Brusselse wafels, slagroom, conservenfruit en "glow-in-the-dark" paternosters. Dat was Scherpenheuvel voor mij. Met stramme spieren in de rij voor een tas gitzwarte filterkoffie of fletse charme woco en uitzicht op de veel te bombastische kathedraal met de kuitenbijtende kruisweg eromheen. Nu, zoveel jaren later, zal het mijn eerste pelgrimage te voet worden. Toen was het een trekpleister maar vandaag verwacht ik vooral een vergeethoek van vergane glorie. Ik prik een datum met zorgvuldigheid: 20 juni. Ondertussen marcheer ik dagelijks kleine lengtes over macadam en stoepdal. soms met vaste tred, soms schoorvoetend.
MIJN LICHAAM IS EEN TEMPEL. Een cultus die me vreemd is. Christus bouwde zijn tempel op in drie luttele dagen. Bij mij zal het wat langer vergen.
In 1 teug kap ik het sneeuwtafereel naar binnen. Medicinale Ad Fundum. Een kwartje van zo één tablet volstaat (ANTABUSE). Het werkt helend noch genezend, alle symptomen blijven. Het zorgt eerder voor een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Mijn demon moet op secreet of de gevolgen voor lijf en leden zijn niet te overzien. Het werkt repressief en niet preventief. ik MOET mijn valkuilen mijden, onherroepelijk. Het gaat om patronen breken, mijn drinkebroers uit de marge afzweren. Het is lastig maar het loont. De carrousel van schaamte, schuldgevoel, zelfmedelijden en angsten keer ik de rug toe. De tijden dat ik minachtend deed over de verlichtende inzichten van de grote autodidactische wijsgeer Homer Simpson zijn voorbij. Citaat: "To alcohol: the cause and solution off every man's problem".
Een rode lijn ... net iets dikker dan de andere... maar er zijn er ook van dezelfde dikte in andere primaire kleuren. Ze tekenen zich af op een kaart, een landkaart en komen samen op hetzelfde punt, ergens tegen weids water in het noorden van Spanje. Ze lijken linea recta af te stevenen op hun doel met hier en daar een flauw knikje.
"Haalbare doelen stellen...", murmelde mijn huisdokter tussen neus en lippen door, gevolgd door een stilte. Daar begon het al, ik piekerde.... Om na enige dagen tot dat doel te komen. Een helletocht in mogelijk 33 staties, voor te bereiden vanaf vandaag, secuur en nauwgezet. Het getuigt van enig marchanderen, onderdeel van een rouwproces. Dankbaarheid ook, een zegetocht voor het leven. Het hing al heel lang in mijn kleren maar nu lijk ik er klaar voor. De tocht naar Santiago de Compostela langs de "Camino Frances", startend in Saint-Jean-Pied-de-Port, Zuid-Frankrijk. Ik ga er mijn tijd voor nemen omdat ik allesbehalve een doorwinterd wandelaar ben. In de zomermaanden van 2014 zal ik de tocht gaan wagen. Dit is dus niet het verhaal van de tocht an sich, die zijn er al te veel, maar van de voorbereiding ervan. Het is ook het verhaal van een strijd tegen verslaving en de allesverwoestende drang ernaar. Het is dag 20 met 0 promille maar nog steeds hunkerend naar een roes. De fysieke pijnen zijn intussen verdwenen, de psychische kwelling heeft besloten nog even te blijven.
Het objectief van de dag: een wandeltocht van een slordige twee uren door de periferie van de stad. Met hond. Het aantal km's speelt hier niet zo'n grote rol. Het slenteren met zo'n viervoeter die snuffelt aan iedere klaver, spriet, struik en schors schiet niet écht op maar het is een begin. Een haalbaar doel...
vinsantiago
