hey riki - minstens jy moet weten hoe zy alweer heet, heeft toch voor kingkong gewerkt, geloof ik? ik wor almaar slechter in het onthouden van namen, echt een ziekte...
de hele dag aan het corrigeren geweest aan de drukproeven van "op sterk water", dwz de geur van nat haar deel drie... daarna zeer toepasselyk en naar het goede voornemen, my naar theater rataplan begeven voor de brouwersmonoloog van tom van bauwel aldaar. brouwers is altyd hetzelfde: 1. zeuren, 2. zich schamen voor dat zeuren, 3. het redden met een snydende grap, 4. opnieuw zeuren. ik ben wel bly dat nu biesheuvel de hooftprys heeft gewonnen, maar feitelyk is er toch geen schryver zo indrukwekkend als brouwers de dagboeken-, brieven- en essayschryver (de romancier brouwers vind ik niks aan.) vooral deed dit toneelstuk my nostalgie krygen naar dat oer-archaïsche beeld van de schryver die schryft en verder niets anders doet; zitten, door het huis benen, schryven, lezen, schryven, schryven. maar ja, waar moeten al die schryfsels naartoe? als je op het eind van je leven vierhonderd bladzyden proza en tachtig goeie gedichten achterlaat, zal het wel goed zyn geweest! (pikant detail: in het toneelstuk komt rhynvis feith ter sprake (zie photo) - het totale onbenul, door wie ik echter geobsedeerd ben, ik weet niet waarom...)
behalve een tentoonstelling van rachel was er ook een optreden van dominique osier, bekend als bassist by de oranje houtzagery - een uiterst sobere act: zang, bas en drum; maar daarbinnen zeer gevarieerd en poëtisch... den dominique "heeft" het, gewoon moet hy nu volhouden... hy is echt even goed als bvb mauro pavlovski... zo'n vernissage ook wel een geschikte context voor zyn act...
ook deze charmante kerel die in het nachtleven iedereen minstens kent van ziens was er aanwezig - een nonkel van de gentse charmezanger frankie (zou die frankie nog leven eigenlyk?)
toch weer in café de kroon gestrand, uiteindelyk... alle kroegen zyn tydverlies maar na de zuidantwerpse bermudadriehoek van den hopper, den bar tabac en het quadrivium, die onze jaren negentig domineerde, is dit roodverlichte minibordeel, tezamen met de kassa op de ossenmarkt, een verademing.
myn goeie maat kris agten van club circuit had me gevraagd of ik niet wilde meedoen in een projekt dat de kreuners zou coveren. ik sta voor alles open, en we hebben dus eens gerepeteerd. in het repetitieruimtencomplex trix dan nog, waar ik nooit eerder was geweest; een kafkaäanse opeenstapeling van repetitieruimtes, als er een deur opengaat zweven de gitaarsolo's je tegemoet, en als je de deur weer dichtdoet is het terug muisstil. er is een ondergrondse parking en in de lounge liggen er tydschriften met daarin interviews met tom van laere die vertelt hoe hy van los angeles overvliegt naar new york voor een duet met dolly parton... dat kreunersconcept klopte wel en het kan geen kwaad in een paar van die liedjes eens even myn tanden te hebben gezet, maar nadien heb ik het projekt toch weer afgeblazen - ik maak my voor de eerste keer in myn leven een beetje zorgen over myn integriteit, mensen snappen geen ironie en ik wil nu heel even eens niét in myn eigen vel snyden. ik wil muziek maken met de oranje houtzagery, ofwel géén muziek maken. maar bedankt gasten, - het was zeker supertof! en ik ben bly dat kris terug is!
daarna 's avonds naar de arenberg afgezakt om het stuk van noémi schlosser te zien, een verhaal dat een combinatie is van alice in wonderland en het proces; de controlefreakness van noémi blyft adembenemend en erki devries heeft hier en daar prachtige decors gemaakt, - toch was voor my persoonlyk maar één scène écht yzersterk, namelyk de in muziek omgezette vertelling over 'de wachter' uit het proces, daarin ontpopte noémi zich wel als een laurie anderson en ik hoop dan ook dat ze in die richting verder gaat zoeken... in de cafetaria zag ik na een deccenium de nico nog eens terug (photo), die destyds de decors bouwde voor circus bulderdrang...
de hele ochtend en voormiddag in de dagboeken van de gebroeders goncourt gelezen, vervroegd kerstcadeau van prinses riki. heerlyke lectuur, die ons doet inzien dat behalve schryven, behalve het geschrevene, alles au fond stomvervelend is...
vanavond ga ik eens kyken naar het toneelstuk van noémi schlosser in de arenbergschouwburg. myn fans mogen daarna in de cafetaria met my komen babbelen. gisteren goed rondgehangen en daar heb ik photo's van ook: ik kan deze echter pas vanavond laat op myn blog gooien, nu moet ik ervandoor xx
yesterday nog eens rondgehangen, te beginnen op de expo van mn broer... iedereen was er... die vooraan hier ken ik niet by naam maar toevallig achter haar zie je de twee slavendryfsters van mekanik stripwinkel...
uiteindelyk aan de praat met tom van bauwel of tom van bouwel aan de toog... toffe gast en bovendien de fysiognomisch geperfectioneerde versie van stefan brys... als ik er geraak subiet naar rataplan om van die bauwel z'n brouwersmonoloog eens te gaan bezien...
een fan-tas-tisch interview met "luv", alias lady vitalski, afgenomen door valerie lampereur... (voor wie het écht niet meer aankunnen: met kerstmis leggen we de soap even stil - beloofd!!)
essay omtrent myn aanwezigheid in de huidige tabloids
het door montaigne in het leven geroepen begrip "essay" komt uiteraard van "essayer", "proberen", - dwz experimenteren, quasi op goed geluk eens kijken waar je gedachten eindigen, zonder op voorhand al teveel te hoeven te letten op begin, midden, einde. met andere woorden een ideaal genre voor een weblog, dat als het ware staande gelezen wordt, en actueler is dan drukinkt nat kan zyn.
niet joyce van nimmen, maar james joyce als laatste en arthur rimbaud als eerste hebben de mensheid met overtuiging duidelijk gemaakt wat volgt: er is geen hiërarchie van waardigheid in literaire genres. rimbaud gebruikte middenin lyrische hoogstandjes plotseling afzichtelijke afkortingen, james joyce wisselt zyn erudiete proza naar believen met krantenberichten en annonces af. alles is literatuur. vanuit die optiek getuigt de term "rioolpers" dan ook van een onrechtmatige discriminatie. het is de beledigende variant van de veel meer opwindende term "tabloids". de in vlaanderen volstrekt overgesubsidieerde literatuursector klaagt steen en been over het feit dat er geen lezers meer zyn, maar dat klopt niet. dag allemaal haalt anderhalf miljoen lezers. het tegenover dag allemaal meer avantgardistische tv-familie haalt tweehonderdviyftig duizend lezers (! door my persoonlyk flink gestegen de voorbye twee maanden - echt waar!) wie voor de tabloids zyn neus ophaalt, haalt zyn neus op voor de realiteit: er wordt érg veel gelezen, maar het volk laat zich niet paternaliseren. als schryver wil ik alle registers bestuderen. het register van de tabloids is een literair register als een ander. dat het bovendien een grote afzetmarkt kent, is aardig meegenomen - want: mag literatuur communiceren? ik beschouw myn avonturen in de tabloids als een voortzetting van het werk van james joyce. joyce eindigde in het reigster van zyn romans, ikzelf zet, met het register, tevens de overstap naar het medium.
andy warhol heeft dat ook gedaan - wel aanmatigend van my om die hier te noemen, maar jullie mogen mooi beseffen dat ik de voorbye drie maanden in meer dan dertig boekjes heb gestaan, waarby ik byna telkens de voorpagina haalde. de morele kritieken van mensen als dirk draulans zyn dan ook misplaatst = "er zyn geen goed of slechte boeken, er zyn boeken die goed of slecht geschreven zyn" (oscar wilde)... je kan alleen maar zeggen dat ik erg goed bezig ben geweest, want dat ik in ieder geval telkens commercieel erg interessant werd bevonden door de specialisten die het allemaal vermaterialiseren. je kan dus wel zeggen: vitalski is een lul, - ja, maar die lul schynt volgens specialisten wel erg verkoopbaar. dus ik ben goed voor de belgische economie. ! bovendien: ik neem my toch voor om er een mooie film van te maken, ook moreel mooi.
van de vele mechanismen die ik het voorbye seizoen gevolgd heb om vlaanderen volstrekt in de greep te houden van myn avonturen, kan de belangryskte analoog worden genoemd met de zogenaamde "romance", een term waarmee het soort verhalend genre mee wordt aangeduid, dat aan de roman voorafging. de verhalen van de gezusters brönte zyn "romances" by uitstek. de basiseigenschap van het genre is het erg grote verschil tussen goed en kwaad. zoals byvoorbeeld in wurthering heights: de slechterik is érg slecht, de goeierik is érg goed. de twee polen houden elkaar in beweging. heuse psychologie komt er niet by zien.
wekenlang ging het volgens dit principe: de ene week was ik de goeierik (bvb het interview met ons ma, met myn bejaarde echtgenote, deze week met luv, ...), de andere week was ik de slechterik (de eerste keer toen joyce ter sprake kwam, die keer op de radio toen ik james brown verdedigde.) ik hoefde niet zelf uit te zoeken wat voor rol my werd toebedeeld. dat doen de journalisten zelf, die de seismografen zyn van myn kosmologische proza. ik geef myn journalisten meestal tachtig procent vrede, vyftien procent informatie en vyf procent evil. daarmee stellen zy dan hun eigen hors d'oeuvre samen. een reden temeer om de term "rioolpers" te myden - denken jullie echt dat al die schryvers van al die bladen achterlyk zyn? ze staan erg dicht by charles dickens. het moeilykst was de rol van slechterik in het nieuwsblad twee weken geleden. de beste manier om myzelf als een absolute slechterik uit te beelden, was om my af te zetten tegen de meest geliefde mens van het voorbye vlaamse decennium, tom barman. hy de paus in het vaticaan, ik de verwerpelyke plankton vyftienduizend myl onder de belgische zeebodem zonder vriendschap, voedsel of verlichting.
terecht maken myn vrienden zich hierom zorgen om myn carrière. ook zelf denk ik aldoor: goddomme, myn leven kon zoveel eenvoudiger zyn. ik hal echter onmogelyk het niveau van topentertainer; ik blyf tenslotte maar een idealistisch kunstenaar naar het model van burke (zoek zelf maar op wat die zei); al wil ik niet verhongeren, toch vind ik experimenteren meer bevredigend dan geld verdienen. ik kryg soms het XXXX van de uniformiteit van de produkten en de voorspelbaarheid van de methodes van al die zo succesvolle entertainers.
op myn blog hebben verscheidene mensen, die ik hoogacht alleen al omdat zy de moeite doen my te contacteren, zich afgevraagd hoe ik my tot tabloids kan "verlagen"; welnu: het is geweten dat ieder aldoor voor zyn eigen kerk staat te prediken. als ik in tv-familie of in dag allemaal sta, dan is dat mooi niét het geval: ik bereik ook mensen die het volstrekt maar dan ook volstrekt oneens zyn met myn gehele levensfilosofie. tenzy het om agressieve scheldkannonades gaat (ook een genre!), leer ik er aldoor van by.
zoals gesteld: met de kerst beëindig ik deze gehele soap voorlopig; ik vraag jullie dan ook met aandrang nu reeds uit te zien naar de tv-familie van komende week en myn kerstbrief in dag allemaal (die dingen zyn al rond; het is alleen nog hopen op een nominering als 'lul van het jaar' in humo... dan zou het verhaal helemaal zyn verteld...)
terwyl onze wedstryd "onderwaterfreaks" aardig volloopt, stuurde supertalskiblogger "de rode ridder" ons alvast commandant grek, voorloper van piloot storm, die in een vismens verandert... veel dank!!
alhier overigens de top tien van supertalskibloggers, in willekeurige volgorde: +dick turpin +valleke de groot +diddl +de rode rode ridder +lucky strike +goldface +jimbaar +eva crauwels +leen 2 +jimmy
net nu het onbegrypelyke plaatsgreep, namelyk jmh berckmans die als een lazarus weer overeind kwam en zowaar zelfs een leesbaar boek publiceerde, "je kan geen twintug zyn op suikerheuvel", werd de man het voorbye weekend toch weer opgenomen in stuyvenberg...
(in dat nieve boek van hem kom ik overigens voor op pagina 74:"Kent u de wet van Vitalski? U schrijft een boek en Vitalski speelt de hoofdrol, u draait een film en Vitalski speelt de hoofdrol." Het zyn zyn woorden...)
vandaag, dinsdag twaalf december, uitzonderlyk genoeg géén oranje houtzagery in het klokhuis, parochiaanstraat, antwerpen, maar wél een soort voor vyf euro by te wonen, superleuke openbare repetitie voor een stomme filmbegeleiding - do come by rond 20.15u
bert lezy, gekend van studio vitalski, maakte dit filmpje, dat een aangrypende hommage is aan de ramones...
