Zondag, weekend en dat betekent meteen ook uitslapen! Yes yes yes!
Vandaag werd meteen ook een ideale uitstapdag. We hadden er al over gehoord en gelezen maar we hadden het nog nooit van dichtbij gezien. De mangroves. Het stond vandaag bovenaan onze verlanglijst.
We reden richting Banjul en stapten halverwege de rit uit.
We stapten uit aan de oudste brug van Gambia. De brug doet nu nog dienst voor de recreatievissers. Een stevigere brug is ernaast gebouwd.
We onderhandelden over de prijs van de boottocht. We konden uiteindelijk 900 Dalasi van de prijs afdoen. We zijn inmiddels al goede onderhandelaars.
Het boottochtje was zalig. Het was puur genieten. We genoten van het zicht, de natuur, het verkoelende briesje en uiteindelijk ook het frisse water.
Halverwege het tochtje stopten we aan een zandbank om een verfrissende duik te nemen in het water.
Een kwartiertje na onze stop, kwam een boot met dikke toeristen ons vergezellen. We dachten eerst dat ze gewoon voorbij zouden varen. We wuifden dus naar de toeristen, om een beetje sociaal te doen. Toen keerde de boot zich om en stopte aan de zandbank.
Enkele dikke meneren van Wales, plonsden in het water. Ze begonnen te lachen met ons bootje. Ja, ons bootje was kleiner en nee er was niet zo veel eten of drank op ons kleine fijne mooie bootje. Dat hadden we dan ook helemaal niet nodig om te kunnen genieten.
Zij vonden blijkbaar van wel en ze lachten ons eigenlijk een beetje uit. De ene dikke meneer begon te vertellen dat hij 2 Gambiaanse vrouwen had en hij zag Suleyman (onze collega en goede vriend) als een bomster. Een bomster is eigenlijk een mannelijke prostituee.
Onze stuurmannen voelden dat we zo stilletjes aan wrevelig begonnen te worden. Die dikke toeristen die in hun grote boot kwamen aanvaren (ze roken naar bier en in hun dikke buiken zwommen volgens mij 100 inktvisringen). Ze hadden ons beledigd. Ze waren alles wat we verafschuwden aan die typische toeristen. Dit zijn die typetjes die naar een fancy hotel gaan en denken dat ze het echte Afrika gezien hebben. Dit zijn die typetjes die minties geven aan de kinderen omdat ze medelijden hebben met de arme stakkers. Dit zijn die typetjes die 10 potloden geven aan groep van 20 kinderen. Ik denk dat ik mijn punt wel duidelijk heb gemaakt. Ik vind het jammer dat er zon typetjes bestaan maar het zou maar saai zijn moesten alle mensen zijn zoals ons.
We voeren weg en lachten alsof we een bitter pil hadden geslikt.
We waren blij met de rust van de mangroves. We zagen de oesters aan de wortels van de mangrovestruiken. We zagen de dametjes die de oesters plukten (oister ladies). Zalig. We waren de dikke bierbuiken van die stommeriken niet vergeten maar we genoten van de rust die op ons afkwam.
Het was jammer dat er een einde kwam aan het zalige boottochtje. We keerden naar huis toe. Onderweg stopten we nog om enkele schoolspullen te kopen. Het huisje in de hoekenklas wordt stilletjes aan rijker en mooier.
Toen we thuiskwamen, konden we niet binnen (toch niet in het huisje van Cara, Veerle en Katrien). Katrien en Laura waren teruggekeerd van Senegal en hadden de sleutel van onze geheime verstopplaats (ik verklap jullie niet waar) meegenomen naar het strand.
Geen nood Suleyman zou ons leren hoe we de lekkere baobab juice konden maken. We begonnen al met de voorbereidingen. Ik had de sleutel van mijn huisje wél mee.
Toen Katrien en Laura thuis aankwamen deelden we onze ervaringen. Ondertussen maakten we verder de baobab juice.
Zondag was ook meteen de laatste avond van Laura. We moesten dus iets speciaals doen. We gingen (alweer) gaan eten. Deze keer aten we pizza.
Omdat het Laura haar laatste avond was, gingen we ook nog eens naar Sisless (de reggaeparty). Elke uitvlucht is goed genoeg om naar Sisless te gaan. Dit wordt een vaste wekelijkse uitstap. Yes!
Het was leuk.
Maandag 19 maart
Op maandag stond ik weer paraat om les te geven in de klas van Mr. Touray. De 45 kleuters waren gelukkig niet allemaal aanwezig. Ik had er vandaag maar 40.
Ik probeerde de revision (herhaling van de leerstof) zo boeiend mogelijk te maken. De kleuters vinden me leuker en leuker. Ik heb ze ook steeds meer mee. De betrokkenheid zit op een steeds hoger niveau. Ik probeerde de hoekenklas uit met de 40 schatten. Door het grote aantal werd dit moeilijker dan anders. Een klas met 40 kleuters is ook niet de meest ideale klas. Ik probeerde zo goed mogelijk te doen.
We kwamen op maandag ook te weten dat de paasvakantie toch later viel. Wat hadden we ook alweer gezegd meneer de directeur? De paasvakantie valt van 4 april t.e.m. 18 april.
Na school deed ik een dutje. Het deed me goed.
We kookten Afrikaans (chicken benechen) en ondanks alle olie, was het toch een lekkere maaltijd. Even een grappige gedachte die ik met jullie wil delen:
Telkens Cara kookt, is alles veel meer vloeibaar. Alles is omringd door olie. De kip, gebakken uitjes, rijst, ei zwemmen dan meestal in de olie.
Een beetje vet in de voeding is heel belangrijk. Het is hier, in Afrika, ook altijd heel koud dus Cara zorgt ervoor dat we allemaal een beschermlaagje aanmaken. Zo kunnen we ons lekker warm houden. Dankuwel Cara! Zonder jou zouden we hier allemaal kou lijden. Ja in Afrika is het immers altijd koud. Maar practice makes perfect!
Na het eten werd het tijd voor Laura om te vertrekken. We kenden haar slechts 10 dagen maar toch voelde het alsof we haar al veel langer kenden. Het verblijf met haar was heel leuk maar aan mooie verhaaltjes komt een einde (en een worstje heeft er 2). We stuurden haar naar de luchthaven.
Bye bye Laura! See you in Belgium!
Dinsdag 20 maart
Dinsdag gaf ik opnieuw les in de klas van Mr. Touray. Ik begin de namen van de kleuters zo beter en beter te kennen. Als er dus eentje weer een streek uithaalt (dit gebeurt meer in de klas van Mr. Touray dan in de klas van Matty), kan ik de kleine bengel bij zijn/ haar naam aanspreken.
Vandaag deed ik herhaling van de kleuren. Een ideale gelegenheid om te toveren dus. Ik veranderde het transparante water in gele, oranje, blauwe, groene, kleuren. De kleuters keken verbaasd toe. Het leven zit toch vol magische dingen hé.
Ik wil nog even Veerle bedanken voor de muziek van schrijfdans. Ik probeerde een schrijfdans uit in de klas. Dit bleek ideaal om de cirkel te herhalen. Ik probeerde het beste uit de revision te halen. Ik wilde Mr. Touray eens tonen dat je herhaling wel interessant en boeiend kunt maken. Het lukte goed. Ik had al betere lessen gehad maar ik was tevreden.
Na school besloten we de zandbak, de geometrische vormen, de kralenplanken, een laagje vernis te geven. Het was een hele klus en we bleven dus ook lang op school. We waren wel gemotiveerd want de nieuwe zandbak zou er na afloop stralend uitzien. De zandbak lieten we op de speelplaats staan. De zon zou het opdrogingproces sneller doen gaan.
Eenmaal thuis, beslisten wie wat zou halen op woensdag. Op donderdag stond er een afscheidsfeestje gepland. Dit moest en zou natuurlijk goed voorbereid worden. We wilden ons van onze beste kant laten zien. Bovendien wilden we de persoon in kwestie ook stevig verrassen. Onze collega en inmiddels goede vriend Suleyman zou het komende weekend vertrekken naar België om er zijn familie te zien.
We hadden de andere teachers al op de hoogte gebracht. Ze waren allemaal uitgenodigd maar het moest natuurlijk uiterst geheim blijven.
We dokterden het allemaal goed uit. Yolan zou spullen meebrengen van Bijilo Market. Katrien en Veerle zouden naar Serrekunda gaan (naar de supermarkt). Cara en ik zouden zorgen voor de drank en nog enkele spulletjes uit Senegambia.
Ons plan had een grote slaagkans. Yes!
Woensdag 21 maart
Vandaag, examendag. Jaja, ik keek er al helemaal naar uit. We zouden die kleuters eens het vuur aan de schenen leggen. Hahahaaaa!
Neen dus! Ik zag het helemaal NIET zitten. Ik zou vandaag gewoon maar mijn mening eventjes opzij moeten zetten. Ik zou een toneeltje opvoeren en acteren dat ik het allemaal fantastisch vond.
Ik nam de examens af. Het was mijn lesweek en als ik iets beloof om te doen dan doe ik dat ook. Ik had nog nooit eerder examens afgenomen dus ik luisterde naar de ervaringen van Mr. Touray. Hij wist immers hoe hij dit moest aanpakken.
Elk kind kwam naar mij toe. Ik moest ze 1 voor 1 ondervragen over een bepaald thema. Daarna was het de bedoeling dat ik hen een score gaf voor de geleverde prestaties. Dit vond ik vreselijk.
De leerkrachten van level 1 beseften wel al dat ze de examens niet schriftelijk konden doen omdat de kleuters van level 1 nog veel te jong waren, maar toch. Het idee om examens te moeten afnemen van kleuters, is belachelijk. Ik paste me aan.
1 deel van het examen bestond eruit om een tekening van een tomaat in te kleuren. Daar werd dan ook weer een score op gegeven.
Mijn emoties kon ik niet langer verbergen toen Mr. Touray me vertelde dat we al de tomaten nog mochten tekenen.
Ik vond het al veel te belachelijk dat alle kinderen moesten zitten te niksen terwijl ik hen 1 voor 1 ondervroeg maar dit vond ik er helemaal over.
Nu moest ik ook nog eens 40 tomaten tekenen. Mr. Touray liep gewoon rond in de klas. Ik vroeg hem mij te helpen en hij begon bomen te tekenen. Bomen?! Ik stond op ontploffen. Ik probeerde me toch kalm te houden en vroeg hem waarom hij ineens bomen begon te tekenen. Ja, dat is voor vrijdag natuurlijk. Voorbereiding is immers heel belangrijk.
Tjaaa, Charlot toch, dat je daar nog niet aan gedacht had! Voorbereidingen zijn o zo belangrijk! Of course! De voorbereiding van lessen, examens, is heel belangrijk maar dat doe je THUIS! Grrrr
En toen gebeurde het ik ontplofte. Ik zorgde er eerst voor dat alle kleuters een tomaat hadden en daarna ging ik naar buiten. Ik liep rusteloos rond en wist met mezelf geen blijf.
Ik ging naar Katrien en uitte mijn frustraties in mijn eigen taal. Dat luchtte enigszins een beetje op maar mijn frustraties gingen niet weg. Modou en Seedey waren op school en vroegen me wat er was. Ik vertelde me wat er dwars zat maar ze begrepen het natuurlijk niet ten volle.
Uiteindelijk stapte ik naar het schoolhoofd.
De frustraties vervaagden een klein beetje maar ze gingen die dag nooit echt weg.
Na de lessen werd er vergaderd. Ja een vergadering zou het allemaal wel oplossen natuurlijk. Mijn energie was weg en mijn participatie aan de vergadering was niet wat het anders zou zijn geweest.
Was het slim om te ontploffen? Wellicht niet maar het feit is dat je dit niet echt onder controle hebt.
Gelukkig kon ik me in de namiddag toespitsen op iets anders. We moesten het verrassingsfeestje voor Suleyman voorbereiden. We deden alle inkopen.
Cara en ik werden geholpen door enkele rastamannen. We waren aan het wandelen met 2 lege colabakken. Elke bak telde 24 lege flesjes. De mannen hadden medelijden met ons en hielpen. Het sleuren met bakken is immers iets voor echte mannen.
We hadden het moeilijk om hun hulp te aanvaarden maar deden het uiteindelijk toch maar. De ene rastaman droeg de bak op zijn dreadlocks. De andere man had kort haar.
We wilden hen op het einde iets aanbieden om te drinken maar ze weigerden dit en gingen weer weg. Dit hadden we niet verwacht. Ze hielpen ons zonder er iets voor in ruil te willen. Hoedje af.
Donderdag 22 maart
Donderdag, een nieuwe examendag. Ik besloot mijn verontschuldigingen aan te bieden aan Mr. Touray. Ik had mijn frustraties geuit en de laatste 15 minuten van de les op woensdag, was ik niet echt een grote hulp geweest. Ik haat het om onderdanig te moeten doen tegenover iemand maar ik troostte mezelf met het feit dat deze verontschuldiging ook een uiting was van respectvol omgaan met elkaar.
Ik kon nog steeds niet veel energie opbrengen om verder te gaan met de examens maar ik deed wat ik moest doen.
Op het einde van de schooldag, namen we (samen met de kinderen) afscheid van Suleyman. Alle leerkrachten moesten ook doen alsof ze hem voor de laatste keer zagen. Suleyman was er niet van op de hoogte dat alle teachers hem zouden opwachten in ons huis. Het werd emotioneel. We zongen, lachten en weenden.
Er werd nog even kort samen gezeten met de leerkrachten. We wisselden nog wat dingen uit voor zijn vertrek.
Cara en Suleyman trokken daarna naar Serrekunda. Suleyman had nog enkele dingen nodig voor zijn reis naar België. Cara was een uitstekende gids en tegelijk ook een perfect afleidingsmiddel.
Ondertussen in ons huisje
We hadden belegde broodjes voorzien. Dit is iets heel eenvoudig en tegelijk o zo lekker. We toonden de leerkrachten hoe ze hun eigen broodje konden maken. Het deed ons beseffen dat we dit eigenlijk al een eind niet meer hadden gegeten. Zon belegd broodje smaakte ons weer.
De leerkrachten vonden het ook lekker.
We schreven een afscheidsbrief en lachten er wat op los. Mr. Prince (onze christelijke collega), de enige die alcohol mag drinken van het lerarenkorps, dronk onze flesjes bier uit. Hijzelf noemde het bier democracy. Hij vertelde ook trots dat hij het gewoon was om democracy te drinken. Ik citeer: I drink this like water. Wel, succes hiermee.
Wij, als Belgische bierspecialisten, weten immers al lang dat je bier niet moet drinken zoals je water drinkt. We lieten hem toch begaan.
We kennen Mr. Prince nu al eventjes en we weten dat we niet moeten ingaan tegen zijn ideeën. Als je dit toch doet, weet je dat er meteen een hele verdediging aankomt. Als je dit dus kunt vermijden (omdat discussiëren over bier nutteloos is), is dit zeker aangeraden.
En dan the moment of the surprise Suleyman was op weg naar ons huisje. We wisten onze sporen uit. We verstopten ons in ons huisje. Af en toe piepten we door het venster naar buiten. Hij zou nu ieder moment kunnen binnenstappen.
Het was grappig en best wel spannend. Het moment dat Suleyman de poort binnenstapt, gaat de telefoon van Mrs. Colley af. Gelukkig was ze er snel bij om hem uit te zetten. De spanning steeg.
Hij komt dichter. Hij is zich er niet bewust van dat er een volledig lerarenkorps verstopt zit in ons huis. Hihi.
En dan spanning wordt opgebouwd
SURPRISE!!!!!!!!!!!
Suleyman schrok zich een bult. Hij was verrast.
Onze opzet was geslaagd. Yes!
De leerkrachten zongen kinderliedjes.
Dit zal nu misschien wat bizar overkomen als je dit leest. Volwassen mensen die kinderliedjes zingen. Het paste op dat moment wel perfect. De kinderliedjes worden wekelijks, soms zelfs dagelijks gezongen. Elke leerkracht kent ze en het is al lang geen onwetendheid meer dat samen zingen een band schept.
Het was alweer een emotioneel moment maar het was er tegelijk 1 vol vreugde. Iedereen was gelukkig.
We sloten dit moment af met een Belgisch gerecht. De leerkrachten kregen kip en frieten uit puntzakjes.
Ik had ook baobab juice gemaakt. Ik moet echter nog een beetje oefenen want de juice was veel te dik. Maar practice makes perfect. De leerkrachten vonden het overigens wel lekker.
Op het einde werden enkele fotos genomen en wuifden we de teachers uit.
Mr. Prince had iets te veel democracy (bier) op en werd dus ondersteund door Kebba en Mr. Touray. Natuurlijk moesten we hier allemaal om lachen.
We kropen doodop ons bed in. Het was een vermoeiende maar zeer leuke namiddag.
Vrijdag 23 maart
Vrijdag de examens waren gedaan. Yes! Ik raapte mijn moed weer bijeen en zorgde dat de kinderen iets leuks konden doen in de klas.
Ik vond ook een nieuw leuk tussendoortje. De betrokkenheid zat op het hoogste niveau.
Het ging als volgt:
Ik riep telkens een emotie en de kinderen moesten de emotie uitbeelden. Ik deed dit natuurlijk ook. De emoties bestonden uit happy, angry and sad. Ik probeerde ook te variëren in het uitbeelden van de emotie. De ene keer stampten de kleuters kwaad met hun voet op de grond. De andere keer kruisten ze kwaad hun armen op hun buik. Nog een andere keer mochten ze met gebalde vuisten in de lucht slaan. Dit was een prachtig tussendoortje.
Het was enorm schattig om de kleuters allemaal te zien stralen bij de emotie happy. Toen ze allemaal kwaad keken, moest ik me ferm inhouden om niet in lachen uit te barsten. Ze waren goddelijk. Ze waren schattig. Ze waren fantastisch. Ze waren weer kleuter. Yes!
Na de les volgde een vergadering. We zaten samen om te brainstormen over een gemeenschappelijk thema. We hadden vooraf al iets bedacht. Zo konden we de brainstorm een beetje sturen. Ons nieuwe thema zou centraal staan rond de voedingsdriehoek. Het zou een gezonde en interessante week worden. We keken ernaar uit.
We gingen van de school rechtstreeks naar het strand. We vonden dat we het verdiend hadden.
Alle frustraties spoelden we van ons af. We keuvelden, lachten, rustten, ontspanden en genoten van de natuur.
Het is af en toe eens nodig om je batterij weer op te laden. Een namiddagje zee was dus perfect.
Na de zee trok ik weer naar school. Ik zou er skypen met mijn ouders. Ik vergeet hier altijd om iets te laten horen van mezelf. Deze keer stond het vast. Ik zou en moest skypen met het thuisfront. Er moesten immers ook enkele praktische dingen besproken worden.
Met volle hoop startte ik de computer op. Ik heb minstens 3 kwartier geprobeerd om internetconnectie te krijgen. Het lukte maar niet.
Als je dan ineens een berichtje krijgt met de zin Is het nog vanavond dat je zal skypen?, ja dan is dat natuurlijk nog meer frustrerend. Ik kwam dan ook nog te weten dat er enkele vrienden naast mijn ouders en broer zaten te wachten tot ik op skype kwam. De nood om internetverbinding te krijgen, werd natuurlijk steeds groter.
Uiteindelijk lukte het. Ik zag mijn broertje, mama, papa, Stephanie en Alexander. Ik kon eventjes geen klank meer uitbrengen want ik was veel te blij dat het internet eindelijk werkte.
We praatten wat bij en na een anderhalf uur keerde ik weer naar mijn huisje (in The Gambia).
Het was al donker en de nachtwaker van de school vond het veiliger als hij met me meewandelde. Eenmaal thuis trof ik 4 lege magen aan.
Mijn huisgenoten hadden een lange tijd moeten wachten op mij en we trokken dus naar Senegambia om er iets te eten.
We bestelden chicken yassa en kregen iets helemaal anders. Het niet omdat we blank zijn (en dus niet Afrikaans) dat we achterlijk zijn. De kok dacht hier blijkbaar anders over en hij schotelde ons iets voor dat in de verste verte niet eens in de buurt kwam van chicken yassa. Toen we er hem mee confronteerden, wilde hij eerst wegkomen met een belachelijke smoes. Wij trapten er niet in. We zijn hier nu al eventjes in Gambia en weten heus wel wat een Afrikaans gerecht is en wat niet. We waren een beetje teleurgesteld.
We sloten de avond af met een uitstapje naar Sissles, de reggaeparty. Zoals al eerder verteld, is de reggaeparty zo stilletjes aan een vaste afspraak geworden in onze wekelijkse agenda.
Zaterdag 24 maart
Zaterdag= weekend= uitslapen.
Zaterdagvoormiddag is ook ideaal om te werken voor school. Dit werd dan ook gedaan.
Ik ging langs bij de toeristendienst om een verblijfsstempel. Ik kan hier nu blijven t.e.m. 30 mei, als ik dit wil. Jammer genoeg vertrek ik op 11 mei, richting België.
Gelukkig moet ik daar nu nog even niet aan denken.
In de namiddag wilden we de kindjes van Modou meenemen naar het strand. We hadden dit al op voorhand aangekondigd. We keken er al naar uit.
We wachtten en wachtten en wachtten. De kinderen waren niet thuis. Achteraf kwamen we te weten dat ze op bezoek waren bij hun grootmoeder.
We besloten dus maar om te vertrekken zonder hen. Heel spijtig.
s Avonds hadden we bezoek. Enkele studenten van The Swallow (een andere school gesteund door het westen) kwamen eten. We maakten chicken domoda (kip met pindanotensaus) en baobab juice voor hen. Ik word trouwens steeds beter in het maken van baobab juice.
Het was een gezellige avond en sloten af met een drankje.
Zondag, de dag begon met uitslapen. Dit voelde zalig. Het weekend is daar trouwens ideaal voor, zoals we wel weten.
Het voelde ook een beetje raar om iemand in mijn bed te hebben. Sinds ik hier ben, sliep ik meestal alleen. Sinds Laura (de vriendin van Katrien) hier is, slaapt Yolan bij mij. Het bed is wel groot genoeg hoor maar toch. Als je slaapwandelt, snurkt, verhalen vertelt, enz. tijdens je nachtelijke rust, tja het wordt meteen opgemerkt hé.
Na het ontbijt vond ik het nodig om mijn laken te wassen. Nee, ik was niet elke dag maar er is niets zo leuk als de geur van vers gewassen lakens. Bovendien droogt alles hier heel snel door de zon.
Het wordt dus (bijna) een plezier om je wasje te doen. Het zal nu ook weer nooit echt mijn favoriete bezigheid worden. Laat ik hierin duidelijk zijn (mama en papa).
Zondagmorgen, een morgen om wat te werken voor school. Ja, het blijft natuurlijk nog altijd een stage dus er moet gewerkt worden.
Ik ben hier nu al een maand en dit betekent een nieuwe stempel in het boekje van mijn internationaal paspoort. Het kostenplaatje bedroeg 500 Dalasi, wat evenveel is als 12,5 euro. Ik kreeg een nieuwe stempel en merkte meteen dat de mensen van de toerismedienst heel moeilijk af te wimpelen waren. Ze vroegen ons enkele malen onze naam (terwijl ze ook simpelweg op ons paspoort konden kijken). Ze maakten van de gelegenheid gebruik om ook in onze plaats te beslissen hoeveel vrienden we nodig hadden. Enkele zinnen die de revue passeerden:
Do you have a boyfriend?
You can always use another one.
You dont have a Gambian boyfriend yet?
You can have both.
Eenmaal we ze eindelijk konden afwimpelen, stapten we richting het wisselkantoor. Af en toe moet er wat geld gewisseld worden.
Ik doe dit absoluut niet graag. Het confronteert me telkens weer met hoe rijk het westen is. 100 euro is voor de meeste westerlingen geen supergroot bedrag maar we kunnen hier wel 1 Gambiaan van 4 maanden loon mee voorzien (gemiddeld). Het is natuurlijk ook afhankelijk van welke functie de persoon in kwestie heeft.
We brachten een bezoekje aan het strand. We genoten van de frisse golven, die overigens heel krachtig waren. Een golfke om een surfke op te doen. Ideaal toch? Er waren jammergenoeg geen surfplanken aanwezig.
De namiddag aan het strand was heerlijk, zalig en verfrissend. We keken in de nieuwe magazines die Laura meebracht vanuit België. Na een maand is het wel leuk om eens wat Belgische roddels te lezen. Het deed me meteen ook beseffen dat ik helemaal niet meer op de hoogte ben van de Belgische actualiteit. Het is nu ook weer niet dat ik de strik en de woorden van Elio mis maar het zal weer aanpassen worden in België.
Na het strandbezoek gingen we naar de Ali Baba. Dit is een plaats waar je iets kunt eten, drinken en (tegen de avond) een danske kunt doen. We ontmoetten de zoon van de baas. Hij deed bijzonder arrogant. Hij snauwde naar zijn personeel en liet duidelijk voelen dat er moest gewerkt worden. Hij vertelde ons dat je niets kon aanvangen met de Gambianen. Het zijn, volgens hem, geen harde werkers die constant moeten gecontroleerd worden.
Hij schepte op dat hij elke dag whisky dronk en 2,5 pakjes sigaretten oprookte. De whisky leek overigens op pipi. Dat zegt volgens mij al veel over de kwaliteit van de whisky. Hij liet ons ook parmantig weten dat hij elke nacht maar 3 uren slaapt. Moesten we van niet beter weten, zouden we bijna gaan denken dat de Libanezen een enorm arrogant volkje is.
De zoon van de big boss liet een kelner een groot stuk cake kopen. Dit deed hij weer met dezelfde gebiedende en afsnauwende toon als eerst. We hadden allemaal wel zin in cake maar we lieten de cake voor wat hij was. Hij mocht zijn cake, voor mijn part, zelf opeten.
We kwamen terug in ons huisje en we genoten van een gezonde reep chocolade. Jaja je hoort het goed een GEZONDE reep chocolade. Chocolade is immers gezond als je er niet te veel van eet (met dank aan Laura). De arrogante Libanees waren we op slag vergeten.
s Avonds kozen we ervoor om uit te eten. Na lang rondwandelen, besloten we om te gaan eten naar een (jawel, je hoort het goed) Libanees restaurant. Er zijn in Senegambia (de toeristenbuurt van Gambia) een drie- à viertal Libanese restaurants. We besloten de Libanezen nog een kans te geven.
Hier hadden we goed aan gedaan want in dit restaurant was de gastvriendelijkheid (zonder overdrijven) uitmuntend. De chef, en tegelijk ook de big boss, verwelkomde ons letterlijk met open armen. We werden op onze wenken bediend.
Ik had hier wel wat moeite mee. Ik voelde me te toeristisch en westers op deze manier. De bediening was super maar het voelde heel onwennig.
De neef van Suleyman (die daar werkt) vertelde ons trots wat hij had geleerd in de Nederlandse les. Hij was trots maar bleef bescheiden. Best wel schattig om te zien.
De maaltijd was heerlijk.
Ons diner werd afgesloten met een waterpijp. Dit deed me weer eventjes denken aan mijn allerliefste broertje (laat dit een hint zijn voor als ik weer thuis kom, hihi).
Het leek ons ideaal om de avond af te sluiten met een reggaeparty. We moesten en zouden het ook tonen aan Laura, onze gaste.
Onze eerste danspasjes waren nog maar net gezet en de elektriciteit viel uit. Lap! Hiervoor danken wij de grote, prachtige en luxueuze hotels in Senegambia.
Na een kwartiertje van stilte en gebabbel, klonk de muziek weer door de speakers. Laura! This is what we were talking about! Enjoy!
Maandag 12 maart
Maandag was het vroeg dag. Het was een bijzonder kort weekend. Op zaterdag was er immers die Marching Pass.
De leerkrachten vertelden ons dat we zeker op tijd aanwezig moesten zijn op school. We deden dit dan ook. Het was ook een speciale maandag. Common Welth stond gepland in onze agendas.
Common Welth is een dag waarop alle kinderen in traditionele kledij naar school komen. De kinderen tonen, via hun kledij, bij welke stam ze horen. Er wordt rondgestapt in het dorp en er worden kleine donaties gevraagd om de school te sponsoren. Het geheel wordt ondersteund door het opzwepende ritme van de Afrikaanse drums. De kinderen brengen ook allemaal iets mee om te eten. Het voedsel is ook typisch Afrikaans.
We waren benieuwd.
Eenmaal op school toegekomen, merkten we dat er slechts 1 iemand op school was. Een voorbeeldige kleuter zat er te wachten op de speelplaats. De leerkrachten waren nergens te bespeuren.
Geleidelijk aan begonnen de kinderen (en de leerkrachten) toe te stromen.
Het voedsel werd in de klassen gezet. Elk kind kreeg een ballon om mee te spelen. Het was leuk om hen zo te zien stralen. Ik leerde sommige kleuters op een andere manier kennen. Ze bloeiden open. De kinderen mochten spelen! Ik werd er helemaal gelukkig van.
Na een tijdje maakten we ons klaar om de wandeling aan te vangen. We sorteerden de kleuters in een stoet. De drums deden hun werk en we begonnen te stappen.
We zongen, dansten, lachten, . Alle mensen kwamen nieuwsgierig de straat op. Ze klapten, zongen, lachten, mee met ons.
We gingen overal rond. Ik stond ervan versteld hoe groot Kerr Sering is. Het optochtje duurde steeds langer en langer. De jongste kleuters begonnen moe te worden. Het zweet parelde op hun gezichtjes. De tocht leek eindeloos te duren. Op één of andere manier dachten de leerkrachten nog niet genoeg geld verzameld te hebben dus er werd stevig doorgestapt. De zon toonde zich weer van zijn sterkste kant. Het werd dus ook steeds warmer.
De 40 jaren in de woestijn (verwijzing naar de Bijbel) moeten zwaar zijn geweest. Als je alles van de Bijbel letterlijk zou nemen, dan moet die crew van Mozes er ene geweest zijn met een ijzeren gestel.
Uiteindelijk kwam er een einde aan de uitputtende optocht. Voor ons was het lastig maar ik was eerder bezorgd om de kleuters. Die korte beentjes moeten een dubbele afstand afleggen en hun lichaampjes drogen ook sneller uit.
Maar aan alles komt er een einde (en een worstje heeft er twee). We kwamen toe op school. De kinderen namen plaats in de klassen en begonnen te eten.
Wij, als leerkrachten, gingen rond en mochten overal willekeurig mee-eten. Dit was toch een beetje raar. Toch zeker in het begin. Ik had het gevoel dat ik eten stal van de kinderen. Ik at dan ook maar enkel een hapje mee met de kinderen die zeker genoeg eten hadden.
Ik at mijn buikje toch niet helemaal rond. De andere teachers (niet mijn medestudenten) deden dit wel. Cara, Veerle, Yolan en Katrien vonden dit even bizar als mezelf. Het voelde gewoon niet ok.
Op de school is een grote knuffelleeuw aanwezig. De kinderen merkten hem op en begonnen wild aan hem te trekken. Ik besloot de leeuw op te bergen in de lerarenkamer. Kebba, het schoolhoofd, was daar aan het praten met enkele andere collegas. Ik besloot dus om een klein grapje uit te proberen. Ik sloop stilletjes achter hem aan en liet de grote leeuw achter zijn schouder piepen. Hij keek over zijn schouder en schrok zich bijna een ongelukkig. Hij schrok zodanig dat hij het op een lopen zette. Enkele anderen waren hier ook getuige van. Het geweten van ons schoolhoofd is blijkbaar niet helemaal in orde. Hoe kan je het nu op een lopen zetten van een teddybeer? Hahaha. Ik lig nog steeds in een deuk als ik eraan terugdenk. Het was enorm grappig.
Eenmaal thuisgekomen, haalde ik eindelijk mijn vlechten uit mijn haren. Ik kreeg hiervoor hulp van Laura. Ik leek op een popdiva met Afrikaanse roots. Jaja, je hoort het goed ik leek op Beyonce! Ofja, mijn haren leken op die van Beyonce.
De kapsels lieten ons meteen toe om te fantaseren. Cara wilde mij dus schilderen in een leeuw. Er is niets mis met af en toe eens het kind in jezelf naar boven te laten komen. Ik werd geschminkt in een prachtige leeuw en poseerde gewillig voor de foto. Een leeuw met een carrière als fotomodel. Check!
Op het einde van de dag werd er nog een beetje gewerkt voor school. We mogen ons dan af en toe eens gedragen als kind maar op het einde van de dag blijven we nog altijd crazy adults met verplichtingen.
Dinsdag 13 maart
Na de Common Welth kregen we een dagje vrijaf. Dit dagje leek ons ideaal om een uitstap te doen. We wachtten op de mentor van Yolan. We hadden hem vooraf gezegd dat hij zeker op tijd moest zijn. Hij volgde onze wensen op en kwam zelfs voor tijd naar ons huis.
We reden richting Banjul. Daar moesten we de ferry nemen naar de Noordelijke kant van The Gambia. Ik hoopte vurig om niet zeeziek te worden. Mijn wensen werden vervuld.
We genoten van het zeebriesje tijdens de boottocht.
De tocht duurde maar liefst 2 uren en een half. Dit is belachelijk lang voor zon korte afstand. We zagen duidelijk de overkant van Gambia maar we leken maar niet dichterbij te komen.
We zagen enkele prauwen vlot de overkant bereiken. Zij deden misschien hoogstens een halfuurtje over dezelfde afstand. Frustrerend.
We werden aan de overkant verwelkomd als echte toeristen. Bah! Ze vroegen ons potloden, beeldjes, minties, te kopen voor een goede prijs. Ze vroegen natuurlijk belachelijk veel geld voor de goederen. Wij voelen onszelf al lang niet meer als toeristen maar we schijnen steeds weer te vergeten dat we er nog altijd uitzien als toeristen. Jammer genoeg kunnen we onze huidskleur niet zomaar eventjes veranderen.
We namen een taxi en aten er onze lunch op. We zagen een heel ander deel van Gambia. We reden kleine dorpjes en mooie natuur voorbij. Gambia is een groen land door the Gambia River.
Na een lange rit bereikten we het doel van onze uitstap. We wilden immers het slaveneiland bezoeken. Na lang onderhandelen, kwamen we een prijs overeen. We kregen een uitleg van een gids. Tijdens de uitleg kwam een toeristenjeep toe. De kinderen van het dorp renden naar de jeep en de toeristen begonnen ijverig minties (muntjes) uit te delen. Cara kon zich niet meer concentreren op hetgeen de gids vertelde. Ze vond dit afschuwelijk. Als Cara niet akkoord is met iets dan kan je dat ook heel snel van haar gezicht aflezen. We keuren het uitdelen van minties allemaal af maar wij kunnen dit beter verbergen.
Na de uitleg namen we een bootje richting het James Fort Island. De mintie-toeristen zaten op hetzelfde bootje. Grrr. We keken de andere kant uit. Een beetje sociaal doen zeker? Tsss. Mooi niet.
Op het bootje werden we vergezeld van een echte Afrikaanse drummer. Hij zong allerlei liedjes die op het eerste moment ook echt Afrikaans leken. We zijn ook niet meer zo naïef en met de hulp van onze eigen tolks (Ebrima en Suleyman) en collegas hadden we al snel door dat de muziek maar een improvisatie van het moment was. De liedjes gingen over eum helemaal niets eigenlijk. De drummer begon met hese stem ook ineens Waka Waka te zingen. Hij was dus alles behalve een muzikaal wonder. Belachelijk.
Het slaveneiland is een behoorlijk toeristische plek dus we namen het er maar bij. De idee dat we hier het echte Gambia zouden ontmoeten, hadden we al van ons afgezet.
Plots viel het bootje stil. Ik kan niet uitmaken of dit ook zon toeristische stunt was. Was het een part of the act of was het echt? Anyway we werden gered door een ander bootje dat ons voorttrok richting het eiland.
Toen we op het eiland aankwamen, ging Cara de confrontatie aan met de toeristen. Ze vroeg hen waarom ze minties gaven. De toeristen waren redelijk meegaand. Cara kon uitleggen waarom het geven van snoep niet goed is voor de kinderen. De toeristen hadden er niet eens bij stilgestaan dat de kinderen hier niet zo snel naar de tandarts kunnen gaan als in België of de rest van Europa.
Eenmaal dit was uitgeklaard, was het makkelijker om weer naar de gids te luisteren.
We verkenden de rest van het eilandje. De gids toonde ons de ruïnes waar de slaven werden op elkaar gepropt. Ik werd er klein van. 40 volwassen mannen die het slechts met een 5tal vierkante meter moesten stellen. Het hoofddoel was het zwakker maken van de slaven om ze dan te verschepen naar Amerika. Als je verzwakt bent, heb je meestal ook geen energie om onderweg te zorgen voor oproer. Vreselijk.
De mensen die stierven, werden aan de rand van het eiland gelegd. Het water kon zo de lichamen meevoeren.
Het eiland onderging de tand des tijd en is gehalveerd sinds toen. Een maquette toonde aan hoe het fort er in het begin uitzag. Op die manier konden we ons een beeld vormen van de vroegere omvang.
Na het eilandbezoek trokken we weer richting het vasteland. Het viel trouwens meer en meer op hoe onzeker Ebrima en Suleyman waren. De 2 mannen kunnen immers niet zwemmen. Suleyman kwam duidelijk uit voor zijn angst. Ebrima lachte het weg en deed zich dan ook stoerder voor dan hij was. We konden onze 2 vrienden niet geruststellen met het feit dat we hen wel zouden redden als ze overboord zouden kieperen. Ze waren blij als ze voet aan wal konden zetten.
We bezochten nog het bescheiden museum en trokken richting huiswaarts.
Deze keer zouden we de oversteek wagen met een prauw. Suleyman en Ebrima waren in het begin wat weigerachtig. Zon prauw is veel minder veilig dan een ferry. We konden hen toch overtuigen.
Dat was een hele belevenis.
Een prauw meert niet helemaal aan op het strand want als het bootje weer terug moet, zou de motor blijven steken in het zand. Als je dan uit het bootje stapt, ben je natuurlijk helemaal nat. Hier hebben de Gambianen een hele eenvoudige oplossing voor gevonden. Eenmaal je een bootje wil nemen, vraag je een stoere Gambiaan om je op te tillen en naar de prauw te dragen. Op die manier worden je broek en schoenen niet nat. Daar vragen ze dan natuurlijk een beetje geld voor. Als je dan aankomt aan de overkant, staan er weer een bende bereidwillige mannen klaar om je te dragen tot op het strand.
Van het moment we dus zon bootje wilden nemen, werden we tegemoet gelopen door een bende natte mannen (zij moeten zich immers nat maken om hun passagiers droog te houden). Ze wilden ons allemaal dragen in ruil voor wat geld.
Ik weigerde dit en probeerde hen vriendelijk uit te leggen dat ik mijn plan wel zou trekken. Het enige wat nat zou worden, was mijn broek. Dat is dus geen probleem. Plots voelde ik een hoofd tussen mijn benen. Er had dus al iemand de eerste stap gezet om mij op te tillen.
Ik besloot om weg te lopen. Het werd me een beetje te druk. Ze moesten me met rust laten. Ik snelde dus richting de zee. Ik stapte door het water naar de boot. De prauw zat bijna helemaal vol. We propten ons er nog bij. Er waren geen reddingsvesten meer maar voor ons was dit geen zon groot probleem. Wij konden zwemmen. Ebrima en Suleyman echter, voelden zich minder veilig. We zaten met onze voeten maar een haar verwijderd van de motor. Ik kreeg de hele tijd de kont van de stuurman tegen mijn voorkant. Het was eum gezellig en (zoals eerder al vermeld) een heuse belevenis.
Het spelletje begon weer van voor af aan, toen we aankwamen aan de overkant. Ik liet mijn voeten nog maar net bengelen over de rand van de boot, of ze werden al vastgegrepen door 4 verschillende handen. Ik verdedigde me dapper en sprong het water in, mijn rugzak boven mijn hoofd.
Veerle had minder geluk en ze trokken haar het water in. Haar handtas was nat en fototoestel kapot. Dit is meteen al het tweede fototoestel dat sneuvelt in The Gambia. Spijtige zaak.
Uiteindelijk kan ik jullie mededelen dat alles in orde is. We konden er achteraf wel om lachen. Als je dus eventjes niet weet wat gedaan dan mag je hier altijd eens een prauw nemen. Spektakel verzekerd!
Ik was overigens alweer blij verrast dat ik niet zeeziek werd. Ik genoot zelfs enorm van het boottochtje. De wind door je haren, met je ene hand het water strelend, de ondergaande zon, het was bijna romantisch.
Thuis werd een snelle maaltijd in elkaar geflanst.
Dat was me het dagje wel.
Woensdag 14 maart
Woensdag werd een geslaagde dag. Ik gaf les in level 1 in de klas van Matty (Mrs. Stevens). Voor de break liet ik de kinderen spelen in de holistic room (hoekenklas). Ik zag de kinderen stralen. Gedurende de rest van de schooldag doorspekte ik mijn lessen met serieus wat humor. De kinderen waren betrokken en volgden mijn les vol overgave. Heel mooi om te zien.
Het thema shapes (geometrische vormen) was niet om over naar huis te schrijven (oeps, nu ben ik het toch aan het doen) maar ik probeerde er het maximum uit te halen.
Het geven van het thema kan ook op een leuke manier. Dit wilde ik mijn mentor laten zien.
Ik had ook verschillende vormen in de klas verstopt. De kinderen mochten ze zoeken en tegelijk probeerden we ze te benoemen.
Het is hier altijd wel een uitdaging om boeiend les te blijven geven. Typische kleuterthemas als prinsen en prinsessen, piraten, de brandweer, zijn er hier niet rijk gezaaid maar het feit dat ze al in themas werken, is een pluspunt.
Na school, trokken we richting the carpenter (de timmerman). Mijn eerste idee was we zullen daar toekomen en we zullen weer allerlei dingen moeten bespreken van hoe we onze zandbak willen. De verrassing was groot toen ik de zandbak zag staan. Hij was prachtig, fenomenaal, subliem, fantastisch, enz.! Ik was in mijn nopjes. Het andere materiaal dat we hadden aangevraagd, lag daar ook op ons te wachten. Perfect! We waren heel enthousiast. Deze dag kon voor mij alvast niet meer stuk. Het verbaast me trouwens telkens opnieuw hoe blij ik kan zijn met heel kleine dingen.
Het schoolhoofd en de carpenter droegen de zandtafel naar de school. Katrien, Laura en ik volgden en droegen de rest. Ik kan er nog eventjes bij vermelden dat de timmerman (een jonge kerel van 24) heel mooi gespierd was. Was het dus toeval dat we hem lieten vooraan wandelen? I dont know. We gaven onze ogen de kost.
We maakten die avond chicken domoda, een typisch Afrikaans gerecht. We worden hier steeds beter in en jawel we aten (of course) met onze handen. Enkel jammer van de gevoelige vingertopjes (door de was).
Donderdag 15 maart
De kwaliteit van mijn lessen was iets minder goed maar desondanks was ik wel behoorlijk tevreden over het resultaat. Ik probeerde een tafelpoppenspel te doen met de geometrische figuren. De kinderen vonden het beetje verwarrend maar het was zeker het proberen waard. Wat zouden de kinderen vinden van pictionary? Er was maar 1 manier om dit te achterhalen. De kinderen begonnen meteen te roepen wat het was. Jammer genoeg was dit in de lokale taal en kon ik niet achterhalen wie wat had gezegd. Ik kreeg hier wel wat hulp van mijn mentor.
Een uitgebreide reflectie volgde natuurlijk en het blijft (ook hier) belangrijk om iets te doen met je ervaringen. Dit was even een kleine noot voor mijn medestudenten, in Belgium. Er wordt hier dus ook gewerkt.
Na schooltijd trokken we huiswaarts. We konden de drums al van ver horen. Als we binnenkwamen door onze poort, stonden overal stoelen met Afrikaanse vrouwen. De trouw van een sister van Mariama (the lady of the house) werd gevierd.
Ik heb nu nog steeds niet achterhaald in hoeverre die sister ook een echte zus is. De mensen zijn hier altijd allemaal brothers en sisters van elkaar. Een beste vriend is dus een brother. Een echte broer is ook een brother. Iemand die in je compount leeft, is ook een brother. De zoon van een vriend, is (jaja) ook een brother. Een neef is ook een brother. Nu ik denk dat ik nu wel mijn punt heb duidelijk gemaakt.
Iedereen is hier blijkbaar 1 grote familie. Als je dus verliefd wordt op een brother (of sister) wordt het natuurlijk wel belangrijk dat je de juiste brother uitkiest.
Om weer terug te komen bij the wedding Mariama (the lady of the house) vroeg me ineens (nogal abrupt) om mijn huis open te maken. Dit deed zijn niet op een vriendelijke toon maar eerder als volgt: Open your house! We need it to put the food there!. Geen aub, geen dankuwel, geen is het mogelijk dat . En ik die dacht dat ze in België soms nogal scherp uit de hoek konden komen.
Er werd gegeten, gedronken en gedanst. Om nu eventjes op te scheppen over mezelf Im the best! Een dikke tante nodigde ons (de bleekscheten) uit om met hen te dansen. Ze zouden eens goed kunnen lachen dan. De tante (die overigens ook meteen dé roddeltante bij uitstek leek) daagde ons uit. Ze lachte uitdagend naar ons. Alle vrouwen vonden haar grappig en ze zaten al allemaal klaar om eens goed te kunnen lachen.
Ik liet hen lachen uit verwondering. Haha! Ik had hen omvergeblazen van verwondering. Ik kreeg reacties als you can dance, girl!. Mijn ego groeit hier steeds weer. Nu als ik in België ineens Afrikaans begin te dansen, verklaart iedereen me gek. Hier is het perfect normaal. Yes!
De tante had me uitgedaagd voor een dancebattle en ik had haar meteen een koekje van eigen deeg gegeven. Blanken kunnen dus wel schudden met hun achterwerk.
Het feest in onze tuin was nog maar een deel van het grotere feest. Ineens trok iedereen naar Bakote om daar het feest verder te vieren. Wij gingen ook een kijkje nemen en sprongen in de kofferbak van Modou. We zagen Mrs. Colley (leerkracht level 2). Ze was heel mooi opgemaakt. Ze begroette ons vrolijk.
Toen ik weer thuiskwam, trof ik mijn huis aan vol plak. Mijn voeten bleven bijna aan de grond kleven. Alles was vettig en smerig. Ze hadden het eten verdeeld in mijn huisje. Er lag rijst nog wat rijst, munt, messen, .
Al goed dat ik mijn ondergoed niet had laten liggen of ze hadden hun mond eraan afgekuist.
Vrijdag 16 maart
Vandaag trokken Katrien en Laura naar Senegal. Laura is hier maar voor 10 dagen en Katrien wilde ze zoveel mogelijk laten zien van de omgeving.
Op school liet ik de kinderen creatief zijn met verf. Laura had vingerverf meegebracht en het was eens leuk om weer met dit materiaal te werken. In België is er verf in overvloed. Iedere kleuterklas heeft op zijn minst al de primaire kleuren staan. In Gambia is dit geen vanzelfsprekendheid. Ik was dus heel blij met de basiskleuren. Ze hebben hier wel verf maar het is geen kindvriendelijke verf. Ik liet de kinderen kennismaken met het prachtige spul. Ze vonden het leuk. Er hing overal verf. Sommigen hadden plots een gele pluk haar, een blauwe pukkel en rode vingernagels. Best wel grappig.
Na school hadden we een workshop gepland. De leerkrachten hebben hier nog nooit over de term brainstormen gehoord, terwijl dit 1 van de belangrijkste dingen is als je een thema wilt uitwerken. We besloten dus onze kennis door te geven aan hen. We probeerden het nut van een brainstorm uit te leggen en testten een brainstorm uit rond het thema hospital. Er kwamen veel bruikbare ideeën uit de bus. Het hoofdprobleem is hier vooral dat de leerkrachten vanuit hun opleiding niet bijgebracht zijn hoe ze op een boeiende, interactieve en gedifferentieerde manier de kinderen moeten onderwijzen. Ik denk dat er dus meer moet geïnvesteerd worden in de opleiding van de leerkrachten. Daar kunnen wij, als studenten, niets aan veranderen natuurlijk.
Het ontmoedigende nieuws volgde aan het einde van de workshop. Ik had al een thema voor de week nadien. Het zou perfect worden. Het thema water spookte nu al een tweetal dagen door mijn hoofd. Ik zag het helemaal zitten.
En dan nu het slechte nieuws volgende week revision (herhaling van de geziene leerstof) en exam. EXAM!? REVISION?! Dat er herhaling van de leerstof is, vond ik in principe nog geen zon ramp maar EXAM???!!! Examens voor kleuters?! Hoe is dit toch in hemelsnaam mogelijk?!
Ik wond me er enorm over op. Had ik dit wel goed gehoord? Examens voor kleuters? Jeetje zeg!
Ze zagen mijn frustraties. Ik had eenmaal heel veel moeite om het te verbergen. Ik zal zelfs nog meer zeggen ik deed niet echt de moeite om het te verbergen. Volgens mij zag mijn gezicht eruit alsof ik net in een koeienvlaai was getrapt.
De directeur probeerde het uit te leggen. Hij zei dat het was om te testen hoever de kinderen zaten. Ik zit hier nu al lang genoeg om te beseffen dat er helemaal niets zal worden gedaan met die examenresultaten behalve het afbreken van het zelfvertrouwen van de kinderen. De leerkrachten doen hier niet (of toch heel weinig) aan zelfreflectie. Als de kleuters dus niet tot 100 kunnen tellen dan ligt dit helemaal niet aan de leerkracht/ de lesmethode of de lesinhoud maar dit is volledig de schuld van het kind. Ja hoor alle kinderen die niet tot 100 kunnen tellen, die niet alle geometrische vormen kunnen benoemen, die niet kunnen schrijven, zijn hier lazy (lui) of stubborn (koppig). Grrr. Frustrerend.
Daarenboven komt het schoolhoofd nog eens zeggen dat de paasvakantie veel vroeger valt dan eerst gepland. Hij was er vast van overtuigd dat de paasvakantie van 26 maart t.e.m. 8 maart viel. We probeerden hem te vertellen dat dit niet zo was maar dit was tevergeefs.
Gefrustreerd wandelden we naar ons huisje. We vergaten niet om eerst nog naar de markt te gaan. Het dagelijkse leven gaat immers door. Er moest dus gekookt worden.
Na de inkopen, passeerden we de moskee. Alle mannen zaten te bidden. We wisten niet goed wat we moesten doen. Zouden we stoppen of doorwandelen? We besloten om door te wandelen. Alle mannen keken onze richting uit (richting Mekka). Ik voelde me bijzonder ongemakkelijk. We probeerden zo snel mogelijk door te wandelen, ons hoofd naar beneden gebogen. Als je toneel speelt, is het leuk dat de mensen naar je kijken. Als je het gevoel hebt dat je iets aan het doen bent dat je beter niet doet, is het niet leuk dat de mensen naar je kijken.
Bij ons was dit laatste het geval.
Cara en ik wilden werken voor school. Het leek ons ideaal om tijdens het schoolwerk ook Ataja te maken. Dit zou immers voor een leuke afwisseling zorgen.
We namen alles voor de Ataja en kwamen tot het besef dat we geen houtskool meer hadden.
Wij, weer richting de markt. Nu we daar toch weer waren, besloten we meteen om vernis te kopen voor onze nieuwe zandtafel. Nagels voor het keuzebord werden ook aangekocht.
De mannen van de winkel vonden het heel bizar dat wij de zandtafel zouden vernissen. Ze vonden het nog meer bizar als we vertelden dat we onze eigen Ataja gingen maken. Beide taken zijn blijkbaar typisch mannenwerk.
Ja dat is dus het grote verschil tussen mensen van Europa en Afrika, hé. In Afrika is alles nog heel stereotiep. De vrouw doet de was en de plas. De man doet de ambachten.
De Ataja smaakte ons.
Zaterdag 17 maart
De voormiddag leek ons ideaal om voor school te werken. Dit werd dan ook gedaan.
Als middageten wilde Cara ons cornbeaf laten eten. Heel lekker vond ze dit. Ze maakte dit klaar met uitjes en enkele groentjes. Het is eens iets anders dan choco of confituur maar een echte favoriet zal het toch nooit worden bij mij.
In de namiddag was het tijd voor ontspanning. We gingen naar het strand. We kregen Suleyman in het water maar nu eventjes tussen ons gezegd en gezwegen, een goede waterpolospeler zal hij nooit worden. Dit is ook niet zo moeilijk als je beseft dat hij niet kan zwemmen. Dit is trouwens zo bij de meeste Gambianen.
Dit doet me trouwens weer denken aan mijn broertje. Ik kom kijken naar de eerstvolgende waterpolomatch als ik in België ben, kleintje!
Het was heerlijk, rustgevend en ontspannend.
In de avond keken we naar een filmpje. Een surfster met 1 arm deed me er weer aan herinneren dat ik heel graag weer zou gaan surfen. Ik ben een complete amateur maar de golven hebben iets rustgevends.
