De laatste week gaat nu in... afscheid van iedereen...
Zondag 6 mei
Vandaag begon de dag niet met uitslapen. Ik werd al vroeg (om 8.30 uur) gewekt door Thordore. Ja het is waar ik had met hem afgesproken die dag maar pas om 10.30 uur. Hij belde me wakker en vroeg hoe alles met me ging. Ik antwoordde met een slaperige stem dat alles okay was maar dat hij me uit mijn slaap had gewekt. De reden waarom hij zo vroeg uit de veren was? He was going to church. Ja natuurlijk hij is christelijk en als er iets is wat je moet doen als goede christen, is het een wekelijks kerkbezoek, of course. Ik hing op en sliep nog wat verder. Om 10.30 uur sprak ik Thordore een tweede keer. Deze keer was het live. We namen een bushtaxi richting Serrekunda. Hij lichtte me al goed in over de familie. Hij begon allerlei namen op te sommen die ik moest uit het hoofd zien te kennen. Al de namen waren christelijk. Zijn hele familie is immers christen. We kochten enkele spulletjes op de markt (bananen, suiker, koekjes en een rugzak). Thordore vertelde me dat hij nooit met lege handen naar zijn familie gaat. Ikzelf kocht dus ook een zak snoepjes. Normaal ben ik tegen het principe om de arme kindjes op de straat te voorzien van snoepjes, potloden of iets anders. Deze keer was het anders. Thordore deed het dus ik vond het maar normaal dat ik dat ook zou doen. Uiteindelijk ontmoette ik de familie. Zijn grootmoeder, de zus van zijn grootmoeder, een vriendin van zijn grootmoeder, zijn neven, zijn nichten, zijn tantes, zijn nonkels en de kinderen van zijn nichten en neven. Allemaal leefden ze samen in een compount. De compount bestond uit een 3tal huizen. Ze waren er enorm vriendelijk. Ik bleef praten met de neef van Thordore. Oliver, een sympathieke jongen die rechten studeert. Ondertussen maakte T. zich klaar om te voetballen. Om 13.00 uur gingen we naar het voetbalveld waar T. zijn match moest spelen. Hij moest er 1 spelen met zijn academisch team en hij was vrijwilliger om ook nog deel te nemen aan een andere match. De reden? Zijn 3 neven deden mee en ze hadden nog wat hulp te kort. Het was enorm warm om te voetballen. Je kon zien dat T. ook heel moe was na de eerste match. Hij liet dus de match met het academisch team voor wat het was. Familie gaat voor. Na de match keerden we terug naar de lieve christelijke familie. We aten er benechin (Afrikaans gerecht met jawel rijst). Ik blijf ervan versteld staan hoeveel sommige Gambianen kunnen eten. Ze verwachtten dit van mijn ook. Na de benechin moest ik dus nog een mango zien naar binnen te werken. Het lukte maar ik kon voelen dat de grens zo ongeveer wel was bereikt. We hadden overigens nog enkele boeiende gesprekken over de kerk binnen het christendom en over homoseksuele personen. Ik merkte meteen ook weer dat de mensen hier binnen de eerste 20 jaren geen verzoening zullen kunnen vinden met homos of biseksuele mensen. Nu in België is dit bij sommige mensen niet zo verschillend. Toen werd het tijd om afscheid te nemen van de familie. Ik bedankte hen heel vriendelijk en zei hen dat ze een hele lieve en mooie familie hadden. De nichtjes van Thordore (Marie en Tine) zeiden me dat het heel leuk zou zijn om mij erbij te hebben: I wish you could be part of our family. Jeetje dat deed me toch wel een beetje blozen. Zo lief. Ik kreeg nog enkele mangos mee voor thuis. Ik kreeg een mango van het kindje van Marie. Dit is blijkbaar een nieuw gegeven. Elke keer Fada een mango van de boom neemt, wil hij die helemaal zelf opeten. Hij moet me dus wel heel leuk gevonden hebben. We namen wel afscheid van de familie maar nog niet van de stad. Thordore wilde nog enkele vrienden opzoeken. Ik ging mee naar het huis van vriend 1 (de naam ontglipt me alweer). Onderweg naar vriend 2 (Muhammed of K voor de vrienden), liepen we een vriendelijke man tegen het lijf. Hij nodigde ons uit voor een ceremonie die zou plaatsvinden binnen een uurtje. Een ceremonie kenmerkend voor de Jolla-stam. Mrs. Colley (teacher level 2) vertelde me er de voorbije week ook al over. Ik zou nu de kans krijgen om het ook echt mee te maken. We gingen naar vriend 2 en keerden na een uurtje terug naar waar de man ons had uitgenodigd. Wat een belevenis! Ik werd uitgenodigd om naast de man (die me uitnodigde) plaats te nemen. Hij heeft een behoorlijk belangrijke functie als het op de Gambiaanse politiek aankomt. Ik voelde me uiteraard vereerd. Ik zat op de voorste rij om alles live mee te maken. Hij stond me toe om het hele gebeuren te filmen. Thordore, die grote fan is van mijn fototoestel, stelde voor om een filmpje te maken terwijl ik rustig kon kijken naar de ceremonie. Er waren vele mensen van de Jolla-stam samengekomen om de volwassenheid te vieren. Ze waren verkleed in hun traditionele kledij en deden allerlei bizarre rituelen. Enkelen sneden met een vlijmscherp mes in hun armen, wangen, tong, oogleden, . Dit klinkt vreselijk maar door het heilige water (dat ze vooraf op het lichaamsdeel deden) gebeurde er helemaal niets. Geen vreselijke bloedingen dus. Ze dansten in strooien rokjes en zongen een lied dat specifiek bij hun stam hoorde. Ik was stil. Ik kon niet veel woorden uitbrengen. Wat bijzonder en ook zo toevallig dat ik dit mocht meemaken. Thordore en de teachers op school, hadden me al verteld dat ik de gelukkige was. Ik kan immers enkele dingen doen waar de anderen de kans niet toe kregen. Im the lucky one. Ik kan een leven als lucky one wel gewoon worden. Ik gaf mijn ogen de kost en Thordore filmde erop los (tenminste toch tot de batterij plat was). We keerden terug naar Kololi. Het was een bijzondere dag met vele gebeurtenissen. De dag was nog niet op zijn einde. Ik sliep wat, douchte me en maakte me klaar om naar mijn laatste reggaeparty te gaan. Althans dat dacht ik toch (hier kom ik later op terug). Voor de verandering werd de avond nog eens afgesloten met eten. Jap! Thordore had honger. Hij bestelde meteen ook iets voor mij, zonder dat ik me ervan bewust was. Thanks Thordore!
Maandag 7 mei (onverwacht nieuws)
Het neep eventjes toen ik gewekt werd door het trouwe geluid van mijn wekker. Kon die stomme wekker nu eens niet zo trouw zijn Nu ik had het volledig aan mezelf te danken. De wekker kan er helemaal niets aan doen dat ik naar een reggaeparty wilde gaan. Op maandag voorzag ik de kast in de hoekenklas van pictogrammen. Op die manier kunnen de leerkrachten al het gebruikte speelgoed weer mooi op zijn plaats leggen. Dat is toch tenminste de bedoeling. We werkten ook aan een nieuw stuk speelgoed. Im proud to present you onze spiksplinternieuwe spijkerplankjes!!! Hoeraaaa!!! Een heel goedkoop maar o zo didactisch bruikbaar stuk speelgoed. Dit zou het ruimtelijk inzicht, de ooghandcoördinatie, de fijne motoriek en nog zo veel andere aspecten ten goede komen. Yes! Nu ik liet me eventjes meeslepen. Na school werd er nog een korte meeting gehouden. Ik verzorgde de drankjes. De meeting ging over een goede benadering van het kind. Ik probeerde de leerkrachten beknopt bij te brengen wat belangrijk was voor een positief zelfbeeld van het kind. Ik probeerde daarbij henzelf eens te laten stilstaan bij de ervaringen die ze overhielden aan hun jeugd. Hoe kunnen wij dit beter doen dan onze ouders, leerkrachten, omgeving, . Ik denk wel dat ze er iets van zullen onthouden. Althans dat hoop ik toch. De leerkrachten vonden het takenbord bij kinderen ook bijzonder interessant. De week voordien had ik enkele fotos getoond van dit gegeven. Dit vonden ze bruikbaar. Verder kan ik jullie nog meedelen dat het internet op school nog steeds niet werkt. Dit is dus de reden waarom ik zo lang niets van me laat/ liet horen. In de namiddag ging ik naar het kantoor van Brussels Airlines. Ik moest mijn vlucht herbevestigen. Het gesprek ging als volgt: When is your flight? Friday evening Friday evening? We dont fly on a Friday. Let me check the computer... whats your name? Soenen your flight is Saturday evening. You leave at Saterday evening and you will arrive Sunday morning. Ow thats a surprise! I was mistaken the whole time, already. Thank you! Zo de grote verrassing ik vertrek dus pas zaterdagavond. Ik dacht al de hele tijd dat ik op vrijdagavond vertrok. Ik informeerde meteen my parents. Mijn papa dacht dat het een mopje was. Ik kan me al voorstellen wat ze thuis zullen gezegd hebben: dat is dus weer typisch iets voor Charlot, é. Kleuteronderwijs heeft ervoor gezorgd dat ik geleidelijk aan meer perfectionistisch werd. De slordige kant van mezelf zal jammer genoeg altijd wel nog eens de kop opsteken. Eigenlijk doe ik het opzettelijk hoor zo zien jullie dat ik ook nog menselijk ben want niemand is perfect, of course. Hahaha! (PS: neem deze laatste zinnen maar met een portie humor).
Vandaag was het een behoorlijk rustige dag. Een dag die begon (zoals vele zondagen) met uitslapen. Ik ontbeet en maakte me klaar om naar school te gaan. Onderweg naar school merkte ik dat de lucht bijzonder donker was. Was het bewolkt? Neen. Was de zon nog niet opgestaan? Neen. Hing er stof in de lucht? Ja. Overal waar ik kon kijken, zag ik stof. Toen ik dus in school aankwam, trof ik er een bestofte speelplaats aan. Je kunt je al voorstellen wat zon stoffige lucht doet met je luchtwegen. Ik skypte met het thuisfront. Vandaag is het immers de verjaardag van mijn mama. Ik zag heel veel familie op skype. Ja mijn grootmoeder, nonkels en tantes waren aanwezig. Ze waren allemaal thuis om de verjaardag van mijn mama te vieren. Mijn papa greep weer de kans om mij jaloers te maken. Hij toonde dus eventjes doodleuk een lekkere taart voor de webcam. Dankuwel papa! Ik was het alweer eventjes vergeten welke lekkere Belgische dingen ik allemaal moet missen in The Gambia. Na het lange skypegesprek wandelde ik naar huis. Ik wilde eerst nog eventjes kijken of de Kadie Kadie open was. Ze verkopen er heerlijke Afrikaanse maaltijden voor een prikje. Tot mijn grote spijt stelde ik vast dat het restaurant op zondag gesloten is. Ik besloot om thuis iets in elkaar te flansen. Ik werkte wat voor school en keek, als afsluit van de dag, naar (jawel) een filmpje.
Maandag 30 april
Op maandag gaf ik les in de klas van Mr. Prince. De kinderen van de derde kleuterklas vonden het weer eens leuk om een andere juf te hebben. Zoals elke nieuwe juf, word je natuurlijk het vuur aan de schenen gelegd. Ik probeerde dus zo consequent en correct mogelijk op te treden als een kleuter probeerde te voelen waar mijn grenzen lagen. Het leuke aan level 3 is dat de kinderen veel meer Engels begrijpen. Je kunt dus al eens iets moeilijkere dingen doen dan in level 1. Mijn thema voor deze week? Water! Ik had het al eens willen geven in level 1 maar telkens kwam er iets tussen. Omdat ik carte blanche had gekregen van Mr. Prince wat betreft het thema, besloot ik om me eens uit te leven. Ik startte het thema met een sprookje over het lelijke eendje. De Engelse taal van het prentenboekje bleek veel te moeilijk voor de kleuters. Ik vereenvoudigde de taal dus sterk. Ik kon merken dat de betrokkenheid verhoogde door deze kleine aanpassing. Na de lessen had ik een tevreden en voldaan gevoel. De kinderen hadden iets bijgeleerd! Bovendien was Mr. Prince ook heel tevreden met mijn aanpak. Hij was overigens heel lovend over het sprookje. Hij paste de essentie van het verhaal dan ook meteen op zijn eigen leven toe. Hij was danig onder de indruk van het sprookje dat ik sterk het gevoel kreeg dat hij het nog nooit eerder had gehoord. Bijzonder. Nog voor de school zijn deuren sloot, wist het schoolhoofd me te vertellen dat er op 1 mei geen school zou zijn. Ik had er nooit meer bij stilgestaan dat 1 mei ook bij ons een vrije dag is. De headmaster was ook weer heel vroeg met deze aankondiging. Gelukkig bestaat er zoiets als Tip-ex. Mijn weekplanning kon ik dus vlotjes aanpassen. Ik toonde ook trots de aangekochte stof aan Kebba. Ik legde uit dat deze stof bedoeld was om kledij te maken voor het huisje in de hoekenklas. Het schoolhoofd en de leerkrachten waren heel lovend. Nog enkele bijzondere dingen op school? Wel ik kan jullie met blijdschap vertellen dat Matty (level 1) de hoekenklas spontaan heeft gebruikt. Dit is dus een teken dat de hoekenklas wel effectief werkt. Yes! Mr. Touray en Abbie zijn jammer genoeg nog steeds ziek. Hopelijk zien we hen snel terug. Na school, moest ik mijn belofte waarmaken. Onze nachtwaker kreeg vorige week ineens het zotte idee om een facebookprofiel aan te maken. Je vraagt je misschien af of hij goed met de computer kan werken? Het antwoord hierop is negatief. Vorige week hielp ik hem dus aan een profiel. Omdat Alagie (met deze naam gaat onze nachtwaker door het leven) geen fotos had om als profielfoto te gebruiken, had ik de eer om deze te nemen. Hij zette voor de gelegenheid zijn zonnebril op. Nu moesten die fotos natuurlijk nog op de computer gezet worden. Dit had ik vorige week iedere keer uitgesteld. Daar moest ik deze week nu toch echt eens mijn werk van maken. Ik zette de stoere fotos op facebook. Hij was bijzonder tevreden. Na school stapte ik naar de kleermaker. Ik bracht de stof binnen voor de kinderkledij (hoekenklas). Ik gaf de kleermaker duidelijke richtlijnen. Benieuwd dus naar het resultaat. Hopelijk zal hij er iets moois van maken. Ik wandelde verder naar een andere kleermaakster. Ik was benieuwd naar mijn rokje. Had ze er iets moois van gemaakt? Het antwoord hierop is positief. Ze had gedaan wat ik haar vroeg en ik kreeg dus een Europees rokje in een Afrikaanse stof. Ideale combinatie toch? Het is dus toch mogelijk om beide te combineren. Verder ging ik ook nog op zoek naar spijkers (voor de spijkerplankjes) en ik kan jullie hierbij vertellen dat ik enkele jongens heb ontmoet. Mama en papa geen nood jullie hebben er geen nieuwe schoonzoon aan overgehouden. Nu ik altijd alleen wandel (de rest van het gambia-team vertoeft nu in België), grijpen de jongens vaker hun kans. Ze komen zich als het ware op een dienblad presenteren en vragen me steeds opnieuw naar mijn telefoonnummer of e-mailadres. Ik weiger dit telkens resoluut en krijg daarbij steeds hetzelfde antwoord You cant do this to me. Ik geef hen daarbij ook steeds weer hetzelfde antwoord terug Im a free woman and I can do whatever I want to. Ik kan hier dus wel degelijk mijn mannetje staan. Ik wandelde verder naar de Kadie Kadie voor een 2de poging. Vandaag was het Gambiaanse restaurant niet gesloten en ik bestelde er chicken yassa. Tijdens het wachten, werd ik aangeklampt door de ober. Hetzelfde spelletje herhaalt zich weer van vooraf aan. Ik moest de jongen dus duidelijk maken dat ik niet geïnteresseerd was en dat ik mijn nummer dan ook niet zou geven. Sommige jongens verwarren hier nogal snel de 2 totaal verschillende werkwoorden to like en to love. Moest je eventjes je geloof in liefde op het eerste zicht kwijt zijn, kom dan gerust eventjes naar The Gambia. Probeer dan vooral ook heel naïef te zijn en ik kan je garanderen dat je hier de liefde van je leven tegenkomt. Ik probeerde mijn was te doen. Dit gebeurde weliswaar met enkele pauzes aangezien de kinderen wilden dat ik achter hen aanzat. Ze wilden spelen. Uiteindelijk kreeg ik mijn was af. Nu was het de beurt aan de kuis. Ik veegde het huis grondig en kuiste het achteraf ook nog eens netjes. Jaja als je niet als een echte huisvrouw bent geboren en je wil dit steevast worden, kom dan gerust eventjes naar The Gambia. Na het kuisen werd het tijd voor een douchke. Ik moet telkens opnieuw wennen aan het koude water maar het deed me goed. Toen werd het tijd voor de heerlijke chicken yassa. Een afhaalmaaltijd kan toch zo plezant zijn. Ik moet me overigens ook helemaal niet schuldig voelen want in de namiddag was ik al de perfecte huisvrouw. De kinderen werden in mijn huisje gedropt. Hun mama was uit en hun papa wilde naar de voetbal kijken, eventjes verderop. Gratis kinderoppas? Waarom ook niet? Ik had dus gezelschap. Mijn net gekuiste huisje kreeg dus meteen weer stof te zien. Ach ja what can I say het zijn kinderen, hé. Als afsluit van de dag, kwam Thordore langs. Hij is immers al een goede vriend geworden. Het doet altijd deugd om een goede vriend bij je te hebben. We hadden enkele boeiende gesprekken en de blik op zijn gezicht toen ik vertelde dat ik maar een tweetal keren tijdens het jaar naar de kerk ga, was eum goddelijk. Hijzelf is ook christen maar laten we zeggen dat hij het geloof in het instituut de kerk nog steeds heeft. Het was een welgevulde dag.
Dinsdag 1 mei
1 mei= geen school. Ik sliep uit en bracht een bezoekje aan de tapalapaman. Zelfs toen we hier nog met zijn vijven vertoefden, waren we zijn vaste klanten. Minstens 2 maanden lang gingen we naar zijn shop en vroegen er hem om 10 tapalapas (broden). Nu ik alleen overblijf, koop ik nog slechts 1 tapalapa. Dit is natuurlijk een groot verschil. Hij blijft steeds vriendelijk en hij moest nog eens lachen met de overgeïnteresseerde jongen van de dag voordien. Zelfs in zijn shop werd ik gisteren aangesproken. Hij moest hier hartelijk om lachen. In de namiddag had ik een afspraak met Thordore. We gingen samen naar Kadie Kadie. Ik at er chicken domoda en hij at er chicken yassa. Het viel me meteen op dat de geïnteresseerde ober van de dag voordien, me niet meer lastigviel. Dankuwel Thordore! We gingen naar een bar. We ontmoetten er zijn vrienden Musa en Kebba. Er werd aardig wat afgelachen en gerookt (ik maakte geen deel uit van het laatste). Ze zijn aangenaam en leuk gezelschap om je tijd mee door te brengen. We trokken naar het huis van Kebba en Thordore. Ik ontmoette er de familie van Kebba. We aten er nogmaals. Deze keer benechin (Gambiaans gerecht). Ik stond versteld van de hoeveelheid voedsel de Afrikaanse bevolking kan verorberen. Bovendien zien hun lichamen er niet uit alsof ze 5 keer per dag een volwaardige maaltijd eten. Bijzonder. Ik zag Thordore trainen. Hij is een goede voetbalspeler en speelt op academisch niveau. Hij vertelt er altijd over maar deze keer zag ik hem eens echt aan het werk. Ondertussen keken Kebba, Musa en mezelf toe vanaf de zijlijn. Na de training trokken we weer naar het huis van Kebba. Daar aten we onrijpe mangos en zagen we nog enkele andere vrienden. Uitgerookt ging ik weer naar huis. De vrienden hebben immers allemaal 1 ding gemeen. Ze roken veel. s Avonds had ik nog een afspraak met Alasan en Lamin. De taxirit was helemaal gratis. De reden? De taxidriver loves me with his heart. Hij was ervan overtuigd dat ik me in hem interesseerde en ik besefte dat ik hier weleens gebruik kon van maken. Leve mijn charisma en vrouwelijke charmes! Het was grappig om Alasan en Lamin bezig te zien tijdens een wedstrijdje voetbal (op de playstation). Lamin liet duidelijk merken dat hij een winnaar was en Alasan troostte zichzelf met het feit dat hij al vele keren had gewonnen. De avond werd afgesloten met een filmpje.
Woensdag 2 mei
Vandaag gaf ik weer les in de klas van Mr. Prince. Thema water, part 2. Ik liet de kinderen zien hoe we konden toveren met water. Ja ijs wordt water en water verdampt als dit in de zon wordt gezet. Pure magie toch? We gaven ook samen de plantjes water. Het tuinproject van Katrien wordt dus verder onderhouden. Ik kan met blijdschap mededelen dat de sla er al eetbaar uitziet. Ik kan ook mededelen dat Alagie (onze nachtwaker) sommige plantjes bijna verdrinkt. Er wordt dus wel voor gezorgd maar misschien doet onze nachtwaker een beetje te veel zijn best. Te is nooit goed, tenzij natuurlijk tevreden (bedankt voor dit zinnetje, Veerle). Na school trok ik naar de kleermaker. Ik vroeg hem of de kledij voor de hoekenklas al klaar was. Het tegendeel bleek een feit. Ik keerde dus met lege handen terug naar huis. Enfin het is te zeggen ik keerde niet echt met lege handen terug. Ik had een belegd broodje in de ene hand en een zakje water in de andere hand maar je kent de bovenstaande uitdrukking hoogstwaarschijnlijk wel. Ik kwam thuis en deed een dutje. Na het dutje volgde schoolwerk. Ik besloot mezelf te belonen met een bezoekje aan het strand. Het verfrissende zeewater deed me goed. Het gezelschap daarentegen, kon ik wel eventjes missen. Ik dacht dat ik duidelijke signalen gaf aan mijn omgeving van zodra ik de oortjes van mijn mp3 in mijn oren stak en mijn hoofd over een tijdschrift boog. Niets bleek minder waar. De jongens (want hier zijn het nooit meisjes die me aanspreken, of course) kwamen me geïnteresseerd aanspreken. Nu ik alleen ben, grijpen de jongens vaker hun kans om een klapke met me te doen. Op het ene moment werd ik aangesproken door een spierbundel, het andere moment sprak ik met enkele voetballers, op nog een andere moment sprak ik een student die naar een sponsor zocht, enz.. Bij de student was de maat echter vol. Hij vroeg me of ik hem kon sponsoren en of hij mijn mp3 mocht hebben. Ik nam ogenblikkelijk afscheid en hij vroeg me waarom ik hem niet aardig vond. Jeetje als je een beetje verder zou kijken dan je neus lang is . Verder deed ik niet veel bijzonders. Ik kocht bananen, maakte mijn avondmaal en ging slapen.
Donderdag 3 mei
Ik werd gewekt door mijn wekker en voelde meteen dat er iets niet klopte. Mijn maag zat precies niet echt op zijn plaats, mijn energiepijl stond op een laag punt, mijn darmen deden raar en alleen al het idee om straks te moeten ontbijten, deed mijn hoofd tollen en maag keren. Ja de keuze was gemaakt... zo kon ik niet naar school gaan. Ik besloot dus om van mijn hart een steen te maken en belde naar school met de mededeling dat ik vandaag niet aanwezig zou zijn. Ik sliep, sliep, sliep . Om 13.30 uur werd ik gewekt door een geklop op mijn deur. Kebba (het schoolhoofd), Mr. Prince en Mr. Touray kwamen langs om te zien hoe het met me was. Zo lief. Even kort voor het thuisfront Ik ben hier niet alleen. Ze zorgen hier heel goed voor me. Ik voelde al dat ik een pak beter was dan s morgens. Het vele slapen had me goed gedaan. Toen de collegas weg waren, besloot ik om nog een beetje te slapen (voor de verandering). Om 15.00 uur vond ik toch dat welletjes was geweest. Ik stond op, waste mezelf, ontbeet en werkte wat voor school. Ik moest me bovendien ook mentaal voorbereiden op het maken van de chicken domoda vrijdag. Ik had de leerkrachten de week voordien beloofd om chicken domoda klaar te maken. Dit plan moest en zou plaatsvinden. Als afsluit van de dag kwamen Ebrima (collega van Yolan) en zijn vrienden langs.
Vrijdag 4 mei
Op school stond me een waar avontuur te wachten. Ik zou een Afrikaans gerecht maken en dat op Afrikaanse wijze. Geen gasvuur voor mij dus. Het vuurtje met kolen stond al klaar. Ik ging om de ingrediënten naar de markt. Ik kreeg daarbij hulp van Mrs. Colley want toen ik met haar nog eens de nodige ingrediënten overliep, merkte ik dat er heel wat te kort zou zijn. Vele benodigdheden had ik hier nog nooit gekocht. Ik had altijd gedacht dat ik chicken domoda kon maken. Ik voelde me helemaal Afrikaans (ofja toch voor een deel). Toen ik de vrouwelijke leerkrachten vertelde van wie ik het had geleerd om het Gambiaanse gerecht te maken, begrepen ze meteen waarom er zo veel ingrediënten ontbraken. Jap de persoon in kwestie was een man en hij had het ons verkeerd aangeleerd. Matty en Mrs. Colley leerden me de chicken domoda op een juiste manier klaarmaken. Bovendien gebeurde dit allemaal op een kolenvuurtje. Ik voelde me een watje toen ik de vrouwelijke leerkrachten (onbewust) mijn schrik van hete olie liet zien. Toen ze zeiden dat dit perfect normaal was, voelde ik me toch ietsje beter. Alles moet uiteindelijk geleerd worden. Het leven is een leerschool. Het koken nam een hele voormiddag in beslag. Het eindresultaat mocht er wel wezen. De leerkrachten waren tevreden over de smaak en so was I. Ik had goede leerkrachten. Ik denk dat ik nog nooit zon lekkere chicken domoda heb gegeten. Na de lekkere maaltijd werd het tijd voor de workshop. Ik startte deze met een korte PowerPoint. Mrs. Colley had me de week voordien gevraagd hoe het eraan toegaat in de klassen in België. Ik had haar toen al geantwoord maar ik wilde mijn antwoord graag nog wat bekrachtigen met wat beeldmateriaal. Daarna probeerde ik de leerkrachten enkele basis knutselactiviteiten te tonen en uit te leggen. De creative room is er voor een reden en het zou heel spijtig zijn moesten de leerkrachten deze niet kunnen gebruiken wegens een tekort aan ideeën. De leerkrachten vonden het boeiend en ik had echt het gevoel dat ze ook effectief iets zullen doen met de informatie. Tijdens de workshop ontstonden boeiende gesprekken. Ik merkte (nog meer) wat er omgaat in de leefwereld van de leerkrachten. Het was dus ook interessant om dergelijke gesprekken te laten plaatsvinden tijdens de workshop. Het was een lange schooldag. Toch langer dan anders. De uitgelopen workshop was hier de oorzaak van. Ik had graag mijn blog op internet gepost maar het internet doet het nu al eventjes niet. Hopelijk werd dit wel volgende week. Na school wandelde ik mee met Mrs. Colley. Ze nodigde me uit om mee te wandelen tot het huis van haar vriendin om haar eens een bezoekje te brengen. Ik was welgekomen en we keuvelden er wat op los. Nuja ik deed dit voornamelijk met Mrs. Colley. Ik besef steeds en meer dat de leerkracht een hele wijze vrouw is. Ze is boeiend om mee te praten en haar levenservaring en wijze waarop ze naar het leven kijkt, zijn heel verrijkend. Dankuwel om je wijsheid met me te delen, Aisha. Eenmaal thuisgekomen, maakte ik wat om te eten. Ik keek een filmpje en besloot om die avond af te spreken met Thordore. Sinds ik alleen ben, belt hij me iedere dag om te vragen hoe het met me gaat. Ik besef dat het toch wel zal nijpen als ik moet afscheid nemen van hem. Hij is inmiddels een goede vriend geworden. Ik sprak af met hem aan zijn werkplaats. Daar kreeg ik iets te eten van zijn baas. Heel lief van hem. Ik had wel al gegeten maar (om eventjes de woorden van Cara te citeren) je weet nooit wanneer je de volgende keer zult eten. We wilden naar Sissles gaan (de reggaeparty) maar het volk ontbrak en Thordore besloot om me een andere plaats te laten zien. De reggaemuziek was ook daar aanwezig. Hetzelfde gold voor de weed-geur. Ik zag er de vrienden van Thordore en we dansten er stevig op los. Na een tijdje werd de dj veranderd en ik zag een oude bekende. Nu ik had de oude bekende 1 keer gezien. Heb ik jullie ooit eens verteld over de dj die 8 GB van zijn muziek aan ons had gegeven? Heb ik toen ook gezegd dat hij 2 verschillende schoenen draagt omdat elke Gambiaanse dj dit doet? Wel ik begroette hem en hij was blij om ons te zien. Hij begon met rustige muziek maar bouwde de beats op naar een hoger niveau. Na afloop gingen we nog eens een kijkje nemen op Sissles. Daar werden de laatste dansjes gedanst en uiteindelijk keerden we naar huis. We maakten nog eerst een stop bij een shop. De jongens hadden honger. Ik besloot om in de auto te blijven wachten en uiteindelijk werd ik thuis afgezet. Bye bye and have a good sleep! Ik was blij toen ik mijn bed zag.
Zaterdag 5 mei
Zoals zoveel weekends, begon deze alweer met uitslapen. Ik bezorgde mezelf een lekker ontbijt met een omeletje. Het smaakte me. Ik maakte me klaar om wat geld te wisselen. Het eerst wat me opviel op de straat, was de stilte. Er waren zo goed als geen autos te bespeuren, weinig fietsen, weinig mensen, enz.. Gelukkig was het wisselkantoor open. Ik wisselde wat er moest gewisseld worden en vernam toen dat het Cleaning Day was. Op die dag mogen er geen autos rijden tot ongeveer 13.00 uur. Dan verbranden ze al het afval van op de straten en in de huizen. Het werd me dan ook meteen duidelijk waarom alles er zo verlaten bijlag. Ik had graag naar Serrekunda gegaan maar om de bushtaxi te kunnen nemen, moest ik wachten tot 13.00 uur. Ik begon toen maar aan mijn schoolwerk. Ik ging er volledig in op en vergat de tijd. Rond 14.30 uur werd ik opgebeld door Thordore. We hadden afgesproken om die dag wat rustigs te doen, lekker op het gemak. Ik liet mijn schoolwerk voor wat het was en mijn plan om naar Serrekunda te gaan, stak ik ook nog eventjes in de vrieskast. Veel is er die namiddag eigenlijk niet meer gebeurd. We aten wat, dronken wat en praatten wat. Het enige spannende dat er toen nog gebeurde, was het zien van enkele rare verklede mannen. Een man verkleed in een pak, voorzien van een (echte) leeuwinnenkop en leeuwenpoten liet zich zien in de bar waar we net iets zaten te drinken. Het is een deel van een traditie maar Thordore kon me niet exact vertellen welke traditie of welke bijzonderheden ze vierden. Kebba, de vriend van Thordore, had ook nog in een soortgelijk pak gedanst. Het bijzondere hierbij is dat er geen fotos of films mogen genomen worden. Als buitenlander wordt je dus maar zelden op de hoogte gesteld van deze bijzonderheden. De kans dat je ermee in contact komt, is dus eerder klein. Op het einde van de dag, keek ik nog een filmpje om daarna uitgeput in slaap te vallen.
Zondag werd een uitslaapdag. De buikgriep (of wat het ook mag zijn) zat nog een ietsiepietsie beetje in mijn kleren. De beste remedie tegen kwaaltjes, is slapen. Dit werd dan ook gedaan. Het is leuk om te weten dat je je nog eens kunt omdraaien, zelfs al kan je niet echt meer slaap vatten. De voormiddag was dus kort. Eenmaal opgestaan maakten we ons klaar om naar Mrs. Colley te gaan. Ze had ons uitgenodigd voor een afscheidsmaaltijd. Maandagavond vertrekken Cara en Veerle. Dinsdagavond vertrekt Katrien. We genoten van de heerlijke maaltijd. Telkens opnieuw verrassen haar kookkunsten me positief. Het geheel werd natuurlijk afgesloten met een baobab sapje. Dit doet me er overigens aan denken dat ik het woord baobab al heel veel keren in mijn blog heb gezet. Tja... het is en blijft nu eenmaal mijn favoriet. Ik kan jullie de smaak wel proberen te omschrijven maar toch je moet het uiteindelijk zelf kunnen proeven. Dan pas zou je begrijpen waarom ik het al ontelbare keren over de beruchte baobab juice heb gehad. Nu dit eventjes ter zijde. Na de maaltijd en het gezellige keuvelen, werd afscheid genomen. De tranen vloeiden vrijdag al. Deze keer werd het bezoek met een dikke groepsknuffel afgesloten. Het voelde toch wat onwennig. We keerden terug naar ons nederige stulpje waar we allen wat voor school werkten. Zondagen zijn wel leuk maar af en toe roept de plicht. Cara, Veerle en Katrien genoten voor een laatste keer van onze wekelijkse uitstap. We sloten de zondag dus af met een reggaeparty. Ik genoot natuurlijk ook van deze uitstap maar voor mij gaat het hier nog niet om mijn laatste keer.
Maandag 23 april (bye bye Veerle en Cara)
Maandag kreeg ik een dagje vrijaf van het schoolhoofd. We wilden deze laatste dag nog afsluiten in glorie. Cara, Veerle en Katrien pakten hun bagage terwijl Yolan en ik nog een (hopelijk) laatste keer om souvenirs gingen. We deden ook al wat inkopen voor de komende week. Met ons tweetjes zouden we vast en zeker ook een goed team vormen. Het Gambia-team. We reorganiseerden onze huizen. We hebben nu al een hele tijd in 2 huizen geleefd. Het ene huis werd gebruikt om te slapen (het huisje van Yolan en mij). Het andere huis was de plaats waar de spannende en leuke dingen doorgingen. We beleefden er ook mindere momenten. Kortom onze woonkamer was in huis 1. Het is ook onvoorstelbaar wat je allemaal verzamelt aan spullen (en rommel) na 3 maanden. Huis 1 werd leeggemaakt. Huis 2 (dat van Yolan en mezelf) werd opnieuw ingericht. Het voelt raar. Met ons vijven gingen we iets eten. Je zou het onze laatste avondmaal kunnen noemen. Het was gezellig. Daarna werd er gedaan wat er moest gebeuren. We reden naar de luchthaven. Bye bye Cara en Veerle! Veel succes met jullie stage in België. We zien elkaar gauw opnieuw. Met 3 dropen we af. Ja ok met 4 personen (incl. de chauffeur) in een auto van 5 zitten is wel makkelijker dan om met 6 personen in diezelfde auto te zitten. Je hebt meer ruimte, hé. Op elkaar gepropt zitten, geeft anderzijds wel een sfeer van verbondenheid. Dankuwel Cara en Veerle voor de fantastische buitenlandse stage met jullie.
Dinsdag 24 april (bye bye Katrien)
Het eerste wat ik merkte, toen ik alleen naar de school wandelde, was de stilte. Jeetje 20 minuten met je eigen gedachten opgescheept zitten i.p.v. 20 minuten vol roddels en wilde verhalen. Het is toch iets helemaal anders. Ik hielp vandaag in de hoekenklas. Cara en Veerle hadden al de kleutersymbolen geïntegreerd in level 2 en 3. Het systeem van een keuzebord was ook al uitgelegd. Ik probeerde in te pikken op wat Cara en Veerle hadden gedaan. De kleuters hadden het systeem snel weer door. Je merkt wel dat de kleuters het systeem niet gewoon zijn. Ik moest hen dus telkens helpen herinneren dat het symbooltje moest gewisseld worden op het keuzebord, als ze voor een ander hoekje kozen. Het is eigenlijk gewoon een kwestie van oefenen. Moesten de leerkrachten nu nog eens achter het systeem staan, zou het des te leuker zijn. Ik heb zo het gevoel dat het symbolensysteem weer zal verdwijnen van zodra ik weg ben. Dit maakt het voor mij wel wat lastiger om met volle energie en vol enthousiasme het systeem telkens opnieuw uit te leggen. Ik keerde (in mijn eentje) terug naar huis. Het was Katrien haar laatste namiddag dus besloten we om nog iets samen gezelligs te doen. Katrien en ik gingen om een Afrikaanse afhaalmaaltijd. We pikten Yolan op en zetten koers richting Senegambia. We namen een lege frisdrankbak mee om in te wisselen. Eenmaal in the shop aangekomen, bleek het toch niet zo makkelijk om ons leeggoedgeld terug te krijgen. We hadden ons rekeningetje moeten meenemen. We probeerden zo beleefd mogelijk uit te leggen dat het ticketje al lang was verdwenen. We waren dan ook niet op de hoogte dat we dit weer moesten binnenbrengen als bewijs. We werden maar niet begrepen. In het begin waren we nog beleefd. Op het einde werden we gefrustreerd. Om een lang verhaal kort te maken we haalden ons gelijk en konden eindelijk naar het strand. We picknickten er en namen nog een verfrissende duik in het water. Na het strandbezoek stopten we bij de supermarkt. We hadden alledrie wel zin in ijs. Het strakke plan om een pot ijs te kopen, werd dan ook uitgevoerd. Katrien maakte zich klaar om naar de luchthaven te vertrekken. Ondertussen aten we met 6 uit onze net aangekochte pot ijs. Het hoopje eters bestond uit Thordore, de taxichauffeur, onze nachtwaker, Yolan, Katrien en mezelf. Leve de gezelligheid! En dan het moment van de waarheid was aangebroken. Katrien keek nog een laatste keer naar ons huisje en besteeg de taxi. We reden naar de luchthaven. Deze keer was het party-gehalte wel aanwezig. Thordore is een grote liefhebber van muziek en liet zijn vriend (de taxichauffeur) dus het ene liedje na het andere afspelen. We wuifden Katrien uit en keerden dan (alweer met 1 persoon minder) terug naar huis. Jaja ons huisje wordt steeds leger. s Avonds hadden we nog een afspraak met Lamin en Alasan, 2 nieuwe vrienden. Yolan en Cara hadden de 2 jongens ontmoet op de boot van Barra naar Banjul (in de Paasvakantie). Op dat moment trokken Veerle, Katrien en ik verder door Senegal. Nieuwe vriendschappen waren ontstaan. We gingen iets gaan drinken met hen en lachten er stevig op los.
Woensdag 25 april
Op weg naar school, overviel de stilte me weer. Vandaag besefte ik wel dat het eventjes zou duren vooraleer ik hier zou kunnen aan wennen. De hoekenklas bij level 1, stond vandaag op mijn programma. De ene klas verliep al wat vlotter dan de andere klas. De reden? Wel het grote aantal kinderen van Mr. Touray zal er wel voor iets hebben tussen gezeten. s Middags aten we met ons tweetjes. Ik vertelde mijn belevenissen aan Yolan en zij deed dit ook bij mij. Ik deed vervolgens mijn was, maakte baobab sap en maakte me klaar om de tweede frisdrankbak terug te brengen. We hadden immers nog een lege bak staan en gisteren beloofden we de mannen om die vandaag terug te brengen. Zoals het bekende gezegde ons zegt: Belofte maakte schuld. Deze keer hadden we geen moeilijkheden bij het indienen van de bak. We kregen moeiteloos het vooraf afgesproken bedrag. Ik wandelde weer naar huis en Yolan bezocht het internetcafé. Aangezien ze op zaterdag vertrekt, moest ze nog enkele afspraken maken met het thuisfront. Ik werkte wat voor school en toen Yolan aangaf dat ze onderweg was naar huis, begon ik de pannenkoeken te maken. Een ideale manier om ons nieuwe gasfornuis (in huisje 2) uit te testen. Al een geluk dat ik op dat moment niet te dicht bij het vuur stond. Mijn haren zouden op slag een stukje korter en zwarter zijn geweest. Wat een vlam! De grote vlam zorgde er wel voor dat ik de pannenkoeken in een recordtempo kon bakken. Toen Yolan ons huisje naderde, rook ze al van ver de geur van versgebakken pancakes. Het genot was dan ook groot toen we ons avondmaal konden verorberen. Als afsluit van de dag kwamen Ebrima, Thordore, Alasan en Lamin langs. Ebrima zette de laatste puntjes op de i, bij het evaluatieformulier van Yolan en Thordore praatte met Alasan en Lamin over de voetbalmatch. Het viel ons (Yolan en mezelf) op dat Ebrima en Thordore zich wel opvallend minder spontaan gedroegen bij onze 2 andere vrienden. Voelden ze zich voorbijgestoken? Waren ze jaloers? Jeetje en dan zijn vrouwen gecompliceerd.
Donderdag 26 april
Deze volledige week begeleid ik de hoekenklas. Vandaag was dit dan ook weer het geval. Deze keer was het de beurt aan level 2. Mrs. Jallow was niet aanwezig op school wegens ziekte. Ik besloot dus om haar klas over te nemen voor de break. Na de break hielp ik Mrs. Colley bij het spelen in de hoekenklas. Mrs. Colley neemt het systeem van het keuzebord al heel goed over. Dit deed me deugd. Even een leuke anekdote. Elke keer ik naar school kom en tussen de kinderen ga zitten op de speelplaats, word ik onderworpen aan een grondige kappersbeurt. Gelukkig hebben de kinderen geen scharen binnen handbereik. Mijn lange blonde haren zouden anders al snel ingeruild worden voor een kort coupke. Een vijftal kinderen proberen telkens mijn haren te vlechten en te kronkelen in allerlei bochten. Ondertussen duwen deze 5 kinderen de andere geïnteresseerde kinderen weg. Ze zeggen iets in hun lokale taal als Ík ga de juf haar haren vlechten!. Het is voor mij een interessante observatie om te kijken hoe de kinderen omgaan met hun leeftijdsgenoten maar natuurlijk moet ik nu en dan ook eens ingrijpen. Het is grappig maar het gaat ook gepaard met het nodige haargetrek. Er zijn ergere dingen in het leven, of course. Een minder deugddoende beleving van die dag, had te maken met mijn lichamelijke toestand. Nee begrijp me niet verkeerd. Ik ben helemaal niet ziek. Het enige kwaaltje van die dag, was de buikloop. De chicken Yassa van dinsdag is volgens mij hoofdverdachte, hoogstwaarschijnlijk ook de dader. Ik hoop maar dat hij een goed alibi heeft. Ik rende die dag minstens 7 keer naar het toilet. Op den duur raakt je lichaam natuurlijk een beetje uitgeput. Normaal ben ik niet de persoon die snel een pilletje neemt tegen een bepaald kwaaltje. Toch besloot ik om een Imodium te nemen. Eventjes tussendoor: Ja mama, ik drink genoeg water en heb genoeg voedingsstoffen. Zo droog ik zeker niet uit. No worries! Toen ik thuiskwam at ik iets stevigs en kroop toen in mijn bed. Een beetje rust zou mijn energie en lichaam wel goed doen. Nog even een korte noot voor de studenten die inmiddels al thuis zijn De kinderen vragen geregeld naar jullie. Telkens opnieuw vertel ik hen dan dat jullie al in Belgium zijn en dat alles ok is met jullie. Je ziet dus jullie worden niet alleen gemist door mij maar ook door de kindjes. Om de dag af te sluiten, spraken we alweer af met Alasan en Lamin. We bekeken een filmpje op de grote televisie van Alasan. In tegenstelling tot wat velen misschien denken, is de Afrikaanse bevolking hier niet hoofdzakelijk arm. Leven ze soms (naar onze westerse normen) wat primitiever? Als je hutjes en eten met de handen primitief vindt, dan is het antwoord ja. Van de menselijkheid, vriendschap en omgang met elkaar kunnen wij soms wel nog heel veel leren.
Vrijdag 27 april
De schooldag begon met zingen. Deze keer zongen de kinderen voor Yolan. Yolan, onze verpleegster in wording, liet zich regelmatig zien op de school. Telkens ze er was, verzorgde ze de kindjes met veel zorg en liefde. Haar afscheid mochten we dus ook zeker niet zomaar voorbij laten gaan. Na het zingen en dansen, observeerde ik in level 3 (3de kleuterklas). Volgende week wil ik immers lesgeven in de klas van Mr. Prince. Mijn eerste observatie in zijn klas, is al 2 maanden geleden dus het is niet slecht om nogmaals te observeren. Tegelijk kon ik eens kijken of hij de hoekenklas spontaan zou gebruiken. Op vrijdag is het immers zijn beurt. Het antwoord was negatief. Heel spijtig. Waarom laat hij de kinderen niet eens kind zijn? Jammer. Na de lessen volgde een vergadering. Ik had mijn puntjes grondig voorbereid. Dit was ook het geval bij ons schoolhoofd. Mrs. Colley vroeg of het onderwijssysteem van België veel verschilde met dat van ons. Ik informeerde haar zo goed mogelijk over hoe het eraan toe gaat in ons belgenland. Ik probeerde er ook niet te ver in uit te diepen. Dit zou toch geen nut hebben. De leerkrachten zouden alleen maar ontmoedigd worden. Opnieuw voelde ik opnieuw enkele vooroordelen. De vraag Hoe worden jullie betaald als leerkracht? werd dus gesteld. Ik zette mijn eigen gevoelens eventjes aan de kant en probeerde hen ook hier weer zo goed mogelijk te informeren. Wij verdienen veel (in hun ogen dan toch) maar moeten ook heel veel afgeven. Ik vertelde hen dat er in België ook heel veel mensen goed moeten rekenen om op het einde van de maand rond te komen. Toen ik hen de prijs vertelde van een mango (ik rekende dit dan om in Dalasi) vielen ze haast achterover. Met dit voorbeeld kon ik hen concreet aantonen dat het uiteindelijk op hetzelfde neerkomt. Ik kreeg begrijpende reacties. Natuurlijk zullen er nog altijd enkelen zijn die altijd hun paardenbril behouden, die niet kunnen afstappen van die vooroordelen. Maar zeg nu zelf wij zijn toch ook zo? Het enige wat sommige mensen van Afrika willen zien, is hongerige kleine kindjes met dikke buikjes en grote zwarte oogjes enz. (mede dankzij de media). Er zijn ook zo veel andere dingen die deze vooroordelen meteen tegenspreken. Een hutje (dat er op het eerste moment misschien zo armtierig uitziet) kan voorzien zijn van elektriciteit en alle nodige luxe binnenin. Toen we rondtrokken door Senegal zagen we ook huizen voorzien van zonnepanelen. You cant judge a book by looking at the cover. Yolan wachtte geduldig tot de vergadering voorbij was. Daarna trokken we naar Serrekunda. Ik kocht stof voor de school (kledij in het huisje van de hoekenklas) en we kochten ook nog enkele laatste souvenirs voor het thuisfront. We merken steeds weer dat we een goed team vormen. We gaan doelgericht op zoek naar hetgeen we willen en weten ook snel waar we alles kunnen vinden. Gambia-team goes for it! s Avonds gingen we pizza eten met Lamin en Alasan. Lamin had al gebeld naar het restaurant en de pizza was dus al geserveerd binnen de 5 minuten. Op die manier kan het natuurlijk snel gaan. We hadden een gezellige avond. Halverwege de avond moesten we hen uitwuiven. Alasan was moe en moest de dag erna naar een uitreikingceremonie van zijn mama. Aangezien Lamin meereed in de auto van zijn vriend, moest hij ook naar huis keren. Yolan en ik besloten om de avond hier nog niet te eindigen. De laatste avond van Yolan mocht niet ongemerkt voorbij gaan en aangezien die avond toevallig een vrijdag was . Yolan en ik liepen wat rond en werden gratis in een club binnengeloodst. We dansten erop los. Het was een prachtige avond en voldaan keerden we terug naar ons huisje.
Zaterdag 28 april (bye bye Yolan)
Saterday= weekend= uitslapen! Yolan stapte al wat vroeger uit bed om haar bagage te maken. Eenmaal alles klaarstaat, is er nog de rest van de dag om iets leuks te doen. We ontbeten en maakten ons klaar voor onze afspraak in de namiddag. We hadden afgesproken met Thordore en Kebba om naar het strand te gaan. Het werd een gezellige namiddag. Ik was verbaasd van het zwemtalent van Kebba maar moest tegelijk ook lachen met het spartelen van Thordore. Op het strand zelf voelde Thordore zich meer in zijn nopjes. Hij speelt voetbal op academisch niveau en liet ons enkele van zijn trainingsmoves zien. Go Thordore! We sloten de namiddag af met pizza! Als afscheid mag dit wel, hé. Thuis verwelkomden we Lamin en Alasan. Ze wilden nog even afscheid nemen van Yolan. Kebba, die tot bij ons thuis was gewandeld, was ineens heel snel verdwenen toen hij het duo zag. Nu konden we het met zekerheid zeggen jaloers! En dan alweer de rit naar de luchthaven. Het was stil. Ik besefte maar al te goed dat ik alleen zou terugkeren naar huis. In het begin was het nog grappig. Ik grapte zelfs tegen de leerkrachten dat ik een abonnement had om bezoekjes af te leggen aan de airport. Nu voelde ik een beetje weemoed. Ik zwaaide Yolan uit en keerde (alleen) terug naar huis. In het terugkeren pikten we nog Mariama (the lady of the house) op. The man of the house, Modou, moest er toch zowaar voorbijrijden. Eenmaal thuisgekomen, voelde ik de stilte. Gelukkig had ik enkele filmpjes van Yolan haar computer gekopieerd naar mijn computer. Ik bekeek er die avond 2. Soms zijn er ook wel voordelen aan alleen zijn, zoals diagonaal liggen in bed. Ik zal nu niet zeggen dat ik hier aan het treuren ben maar ik zou liegen als ik het zeg dat ik de stilte niet voel. Dankuwel Yolan voor de zalige tijd met je. Ik wens je heel veel succes in België. See you within 2 weeks! Groetjes van het Gambia-team of moet ik zeggen Gambia-tem goes solo.
