Eindelijk vertrokken. Ik nam plaats op het vliegtuig. Wie zou er naast mij komen zitten? Mijn vlieggenoot bleek sympathiek. Yes!
Eenmaal aangekomen op de luchthaven, overviel de warmte me een beetje. Ik schoof aan in de rij, kreeg een stempel in mijn boekje (van mijn internationaal paspoort) en mocht doorwandelen. Iedereen stond op elkaar gedrumd. Alle bagage moest nog eens gecheckt worden. Daar was 1 band voor. Weinig dus… Plots kwam iemand mijn trolley pakken ‘Let me help you’. Ik had niet eens de tijd om te weigeren of hij stond al bij de controleband. Wat vroeg hij na afloop? Money of course. Jeetje… ‘Hier al?’, dacht ik. Ik zag het vertrouwde gezicht van Veerle. Yes! Een lokale bewoner vroeg of hij mijn bagage moest overnemen. Ik had echter niet gezien dat het Modou was. Deze man is verantwoordelijk voor ons. Ik weigerde natuurlijk (deze keer zullen ze me niet liggen hebben). Veerle begon te lachen ‘dit is wel Modou, hé’. Oeps! Ik weigerde dus de verkeerde persoon.
We reden in zijn auto naar het verblijf. Ik kon al genieten van het (andere) landschap. Alles is hier stoffig. Katrien en Cara waren al bezig met het avondmaal. Er lag een kip in een pot met een beetje water. Het vlees van de kip (enkel ontdaan van poten, kop, ingewanden en veren) moest worden afgedaan. Ik stelde voor om te helpen. Ik kraakte de vleugels van de kip (moeilijker dan gedacht) en begon de stukken vlees van het been te trekken. Dit ben ik dus niet gewoon. Het smaakte… Omdat ik te laat was om nog mijn bed op te maken, sliep ik in 1 bed met Katrien en Yolan. Het werd knus.
De volgende ochtend werd ik gewekt door de gebeden van de imam. Een vleugje Arabisch dus (al om 5.00 uur). Ik maakte me klaar om naar school te gaan. Spannend! We wandelden richting Picca school. Overal werden we enthousiast aangesproken met ‘Toebab!’ (blanke). De wegen stoffig en overal vuil. In de school keken alle kinderen me aan. Die donkere nieuwsgierige ogen keken allemaal mijn richting uit. Hier zou ik toch eventjes moeten aan wennen. Ik kwam de lerarenkamer binnen en het eerste wat me opviel was… de geur. Veerle vertelde me dat de geur het gevolg was van de insectenverdelger. En inderdaad… een beestje verraste me. Misschien wilde hij me vriendelijk komen begroeten.
Ik nam een kijkje in alle klassen. Het eerste wat me daar opviel was… de lichtinval. Er was immers zo goed als geen licht in de klassen. Ik zag de lichtschakelaars en dacht ‘geen probleem’. Later bleek dit dus niet te werken. Er wordt hier lesgegeven met geopende deuren (en hier en daar een geopend venster). Veerle en Cara hebben al hun uniform. De mijne moet nog worden gemaakt. Het schoolhoofd heette me welkom. De leerkrachten heetten me welkom. De kinderen heetten me welkom. Er werd gezongen. Ik ging observeren in level 1 (1ste kleuterklas). Ze zingen hier heel vaak. Er wordt ook regelmatig positief bevestigd maar er is nog veel dat anders is dan België. De leerkrachten bereiden hier niet zoveel voor. Ze leven meer van dag tot dag. Ik zat in een kring, samen met de kinderen, en voelde plots een hand op mijn arm. Ik draaide mij in de richting en merkte dat een kind verwonderd aan mijn arm zat te wrijven. Ze voelde ook aan mijn haren. Ja… het voelt inderdaad anders en ik moet toegeven dat ik soms zelf wel eens wil voelen aan hun krulletjes, hih.
Mr. Tooray (leerkracht) vroeg me om dingen te tekenen. Hij wilde kleurplaten voor de kinderen. Aangezien er hier geen kopiemachine staat, wordt dit zelf getekend. Hij vroeg me eerst zijn lied verder te zingen en daarna moest ik er zelf eentje zingen. Eventjes improviseren dus. Op het einde vroeg hij me of ik nog een verhaal wist. Ik mocht dit vertellen aan de kinderen. Bij gebrek aan inspiratie, vertelde ik dan maar het sprookje van Roodkapje. Omdat alle kinderen het zouden kunnen volgen, vertaalde hij dit in het Mandinka (het kon ook Wolof zijn). Best wel boeiend.
We gingen Yolan opzoeken in de Medical Post. We ontmoetten patiënten en we maakten kennis met Ibrama (een verpleger). ’s Avonds namen we afscheid van Diederick. Hij is de Belgische mentor van Yolan. Op woensdag vertrok hij richting België. Mijn tweede avond at ik dus heel lekker. Het smaakte des te meer omdat we het niet zelf moesten klaarmaken. Het etentje werd voorzien van leuke Afrikaanse muziek (djembé) en de bijhorende dans. De dansers en danseressen weten echt elk deel van hun lichaam te bewegen. Fascinerend.
Ondertussen is het al woensdag. Ik maakte me klaar en ging mee om tapalapa (te vergelijken met stokbroden). De verkoper had ook simfo (tapalapa is lokaal, simfo is regionaal). De tweede dag opschool gaat al vlotter. Ik begin ook echte gesprekken te voeren met de leerkrachten en ik weet al meer wat ik moet doen. Ik begin het allemaal, stilletjes aan, door te krijgen hoe het hier werkt. De gesprekken met de vrouwelijke leerkrachten gingen over ‘boyfriends and husbands’. Niet meteen gespreksstof voor eerste gesprekken maar nu ja… het kan. Ik observeerde in level 1 bij Matty (Mevr. Stevens). Een sympathieke dame met enorm veel enthousiasme. Als ze voor de klas staat, straalt ze echt. Ik nam ook hier weer enkele keren de les over. Het liedje ‘5 little ducks went out to play, over the hills and far away…’ vinden de kinderen fascinerend. Toen ik in de Medical Post zat, hoorde ik plots een kind het lied zingen. Ik nam me ook voor om elke dag een nieuwe naam te leren. De namen klinken hier behoorlijk anders dus het is even wennen. Mijn Gambiaanse naam is trouwens ‘Binta’. Mijn echte naam uitspreken blijkt soms nogal moeilijk dus grijp ik vaak naar plan B (My name is Charlot but you can call me Binta).
Ik nam ook mijn eerste douche (niet dat ik me anders niet was hoor). Het was koud en de douche is net boven het toilet. Je moet dus zorgen dat je toiletpapier aan de kant wordt gezet. Anders is het nat. Ik wil mama en papa nog eens bedanken voor het toiletpapier. Het was een goed plan om dit mee te nemen want hier gebruiken ze dit eigenlijk niet. Je kunt het wel vinden in de grote supermarkten.
Op donderdag observeerde ik in level 3 (3de kleuterklas) bij Mr. Prince. Het frusteerde me om te zien dat alle kinderen achter een bankje zaten (zoals in het lager onderwijs). Het zijn nog maar kleuters en toch…. Telkens ik ook iets probeerde duidelijk te maken aan Mr. Prince probeerde hij zich te verdedigen of er een hele uitleg aan te geven. Dit was echt frustrerend. Ik skypte met Omar. Dit deed me goed. Hij zei me dat hij positieve reacties had gehoord van me. De school is blij om iemand te hebben uit het kleuteronderwijs. Dit voelde goed.
Ik mocht ook Mr. Prince zijn les overnemen. Het was dus weer wat improviseren. Ik begon een rekenverhaal (ik wil nog niet te veel afwijken van zijn leerstof) en ik kreeg te horen dat ik het niet mocht hebben over het thema ‘the market’ maar het moest gaan over ‘traffic’. Ik dacht… ‘dan moet je mij de les niet laten overnemen, hé’. Ik zei niets maar dacht het alleen maar. Ik merkte vandaag weer dat Kebba (het schoolhoofd) heel blij is dat ik in de school ben. Dit voelt wel goed natuurlijk. Ik ben ook al beter ingeburgerd in de school. De kleuters komen al spontaner naar me toe. Dit voelt goed.
Het is eigenlijk wel een leuk lerarencorps. Ze zijn spontaan, lachen veel en hebben het goed met elkaar voor. We zagen het kindje van Aïcha. Ze demonstreerden hoe ze de jonge meisjes lenig houden, hier in Gambia. Wel… eum… I was chocked. Ze namen het kind vast bij de ene arm en lieten haar zweven boven de grond. Ze namen het kind vast bij haar beentje en haar hoofd. Ze deden allerlei posities, die in het eerste zicht leken op yogahoudingen. Wel… dat was toch even wennen. Wij zijn altijd heel voorzichtig met de kinderen en hun reactie was ‘that makes her strong’.
We gingen naar de markt. Het was mijn eerste keer op een markt. Het was… boeiend. Heel veel kruiden, rijst, groenten, vis,…. Gelukkig was Suleyman mee (de administrator of the school). Hij kan heel goed onderhandelen. Ik zag ze een vis schoonmaken. De ingewanden en schubben werden verwijderd. De vrouwe lachte met ons toen we haar vroegen om het hoofd af te doen. We wilden ook dat ze de staart eraf deed. Dit vond ze ook grappig. Ze was wel enorm happy dat we bij haar waren geweest. We mogen terugkomen at any time.
In de namiddag wandelden we naar het strand. We gingen via Senegambia. Het is daar heel toeristisch maar omdat we het ‘geluk’ hebben dat we eruit zien als toeristen (door onze blanke huid) konden we door een luxueus hotel stappen, richting het strand. Anders moeten we een eindje omlopen. Ik weet dat het luxueus kan zijn in zo’n hotel maar het voelt dus absoluut niet goed om daar door te wandelen. Het duikje in de zee was heerlijk. Het water is heel fris. We werden wel constant aangeklampt door mannen. We lijken op toeristen dus gaan ze er ook van uit dat we in Gambia zijn om geld te spenderen. Het was echt irritant.
’s Avonds maakten we de vis schoon. Ook weer een unieke belevenis. De graatjes moesten eruit. Een deel van de ingewanden bleek er nog in te zitten. Ik denk dat ik een stukje maag hebben gezien. Nuja… niet nadenken. Het gewoon eruit snijden. De vis kon niet verser. Het was heerlijk.
De elektriciteit viel uit. Dit duurde tot de volgende morgen. We deden dus beroep op onze zaklampen. Dit gebeurt hier trouwens regelmatig. Ik heb ook sinds donderdag een Gambiaans nummer. Ik stuurde dit dus meteen door naar het thuisfront. Ze waren heel blij om eindelijk iets van me te horen.
Op vrijdag observeerde ik weer in level 1. Cara en Veerle gaven de voorbije week les in level 2 dus het was niet interessant om hen te observeren. Ik weet immers hoe ze in België lesgeven. Na de lessen volgde een meeting. De eerste meeting, sinds ik hier ben. Ik startte met enkele positieve punten en gaf hen enkele tips. Volgende week vrijdag zullen we samen zitten om een weekkalender te maken voor alle klassen. Kebba (het schoolhoofd) zal koken voor ons. Dat wordt leuk.
Na de meeting zaten we nog eventjes buiten te keuvelen. De broer van Mr. Prince, die christelijk is, ging met ons in discussie. Hij kon absoluut geen begrip opbrengen voor mensen die niet geloven in een bepaalde god. Hij kon evenmin begrip opbrengen voor hindoes of boeddhisten. Het was nogal een hevige discussie met veel wilde gebaren. Ik sloot af met de wijze woorden ‘God shows respect for everyone so we have to do the same’. Dit had ik beter veel sneller gezegd.
We hadden het leuke idee om pannenkoeken te maken. We gingen dus om eieren en melk (bloem, suiker en boter hadden we al in voorraad). Omdat we geen spatel hadden om de pannenkoeken om te draaien in de pan, gebruikten we flesopeners. Dit blijkt wel een goed alternatief te zijn. We aten ons buikje rond. Het smaakte enorm.
Zaterdag, independence day. De dag van de onafhankelijkheid van Gambia. We gingen naar Serrekunda, naar het independence stadium. Ik zag kinderen van de scouts. Ik herkende een stukje thuis hier in Gambia. Scouting is wel degelijk overal vertegenwoordigd. Yes! Vele verschillende scholen marcheerden voor de burgemeester van Serrekunda. Het was boeiend om naar te kijken. Al die verschillende kledij en al die verschillende mensen. Een moment om te onthouden.
In de namiddag waren we uitgenodigd door onze collega Aïcha. Er was een naamgevingfeest van het kindje van haar broer. Heel interessant. Het kindje was echt superschattig. Het was nog maar 7 dagen op de wereld. Ik kreeg het in mijn armen, ingeduffeld in een dekentje. We aten met onze handen uit dezelfde pot. Rijst met kip. Een beetje pikant maar wel lekker. Het was een belevenis om nog opnieuw te doen alleszins.
Ik heb het hier naar mijn zin.
Nog even een kanttekening voor mama, papa en Alexander. Het is hier heel moeilijk om te bellen. Ik kan geen sms’en sturen met mijn gsm (thuisnummer) want het komt op 1 of andere manier niet toe of pas veel later. Ik probeer met jullie te skypen, van zodra ik kan. Alles gaat hier goed met me. Aïcha zei me dat ik een Afrikaanse … eum… kont heb. Ik mag dus zeker in Afrika blijven. Zij zal wel voor me zorgen. Je ziet dus… ik heb het hier naar mijn zin.
