-Zijn we dan zo gretig naar seks, dat we aan alles moeten een 'geslacht' toekennen?
-Het gaat hier natuurlijk over de grammatica -de taal- en het raadsel omtrent het toekennen van een geslacht aan de woorden en aan de dingen .
-Dat we een man mannelijk noemen en een vrouw vrouwelijk ; de man is een 'hij' en de vrouw een 'zij', is voor de hand liggend ; en ook dat we een mannelijk dier een hij noemen en een vrouwelijk een zij is ook normaal .
-Maar dat we bv. aan een muur een mannelijkheid toekennen, door hem een 'hij' toe te kennen, en te zeggen, voor een mooi beschilderde muur 'hij is mooi beschilderd' (mannelijk) ; voor een vuile straat 'zij is vuil' (vrouwelijk) ; terwijl we van een huis zeggen, 'het is een mooi huis' (onzijdig ); en als de deur er van open staat zeggen 'zij' staat open (vrouwelijk)...
-En als diezelfde dingen verkleind worden, maken we er 'onzijdig' van ;door te zeggen 'het' huisje is wel mooi ; het is een lief vrouwtje .
-Wie geeft, of gaf er die 'geslachten' aan de dingen ?
-Dat er naast mannelijk en vrouwelijk ook nog eens onzijdig bestaat, kan natuurlijk komen van man, vrouw én kind, het gezin, waarvan het kind zelf nog geen geslacht 'toegekend' wordt... of nog onzijdig is ?
-Zij het dat bv. in het Frans er geen onzijdig bestaat, en sommige dingen, bv. een appel -mannelijk is in het Nederlands en vrouwelijk in het Frans , une pomme .
-Zo zegt men bv. ook van een hond in het algemeen ( mannelijk én vrouwelijk) 'de' hond of hij is braaf ; terwijl men van het paard zowel mannelijk als vrouwelijk er een 'het' of onzijdig van maakt ?
-Ja, alle talen verschillen wel ; in het latijn zijn er ook drie 'geslachten en in het Grieks en Frans maar twee... ; Weet niet of het chinees, of het indisch of arabisch ook dit fenomeen kennen ?
-Vraag blijft : vanwaar die al lang bestaande neiging om ook 'dingen', die op zich geen geslacht hebben, er een te willen toedienen?