|
wekenlang ging het volgens dit principe: de ene week was ik de goeierik (bvb het interview met ons ma, met myn bejaarde echtgenote, deze week met luv, ...), de andere week was ik de slechterik (de eerste keer toen joyce ter sprake kwam, die keer op de radio toen ik james brown verdedigde.)
ik hoefde niet zelf uit te zoeken wat voor rol my werd toebedeeld. dat doen de journalisten zelf, die de seismografen zyn van myn kosmologische proza. ik geef myn journalisten meestal tachtig procent vrede, vyftien procent informatie en vyf procent evil. daarmee stellen zy dan hun eigen hors d'oeuvre samen. een reden temeer om de term "rioolpers" te myden - denken jullie echt dat al die schryvers van al die bladen achterlyk zyn? ze staan erg dicht by charles dickens.
het moeilykst was de rol van slechterik in het nieuwsblad twee weken geleden. de beste manier om myzelf als een absolute slechterik uit te beelden, was om my af te zetten tegen de meest geliefde mens van het voorbye vlaamse decennium, tom barman. hy de paus in het vaticaan, ik de verwerpelyke plankton vyftienduizend myl onder de belgische zeebodem zonder vriendschap, voedsel of verlichting.
|
