Zondag, de dag begon met uitslapen. Dit voelde zalig. Het weekend is daar trouwens ideaal voor, zoals we wel weten.
Het voelde ook een beetje raar om iemand in mijn bed te hebben. Sinds ik hier ben, sliep ik meestal alleen. Sinds Laura (de vriendin van Katrien) hier is, slaapt Yolan bij mij. Het bed is wel groot genoeg hoor maar toch. Als je slaapwandelt, snurkt, verhalen vertelt, enz. tijdens je nachtelijke rust, tja het wordt meteen opgemerkt hé.
Na het ontbijt vond ik het nodig om mijn laken te wassen. Nee, ik was niet elke dag maar er is niets zo leuk als de geur van vers gewassen lakens. Bovendien droogt alles hier heel snel door de zon.
Het wordt dus (bijna) een plezier om je wasje te doen. Het zal nu ook weer nooit echt mijn favoriete bezigheid worden. Laat ik hierin duidelijk zijn (mama en papa).
Zondagmorgen, een morgen om wat te werken voor school. Ja, het blijft natuurlijk nog altijd een stage dus er moet gewerkt worden.
Ik ben hier nu al een maand en dit betekent een nieuwe stempel in het boekje van mijn internationaal paspoort. Het kostenplaatje bedroeg 500 Dalasi, wat evenveel is als 12,5 euro. Ik kreeg een nieuwe stempel en merkte meteen dat de mensen van de toerismedienst heel moeilijk af te wimpelen waren. Ze vroegen ons enkele malen onze naam (terwijl ze ook simpelweg op ons paspoort konden kijken). Ze maakten van de gelegenheid gebruik om ook in onze plaats te beslissen hoeveel vrienden we nodig hadden. Enkele zinnen die de revue passeerden:
Do you have a boyfriend?
You can always use another one.
You dont have a Gambian boyfriend yet?
You can have both.
Eenmaal we ze eindelijk konden afwimpelen, stapten we richting het wisselkantoor. Af en toe moet er wat geld gewisseld worden.
Ik doe dit absoluut niet graag. Het confronteert me telkens weer met hoe rijk het westen is. 100 euro is voor de meeste westerlingen geen supergroot bedrag maar we kunnen hier wel 1 Gambiaan van 4 maanden loon mee voorzien (gemiddeld). Het is natuurlijk ook afhankelijk van welke functie de persoon in kwestie heeft.
We brachten een bezoekje aan het strand. We genoten van de frisse golven, die overigens heel krachtig waren. Een golfke om een surfke op te doen. Ideaal toch? Er waren jammergenoeg geen surfplanken aanwezig.
De namiddag aan het strand was heerlijk, zalig en verfrissend. We keken in de nieuwe magazines die Laura meebracht vanuit België. Na een maand is het wel leuk om eens wat Belgische roddels te lezen. Het deed me meteen ook beseffen dat ik helemaal niet meer op de hoogte ben van de Belgische actualiteit. Het is nu ook weer niet dat ik de strik en de woorden van Elio mis maar het zal weer aanpassen worden in België.
Na het strandbezoek gingen we naar de Ali Baba. Dit is een plaats waar je iets kunt eten, drinken en (tegen de avond) een danske kunt doen. We ontmoetten de zoon van de baas. Hij deed bijzonder arrogant. Hij snauwde naar zijn personeel en liet duidelijk voelen dat er moest gewerkt worden. Hij vertelde ons dat je niets kon aanvangen met de Gambianen. Het zijn, volgens hem, geen harde werkers die constant moeten gecontroleerd worden.
Hij schepte op dat hij elke dag whisky dronk en 2,5 pakjes sigaretten oprookte. De whisky leek overigens op pipi. Dat zegt volgens mij al veel over de kwaliteit van de whisky. Hij liet ons ook parmantig weten dat hij elke nacht maar 3 uren slaapt. Moesten we van niet beter weten, zouden we bijna gaan denken dat de Libanezen een enorm arrogant volkje is.
De zoon van de big boss liet een kelner een groot stuk cake kopen. Dit deed hij weer met dezelfde gebiedende en afsnauwende toon als eerst. We hadden allemaal wel zin in cake maar we lieten de cake voor wat hij was. Hij mocht zijn cake, voor mijn part, zelf opeten.
We kwamen terug in ons huisje en we genoten van een gezonde reep chocolade. Jaja je hoort het goed een GEZONDE reep chocolade. Chocolade is immers gezond als je er niet te veel van eet (met dank aan Laura). De arrogante Libanees waren we op slag vergeten.
s Avonds kozen we ervoor om uit te eten. Na lang rondwandelen, besloten we om te gaan eten naar een (jawel, je hoort het goed) Libanees restaurant. Er zijn in Senegambia (de toeristenbuurt van Gambia) een drie- à viertal Libanese restaurants. We besloten de Libanezen nog een kans te geven.
Hier hadden we goed aan gedaan want in dit restaurant was de gastvriendelijkheid (zonder overdrijven) uitmuntend. De chef, en tegelijk ook de big boss, verwelkomde ons letterlijk met open armen. We werden op onze wenken bediend.
Ik had hier wel wat moeite mee. Ik voelde me te toeristisch en westers op deze manier. De bediening was super maar het voelde heel onwennig.
De neef van Suleyman (die daar werkt) vertelde ons trots wat hij had geleerd in de Nederlandse les. Hij was trots maar bleef bescheiden. Best wel schattig om te zien.
De maaltijd was heerlijk.
Ons diner werd afgesloten met een waterpijp. Dit deed me weer eventjes denken aan mijn allerliefste broertje (laat dit een hint zijn voor als ik weer thuis kom, hihi).
Het leek ons ideaal om de avond af te sluiten met een reggaeparty. We moesten en zouden het ook tonen aan Laura, onze gaste.
Onze eerste danspasjes waren nog maar net gezet en de elektriciteit viel uit. Lap! Hiervoor danken wij de grote, prachtige en luxueuze hotels in Senegambia.
Na een kwartiertje van stilte en gebabbel, klonk de muziek weer door de speakers. Laura! This is what we were talking about! Enjoy!
Maandag 12 maart
Maandag was het vroeg dag. Het was een bijzonder kort weekend. Op zaterdag was er immers die Marching Pass.
De leerkrachten vertelden ons dat we zeker op tijd aanwezig moesten zijn op school. We deden dit dan ook. Het was ook een speciale maandag. Common Welth stond gepland in onze agendas.
Common Welth is een dag waarop alle kinderen in traditionele kledij naar school komen. De kinderen tonen, via hun kledij, bij welke stam ze horen. Er wordt rondgestapt in het dorp en er worden kleine donaties gevraagd om de school te sponsoren. Het geheel wordt ondersteund door het opzwepende ritme van de Afrikaanse drums. De kinderen brengen ook allemaal iets mee om te eten. Het voedsel is ook typisch Afrikaans.
We waren benieuwd.
Eenmaal op school toegekomen, merkten we dat er slechts 1 iemand op school was. Een voorbeeldige kleuter zat er te wachten op de speelplaats. De leerkrachten waren nergens te bespeuren.
Geleidelijk aan begonnen de kinderen (en de leerkrachten) toe te stromen.
Het voedsel werd in de klassen gezet. Elk kind kreeg een ballon om mee te spelen. Het was leuk om hen zo te zien stralen. Ik leerde sommige kleuters op een andere manier kennen. Ze bloeiden open. De kinderen mochten spelen! Ik werd er helemaal gelukkig van.
Na een tijdje maakten we ons klaar om de wandeling aan te vangen. We sorteerden de kleuters in een stoet. De drums deden hun werk en we begonnen te stappen.
We zongen, dansten, lachten, . Alle mensen kwamen nieuwsgierig de straat op. Ze klapten, zongen, lachten, mee met ons.
We gingen overal rond. Ik stond ervan versteld hoe groot Kerr Sering is. Het optochtje duurde steeds langer en langer. De jongste kleuters begonnen moe te worden. Het zweet parelde op hun gezichtjes. De tocht leek eindeloos te duren. Op één of andere manier dachten de leerkrachten nog niet genoeg geld verzameld te hebben dus er werd stevig doorgestapt. De zon toonde zich weer van zijn sterkste kant. Het werd dus ook steeds warmer.
De 40 jaren in de woestijn (verwijzing naar de Bijbel) moeten zwaar zijn geweest. Als je alles van de Bijbel letterlijk zou nemen, dan moet die crew van Mozes er ene geweest zijn met een ijzeren gestel.
Uiteindelijk kwam er een einde aan de uitputtende optocht. Voor ons was het lastig maar ik was eerder bezorgd om de kleuters. Die korte beentjes moeten een dubbele afstand afleggen en hun lichaampjes drogen ook sneller uit.
Maar aan alles komt er een einde (en een worstje heeft er twee). We kwamen toe op school. De kinderen namen plaats in de klassen en begonnen te eten.
Wij, als leerkrachten, gingen rond en mochten overal willekeurig mee-eten. Dit was toch een beetje raar. Toch zeker in het begin. Ik had het gevoel dat ik eten stal van de kinderen. Ik at dan ook maar enkel een hapje mee met de kinderen die zeker genoeg eten hadden.
Ik at mijn buikje toch niet helemaal rond. De andere teachers (niet mijn medestudenten) deden dit wel. Cara, Veerle, Yolan en Katrien vonden dit even bizar als mezelf. Het voelde gewoon niet ok.
Op de school is een grote knuffelleeuw aanwezig. De kinderen merkten hem op en begonnen wild aan hem te trekken. Ik besloot de leeuw op te bergen in de lerarenkamer. Kebba, het schoolhoofd, was daar aan het praten met enkele andere collegas. Ik besloot dus om een klein grapje uit te proberen. Ik sloop stilletjes achter hem aan en liet de grote leeuw achter zijn schouder piepen. Hij keek over zijn schouder en schrok zich bijna een ongelukkig. Hij schrok zodanig dat hij het op een lopen zette. Enkele anderen waren hier ook getuige van. Het geweten van ons schoolhoofd is blijkbaar niet helemaal in orde. Hoe kan je het nu op een lopen zetten van een teddybeer? Hahaha. Ik lig nog steeds in een deuk als ik eraan terugdenk. Het was enorm grappig.
Eenmaal thuisgekomen, haalde ik eindelijk mijn vlechten uit mijn haren. Ik kreeg hiervoor hulp van Laura. Ik leek op een popdiva met Afrikaanse roots. Jaja, je hoort het goed ik leek op Beyonce! Ofja, mijn haren leken op die van Beyonce.
De kapsels lieten ons meteen toe om te fantaseren. Cara wilde mij dus schilderen in een leeuw. Er is niets mis met af en toe eens het kind in jezelf naar boven te laten komen. Ik werd geschminkt in een prachtige leeuw en poseerde gewillig voor de foto. Een leeuw met een carrière als fotomodel. Check!
Op het einde van de dag werd er nog een beetje gewerkt voor school. We mogen ons dan af en toe eens gedragen als kind maar op het einde van de dag blijven we nog altijd crazy adults met verplichtingen.
Dinsdag 13 maart
Na de Common Welth kregen we een dagje vrijaf. Dit dagje leek ons ideaal om een uitstap te doen. We wachtten op de mentor van Yolan. We hadden hem vooraf gezegd dat hij zeker op tijd moest zijn. Hij volgde onze wensen op en kwam zelfs voor tijd naar ons huis.
We reden richting Banjul. Daar moesten we de ferry nemen naar de Noordelijke kant van The Gambia. Ik hoopte vurig om niet zeeziek te worden. Mijn wensen werden vervuld.
We genoten van het zeebriesje tijdens de boottocht.
De tocht duurde maar liefst 2 uren en een half. Dit is belachelijk lang voor zon korte afstand. We zagen duidelijk de overkant van Gambia maar we leken maar niet dichterbij te komen.
We zagen enkele prauwen vlot de overkant bereiken. Zij deden misschien hoogstens een halfuurtje over dezelfde afstand. Frustrerend.
We werden aan de overkant verwelkomd als echte toeristen. Bah! Ze vroegen ons potloden, beeldjes, minties, te kopen voor een goede prijs. Ze vroegen natuurlijk belachelijk veel geld voor de goederen. Wij voelen onszelf al lang niet meer als toeristen maar we schijnen steeds weer te vergeten dat we er nog altijd uitzien als toeristen. Jammer genoeg kunnen we onze huidskleur niet zomaar eventjes veranderen.
We namen een taxi en aten er onze lunch op. We zagen een heel ander deel van Gambia. We reden kleine dorpjes en mooie natuur voorbij. Gambia is een groen land door the Gambia River.
Na een lange rit bereikten we het doel van onze uitstap. We wilden immers het slaveneiland bezoeken. Na lang onderhandelen, kwamen we een prijs overeen. We kregen een uitleg van een gids. Tijdens de uitleg kwam een toeristenjeep toe. De kinderen van het dorp renden naar de jeep en de toeristen begonnen ijverig minties (muntjes) uit te delen. Cara kon zich niet meer concentreren op hetgeen de gids vertelde. Ze vond dit afschuwelijk. Als Cara niet akkoord is met iets dan kan je dat ook heel snel van haar gezicht aflezen. We keuren het uitdelen van minties allemaal af maar wij kunnen dit beter verbergen.
Na de uitleg namen we een bootje richting het James Fort Island. De mintie-toeristen zaten op hetzelfde bootje. Grrr. We keken de andere kant uit. Een beetje sociaal doen zeker? Tsss. Mooi niet.
Op het bootje werden we vergezeld van een echte Afrikaanse drummer. Hij zong allerlei liedjes die op het eerste moment ook echt Afrikaans leken. We zijn ook niet meer zo naïef en met de hulp van onze eigen tolks (Ebrima en Suleyman) en collegas hadden we al snel door dat de muziek maar een improvisatie van het moment was. De liedjes gingen over eum helemaal niets eigenlijk. De drummer begon met hese stem ook ineens Waka Waka te zingen. Hij was dus alles behalve een muzikaal wonder. Belachelijk.
Het slaveneiland is een behoorlijk toeristische plek dus we namen het er maar bij. De idee dat we hier het echte Gambia zouden ontmoeten, hadden we al van ons afgezet.
Plots viel het bootje stil. Ik kan niet uitmaken of dit ook zon toeristische stunt was. Was het een part of the act of was het echt? Anyway we werden gered door een ander bootje dat ons voorttrok richting het eiland.
Toen we op het eiland aankwamen, ging Cara de confrontatie aan met de toeristen. Ze vroeg hen waarom ze minties gaven. De toeristen waren redelijk meegaand. Cara kon uitleggen waarom het geven van snoep niet goed is voor de kinderen. De toeristen hadden er niet eens bij stilgestaan dat de kinderen hier niet zo snel naar de tandarts kunnen gaan als in België of de rest van Europa.
Eenmaal dit was uitgeklaard, was het makkelijker om weer naar de gids te luisteren.
We verkenden de rest van het eilandje. De gids toonde ons de ruïnes waar de slaven werden op elkaar gepropt. Ik werd er klein van. 40 volwassen mannen die het slechts met een 5tal vierkante meter moesten stellen. Het hoofddoel was het zwakker maken van de slaven om ze dan te verschepen naar Amerika. Als je verzwakt bent, heb je meestal ook geen energie om onderweg te zorgen voor oproer. Vreselijk.
De mensen die stierven, werden aan de rand van het eiland gelegd. Het water kon zo de lichamen meevoeren.
Het eiland onderging de tand des tijd en is gehalveerd sinds toen. Een maquette toonde aan hoe het fort er in het begin uitzag. Op die manier konden we ons een beeld vormen van de vroegere omvang.
Na het eilandbezoek trokken we weer richting het vasteland. Het viel trouwens meer en meer op hoe onzeker Ebrima en Suleyman waren. De 2 mannen kunnen immers niet zwemmen. Suleyman kwam duidelijk uit voor zijn angst. Ebrima lachte het weg en deed zich dan ook stoerder voor dan hij was. We konden onze 2 vrienden niet geruststellen met het feit dat we hen wel zouden redden als ze overboord zouden kieperen. Ze waren blij als ze voet aan wal konden zetten.
We bezochten nog het bescheiden museum en trokken richting huiswaarts.
Deze keer zouden we de oversteek wagen met een prauw. Suleyman en Ebrima waren in het begin wat weigerachtig. Zon prauw is veel minder veilig dan een ferry. We konden hen toch overtuigen.
Dat was een hele belevenis.
Een prauw meert niet helemaal aan op het strand want als het bootje weer terug moet, zou de motor blijven steken in het zand. Als je dan uit het bootje stapt, ben je natuurlijk helemaal nat. Hier hebben de Gambianen een hele eenvoudige oplossing voor gevonden. Eenmaal je een bootje wil nemen, vraag je een stoere Gambiaan om je op te tillen en naar de prauw te dragen. Op die manier worden je broek en schoenen niet nat. Daar vragen ze dan natuurlijk een beetje geld voor. Als je dan aankomt aan de overkant, staan er weer een bende bereidwillige mannen klaar om je te dragen tot op het strand.
Van het moment we dus zon bootje wilden nemen, werden we tegemoet gelopen door een bende natte mannen (zij moeten zich immers nat maken om hun passagiers droog te houden). Ze wilden ons allemaal dragen in ruil voor wat geld.
Ik weigerde dit en probeerde hen vriendelijk uit te leggen dat ik mijn plan wel zou trekken. Het enige wat nat zou worden, was mijn broek. Dat is dus geen probleem. Plots voelde ik een hoofd tussen mijn benen. Er had dus al iemand de eerste stap gezet om mij op te tillen.
Ik besloot om weg te lopen. Het werd me een beetje te druk. Ze moesten me met rust laten. Ik snelde dus richting de zee. Ik stapte door het water naar de boot. De prauw zat bijna helemaal vol. We propten ons er nog bij. Er waren geen reddingsvesten meer maar voor ons was dit geen zon groot probleem. Wij konden zwemmen. Ebrima en Suleyman echter, voelden zich minder veilig. We zaten met onze voeten maar een haar verwijderd van de motor. Ik kreeg de hele tijd de kont van de stuurman tegen mijn voorkant. Het was eum gezellig en (zoals eerder al vermeld) een heuse belevenis.
Het spelletje begon weer van voor af aan, toen we aankwamen aan de overkant. Ik liet mijn voeten nog maar net bengelen over de rand van de boot, of ze werden al vastgegrepen door 4 verschillende handen. Ik verdedigde me dapper en sprong het water in, mijn rugzak boven mijn hoofd.
Veerle had minder geluk en ze trokken haar het water in. Haar handtas was nat en fototoestel kapot. Dit is meteen al het tweede fototoestel dat sneuvelt in The Gambia. Spijtige zaak.
Uiteindelijk kan ik jullie mededelen dat alles in orde is. We konden er achteraf wel om lachen. Als je dus eventjes niet weet wat gedaan dan mag je hier altijd eens een prauw nemen. Spektakel verzekerd!
Ik was overigens alweer blij verrast dat ik niet zeeziek werd. Ik genoot zelfs enorm van het boottochtje. De wind door je haren, met je ene hand het water strelend, de ondergaande zon, het was bijna romantisch.
Thuis werd een snelle maaltijd in elkaar geflanst.
Dat was me het dagje wel.
Woensdag 14 maart
Woensdag werd een geslaagde dag. Ik gaf les in level 1 in de klas van Matty (Mrs. Stevens). Voor de break liet ik de kinderen spelen in de holistic room (hoekenklas). Ik zag de kinderen stralen. Gedurende de rest van de schooldag doorspekte ik mijn lessen met serieus wat humor. De kinderen waren betrokken en volgden mijn les vol overgave. Heel mooi om te zien.
Het thema shapes (geometrische vormen) was niet om over naar huis te schrijven (oeps, nu ben ik het toch aan het doen) maar ik probeerde er het maximum uit te halen.
Het geven van het thema kan ook op een leuke manier. Dit wilde ik mijn mentor laten zien.
Ik had ook verschillende vormen in de klas verstopt. De kinderen mochten ze zoeken en tegelijk probeerden we ze te benoemen.
Het is hier altijd wel een uitdaging om boeiend les te blijven geven. Typische kleuterthemas als prinsen en prinsessen, piraten, de brandweer, zijn er hier niet rijk gezaaid maar het feit dat ze al in themas werken, is een pluspunt.
Na school, trokken we richting the carpenter (de timmerman). Mijn eerste idee was we zullen daar toekomen en we zullen weer allerlei dingen moeten bespreken van hoe we onze zandbak willen. De verrassing was groot toen ik de zandbak zag staan. Hij was prachtig, fenomenaal, subliem, fantastisch, enz.! Ik was in mijn nopjes. Het andere materiaal dat we hadden aangevraagd, lag daar ook op ons te wachten. Perfect! We waren heel enthousiast. Deze dag kon voor mij alvast niet meer stuk. Het verbaast me trouwens telkens opnieuw hoe blij ik kan zijn met heel kleine dingen.
Het schoolhoofd en de carpenter droegen de zandtafel naar de school. Katrien, Laura en ik volgden en droegen de rest. Ik kan er nog eventjes bij vermelden dat de timmerman (een jonge kerel van 24) heel mooi gespierd was. Was het dus toeval dat we hem lieten vooraan wandelen? I dont know. We gaven onze ogen de kost.
We maakten die avond chicken domoda, een typisch Afrikaans gerecht. We worden hier steeds beter in en jawel we aten (of course) met onze handen. Enkel jammer van de gevoelige vingertopjes (door de was).
Donderdag 15 maart
De kwaliteit van mijn lessen was iets minder goed maar desondanks was ik wel behoorlijk tevreden over het resultaat. Ik probeerde een tafelpoppenspel te doen met de geometrische figuren. De kinderen vonden het beetje verwarrend maar het was zeker het proberen waard. Wat zouden de kinderen vinden van pictionary? Er was maar 1 manier om dit te achterhalen. De kinderen begonnen meteen te roepen wat het was. Jammer genoeg was dit in de lokale taal en kon ik niet achterhalen wie wat had gezegd. Ik kreeg hier wel wat hulp van mijn mentor.
Een uitgebreide reflectie volgde natuurlijk en het blijft (ook hier) belangrijk om iets te doen met je ervaringen. Dit was even een kleine noot voor mijn medestudenten, in Belgium. Er wordt hier dus ook gewerkt.
Na schooltijd trokken we huiswaarts. We konden de drums al van ver horen. Als we binnenkwamen door onze poort, stonden overal stoelen met Afrikaanse vrouwen. De trouw van een sister van Mariama (the lady of the house) werd gevierd.
Ik heb nu nog steeds niet achterhaald in hoeverre die sister ook een echte zus is. De mensen zijn hier altijd allemaal brothers en sisters van elkaar. Een beste vriend is dus een brother. Een echte broer is ook een brother. Iemand die in je compount leeft, is ook een brother. De zoon van een vriend, is (jaja) ook een brother. Een neef is ook een brother. Nu ik denk dat ik nu wel mijn punt heb duidelijk gemaakt.
Iedereen is hier blijkbaar 1 grote familie. Als je dus verliefd wordt op een brother (of sister) wordt het natuurlijk wel belangrijk dat je de juiste brother uitkiest.
Om weer terug te komen bij the wedding Mariama (the lady of the house) vroeg me ineens (nogal abrupt) om mijn huis open te maken. Dit deed zijn niet op een vriendelijke toon maar eerder als volgt: Open your house! We need it to put the food there!. Geen aub, geen dankuwel, geen is het mogelijk dat . En ik die dacht dat ze in België soms nogal scherp uit de hoek konden komen.
Er werd gegeten, gedronken en gedanst. Om nu eventjes op te scheppen over mezelf Im the best! Een dikke tante nodigde ons (de bleekscheten) uit om met hen te dansen. Ze zouden eens goed kunnen lachen dan. De tante (die overigens ook meteen dé roddeltante bij uitstek leek) daagde ons uit. Ze lachte uitdagend naar ons. Alle vrouwen vonden haar grappig en ze zaten al allemaal klaar om eens goed te kunnen lachen.
Ik liet hen lachen uit verwondering. Haha! Ik had hen omvergeblazen van verwondering. Ik kreeg reacties als you can dance, girl!. Mijn ego groeit hier steeds weer. Nu als ik in België ineens Afrikaans begin te dansen, verklaart iedereen me gek. Hier is het perfect normaal. Yes!
De tante had me uitgedaagd voor een dancebattle en ik had haar meteen een koekje van eigen deeg gegeven. Blanken kunnen dus wel schudden met hun achterwerk.
Het feest in onze tuin was nog maar een deel van het grotere feest. Ineens trok iedereen naar Bakote om daar het feest verder te vieren. Wij gingen ook een kijkje nemen en sprongen in de kofferbak van Modou. We zagen Mrs. Colley (leerkracht level 2). Ze was heel mooi opgemaakt. Ze begroette ons vrolijk.
Toen ik weer thuiskwam, trof ik mijn huis aan vol plak. Mijn voeten bleven bijna aan de grond kleven. Alles was vettig en smerig. Ze hadden het eten verdeeld in mijn huisje. Er lag rijst nog wat rijst, munt, messen, .
Al goed dat ik mijn ondergoed niet had laten liggen of ze hadden hun mond eraan afgekuist.
Vrijdag 16 maart
Vandaag trokken Katrien en Laura naar Senegal. Laura is hier maar voor 10 dagen en Katrien wilde ze zoveel mogelijk laten zien van de omgeving.
Op school liet ik de kinderen creatief zijn met verf. Laura had vingerverf meegebracht en het was eens leuk om weer met dit materiaal te werken. In België is er verf in overvloed. Iedere kleuterklas heeft op zijn minst al de primaire kleuren staan. In Gambia is dit geen vanzelfsprekendheid. Ik was dus heel blij met de basiskleuren. Ze hebben hier wel verf maar het is geen kindvriendelijke verf. Ik liet de kinderen kennismaken met het prachtige spul. Ze vonden het leuk. Er hing overal verf. Sommigen hadden plots een gele pluk haar, een blauwe pukkel en rode vingernagels. Best wel grappig.
Na school hadden we een workshop gepland. De leerkrachten hebben hier nog nooit over de term brainstormen gehoord, terwijl dit 1 van de belangrijkste dingen is als je een thema wilt uitwerken. We besloten dus onze kennis door te geven aan hen. We probeerden het nut van een brainstorm uit te leggen en testten een brainstorm uit rond het thema hospital. Er kwamen veel bruikbare ideeën uit de bus. Het hoofdprobleem is hier vooral dat de leerkrachten vanuit hun opleiding niet bijgebracht zijn hoe ze op een boeiende, interactieve en gedifferentieerde manier de kinderen moeten onderwijzen. Ik denk dat er dus meer moet geïnvesteerd worden in de opleiding van de leerkrachten. Daar kunnen wij, als studenten, niets aan veranderen natuurlijk.
Het ontmoedigende nieuws volgde aan het einde van de workshop. Ik had al een thema voor de week nadien. Het zou perfect worden. Het thema water spookte nu al een tweetal dagen door mijn hoofd. Ik zag het helemaal zitten.
En dan nu het slechte nieuws volgende week revision (herhaling van de geziene leerstof) en exam. EXAM!? REVISION?! Dat er herhaling van de leerstof is, vond ik in principe nog geen zon ramp maar EXAM???!!! Examens voor kleuters?! Hoe is dit toch in hemelsnaam mogelijk?!
Ik wond me er enorm over op. Had ik dit wel goed gehoord? Examens voor kleuters? Jeetje zeg!
Ze zagen mijn frustraties. Ik had eenmaal heel veel moeite om het te verbergen. Ik zal zelfs nog meer zeggen ik deed niet echt de moeite om het te verbergen. Volgens mij zag mijn gezicht eruit alsof ik net in een koeienvlaai was getrapt.
De directeur probeerde het uit te leggen. Hij zei dat het was om te testen hoever de kinderen zaten. Ik zit hier nu al lang genoeg om te beseffen dat er helemaal niets zal worden gedaan met die examenresultaten behalve het afbreken van het zelfvertrouwen van de kinderen. De leerkrachten doen hier niet (of toch heel weinig) aan zelfreflectie. Als de kleuters dus niet tot 100 kunnen tellen dan ligt dit helemaal niet aan de leerkracht/ de lesmethode of de lesinhoud maar dit is volledig de schuld van het kind. Ja hoor alle kinderen die niet tot 100 kunnen tellen, die niet alle geometrische vormen kunnen benoemen, die niet kunnen schrijven, zijn hier lazy (lui) of stubborn (koppig). Grrr. Frustrerend.
Daarenboven komt het schoolhoofd nog eens zeggen dat de paasvakantie veel vroeger valt dan eerst gepland. Hij was er vast van overtuigd dat de paasvakantie van 26 maart t.e.m. 8 maart viel. We probeerden hem te vertellen dat dit niet zo was maar dit was tevergeefs.
Gefrustreerd wandelden we naar ons huisje. We vergaten niet om eerst nog naar de markt te gaan. Het dagelijkse leven gaat immers door. Er moest dus gekookt worden.
Na de inkopen, passeerden we de moskee. Alle mannen zaten te bidden. We wisten niet goed wat we moesten doen. Zouden we stoppen of doorwandelen? We besloten om door te wandelen. Alle mannen keken onze richting uit (richting Mekka). Ik voelde me bijzonder ongemakkelijk. We probeerden zo snel mogelijk door te wandelen, ons hoofd naar beneden gebogen. Als je toneel speelt, is het leuk dat de mensen naar je kijken. Als je het gevoel hebt dat je iets aan het doen bent dat je beter niet doet, is het niet leuk dat de mensen naar je kijken.
Bij ons was dit laatste het geval.
Cara en ik wilden werken voor school. Het leek ons ideaal om tijdens het schoolwerk ook Ataja te maken. Dit zou immers voor een leuke afwisseling zorgen.
We namen alles voor de Ataja en kwamen tot het besef dat we geen houtskool meer hadden.
Wij, weer richting de markt. Nu we daar toch weer waren, besloten we meteen om vernis te kopen voor onze nieuwe zandtafel. Nagels voor het keuzebord werden ook aangekocht.
De mannen van de winkel vonden het heel bizar dat wij de zandtafel zouden vernissen. Ze vonden het nog meer bizar als we vertelden dat we onze eigen Ataja gingen maken. Beide taken zijn blijkbaar typisch mannenwerk.
Ja dat is dus het grote verschil tussen mensen van Europa en Afrika, hé. In Afrika is alles nog heel stereotiep. De vrouw doet de was en de plas. De man doet de ambachten.
De Ataja smaakte ons.
Zaterdag 17 maart
De voormiddag leek ons ideaal om voor school te werken. Dit werd dan ook gedaan.
Als middageten wilde Cara ons cornbeaf laten eten. Heel lekker vond ze dit. Ze maakte dit klaar met uitjes en enkele groentjes. Het is eens iets anders dan choco of confituur maar een echte favoriet zal het toch nooit worden bij mij.
In de namiddag was het tijd voor ontspanning. We gingen naar het strand. We kregen Suleyman in het water maar nu eventjes tussen ons gezegd en gezwegen, een goede waterpolospeler zal hij nooit worden. Dit is ook niet zo moeilijk als je beseft dat hij niet kan zwemmen. Dit is trouwens zo bij de meeste Gambianen.
Dit doet me trouwens weer denken aan mijn broertje. Ik kom kijken naar de eerstvolgende waterpolomatch als ik in België ben, kleintje!
Het was heerlijk, rustgevend en ontspannend.
In de avond keken we naar een filmpje. Een surfster met 1 arm deed me er weer aan herinneren dat ik heel graag weer zou gaan surfen. Ik ben een complete amateur maar de golven hebben iets rustgevends.
Zondag 4 maart
Zondag werd een vermoeiende dag. Ik voelde me niet zo kiplekker. Of de kip (van zaterdag) er daadwerkelijk iets mee te maken had, blijft nog steeds een vraag.
Verder is er niet veel bijzonders gebeurd op deze dag.
Ik werkte wat voor school, sliep wat en hing maar wat rond.
Lazy Sunday dus.
Maandag 5 maart Deze week zou ik me vooral bezighouden met de holistic room. Dit is de hoekenklas van onze Picca Nursery School.
Ik zag het al voor me⦠ik zou me bezighouden met het herinrichten ervan, het sorteren van bruikbaar materiaal + ik zou de leerkrachten (via een beurtrol) ook tonen hoe er moet tewerk worden gegaan in de hoekenklas.
Ik wilde mij (samen met Katrien) ook richten op het inrichten van een creative room en een story room. Het paste allemaal perfect. Althans⦠dit was wat ik dacht bij aanvang.
We (Katrien en ik) kwamen binnen in de holistic room. We begonnen alles uit de( enige kast) te halen en merkten algauw dat we de puzzels, blokken, spellen, speelgoed,⦠opnieuw moesten sorteren. De klus nam veel tijd in beslag.
We kieperden alle blokkendozen om. Alles zat immers door elkaar. Zo kunnen de kleuters natuurlijk onmogelijk tot enig kwalitatief spel komen. De dingen die stuk waren, haalden we eruit.
De puzzels moesten allemaal opnieuw worden gemaakt. Vele stukken ontbraken (de kinderen nemen veel mee naar huis) en de puzzels waren dus onbruikbaar.
De klus was niet af op het einde van de schooldag. Spijtig. Mijn plannetje, dat perfect leek in mijn hoofd, barstte in stukken uiteen. Snif.
Op maandag was ook de verjaardag van Matty (teacher level 1). We waren uitgenodigd in haar compount. Matty blijkt een geweldige danseres te zijn. Dit allemaal op de ritmes van de Afrikaanse drums. Ik had het bijzonder moeilijk om stil te zitten.
Ooit zei er mij iemand⦠âyouâre a black person inside a whit bodyâ. Misschien klopt dit dan toch. Dit gevoel werd alleen nog maar sterker toen ik we mochten deelnemen aan het dansen. Ik kon me helemaal uitleven. De collegaâs keken verwonderd en ik blaakte van (hoe kan het ook anders) zelfvertrouwen.
We dronken thee en zaten gezellig te keuvelen. Alles gaat hier op het gemak dus we keken dan ook niet verwonderd op toen we eten kregen om 19 uur. Goed dat we toch een beetje brood aten toen we na de lessen snel eventjes naar huis liepen om andere kleren aan te trekken.
Als afsluit dronken we een bekertje baobab juice. Lekker, lekker, lekker.
Dinsdag 6 maart Op dinsdag mochten we verder⦠sorteren! Ja⦠we moesten natuurlijk verder afwerken waar we aan waren begonnen.
Elk stukje nieuw materiaal dat we vonden, was een hoogtepunt. Ik deel jullie er enkele mee:
âYes⦠ze hebben hier plasticine!â
âJoepie! Deze puzzel is compleet!â
âOooh⦠dit kunnen we gebruiken voor de zandbak!â
Veel meer hebben we er niet maar desalniettemin wil ik ze toch met jullie delen.
Ik hielp met de turnles van Cara. Een paar handen zijn altijd welkom. We gaven elkaar tips en ik hielp haar met de les.
Na school gingen we om een (tromgeroffel)⦠theepotjuuu! Het is niet zomaar een theepotje maar een kannetjes om Ataja te maken.
Ataja stappenplan:
1. Steek het vuurtje aan
2. Doe water in het potje (3 glaasjes)
3. Laat het water koken
4. Doe thee in het water (1 glaasje)
5. Laat het koken
6. Doe suiker in het potje (1 glaasje)
7. Laat het koken
8. Giet wat thee in 1 glaasje
9. Giet de thee van het ene glaasje in het andere glaasje. De suiker wordt gekarameliseerd.
10. Giet de thee weer in het potje
11. Laat het verder koken
12. Giet het uit in glaasjes en drink het op (be careful⦠donât burn your lips)
Het is een lang stappenplan en bovendien wordt het na de eerste keer nog 2 maal opnieuw gedaan. De eerste keer is de thee zo sterk als een man, de tweede keer is ze zo sterk als een vrouw. De derde keer is de thee zo zoet als liefde.
De ataja is lekker en we willen hem dan ook per se zelf kunnen maken. Dat wordt wat oefenen!
Natuurlijk hadden we ook een vuurtje nodig. Dit kochten we ook.
Mijn uniformtop was eindelijk klaar. Ik vond de rok wel nog leuk. Dat bovenste deel van ons uniform⦠wel⦠dat is een ander verhaal. Het voelt aan als karton en het ziet eruit als een gevlamde afgetrokken oude onderbroek (of wat het ook moge zijn). Het is niet mijn stijl maar we willen gezien worden zoals leerkrachten dus moeten we er ons ook zo naar gedragen.
Ik keek al helemaal uit naar mijn eerst dag in de kartonnen onderbroek. Joepie!
We gingen ook naar de supermarkt. We vroegen Modou om ons er heen te brengen. We zouden serieuze inkopen gaan doen. We wilden immers voor enkele weken kunnen overleven. Een hele voorraad choco, confituur, fruitsap, melk, boter, pasta,⦠werden aangekocht.
We pendelden met ons winkelmandje tussen de winkel en de auto van Modou. Het was grappig om de reacties te zien van de winkeliers.
Ik voelde me echter ongemakkelijk bij de luxe van de supermarkt. Het is zo raar om alles gewoon in de rekken te zien liggen. Ik zit hier nu al een eindje en eerlijk gezegd begint het toch wel serieus te wennen om altijd zelf eten klaar te maken. We zijn het al gewoon om kip en vis te ontleden. We toveren uit enkele ingrediënten verschillende sauzen. We zijn vindingrijk met de weinige basisingrediënten. We doen het goed.
Het is dan raar om naar de supermarkt te gaan waar alles (voorverpakt en voorbereid) in de rekken staat.
Ik wilde me het liefst zou gauw mogelijk uit de voeten maken. Het voelde ongemakkelijk.
Woensdag 7 maart âs Morgens even vlug de blog op internet zetten.
Ik werd hiervoor vergezeld van enkele kleine maar herkenbare beestjes. Jaja⦠daar waren ze weer⦠enkele kakkerlakken kwamen nieuwsgierig een kijkje nemen. Ze zagen dat het goed was en ik zette mijn blog op internet.
De hoekenklas is min of meer opgeruimd. We deelden de klas opnieuw in om de kwaliteit ervan te verbeteren. Het materiaal werd gesorteerd in de kast en we trokken richting de markt. We zouden enkele spulletjes aankopen om het huisje (de poppenhoek) aan te vullen in de klas.
Maar eerst ons hoofd eens laten tonen aan de timmerman. We bestelden een zandbak en enkele andere materialen voor in de klas.
Katrien en ik gingen, samen met het schoolhoofd, naar Serrekunda. Van zodra de winkeliers en marktkramers onze blanke huid zagen, schoten de prijzen de lucht in. We hadden er snel genoeg van. Het volgende plan werd snel ingevoerd:
We vertelden Kebba wat we nodig hadden. We liepen een eindje achter hem. Van zodra we zagen dat hij ergens bleef staan, wandelden we gewoon door. We wachtten dan meestal een beetje verder achter een zak rijst, in een straatje, aan de hoek van een straat, met onze neus in een stoffenwinkel,â¦.
Ons plan lukte. We konden meer dingen kopen aan de juiste prijs.
Na de markt trokken we naar een compount. Daar hadden Katrien en ik een afspraak om onze haren te vlechten. We moesten ons immers mooi maken om te gaan marcheren op zaterdag.
We probeerden duidelijk te maken hoe we ons haar wilden. Dit was moeilijk aangezien de vrouw (die onze haren zou vlechten) geen Engels begreep. We legden het dus (letterlijk) met handen en voeten uit. Ze streek mijn haren in de plooi en probeerde er iets moois van te maken. Nuja⦠âstrijkenâ is misschien niet het correcte woord. Ze TROK mijn haren in de gewenste vorm. Best dat mijn haren nog behoorlijk goed in mijn hoofdhuid vastzaten. Ik wil nu niet het mietje gaan uithangen maar dat vlechten is toch wel een beetje pijnlijk. Ik hoorde ook hoe ze de knopen uit mijn haren trok. Hier en daar viel een gebroken haartje naar beneden op mijn schoot. Spijtig.
Nuja⦠het resultaat mocht er wel zijn. Die vlechten zijn niet supermooi bij mij maar het was nu ook weer niet aartslelijk.
Op weg naar huis, kwamen we een vreemd wezen tegen. Het was een man, gehuldigd in 1 of ander struisvogelachtig kostuum. Het kwam al eerder voor dat we iemand dergelijks zagen op onze weg. Hoogstwaarschijnlijk heeft het te maken met het besnijdenisritueel. Hij bleef gewillig staan (als een standbeeld) om met ons te poseren voor de foto.
Eenmaal thuisgekomen, knipte ik het haar van Katrien, Yolan en Cara. Zoals eerder al gezegd⦠als ik eens een carrièreverandering wil, kan ik nog altijd kapster worden. Ondertussen oefen ik nog eerst een beetje bij mijn huisgenoten.
Donderdag 8 maart Donderdag⦠de hoekenklas stond alweer op het programma. Het moest en zou prachtig worden.
Eventjes skypen met het thuisfront. Ja⦠het was alweer eventjes geleden dat ik haar nog had gesproken. Jammer van de weinige respons. Er bleek iets mis te zijn met de instellingen van de microfoon en webcam thuis dus ik praatte een halfuur over alles wat ik wist. Ik praat graag maar een slokje water na het lange babbelen, deed me goed.
Yolan, Katrien en ik gingen samen naar het Bijilo Forest Park. In het natuurpark wilden we even tot rust komen. We wisten dat er hoogstwaarschijnlijk ook apen zouden zijn. Het park is er immers voor gekend.
De aapjes waren een feit, alsook de termietenheuvels en de rustige natuur. We liepen de aapjes voorzichtig voorbij. We wilden immers niet dat ze ons zouden aanvallen. Ze zien er lief uit maar hebben wel scherpe tandjes.
Het was gezellig en rustgevend.
Om de namiddag af te sluiten, trokken we naar het strand. Het Bijilo Forest Park ligt maar enkele meters verwijderd van Voodoo Beach.
We waren nog maar net op het strand, onze voeten in het water, of Seedey kwam ons al begroeten. Hij was aan het sporten. Zich opdrukken en touwtje springen, zorgden ervoor dat hij zich strak in het pak voelde. We testten zijn springtouw uit. Zo⦠onze sport was ook al gedaan.
We ontmoetten ook enkele aardige kerels waar Katrien haar voetbalskills kon tonen. Ikzelf ben niet zoân goede voetballer maar probeerde het wel.
Vrijdag 9 maart We namen alweer de hoekenklas voor onze rekening. De klas raakte beetje bij beetje in orde. Ons hoofddoel was vooral om de kwaliteit van de hoekenklas te verbeteren.
Op vrijdag was al veel gebeurd. De leegstaande klas (op het gelijkvloers) werd omgetoverd tot een creative room. Daar staan er enkele groepjes tafels waar de kleuters zich creatief kunnen uitleven.
Er werden ook kapstokken en linten opgehangen. Aan de kapstokken hangen er enkele lichtblauwe schildershirts te pronken. Het zijn er nog maar 12 dus⦠het zou leuk zijn moesten we er meer vinden. Zo worden de uniformen beschermd tegen de verf.
De linten zorgen ervoor dat de geknutselde werkjes kunnen worden opgehangen. Kleuters zijn immers echte kunstenaars.
Als we dit nu ook eens konden duidelijk maken aan de leerkrachten hier⦠dan zou dat al een stap in de goede richting zijn. Natuurlijk zorgen we er eerst voor dat de leerkrachten en kinderen een aparte ruimte hebben om zich op zijn minst al creatief te kunnen uiten. Check!
De story room begint zo ook stilletjes aan vorm te krijgen. We hebben een duidelijk plan en we willen dit ook heel graag uitgevoerd zien.
Een teacher kwam Katrien en mij doodleuk vertellen dat we voor alle kleuters in de school (meer dan 140 kleuters dus) vlaggetjes moesten maken dit weekend. Het is immers de bedoeling dat de kinderen op Common Welth (maandag 12 maart) allemaal een vlagje hebben.
We schrokken. Een lichte vorm van verontwaardiging begon zo stilletjes aan op te borrelen. We stelden de leerkracht voor om de vlaggetjes samen te maken met de kinderen. Met enkele goede richtlijnen, kunnen deze schattige kleuters al heel veel (in tegenstelling tot wat sommigen misschien denken). Ze wees dit af.
We dreven toch een beetje door. Dit was ook een mooie kans om de creative room eens uit te testen. We stapten richting het schoolhoofd. En⦠we kregen onze zin.
Na de break werkten we ijverig aan de vlagjes. Er was niet echt oog voor het proces van het vlagje. De kinderen moesten vooral resultaat tonen. Dit is dus eigenlijk volledig tegen de regels van het Ervaringsgericht Kleuteronderwijs. Het frustreerde me maar ik kon mezelf uiteindelijk wel troosten met de gedachte âde kleuters mogen zelf iets creërenâ.
Na de lessen had ik me vrijwillig opgegeven om mee te gaan met Matty (level 1) en Abbi (level 2) naar de markt. We hadden eten nodig voor zaterdag (marching pass). Ik dacht eerst dat het een uitstap zou worden naar de dichtstbijzijnde markt. Mijn gedachte bleek mis te zijn. Om zelfs meer te zeggen⦠ik had het serieus onderschat.
Matty en Abbi namen me eerst mee naar een shop, niet ver van de school. Ze vroegen me of ik een broodje wilde. Ik wees dit af want thuis hadden we immers tapalapa liggen. Ik dacht op dat moment nog steeds dat het een korte uitstap zou worden (maximum anderhalf uur). Mijn maag kon daar dus wel tegen.
Daarna wandelde ik mee naar de compount van Abbi. Ik zag haar mama en broer. Het werd me overigens meteen duidelijk waarom Abbi een nogal voluptueuze kont heeft. De appel valt niet ver van de boom. Om me nog anders uit te drukken⦠zo moeder, zo dochter.
Nu⦠dit is eigenlijk maar een kleine anekdote, en al helemaal niet van levensbelang.
Het meer levensbelangrijke was het vullen van de magen. Abbi en Matty vulden hun magen dus met een broodje. Ik, die toen nog van geen kwaad bewust was, zat rustig toe te kijken. âMijn lunch ligt thuis op me te wachtenâ dacht ik naïef.
We namen een bushtaxi naar de markt van Serrekunda. Op dat moment werd het me allemaal duidelijk⦠we gingen dus niet naar de dichtstbijzijnde markt!
Daar was ik dus niet op voorbereid. Ik had dus met een gerust geweten mijn gsm, paspoort en portefeuille bij mijn huisgenoten achtergelaten.
Eenmaal aangekomen in Serrekunda begon de zoektocht naar alle ingrediënten voor het middagmaal de dag nadien. We kochten (heel veel) kip, melk, banana essence, frambozen essence, (een grote zak) aardappelen, (een grote zak) uien, baobab, vanillesuiker, gewone suiker, pasta, ananas, appel, bananen, sinaasappels, kokosnoot,â¦.
Het is hier niet zo dat je alles in 1 supermarkt kunt kopen. We vonden alles dus op verschillende plaatsen. Er ging ook iedere keer enige tijd over het onderhandelen.
Af en toe voorzagen we onszelf van een zakje verfrissend water. Dat voelde goed. Ik had tenminste iets om mijn maag mee op te vullen. Heerlijk.
Op het moment dat ik dacht dat het shoppen op zijn eindpunt was gekomen, moesten we halt houden om te bidden.
Begrijp me hierbij niet verkeerd. Ãk moest niet bidden. Ik moest wel, samen met mijn collegaâs, een compount invluchten omdat de mannen op straat zaten te bidden.
Op de markt van Serrekunda staat een grote(re) moskee. Op vrijdagnamiddag zitten de mannen allemaal buiten te bidden, richting Mekka. Ik wist eerst niet wat er gebeurde maar ik zag enkele rijen (een tiental) vol met mannen. Ze zaten allemaal op een matje en keken âmijnâ richting uit. Nuja⦠het was natuurlijk de richting van Mekka.
We gingen dus schuilen in een compount. Het is immers onrespectvol als je zomaar onbeschaamd doorwandelt om verder inkopen te doen.
Matty vertelde ondertussen enkele gebruiken voor de moslims gaan bidden. Ze wassen o.a. hun handen, hun neus, hun hoofd, hun voeten,â¦. Dit kunnen ze 1 keer doen maar dit kan ook 2 of 3 maal gebeuren. Ze vertelde me ook dat de vrouwen en mannen zich moeten wassen na de seks. Ze vertelde me ook hoe dit moest gebeuren.
Na het gebed en de uitleg van Matty, ging alles weer zijn normale gang. We konden onze inkopen afronden.
Nu⦠ik we zaten eigenlijk nog maar halverwege.
We hadden heel veel gekocht. Dit was ook nodig want er moest gekookt worden voor een grote hoeveelheid mensen.
Al de ingrediënten hadden we zo hier en daar achtergelaten in de winkel waar we het hadden gekocht. Uiteindelijk gingen we het overal gaan ophalen met een taxi.
We konden het niet allemaal dragen. Het was echt heel veel.
We reden met de taxi naar de compount van Matty. Daar zetten we al de ingrediënten neer.
We moesten dan ook nog alles klaarmaken. De kip moest gekuist worden, alsook de aardappelen, uien,â¦.
Ik verliet Matty eventjes en ging de anderen halen.
Zij begonnen zich al ongerust te maken. Ik was immers al een heel eind weg. De marktuitstap duurde zoân 4 Ã 5 uren (geen anderhalf uur dus).
Mijn huisgenoten waren Ataja aan het maken. Ik dronk een teugje met hen mee. Ik at ook snel iets. Mijn tapalapa lag immers nog altijd trouw op mij te wachten.
Ik nam Katrien, Veerle en Cara mee naar Matty. We mochten meteen helpen met het snijden van al de ingrediënten.
Het was wel gezellig. We sneden de ene ui na de anderen, zonder ook maar 1 enkel traantje te laten zien. We leerden een techniek om heel snel uien te snijden. Bovendien is de techniek heel vredelievend voor je ogen.
We zaten in het echte Afrika. Zo voelde het toch. We hielpen de vrouwen zelfs met de afwas. Dit gebeurde natuurlijk allemaal met de hand. Geen vaatwasmachine, keukenrobots of andere huishoudtoestellen dus.
Mijn wijze mama vertelde me ooit eens⦠âje handen zijn de beste werktuigenâ. Wel⦠mama⦠je hebt gelijk maaaarrrrrr⦠alles wat gecreëerd is om de mens te helpen, kan wel handig zijn op zoân moment. Ik ben dus een voorstander van een afwasmachine, keukenrobot, â¦.
We sneden, keuvelden, wasten af en stapten richting ons huizeke.
Nu mochten we ook nog iets in elkaar knutselen voor onszelf. We deden het niet slecht maar de kwaliteit van onze voeding is al beter geweest.
Het leek een beetje op fast food. Met dat verschil dat het niet was voorverpakt.
Wegens een technisch probleem lukte het me niet om de blog al eerder aan te vullen. Mijn excuses hiervoor. Enjoy!
Vrijdag 2 maart
Vrijdag les in level 1 (1ste kleuterklas). Mr. Tooray liet zich vandaag niet zien (wegens een funeral). Dit was een complete verrassing voor ons allemaal aangezien hij niets liet weten.
Anyway ik vroeg Kebba (schoolhoofd) om toch een aantal keren in mijn klas langs te komen. Ik had al ondervonden dat deze lieve kleuters ook heel druk konden zijn. Ik besloot dus om extra hulp te vragen. Eventjes mijn eigen trots opzij zetten dus .
Na de break, was het tijd voor toneeltjes. Het doel bij de performances was om de kinderen duidelijk te informeren over het juiste toiletgebruik en het tanden poetsen. Kortom we wilden iets aanbrengen over hygiëne. Ik weet nog dat ik in België een aantal keren geschrokken was van enkele kleuters wat betreft gaatjes in de tanden. De tandhygiëne bij sommige kinderen in België laat nu en dan eens te wensen over.
In Gambia heeft de helft (niet overdreven) van de kinderen gaatjes. Ik druk het hier nog zacht uit maar eigenlijk zijn het GATEN. Sommige kinderen hebben slechts nog korte zwarte stompjes, die ooit tanden waren. Een niet zon frisse adem is hier o.a. een gevolg van maar ik kan me wel voorstellen dat vele kinderen ook pijn hebben. Als je een melktand bovendien laat wegrotten dan heeft dit ook negatieve gevolgen voor de volwassen tanden. Heel spijtig.
Met deze toneeltjes wilden we de kinderen laten zien dat al dat snoepen niet goed is voor de tanden. Het ontbijt van vele kinderen bestaat uit een zakje gesuikerde chips, een gesuikerd drankje, een lolly, .
Natuurlijk zal 1 toneeltje hierbij niet voldoende zijn. Dit is iets waar we blijvend zullen moeten bij stilstaan als we een duurzaam effect willen.
Het op een gepaste manier naar het toilet gaan, is hier ook soms een probleem. Dit is vooral bij de jongere kinderen.
De toiletten hier kan je vergelijken met de typische Franse toiletten. 2 steunen om je voeten op te zetten en een zwart gapend gat om je behoefte te doen.
Een vaak voorkomende angst bij de kinderen, is dat zwarte gapende gat natuurlijk. Nu eventjes heel eerlijk als kind was ik ook geen zon grote fan van dat gat.
Wij zijn het gewoon om op een gemakkelijk en (vaak) proper toilet te zitten. Het Franse toilet (en dus ook het Gambiaanse toilet) is een heel ander verhaal. Het is wel een beetje beangstigend voor de kinderen.
Om dus een lang verhaal kort te maken sommige kinderen gaan niet pal boven de afvoer zitten maar ergens in een hoekje van het toilethokje. De pipi legt op die manier een langere weg af. De combinatie van de warmte en de afvalstoffen zorgen dan ook voor een bijzonder onaangename geur. Opnieuw 1 toneeltje kan niet het hele probleem oplossen maar het is een start.
Na het einde van de lessen, was het tijd om ons als leerkrachten wat bij te scholen. We (de stagiaires) organiseerden een workshop. Daarin wilden we duidelijk maken hoe de werking van een hoekenklas precies in elkaar steekt. Omdat mensen veel beter leren uit opgedane ervaringen dan uit woorden, besloten we om de leerkrachten onder te verdelen in verschillende hoekjes. Precies zoals in de kleuterklas dus. We zorgden natuurlijk wel dat het materiaal een beetje aangepast was op het niveau van de teachers.
Het zou stom zijn om hen een huisje te laten maken uit Duplo.
We lieten hen (met een stappenplan) materialen maken, die later nog nuttig zullen zijn in de klas.
De ervaringen waren positief.
Nu nog enkel het inoefenen van het juiste gebruik van de hoekenklas.
Het komt allemaal in orde. One step at a time.
Tijdens de workshop maakten we ook nog duurzame houten weekkalenders. Deze voorzien van kindvriendelijke symbolen (Sunday= sun, Monday= moon, Tuesday= car, ). We zijn (terecht) trots op het resultaat. Nu moeten we nog alleen toezien op het juiste gebruik ervan.
Het was een lange schooldag maar toch ene die de moeite waard was.
Door de lange schooldag kwamen we ook iets later op onze afspraak van de avond. We hadden afgesproken met de studenten van The Swallow (de school waar ik jullie eerder over sprak).
We kwamen een halfuurtje te laat. Zoals de spreuk dus zegt: Goede vrienden komen nooit te vroeg maar steeds te laat. Nu goede vrienden is niet zo correct aangezien we deze studenten slechts enkele keren zagen.
We stapten richting hun verblijfplaats.
We waren eigenlijk een beetje geschrokken. De studenten van deze school verblijven in een guesthouse en wat voor één. Wij kunnen met zekerheid zeggen dat wij hier in een luxe leven (bij Modou). We hebben immers alles wat nodig hebben (en meer). Zo is er een douche boven ons westerse toilet. We hebben zetels, elektriciteit, een groot bed, een keukentje, gordijntjes, een bescheiden terrasje, .
Maar the guesthouse was toch wel iets helemaal anders. Zo grooooottt. Het verblijf telde zeker 3 verdiepen. Op elk verdiep is er een soort van sanitaire blok. Er is een dakterras, iemand die de was doet, iemand die kookt, . Ik wil zeker geen kritiek geven maar het was toch iets helemaal anders. Ik voelde me zelfs een beetje (veel) ongemakkelijk.
Nu het eten was lekker. Het was vis met rijst en heerlijke saus. Cara en ik vonden het gemakkelijker om met onze handen te eten. We hebben dit nu al een aantal keren gedaan en worden hier steeds beter in. Geef toe met je vingers voel je veel beter waar de graatjes zitten. Dit is veel moeilijker met een vork.
Na het eten, werd er nog wat gekeuveld en tenslotte werd het strand opgezocht. Er werden een kampvuurtje gemaakt. Het was een leuke sfeer maar we hadden een zware dag en zetten koers richting huiswaarts. Home sweet home.
Het verwondert me trouwens telkens weer hoe makkelijk je iets ziet als je thuis. Telkens ik in ons huisje kom, heb ik het thuisgevoel. Zaterdag 3 maart
Mijn thuis in Gambia had zaterdagmorgen geen water. Een beetje sneu maar ik ging toch ijverig op zoek naar mogelijke waterbronnen.
Zo ontdekte ik een nieuwkomer in mijn keukentje. Hello Mr. Cockroach (kakkerlak dus)! Ik liet mijn medehuisgenoten meegenieten van mijn nieuwe huisdier.
Eventjes later besloot ik toch om hem weer vaarwel te zeggen. Het is nu niet dat dit 6potige diertje (5tal centimeter) iets misdeed maar ik wilde nu ook weer niet dat het plots naast me zou liggen in mijn bed. Er zijn leukere dingen om te knuffelen.
We maakten ons klaar voor de voetbalmatch van Ebrima. Dit is de collega en mentor van Yolan. Hij is een enthousiaste speler en met zijn (eigenlijk wel) korte beentjes legt hij aardig wat afstanden af in die hitte. Ze wonnen.
Toch een dikke duim voor de spelers. Ze speelden zomaar eventjes (voor de fun) een voetbalmatch in het heetste van de dag.
Wij, als fans, hadden het al moeilijk om constant in die bloedhete zon te zitten. Als je even je ogen sloot, leek het voetbalplein meteen omgetoverd in een stukje woestijn. Het openen van onze ogen bracht ons natuurlijk weer meteen bij de realiteit. Geen kamelen dus.
Na de match keerden we richting ons huisje (via de markt, want we hadden nog ingrediënten voor het avondeten nodig). We maakten ons klaar om frissere oorden op te zoeken. Beach here we come! Het water was za-lig.
We kregen er maar niet genoeg van.
We keuvelden, zwommen en rustten erop los. Dat deed goed. De batterijen eventjes opladen, is een manier om voor jezelf te zorgen.
We besloten ook dat we eigenlijk als groep studenten heel goed overeen komen. We hebben elkaar gevonden. Voor ons vertrek was dit immers geen zekerheid. 5 verschillende karakters met hun eigen positieve en minder positieve kantjes. Soms kan dat al genoeg zijn om je buitenlandse stage tot een onaangename ervaring om te toveren. We prijzen onszelf gelukkig.
Na het strandbezoek, volgde een kookles van onze eigen allerliefste Suleyman (the administrator of the school). Hij leerde ons om Chicken Domoda te maken. We noteerden elk stapje heel nauwkeurig. We willen het immers ook uittesten in belgenland.
We aten jep met onze handen. Zoals al eerder vermeld dit lukt steeds beter en beter.
Zaterdagavond werd ook een uitgaansavond.
Ik had nog enkele plaatsjes niet opgezocht, die blijkbaar wel eens de moeite waren. We gingen richting the totties. In 1 woord samenvattend hilarisch. In deze (eigen)aardige club hangen overal spiegels. De mensen dansten er voor de spiegel en waren zichzelf aan het uitdagen voor een battle. Even uittesten wie kan er beter dansen mezelf of mijn spiegelbeeld? Een moeilijke keuze, hoor.
Echt enorm grappig. Als je even geen zin meer hebt om te dansen, kan je je zoet houden met het observeren van mensen.
De eerste dag waarop ik eindelijk les mocht geven. Level 1… here I come! De klas (bescheiden grootte) was enthousiast, ik was enthousiast en mijn mentor (Matty) was enthousiast. Na de speeltijd was mijn mentor er niet meer. Ze was buitengesloten uit de school. De kinderen waren druk en de mentor was op het einde van de schooldag ook nogal emotioneel. Mijn hoofd stond zowaar bijna op ontploffen. De rest van de dag kan ik samenvatten als een zware en emotionele dag.
Woensdag 29 februari
De tweede dag waar ik mocht lesgeven. Dit was opnieuw in level 1 (bij Matty). De kinderen waren aangenaam, de mentor was aangenaam en ik zag enkele kinderen stralen. Ik liet hen kennismaken met het liedje ‘A ram sam sam’. Het was een treffer. Ik zag de vele kinderoogjes blinken. Matty deed ook meteen mee. Ze had het op een of andere manier moeilijk om stil te zitten bij het horen van het lied. Leuk compliment voor mij. De kleuters, die anders niet zo heel erg betrokken zijn, waren op dat moment enorm betrokken. Het was leuk om te zien. Op het einde van de dag vroeg ik Matty wat ze van mijn lessen vond. Ze kon alleen maar positieve dingen zeggen. Yes!
In de namiddag hadden we een afspraak met Ebrima (de verpleger van de Medical Post). Hij is een enorme voetbalfan en hij stelde ons voor om hem te vergezellen naar de voetbalmatch The GambiaAlgeria. Ik wilde deze kans met beide handen grijpen want het was een belangrijke match voor Gambia. Ik ben normaalgezien geen voetbalfan. Het interesseert me zelfs niet echt. Ik was wel enorm nieuwsgierig en ik wilde de sfeer eens opsnuiven in het Gambiaanse voetbalstadion. Voor de gelegenheid hadden we ons eens mooi opgemaakt. Nee… we zagen er niet uit zoals tuttebellen maar we hadden allemaal een bescheiden vlagje op onze wang geschilderd. Dit was natuurlijk een Gambiaanse vlag. Als we iets doen… doen we het goed (of we proberen het toch). Vele nieuwsgierige zwarte ogen keken onze richting uit toen we aankwamen aan het stadion. Je kon hun gedachten bijna aflezen… ‘Wat doen die toebabs hier’ (toebab= blanke/ witte/ bleekscheet/…). Na even ronddwalen, gingen we in een ‘rij’ staan. Het was toch iets wat op een rij leek. Ebrima waarschuwde ons ‘Keep your ticket close to you! They’re going to steal it!’. Ik propte het ticket vlug in mijn broekzak. Eenmaal binnenin het stadion, konden we rustig plaatsnemen op de tribune. We zagen de voetballers opwarmen. Ebrima was er helemaal van overtuigd dat Gambia zou winnen. Natuurlijk hoopten we ijverig mee. We volgden de match vol spanning. Het eerste punt was mooi. Iedereen sprong wild enthousiast recht. Het publiek ging 5 minuten helemaal wild. De voetballers waren ondertussen natuurlijk gewoon verder aan het spelen. Ik ken helemaal niet veel van voetbal maar zelfs ik kon zien dat de Gambiaanse voetbalploeg vele kansen lieten voorbijgaan. Akkoord… in zo’n hitte een ‘matchke’ spelen is niet te onderschatten maar toch….
Gambia verloor. We waren ontgoocheld, de fans waren ontgoocheld, iedereen was dus ontgoocheld (behalve de tegenpartij, of course). Het bleef echter niet alleen bij een ontgoocheling. De fans moesten en zouden eens tonen hoe teleurgesteld ze waren. Ze begonnen van de tribune te springen (enkele meters hoog). Als je met een stokje in een mierennest port, ontstaat een chaos. De mieren rennen rond als bezeten… eum… mieren. Wel… een bende teleurgestelde Gambiaanse supporters kan je een beetje vergelijken met onrustige mieren. De foto liet ik jullie al eerder zien. We wurmden ons door de uitgang. Buiten leek het nog onveiliger dan binnen. De weglopende fans gooiden met stenen naar de bus met voetballers. De mieren... ik bedoel… de supporters gingen helemaal wild. Iemand kwam ons zeggen ‘Don’t go down there, it’s dangerous!’. Dit hadden we maar al te goed begrepen. We wachtten tot we een veilige ontsnappingsmogelijkheid zagen. Dit was nogal een belevenis. Relletjes… je ziet het weleens op televisie (ik toch) maar deze keer zaten we er middenin. Crazy…
We wandelden (een groot stuk) terug, kochten fruit en groenten, en namen voor het laatste deel een taxi.
Dat was me het dagje wel.
Donderdag 1 maart
Het hoogtepunt van deze dag, zou het bezoek aan de kleermaker zijn (dat hoopte ik toch). We waren benieuwd wat de man met onze stofjes had gedaan.
Maar eerst… niet te vergeten… lesgeven. Ik gaf les bij Mr. Tooray. Een duidelijk grote klas (40 kleuters) met evenveel energie als kleuters. Ze hadden hopen energie dus. Als je ze weet te motiveren om mee te doen, zijn het dus schatjes. Verliezen ze hun enthousiasme dan veranderen ze snel in bengeltjes. Hun nieuwe motto wordt dan vooral ‘Let’s try the new teacher!! Moehahahaaaa!!!’. Op donderdag wist ik ze te motiveren. Hiep hiep hoera! Een klein applausje voor mezelf dus.
En dan… the moment we were waiting for… de nieuwe kleertjes. We kwamen daar aan en stapten de deuropening (vol spanning en met our thumbs crossed) binnen. De kledij was nog niet af (de ritsen moesten er nog in) maaaaarrr… we mochten onze kledij wel al eens bekijken. Even een korte vergelijking om mijn gevoel met jullie te delen… Je maag knort en je kijkt de hele tijd al uit naar pizza. Je komt thuis en wat krijg je… hutsepot! Ik wilde mooie kleertjes maar wat kreeg ik… ja inderdaad… geen mooie kleertjes. Nuja… ik moet niet overdrijven. Het ene viel wel nog mee. Het was een beetje elegant (de foto’s kon je al eerder bekijken) en hij had er toch iets behoorlijks van gemaakt. Het andere was aartslelijk… deze foto komt dan hoogstwaarschijnlijk ook niet op mijn blog. Hoe ik het ook probeer… er valt niet veel goeds over te zeggen. We probeerden na te denken over wat we er wél mee konden doen… misschien kussenslopen maken?
Hier nog even een bijkomende opmerking voor mijn allerliefste broertje… de stoffen zien er hier allemaal uit als gordijnen. Dus… geloof me vrij… hetgeen je op de foto zag ( en op skype), valt heus wel mee.
Zondag… de ideale dag om eens een uitstapje te maken. Jullie zagen al de foto’s… jap! Het krokodillenpark stond bovenaan op ons lijstje. Eerst wachtten we heel lang op Suleyman. Hij zou er om 9.00 uur zijn. Wel… een uurtje later kwam hij aan in Senegambia. We zijn het ondertussen wel al gewoon. Het is Afrika. Nu… voor ons is de druk dan ook minder hoog. Als we om 10 uur ergens moeten zijn, beginnen we ons gewoon op dat uur klaar te maken. Voor mij is dit geen probleem alleszins. We vertrokken richting Bakou want daar is de krokodillenpoel. We moesten ons verdelen over 2 taxi’s. En ja… er waren enkele wuivende handen vanuit de taxi voor ons. De vriendelijke handen van Cara, Suleyman en Veerle lieten ons weten dat alles (nog steeds) in orde was met hen. De vriendelijke taxichauffeur stopte eventjes bij een ‘mooi’ standbeeld. Een wit duifje en een hand… klik… het staat op foto!
Op weg naar de krokodillenpoel kwamen we enkele bijzonderheden tegen. Ooit al een gepluimde haan gezien? Wel… wij wel. Het was ons meteen duidelijk wie er de broek droeg in deze kippenfamilie. We merkten ook open riolen op. De geur was verdraagzaam maar zeker niet aangenaam. Voor mensen die graag rotte eieren ruiken… hier moest je zeker bij zijn.
Het bescheiden museum bij de krokodillenpoel, liet ons enkele gebruiken zien die de vruchtbaarheid dienden te verzekeren. Enkele geluksbrengers en vruchtbaarheidssymbolen sierden de bescheiden hutjes. 1 type geluksbrenger zagen we hier al vaak. Als de kinderen geboren worden, krijgen ze een soort ketting rond hun buik, hals of arm. Aan dit stukje touw hangen verschillende kleine zakjes. In die zakjes zitten stukjes papier met enkele regels uit de Koran. Deze dienen de kinderen te beschermen. Er hangt soms ook een krokodillentand aan deze ketting. De tand moet ervoor zorgen dat de kinderen niet te veel pijn hebben als hun eerste tandjes het daglicht zien.
En dan… eindelijk… de krokodillen. Je ziet ze altijd op de televisie of ergens in een hoekje van de zoo. Bij ons was het pure realiteit en de omheining… wel… er was niet echt een omheining eigenlijk. Ontsnappen was dus mogelijk (zowel voor ons als de krokodillen). Ik dacht dat de poel veel groter zou zijn. Het was een klein beetje teleurstellend. De hoeveelheid krokodillen was wel groot. Een tiental kroko’s lagen te zonnebaden op de rand van hun luxueuze groene zwembad. Ze lagen muisstil. Hun bek stond open. Het waren precies allemaal standbeelden. Het gaf best wel een bizar gevoel. En dan… le moment suprême… een aanraking met het mooie lieve beestje. Het zou onze vruchtbaarheid verzekeren. Op dat moment waren we echter niet zeker van ons leven maaaaarrrr… we probeerden het toch. Ik geef het toe… ik was niet zo dapper. Ik kwam aan de ruwe huid van de standbeeldkrokodil. Hij leek (volgens mij) klaar om aan te vallen maar deed dat gelukkig niet. De huid is hard (zoals verwacht) en ik duwde zo eventjes om te voelen of daar ergens nog leven te vinden was. Je kon het een beetje indrukken dus… ja… ik geloofde het uiteindelijk wel dat de krokodil levend was. Nu… ik had nog geen moment getwijfeld aan mijn vruchtbaarheid maar een toekomstige kroost is nu echt wel verzekerd. Dankuwel… kroko!
Ik had heel graag wel een aparte geluksbrenger gehad voor mijn fototoestel. Hij liet het afweten. Gedaan met de foto’s dus. Gelukkig hebben mijn huisgenoten nog fototoestellen.
Van de kroko’s naar de blubjes (de vissers dus). We gingen een kijkje nemen aan het strand. Enkele stoere vissers waren druk in de weer een boot te bouwen, een visnet te herstellen, vis te kuisen,…. Een hond zocht het frisse water op en ging liggen daar waar de golven het droge zand raakten. Wij keken hoe het wilde water tegen de palen van de pier botsten. Best wel magisch. Het confronteerde me weer met de sterkte en kracht van moeder natuur. De pier nodigde ons uit om er een wandelingetje op te maken. We wijzigden onze plannen van zodra we zagen dat de pier eigenlijk helemaaaaaall niet veilig was. De vissers raadden ons aan om er niet op te wandelen. ‘It’s your own risk but it’s better that you don’t try’. We volgden de raad van de wijze vissers op. Daar stonden we dan… aan het begin van de pier, omgeven door de geur van rottende vis. Overal lagen schubben, enkele ingewanden, kieuwen,…. Het was… eum… interessant.
We gingen richting the Botanic Garden. Onze reisgidsen beschreven dit als een idyllische tuin waar nieuwe plantensoorten worden gecreëerd. Van de vissengeur naar de bloemengeur. Ik dacht... yes! Een stukje natuur, een stukje rust, een streling voor het oog (en neus). Het was eigenlijk een beetje ontgoochelend. De Botanic Garden is misschien net iets groter dan onze tuin en volgepropt met verschillende planten. Op de bordjes kon je aflezen wat de Latijnse naam was van de plant. Ik zie graag natuur maar het was toch niet zo veelbelovend als stond geschreven in de reisgids. Beetje jammer.
Katrien en Yolan kochten enkele kettingen. Daarna bracht de bushtaxi ons naar Banjul. We stapten uit aan de triomfboog. Het is iets wat je kunt vergelijken met l’arc de triomphe in Frankrijk. Het kleur en de stijl zijn een beetje anders. De triomfboog in Banjul is wit met een laagje roodoranjekleurig zand (zoals alles hier trouwens). We wandelden verder en maakten een stop om onze tapalapa (brood) op te eten. Choco of confituur? Spannend!
We passeerden een kerkje en konden het toch niet laten om even een kijkje te nemen. Donker en sober… ik heb nog mooiere kerkjes gezien. De kerken zijn hier niet rijk gezaaid aangezien de meeste mensen tot de islamitische godsdienst behoren.
Wat deden we nog? We gingen nog naar een marktje en naar de batikfabriek. Hier, in Gambia, wordt de stof gebatikt. Een neutrale stof wordt op een speciale manier samengebonden met touw. Dit wordt dan enkele dagen in een kleurbadje gestopt. Het resultaat is een gekleurde stof. En tot slot… we kozen ons eigen stofje (niet gebatikt trouwens). Cara en ik moesten toch even zoeken om de een stofje te vinden dat ons allebei blij maakte. We zijn ook 2 uiteenlopende types. Wat bij haar mooi staat, is dat niet per se bij mij (en omgekeerd). De foto’s kon je al eerder zien.
Maandag 27 februari
Geen les voor mij… het is te zeggen. We gingen op bezoek in een andere school ‘The Swallow’. Deze school werd ook opgericht door mensen uit het westen. De grootte van de school was het eerste wat mij opviel. Wij hebben, voor hetzelfde aantal leerlingen, een veel kleinere school en dus ook veel minder plaats. Bovendien is onze school een kleuterschool. Bij hen is het zowel kleuter- als lager onderwijs.
De leerkrachten speelden een toneeltje voor de kinderen (en dus ook voor ons). Het onderwerp: ‘vuilnis hoort in een vuilnisbak’. Een duidelijke boodschap dus. Ik ging observeren in de kleuterklassen. Ja… ze werken er in hoekjes maar neen… niet alles is er perfect. Dus… er is nog hoop voor onze school. Wij doen het ook nog niet zo slecht. Het doel van mijn stage is trouwens om duurzame dingen te creëren. Ik heb bv. gemerkt dat er in Gambia niet zoveel kindvriendelijke verf is. Het heeft geen zin om steeds weer opnieuw verf mee te brengen uit België. We moeten naar manieren zoeken in Gambia zelf. Gambia heeft veel te bieden (weliswaar op een andere manier dan België) en mijn doel is om de leerkrachten te doen inzien dat de kwaliteiten van hun land kunnen benut worden. Als wij steeds weer materialen van het Westen meebrengen om te gebruiken in Gambia, geven we een verkeerde boodschap. Ja… het is zo… sommige materialen zijn beter in België dan in Gambia maar er zijn ook zo veel dingen die van betere kwaliteit zijn in Gambia dan in België. We moeten roeien met de riemen die we hebben. Het is zoals bij kleuters… je start bij datgene wat een kleuter al kan. Ik wil ook starten met datgene wat deze school in Gambia al heeft. Als er hierop verder wordt gebouwd, kan je kwaliteit creëren. Dat is toch waar ik probeer naar te streven.
Dit gezegd zijnde… het bezoek aan de Swallow en de kleuterschool die eraan is gekoppeld, was interessant. Het gaf me de kans op een andere manier te kijken naar het onderwijs in Gambia. Ik weet ook beter wat ik wil bereiken in de Picca Nursery School. We genoten van het Afrikaanse voedsel in de school. Het Afrikaanse eten verrast me steeds weer positief. Ik vind het enorm lekker.
We gingen richting ons huisje om er wat lessen voor te bereiden. Deze derde week mag ik immers les geven. Het wordt niet te onderschatten maar zeker de moeite waard.
Eindelijk vertrokken. Ik nam plaats op het vliegtuig. Wie zou er naast mij komen zitten? Mijn vlieggenoot bleek sympathiek. Yes!
Eenmaal aangekomen op de luchthaven, overviel de warmte me een beetje. Ik schoof aan in de rij, kreeg een stempel in mijn boekje (van mijn internationaal paspoort) en mocht doorwandelen. Iedereen stond op elkaar gedrumd. Alle bagage moest nog eens gecheckt worden. Daar was 1 band voor. Weinig dus… Plots kwam iemand mijn trolley pakken ‘Let me help you’. Ik had niet eens de tijd om te weigeren of hij stond al bij de controleband. Wat vroeg hij na afloop? Money of course. Jeetje… ‘Hier al?’, dacht ik. Ik zag het vertrouwde gezicht van Veerle. Yes! Een lokale bewoner vroeg of hij mijn bagage moest overnemen. Ik had echter niet gezien dat het Modou was. Deze man is verantwoordelijk voor ons. Ik weigerde natuurlijk (deze keer zullen ze me niet liggen hebben). Veerle begon te lachen ‘dit is wel Modou, hé’. Oeps! Ik weigerde dus de verkeerde persoon.
We reden in zijn auto naar het verblijf. Ik kon al genieten van het (andere) landschap. Alles is hier stoffig. Katrien en Cara waren al bezig met het avondmaal. Er lag een kip in een pot met een beetje water. Het vlees van de kip (enkel ontdaan van poten, kop, ingewanden en veren) moest worden afgedaan. Ik stelde voor om te helpen. Ik kraakte de vleugels van de kip (moeilijker dan gedacht) en begon de stukken vlees van het been te trekken. Dit ben ik dus niet gewoon. Het smaakte… Omdat ik te laat was om nog mijn bed op te maken, sliep ik in 1 bed met Katrien en Yolan. Het werd knus.
De volgende ochtend werd ik gewekt door de gebeden van de imam. Een vleugje Arabisch dus (al om 5.00 uur). Ik maakte me klaar om naar school te gaan. Spannend! We wandelden richting Picca school. Overal werden we enthousiast aangesproken met ‘Toebab!’ (blanke). De wegen stoffig en overal vuil. In de school keken alle kinderen me aan. Die donkere nieuwsgierige ogen keken allemaal mijn richting uit. Hier zou ik toch eventjes moeten aan wennen. Ik kwam de lerarenkamer binnen en het eerste wat me opviel was… de geur. Veerle vertelde me dat de geur het gevolg was van de insectenverdelger. En inderdaad… een beestje verraste me. Misschien wilde hij me vriendelijk komen begroeten.
Ik nam een kijkje in alle klassen. Het eerste wat me daar opviel was… de lichtinval. Er was immers zo goed als geen licht in de klassen. Ik zag de lichtschakelaars en dacht ‘geen probleem’. Later bleek dit dus niet te werken. Er wordt hier lesgegeven met geopende deuren (en hier en daar een geopend venster). Veerle en Cara hebben al hun uniform. De mijne moet nog worden gemaakt. Het schoolhoofd heette me welkom. De leerkrachten heetten me welkom. De kinderen heetten me welkom. Er werd gezongen. Ik ging observeren in level 1 (1ste kleuterklas). Ze zingen hier heel vaak. Er wordt ook regelmatig positief bevestigd maar er is nog veel dat anders is dan België. De leerkrachten bereiden hier niet zoveel voor. Ze leven meer van dag tot dag. Ik zat in een kring, samen met de kinderen, en voelde plots een hand op mijn arm. Ik draaide mij in de richting en merkte dat een kind verwonderd aan mijn arm zat te wrijven. Ze voelde ook aan mijn haren. Ja… het voelt inderdaad anders en ik moet toegeven dat ik soms zelf wel eens wil voelen aan hun krulletjes, hih.
Mr. Tooray (leerkracht) vroeg me om dingen te tekenen. Hij wilde kleurplaten voor de kinderen. Aangezien er hier geen kopiemachine staat, wordt dit zelf getekend. Hij vroeg me eerst zijn lied verder te zingen en daarna moest ik er zelf eentje zingen. Eventjes improviseren dus. Op het einde vroeg hij me of ik nog een verhaal wist. Ik mocht dit vertellen aan de kinderen. Bij gebrek aan inspiratie, vertelde ik dan maar het sprookje van Roodkapje. Omdat alle kinderen het zouden kunnen volgen, vertaalde hij dit in het Mandinka (het kon ook Wolof zijn). Best wel boeiend.
We gingen Yolan opzoeken in de Medical Post. We ontmoetten patiënten en we maakten kennis met Ibrama (een verpleger). ’s Avonds namen we afscheid van Diederick. Hij is de Belgische mentor van Yolan. Op woensdag vertrok hij richting België. Mijn tweede avond at ik dus heel lekker. Het smaakte des te meer omdat we het niet zelf moesten klaarmaken. Het etentje werd voorzien van leuke Afrikaanse muziek (djembé) en de bijhorende dans. De dansers en danseressen weten echt elk deel van hun lichaam te bewegen. Fascinerend.
Ondertussen is het al woensdag. Ik maakte me klaar en ging mee om tapalapa (te vergelijken met stokbroden). De verkoper had ook simfo (tapalapa is lokaal, simfo is regionaal). De tweede dag opschool gaat al vlotter. Ik begin ook echte gesprekken te voeren met de leerkrachten en ik weet al meer wat ik moet doen. Ik begin het allemaal, stilletjes aan, door te krijgen hoe het hier werkt. De gesprekken met de vrouwelijke leerkrachten gingen over ‘boyfriends and husbands’. Niet meteen gespreksstof voor eerste gesprekken maar nu ja… het kan. Ik observeerde in level 1 bij Matty (Mevr. Stevens). Een sympathieke dame met enorm veel enthousiasme. Als ze voor de klas staat, straalt ze echt. Ik nam ook hier weer enkele keren de les over. Het liedje ‘5 little ducks went out to play, over the hills and far away…’ vinden de kinderen fascinerend. Toen ik in de Medical Post zat, hoorde ik plots een kind het lied zingen. Ik nam me ook voor om elke dag een nieuwe naam te leren. De namen klinken hier behoorlijk anders dus het is even wennen. Mijn Gambiaanse naam is trouwens ‘Binta’. Mijn echte naam uitspreken blijkt soms nogal moeilijk dus grijp ik vaak naar plan B (My name is Charlot but you can call me Binta).
Ik nam ook mijn eerste douche (niet dat ik me anders niet was hoor). Het was koud en de douche is net boven het toilet. Je moet dus zorgen dat je toiletpapier aan de kant wordt gezet. Anders is het nat. Ik wil mama en papa nog eens bedanken voor het toiletpapier. Het was een goed plan om dit mee te nemen want hier gebruiken ze dit eigenlijk niet. Je kunt het wel vinden in de grote supermarkten.
Op donderdag observeerde ik in level 3 (3de kleuterklas) bij Mr. Prince. Het frusteerde me om te zien dat alle kinderen achter een bankje zaten (zoals in het lager onderwijs). Het zijn nog maar kleuters en toch…. Telkens ik ook iets probeerde duidelijk te maken aan Mr. Prince probeerde hij zich te verdedigen of er een hele uitleg aan te geven. Dit was echt frustrerend. Ik skypte met Omar. Dit deed me goed. Hij zei me dat hij positieve reacties had gehoord van me. De school is blij om iemand te hebben uit het kleuteronderwijs. Dit voelde goed.
Ik mocht ook Mr. Prince zijn les overnemen. Het was dus weer wat improviseren. Ik begon een rekenverhaal (ik wil nog niet te veel afwijken van zijn leerstof) en ik kreeg te horen dat ik het niet mocht hebben over het thema ‘the market’ maar het moest gaan over ‘traffic’. Ik dacht… ‘dan moet je mij de les niet laten overnemen, hé’. Ik zei niets maar dacht het alleen maar. Ik merkte vandaag weer dat Kebba (het schoolhoofd) heel blij is dat ik in de school ben. Dit voelt wel goed natuurlijk. Ik ben ook al beter ingeburgerd in de school. De kleuters komen al spontaner naar me toe. Dit voelt goed.
Het is eigenlijk wel een leuk lerarencorps. Ze zijn spontaan, lachen veel en hebben het goed met elkaar voor. We zagen het kindje van Aïcha. Ze demonstreerden hoe ze de jonge meisjes lenig houden, hier in Gambia. Wel… eum… I was chocked. Ze namen het kind vast bij de ene arm en lieten haar zweven boven de grond. Ze namen het kind vast bij haar beentje en haar hoofd. Ze deden allerlei posities, die in het eerste zicht leken op yogahoudingen. Wel… dat was toch even wennen. Wij zijn altijd heel voorzichtig met de kinderen en hun reactie was ‘that makes her strong’.
We gingen naar de markt. Het was mijn eerste keer op een markt. Het was… boeiend. Heel veel kruiden, rijst, groenten, vis,…. Gelukkig was Suleyman mee (de administrator of the school). Hij kan heel goed onderhandelen. Ik zag ze een vis schoonmaken. De ingewanden en schubben werden verwijderd. De vrouwe lachte met ons toen we haar vroegen om het hoofd af te doen. We wilden ook dat ze de staart eraf deed. Dit vond ze ook grappig. Ze was wel enorm happy dat we bij haar waren geweest. We mogen terugkomen at any time.
In de namiddag wandelden we naar het strand. We gingen via Senegambia. Het is daar heel toeristisch maar omdat we het ‘geluk’ hebben dat we eruit zien als toeristen (door onze blanke huid) konden we door een luxueus hotel stappen, richting het strand. Anders moeten we een eindje omlopen. Ik weet dat het luxueus kan zijn in zo’n hotel maar het voelt dus absoluut niet goed om daar door te wandelen. Het duikje in de zee was heerlijk. Het water is heel fris. We werden wel constant aangeklampt door mannen. We lijken op toeristen dus gaan ze er ook van uit dat we in Gambia zijn om geld te spenderen. Het was echt irritant.
’s Avonds maakten we de vis schoon. Ook weer een unieke belevenis. De graatjes moesten eruit. Een deel van de ingewanden bleek er nog in te zitten. Ik denk dat ik een stukje maag hebben gezien. Nuja… niet nadenken. Het gewoon eruit snijden. De vis kon niet verser. Het was heerlijk.
De elektriciteit viel uit. Dit duurde tot de volgende morgen. We deden dus beroep op onze zaklampen. Dit gebeurt hier trouwens regelmatig. Ik heb ook sinds donderdag een Gambiaans nummer. Ik stuurde dit dus meteen door naar het thuisfront. Ze waren heel blij om eindelijk iets van me te horen.
Op vrijdag observeerde ik weer in level 1. Cara en Veerle gaven de voorbije week les in level 2 dus het was niet interessant om hen te observeren. Ik weet immers hoe ze in België lesgeven. Na de lessen volgde een meeting. De eerste meeting, sinds ik hier ben. Ik startte met enkele positieve punten en gaf hen enkele tips. Volgende week vrijdag zullen we samen zitten om een weekkalender te maken voor alle klassen. Kebba (het schoolhoofd) zal koken voor ons. Dat wordt leuk.
Na de meeting zaten we nog eventjes buiten te keuvelen. De broer van Mr. Prince, die christelijk is, ging met ons in discussie. Hij kon absoluut geen begrip opbrengen voor mensen die niet geloven in een bepaalde god. Hij kon evenmin begrip opbrengen voor hindoes of boeddhisten. Het was nogal een hevige discussie met veel wilde gebaren. Ik sloot af met de wijze woorden ‘God shows respect for everyone so we have to do the same’. Dit had ik beter veel sneller gezegd.
We hadden het leuke idee om pannenkoeken te maken. We gingen dus om eieren en melk (bloem, suiker en boter hadden we al in voorraad). Omdat we geen spatel hadden om de pannenkoeken om te draaien in de pan, gebruikten we flesopeners. Dit blijkt wel een goed alternatief te zijn. We aten ons buikje rond. Het smaakte enorm.
Zaterdag, independence day. De dag van de onafhankelijkheid van Gambia. We gingen naar Serrekunda, naar het independence stadium. Ik zag kinderen van de scouts. Ik herkende een stukje thuis hier in Gambia. Scouting is wel degelijk overal vertegenwoordigd. Yes! Vele verschillende scholen marcheerden voor de burgemeester van Serrekunda. Het was boeiend om naar te kijken. Al die verschillende kledij en al die verschillende mensen. Een moment om te onthouden.
In de namiddag waren we uitgenodigd door onze collega Aïcha. Er was een naamgevingfeest van het kindje van haar broer. Heel interessant. Het kindje was echt superschattig. Het was nog maar 7 dagen op de wereld. Ik kreeg het in mijn armen, ingeduffeld in een dekentje. We aten met onze handen uit dezelfde pot. Rijst met kip. Een beetje pikant maar wel lekker. Het was een belevenis om nog opnieuw te doen alleszins.
Ik heb het hier naar mijn zin.
Nog even een kanttekening voor mama, papa en Alexander. Het is hier heel moeilijk om te bellen. Ik kan geen sms’en sturen met mijn gsm (thuisnummer) want het komt op 1 of andere manier niet toe of pas veel later. Ik probeer met jullie te skypen, van zodra ik kan. Alles gaat hier goed met me. Aïcha zei me dat ik een Afrikaanse … eum… kont heb. Ik mag dus zeker in Afrika blijven. Zij zal wel voor me zorgen. Je ziet dus… ik heb het hier naar mijn zin.
Hier nog de sneeuw en de koude temperaturen en weldra... de zon en de warme temperaturen. Het verschil zal heel groot zijn.
Morgen vertrekt mijn vliegtuig om 11.15 uur. Als je dus toevallig een vliegtuigje van Brussels Airlines ziet voorbij vliegen. Zwaai maar eens en ik zal zeker terugzwaaien.
Als alles goed loopt, zal het volgende berichtje op mijn blog dus vanuit Gambia zijn.
Het begint zo stilletjes aan dichterbij te komen. Nog eventjes en dan... vertrek richting Gambia!!!
Ik kijk er enorm naar uit maar er moet nog steeds vanalles gebeuren. Er is wel al het één en ander gebeurd zoals: De vaccinaties, vliegtuigticket, woordenboeken, verzekering,...
Wat moet er nog gebeuren? - het laatste examen maken - stage in België - valies verder maken - van iedereen afscheid nemen - mail naar de ambassade - engelse kinderliedjes zoeken - ...
Skype is ook al geregeld: 'Ja... papa ik kan jou zien, kan jij mij zien?' en 'Oei, de webcam werkt maar ik kan jou niet horen'. Nuja... er zijn misschien wel nog een aantal aanpassingen nodig :D
De bezorgdheid van mijn mama begint ook steeds groter te worden... 'Charlot... 3 maanden is toch wel een eindje, hé'.
Ik ben alleszins al aan het aftellen... 24, 23, 22, 21,... dagen....
Op zaterdag 3 december was er een verplichte voorbereidingsdag in Leuven. We kregen er enkele infosessies die ons wat meer informatie moest geven ivm de buitenlandse reis.
Een hele interessante sessie was 'Onderwijs in intercultureel perspectief'. Deze sessie deed me op een andere manier kijken naar een bepaald land. Zo heb ik bv. ontdekt dat verschillende factoren een bepaald land beïnvloeden.
Zo is er: - de machtsafstand => de hiërarchie tussen de mensen - individualisme <-> collectivisme => de mate waarin een bepaalde bevolkingsgroep samenhangt (wij zijn bv. heel individualistisch) - masculiniteit <-> femininiteit => een 'mannelijk' land zal bv. vooral aandacht schenken aan de personen die het best presteren (vooral in het onderwijs dan), terwijl een 'vrouwelijk' land dat minder zal doen. - de onzekerheidsvermijding => dit is vooral eigen aan België. We willen zodanig alles plannen omdat we heel onzeker zijn over wat er in de toekomst zal gebeuren. We zijn dus stipter, houden van strakke afspraken, willen duidelijke en strakke opdrachten en we hebben natuurlijk ook meer stress. - lange termijndenken => de mate waarin een land dingen onderneemt die op lange termijn vruchten geeft. De Westerse landen hebben dus de neiging om dingen te ondernemen op korte termijn. Zo zullen we sneller lenen en de bankencrisis is hier ook een voorbeeld van een gevolg van korte termijndenken.
De mate waarin deze bovenstaande factoren zich voordoen in een land, bepaalt het karakter van het land. In Gambia is de machtsafstand bv. groter dan in Zweden. Als je dus iets wil bekomen in een school, zal dit in Gambia dus een langere weg moeten afleggen dan in Zweden.
Door deze infosessie heb ik ook leren kijken zonder vooroordelen. Of in ieder geval met minder vooroordelen dan voordien. Afrika bestaat dus niet enkel en alleen uit hutjes --> surprise!!!!
Een grote conclusie en tip die ik hieruit wil meegeven. Kijk niet altijd vanuit je eigen standpunt naar een ander land of de cultuur die er heerst. Ons standpunt is niet altijd het juiste en het beste standpunt omdat wij in een westers land leven.
Neem je eigen land eens onder de loep en vergelijk het eens met andere landen. Deze sites kunnen zinvol en nuttig zijn hierbij: www.gapminder.org/world www.wordmapper.org
Op de bovenste site kan je bv. de prijs, de kwaliteit, de hoeveelheid kinderen van en in het onderwijs van Gambia vergelijken met dat van België. Eens interessant om te zien. Als je eens wat rondkijkt op de site en eens wat vergelijkt, zal je merken dat je vooroordelen niet altijd kloppen met de realiteit. Probeer maar eens.
HOOGLEDE - Veerle Mol uit Hooglede, Charlotte Soenen uit Roeselare en Cara Desouter uit Kortrijk trekken binnenkort naar het Afrikaanse Gambia om er als student les te geven in een kleuter- en lagere school. Om de school te steunen, organiseerden ze een benefiet. De opbrengst gaat rechtstreeks naar de vzw Picca. Ze verzamelen ook schoolmateriaal. sbr
vandaag ging ik langs in het A.Z. Sint-Jan te Brugge. En wat ging ik daar doen? Spuitjes halen...
Een spuitje tegen Gele Koorts Een spuitje tegen Polio Een spuitje tegen Hepatitis A Een spuitje tegen Salmonella Een spuitje tegen Meningitis Een spuitje tegen Cholera Een spuitje tegen Rabiës (dit is een wormpje die je kan krijgen door in zoet en stilstaand water te zwemmen)
Dit maakt dus een som van 7 spuitjes. Ik heb nog 3 spuitjes te gaan. De malariapillen mogen we natuurlijk ook niet vergeten. De dokter zei me 'Malaria wordt veroorzaakt door de malariamug...'. Wel wel... wat een verrassing was me dat. Dit had ik nu nooit verwacht. Ik dacht dat dit werd verspreid door een eum.... dinosaurus. Jeetje toch.
Maar gelukkig werden de spuitjes volledig gelijk verdeeld over mijn beide bovenarmen. 5 spuitjes aan de linkerkant en 2 spuitjes aan de rechterkant. Helemaal eerlijk verdeeld dus.
Anyway... de spuitjes brengen me weer een stapje dichter bij mijn buitenlandse stage. En pas op hoor.... want ik ben gewapend met een immuniteit tegen Gele Koorts, Polio, Hepatitis A, B,... (zie eerder vernoemd lijstje )
vanaf nu kunnen jullie pannenkoeken kopen. Hier volgt de nodige informatie: - Prijs: 4/ pak - Gewicht: pakken van een halve kg (vacuüm verpakt)
Stappenplan: 1. Geef het gewenste aantal pakken pannenkoeken en natuurlijk ook je naam door aan mezelf, familie of vrienden. 2. Betaal de pannenkoeken. 3. Na 9 december 2011, krijg je de pannenkoeken. 4. Smullen maar!
ik wil iedereen die aanwezig was op het benefiet enorm bedanken. Er was een grote opkomst. En de winst zal dus ook hiervan afhankelijk zijn. Het belooft ook een mooi bedrag te worden.
In ieder geval zal het goed besteed worden. Aan wat?.... we houden jullie op de hoogte.
)
