Dinsdag 8 mei (beach, pancakes and other stuff)
Op dinsdag maakte ik nieuwe pictogrammen voor het keuzebord.
Sinds er enkele materialen zijn bijgekomen (waaronder de spijkerplankjes), is
er nood aan nieuwe symbolen. Dit werd in orde gebracht.
Nu er nieuwe spijkerplankjes zijn, is er ook nood aan enkele voorbeeldjes om na
te maken op die plankjes. Dat nam ik dus voor mijn rekening.
Elke klas heeft ook nood aan een deftige getallenlijn. Just the basics van 1
t.e.m. 10. Daar werd dus ook voor gezorgd het bleek meer tijd in te nemen dan
ik had verwacht. Ik tekende voor elke klas (5 klassen dus) een getallenlijn met
de bijhorende getalbeelden. Cijfer 1 betekent dus 1 bolletje, bij cijfer 2
horen 2 bolletjes, enz .
Dit werkje zou ik de volgende dag moeten verder zetten. 1 voormiddag bleek
hiervoor niet voldoende.
Ik had ook graag mijn blog op het internet gezet. Het net werkt nog steeds
niet, dus moest ik wellicht een plan B bedenken. Dat zou dus
hoogstwaarschijnlijk een internetcafé worden.
Verder vandaag vroeg ik Mrs. Colley om enkele materialen aan
te kopen. Tijdens de workshop vorige week vrijdag, gaf ze dit als opmerking.
Hoe kunnen we deze knutselactiviteiten doen als het basismateriaal ontbreekt?
Ja dat was natuurlijk wel een goede opmerking. Ik besloot dus om daar iets mee
te doen. Ik vertrouwde Mrs. Colley het geld toe en ze was bereid om de aankopen
te doen. Ik was benieuwd maar had tegelijk een groot vertrouwen in haar.
Toen ik thuiskwam, werkte ik een beetje voor school. Ja de verplichtingen
lossen zich niet vanzelf op. Er moet aan gewerkt worden.
Ik had de kinderen beloofd (Molamin, Kaddie en hun vriendjes) om naar het strand
te gaan. Achteraf zou ik pannenkoeken bakken voor hen. Zo zou het overschot aan
zelfrijzende bloem opgebruikt worden en bovendien zouden de kinderen zich nog
eens kunnen uitleven aan het strand. Dit wordt niet veel gedaan. 2 vliegen in 1
klap. Ideaal toch?
Ik wachtte geduldig op hen. Om 15 uur eindigde hun school. Ik besloot
ondertussen al het pannenkoekendeeg te maken. Soms hebben de dingen meer
slaagkansen als je ze goed voorbereid.Ik verzamelde het groepje kinderen (4 in aantal) en we
stapten naar het strand. Molamin en Kaddie (broer en zus en tevens ook de
kinderen van onze administrator), Papabas en zijn zusje (Papabas hebben jullie
al gezien op de fotos, hij wordt gekenmerkt door een lichterbruine kleur).
Even een korte situering om te weten over wie ik het heb.
Aan het strand was het opletten geblazen. Het zusje van Papabas was bang (ze is
dan ook nog maar 2,5 jaar) maar Molamin, Papabas en Kaddie waren helemaaaal
niet bang. Ik moest hen goed in het oog houden. Enkele redenen:
1. Mother Nature (the sea) is very powerfull
2. De kinderen kunnen niet zwemmen
3. Het strand werd niet bewaakt door lifeguards
Als er dus ene kopje onder gaat, moest ik er dus voor zorgen dat het kopje ook
weer bovenkwam. Met mijn duidelijke regels (o.a. niet luisteren naar mij
betekent terug naar huis) lukte dit. De kinderen leefden zich uit. Het kleintje
wende geleidelijk aan aan de zee (watergewenning met juf Charlot check!) en op
het einde werden er een heleboel schelpen verzameld.
De kinderen waren moe en de extra motivatie who wants some pancakes? liet ons
weer naar huis keren. Ik bond het jongste kind op mijn rug met mijn handdoek.
Hierbij kan ik jullie vertellen dat dit heel gemakkelijk is. Je hebt je handen
vrij om nog iets te dragen en je moet het kind niet voortdurend aanmoedigen om
de hele afstand naar huis te stappen. Onderweg kreeg ik daar natuurlijk de
nodige opmerkingen over hé youre like a real african woman, is this your
child?, . Daarbovenop kreeg ik ook nog enkele opmerkingen over Papabas. Door
zijn lichtere huidskleur, vroeg iedereen me of hij mijn kind was. Puur
theoretisch en logisch gezien, had het natuurlijk wel gekund.
Eenmaal thuis, begon ik meteen aan de pannenkoeken. De
kinderen smulden erop los. Ze waren precies uitgehongerd. Ze aten bijna alles
op. 1 liter pannenkoeken werd bijna moeiteloos verslonden. Ik kon er nog enkele
bewaren voor mezelf. Dit moest ik bewust doen want anders had ik die avond geen
eten.
Achteraf trof ik een smerige tafel, smerige stoelen en alles rondom smerig aan.
Ik had hen confituur en suiker gegeven als beleg. Ik vond de confituur terug op
de muren, de grond, de stoelen en de tafel. De suiker beperkte zich tot enkel
tot de tafel en de vloer. Dat kon maar 1 ding betekenen kuisen!!
Toen ik geduldig zat te wachten tot de vloer droog werd, stapten de kinderen
onbeschaamd met hun vuile voeten over de natte jap vloer. Ik kon hen net op
tijd stoppen om naar binnen te wandelen. De vieze voeten beperkten zich
gelukkig maar tot mijn terras. Het leven van een huisvrouw jeetje toch
De dag werd afgesloten met het zien van mijn goede vriend
Thordore. Hij overhandigde mij een klein cadeautje mangos!!! Yes!
Ik las een boek en viel in slaap.
Woensdag 9 mei
Op school gekomen en gemerkt dat er geen water en geen
elektriciteit is. Het wordt tijd dat ook hier de rekeningen eens worden
betaald.
Mrs. Colley verraste me met de gedane aankopen. Ze was gisterenmiddag, na
school en na haar huishoudelijke taken, meteen naar de markt gegaan om hetgeen
ik haar had gevraagd. Een vrouw waarop je dus kunt rekenen. Ze liet me de
nieuwe voorraad lijm, elastiekjes (voor de spijkerplankjes) en het nieuwe
materiaal voor de hoekenklas zien. Ik was enorm happy.
Vandaag nam ik verder nog de hoekenklas voor mijn rekening. Ik introduceerde de
kleutersymbolen in de 2 klassen van level 1. De Engelse uitleg werd vertaald in
de nodige lokale talen. Zo begrepen de kinderen er ook iets van. Ik werd
opnieuw geconfronteerd met de grootte van de klas van Mr. Touray. Tegen de 40
kinderen verdelen over enkele hoeken, is een eum uitdaging.
Kebba, ons schoolhoofd, was vandaag heel emotioneel. Hij
probeerde me te vertellen dat hij me zal missen. I even cried, today, zei
hij. Och een man die ervoor uitkomt dat hij heeft geweend zonder een crybaby
te zijn. Daar kunnen de mannen in Europa nog iets van leren. Het is niet omdat
je weent, dat je een mietje, zwak of een crybaby bent. Its a part of life!
Na schooltijd wandelde ik naar huis met Mrs. Colley. We hadden afgesproken om
samen te koken. Ze zou me leren hoe ik churra djerte (de schrijfwijze is
hoogstwaarschijnlijk fout) kon maken. Het bleek heel simpel en ze bewees haar
kooktalent nog maar eens. Mrs. Colley een vrouw met het hart op de juiste
plaats. Ik blijf het maar zeggen. Mijn medestudenten kunnen dit bovendien ook
beamen.
Er was nog heel veel van het gerecht over. Ik besefte meteen wat ik zou eten de
komende dagen
Ik werkte voor school en besloot om mijn plan B (wat betreft
het internet) uit te voeren. Ik wandelde naar het internetcafé in Senegambia.
Ik nam plaats op een stoel en 2 seconden daarna, viel de elektriciteit uit. Of
course waarom ook niet. Het is Afrika, hé.
Ik ging naar het volgende internetcafé. Daar werkte het internet wel. Mijn
hotmail liet het echter afweten. Aangezien ik hotmail nodig heb om mijn blog
online te zetten, werd mijn plannetje weer gedwarsboomd. Grrrr Ik kon wel
enkele fotos online zetten.
Morgen hopelijk meer geluk
Donderdag 10 mei
Donderdag besloot ik om de getallenlijnen af te werken. Het
nam behoorlijk wat tijd in beslag (meer
dan ik had verwacht) maar ik moest en zou dit afwerken.
Ik kan jullie vertellen dat mijn doel bereikt was aan het einde van de
voormiddag. Ow yeah! Mission accomplished!
Ik kan jullie verder ook nog vertellen dat de leerkrachten de hoekenklas steeds
meer en beter gebruiken. Dit is ook het geval voor de creative room. Yes yes
yes!!!
Wat kan ik jullie nog meer vertellen?... wel de kinderen vinden de nieuwe
materialen leuk.
De schooldag werd afgesloten met een vergadering, geleid
door de mensen van het Masterpeaceproject. Interessant
Na school deed ik inkopen voor de maaltijd van vrijdag. Ik had de teachers
beloofd om mijn stage af te sluiten met een Afrikaans gerecht. Ik zou daar wat
hulp bij krijgen van de vrouwelijke leerkrachten. Chicken Yassa op het menu.
Eenmaal alles aangekocht, keerde ik terug naar huis. Ik duwde de chicken in
mijn kleine diepvriesvakje.
Ik keek even rond en besefte dat de kleutersymbolen nog moesten getekend
worden. Elke klas moest een lijst hebben van de symbolen en de daarbij horende
kleuters. Ik begon dus te tekenen. Het resultaat mocht er zijn en ik ging
opnieuw naar het internetcafé. Ik skypte met mijn ouders, zette wat dingen op
mijn blog (deze keer werkte mijn hotmail wel) en ik kopieerde de symbolen. Het
voelde goed om weer een printer te zien en te gebruiken. Als je eens alles hebt
getekend, 3 maanden lang, voelt het goed om weer iets machinaal te kunnen kopiëren.
Omdat ik zo dicht bij de werkplaats van Thordore was, besloot ik hem even gedag
te zeggen. Ik toonde trots de gekopieerde symbooltjes.
Ik sloot de dag af met een movienight bij Alasan en Lamin. The Proposal goh romantische jongens toch J.
Vrijdag 11 mei (last schoolday, chicken yassa,
Bob Marley day, )
Ik begon de dag met het uithalen van de bevroren kip. Wel
de chicken zat vastgevroren in mijn diepvries en ik moest mij serieus inspannen
om het eruit te krijgen. Ik bracht het er zonder kleerscheuren vanaf.
Eenmaal op school gekomen, begonnen we meteen aan het gerecht. Koken duurt hier
een hele voormiddag dus vroeg begonnen, is half gewonnen. Ik kwam te weten
dat Abbie Jallow (teacher level 2) helemaal geen goede kok is. Het scheelde een
haar of ze had de rijst om zeep geholpen. Ja als rijst kookt, moet je dit af
en toe eens doorroeren met een lepel. Zelfs zoiets simpels blijkt niet zonder
risicos.
Uiteindelijk werd het koken tot een goed einde gebracht. Ik hielp en leerde
ondertussen bij.
Na het koken werd er afscheid genomen. Er werd gezongen, gezongen en (jawel)
nog meer gezongen. Ik kreeg een bedankingscertificaat op mijn naam. Een echte
verrassing was dit niet omdat ikzelf de namen op het certificaat van mijn
medestudenten had gezet. Ik was daarom niet minder dankbaar met het cadeautje.
De kinderen werden uitgewuifd en er werd chicken yassa gegeten. Het was lekker
en ik at mijn buikje rond (like always). De koks (waaronder mezelf) kregen de
nodige complimenten voor de heerlijke maaltijd. Er werd nog een korte
vergadering gehouden.
De leerkrachten en directeur drukten nog eens uit hoe blij ze waren met mijn
stage. Dit maakte me natuurlijk happy. Het is altijd leuk om te horen dat je
geleverde prestaties worden geapprecieerd.
We konden maar geen afscheid nemen dus besliste Kebba om
ataya te maken (dit is een thee met heel veel suiker, hoe het wordt gemaakt
vertelde ik jullie al eerder). Uiteindelijk brak het moment van definitief
afscheid aan. Er werd geknuffeld en het allerbeste gewenst.
Ik ging naar de markt en kocht daar een hele voorraad pindanotenpasta. Thuis
wil ik immers graag chicken domoda kunnen maken. Ik nam ook daar afscheid van
enkele mensen.
In 3 maanden leer je al eens wat mensen kennen, hé.
Ik ging naar Serrekunda voor een laatste keer. Ik moest nog
enkele souvenirs kopen (waaronder stof en zo). Ik had het al een hele week
willen doen maar ja dit werd iedere keer weer uitgesteld. Ik probeerde weer
mijn beste kant te laten zien bij het onderhandelen. Ik word hier steeds beter
in. Jammer dat ik nu al weg moet
Vandaag was ook een speciale dag Bob Marley Day de dag
waarop Bob Marley stierf. Deze dag wordt in Gambia zeker en vast gevierd. Ik
had afgesproken met Thordore en Kebba. We zouden dit eens goed vieren.
Het zal dus ook geen verrassing zijn als ik jullie vertel dat er die dag heel
veel muziek van Bob Marley werd afgespeeld. Ik vierde mee met de Gambiaanse
bevolking en die dag heb ik heel veel mensen stoned gezien. Mijn laatste avond
in The Gambia zal ik dus zeker niet gauw vergeten.
Zaterdag 12 mei
(final day)
Tijd om in te pakken het moest er ooit eens van komen. Ik
probeerde dus alles gelijk te verdelen over mijn bagage. Ik had geen weegschaal
dus ik kon helemaal niet zien in hoeverre ik al dan niet over mijn
gewichtslimiet ging. Mijn ene valies woog heel veel ja dat kon ook niet anders
zo veel souvenirs (waaronder een groot deel voor mezelf). De andere valies was
meer draagbaar en bevatte dus hoogstwaarschijnlijk ook minder kilos. Ik kon
enkel maar gissen.
Ik moest nog enkele dingetjes afwerken voor school en dit deed ik dan ook.
In de namiddag ging ik naar de beach. Ik besloot om nog wat
op het gemak afscheid te nemen van alles. Ik werd vergezeld door Binta een
meisje dat me toevallig aansprak op het strand.
In het begin leek ze vriendelijk. We praatten wat en zo hoe langer ik mijn
tijd met haar vertoefde, hoe eigenaardiger ze begon te worden.
We wilden dus zwemmen en ze deed alles uit, behalve haar onderbroek. Dit vond
ik hoogst eigenaardig. Ten eerste ben ik het helemaal niet gewoon dat meisjes
monokini zwemmen. Ten tweede zijn dit dingen die de meeste moslimmeisjes
helemaal niet doen. Ten derde wees ze me er telkens op hoe klein haar borsten
waren en moest ik er dus wel naar kijken. Ik voelde me heel ongemakkelijk. Ze
zei me in het begin dat ze niet graag had dat de jongens naar haar keken maar
op het einde van het verhaal was zij de persoon die openlijk aan het flirten
was met een Gambiaanse jongen. Ik was verrast en ik voelde me erg
ongemakkelijk. Bovendien begon ze nog eens te zeggen tegen de jongen dat ik
lesbisch was. Ze zei dit in haar lokale taal dus je zou kunnen zeggen dat ik
het niet kon begrijpen wat ze zei. Ik kon het echter wel afleiden aan de reactie
van de jongen. Jeetje daar was ik helemaal niet happy mee.
Ik heb niets tegen homoseksuele mensen maar je kunt niet zomaar leugens zitten
vertellen over iemand die je pas een uur geleden hebt leren kennen. Ik was dus
happy toen ik haar goodbye kon zeggen.
Thuis nam ik afscheid van Thordore, Lamin, Alasan, Ebrima,
Alagie, Molamin, Kaddie en Mariama. Een hele hoop mensen die ik zou moeten
achterlaten. De ene persoon zou ik al wat meer missen dan de andere persoon. Ik
moest, zoals gewoonlijk (mensen die mij goed kennen, weten dit ondertussen al),
nog allerlei dingen in mijn valies zien te krijgen. Ja ik vond gewoon nog
allerlei dingen die nog ontbraken in mijn bagage. Eenmaal je 3 maanden ergens
hebt gewoond tja . Dat is normaal hé (niet dat ik mezelf hier probeer te
verantwoorden ofzo ).
Daarna vertrok ik naar the airport. Ik had de luchthaven nu
al verschillende keren gezien de laatste 3 weken. Iedere keer was het om iemand
uit te wuiven. Ik zag ze allemaal vertrekken, Veerle en Cara, Katrien, Yolan.
Deze keer was het mijn beurt. Ik zag mezelf natuurlijk niet vertrekken maar ik
besefte wel goed genoeg dat ik nu niet meer zou terugkeren naar mijn huisje om
er de rest van mijn stage te doen Ach aan ieder mooi verhaal, komt een einde.
Dit was het einde van mijn verhaal. Een verhaal dat nog lange tijd (mijn
volledige leven) zal worden herinnerd. Als ik me het niet meer herinner, zullen
andere mensen me er weer aan herinneren, zullen de fotos me het weer doen
herinneren, .
Is this the end of my story?
No I will just start another chapter in my book. I will just turn my page and
see that theres another part of the book. The next chapter will build on this
chapter. So if you ask me is this the end of your story?, I will answer no,
it isnt.
Op het vliegtuig had ik een prachtige plaats. Ik zat naast
het gangpad en er zat niemand naast mij aan de linkerkant. Prachtig toch? Ik
kon neerliggen en slapen. Ow yeah!
Ik had minder geluk toen ik landde in België. Begrijp me niet verkeerd
blijkbaar was het hier prachtig weer (de zon zat uit) maar mijn oor die zat
toe. Ik was doof. Mijn linkeroor werkte niet meer.
Op maandag kwam ik te weten dat ik een oorontsteking had. Antibiotica dus.
Jeetje dit was het dan.
Groetjes (uit België deze keer).
