HET BALLET
iedereen haat my.
ik durf niet meer buiten te komen.
ik wandel langs oude schilderyen
en druk ieder halfuur
de dolk een beetje dieper in my.
myn wanbeheer van de schatkist decennia lang,
en de verwachtingen waaraan ik niet tegemoet kwam,
het bebloede gezicht van myn enige minnaar, de blonde griek,
terwyl het zo gruwelyk bleef sneeuwen buiten,
en de beierse sikkel van myn tantes
en het charter dat ik heb ondertekend
toen ik er zesentwintig werd:
daardoor, deze maandagnacht
tot myn allerinwendigste caverne doorgedrongen,
met de hulp van myn gondeliers,
die zyn opgehouden met fluisteren
achter myn rug,
duurt het nog negen dagen precies
eer hun lyden is voorby is.
door dit plafond zal er een licht vallen
langs groene, stoffige meubels -
o richard!
uw muziek was toch goed! zo mooi
en zo goed, - zo goed!
niet alleen het omvangryke publiek,
zelfs de acteurs,
zelfs de zangers, de dansers
bleven in spanning totdat het gordyn viel.
|
