Zondag hadden we een afspraak bij onze collega teacher Mrs. Colley. Ze wilde het met ons vieren dat ze weer in haar oude compount was verhuisd. Haar oude compount was in herstel door de waterschade.
Wij wilden haar een geluksbrenger geven dus dit moesten we ook nog aankopen. We vonden een leuke sleutelhanger. Nu zal ze ons elke dag kunnen herinneren als ze naar haar sleutelbos kijkt.
We werkten nog een gezonde portie voor school en trokken daarna richting Mrs. Colley. We kregen er overheerlijke baobab juice. Ik kan er ook nog bij vermelden dat ik zelf steeds beter wordt in het maken van baobab juice. Nog eventjes en mijn juice is net zo lekker als die van Mrs. Colley.
Ze serveerde ons vis met rijst. Mrs. Colley is een heel goede kok en ik betrap mezelf er steeds weer op dat ik zoveel mogelijk wil eten om de smaak niet te vergeten. Ik moest dus nu ook weer eventjes achterover gaan liggen in de zetel. Ik zat propvol maar het had me gesmaakt.
Maandag 26 maart
Deze week werd het begin van de healthy week. Het was goed uitgedokterd. We hadden (de week voordien) vrijdag samen gezeten om alles te plannen. De healthy week zou leuk worden. We hadden een strak plan. Elke dag zouden we een laagje van de voedingsdriehoek doen. Op maandag 2 april zouden we dan aan de onderste laag komen. Dit zou dus ideaal zijn om een sportdag te organiseren.
Voor de break gaf ik bewegingsopvoeding. Het verloop van de activiteit was (in 1 woord) zalig. De betrokkenheid van de kinderen zat op een hoogtepunt.
Zelfs de toeschouwers wilden deelnemen aan de activiteit. Het was een prachtles.
Vandaag stond ik ook in de holistic room (hoekenklas). Dit lukt steeds vlotter. De kinderen raken stilletjes aan vertrouwd met het systeem. De leerkrachten krijgen dit ook onder de knie. Er zijn nog steeds enkele aanpassingen die moeten gebeuren maar we zijn goed bezig. Yes!
Toen de mensen van Picca het gebruik van de hoekenklas zagen, werden ze tevreden. Ze namen fotos en ze bevroegen me naar de bevindingen.
Daarna werd het tijd om onze zandbak een tweede laagje vernis te geven. Het eindresultaat mag er wezen.
Eerder had ik de nachtwaker van de school beloofd om eens mee te gaan naar zijn gezin. Hij heeft een pasgeboren zoon en wilde me deze heel graag laten zien. Na school ging ik dus mee naar zijn compount. Nooit gedacht dat dit zo lang zou duren. De anderen gingen niet mee aangezien ze het kindje al eens hadden gezien.
Ik probeerde enkele woordjes Mandinka te leren maar dit was toch niet zo gemakkelijk. Ik stond er ook van versteld dat onze nachtwaker heel graag enkele vrouwen zou hebben. Hij wil graag een zwarte vrouw (dit heeft hij overigens al) en een blanke vrouw. Aan 1 vrouw heeft hij dus niet genoeg. Velen (in België toch) zouden beweren dat ze met 1 vrouw meer dan genoeg miserie hebben.
Ik begon me ineens wat op te winden. Ik had op mijn horloge gekeken en zag dat het al 17.30 uur was. Ik realiseerde me dat ik wel nog wat werk moest doen voor school. Familiebezoekjes kunnen allemaal heel plezant zijn maar het vergt soms wel enige kostbare tijd. Bovendien was het dan nog mijn familie niet.
Eenmaal thuisgekomen, werkte ik voor school. Daarna gingen we uit eten. Soms is het eens leuk om eens niet zelf te hoeven koken. Ik bevoorraadde me ook met enkele spulletjes voor dinsdag. Ik wilde zintuigspelletjes doen in de klas.
Dinsdag 27 maart
Vandaag gaf ik les in de klas van Matty. Ik liet de kinderen ruiken aan en proeven van verschillende soorten groenten en fruit.
Alhoewel hier regelmatig ananas verkocht wordt, eten de kinderen dit niet zo veel. Ananassen zijn voor vele gezinnen gewoonweg te duur. Ik deelde mijn ananas dus en liet iedereen meeproeven. Het schoolhoofd toonde enige belangstelling voor de half opengesneden ananas en nam er een fotootje van. Dit vond ik bizar maar ik was blij dat hij interesse toonde voor mijn proefactiviteit.
Het was opnieuw een geslaagde lesdag.
Ik had echt het gevoel dat ik de kinderen heel veel bijbracht. Bovendien schepte het hele gebeuren een leuke sfeer. Samen eten in de klas, schept een band tussen de kinderen en de leerkracht. Ik werkte hier dus nog eens aan een extra doel zonder dat ik me ervan bewust was. Twee vliegen in 1 klap dus. Yes!
Vandaag kwamen we ook te weten dat er op donderdag en vrijdag geen school zou zijn. Ons strakke plan om de voedingsdriehoek uit te werken, moest dus aan een serieuze herziening worden onderworpen. Jaja, dit is dus niet enkel nodig bij onze Belgische regering.
We probeerden het programma voor de healthy week dus opnieuw te verdelen. Flexibiliteit is zeker al iets dat ik hier geleerd heb. We voelen ons steeds meer als echte kameleons.
Na de lessen werd er vergaderd. Volgende week staat er een sportdag gepland dus we willen dat alles in goede banen loopt. We deelden alles in. Ik nam de waterspelletjes voor mijn rekening.
In de namiddag bereidden we vooral onze lessen voor. We wilden ook heel graag de nieuwe zandbak uittesten. Het enige wat nog ontbreekt aan onze prachtige nieuwe stuk speelgoed, is zand. Dit gingen we, vol goede moed, halen aan het strand. Meestal besteden we een tiental minuten (hoogstens 15 minuten) aan de wandeling naar de zee. Dit was opnieuw het geval bij de weg naar de zee. De terugweg was een ander verhaal. Ja, het gewicht van zand konden we voelen. We hadden onze Ikea-zak heel (over)moedig gevuld met een serieuze hoeveelheid zand. We sleurden het zand naar onze compount. We kregen veel blikken vol medelijden. 1 iemand (die ons ooit eens had geholpen met het dragen van bakken frisdrank) trok zijn uitnodiging om ons te helpen, snel in.
Bovendien, om het verhaal compleet te maken, begon het nog eens te regenen. Ja jullie horen het goed. Het regende in The Gambia! De Gambiaanse bevolking was blij met dit vleugje regen. Wij moesten meteen weer terugdenken aan het gure weer in België. Brrrrr
De mama van Veerle arriveerde met het vliegtuig op Gambiaanse bodem. Morgen zullen we haar zien.
Woensdag 28 maart
Het zand (waarover ik jullie al eerder vertelde) moest vandaag op school zien te geraken. We droegen de Ikea-zak moedig naar de Picca Nursery School. Eenmaal we daar aankwamen, was het gevoel van opluchting enorm groot.
We vulden de zandbak. Hadden we wel genoeg zand mee? Moesten we misschien nog eens om zand gaan? De hoeveelheid zand was just perfect. Yes!
De hoeveelheid kinderen was not perfect. De helft van de kinderen was niet aanwezig op de school. De meesten dachten waarschijnlijk dat het al vakantie was. Het aantal kinderen was dus gehalveerd. Spijtige zaak.
We verwelkomden de Swallow-studenten. Deze studenten komen ook uit België en lopen stage in the Swallow School. We zongen, dansten en klapten voor hen. Tenslotte toonden we de school.
Ze kwamen een kijkje nemen in de hoekenklas. De hoekenklas was op dat moment in gebruik door niemand minder dan mezelf.
Ze vonden het prachtig. Ons gevoel van eigenwaarde schoot als een pijl de lucht in.
In de loop van de voormiddag stroomden de mensen van Picca toe, alsook de mama van Veerle. Er werd gezongen, gedanst en geklapt. Kortom we zongen, klapten en dansten dus heel veel vandaag. Wies (iemand van het project) nam een kijkje in mijn klas. Ze nam deel aan mijn les. Haar betrokkenheid zat hoog. Dat van de kinderen trouwens ook. Best wel grappig om te zien.
Ik nam enkele geschenkjes van thuis in ontvangst. Yes! Mijn mamaatje, papaatje en broertje hadden toch aan mij gedacht. Ze loodsten 2 grote dozen van Leonidas mee met de mama van Veerle. Als extraatje mocht ik ook nog een nieuw fototoestel aannemen. Mijn fototoestel had het een eindje geleden al opgegeven. Ik was dus in de wolken met de pakjes van het thuisfront. Ik ging meteen rond in de school om mijn nieuw fototoestelletje uit te proberen. Dankuwel mams, paps en brother!!
Ik probeerde nogmaals mijn blog op internet te posten. Deze keer lukte dit wel! Ik kon er een tijdje niets opzetten wegens een technische probleem. Nu lukt het dus wel weer. Joepie! Ik controleerde ook even mijn mailverkeer. Na 1 maand, is dit geen overbodige luxe meer.
Ondertussen stuurde ik ook nog eens een bedanking naar belgenland. Thanks for the chocolate!
In de namiddag, namen we de mama van Veerle (Rita) en haar vriendin (Lieve) mee naar ons nederige stulpje. Met rode wangen moesten we toegeven dat we niet hadden opgeruimd alvorens hun bezoek. De 2 dames wilden graag onze afwas doen, in ruil voor onze overheerlijke chicken domoda. We wilden hen ook graag laten proeven van de overheerlijke baobab juice. We hadden de baobab al in een pot met water gedaan. Gelukkkig waren we net op tijd om onze teerbeminde baobab te redden. Rita dacht dat het schimmel was! Hohoho we namen het hen natuurlijk niet kwalijk. Dit was immers hun eerste volwaardige dag in The Gambia.
Ik deed nog eventjes snel mijn was. Elke dag een verse onderbroek, is ook geen overbodige luxe. Ja het huishouden hebben we nu ondertussen wel al bijna helemaal onder de knie. Heeeeellll sporadisch kan je nog eens een klein aantal vieze kookpotten bij ons vinden. Dat is nu ook weer geen ramp, hé. Wij vergeven het onszelf alvast.
Rita en Lieve merkten voor de eerste keer hoe het voelde om geen elektriciteit te hebben. We haalden er enkele kaarsjes bij om de boel wat te verlichten.
Vandaag regende het trouwens alweer in The Gambia. Zouden Rita en Lieve het slechte weer vanuit België hebben meegebracht? Ze beweerden van niet.
We sloten de dag af met een filmpje. The Black Swan speelde in onze eigen cinemazaal. Slaapwel.
Donderdag 29 maart
Ik besloot vandaag eens een mooi tandje bij te steken voor school. Samen met Cara, bleef ik in ons huisje om wat computerwerk te verrichten.
Heel veel spannends viel er dus niet te beleven.
Ik keek wel even spannend naar mijn kraan. Ik hoopte immers vurig dat er water zou uitkomen. Het water bleef echter op zich wachten.
Ik vroeg aan Modou hoe het kwam dat er in het ene huisje geen water was en in het andere huisje wel. Hij lachte de kinderen hadden gespeeld achter het huis en de kraan toegedraaid. Crazy children.
De kinderen vonden het bovendien ook heel grappig om zich achter onze deur te verstoppen. Ze waren megaschattig. Ze doen niets liever dan kruipen onder, op, achter, onze zetels. Ze ontdekten de vingerpopjes. Het was fascinerend om naar hen te kijken terwijl ze de kleine popjes op hun vingers zetten. Crazy children!
s Avonds gingen we uit eten met Rita en Lieve.
Vrijdag 30 maart
Vrijdag, schoolwerkdag. Jaja plichtsbewust als altijd, werkten we (again) voor school. Ja (eventjes voor de medestudenten in België), hier wordt wel degelijk gewerkt.
Als ontspanning gingen Katrien en ik naar het strand. We namen enkele reisgidsen mee. We stippelden een reisroute uit om rond te trekken in de paasvakantie. Op het einde van ons strandbezoek, hadden we een mooi tochtje. Bovendien waren we eens goed uitgewaaid. Het waaide enorm.
We verwelkomden Ruben in ons huisje. Deze medestudent van Yolan doet vrijwilligerswerk in Senegal. Hij is op doorreis naar de onderkant van Senegal en verblijft eventjes bij ons.
De dag sloten we af met onze wekelijkse uitstap. Jaja Sissles here we come! Om eventjes op te frissen Sissles is een reggaeparty op het strand van The Gambia. Nooit gedacht dat ik reggaemuziek zo leuk zou vinden.
Zaterdag 31 maart
Op zaterdag gingen we naar Serrekunda. Het werd eens tijd om souvenirs te kopen. Ik weet nog goed de eerste keer dat ik de markt in Serrekunda zag. Ik had me toen nooit kunnen inbeelden dat ik hier mijn weg zou vinden. We toonden echter trots aan Lieve en Rita dat we onze weg hier wel degelijk kenden. We kennen de markt al bijna als onze broekzak.
We toonden onze gasten de batikfabriek.
Na het marktbezoek keerden we huiswaarts. We hadden nog enkele uurtjes over en besloten om de kinderen mee te nemen naar het strand. De kids wonen niet ver van het strand, maar zien dit toch heel weinig. Ze waren dus enorm opgetogen. Het vriendje van Molamin vond het zelfs een beetje eng. Hij was zodanig overdonderd door zijn eigen emoties dat hij een beetje schrik had gekregen om de zee te zien. De angsten waren gelukkig helemaal verdwenen, eenmaal hij de zee zag.
De temperatuur was niet heel hoog maar de kinderen gingen toch moedig het water in.
Ze koelden echter snel af. We pakten de kinderen goed in enkele handdoeken. Eenmaal thuis, gaven we hen een lekkere kop warme chocolade.
Ze genoten ervan.
Als afsluit, keken we naar een filmpje. Deze keer was het Rapunsel. Je weet wel die prinses in haar hoge toren en met die lange paardenstaart. De kinderen keken niet mee. Dit was óns moment. Jaja sprookjes bestaan. We gingen er helemaal in op en identificeerden ons zelf met de personages. Klinkt belachelijk maar was heel tof.
