Zondag 4 maart
Zondag werd een vermoeiende dag. Ik voelde me niet zo kiplekker. Of de kip (van zaterdag) er daadwerkelijk iets mee te maken had, blijft nog steeds een vraag.
Verder is er niet veel bijzonders gebeurd op deze dag.
Ik werkte wat voor school, sliep wat en hing maar wat rond.
Lazy Sunday dus.
Maandag 5 maart Deze week zou ik me vooral bezighouden met de holistic room. Dit is de hoekenklas van onze Picca Nursery School.
Ik zag het al voor me⦠ik zou me bezighouden met het herinrichten ervan, het sorteren van bruikbaar materiaal + ik zou de leerkrachten (via een beurtrol) ook tonen hoe er moet tewerk worden gegaan in de hoekenklas.
Ik wilde mij (samen met Katrien) ook richten op het inrichten van een creative room en een story room. Het paste allemaal perfect. Althans⦠dit was wat ik dacht bij aanvang.
We (Katrien en ik) kwamen binnen in de holistic room. We begonnen alles uit de( enige kast) te halen en merkten algauw dat we de puzzels, blokken, spellen, speelgoed,⦠opnieuw moesten sorteren. De klus nam veel tijd in beslag.
We kieperden alle blokkendozen om. Alles zat immers door elkaar. Zo kunnen de kleuters natuurlijk onmogelijk tot enig kwalitatief spel komen. De dingen die stuk waren, haalden we eruit.
De puzzels moesten allemaal opnieuw worden gemaakt. Vele stukken ontbraken (de kinderen nemen veel mee naar huis) en de puzzels waren dus onbruikbaar.
De klus was niet af op het einde van de schooldag. Spijtig. Mijn plannetje, dat perfect leek in mijn hoofd, barstte in stukken uiteen. Snif.
Op maandag was ook de verjaardag van Matty (teacher level 1). We waren uitgenodigd in haar compount. Matty blijkt een geweldige danseres te zijn. Dit allemaal op de ritmes van de Afrikaanse drums. Ik had het bijzonder moeilijk om stil te zitten.
Ooit zei er mij iemand⦠âyouâre a black person inside a whit bodyâ. Misschien klopt dit dan toch. Dit gevoel werd alleen nog maar sterker toen ik we mochten deelnemen aan het dansen. Ik kon me helemaal uitleven. De collegaâs keken verwonderd en ik blaakte van (hoe kan het ook anders) zelfvertrouwen.
We dronken thee en zaten gezellig te keuvelen. Alles gaat hier op het gemak dus we keken dan ook niet verwonderd op toen we eten kregen om 19 uur. Goed dat we toch een beetje brood aten toen we na de lessen snel eventjes naar huis liepen om andere kleren aan te trekken.
Als afsluit dronken we een bekertje baobab juice. Lekker, lekker, lekker.
Dinsdag 6 maart Op dinsdag mochten we verder⦠sorteren! Ja⦠we moesten natuurlijk verder afwerken waar we aan waren begonnen.
Elk stukje nieuw materiaal dat we vonden, was een hoogtepunt. Ik deel jullie er enkele mee:
âYes⦠ze hebben hier plasticine!â
âJoepie! Deze puzzel is compleet!â
âOooh⦠dit kunnen we gebruiken voor de zandbak!â
Veel meer hebben we er niet maar desalniettemin wil ik ze toch met jullie delen.
Ik hielp met de turnles van Cara. Een paar handen zijn altijd welkom. We gaven elkaar tips en ik hielp haar met de les.
Na school gingen we om een (tromgeroffel)⦠theepotjuuu! Het is niet zomaar een theepotje maar een kannetjes om Ataja te maken.
Ataja stappenplan:
1. Steek het vuurtje aan
2. Doe water in het potje (3 glaasjes)
3. Laat het water koken
4. Doe thee in het water (1 glaasje)
5. Laat het koken
6. Doe suiker in het potje (1 glaasje)
7. Laat het koken
8. Giet wat thee in 1 glaasje
9. Giet de thee van het ene glaasje in het andere glaasje. De suiker wordt gekarameliseerd.
10. Giet de thee weer in het potje
11. Laat het verder koken
12. Giet het uit in glaasjes en drink het op (be careful⦠donât burn your lips)
Het is een lang stappenplan en bovendien wordt het na de eerste keer nog 2 maal opnieuw gedaan. De eerste keer is de thee zo sterk als een man, de tweede keer is ze zo sterk als een vrouw. De derde keer is de thee zo zoet als liefde.
De ataja is lekker en we willen hem dan ook per se zelf kunnen maken. Dat wordt wat oefenen!
Natuurlijk hadden we ook een vuurtje nodig. Dit kochten we ook.
Mijn uniformtop was eindelijk klaar. Ik vond de rok wel nog leuk. Dat bovenste deel van ons uniform⦠wel⦠dat is een ander verhaal. Het voelt aan als karton en het ziet eruit als een gevlamde afgetrokken oude onderbroek (of wat het ook moge zijn). Het is niet mijn stijl maar we willen gezien worden zoals leerkrachten dus moeten we er ons ook zo naar gedragen.
Ik keek al helemaal uit naar mijn eerst dag in de kartonnen onderbroek. Joepie!
We gingen ook naar de supermarkt. We vroegen Modou om ons er heen te brengen. We zouden serieuze inkopen gaan doen. We wilden immers voor enkele weken kunnen overleven. Een hele voorraad choco, confituur, fruitsap, melk, boter, pasta,⦠werden aangekocht.
We pendelden met ons winkelmandje tussen de winkel en de auto van Modou. Het was grappig om de reacties te zien van de winkeliers.
Ik voelde me echter ongemakkelijk bij de luxe van de supermarkt. Het is zo raar om alles gewoon in de rekken te zien liggen. Ik zit hier nu al een eindje en eerlijk gezegd begint het toch wel serieus te wennen om altijd zelf eten klaar te maken. We zijn het al gewoon om kip en vis te ontleden. We toveren uit enkele ingrediënten verschillende sauzen. We zijn vindingrijk met de weinige basisingrediënten. We doen het goed.
Het is dan raar om naar de supermarkt te gaan waar alles (voorverpakt en voorbereid) in de rekken staat.
Ik wilde me het liefst zou gauw mogelijk uit de voeten maken. Het voelde ongemakkelijk.
Woensdag 7 maart âs Morgens even vlug de blog op internet zetten.
Ik werd hiervoor vergezeld van enkele kleine maar herkenbare beestjes. Jaja⦠daar waren ze weer⦠enkele kakkerlakken kwamen nieuwsgierig een kijkje nemen. Ze zagen dat het goed was en ik zette mijn blog op internet.
De hoekenklas is min of meer opgeruimd. We deelden de klas opnieuw in om de kwaliteit ervan te verbeteren. Het materiaal werd gesorteerd in de kast en we trokken richting de markt. We zouden enkele spulletjes aankopen om het huisje (de poppenhoek) aan te vullen in de klas.
Maar eerst ons hoofd eens laten tonen aan de timmerman. We bestelden een zandbak en enkele andere materialen voor in de klas.
Katrien en ik gingen, samen met het schoolhoofd, naar Serrekunda. Van zodra de winkeliers en marktkramers onze blanke huid zagen, schoten de prijzen de lucht in. We hadden er snel genoeg van. Het volgende plan werd snel ingevoerd:
We vertelden Kebba wat we nodig hadden. We liepen een eindje achter hem. Van zodra we zagen dat hij ergens bleef staan, wandelden we gewoon door. We wachtten dan meestal een beetje verder achter een zak rijst, in een straatje, aan de hoek van een straat, met onze neus in een stoffenwinkel,â¦.
Ons plan lukte. We konden meer dingen kopen aan de juiste prijs.
Na de markt trokken we naar een compount. Daar hadden Katrien en ik een afspraak om onze haren te vlechten. We moesten ons immers mooi maken om te gaan marcheren op zaterdag.
We probeerden duidelijk te maken hoe we ons haar wilden. Dit was moeilijk aangezien de vrouw (die onze haren zou vlechten) geen Engels begreep. We legden het dus (letterlijk) met handen en voeten uit. Ze streek mijn haren in de plooi en probeerde er iets moois van te maken. Nuja⦠âstrijkenâ is misschien niet het correcte woord. Ze TROK mijn haren in de gewenste vorm. Best dat mijn haren nog behoorlijk goed in mijn hoofdhuid vastzaten. Ik wil nu niet het mietje gaan uithangen maar dat vlechten is toch wel een beetje pijnlijk. Ik hoorde ook hoe ze de knopen uit mijn haren trok. Hier en daar viel een gebroken haartje naar beneden op mijn schoot. Spijtig.
Nuja⦠het resultaat mocht er wel zijn. Die vlechten zijn niet supermooi bij mij maar het was nu ook weer niet aartslelijk.
Op weg naar huis, kwamen we een vreemd wezen tegen. Het was een man, gehuldigd in 1 of ander struisvogelachtig kostuum. Het kwam al eerder voor dat we iemand dergelijks zagen op onze weg. Hoogstwaarschijnlijk heeft het te maken met het besnijdenisritueel. Hij bleef gewillig staan (als een standbeeld) om met ons te poseren voor de foto.
Eenmaal thuisgekomen, knipte ik het haar van Katrien, Yolan en Cara. Zoals eerder al gezegd⦠als ik eens een carrièreverandering wil, kan ik nog altijd kapster worden. Ondertussen oefen ik nog eerst een beetje bij mijn huisgenoten.
Donderdag 8 maart Donderdag⦠de hoekenklas stond alweer op het programma. Het moest en zou prachtig worden.
Eventjes skypen met het thuisfront. Ja⦠het was alweer eventjes geleden dat ik haar nog had gesproken. Jammer van de weinige respons. Er bleek iets mis te zijn met de instellingen van de microfoon en webcam thuis dus ik praatte een halfuur over alles wat ik wist. Ik praat graag maar een slokje water na het lange babbelen, deed me goed.
Yolan, Katrien en ik gingen samen naar het Bijilo Forest Park. In het natuurpark wilden we even tot rust komen. We wisten dat er hoogstwaarschijnlijk ook apen zouden zijn. Het park is er immers voor gekend.
De aapjes waren een feit, alsook de termietenheuvels en de rustige natuur. We liepen de aapjes voorzichtig voorbij. We wilden immers niet dat ze ons zouden aanvallen. Ze zien er lief uit maar hebben wel scherpe tandjes.
Het was gezellig en rustgevend.
Om de namiddag af te sluiten, trokken we naar het strand. Het Bijilo Forest Park ligt maar enkele meters verwijderd van Voodoo Beach.
We waren nog maar net op het strand, onze voeten in het water, of Seedey kwam ons al begroeten. Hij was aan het sporten. Zich opdrukken en touwtje springen, zorgden ervoor dat hij zich strak in het pak voelde. We testten zijn springtouw uit. Zo⦠onze sport was ook al gedaan.
We ontmoetten ook enkele aardige kerels waar Katrien haar voetbalskills kon tonen. Ikzelf ben niet zoân goede voetballer maar probeerde het wel.
Vrijdag 9 maart We namen alweer de hoekenklas voor onze rekening. De klas raakte beetje bij beetje in orde. Ons hoofddoel was vooral om de kwaliteit van de hoekenklas te verbeteren.
Op vrijdag was al veel gebeurd. De leegstaande klas (op het gelijkvloers) werd omgetoverd tot een creative room. Daar staan er enkele groepjes tafels waar de kleuters zich creatief kunnen uitleven.
Er werden ook kapstokken en linten opgehangen. Aan de kapstokken hangen er enkele lichtblauwe schildershirts te pronken. Het zijn er nog maar 12 dus⦠het zou leuk zijn moesten we er meer vinden. Zo worden de uniformen beschermd tegen de verf.
De linten zorgen ervoor dat de geknutselde werkjes kunnen worden opgehangen. Kleuters zijn immers echte kunstenaars.
Als we dit nu ook eens konden duidelijk maken aan de leerkrachten hier⦠dan zou dat al een stap in de goede richting zijn. Natuurlijk zorgen we er eerst voor dat de leerkrachten en kinderen een aparte ruimte hebben om zich op zijn minst al creatief te kunnen uiten. Check!
De story room begint zo ook stilletjes aan vorm te krijgen. We hebben een duidelijk plan en we willen dit ook heel graag uitgevoerd zien.
Een teacher kwam Katrien en mij doodleuk vertellen dat we voor alle kleuters in de school (meer dan 140 kleuters dus) vlaggetjes moesten maken dit weekend. Het is immers de bedoeling dat de kinderen op Common Welth (maandag 12 maart) allemaal een vlagje hebben.
We schrokken. Een lichte vorm van verontwaardiging begon zo stilletjes aan op te borrelen. We stelden de leerkracht voor om de vlaggetjes samen te maken met de kinderen. Met enkele goede richtlijnen, kunnen deze schattige kleuters al heel veel (in tegenstelling tot wat sommigen misschien denken). Ze wees dit af.
We dreven toch een beetje door. Dit was ook een mooie kans om de creative room eens uit te testen. We stapten richting het schoolhoofd. En⦠we kregen onze zin.
Na de break werkten we ijverig aan de vlagjes. Er was niet echt oog voor het proces van het vlagje. De kinderen moesten vooral resultaat tonen. Dit is dus eigenlijk volledig tegen de regels van het Ervaringsgericht Kleuteronderwijs. Het frustreerde me maar ik kon mezelf uiteindelijk wel troosten met de gedachte âde kleuters mogen zelf iets creërenâ.
Na de lessen had ik me vrijwillig opgegeven om mee te gaan met Matty (level 1) en Abbi (level 2) naar de markt. We hadden eten nodig voor zaterdag (marching pass). Ik dacht eerst dat het een uitstap zou worden naar de dichtstbijzijnde markt. Mijn gedachte bleek mis te zijn. Om zelfs meer te zeggen⦠ik had het serieus onderschat.
Matty en Abbi namen me eerst mee naar een shop, niet ver van de school. Ze vroegen me of ik een broodje wilde. Ik wees dit af want thuis hadden we immers tapalapa liggen. Ik dacht op dat moment nog steeds dat het een korte uitstap zou worden (maximum anderhalf uur). Mijn maag kon daar dus wel tegen.
Daarna wandelde ik mee naar de compount van Abbi. Ik zag haar mama en broer. Het werd me overigens meteen duidelijk waarom Abbi een nogal voluptueuze kont heeft. De appel valt niet ver van de boom. Om me nog anders uit te drukken⦠zo moeder, zo dochter.
Nu⦠dit is eigenlijk maar een kleine anekdote, en al helemaal niet van levensbelang.
Het meer levensbelangrijke was het vullen van de magen. Abbi en Matty vulden hun magen dus met een broodje. Ik, die toen nog van geen kwaad bewust was, zat rustig toe te kijken. âMijn lunch ligt thuis op me te wachtenâ dacht ik naïef.
We namen een bushtaxi naar de markt van Serrekunda. Op dat moment werd het me allemaal duidelijk⦠we gingen dus niet naar de dichtstbijzijnde markt!
Daar was ik dus niet op voorbereid. Ik had dus met een gerust geweten mijn gsm, paspoort en portefeuille bij mijn huisgenoten achtergelaten.
Eenmaal aangekomen in Serrekunda begon de zoektocht naar alle ingrediënten voor het middagmaal de dag nadien. We kochten (heel veel) kip, melk, banana essence, frambozen essence, (een grote zak) aardappelen, (een grote zak) uien, baobab, vanillesuiker, gewone suiker, pasta, ananas, appel, bananen, sinaasappels, kokosnoot,â¦.
Het is hier niet zo dat je alles in 1 supermarkt kunt kopen. We vonden alles dus op verschillende plaatsen. Er ging ook iedere keer enige tijd over het onderhandelen.
Af en toe voorzagen we onszelf van een zakje verfrissend water. Dat voelde goed. Ik had tenminste iets om mijn maag mee op te vullen. Heerlijk.
Op het moment dat ik dacht dat het shoppen op zijn eindpunt was gekomen, moesten we halt houden om te bidden.
Begrijp me hierbij niet verkeerd. Ãk moest niet bidden. Ik moest wel, samen met mijn collegaâs, een compount invluchten omdat de mannen op straat zaten te bidden.
Op de markt van Serrekunda staat een grote(re) moskee. Op vrijdagnamiddag zitten de mannen allemaal buiten te bidden, richting Mekka. Ik wist eerst niet wat er gebeurde maar ik zag enkele rijen (een tiental) vol met mannen. Ze zaten allemaal op een matje en keken âmijnâ richting uit. Nuja⦠het was natuurlijk de richting van Mekka.
We gingen dus schuilen in een compount. Het is immers onrespectvol als je zomaar onbeschaamd doorwandelt om verder inkopen te doen.
Matty vertelde ondertussen enkele gebruiken voor de moslims gaan bidden. Ze wassen o.a. hun handen, hun neus, hun hoofd, hun voeten,â¦. Dit kunnen ze 1 keer doen maar dit kan ook 2 of 3 maal gebeuren. Ze vertelde me ook dat de vrouwen en mannen zich moeten wassen na de seks. Ze vertelde me ook hoe dit moest gebeuren.
Na het gebed en de uitleg van Matty, ging alles weer zijn normale gang. We konden onze inkopen afronden.
Nu⦠ik we zaten eigenlijk nog maar halverwege.
We hadden heel veel gekocht. Dit was ook nodig want er moest gekookt worden voor een grote hoeveelheid mensen.
Al de ingrediënten hadden we zo hier en daar achtergelaten in de winkel waar we het hadden gekocht. Uiteindelijk gingen we het overal gaan ophalen met een taxi.
We konden het niet allemaal dragen. Het was echt heel veel.
We reden met de taxi naar de compount van Matty. Daar zetten we al de ingrediënten neer.
We moesten dan ook nog alles klaarmaken. De kip moest gekuist worden, alsook de aardappelen, uien,â¦.
Ik verliet Matty eventjes en ging de anderen halen.
Zij begonnen zich al ongerust te maken. Ik was immers al een heel eind weg. De marktuitstap duurde zoân 4 Ã 5 uren (geen anderhalf uur dus).
Mijn huisgenoten waren Ataja aan het maken. Ik dronk een teugje met hen mee. Ik at ook snel iets. Mijn tapalapa lag immers nog altijd trouw op mij te wachten.
Ik nam Katrien, Veerle en Cara mee naar Matty. We mochten meteen helpen met het snijden van al de ingrediënten.
Het was wel gezellig. We sneden de ene ui na de anderen, zonder ook maar 1 enkel traantje te laten zien. We leerden een techniek om heel snel uien te snijden. Bovendien is de techniek heel vredelievend voor je ogen.
We zaten in het echte Afrika. Zo voelde het toch. We hielpen de vrouwen zelfs met de afwas. Dit gebeurde natuurlijk allemaal met de hand. Geen vaatwasmachine, keukenrobots of andere huishoudtoestellen dus.
Mijn wijze mama vertelde me ooit eens⦠âje handen zijn de beste werktuigenâ. Wel⦠mama⦠je hebt gelijk maaaarrrrrr⦠alles wat gecreëerd is om de mens te helpen, kan wel handig zijn op zoân moment. Ik ben dus een voorstander van een afwasmachine, keukenrobot, â¦.
We sneden, keuvelden, wasten af en stapten richting ons huizeke.
Nu mochten we ook nog iets in elkaar knutselen voor onszelf. We deden het niet slecht maar de kwaliteit van onze voeding is al beter geweest.
Het leek een beetje op fast food. Met dat verschil dat het niet was voorverpakt.
Wegens een technisch probleem lukte het me niet om de blog al eerder aan te vullen. Mijn excuses hiervoor. Enjoy!
Vrijdag 2 maart
Vrijdag les in level 1 (1ste kleuterklas). Mr. Tooray liet zich vandaag niet zien (wegens een funeral). Dit was een complete verrassing voor ons allemaal aangezien hij niets liet weten.
Anyway ik vroeg Kebba (schoolhoofd) om toch een aantal keren in mijn klas langs te komen. Ik had al ondervonden dat deze lieve kleuters ook heel druk konden zijn. Ik besloot dus om extra hulp te vragen. Eventjes mijn eigen trots opzij zetten dus .
Na de break, was het tijd voor toneeltjes. Het doel bij de performances was om de kinderen duidelijk te informeren over het juiste toiletgebruik en het tanden poetsen. Kortom we wilden iets aanbrengen over hygiëne. Ik weet nog dat ik in België een aantal keren geschrokken was van enkele kleuters wat betreft gaatjes in de tanden. De tandhygiëne bij sommige kinderen in België laat nu en dan eens te wensen over.
In Gambia heeft de helft (niet overdreven) van de kinderen gaatjes. Ik druk het hier nog zacht uit maar eigenlijk zijn het GATEN. Sommige kinderen hebben slechts nog korte zwarte stompjes, die ooit tanden waren. Een niet zon frisse adem is hier o.a. een gevolg van maar ik kan me wel voorstellen dat vele kinderen ook pijn hebben. Als je een melktand bovendien laat wegrotten dan heeft dit ook negatieve gevolgen voor de volwassen tanden. Heel spijtig.
Met deze toneeltjes wilden we de kinderen laten zien dat al dat snoepen niet goed is voor de tanden. Het ontbijt van vele kinderen bestaat uit een zakje gesuikerde chips, een gesuikerd drankje, een lolly, .
Natuurlijk zal 1 toneeltje hierbij niet voldoende zijn. Dit is iets waar we blijvend zullen moeten bij stilstaan als we een duurzaam effect willen.
Het op een gepaste manier naar het toilet gaan, is hier ook soms een probleem. Dit is vooral bij de jongere kinderen.
De toiletten hier kan je vergelijken met de typische Franse toiletten. 2 steunen om je voeten op te zetten en een zwart gapend gat om je behoefte te doen.
Een vaak voorkomende angst bij de kinderen, is dat zwarte gapende gat natuurlijk. Nu eventjes heel eerlijk als kind was ik ook geen zon grote fan van dat gat.
Wij zijn het gewoon om op een gemakkelijk en (vaak) proper toilet te zitten. Het Franse toilet (en dus ook het Gambiaanse toilet) is een heel ander verhaal. Het is wel een beetje beangstigend voor de kinderen.
Om dus een lang verhaal kort te maken sommige kinderen gaan niet pal boven de afvoer zitten maar ergens in een hoekje van het toilethokje. De pipi legt op die manier een langere weg af. De combinatie van de warmte en de afvalstoffen zorgen dan ook voor een bijzonder onaangename geur. Opnieuw 1 toneeltje kan niet het hele probleem oplossen maar het is een start.
Na het einde van de lessen, was het tijd om ons als leerkrachten wat bij te scholen. We (de stagiaires) organiseerden een workshop. Daarin wilden we duidelijk maken hoe de werking van een hoekenklas precies in elkaar steekt. Omdat mensen veel beter leren uit opgedane ervaringen dan uit woorden, besloten we om de leerkrachten onder te verdelen in verschillende hoekjes. Precies zoals in de kleuterklas dus. We zorgden natuurlijk wel dat het materiaal een beetje aangepast was op het niveau van de teachers.
Het zou stom zijn om hen een huisje te laten maken uit Duplo.
We lieten hen (met een stappenplan) materialen maken, die later nog nuttig zullen zijn in de klas.
De ervaringen waren positief.
Nu nog enkel het inoefenen van het juiste gebruik van de hoekenklas.
Het komt allemaal in orde. One step at a time.
Tijdens de workshop maakten we ook nog duurzame houten weekkalenders. Deze voorzien van kindvriendelijke symbolen (Sunday= sun, Monday= moon, Tuesday= car, ). We zijn (terecht) trots op het resultaat. Nu moeten we nog alleen toezien op het juiste gebruik ervan.
Het was een lange schooldag maar toch ene die de moeite waard was.
Door de lange schooldag kwamen we ook iets later op onze afspraak van de avond. We hadden afgesproken met de studenten van The Swallow (de school waar ik jullie eerder over sprak).
We kwamen een halfuurtje te laat. Zoals de spreuk dus zegt: Goede vrienden komen nooit te vroeg maar steeds te laat. Nu goede vrienden is niet zo correct aangezien we deze studenten slechts enkele keren zagen.
We stapten richting hun verblijfplaats.
We waren eigenlijk een beetje geschrokken. De studenten van deze school verblijven in een guesthouse en wat voor één. Wij kunnen met zekerheid zeggen dat wij hier in een luxe leven (bij Modou). We hebben immers alles wat nodig hebben (en meer). Zo is er een douche boven ons westerse toilet. We hebben zetels, elektriciteit, een groot bed, een keukentje, gordijntjes, een bescheiden terrasje, .
Maar the guesthouse was toch wel iets helemaal anders. Zo grooooottt. Het verblijf telde zeker 3 verdiepen. Op elk verdiep is er een soort van sanitaire blok. Er is een dakterras, iemand die de was doet, iemand die kookt, . Ik wil zeker geen kritiek geven maar het was toch iets helemaal anders. Ik voelde me zelfs een beetje (veel) ongemakkelijk.
Nu het eten was lekker. Het was vis met rijst en heerlijke saus. Cara en ik vonden het gemakkelijker om met onze handen te eten. We hebben dit nu al een aantal keren gedaan en worden hier steeds beter in. Geef toe met je vingers voel je veel beter waar de graatjes zitten. Dit is veel moeilijker met een vork.
Na het eten, werd er nog wat gekeuveld en tenslotte werd het strand opgezocht. Er werden een kampvuurtje gemaakt. Het was een leuke sfeer maar we hadden een zware dag en zetten koers richting huiswaarts. Home sweet home.
Het verwondert me trouwens telkens weer hoe makkelijk je iets ziet als je thuis. Telkens ik in ons huisje kom, heb ik het thuisgevoel. Zaterdag 3 maart
Mijn thuis in Gambia had zaterdagmorgen geen water. Een beetje sneu maar ik ging toch ijverig op zoek naar mogelijke waterbronnen.
Zo ontdekte ik een nieuwkomer in mijn keukentje. Hello Mr. Cockroach (kakkerlak dus)! Ik liet mijn medehuisgenoten meegenieten van mijn nieuwe huisdier.
Eventjes later besloot ik toch om hem weer vaarwel te zeggen. Het is nu niet dat dit 6potige diertje (5tal centimeter) iets misdeed maar ik wilde nu ook weer niet dat het plots naast me zou liggen in mijn bed. Er zijn leukere dingen om te knuffelen.
We maakten ons klaar voor de voetbalmatch van Ebrima. Dit is de collega en mentor van Yolan. Hij is een enthousiaste speler en met zijn (eigenlijk wel) korte beentjes legt hij aardig wat afstanden af in die hitte. Ze wonnen.
Toch een dikke duim voor de spelers. Ze speelden zomaar eventjes (voor de fun) een voetbalmatch in het heetste van de dag.
Wij, als fans, hadden het al moeilijk om constant in die bloedhete zon te zitten. Als je even je ogen sloot, leek het voetbalplein meteen omgetoverd in een stukje woestijn. Het openen van onze ogen bracht ons natuurlijk weer meteen bij de realiteit. Geen kamelen dus.
Na de match keerden we richting ons huisje (via de markt, want we hadden nog ingrediënten voor het avondeten nodig). We maakten ons klaar om frissere oorden op te zoeken. Beach here we come! Het water was za-lig.
We kregen er maar niet genoeg van.
We keuvelden, zwommen en rustten erop los. Dat deed goed. De batterijen eventjes opladen, is een manier om voor jezelf te zorgen.
We besloten ook dat we eigenlijk als groep studenten heel goed overeen komen. We hebben elkaar gevonden. Voor ons vertrek was dit immers geen zekerheid. 5 verschillende karakters met hun eigen positieve en minder positieve kantjes. Soms kan dat al genoeg zijn om je buitenlandse stage tot een onaangename ervaring om te toveren. We prijzen onszelf gelukkig.
Na het strandbezoek, volgde een kookles van onze eigen allerliefste Suleyman (the administrator of the school). Hij leerde ons om Chicken Domoda te maken. We noteerden elk stapje heel nauwkeurig. We willen het immers ook uittesten in belgenland.
We aten jep met onze handen. Zoals al eerder vermeld dit lukt steeds beter en beter.
Zaterdagavond werd ook een uitgaansavond.
Ik had nog enkele plaatsjes niet opgezocht, die blijkbaar wel eens de moeite waren. We gingen richting the totties. In 1 woord samenvattend hilarisch. In deze (eigen)aardige club hangen overal spiegels. De mensen dansten er voor de spiegel en waren zichzelf aan het uitdagen voor een battle. Even uittesten wie kan er beter dansen mezelf of mijn spiegelbeeld? Een moeilijke keuze, hoor.
Echt enorm grappig. Als je even geen zin meer hebt om te dansen, kan je je zoet houden met het observeren van mensen.
