probeerde enkele woordjes Mandinka te leren maar dit was toch niet zo gemakkelijk. Ik stond er ook van versteld dat onze nachtwaker heel graag enkele vrouwen zou hebben. Hij wil graag een zwarte vrouw (dit heeft hij overigens al) en een blanke vrouw. Aan 1 vrouw heeft hij dus niet genoeg. Velen (in België toch) zouden beweren dat ze met 1 vrouw meer dan genoeg miserie hebben.
Ik begon me ineens wat op te winden. Ik had op mijn horloge gekeken en zag dat het al 17.30 uur was. Ik realiseerde me dat ik wel nog wat werk moest doen voor school. Familiebezoekjes kunnen allemaal heel plezant zijn maar het vergt soms wel enige kostbare tijd. Bovendien was het dan nog mijn familie niet.
Eenmaal thuisgekomen, werkte ik voor school. Daarna gingen we uit eten. Soms is het eens leuk om eens niet zelf te hoeven koken. Ik bevoorraadde me ook met enkele spulletjes voor dinsdag. Ik wilde zintuigspelletjes doen in de klas.
Dinsdag 27 maart
Vandaag gaf ik les in de klas van Matty. Ik liet de kinderen ruiken aan en proeven van verschillende soorten groenten en fruit.
Alhoewel hier regelmatig ananas verkocht wordt, eten de kinderen dit niet zo veel. Ananassen zijn voor vele gezinnen gewoonweg te duur. Ik deelde mijn ananas dus en liet iedereen meeproeven. Het schoolhoofd toonde enige belangstelling voor de half opengesneden ananas en nam er een fotootje van. Dit vond ik bizar maar ik was blij dat hij interesse toonde voor mijn proefactiviteit.
Het was opnieuw een geslaagde lesdag.
Ik had echt het gevoel dat ik de kinderen heel veel bijbracht. Bovendien schepte het hele gebeuren een leuke sfeer. Samen eten in de klas, schept een band tussen de kinderen en de leerkracht. Ik werkte hier dus nog eens aan een extra doel zonder dat ik me ervan bewust was. Twee vliegen in 1 klap dus. Yes!
Vandaag kwamen we ook te weten dat er op donderdag en vrijdag geen school zou zijn. Ons strakke plan om de voedingsdriehoek uit te werken, moest dus aan een serieuze herziening worden onderworpen. Jaja, dit is dus niet enkel nodig bij onze Belgische regering.
We probeerden het programma voor de healthy week dus opnieuw te verdelen. Flexibiliteit is zeker al iets dat ik hier geleerd heb. We voelen ons steeds meer als echte kameleons.
Na de lessen werd er vergaderd. Volgende week staat er een sportdag gepland dus we willen dat alles in goede banen loopt. We deelden alles in. Ik nam de waterspelletjes voor mijn rekening.
In de namiddag bereidden we vooral onze lessen voor. We wilden ook heel graag de nieuwe zandbak uittesten. Het enige wat nog ontbreekt aan onze prachtige nieuwe stuk speelgoed, is zand. Dit gingen we, vol goede moed, halen aan het strand. Meestal besteden we een tiental minuten (hoogstens 15 minuten) aan de wandeling naar de zee. Dit was opnieuw het geval bij de weg naar de zee. De terugweg was een ander verhaal. Ja, het gewicht van zand konden we voelen. We hadden onze Ikea-zak heel (over)moedig gevuld met een serieuze hoeveelheid zand. We sleurden het zand naar onze compount. We kregen veel blikken vol medelijden. 1 iemand (die ons ooit eens had geholpen met het dragen van bakken frisdrank) trok zijn uitnodiging om ons te helpen, snel in.
Bovendien, om het verhaal compleet te maken, begon het nog eens te regenen. Ja jullie horen het goed. Het regende in The Gambia! De Gambiaanse bevolking was blij met dit vleugje regen. Wij moesten meteen weer terugdenken aan het gure weer in België. Brrrrr
De mama van Veerle arriveerde met het vliegtuig op Gambiaanse bodem. Morgen zullen we haar zien.
Woensdag 28 maart
Het zand (waarover ik jullie al eerder vertelde) moest vandaag op school zien te geraken. We droegen de Ikea-zak moedig naar de Picca Nursery School. Eenmaal we daar aankwamen, was het gevoel van opluchting enorm groot.
We vulden de zandbak. Hadden we wel genoeg zand mee? Moesten we misschien nog eens om zand gaan? De hoeveelheid zand was just perfect. Yes!
De hoeveelheid kinderen was not perfect. De helft van de kinderen was niet aanwezig op de school. De meesten dachten waarschijnlijk dat het al vakantie was. Het aantal kinderen was dus gehalveerd. Spijtige zaak.
We verwelkomden de Swallow-studenten. Deze studenten komen ook uit België en lopen stage in the Swallow School. We zongen, dansten en klapten voor hen. Tenslotte toonden we de school.
Ze kwamen een kijkje nemen in de hoekenklas. De hoekenklas was op dat moment in gebruik door niemand minder dan mezelf.
Ze vonden het prachtig. Ons gevoel van eigenwaarde schoot als een pijl de lucht in.
In de loop van de voormiddag stroomden de mensen van Picca toe, alsook de mama van Veerle. Er werd gezongen, gedanst en geklapt. Kortom we zongen, klapten en dansten dus heel veel vandaag. Wies (iemand van het project) nam een kijkje in mijn klas. Ze nam deel aan mijn les. Haar betrokkenheid zat hoog. Dat van de kinderen trouwens ook. Best wel grappig om te zien.
Ik nam enkele geschenkjes van thuis in ontvangst. Yes! Mijn mamaatje, papaatje en broertje hadden toch aan mij gedacht. Ze loodsten 2 grote dozen van Leonidas mee met de mama van Veerle. Als extraatje mocht ik ook nog een nieuw fototoestel aannemen. Mijn fototoestel had het een eindje geleden al opgegeven. Ik was dus in de wolken met de pakjes van het thuisfront. Ik ging meteen rond in de school om mijn nieuw fototoestelletje uit te proberen. Dankuwel mams, paps en brother!!
Ik probeerde nogmaals mijn blog op internet te posten. Deze keer lukte dit wel! Ik kon er een tijdje niets opzetten wegens een technische probleem. Nu lukt het dus wel weer. Joepie! Ik controleerde ook even mijn mailverkeer. Na 1 maand, is dit geen overbodige luxe meer.
Ondertussen stuurde ik ook nog eens een bedanking naar belgenland. Thanks for the chocolate!
In de namiddag, namen we de mama van Veerle (Rita) en haar vriendin (Lieve) mee naar ons nederige stulpje. Met rode wangen moesten we toegeven dat we niet hadden opgeruimd alvorens hun bezoek. De 2 dames wilden graag onze afwas doen, in ruil voor onze overheerlijke chicken domoda. We wilden hen ook graag laten proeven van de overheerlijke baobab juice. We hadden de baobab al in een pot met water gedaan. Gelukkkig waren we net op tijd om onze teerbeminde baobab te redden. Rita dacht dat het schimmel was! Hohoho we namen het hen natuurlijk niet kwalijk. Dit was immers hun eerste volwaardige dag in The Gambia.
Ik deed nog eventjes snel mijn was. Elke dag een verse onderbroek, is ook geen overbodige luxe. Ja het huishouden hebben we nu ondertussen wel al bijna helemaal onder de knie. Heeeeellll sporadisch kan je nog eens een klein aantal vieze kookpotten bij ons vinden. Dat is nu ook weer geen ramp, hé. Wij vergeven het onszelf alvast.
Rita en Lieve merkten voor de eerste keer hoe het voelde om geen elektriciteit te hebben. We haalden er enkele kaarsjes bij om de boel wat te verlichten.
Vandaag regende het trouwens alweer in The Gambia. Zouden Rita en Lieve het slechte weer vanuit België hebben meegebracht? Ze beweerden van niet.
We sloten de dag af met een filmpje. The Black Swan speelde in onze eigen cinemazaal. Slaapwel.
Donderdag 29 maart
Ik besloot vandaag eens een mooi tandje bij te steken voor school. Samen met Cara, bleef ik in ons huisje om wat computerwerk te verrichten.
Heel veel spannends viel er dus niet te beleven.
Ik keek wel even spannend naar mijn kraan. Ik hoopte immers vurig dat er water zou uitkomen. Het water bleef echter op zich wachten.
Ik vroeg aan Modou hoe het kwam dat er in het ene huisje geen water was en in het andere huisje wel. Hij lachte de kinderen hadden gespeeld achter het huis en de kraan toegedraaid. Crazy children.
De kinderen vonden het bovendien ook heel grappig om zich achter onze deur te verstoppen. Ze waren megaschattig. Ze doen niets liever dan kruipen onder, op, achter, onze zetels. Ze ontdekten de vingerpopjes. Het was fascinerend om naar hen te kijken terwijl ze de kleine popjes op hun vingers zetten. Crazy children!
s Avonds gingen we uit eten met Rita en Lieve.
Vrijdag 30 maart
Vrijdag, schoolwerkdag. Jaja plichtsbewust als altijd, werkten we (again) voor school. Ja (eventjes voor de medestudenten in België), hier wordt wel degelijk gewerkt.
Als ontspanning gingen Katrien en ik naar het strand. We namen enkele reisgidsen mee. We stippelden een reisroute uit om rond te trekken in de paasvakantie. Op het einde van ons strandbezoek, hadden we een mooi tochtje. Bovendien waren we eens goed uitgewaaid. Het waaide enorm.
We verwelkomden Ruben in ons huisje. Deze medestudent van Yolan doet vrijwilligerswerk in Senegal. Hij is op doorreis naar de onderkant van Senegal en verblijft eventjes bij ons.
De dag sloten we af met onze wekelijkse uitstap. Jaja Sissles here we come! Om eventjes op te frissen Sissles is een reggaeparty op het strand van The Gambia. Nooit gedacht dat ik reggaemuziek zo leuk zou vinden.
Zaterdag 31 maart
Op zaterdag gingen we naar Serrekunda. Het werd eens tijd om souvenirs te kopen. Ik weet nog goed de eerste keer dat ik de markt in Serrekunda zag. Ik had me toen nooit kunnen inbeelden dat ik hier mijn weg zou vinden. We toonden echter trots aan Lieve en Rita dat we onze weg hier wel degelijk kenden. We kennen de markt al bijna als onze broekzak.
We toonden onze gasten de batikfabriek.
Na het marktbezoek keerden we huiswaarts. We hadden nog enkele uurtjes over en besloten om de kinderen mee te nemen naar het strand. De kids wonen niet ver van het strand, maar zien dit toch heel weinig. Ze waren dus enorm opgetogen. Het vriendje van Molamin vond het zelfs een beetje eng. Hij was zodanig overdonderd door zijn eigen emoties dat hij een beetje schrik had gekregen om de zee te zien. De angsten waren gelukkig helemaal verdwenen, eenmaal hij de zee zag.
De temperatuur was niet heel hoog maar de kinderen gingen toch moedig het water in.
Ze koelden echter snel af. We pakten de kinderen goed in enkele handdoeken. Eenmaal thuis, gaven we hen een lekkere kop warme chocolade.
Ze genoten ervan.
Als afsluit, keken we naar een filmpje. Deze keer was het Rapunsel. Je weet wel die prinses in haar hoge toren en met die lange paardenstaart. De kinderen keken niet mee. Dit was óns moment. Jaja sprookjes bestaan. We gingen er helemaal in op en identificeerden ons zelf met de personages. Klinkt belachelijk maar was heel tof.
Zondag, weekend en dat betekent meteen ook uitslapen! Yes yes yes!
Vandaag werd meteen ook een ideale uitstapdag. We hadden er al over gehoord en gelezen maar we hadden het nog nooit van dichtbij gezien. De mangroves. Het stond vandaag bovenaan onze verlanglijst.
We reden richting Banjul en stapten halverwege de rit uit.
We stapten uit aan de oudste brug van Gambia. De brug doet nu nog dienst voor de recreatievissers. Een stevigere brug is ernaast gebouwd.
We onderhandelden over de prijs van de boottocht. We konden uiteindelijk 900 Dalasi van de prijs afdoen. We zijn inmiddels al goede onderhandelaars.
Het boottochtje was zalig. Het was puur genieten. We genoten van het zicht, de natuur, het verkoelende briesje en uiteindelijk ook het frisse water.
Halverwege het tochtje stopten we aan een zandbank om een verfrissende duik te nemen in het water.
Een kwartiertje na onze stop, kwam een boot met dikke toeristen ons vergezellen. We dachten eerst dat ze gewoon voorbij zouden varen. We wuifden dus naar de toeristen, om een beetje sociaal te doen. Toen keerde de boot zich om en stopte aan de zandbank.
Enkele dikke meneren van Wales, plonsden in het water. Ze begonnen te lachen met ons bootje. Ja, ons bootje was kleiner en nee er was niet zo veel eten of drank op ons kleine fijne mooie bootje. Dat hadden we dan ook helemaal niet nodig om te kunnen genieten.
Zij vonden blijkbaar van wel en ze lachten ons eigenlijk een beetje uit. De ene dikke meneer begon te vertellen dat hij 2 Gambiaanse vrouwen had en hij zag Suleyman (onze collega en goede vriend) als een bomster. Een bomster is eigenlijk een mannelijke prostituee.
Onze stuurmannen voelden dat we zo stilletjes aan wrevelig begonnen te worden. Die dikke toeristen die in hun grote boot kwamen aanvaren (ze roken naar bier en in hun dikke buiken zwommen volgens mij 100 inktvisringen). Ze hadden ons beledigd. Ze waren alles wat we verafschuwden aan die typische toeristen. Dit zijn die typetjes die naar een fancy hotel gaan en denken dat ze het echte Afrika gezien hebben. Dit zijn die typetjes die minties geven aan de kinderen omdat ze medelijden hebben met de arme stakkers. Dit zijn die typetjes die 10 potloden geven aan groep van 20 kinderen. Ik denk dat ik mijn punt wel duidelijk heb gemaakt. Ik vind het jammer dat er zon typetjes bestaan maar het zou maar saai zijn moesten alle mensen zijn zoals ons.
We voeren weg en lachten alsof we een bitter pil hadden geslikt.
We waren blij met de rust van de mangroves. We zagen de oesters aan de wortels van de mangrovestruiken. We zagen de dametjes die de oesters plukten (oister ladies). Zalig. We waren de dikke bierbuiken van die stommeriken niet vergeten maar we genoten van de rust die op ons afkwam.
Het was jammer dat er een einde kwam aan het zalige boottochtje. We keerden naar huis toe. Onderweg stopten we nog om enkele schoolspullen te kopen. Het huisje in de hoekenklas wordt stilletjes aan rijker en mooier.
Toen we thuiskwamen, konden we niet binnen (toch niet in het huisje van Cara, Veerle en Katrien). Katrien en Laura waren teruggekeerd van Senegal en hadden de sleutel van onze geheime verstopplaats (ik verklap jullie niet waar) meegenomen naar het strand.
Geen nood Suleyman zou ons leren hoe we de lekkere baobab juice konden maken. We begonnen al met de voorbereidingen. Ik had de sleutel van mijn huisje wél mee.
Toen Katrien en Laura thuis aankwamen deelden we onze ervaringen. Ondertussen maakten we verder de baobab juice.
Zondag was ook meteen de laatste avond van Laura. We moesten dus iets speciaals doen. We gingen (alweer) gaan eten. Deze keer aten we pizza.
Omdat het Laura haar laatste avond was, gingen we ook nog eens naar Sisless (de reggaeparty). Elke uitvlucht is goed genoeg om naar Sisless te gaan. Dit wordt een vaste wekelijkse uitstap. Yes!
Het was leuk.
Maandag 19 maart
Op maandag stond ik weer paraat om les te geven in de klas van Mr. Touray. De 45 kleuters waren gelukkig niet allemaal aanwezig. Ik had er vandaag maar 40.
Ik probeerde de revision (herhaling van de leerstof) zo boeiend mogelijk te maken. De kleuters vinden me leuker en leuker. Ik heb ze ook steeds meer mee. De betrokkenheid zit op een steeds hoger niveau. Ik probeerde de hoekenklas uit met de 40 schatten. Door het grote aantal werd dit moeilijker dan anders. Een klas met 40 kleuters is ook niet de meest ideale klas. Ik probeerde zo goed mogelijk te doen.
We kwamen op maandag ook te weten dat de paasvakantie toch later viel. Wat hadden we ook alweer gezegd meneer de directeur? De paasvakantie valt van 4 april t.e.m. 18 april.
Na school deed ik een dutje. Het deed me goed.
We kookten Afrikaans (chicken benechen) en ondanks alle olie, was het toch een lekkere maaltijd. Even een grappige gedachte die ik met jullie wil delen:
Telkens Cara kookt, is alles veel meer vloeibaar. Alles is omringd door olie. De kip, gebakken uitjes, rijst, ei zwemmen dan meestal in de olie.
Een beetje vet in de voeding is heel belangrijk. Het is hier, in Afrika, ook altijd heel koud dus Cara zorgt ervoor dat we allemaal een beschermlaagje aanmaken. Zo kunnen we ons lekker warm houden. Dankuwel Cara! Zonder jou zouden we hier allemaal kou lijden. Ja in Afrika is het immers altijd koud. Maar practice makes perfect!
Na het eten werd het tijd voor Laura om te vertrekken. We kenden haar slechts 10 dagen maar toch voelde het alsof we haar al veel langer kenden. Het verblijf met haar was heel leuk maar aan mooie verhaaltjes komt een einde (en een worstje heeft er 2). We stuurden haar naar de luchthaven.
Bye bye Laura! See you in Belgium!
Dinsdag 20 maart
Dinsdag gaf ik opnieuw les in de klas van Mr. Touray. Ik begin de namen van de kleuters zo beter en beter te kennen. Als er dus eentje weer een streek uithaalt (dit gebeurt meer in de klas van Mr. Touray dan in de klas van Matty), kan ik de kleine bengel bij zijn/ haar naam aanspreken.
Vandaag deed ik herhaling van de kleuren. Een ideale gelegenheid om te toveren dus. Ik veranderde het transparante water in gele, oranje, blauwe, groene, kleuren. De kleuters keken verbaasd toe. Het leven zit toch vol magische dingen hé.
Ik wil nog even Veerle bedanken voor de muziek van schrijfdans. Ik probeerde een schrijfdans uit in de klas. Dit bleek ideaal om de cirkel te herhalen. Ik probeerde het beste uit de revision te halen. Ik wilde Mr. Touray eens tonen dat je herhaling wel interessant en boeiend kunt maken. Het lukte goed. Ik had al betere lessen gehad maar ik was tevreden.
Na school besloten we de zandbak, de geometrische vormen, de kralenplanken, een laagje vernis te geven. Het was een hele klus en we bleven dus ook lang op school. We waren wel gemotiveerd want de nieuwe zandbak zou er na afloop stralend uitzien. De zandbak lieten we op de speelplaats staan. De zon zou het opdrogingproces sneller doen gaan.
Eenmaal thuis, beslisten wie wat zou halen op woensdag. Op donderdag stond er een afscheidsfeestje gepland. Dit moest en zou natuurlijk goed voorbereid worden. We wilden ons van onze beste kant laten zien. Bovendien wilden we de persoon in kwestie ook stevig verrassen. Onze collega en inmiddels goede vriend Suleyman zou het komende weekend vertrekken naar België om er zijn familie te zien.
We hadden de andere teachers al op de hoogte gebracht. Ze waren allemaal uitgenodigd maar het moest natuurlijk uiterst geheim blijven.
We dokterden het allemaal goed uit. Yolan zou spullen meebrengen van Bijilo Market. Katrien en Veerle zouden naar Serrekunda gaan (naar de supermarkt). Cara en ik zouden zorgen voor de drank en nog enkele spulletjes uit Senegambia.
Ons plan had een grote slaagkans. Yes!
Woensdag 21 maart
Vandaag, examendag. Jaja, ik keek er al helemaal naar uit. We zouden die kleuters eens het vuur aan de schenen leggen. Hahahaaaa!
Neen dus! Ik zag het helemaal NIET zitten. Ik zou vandaag gewoon maar mijn mening eventjes opzij moeten zetten. Ik zou een toneeltje opvoeren en acteren dat ik het allemaal fantastisch vond.
Ik nam de examens af. Het was mijn lesweek en als ik iets beloof om te doen dan doe ik dat ook. Ik had nog nooit eerder examens afgenomen dus ik luisterde naar de ervaringen van Mr. Touray. Hij wist immers hoe hij dit moest aanpakken.
Elk kind kwam naar mij toe. Ik moest ze 1 voor 1 ondervragen over een bepaald thema. Daarna was het de bedoeling dat ik hen een score gaf voor de geleverde prestaties. Dit vond ik vreselijk.
De leerkrachten van level 1 beseften wel al dat ze de examens niet schriftelijk konden doen omdat de kleuters van level 1 nog veel te jong waren, maar toch. Het idee om examens te moeten afnemen van kleuters, is belachelijk. Ik paste me aan.
1 deel van het examen bestond eruit om een tekening van een tomaat in te kleuren. Daar werd dan ook weer een score op gegeven.
Mijn emoties kon ik niet langer verbergen toen Mr. Touray me vertelde dat we al de tomaten nog mochten tekenen.
Ik vond het al veel te belachelijk dat alle kinderen moesten zitten te niksen terwijl ik hen 1 voor 1 ondervroeg maar dit vond ik er helemaal over.
Nu moest ik ook nog eens 40 tomaten tekenen. Mr. Touray liep gewoon rond in de klas. Ik vroeg hem mij te helpen en hij begon bomen te tekenen. Bomen?! Ik stond op ontploffen. Ik probeerde me toch kalm te houden en vroeg hem waarom hij ineens bomen begon te tekenen. Ja, dat is voor vrijdag natuurlijk. Voorbereiding is immers heel belangrijk.
Tjaaa, Charlot toch, dat je daar nog niet aan gedacht had! Voorbereidingen zijn o zo belangrijk! Of course! De voorbereiding van lessen, examens, is heel belangrijk maar dat doe je THUIS! Grrrr
En toen gebeurde het ik ontplofte. Ik zorgde er eerst voor dat alle kleuters een tomaat hadden en daarna ging ik naar buiten. Ik liep rusteloos rond en wist met mezelf geen blijf.
Ik ging naar Katrien en uitte mijn frustraties in mijn eigen taal. Dat luchtte enigszins een beetje op maar mijn frustraties gingen niet weg. Modou en Seedey waren op school en vroegen me wat er was. Ik vertelde me wat er dwars zat maar ze begrepen het natuurlijk niet ten volle.
Uiteindelijk stapte ik naar het schoolhoofd.
De frustraties vervaagden een klein beetje maar ze gingen die dag nooit echt weg.
Na de lessen werd er vergaderd. Ja een vergadering zou het allemaal wel oplossen natuurlijk. Mijn energie was weg en mijn participatie aan de vergadering was niet wat het anders zou zijn geweest.
Was het slim om te ontploffen? Wellicht niet maar het feit is dat je dit niet echt onder controle hebt.
Gelukkig kon ik me in de namiddag toespitsen op iets anders. We moesten het verrassingsfeestje voor Suleyman voorbereiden. We deden alle inkopen.
Cara en ik werden geholpen door enkele rastamannen. We waren aan het wandelen met 2 lege colabakken. Elke bak telde 24 lege flesjes. De mannen hadden medelijden met ons en hielpen. Het sleuren met bakken is immers iets voor echte mannen.
We hadden het moeilijk om hun hulp te aanvaarden maar deden het uiteindelijk toch maar. De ene rastaman droeg de bak op zijn dreadlocks. De andere man had kort haar.
We wilden hen op het einde iets aanbieden om te drinken maar ze weigerden dit en gingen weer weg. Dit hadden we niet verwacht. Ze hielpen ons zonder er iets voor in ruil te willen. Hoedje af.
Donderdag 22 maart
Donderdag, een nieuwe examendag. Ik besloot mijn verontschuldigingen aan te bieden aan Mr. Touray. Ik had mijn frustraties geuit en de laatste 15 minuten van de les op woensdag, was ik niet echt een grote hulp geweest. Ik haat het om onderdanig te moeten doen tegenover iemand maar ik troostte mezelf met het feit dat deze verontschuldiging ook een uiting was van respectvol omgaan met elkaar.
Ik kon nog steeds niet veel energie opbrengen om verder te gaan met de examens maar ik deed wat ik moest doen.
Op het einde van de schooldag, namen we (samen met de kinderen) afscheid van Suleyman. Alle leerkrachten moesten ook doen alsof ze hem voor de laatste keer zagen. Suleyman was er niet van op de hoogte dat alle teachers hem zouden opwachten in ons huis. Het werd emotioneel. We zongen, lachten en weenden.
Er werd nog even kort samen gezeten met de leerkrachten. We wisselden nog wat dingen uit voor zijn vertrek.
Cara en Suleyman trokken daarna naar Serrekunda. Suleyman had nog enkele dingen nodig voor zijn reis naar België. Cara was een uitstekende gids en tegelijk ook een perfect afleidingsmiddel.
Ondertussen in ons huisje
We hadden belegde broodjes voorzien. Dit is iets heel eenvoudig en tegelijk o zo lekker. We toonden de leerkrachten hoe ze hun eigen broodje konden maken. Het deed ons beseffen dat we dit eigenlijk al een eind niet meer hadden gegeten. Zon belegd broodje smaakte ons weer.
De leerkrachten vonden het ook lekker.
We schreven een afscheidsbrief en lachten er wat op los. Mr. Prince (onze christelijke collega), de enige die alcohol mag drinken van het lerarenkorps, dronk onze flesjes bier uit. Hijzelf noemde het bier democracy. Hij vertelde ook trots dat hij het gewoon was om democracy te drinken. Ik citeer: I drink this like water. Wel, succes hiermee.
Wij, als Belgische bierspecialisten, weten immers al lang dat je bier niet moet drinken zoals je water drinkt. We lieten hem toch begaan.
We kennen Mr. Prince nu al eventjes en we weten dat we niet moeten ingaan tegen zijn ideeën. Als je dit toch doet, weet je dat er meteen een hele verdediging aankomt. Als je dit dus kunt vermijden (omdat discussiëren over bier nutteloos is), is dit zeker aangeraden.
En dan the moment of the surprise Suleyman was op weg naar ons huisje. We wisten onze sporen uit. We verstopten ons in ons huisje. Af en toe piepten we door het venster naar buiten. Hij zou nu ieder moment kunnen binnenstappen.
Het was grappig en best wel spannend. Het moment dat Suleyman de poort binnenstapt, gaat de telefoon van Mrs. Colley af. Gelukkig was ze er snel bij om hem uit te zetten. De spanning steeg.
Hij komt dichter. Hij is zich er niet bewust van dat er een volledig lerarenkorps verstopt zit in ons huis. Hihi.
En dan spanning wordt opgebouwd
SURPRISE!!!!!!!!!!!
Suleyman schrok zich een bult. Hij was verrast.
Onze opzet was geslaagd. Yes!
De leerkrachten zongen kinderliedjes.
Dit zal nu misschien wat bizar overkomen als je dit leest. Volwassen mensen die kinderliedjes zingen. Het paste op dat moment wel perfect. De kinderliedjes worden wekelijks, soms zelfs dagelijks gezongen. Elke leerkracht kent ze en het is al lang geen onwetendheid meer dat samen zingen een band schept.
Het was alweer een emotioneel moment maar het was er tegelijk 1 vol vreugde. Iedereen was gelukkig.
We sloten dit moment af met een Belgisch gerecht. De leerkrachten kregen kip en frieten uit puntzakjes.
Ik had ook baobab juice gemaakt. Ik moet echter nog een beetje oefenen want de juice was veel te dik. Maar practice makes perfect. De leerkrachten vonden het overigens wel lekker.
Op het einde werden enkele fotos genomen en wuifden we de teachers uit.
Mr. Prince had iets te veel democracy (bier) op en werd dus ondersteund door Kebba en Mr. Touray. Natuurlijk moesten we hier allemaal om lachen.
We kropen doodop ons bed in. Het was een vermoeiende maar zeer leuke namiddag.
Vrijdag 23 maart
Vrijdag de examens waren gedaan. Yes! Ik raapte mijn moed weer bijeen en zorgde dat de kinderen iets leuks konden doen in de klas.
Ik vond ook een nieuw leuk tussendoortje. De betrokkenheid zat op het hoogste niveau.
Het ging als volgt:
Ik riep telkens een emotie en de kinderen moesten de emotie uitbeelden. Ik deed dit natuurlijk ook. De emoties bestonden uit happy, angry and sad. Ik probeerde ook te variëren in het uitbeelden van de emotie. De ene keer stampten de kleuters kwaad met hun voet op de grond. De andere keer kruisten ze kwaad hun armen op hun buik. Nog een andere keer mochten ze met gebalde vuisten in de lucht slaan. Dit was een prachtig tussendoortje.
Het was enorm schattig om de kleuters allemaal te zien stralen bij de emotie happy. Toen ze allemaal kwaad keken, moest ik me ferm inhouden om niet in lachen uit te barsten. Ze waren goddelijk. Ze waren schattig. Ze waren fantastisch. Ze waren weer kleuter. Yes!
Na de les volgde een vergadering. We zaten samen om te brainstormen over een gemeenschappelijk thema. We hadden vooraf al iets bedacht. Zo konden we de brainstorm een beetje sturen. Ons nieuwe thema zou centraal staan rond de voedingsdriehoek. Het zou een gezonde en interessante week worden. We keken ernaar uit.
We gingen van de school rechtstreeks naar het strand. We vonden dat we het verdiend hadden.
Alle frustraties spoelden we van ons af. We keuvelden, lachten, rustten, ontspanden en genoten van de natuur.
Het is af en toe eens nodig om je batterij weer op te laden. Een namiddagje zee was dus perfect.
Na de zee trok ik weer naar school. Ik zou er skypen met mijn ouders. Ik vergeet hier altijd om iets te laten horen van mezelf. Deze keer stond het vast. Ik zou en moest skypen met het thuisfront. Er moesten immers ook enkele praktische dingen besproken worden.
Met volle hoop startte ik de computer op. Ik heb minstens 3 kwartier geprobeerd om internetconnectie te krijgen. Het lukte maar niet.
Als je dan ineens een berichtje krijgt met de zin Is het nog vanavond dat je zal skypen?, ja dan is dat natuurlijk nog meer frustrerend. Ik kwam dan ook nog te weten dat er enkele vrienden naast mijn ouders en broer zaten te wachten tot ik op skype kwam. De nood om internetverbinding te krijgen, werd natuurlijk steeds groter.
Uiteindelijk lukte het. Ik zag mijn broertje, mama, papa, Stephanie en Alexander. Ik kon eventjes geen klank meer uitbrengen want ik was veel te blij dat het internet eindelijk werkte.
We praatten wat bij en na een anderhalf uur keerde ik weer naar mijn huisje (in The Gambia).
Het was al donker en de nachtwaker van de school vond het veiliger als hij met me meewandelde. Eenmaal thuis trof ik 4 lege magen aan.
Mijn huisgenoten hadden een lange tijd moeten wachten op mij en we trokken dus naar Senegambia om er iets te eten.
We bestelden chicken yassa en kregen iets helemaal anders. Het niet omdat we blank zijn (en dus niet Afrikaans) dat we achterlijk zijn. De kok dacht hier blijkbaar anders over en hij schotelde ons iets voor dat in de verste verte niet eens in de buurt kwam van chicken yassa. Toen we er hem mee confronteerden, wilde hij eerst wegkomen met een belachelijke smoes. Wij trapten er niet in. We zijn hier nu al eventjes in Gambia en weten heus wel wat een Afrikaans gerecht is en wat niet. We waren een beetje teleurgesteld.
We sloten de avond af met een uitstapje naar Sissles, de reggaeparty. Zoals al eerder verteld, is de reggaeparty zo stilletjes aan een vaste afspraak geworden in onze wekelijkse agenda.
Zaterdag 24 maart
Zaterdag= weekend= uitslapen.
Zaterdagvoormiddag is ook ideaal om te werken voor school. Dit werd dan ook gedaan.
Ik ging langs bij de toeristendienst om een verblijfsstempel. Ik kan hier nu blijven t.e.m. 30 mei, als ik dit wil. Jammer genoeg vertrek ik op 11 mei, richting België.
Gelukkig moet ik daar nu nog even niet aan denken.
In de namiddag wilden we de kindjes van Modou meenemen naar het strand. We hadden dit al op voorhand aangekondigd. We keken er al naar uit.
We wachtten en wachtten en wachtten. De kinderen waren niet thuis. Achteraf kwamen we te weten dat ze op bezoek waren bij hun grootmoeder.
We besloten dus maar om te vertrekken zonder hen. Heel spijtig.
s Avonds hadden we bezoek. Enkele studenten van The Swallow (een andere school gesteund door het westen) kwamen eten. We maakten chicken domoda (kip met pindanotensaus) en baobab juice voor hen. Ik word trouwens steeds beter in het maken van baobab juice.
Het was een gezellige avond en sloten af met een drankje.
Zondag, de dag begon met uitslapen. Dit voelde zalig. Het weekend is daar trouwens ideaal voor, zoals we wel weten.
Het voelde ook een beetje raar om iemand in mijn bed te hebben. Sinds ik hier ben, sliep ik meestal alleen. Sinds Laura (de vriendin van Katrien) hier is, slaapt Yolan bij mij. Het bed is wel groot genoeg hoor maar toch. Als je slaapwandelt, snurkt, verhalen vertelt, enz. tijdens je nachtelijke rust, tja het wordt meteen opgemerkt hé.
Na het ontbijt vond ik het nodig om mijn laken te wassen. Nee, ik was niet elke dag maar er is niets zo leuk als de geur van vers gewassen lakens. Bovendien droogt alles hier heel snel door de zon.
Het wordt dus (bijna) een plezier om je wasje te doen. Het zal nu ook weer nooit echt mijn favoriete bezigheid worden. Laat ik hierin duidelijk zijn (mama en papa).
Zondagmorgen, een morgen om wat te werken voor school. Ja, het blijft natuurlijk nog altijd een stage dus er moet gewerkt worden.
Ik ben hier nu al een maand en dit betekent een nieuwe stempel in het boekje van mijn internationaal paspoort. Het kostenplaatje bedroeg 500 Dalasi, wat evenveel is als 12,5 euro. Ik kreeg een nieuwe stempel en merkte meteen dat de mensen van de toerismedienst heel moeilijk af te wimpelen waren. Ze vroegen ons enkele malen onze naam (terwijl ze ook simpelweg op ons paspoort konden kijken). Ze maakten van de gelegenheid gebruik om ook in onze plaats te beslissen hoeveel vrienden we nodig hadden. Enkele zinnen die de revue passeerden:
Do you have a boyfriend?
You can always use another one.
You dont have a Gambian boyfriend yet?
You can have both.
Eenmaal we ze eindelijk konden afwimpelen, stapten we richting het wisselkantoor. Af en toe moet er wat geld gewisseld worden.
Ik doe dit absoluut niet graag. Het confronteert me telkens weer met hoe rijk het westen is. 100 euro is voor de meeste westerlingen geen supergroot bedrag maar we kunnen hier wel 1 Gambiaan van 4 maanden loon mee voorzien (gemiddeld). Het is natuurlijk ook afhankelijk van welke functie de persoon in kwestie heeft.
We brachten een bezoekje aan het strand. We genoten van de frisse golven, die overigens heel krachtig waren. Een golfke om een surfke op te doen. Ideaal toch? Er waren jammergenoeg geen surfplanken aanwezig.
De namiddag aan het strand was heerlijk, zalig en verfrissend. We keken in de nieuwe magazines die Laura meebracht vanuit België. Na een maand is het wel leuk om eens wat Belgische roddels te lezen. Het deed me meteen ook beseffen dat ik helemaal niet meer op de hoogte ben van de Belgische actualiteit. Het is nu ook weer niet dat ik de strik en de woorden van Elio mis maar het zal weer aanpassen worden in België.
Na het strandbezoek gingen we naar de Ali Baba. Dit is een plaats waar je iets kunt eten, drinken en (tegen de avond) een danske kunt doen. We ontmoetten de zoon van de baas. Hij deed bijzonder arrogant. Hij snauwde naar zijn personeel en liet duidelijk voelen dat er moest gewerkt worden. Hij vertelde ons dat je niets kon aanvangen met de Gambianen. Het zijn, volgens hem, geen harde werkers die constant moeten gecontroleerd worden.
Hij schepte op dat hij elke dag whisky dronk en 2,5 pakjes sigaretten oprookte. De whisky leek overigens op pipi. Dat zegt volgens mij al veel over de kwaliteit van de whisky. Hij liet ons ook parmantig weten dat hij elke nacht maar 3 uren slaapt. Moesten we van niet beter weten, zouden we bijna gaan denken dat de Libanezen een enorm arrogant volkje is.
De zoon van de big boss liet een kelner een groot stuk cake kopen. Dit deed hij weer met dezelfde gebiedende en afsnauwende toon als eerst. We hadden allemaal wel zin in cake maar we lieten de cake voor wat hij was. Hij mocht zijn cake, voor mijn part, zelf opeten.
We kwamen terug in ons huisje en we genoten van een gezonde reep chocolade. Jaja je hoort het goed een GEZONDE reep chocolade. Chocolade is immers gezond als je er niet te veel van eet (met dank aan Laura). De arrogante Libanees waren we op slag vergeten.
s Avonds kozen we ervoor om uit te eten. Na lang rondwandelen, besloten we om te gaan eten naar een (jawel, je hoort het goed) Libanees restaurant. Er zijn in Senegambia (de toeristenbuurt van Gambia) een drie- à viertal Libanese restaurants. We besloten de Libanezen nog een kans te geven.
Hier hadden we goed aan gedaan want in dit restaurant was de gastvriendelijkheid (zonder overdrijven) uitmuntend. De chef, en tegelijk ook de big boss, verwelkomde ons letterlijk met open armen. We werden op onze wenken bediend.
Ik had hier wel wat moeite mee. Ik voelde me te toeristisch en westers op deze manier. De bediening was super maar het voelde heel onwennig.
De neef van Suleyman (die daar werkt) vertelde ons trots wat hij had geleerd in de Nederlandse les. Hij was trots maar bleef bescheiden. Best wel schattig om te zien.
De maaltijd was heerlijk.
Ons diner werd afgesloten met een waterpijp. Dit deed me weer eventjes denken aan mijn allerliefste broertje (laat dit een hint zijn voor als ik weer thuis kom, hihi).
Het leek ons ideaal om de avond af te sluiten met een reggaeparty. We moesten en zouden het ook tonen aan Laura, onze gaste.
Onze eerste danspasjes waren nog maar net gezet en de elektriciteit viel uit. Lap! Hiervoor danken wij de grote, prachtige en luxueuze hotels in Senegambia.
Na een kwartiertje van stilte en gebabbel, klonk de muziek weer door de speakers. Laura! This is what we were talking about! Enjoy!
Maandag 12 maart
Maandag was het vroeg dag. Het was een bijzonder kort weekend. Op zaterdag was er immers die Marching Pass.
De leerkrachten vertelden ons dat we zeker op tijd aanwezig moesten zijn op school. We deden dit dan ook. Het was ook een speciale maandag. Common Welth stond gepland in onze agendas.
Common Welth is een dag waarop alle kinderen in traditionele kledij naar school komen. De kinderen tonen, via hun kledij, bij welke stam ze horen. Er wordt rondgestapt in het dorp en er worden kleine donaties gevraagd om de school te sponsoren. Het geheel wordt ondersteund door het opzwepende ritme van de Afrikaanse drums. De kinderen brengen ook allemaal iets mee om te eten. Het voedsel is ook typisch Afrikaans.
We waren benieuwd.
Eenmaal op school toegekomen, merkten we dat er slechts 1 iemand op school was. Een voorbeeldige kleuter zat er te wachten op de speelplaats. De leerkrachten waren nergens te bespeuren.
Geleidelijk aan begonnen de kinderen (en de leerkrachten) toe te stromen.
Het voedsel werd in de klassen gezet. Elk kind kreeg een ballon om mee te spelen. Het was leuk om hen zo te zien stralen. Ik leerde sommige kleuters op een andere manier kennen. Ze bloeiden open. De kinderen mochten spelen! Ik werd er helemaal gelukkig van.
Na een tijdje maakten we ons klaar om de wandeling aan te vangen. We sorteerden de kleuters in een stoet. De drums deden hun werk en we begonnen te stappen.
We zongen, dansten, lachten, . Alle mensen kwamen nieuwsgierig de straat op. Ze klapten, zongen, lachten, mee met ons.
We gingen overal rond. Ik stond ervan versteld hoe groot Kerr Sering is. Het optochtje duurde steeds langer en langer. De jongste kleuters begonnen moe te worden. Het zweet parelde op hun gezichtjes. De tocht leek eindeloos te duren. Op één of andere manier dachten de leerkrachten nog niet genoeg geld verzameld te hebben dus er werd stevig doorgestapt. De zon toonde zich weer van zijn sterkste kant. Het werd dus ook steeds warmer.
De 40 jaren in de woestijn (verwijzing naar de Bijbel) moeten zwaar zijn geweest. Als je alles van de Bijbel letterlijk zou nemen, dan moet die crew van Mozes er ene geweest zijn met een ijzeren gestel.
Uiteindelijk kwam er een einde aan de uitputtende optocht. Voor ons was het lastig maar ik was eerder bezorgd om de kleuters. Die korte beentjes moeten een dubbele afstand afleggen en hun lichaampjes drogen ook sneller uit.
Maar aan alles komt er een einde (en een worstje heeft er twee). We kwamen toe op school. De kinderen namen plaats in de klassen en begonnen te eten.
Wij, als leerkrachten, gingen rond en mochten overal willekeurig mee-eten. Dit was toch een beetje raar. Toch zeker in het begin. Ik had het gevoel dat ik eten stal van de kinderen. Ik at dan ook maar enkel een hapje mee met de kinderen die zeker genoeg eten hadden.
Ik at mijn buikje toch niet helemaal rond. De andere teachers (niet mijn medestudenten) deden dit wel. Cara, Veerle, Yolan en Katrien vonden dit even bizar als mezelf. Het voelde gewoon niet ok.
Op de school is een grote knuffelleeuw aanwezig. De kinderen merkten hem op en begonnen wild aan hem te trekken. Ik besloot de leeuw op te bergen in de lerarenkamer. Kebba, het schoolhoofd, was daar aan het praten met enkele andere collegas. Ik besloot dus om een klein grapje uit te proberen. Ik sloop stilletjes achter hem aan en liet de grote leeuw achter zijn schouder piepen. Hij keek over zijn schouder en schrok zich bijna een ongelukkig. Hij schrok zodanig dat hij het op een lopen zette. Enkele anderen waren hier ook getuige van. Het geweten van ons schoolhoofd is blijkbaar niet helemaal in orde. Hoe kan je het nu op een lopen zetten van een teddybeer? Hahaha. Ik lig nog steeds in een deuk als ik eraan terugdenk. Het was enorm grappig.
Eenmaal thuisgekomen, haalde ik eindelijk mijn vlechten uit mijn haren. Ik kreeg hiervoor hulp van Laura. Ik leek op een popdiva met Afrikaanse roots. Jaja, je hoort het goed ik leek op Beyonce! Ofja, mijn haren leken op die van Beyonce.
De kapsels lieten ons meteen toe om te fantaseren. Cara wilde mij dus schilderen in een leeuw. Er is niets mis met af en toe eens het kind in jezelf naar boven te laten komen. Ik werd geschminkt in een prachtige leeuw en poseerde gewillig voor de foto. Een leeuw met een carrière als fotomodel. Check!
Op het einde van de dag werd er nog een beetje gewerkt voor school. We mogen ons dan af en toe eens gedragen als kind maar op het einde van de dag blijven we nog altijd crazy adults met verplichtingen.
Dinsdag 13 maart
Na de Common Welth kregen we een dagje vrijaf. Dit dagje leek ons ideaal om een uitstap te doen. We wachtten op de mentor van Yolan. We hadden hem vooraf gezegd dat hij zeker op tijd moest zijn. Hij volgde onze wensen op en kwam zelfs voor tijd naar ons huis.
We reden richting Banjul. Daar moesten we de ferry nemen naar de Noordelijke kant van The Gambia. Ik hoopte vurig om niet zeeziek te worden. Mijn wensen werden vervuld.
We genoten van het zeebriesje tijdens de boottocht.
De tocht duurde maar liefst 2 uren en een half. Dit is belachelijk lang voor zon korte afstand. We zagen duidelijk de overkant van Gambia maar we leken maar niet dichterbij te komen.
We zagen enkele prauwen vlot de overkant bereiken. Zij deden misschien hoogstens een halfuurtje over dezelfde afstand. Frustrerend.
We werden aan de overkant verwelkomd als echte toeristen. Bah! Ze vroegen ons potloden, beeldjes, minties, te kopen voor een goede prijs. Ze vroegen natuurlijk belachelijk veel geld voor de goederen. Wij voelen onszelf al lang niet meer als toeristen maar we schijnen steeds weer te vergeten dat we er nog altijd uitzien als toeristen. Jammer genoeg kunnen we onze huidskleur niet zomaar eventjes veranderen.
We namen een taxi en aten er onze lunch op. We zagen een heel ander deel van Gambia. We reden kleine dorpjes en mooie natuur voorbij. Gambia is een groen land door the Gambia River.
Na een lange rit bereikten we het doel van onze uitstap. We wilden immers het slaveneiland bezoeken. Na lang onderhandelen, kwamen we een prijs overeen. We kregen een uitleg van een gids. Tijdens de uitleg kwam een toeristenjeep toe. De kinderen van het dorp renden naar de jeep en de toeristen begonnen ijverig minties (muntjes) uit te delen. Cara kon zich niet meer concentreren op hetgeen de gids vertelde. Ze vond dit afschuwelijk. Als Cara niet akkoord is met iets dan kan je dat ook heel snel van haar gezicht aflezen. We keuren het uitdelen van minties allemaal af maar wij kunnen dit beter verbergen.
Na de uitleg namen we een bootje richting het James Fort Island. De mintie-toeristen zaten op hetzelfde bootje. Grrr. We keken de andere kant uit. Een beetje sociaal doen zeker? Tsss. Mooi niet.
Op het bootje werden we vergezeld van een echte Afrikaanse drummer. Hij zong allerlei liedjes die op het eerste moment ook echt Afrikaans leken. We zijn ook niet meer zo naïef en met de hulp van onze eigen tolks (Ebrima en Suleyman) en collegas hadden we al snel door dat de muziek maar een improvisatie van het moment was. De liedjes gingen over eum helemaal niets eigenlijk. De drummer begon met hese stem ook ineens Waka Waka te zingen. Hij was dus alles behalve een muzikaal wonder. Belachelijk.
Het slaveneiland is een behoorlijk toeristische plek dus we namen het er maar bij. De idee dat we hier het echte Gambia zouden ontmoeten, hadden we al van ons afgezet.
Plots viel het bootje stil. Ik kan niet uitmaken of dit ook zon toeristische stunt was. Was het een part of the act of was het echt? Anyway we werden gered door een ander bootje dat ons voorttrok richting het eiland.
Toen we op het eiland aankwamen, ging Cara de confrontatie aan met de toeristen. Ze vroeg hen waarom ze minties gaven. De toeristen waren redelijk meegaand. Cara kon uitleggen waarom het geven van snoep niet goed is voor de kinderen. De toeristen hadden er niet eens bij stilgestaan dat de kinderen hier niet zo snel naar de tandarts kunnen gaan als in België of de rest van Europa.
Eenmaal dit was uitgeklaard, was het makkelijker om weer naar de gids te luisteren.
We verkenden de rest van het eilandje. De gids toonde ons de ruïnes waar de slaven werden op elkaar gepropt. Ik werd er klein van. 40 volwassen mannen die het slechts met een 5tal vierkante meter moesten stellen. Het hoofddoel was het zwakker maken van de slaven om ze dan te verschepen naar Amerika. Als je verzwakt bent, heb je meestal ook geen energie om onderweg te zorgen voor oproer. Vreselijk.
De mensen die stierven, werden aan de rand van het eiland gelegd. Het water kon zo de lichamen meevoeren.
Het eiland onderging de tand des tijd en is gehalveerd sinds toen. Een maquette toonde aan hoe het fort er in het begin uitzag. Op die manier konden we ons een beeld vormen van de vroegere omvang.
Na het eilandbezoek trokken we weer richting het vasteland. Het viel trouwens meer en meer op hoe onzeker Ebrima en Suleyman waren. De 2 mannen kunnen immers niet zwemmen. Suleyman kwam duidelijk uit voor zijn angst. Ebrima lachte het weg en deed zich dan ook stoerder voor dan hij was. We konden onze 2 vrienden niet geruststellen met het feit dat we hen wel zouden redden als ze overboord zouden kieperen. Ze waren blij als ze voet aan wal konden zetten.
We bezochten nog het bescheiden museum en trokken richting huiswaarts.
Deze keer zouden we de oversteek wagen met een prauw. Suleyman en Ebrima waren in het begin wat weigerachtig. Zon prauw is veel minder veilig dan een ferry. We konden hen toch overtuigen.
Dat was een hele belevenis.
Een prauw meert niet helemaal aan op het strand want als het bootje weer terug moet, zou de motor blijven steken in het zand. Als je dan uit het bootje stapt, ben je natuurlijk helemaal nat. Hier hebben de Gambianen een hele eenvoudige oplossing voor gevonden. Eenmaal je een bootje wil nemen, vraag je een stoere Gambiaan om je op te tillen en naar de prauw te dragen. Op die manier worden je broek en schoenen niet nat. Daar vragen ze dan natuurlijk een beetje geld voor. Als je dan aankomt aan de overkant, staan er weer een bende bereidwillige mannen klaar om je te dragen tot op het strand.
Van het moment we dus zon bootje wilden nemen, werden we tegemoet gelopen door een bende natte mannen (zij moeten zich immers nat maken om hun passagiers droog te houden). Ze wilden ons allemaal dragen in ruil voor wat geld.
Ik weigerde dit en probeerde hen vriendelijk uit te leggen dat ik mijn plan wel zou trekken. Het enige wat nat zou worden, was mijn broek. Dat is dus geen probleem. Plots voelde ik een hoofd tussen mijn benen. Er had dus al iemand de eerste stap gezet om mij op te tillen.
Ik besloot om weg te lopen. Het werd me een beetje te druk. Ze moesten me met rust laten. Ik snelde dus richting de zee. Ik stapte door het water naar de boot. De prauw zat bijna helemaal vol. We propten ons er nog bij. Er waren geen reddingsvesten meer maar voor ons was dit geen zon groot probleem. Wij konden zwemmen. Ebrima en Suleyman echter, voelden zich minder veilig. We zaten met onze voeten maar een haar verwijderd van de motor. Ik kreeg de hele tijd de kont van de stuurman tegen mijn voorkant. Het was eum gezellig en (zoals eerder al vermeld) een heuse belevenis.
Het spelletje begon weer van voor af aan, toen we aankwamen aan de overkant. Ik liet mijn voeten nog maar net bengelen over de rand van de boot, of ze werden al vastgegrepen door 4 verschillende handen. Ik verdedigde me dapper en sprong het water in, mijn rugzak boven mijn hoofd.
Veerle had minder geluk en ze trokken haar het water in. Haar handtas was nat en fototoestel kapot. Dit is meteen al het tweede fototoestel dat sneuvelt in The Gambia. Spijtige zaak.
Uiteindelijk kan ik jullie mededelen dat alles in orde is. We konden er achteraf wel om lachen. Als je dus eventjes niet weet wat gedaan dan mag je hier altijd eens een prauw nemen. Spektakel verzekerd!
Ik was overigens alweer blij verrast dat ik niet zeeziek werd. Ik genoot zelfs enorm van het boottochtje. De wind door je haren, met je ene hand het water strelend, de ondergaande zon, het was bijna romantisch.
Thuis werd een snelle maaltijd in elkaar geflanst.
Dat was me het dagje wel.
Woensdag 14 maart
Woensdag werd een geslaagde dag. Ik gaf les in level 1 in de klas van Matty (Mrs. Stevens). Voor de break liet ik de kinderen spelen in de holistic room (hoekenklas). Ik zag de kinderen stralen. Gedurende de rest van de schooldag doorspekte ik mijn lessen met serieus wat humor. De kinderen waren betrokken en volgden mijn les vol overgave. Heel mooi om te zien.
Het thema shapes (geometrische vormen) was niet om over naar huis te schrijven (oeps, nu ben ik het toch aan het doen) maar ik probeerde er het maximum uit te halen.
Het geven van het thema kan ook op een leuke manier. Dit wilde ik mijn mentor laten zien.
Ik had ook verschillende vormen in de klas verstopt. De kinderen mochten ze zoeken en tegelijk probeerden we ze te benoemen.
Het is hier altijd wel een uitdaging om boeiend les te blijven geven. Typische kleuterthemas als prinsen en prinsessen, piraten, de brandweer, zijn er hier niet rijk gezaaid maar het feit dat ze al in themas werken, is een pluspunt.
Na school, trokken we richting the carpenter (de timmerman). Mijn eerste idee was we zullen daar toekomen en we zullen weer allerlei dingen moeten bespreken van hoe we onze zandbak willen. De verrassing was groot toen ik de zandbak zag staan. Hij was prachtig, fenomenaal, subliem, fantastisch, enz.! Ik was in mijn nopjes. Het andere materiaal dat we hadden aangevraagd, lag daar ook op ons te wachten. Perfect! We waren heel enthousiast. Deze dag kon voor mij alvast niet meer stuk. Het verbaast me trouwens telkens opnieuw hoe blij ik kan zijn met heel kleine dingen.
Het schoolhoofd en de carpenter droegen de zandtafel naar de school. Katrien, Laura en ik volgden en droegen de rest. Ik kan er nog eventjes bij vermelden dat de timmerman (een jonge kerel van 24) heel mooi gespierd was. Was het dus toeval dat we hem lieten vooraan wandelen? I dont know. We gaven onze ogen de kost.
We maakten die avond chicken domoda, een typisch Afrikaans gerecht. We worden hier steeds beter in en jawel we aten (of course) met onze handen. Enkel jammer van de gevoelige vingertopjes (door de was).
Donderdag 15 maart
De kwaliteit van mijn lessen was iets minder goed maar desondanks was ik wel behoorlijk tevreden over het resultaat. Ik probeerde een tafelpoppenspel te doen met de geometrische figuren. De kinderen vonden het beetje verwarrend maar het was zeker het proberen waard. Wat zouden de kinderen vinden van pictionary? Er was maar 1 manier om dit te achterhalen. De kinderen begonnen meteen te roepen wat het was. Jammer genoeg was dit in de lokale taal en kon ik niet achterhalen wie wat had gezegd. Ik kreeg hier wel wat hulp van mijn mentor.
Een uitgebreide reflectie volgde natuurlijk en het blijft (ook hier) belangrijk om iets te doen met je ervaringen. Dit was even een kleine noot voor mijn medestudenten, in Belgium. Er wordt hier dus ook gewerkt.
Na schooltijd trokken we huiswaarts. We konden de drums al van ver horen. Als we binnenkwamen door onze poort, stonden overal stoelen met Afrikaanse vrouwen. De trouw van een sister van Mariama (the lady of the house) werd gevierd.
Ik heb nu nog steeds niet achterhaald in hoeverre die sister ook een echte zus is. De mensen zijn hier altijd allemaal brothers en sisters van elkaar. Een beste vriend is dus een brother. Een echte broer is ook een brother. Iemand die in je compount leeft, is ook een brother. De zoon van een vriend, is (jaja) ook een brother. Een neef is ook een brother. Nu ik denk dat ik nu wel mijn punt heb duidelijk gemaakt.
Iedereen is hier blijkbaar 1 grote familie. Als je dus verliefd wordt op een brother (of sister) wordt het natuurlijk wel belangrijk dat je de juiste brother uitkiest.
Om weer terug te komen bij the wedding Mariama (the lady of the house) vroeg me ineens (nogal abrupt) om mijn huis open te maken. Dit deed zijn niet op een vriendelijke toon maar eerder als volgt: Open your house! We need it to put the food there!. Geen aub, geen dankuwel, geen is het mogelijk dat . En ik die dacht dat ze in België soms nogal scherp uit de hoek konden komen.
Er werd gegeten, gedronken en gedanst. Om nu eventjes op te scheppen over mezelf Im the best! Een dikke tante nodigde ons (de bleekscheten) uit om met hen te dansen. Ze zouden eens goed kunnen lachen dan. De tante (die overigens ook meteen dé roddeltante bij uitstek leek) daagde ons uit. Ze lachte uitdagend naar ons. Alle vrouwen vonden haar grappig en ze zaten al allemaal klaar om eens goed te kunnen lachen.
Ik liet hen lachen uit verwondering. Haha! Ik had hen omvergeblazen van verwondering. Ik kreeg reacties als you can dance, girl!. Mijn ego groeit hier steeds weer. Nu als ik in België ineens Afrikaans begin te dansen, verklaart iedereen me gek. Hier is het perfect normaal. Yes!
De tante had me uitgedaagd voor een dancebattle en ik had haar meteen een koekje van eigen deeg gegeven. Blanken kunnen dus wel schudden met hun achterwerk.
Het feest in onze tuin was nog maar een deel van het grotere feest. Ineens trok iedereen naar Bakote om daar het feest verder te vieren. Wij gingen ook een kijkje nemen en sprongen in de kofferbak van Modou. We zagen Mrs. Colley (leerkracht level 2). Ze was heel mooi opgemaakt. Ze begroette ons vrolijk.
Toen ik weer thuiskwam, trof ik mijn huis aan vol plak. Mijn voeten bleven bijna aan de grond kleven. Alles was vettig en smerig. Ze hadden het eten verdeeld in mijn huisje. Er lag rijst nog wat rijst, munt, messen, .
Al goed dat ik mijn ondergoed niet had laten liggen of ze hadden hun mond eraan afgekuist.
Vrijdag 16 maart
Vandaag trokken Katrien en Laura naar Senegal. Laura is hier maar voor 10 dagen en Katrien wilde ze zoveel mogelijk laten zien van de omgeving.
Op school liet ik de kinderen creatief zijn met verf. Laura had vingerverf meegebracht en het was eens leuk om weer met dit materiaal te werken. In België is er verf in overvloed. Iedere kleuterklas heeft op zijn minst al de primaire kleuren staan. In Gambia is dit geen vanzelfsprekendheid. Ik was dus heel blij met de basiskleuren. Ze hebben hier wel verf maar het is geen kindvriendelijke verf. Ik liet de kinderen kennismaken met het prachtige spul. Ze vonden het leuk. Er hing overal verf. Sommigen hadden plots een gele pluk haar, een blauwe pukkel en rode vingernagels. Best wel grappig.
Na school hadden we een workshop gepland. De leerkrachten hebben hier nog nooit over de term brainstormen gehoord, terwijl dit 1 van de belangrijkste dingen is als je een thema wilt uitwerken. We besloten dus onze kennis door te geven aan hen. We probeerden het nut van een brainstorm uit te leggen en testten een brainstorm uit rond het thema hospital. Er kwamen veel bruikbare ideeën uit de bus. Het hoofdprobleem is hier vooral dat de leerkrachten vanuit hun opleiding niet bijgebracht zijn hoe ze op een boeiende, interactieve en gedifferentieerde manier de kinderen moeten onderwijzen. Ik denk dat er dus meer moet geïnvesteerd worden in de opleiding van de leerkrachten. Daar kunnen wij, als studenten, niets aan veranderen natuurlijk.
Het ontmoedigende nieuws volgde aan het einde van de workshop. Ik had al een thema voor de week nadien. Het zou perfect worden. Het thema water spookte nu al een tweetal dagen door mijn hoofd. Ik zag het helemaal zitten.
En dan nu het slechte nieuws volgende week revision (herhaling van de geziene leerstof) en exam. EXAM!? REVISION?! Dat er herhaling van de leerstof is, vond ik in principe nog geen zon ramp maar EXAM???!!! Examens voor kleuters?! Hoe is dit toch in hemelsnaam mogelijk?!
Ik wond me er enorm over op. Had ik dit wel goed gehoord? Examens voor kleuters? Jeetje zeg!
Ze zagen mijn frustraties. Ik had eenmaal heel veel moeite om het te verbergen. Ik zal zelfs nog meer zeggen ik deed niet echt de moeite om het te verbergen. Volgens mij zag mijn gezicht eruit alsof ik net in een koeienvlaai was getrapt.
De directeur probeerde het uit te leggen. Hij zei dat het was om te testen hoever de kinderen zaten. Ik zit hier nu al lang genoeg om te beseffen dat er helemaal niets zal worden gedaan met die examenresultaten behalve het afbreken van het zelfvertrouwen van de kinderen. De leerkrachten doen hier niet (of toch heel weinig) aan zelfreflectie. Als de kleuters dus niet tot 100 kunnen tellen dan ligt dit helemaal niet aan de leerkracht/ de lesmethode of de lesinhoud maar dit is volledig de schuld van het kind. Ja hoor alle kinderen die niet tot 100 kunnen tellen, die niet alle geometrische vormen kunnen benoemen, die niet kunnen schrijven, zijn hier lazy (lui) of stubborn (koppig). Grrr. Frustrerend.
Daarenboven komt het schoolhoofd nog eens zeggen dat de paasvakantie veel vroeger valt dan eerst gepland. Hij was er vast van overtuigd dat de paasvakantie van 26 maart t.e.m. 8 maart viel. We probeerden hem te vertellen dat dit niet zo was maar dit was tevergeefs.
Gefrustreerd wandelden we naar ons huisje. We vergaten niet om eerst nog naar de markt te gaan. Het dagelijkse leven gaat immers door. Er moest dus gekookt worden.
Na de inkopen, passeerden we de moskee. Alle mannen zaten te bidden. We wisten niet goed wat we moesten doen. Zouden we stoppen of doorwandelen? We besloten om door te wandelen. Alle mannen keken onze richting uit (richting Mekka). Ik voelde me bijzonder ongemakkelijk. We probeerden zo snel mogelijk door te wandelen, ons hoofd naar beneden gebogen. Als je toneel speelt, is het leuk dat de mensen naar je kijken. Als je het gevoel hebt dat je iets aan het doen bent dat je beter niet doet, is het niet leuk dat de mensen naar je kijken.
Bij ons was dit laatste het geval.
Cara en ik wilden werken voor school. Het leek ons ideaal om tijdens het schoolwerk ook Ataja te maken. Dit zou immers voor een leuke afwisseling zorgen.
We namen alles voor de Ataja en kwamen tot het besef dat we geen houtskool meer hadden.
Wij, weer richting de markt. Nu we daar toch weer waren, besloten we meteen om vernis te kopen voor onze nieuwe zandtafel. Nagels voor het keuzebord werden ook aangekocht.
De mannen van de winkel vonden het heel bizar dat wij de zandtafel zouden vernissen. Ze vonden het nog meer bizar als we vertelden dat we onze eigen Ataja gingen maken. Beide taken zijn blijkbaar typisch mannenwerk.
Ja dat is dus het grote verschil tussen mensen van Europa en Afrika, hé. In Afrika is alles nog heel stereotiep. De vrouw doet de was en de plas. De man doet de ambachten.
De Ataja smaakte ons.
Zaterdag 17 maart
De voormiddag leek ons ideaal om voor school te werken. Dit werd dan ook gedaan.
Als middageten wilde Cara ons cornbeaf laten eten. Heel lekker vond ze dit. Ze maakte dit klaar met uitjes en enkele groentjes. Het is eens iets anders dan choco of confituur maar een echte favoriet zal het toch nooit worden bij mij.
In de namiddag was het tijd voor ontspanning. We gingen naar het strand. We kregen Suleyman in het water maar nu eventjes tussen ons gezegd en gezwegen, een goede waterpolospeler zal hij nooit worden. Dit is ook niet zo moeilijk als je beseft dat hij niet kan zwemmen. Dit is trouwens zo bij de meeste Gambianen.
Dit doet me trouwens weer denken aan mijn broertje. Ik kom kijken naar de eerstvolgende waterpolomatch als ik in België ben, kleintje!
Het was heerlijk, rustgevend en ontspannend.
In de avond keken we naar een filmpje. Een surfster met 1 arm deed me er weer aan herinneren dat ik heel graag weer zou gaan surfen. Ik ben een complete amateur maar de golven hebben iets rustgevends.
