Allerzielen. Wat doet dat met een mens? 2 dingen schieten door mijn hoofd: denken aan je dierbare overledenen, en de verjaardag van mijn zus. Yep. Combineer dat maar eens!
Ik heb met alle twee de ideeën nog niets gedaan. Ik moet mijn vingers nog richting sms duwen want mijn zus is 40 vandaag. Daar zal ze het al moeilijk genoeg mee hebben. Bij mij werd toen ook een stuk leven begraven. En dan: denken aan je dierbare overledenen. Ze zijn nog steeds bij me dus denken dat ze dood zijn is op zich al iets absurds.
Ik maak er dan maar een gedacht van zo rond twaalven dat ik toch maar lekker thuis met vakantie ben omwille van die Allerzielenfeestdag. Maar er is niets leuks aan vandaag. Mijn vent is werken, mijn jongste is halfziek, mijn oudste blaft nog gelijk een hond hoewel ze zich na 3 dagen stukken beter voelt en ik?
Ik ben geïndoctrineerd, vrees ik. Door het leven als 'werkmens'. Ik weet me niet echt te amuseren als ik op een MAANDAG niet moet werken en geen vervoer heb. Ik kan me niet bezighouden met dagdagelijkse dingen. Mijn maandagroutine is normaal mij naar mijn werk zeulen, me wegtrekken uit het weekend, als een verslaafde die moet afkicken. Daar heb ik anders een dagtaak aan. Ik ben doorgaans op woensdag thuis en die dag heb ik met de jaren ingevuld.
En nu zit ik hier, niets te doen met het vooruitzicht: morgen werken, woensdag niet, donderdag werken, vrijdag half... De regelmaat is er uit, dat is leuk zou je denken. En toch heeft het iets van, ik verdwaal in mijn maandag vandaag.
Ik heb net het eurozakgeldspel met mijn jongste gespeeld. De oudste heeft gestudeerd. Ze trekt haar internaatroutine door. Goed zo.
Nu kijken ze alletewee naar een video. En straks maak ik eten. Omdat een moeder met kids en een werkende vent beter iets op tafel zet. Niet dat ik daar schuldgevoelens over heb hoewel mijn moeder van een generatie is die dit een hoofdzonde vindt. Ik kook redelijk graag, daar ligt het ook niet aan.
Ow. Mama, ik ga door, é!
Vergeten dat ze een afspraak heeft gemaakt met haar maten. Goed voor haar. Dat ze zich maar een interessant leven opbouwt. Ik wens niets liever dan dat ze sociaal, zelfzeker en onafhankelijk wordt!
Zo fatalistisch als het lijkt, lijk ik me ergens toch te schikken in deze loze dag, mijn ziel is ook wat aan het dwalen vandaag. Het mag, zo tussen alle andere zielen, toch?
Ik wist dat ik niet moest gaan. Oudercontacten helpen je als adhd-ouder zo de dieperik in. 't Is allemaal goed bedoeld, goed geformuleerd, maar het komt erop neer dat je nog maar eens moet horen van een ander hoe 'explosief' je kind wel is. Dus ik ben niet gegaan. Mijn vent is de durver geweest deze keer. Ik pushte hem erheen, terwijl ik zelf niet wou. Dat was gisteren. Vandaag heb ik hem gevraagd en filtert hij uit de schoolwoordenmassa wat er gezegd is. Hetgeen gefilterd tot aan mijn oor komt is al adhd genoeg, dat weet ik zo al.
Ik hoor enkel: 'explosief, er zit meer in dan er uit komt, gedrag: daar moet aan gewerkt worden'. Wat ik niet verwacht had was de verwondering. Dat ze het niet wisten dat ons jongste ADHD heeft. Nochtans heb ik, als ik het me goed herinner, en daar twijfel ik als recht geaarde adhd'ster ook alweer aan, dat ik op een blad al heb ingevuld dat ze adhd heeft, en medicatie slikt. Niet iets wat je nog wil achter de hand houden om dan in het jaar geconfronteerd te worden met het feit dat leerkrachten niet begrijpen hoe het komt dat ze zo reageert.
Ik zeg altijd: ze moet zich gedragen, adhd is geen excuus. Maar dat ze explosief op school was, dat wist ik al. Het zou verwonderlijk zijn dat ze zich hier in het huis als een wervelwind gedraagt, zich van de trap gooit om een stomme afwas en daar een 'zantje" zou zitten wezen. Ik heb daar wel altijd de ijdele hoop toe, want ook dat geloof in het goede, dat naïeve schrijf ik toe aan mijn adhd. Maar die hoop is wel altijd ijdel, hoe erg ik ook zit te hopen.
Nu, ik laat me er niet door uit mijn lood slaan. Als ik mijn oudste zie dan is er hoop. De jongste is lief en aanhankelijk van inborst, ze is nu echter in het kwadraat aan het puberen.
Wat me positief stemt is dat ze sowieso weten dat ze meer inzicht heeft in de situatie en haar leercapaciteiten en intelligentie hoger ligt dan deze die nu met 80% naar huis komen. Ik weet dat. Ze is superslim. Als moeder twijfel je daar niet aan. Ik twijfel ook niet dat ze zich een weg zal banen in dit leven, op haar eigen manier. Het is alleen lastig voor haar en bij uitbreiding voor haar zus en ons ouders dat ze er nu als een stier in een porseleinwinkel doorjaagt.
ADHD, het is een zegen dat je zo euforisch van dingen kunt genieten en 400% voor iets wilt gaan, zelfs als andere beredeneerde gasten rondom jou je willen afremmen. Het betekent dat mensen die de wereld tegen zich hebben, toch nog slagen en vooral uitblinken als je ze maar de tijd en de middelen geeft. Of ze die bijeen kunnen sprokkelen met hun creativiteit die afwijkt van de o zo saai menselijke massa.
Het betekent echter in de pubertijd, en daar kan ik van meespreken hoewel ze daar nog geen kleverke voor hadden, een parcours van valkuilen zonder vangnet, die je net op de grens doet wandelen tussen leven en dood. En dat is aanlokkelijk als puber met adhd, dat randgevoel. Je kickt er op. Maar ik weet ook dat je om niets in de kloof kunt zitten staren als je 15, 16, 17, 18, 19, zelfs 20 jaar bent. En dat je liefst niet over de toekomst nadenkt want dat dag per dag leven al lastig genoeg is als je niet weet hoe je nu gvd toch tot dat 'normaal' kunt gaan behoren. Want je wilt het wel, niet altijd op je kop krijgen, niet altijd negatieve adjectieven rond je oren krijgen. Maar je slaagt er niet in.
Die momenten zijn gelukkig als je 40 bent, minder. Hoewel mensen soms nog met één woord meer schade aanrichten dan ze ooit zullen vermoeden. Je staat gewoon anders in het leven. Neen, ik herfraseer: je staat gewoon anders tegenover het leven, je bekijkt het vanop afstand en vergeet door de controle die je wilt houden soms om écht te gaan leven.
En dit bedenk ik me allemaal, met Pirates of the Caribbean op de achtergrond en twee zieke kids in de zetel.
Ik hou er mee op want, hoewel dit negatief lijkt, is dit een positieve blog. Ik voel me helemaal niet down en helemaal niet anders dan anders. Ik heb een doel voor ogen, een schitterend doel en ik verheug me erop. Nu nog dat nu-gevoel weer wat verderop duwen want het zal nog een tijdje duren voor er resultaat is, en dat is voor mij een raar vooruitzicht. Ik stel doelen kort voor mijn neus omdat ik ze anders niet haal.
Maar het valt binnen mijn tijdslimiet van 2 jaar. Ik heb er alle zin en hoop in.
Yep. Alles loopt goed, ik amuseer me en wil daar nog veel meer van. Onderweg alleen erop letten dat ik niet opbrand!
Ik ben vroeg op vandaag. Ik heb mijn ventje naar het werk gevoerd en ondertussen in de auto verder gebrainstormd over de toekomst. De zo andere toekomst waar we naartoe werken. Het moet gewoon lukken! Als je genoeg droomt, genoeg navraag doet en niet opgeeft dan moet het gewoon lukken. Tot hiertoe is alles ons al gelukt, en veel vroeger dan andere koppels. Dus waarom zou het nu niet lukken? Ik heb er alle vertrouwen in.
En mijn ventje wil mee in die droom. De lieverik. Ik weet, het woord bestaat niet maar is mijn passende benaming voor mijn ventje. Ik stroom over van energie, heb al een plan gemaakt met vragen voor de bank vanavond. Verleden week wou ik daar al naartoe maar die bankmensen hebben nooit direct het nu-gevoel. Er moet minstens een week overgaan. Nuchtere mensen moet je ook hebben, namelijk.
Ik zoek het internet af naar alle zaken die relevant zijn: studies voor de kids, opleidingen, uitzicht van websites en ondertussen staat er een broodpudding in de oven en maak ik eiersalade.
Het is lang geleden dat ik mij op woensdag eens niet verveel. Ik heb een doel. En dat geeft mij hopen blijheid. En mijn wekelijkse lottobijverdienste haal ik straks ook af. Ik moet er al om lachen, elke week verhoogt het gewonnen bedrag, elke week is het een verrassing en een blijde euforie als ik het formulier indien en hoor hoeveel ik deze keer gewonnen heb. Geen grote bedragen, zo'n 30euro per keer maar net genoeg om leuk te zijn en meer dan uit de kosten te geraken van de aankoop van zo'n lottolotje! En blij de winkel uit te huppelen.
Mooi woordje: lottolotje.
Ik ga straks de lavendel van mijn haag doen vooraan. En ik drink thee. Wie mij kent weet dat dat niet zomaar gebeurt. Ik walg anders al bij het gevoel dat ik warm water drink. Maar het smaakt me. Het is tijd voor verandering. Verandering van lijf, leden en leven. En wat ik al weet is dat kleine veranderingen grote in gang zetten. Dus thee drinken is een kleine verandering.
Ik moet enkel nog geduld hebben. Geduld totdat de bureaucratische molen afgewerkt is. En dat is nu net mijn sterkste punt niet. Maar ik heb vrienden en een vent en mijn kids die meewillen. En die mij op het enthousiaste spoor houden.
Man, wat een idee! Maar ik verklap niets tot het er is. Voor één keer hou ik mijn mond wel. Ik wil wel eens zien hoe de mond van de pezewevers openvalt als ik daadwerkelijk kan zeggen wat ik van plan ben!
Yep. Het ziet er zonnig, goed en eigen uit. I love life!
En nu nog een website opzetten voor mijn schilderijen...
Even hier komen uitblazen. Deze morgen begon zo goed. Lekker ontbijtje in 't stad met een vriendin, een jobbeurs, een onverwachte zak met goodies... En al gelachen. En toen eten gemaakt 's middags thuis. Omdat ik bij mijn dochters en vent wou zijn. Soms zou een mens moeten nadenken wat ie doet en een omweg maken, gewoon om ruzie te vermijden...
Mijn jongste staat al een tijdje op ontploffen. Maar vandaag was een paar potten afwassen er teveel aan. Escalatie. Van kloppen op de kraan, tot bonken met de deuren, tot kamerarrest, tot scheldtirades aan mij en haar vader dat het huis ervan davert. En mamzel wil niet op haar kamer blijven.
Dus dreigt ze om zich van de trap te laten vallen. Wat ze ook doet. Waarop ik, haar kennende, even ga kijken en zeg dat ze ook kan terug opstaan en naar boven gaan want dat de straf er nog niet op zit. Waarop ze zegt: ik laat me nog een keer vallen. Waarop ik bluf: doe dat dan maar, maar het zal pijn doen.
Ze ligt onderaan de trap, want ze heeft een nog een keer gedaan. En ze riep de hele wereld bijeen. Ik kan niet meer huilen, en heb de hulp ingeroepen van mijn pa, haar beste vriend. Zo bijna zonder emotie, ik verschiet van mijn eigen. Een mens heeft een limiet. Die heb ik bereikt. Medeleven? Wat is dat?
Mijn pa trekt gelukkig aan hetzelfde zeel en zegt dat ze moet luisteren naar ons, wij zijn de ouders. En dat ze haar zus er niet moet bij betrekken. Dat ze beter opstaat want dat er niks gebroken is. Dat ze zich moet excuseren bij ons en dan op eigen houtje, pijn of niet, een half uur later bij hem thuis verwacht wordt. Te voet.
Ik hoor eindelijk niets meer uit de hal, waar ze nog op de vloer ligt nadat mijn pa weg is.
Zo'n echt half uur later staat ze in de keuken, haar excuses te maken, al snikkend. Yep. Daar gaan we weer. Voor de zoveelste keer.
En mijn vent had zo'n mooie jeugd, en zit te huilen. Hoe dat eigenlijk kan, een kind waar je zo van houdt, dat je zo behandelt.
Ik sta daar al niet meer bij stil, ik heb er al ettelijke jaren roetsjbaan tussen de twee dochters opzitten. En je tracht je er door te slepen, overdag een face op te zetten want je moet nog werken en thuiskomen is toch oh zo plezierig op die manier.
Ik heb geen energie om geen een van de drie te troosten. Ik troost mezelf vandaag. Egoïstisch, ja, uit zelfbehoud. Vanavond heb ik me voorgenomen om leute te hebben, niets of niemand kan me ervan weerhouden. Ook geen zich van de trap gooiende dochter. Morgen vindt ze weer wat anders uit, maar dat is morgen. En ondertussen is er geen enkele gedragstherapeut in de geburen. Ik heb geen zin meer om deuren plat te lopen en te betalen. Ze wordt ook groot, dag per dag.
Een gezin behoort liefde uit te stralen. Het mijn straalt alles behalve dat uit vandaag. Maar morgen komt gauw, hoewel het vandaag een uur langer zal duren voor morgen er is. Sarcast. Waar heb ik dat nog gehoord? Een mens zou voor minder. En de wereld, die draait gewoon door...
Spijtig dat er zoveel brokkeling van komt maar verder geen geklaag over mijn boterkoekske. Mijn chocoladeboterkoekske. En daarmee is de toon voor deze blog gezet.
Ik ben een chocoladebeestje. Je kan mij met weinig 'verlakken' maar chocolade is er één van. Puur als 't kan. 70% en veel meer ook.
Ergens zit dat pure er weer in. Als het maar diep, puur en donker is. Mensen zeggen: je schoenen zeggen me wie je bent. Bij mij moet je gewoon eens aan tafel zitten en je kent me. Ik ben een chocolade-vreter. Een schrokker als het op het bruine zooitje aankomt. Zie dat ik er geen genoeg heb als ik niet rap eet! Ik ben er nog nooit echt ongemakkelijk van geweest. Ongelukkig ook niet dus het is wel degelijk een moodoppepper.
Mijn tweede koekske roept me net maar het zit in mijn vingers om eerst dit stukske af te typen. Of hoe ik mezelf toch wel wat kan beheersen als het op chocolate aankomt!
Wat ik ook nog eens wil proberen: een chocolademassage. Mijn poriën die zijn zo halsstarrig als ikzelf en weigeren zo vaak om zich te openen. Misschien dat ze zich ook eens laten verleiden door chocolade!
Yep. Ik ben weer weg in mijn gedachten. Ik moet straks wel weer bij de pinken zijn want er is hier van alles te doen en 't ziet ernaar uit dat het weer belangrijker is dan het is. Mensen maken dingen soms zo gecompliceerd dat ik er weg wil van lopen. Ik kan echter niet van alles weglopen.
Ow. SMS van mijn internaatskind. Ze verveelt zich. Typisch. Vanavond is het moeder-dochternight. Die aandacht verdient ze wel na een week studeren!
Ergens heb ik het halfweg-gevoel vandaag. Het 'ik heb er al een stuk op zitten maar nu pas komt het tweede belangrijke deel eraan'. Het zijn louter gevoelens, ik weet het. Soms denk ik, hoe kom je erbij? Waarom vliegt dit soort zinnen door je kop? Wat moet je hiermee.
Het is zoals het is. Het doet me nadenken en nadenken is zijn.
Ik heb weer wat gewonnen bij de Lotto. Vroeger won ik niets, nu win ik al een vijftal weken kleine bedragen. Alsof er iets in het verschiet ligt te wachten. Iets groots waar ik naartoe werk, onbewust. Zolang ik bezig blijf kan er iets groots uit voortkomen. Als ik niet bezig ben verzak ik in vergetelheid.
Wat is bezig zijn dan? Oh, dat zijn kleine dingen, kleine ideeën die nu nog niet concreet zijn maar er wel zullen komen, in het tweede deel van mijn leven. De proloog is geschreven, het eigenlijke kan beginnen. Het zit er te broeden, in mijn bovenkamer en het moet eruit.
Kan ik iets als schrijver betekenen? Kan ik mij meer op het zingen concentreren? Doe ik totaal iets anders met mijn leven nu? Het zijn vragen die me mezelf doen afzetten tegen de omgeving waar ik me nu in bevind. Het is mijn wereld niet echt, het vormelijke. Nooit geweest.
Sowieso komt er nog iets. Elke dag komt er nog iets meer beeld in mijn hoofd van wat ik wil vanuit het gevoel wat ik niet en niet meer wil.
Je wordt dus rijper met ouder worden, wijzer ook. Dat zegt 'men'. En onder die men bevindt zich ook mijn vader, een wijs en vrolijk man met een behoorlijk teddybeergehalte. Een voorbeeld van hoe je in het leven kunt staan als je niet alles wil controleren.
Yep. Ik hou van mijn vader. 't Is gezegd en 't is waarheid. Laat ik het daar voorlopig bij houden...
Yep. Terug. Na lang. Ik moet toch iets als het blijft borrelen. Zit weer te denken dat er meer is op de wereld dan dit.
Ik heb té veel dagen waarop ik niet weet hoe ik ze wil invullen. Ik heb té veel saaie dagen. In het Engels zouden ze zeggen: it shows. Ik steek het niet meer weg. Ik ben dagelijks op zoek naar ander werk. Dagelijks op zoek naar iets creatiefs. 'Hoe schrijf ik een boek', 'Hoe word ik songwriter', 'Hoe maak ik een website'. Syntra biedt een cursus aan om kunstenaars meer commercieel vakkundig te maken. Daar zou ik ook heen moeten. Hoewel, kunstenaar is in mijn ogen nog een groot woord. Ik heb het losbandige niet rechtlijnige denken van een kunstenaar maar ik voel, behalve in mijn kop, niet echt doorvoeld in mijn lijf dat ik kunstenaar ben. En ondertussen zit ik maar administratief te wezen. Ik ben er goed in, pas op. Maar wil ik dit wel, zo een administratief wezen zijn?
Er zijn andere plannen in mijn hoofd. Ze moeten er gewoon komen, een mens wordt er niet jonger op. Ik heb van een vriendin 'The Secret' gelezen. Ik kan er mij in vinden omdat het niet rationeel is. Oké, als dat een maatstaf mag zijn, niet-rationeel is interessant, dan?
Zolang ik blijf zoeken leef ik nog, denk ik dan. Eenmaal ik opgeef, ben ik een zombie. Automatische piloot. Een vriend vroeg me of ik dit weekend té veel heb geleefd, dat het zijn weerslag heeft op de week. Het weekend begon er op te trekken, het was intens, en dat was een tijdje geleden. Hoewel intens bij mij nogal héél destructief kan uitdraaien, zoveel zelfkennis heb ik wel.
Soit, ik blog. Wat drijft me ertoe? Het is zoals zoveel dingen een uitlaatklep, een loslaten in het internetvacuüm. Mensen geven soms opmerkingen in de aard van dat ze nooit zichzelf zouden blootgeven op die manier. Zij niet, ik zie waar het me leidt. Als je niets in gang steekt, kan er ook niets nieuws uit voortkomen. Het oude vertrouwde geeft me geen echt rustgevoel. Het nieuwe, pas op, kan mij ook behoorlijk van mijn theewater brengen maar het houdt een belofte in, een dynamiek. En daar leef ik van.
Yep. 41 en nog steeds die zin naar dynamiek. Wat zal dat zijn als ik er 78 ben?
Waarom 78? Omdat ik nu net geen 82 wil zeggen. Da's té dubbel.
En nu ga ik nog wat surfen over hoe ik ergens iets kan DOEN met mijn creatieve gedachten. Ze blijven nu al zo lang steken in mijn muizenissenhoofd. Er komt iets concreets, ik voel het aan mijn water. Ofwel moet ik nodig naar het toilet.
Ik nam deze week vakantie. Zomaar, om te genieten van mijn veertigste. Ik dacht toch dat ik eens het kot voor mij alleen zou hebben. Ik weet het, een luxe, velen kunnen dat niet. Ik wel. Tenminste als er hier niet steeds zieken rondhangen.
Verleden week mijn man en dochter, nu mijn dochter. Akkoord. 't Kind kan er niet aan doen. Ze valt voortdurend flauw, is duizelig en maakt me bezorgd. Omdat ik moet wachten op de uitslag. En wachten is mijn sterkste punt niet. En ik geef het grif toe: ik heb niet dat moederkloekgevoel om 'te zorgen voor' tegen de sterren op. Ik schiet daarin soms ferm te kort, ik weet het. Mea culpa.
Ondertussen doe ik maar weer van die nutteloze dingen zoals opruimen, wassen, was ophangen, wat internetten... Ik ben autoloos, sleutelloos (grr) en dus doelloos vastgeklonken aan mijn huis dat al gekuist is van dinsdag. Niet dat kuisen vandaag een optie zou zijn om me nuttig te voelen.
Ik ervaar die kleine huishoudtaken als nutteloos hoewel ze wel maken dat je dag van morgen naar avond glijdt, als je 's avonds in je bed ligt na te beschouwen. Soms sta ik daar van buitenaf naar te kijken, zo van: een dag bestaat uit een opeenvolging van momenten waarin je iets wel of niet doet. En dan voel ik geen connectie. Voor mij zijn het aparte momenten die helemaal niet verglijden tot één dag, het zijn opsommingen tot het avond is.
Wat is nuttig zijn dan. Ik voel me graag 'nodig'. Ik ben waarschijnlijk geïndoctrineerd geboren. Ontspannen is niet nuttig. Werken is in mijn ogen ook niet nuttig tenzij je ontwikkelingshelper bent of chirurg. Dan verander je daadwerkelijk dingen. De rest is bladvulling.
Iets anders. Ik probeerde sinds gisteren om mijn dromen te onthouden. Zo van: 's avonds je bed in en jezelf inprenten dat je zult weten wat je gedroomd hebt. Maar het leverde me deze morgen niets op. Heel af en toe heb ik van die indringende dromen die ik onthoud. Ik had het er gisteren met mijn vriendin nog over.
Ik denk steeds dat ik van alles lig te doen als ik slaap, vooral als ik doodmoe wakker word. Soms denk ik dat ik meer leef in mijn dromen dan overdag. Maar aangezien ik niet weet wat ik droom is dat slechts een veronderstelling waar ik probeer achter te komen. Ik heb echter wel het gevoel dat er nog zoveel te ontdekken valt in dat brein van me, dat ik slimmer ben dan ik denk. Maar dat ik daar overdag niet achterkom. Stom hé.
Misschien is de wens wel groter dan de gedachte. Het is voor mij een rare gedachte dat een mens een derde van zijn dag verslaapt en daar niets nuttigs, creatiefs, leuks, productiefs in zou verrichten behalve batterijen opladen. Mijn batterijen zouden beter afgeladen worden, zodat mijn kop wat minder vol zit, ik meer kan onthouden en niet voortdurend in cirkels van déjà-vu-toestanden ronddraai. Maar toch, zolang ik in beweging ben, leef ik.
Ben ik een tevreden mens? Ja.
Ben ik een tevreden mens? Als je me het de tweede keer vraagt, aarzel ik al, ik wil nog zoveel 'anders' doen dan nu maar het stramien heeft me gestrikt. De norm heeft me ingehaald. En soms zie ik mezelf visueel omhoog springen tegen de wanden van mijn beperkende kubus zoals een deel van de punkers vroeger tegen mekaar opbokste. Dat gevoel heb ik soms.
Ben ik een tevreden mens? Drie keer vragen is te veel, ik denk dat ik, als ik er niet over nadenk, tevreden ben. Van zodra dat piekerbrein van me zich erin begint te moeien vind ik wel altijd iets wat beter, anders en leuker kan.
Om het over het topic 'alleen' te hebben, hoewel ik het fysiek bijna nooit ben, ben ik het in mijn hoofd heel vaak. Niet meer -dwingend-ongelukkig-zonder-te-weten-waarom-alleen maar uitverteld-alleen. Alsof ik alle woorden die ik al heb uitgesproken weer herkauw. En het maakt me daarom niet meer verdrietig, wat het vroeger wel deed. Het is een vaststelling van mijn anders-zijn waar ik tot nu toe geen oplossing voor heb. Woorden zijn nu eenmaal het begin van een conversatie maar ze schieten te kort om alles te kunnen omschrijven wat dieper en onderliggend bedoeld wordt.
Hey! Stop ermee. Je bent vrolijk, ga schilderen of zo. Doe iets plezants! 'k Weet het. Zo ben ik. Ik redeneer maar wat zinloos mijn kop rond. Eigenlijk ben ik mijn eigen beste vriend en vijand. En dat de hele dag lang.
Alleen, wat is dat? Best dat niemand het merkt anders moet ik het allemaal nog uitleggen ook!
de zon schijnt, de muziek staat keihard en de broodcake is in de maak... wat wil een mens nog meer
Yep. Ik wen eraan. Ik ben een dag veertig. Het voelt anders aan. Hoe dat nu kan? Ik voel het zo aan. De 4 is geen 3 en dat het gaat niet over één cijfer maar over 10 jaar. 10 jaar waarin ik mezelf heb gezocht en min of meer heb gevonden. Van 20 tot 30 ongeveer lag ik in de knoop met mezelf, zelfs tot mijn vijfendertigste moet ik eerlijk bekennen. De laatste vijf jaar gaan op en neer, maar dat is altijd al zo geweest. Alleen is het meer op en neer om de dingen die mij aangaan en niet om de dingen die anderen van mij willen. Dat is een wereld van verschil. En nu zou ik het idee moeten hebben om wat rustiger te zijn. Ik heb volgens anderen alles en kan nu op mijn lauweren rusten. Dat zou mooi wezen mocht ik dat kunnen, ik ben geen lauwerruster. Ik ben een woelig mens dat, hoewel ze constant snakt naar rust, het woord rust in haar leven niet zou kunnen verwerken. Als het niet beweegt, leeft het niet. Oké. Ik heb mijn motto gevonden voor de komende 10 jaar. Mijn budget is geplunderd door het schitterende feest dat ik achter de rug heb maar ik, en velen met mij, hebben genoten. Thx for everything! Misschien is dat wel een idee, de Engelse Vee komt bovendrijven. De innerlijke, gevoelige, adjectief gebruikende Vee. Yes, there's more to me than meets the eye. Gelukkig! Ik pep mezelf op, hoef me eigenlijk niet op te peppen want ik heb al een schitterende morgen achter de rug en straks volgt de rest van de dag. Wat ik ga doen? Ik vind het nieuwe kuisproduct wel lekker ruiken en sinds ik mijn kot van een huis gisteren op mijn verjaardag volledig heb gedweild behalve de badkamer, zou ik dat wel eens doen. Dan heb ik toch iets gedaan wat verwacht wordt van een vrouw die thuis zit. Een mens voldoet toch graag aan wat door duizenden gedaan wordt. Bweeeeeeeekkkkk!
Neen. Ik ga straks eten maken en er niet van eten, of weinig. Het eten komt me zowat de strot uit. 'k Had maar zoveel niet moeten bestellen dat ik er dagen van moet eten. De kippen hebben feest sinds gisteren. Taart, sandwiches, groenten, fruit, koffiegruis... Ow ja. Wannes van de Velde is dood.
Een mens moet meer feesten. Het zorgt er voor dat overvolle kasten ineens leeg zijn, vensterbanken proper en je huis is van volgestouwd naar minimalistisch herleid. Maar aangezien het tien jaar zal duren voor ik weer eens een party gooi (van "to throw a party") heb ik vrees voor wat er weer allemaal mijn huis zal binnenkruipen. Hoewel. 10 jaar? Da's lang. Amai niet zeg!
Ik ga maar iets productiefs (lees: waar ik van ga zweten) doen en daarna nadenken over hoe plezant ik mijn dag verder kan indelen. Ik heb namelijk vakantie deze week. Daar heb ik (ja ikke) zelf voor gezorgd om mezelf wat rust (lees: gewoel) te geven. Ik ben tevreden. Mijn vrienden en familie waren er gisteren, en ik heb tussen alle drukte in genoten met volle teugen van het gelach, de babbel, de zottigheid en de hulp en natuurlijk last but not least alle kleine en grote cadeaus. Wat is er nog leuker?
Ow. Ik zie drie zinnen na mekaar met 'ik' beginnen. Ja, na je veertig mag je egoïstisch zijn zeker. Samen met mijn vent en kids, lekker ego-ik-tisch.
Yep. Zo ben ik. (neuh, was je maar meer zo). Ik werk eraan. Ik, ikke, me, myself and I. And the rest of my friends
Ik heb al weer veel verzet vandaag. Toch heb ik het gevoel dat de rest van de dag een luie zondag wordt. Als er niet te veel dochters aan mijn oren komen zagen. Een cake in de oven, dochter aan het stofzuigen en nog een Franse oefening die ik wil checken. En nu met een koffie hier aan de computer.
Mens, wat heb ik genoten van mijn nieuwe neefje van een paar dagen oud! Dat dingske ligt gewoon in mijn armen wat te kreunen, lachen en verder als een gorillaatje opgekruld tegen mijn schouder te maffen. Schoon kind. Ik zou 't ook wel gewend worden! Maar daarvoor moet mijn vent goed poer hebben en moet ik ook niet zo'n vijandige endometriose in mijn body hebben woekeren. De kans is dus superklein en een veertigjarige zou al met andere gedachten in haar koppeke moeten zitten.
Het moederinstinct voor kleine babies is toch wel iets aparts. Als ik naar mijn dochters nu kijk en de onrust die dat met zich meebrengt ook al zijn ze soms superlief, zou ik toch beter moeten weten. Het vertedert. Het is zooooooooo prutserig en klein. En het is nieuw. Dat is wat aantrekt. De rest daar hoef ik niet bij stil te staan want ik ben niet de moeder. Ergens, gelukkig!
Straks ga ik wat stapelwoorden met mijn ventje. Ik moet mezelf wat speeltijd opleggen om weer zin te krijgen. Eén ding is zeker: één van de twee pakskes is weg naar zijn bestemming. Nu het andere nog. Niet dat dat een corvée is maar ik zie zo graag de reactie van degene die iets van mij krijgt. 't Is al zoveel alsof ik zelf iets krijg.
Waardering en appreciatie, dank dat je iets gekozen hebt dat inderdaad nuttig en persoonlijk is, dat geeft de voldoening. En ik zoek wel dikwijls naar voldoening op die manier. In het geven. Niet in het krijgen of nemen. Dus als iemand mij spontaan een goed gevoel geeft, dan ben ik voldaan.
Ik heb veel dagen dat ik dat niet ben. Dat ligt dan waarschijnlijk aan mijn omgeving, als ik mijn eigen redenering van hierboven volg. Het is zo moeilijk voor mensen om iets uit hun hart te geven. Ik kan er niet bij dat dat moeilijk is. Als je het meent, dan is dat met 300% super welkom, toch? Ik kan er mij niet bij neerleggen dat mensen dat niet inzien. Maar frusti word ik er vandaag niet van. Ik heb namelijk een luie zondag. Allé, de eerste uren van de namiddag zijn al redelijk lui, hoewel mijn vent zegt dat ik jagerig ben opgestaan vandaag. 't Is een interpretatie, een beleving, denk ik. Ik voel het niet zo aan. Ik doe wat moet en nu wat ik wil. Wat wil ik dan? Pf. Weet ik veel...
wat een hondenweer... extra energie om de knop om te draaien gewenst!
Ik krijg het ervan als ik buiten kijk. Ik zit in mijn living te typen met ijskoude vingers. Ze geraken niet opgewarmd, ook niet als de kachel brandt, ook niet als ik afwas. Mijn energiepeil is gezakt tot overlevingsniveau. Ik ben prikkelbaar, heb geen zicht op wat er vandaag nog zal gebeuren, zie alleen wat nog moet gebeuren. En dat is nu net wat me kregelig maakt. 1 en 2 november zijn feestdagen. Mochten ze in de week vallen dit jaar dan had ik het onthouden. Nu kom ik tot de vaststelling dat alle winkels toe zijn en ik geen eten meer in mijn kot heb. Hoe ik weet dat alles toe is? Omdat ik er naartoe ben gereden - Lidl, Aldi, GB, plaatselijke winkel... en toen pas viel mijn frank. Yep. Ben dan maar koffie gaan drinken bij mijn ouders en heb daar quiche gegeten. Lekkere quiche lorraine. Mijn ma ontpopt zich de laatste tijd zowaar in een keukenkoningin. Prinses gaat niet echt meer eenmaal je 67 bent, vind ik.
Wat ben ik dan? Een keukentussenpersoon? Wat ligt tussen prinses en koningin? Koningin in wording? Klinkt niet echt. En er kan nog van alles mislopen voor ik koningin ben. Het geeft me anders wel het gevoel dat ik een stijgende lijn maak, beter doe dan gisteren of zelfs een uur geleden als ik het zo bekijk. Zie je, alles is een kwestie van interpretatie, bekijken, beschouwen en het positieve zoeken. Het kost me wel extra energie vandaag want het weer zit niet mee. Het trekt naar beneden. Stom dat iets zo 'uiterlijks' (als tegenhanger van innerlijk) mij zo kan beïnvloeden. Ik hang op het neutrale niveau vandaag, met meer kans op overtippen naar het ontplofbare dan naar het leuke. Ik kan namelijk vandaag niets leuks bedenken. Spelen trekt me niet aan, koken gaat niet want ik heb niets in huis behalve nog één maaltijd voor vanavond en wassen en plassen is niet echt iets waar ik van geniet. Schilderen? Neen. Ook geen inspiratie. Praten? Neen. Laat me maar intern monologen. Misschien lees ik wel een boek of zing ik luidkeels over alles wat me tegengaat vandaag. Dat het eruit ligt. Je zou zo denken dat ik een dip heb. Wees daar maar zeker van!
oooooooooooooohh. Als nen mens zo zit te typen, autoloos vanwege man met wagen naar het werk en loos omdat het een vakantiedag is, dan kan een liedje als leaving Las Vegas tellen. Je bent er mee weg, hoewel de oudste dochter het een schreeuwlied vindt en net in mijn wang heeft gebeten. Ik heb deze morgen lekker huiselijk een portemoneetje gehaakt voor mijn jongste, klavertje vier en al. Leuk. Mooi. Af. Nu spaghetti aan het maken want ik ben alles aan het opgebruiken wat in huis nog voorhanden is, vlees uit de vriezer, spaghetti, champignons, half vergane paprika en dergelijke.
Mijn jongste komt hier net binnen in een zomertopje. Amai. 't Is hier inderdaad heet van het houtstoken, lekker gezellig ook. En nu even weg en weer naar de keuken of de saus is aangebrand.
En even met zijn drieën brullen : if it makes you happy! It can't be that ba-a-a-a-d. If it makes you happy, then why the hell are you so sad.
Ja, omdat het leven dubbel is, zeker? Dergelijke teksten zijn op mijn lijf geschreven. En vandaag ben ik daar trots op, ik floreer door mijn eigen huis, in mijn peignoir nog steeds. Ik heb genoten deze morgen van het soezelen in de zetel met de jongste. Er komen dan nog eens tienerverhalen naar boven waar een mens direct mee in zijn jeugd zit. Ik heb twee juweeltjes van dochters. Ze zijn een 'pain in the ass' maar ze zijn gewoon schitterend op topdagen. Ik ben wel weer benieuwd wanneer de sfeer weer zal omslaan in huis want het gaat te goed, als je begrijpt wat ik bedoel.
De oudste roert wat in de spaghetti voor het ogenblik en straks gaan we een bijtje eten. Life is beautiful. Ik word er soms bang van als ik zo euforisch ben als vandaag. Maar toch geniet ik het meest van zo'n momenten. En ik hoop dat mensen die me vandaag tegenkomen dat ook zien, zodat ik een deel van mijn te-energie aan hen kan overdragen. Ma, hier kom ik vanmiddag. Na het eten. Als je nog thuis bent. Enne, 67 is niet erg. Het is jong, zoals jij je voelt is het gewoon jong.
Hupla, de oudste komt hier met een spaghettistokje door haar oor goeiedag zeggen. Zot? Ja, dat zijn we wel. Maar dat moet of ik word echt zot.
't Is eraf getypt. Recht uit het hart, met gevoel zoals ik het liefst alle dagen zou willen leven.
En Cheryl zingt vol overtuiging : run baby run baby run baby run. Het is soms mijn lijflied, zoals het mij aanspreekt. Baby loves to run.
Wel. Dat is wat ik aan het doen ben. Eerst rondgelummeld in mijn peignoir en helemaal zonder plannen behalve mijn rekening checken. En daarna al helemaal geen plannen meer. 't Is het einde van de maand: dat betekent dat er nodig vers geld op de rekening mag komen. Vooral als je al aan het rekenen bent en er nog een stomme school, ongeacht je saldo 200Euro van je saldo afpeuzelt. Yep. Boeken. En mochten de kinderen nu veel leren en je voor de rest van het jaar niets meer moeten betalen, dan zou een mens zoveel niet zagen. Ik verdien niet genoeg, mijn vent ook niet en ik ben dan nog bij momenten, vooral bij slechte momenten, een koopmens. Hoewel ik me de laatste tijd serieus heb ingehouden, geen akkefietjes meer.
Vanochtend was het koud. Ik vond dat toch. En de kachel brandt wel maar met nat hout kom je niet zo ver. Nu pruttelt ze wat en zal straks wel weer ontvlammen maar ondertussen zat ik op mijn gat de brander in gang aan het prutsen. Vlam geel is vervuild, ik weet het. Dus stofzuigen en drie kwartier weer op mijn achterste gas geven en lont er aan steken. En een vent die niet antwoordt als je hem sms't.
Eindelijk. De vlam is blauw. De boel is in gang. Mijn vent heeft gebeld en mijn sfeer slaat wat om. De kleine kijkt momenteel naar the Golden Compass en mijn oudste is op vriendinnentrip tot vanavond. Hoef ik alvast niet op ruzie te luisteren.
En toch ben ik niet slecht geluimd vandaag. Het komt er zo uit maar het gevoel is niet echt slecht. Ik kom alleen traag op gang vandaag.
Maar met een vers potje koffie, plannen voor mijn 40ste verjaardag, een warm kot ineens en twee broden die ik nog wil bakken zit er al wat dynamiek in mijn achternoene.
Weet je wat op mijn hart drukt? De cadeautjes die ik gekocht heb voor verschillende gelegenheden liggen hier nog en roepen om naar huis gebracht te worden. Alleen past dat niet in mijn planning. Welke planning? Je hebt er geen vandaag. Ewel, juist daarom. Mijn planning is om er geen te hebben en dat moet-gevoel van dingen nog te moeten afwerken werkt op mijn systeem. Begrijp ik mezelf nog.
Owla. 50 minuten brood gerezen. Ik kijk eens of de gist nog niet te oud was. Daarna nog wat rijzen (daar moet ik gelukkig niets voor doen) en afbakken. En hopen dat ik het nog niet verleerd heb om brood te bakken. Ik miste de geur.
Een mens kan zo wat aan geur vasthangen. Goed en slecht. Bijvoorbeeld als het geregend heeft brengt de geur van versruikende sparren mij terug naar mijn kindertijd. De tijd dat ik indiaantje speelde met mijn neefjes en dat er nog kon gelachen worden zonder na te denken of dat wel gepast was. De slechte associaties zijn er ook maar die laten we voor wat ze zijn.
En zo hoop ik ergens ook dat de geur van kachelhout de kinderen dat warme gevoel zullen teruggeven eens ik er niet meer ben. Da's geen doemdenken. Mijn ma zei gisteren dat ze het niet kon geloven dat ze 67 is. Ik kan het begrijpen, ik kan het ook niet geloven dat ik er veertig ben, hoewel ik er eigenlijk maar 10 ben want ik leef pas bewust zoals ik leef van zo rond mijn dertigste. Als Vee. Min of meer toch. Dus ligt er in het verschiet dat ik meer en meer mezelf zal zijn vanbinnen naarmate ik ouder word en dan zal moeten leven met mijn uiterlijk dat niet overeenstemt. Da's niks nieuws. Nu zie ik er soms jong uit en voel me bejaard. Het mag gewoon niet zijn dat ik me mijn leeftijd voel.
Soit. Ik kijk nu echt naar het brood en hang nog even de was op. De rest volgt wel.
Ik ben wel zeer ontplofbaar vandaag. Kids werken tegen, man tegen 15u45 in zijn bed en de was en de plas was weer voor bibi. Leuk is anders. Ma ja, hier verandert niets. Ookal hoop en wil ik het veranderen, met er aan te denken dat het zal veranderen, verandert er niets. Ik weet het soms niet meer waarom een mens zijn best nog doet en binnen de perken blijft lopen. Laat ik nu eens uit mijn vel springen en doen waar ik zin in heb.
Pf. 't zal wel. Als ik dat doe, staat de wereld op zijn kop en ben ik misschien even in mijn element om daarna brokken te gaan lijmen. Dus ik hou me in. Ik ben braaf. Ik heb dus HELEMAAL geen adhd. Het kost veel energie om me in te houden, heel veel zaken razen door mijn hoofd. Ik zoek naar de zin maar dat is zinloos, vrees ik. Een rotdag dus. Als ik het dat noem is het een understatement. Deze namiddag heb ik gewoon de boel de boel gelaten en ben gaan rijden. Ik ben gaan rijden en gaan shoppen, heb luidkeels zitten meebrullen op Francis Cabrel zijn 'c'est écrit'. Het lucht wat op dus dat is mooi gegaan. Thuisgekomen ben ik in de zetel geploft, zinnen op nul. Ik heb patatten geschild en kip aan 't spit gestoken. En verkeerdelijk heb ik de patatten reeds op een kookvuur gezet. Resultaat: veel te vlug gereed in vergelijking met dat ronddraaiend stuk gevogelte. Allé, soit. Mijn vent heeft voor ontbijt toch eten gekregen. Nu is het donker. Vooruitzichten? Ja. Een dvd. Na veel vieren en vijven en een supervieze dochter die de afwas niet wil doen gaat hij straks een dvd huren. De gemoederen zijn wat gekalmeerd, mijn kop staat op barsten maar dat gaat over. Alles gaat over, en koppijn is het minste waar ik mee zit. Ik ga nu wat muziek beluisteren. Koptelefoon op en verstand op nul. Nogmaals, rotdag is een understatement.
De cadeaus liggen in de auto en moeten nog op twee plaatsen geraken. Het vreet aan me dat ik er geen fut voor heb. Het komt wel. Morgen is het zeker beter. En nu, kin omhoog, borsten vooruit en knop omdraaien. Daar dient een blog voor, de mijne dan toch...
Zou het helpen als ik zelf wat begin te zingen? lalalalalalala....
Ik zit achter een zonverlicht raam in de living. Ik zit goed. Ik heb warm genoeg. Achter mij is er werk: de tweedehandskachel wordt geïnstalleerd door mijn ventje en mijn schoonpa. Ik laat ze. Ik heb er geen verstand, laat staan goesting in. Ik typ liever wat in de omgeving van de gebeurtenissen, met mijn ene oog op de werken en mijn andere in mijn kop kijkend.
Let wel: mijn dag is al druk geweest en zal nog druk zijn. Nu echter even niet. Bloggen is van me afschrijven, hoewel me dat vandaag minder lukt.
Deze morgen reeds dokter, strijk, winkel, was en bij nen vriend binnengesprongen. Weer op zoek naar warme koffie en een warme knuffel. En die moest ik zien in te passen vandaag want vannamiddag lukt het me zeker niet meer. Ik moet nog zoveel doen om aan de verplichtingen te voldoen en ook nog een verwaarlozing rechtzetten. Ik wil mijn vriendin bezoeken. 't Is al zo lang geleden en ze heeft me nodig. Ik voel het gewoon. Dus een beetje van mijn warmte aan haar kan geen kwaad.
Ik heb daar nood aan. Aan menselijke warmte krijgen en vooral geven. Het geeft me zoveel terug, warmer dan chauffagewarmte. Er is al zo veel beredeneerde kilheid en afstandelijkheid. Ik heb het er moeilijk mee. Ik heb weer behoefte aan contact en aan de andere kant is er ook het 'laat me-gevoel'. Ik sla in een knoop als je me pusht-gevoel. Het dubbele weer. Wel, niet, te weinig, te veel, te druk, te lui, en de middelmaat lijkt soms zooo ver weg. Ik zie en kijk er naar, vanuit de verte.
Ik heb het 's avonds nogal dikwijls koud, de laatste tijd. Dat zal in de winter weer vaak het geval zijn, en dan duik ik een "verbrand-mijn-billen-heet"-bad in. Maar vanavond, als ik chance heb en mijn vent en schoonpa gedaan krijgen, heb ik een blokje hout op de kachel om me voor te zetten, word ik wat kalmer, gaat mijn redenering die nu op hol slaat, weer liggen.
Nog even met mijn ogen toe in de zon en dan weer de baan op. Moet lukken!
De kapster heeft mij weer eens getransformeerd: van grijs futloos naar redelijk te doen. Ik moet er nog aan wennen namelijk. Mijn dochters zijn er weg van hoewel dat wellicht te maken heeft dat hun gradatie van 'weg zijn' mee bepaalt wat zij met hun haar kunnen/mogen/zullen doen. 't Budget komt namelijk nog altijd van de mama.
De jongste is gisterenavond veranderd van schoolmeisje in vamp en loopt de hele dag al met haar kop te schudden zodat alle krullen in de plooi blijven vallen. Dat wordt dus weer stofzuigen met een grote S om al het haar mee te krijgen van de grond. En mijn oudste gaat vandaag bovenop haar snit van verleden week nog wat mechekes trekken. Ben benieuwd maar eigenlijk ben ik er gerust in.
Yep. 't Begint. Twee dochters. Andere kosten dan twee zoons, me dunkt. Maar het geeft ook een goed gevoel dat ze totaal anders ontwikkelen, los van mekaar. Elk met hun eigen gedacht en eigen stijl. Geen gekwebbel meer van wie wat aantrekt straks want ze zullen geeneens niets meer van mekaar aan willen. Da's dan al één probleem minder.
En van mij doen ze ook niets aan natuurlijk. Ik heb helemaal niets wat ze nog aanwillen wegens 'te oud'. Ik kijk in de spiegel en zie het ook. Ik word ouder. Als ouder word ik zichtbaar ouder maar verstandiger, dat valt nog te betwijfelen.
Ergens denk ik dan, als ik me tegen het verstandig worden verzet, dan zal dat ouder worden ook wel meevallen. Dus verantwoordelijkheid blijft een moeilijke.
En ik heb me weer eens voorgenomen om te regimen. Serieus nu. Ik heb Reductil gevraagd aan mijn dokter en wat het doet met een mens. Hij heeft het me geweigerd, vind dat het, aangezien het op de receptoren werkt, niet aangewezen is voor een ADHD'er. Gezien de schommelingen in mijn humeur zou ik wel eens kunnen skydiven, den dieperik in, daar kwam het op neer.
Shit. Alweer een optie minder. Ik moet me echt gaan focussen op minder eten, minder zoet eten, minder tussendoor smikkelen en smakkelen. Cola en frisdrank drink ik sowieso niet, alleen liters water dus daaraan ligt het niet. Maar één bord spaghetti is er geen. Toch niet als ik er maak en ik al bezig ben tijdens het koken met eten en een tweede bord nog beter smaakt. Een andere optie is slecht eten maken, maar dan zijn mijn kids en man er de dupe van. Even nadenken, niet eten is er ook geen, want mijn jongste zou me daar al gauw in gaan volgen, als het al niet 'voorgaan' is.
Nu, ik slaag er wel weer in al is het maar om de jeuk van mijn spannende favoriete jeansbroek op mijn buik te verminderen... Zet je gedacht er op, je krijgt altijd waar je je gedacht op zet. Doe dat nu eens met je lijn ook.
A rato dat ik op en af zo'n 12 kg verlies en terugwin per jaar zie ik het vooral weer zitten. Soit. Het moet gewoon. MOET? Alweer een woord dat ik niet ken.
Niet zagen. Het gaat goed met me. Ik ben in redelijk evenwicht, hoewel ik dingen intens mis bij momenten maar ik pas me aan. Zolang dat gaat.
Het gaat. Mocht mijn vent komen meetypen zou hij zelfs beter zeggen. Maar dat doet niets terzake. Ik moet me goed voelen, en wat hij ziet aan me is nog niet noodzakelijk wat er in mij omgaat. Het gaat. Laat ik het vandaag daarop houden. Yep. Zelfs meer dan dat. Houden zo!
Ik ben vooral moe de laatste tijd. Fysiek. 't Zal met de tijd van het jaar te maken hebben. Nochtans heb ik grootste plannen voor de toekomst. Er zijn veranderingen in de maak.
Om te beginnen aan mijn huis, ten tweede aan mijn relatie (hoewel die zijn er al), en verder met uitbreiding naar alles wat veranderd kan worden. Mocht het hetzelfde blijven dan is dat saai. Daarom, verandering staat zeker niet mis in mijn agenda maar kost wel bergen energie. Vooral om me van vertrouwde zaken los te maken. Ik weet dat dit onzin is, maar soms heb ik het nodig om mijn zinnen te ordenen.
Ik weet ondertussen dat als ik de dingen in mijn koppeke krampachtig wil ordenen tot 'geördende gedachten' ik daar absoluut niet zomaar in slaag. Er zijn opmerkelijke zaken die dan gebeuren zoals: ik val door de mand, maak stomme opmerkingen, geraak niet meer uit mijn woorden, verwissel klanken en alles lijkt zo onsamenhangend, net omdat ik het samenhangend wil zien en in een kader wil plaatsen om er vat op te krijgen. Nog altijd. Yep.
En ik weet ondertussen dat er is niets samenhangend is in deze wereld. Eigenlijk ben ik iemand die er gewoon (gewoon? Ja, gewoon) moet vanuit gaan dat niets samenhangend is voor mij in deze wereld. Voor een ander lijkt het allemaal oerduidelijk, het een volgt uit het ander. Voor mij verandert er door kleine dingen soms enorm veel in mijn inzicht, opvattingen, relaties, verhoudingen tot dingen en andere mensen. Mijn begrippen worden vaak geherdefinieerd door een woord. Een invloed. Een misvatting. En het stomme is dat ik dat besef, maar er toch nog altijd geen weg mee weet.
Ja zulle! Ik ben weer op zoek naar nieuw en beter. Naar anders. Terwijl het nu wat rustiger is rond me en ik daar ook wel van geniet. Echt wel. Ik geniet! Als ik even niet nadenk geniet ik met volle teugen. 't Is maar als ik dingen een plaatsje wil geven dat ik in de patatten geraak. Want ze zijn niet te plaatsen. Ze zijn er gewoon, de piekergedachten, de rare kronkelingen, de 'wat doe ik hier in dit huis'-gedachten en bij uitbreiding de 'wat doe ik hier in dit leven'-gedachten. Ik ben er. Ik besta. En die existentiële vragen zijn een gevolg zeker? Alleen zou het leuk zijn mochten ze zo af en toe tussen mijn gewone dagdagelijkse dingen eventjes de kop opsteken en niet na verloop van tijd de overhand nemen zodat ik half functioneer in de voor anderen dagdagelijkse dingen.
Jaja. Het gaat alweer. Ik ben ik. En ik aanvaard mezelf zo af en toe zoals ik ben. En ik ben best gelukkig nu. Zoals alles loopt. Alleen heb ik soms niets meer om over te praten, het interessante is er af. Een mens kan niet heel zijn leven interessant zijn, er zijn er die heel hun leven interessant doen maar het 'zijn' is een andere zaak. Dus verandering is zoeken naar interessant, zeker?
Voilà. Als ik blog dan kom ik er uiteindelijk toch wel een beetje uit, er is altijd wel een conclusie omdat een tekst een einde moet hebben. Conclusie: IK MOET MEER BLOGGEN of zoiets...
Yep. En morgen ben ik alweer van iets anders overtuigd.
Ja, ben eigenlijk nog maar net bij de pinken. Feestje gisteren -en nee, vraag me niet hoe ik dit kon combineren met een overlijden in de familie. Het leven zit vol uitersten. Daar hou ik wel van. Hoewel ik me gisteren voor het feest afvroeg wat het ging worden. Niet gaan zat er niet in, omdat ik nieuwsgierig was, omdat het mijn familie betrof en omdat ik geen fut had om er veel over te broeden of ik nu wel of niet zou gaan. Eerst een paar uurkes in mijn bed om dan opgetut naar het feest te vertrekken. Met weinig verwachting vertrokken en aangenaam verrast over hoe veel familie ik weer niet meer ken. De kinderen van nichten en neven zijn al helemaal geen kinderen meer. En ik dus geen jonge deerne... Maar 't was leuk, binnen de perken, met in het achterhoofd de reserve dat het voor mezelf niet té leuk mocht worden. Ik heb gegeten, gepraat, gesocialized, gedanst en gelachen. En achteraf bekeken is dat nog zo slecht niet, het leven gaat immers door. Hoe cru die zin hier ook getypt staat. Het is gewoon zo: alles gaat door. De wereld draait gewoon, té traag, en soms té vlug,maar hij gaat gewoon zijn gang. Bewust weet je dat je meemoet. Je kan er moeilijk uitstappen op een 'gevoel'. Je kijkt rond je, beschouwt, en valt uiteindelijk wel in één of andere aanvaardbare plooi voor jezelf.
Ik ben dus net aan de koffie, na de strijk, was, opnieuw bed ingedoken en gesoest en nu een zoen van mijn wakkere man. Een late zoen. Op een zonnige zondagmiddag. Het is romantisch zoals ik het hier zo na mekaar typ. Het voelt het niet zo aan maar dat is waarschijnlijk ook de misvatting over romantiek: op het moment heb je het niet door, achteraf bekeken en enkel de momenten die je wil onthouden na mekaar geplakt is het dat ineens wel. Rare. Je bent weer aan het piekeren. Yep. Sla me. Ik hou van dat gekronkel ookal draait het me soms de nek om. En hou me dan tegen want dan begin ik zelf door te draaien, rapper dan de wereld waarop ik loop...
Tot nu toe valt het weer mee. Zoen en al inbegrepen.
Yep. Tijdje geleden. 't Ging redelijk. Bijna scheiden en weer goedmaken is redelijk. Vandaag minder. Vandaag is mijn nonkel gestorven. Ik heb er zo veel, nonkels. Ik weet het. Maar toch. Mensen zijn geen aantallen maar individuen. En zo was nonkel ook. Een individu. Met zijn verhalen, zijn typische gang en op het einde zijn kale hoofd van de chemo en zijn manier van toch onder de mensen willen zijn. Ik zal hem missen. Hij was deel van onze kliek. Raar. Ik heb een kliek van favoriete mensen. Favoriete vriendmensen en favoriete familiemensen. Tot die eerste en ook tot die laatste behoren niet veel mensen. 1. Omwille van onaangenaam of hatelijk zelfs of 2. omwille van te ver van mijn hart.
Nonkel was er een die stillekes nog maar enkele jaren mijn hart is binnengeslopen. Een constate, een vogelliefhebber, een pa-aanhanger. Zoals ik hem ken toch. Hij is natuurlijk voor zijn gezin en familie veel meer dan dat geweest. Ik heb maar een fractie van hem en van zijn leven gekend. Ik ben dan ook veel jonger, had zijn dochter kunnen zijn.
Mens, hoe moeten zijn dochters zich nu niet voelen. En tante. Ik moet het van me afschrijven, niet omdat het de wereld in moet, maar omdat ik gevoel kwijt moet. Hij zit diep. Hoewel ik nooit echt mijn ziel aan hem en hij zijn ziel aan mij heeft bloot gelegd. Dat hoeft niet. Daar ben ik nu achter. 't Is niet omdat je in de diepte zit te roeren dat je een noodzakelijkerwijze een band met iemand hebt. Je hebt een band door contact, door gewoonte, door zien, door voelen, door anecdotes en manieren van verhalen vertellen. En die band is bijna niet te geloven een half uur geleden weggevallen. Hup. Een twee drie. Je hoort het verhaal van iemand die erbij was, je vat het niet. Het is ook niet te vatten. En dat dokters voorspelden dat het ging komen dat raakt je pas als het moment er veel te vlug is.
Mens. Wat klinkt dit raar. Wat moet ik met dit gevoel. En ik ben nog maar een flauwe 'kennis'. Geen echtgenote, geen dochter, geen kleinkind van...
Ik heb hem op een foto van een week geleden. Door toeval heb ik een paar foto's van hem. En ik koester ze. Omdat ik tante niet wil lastig vallen. Ik koester wat ik heb, een snapshot van een vertellende kranige man, vol goesting om nog zoveel mee te delen, waarvan de kracht hem zo snel ontviel dat hij er moe van werd. En nu is hij er niet meer.
Ik zal hem missen. Zeker weten. En ik plaats hem in mijn leefwereld van overleden favoriete mensen, samen met mijn grootmoeder, grootvader, de grootvader van mijn man en mijn andere kranige tante. Ze zijn er nog steeds, in alle energie en creativiteit rond me. En ik weet dat hij er voor altijd bijhoort. Het ga je goed, nonkel. Ik toon het niet zo makkelijk, maar goeie reis. Ga, los van de pijn, de vrije kosmos tegemoet en help dat beetje energie dat me soms ontbreekt aanvullen zoals de anderen dat doen. Bon voyage!
Ik zit hier nu al een uur alleen. Lekker rustig! Heb al mijn woonkamer versierd want mijn dochter geef een feestje. Waar ik niet bij ben. Welbewust. Je moet je kinderen al eens alleen laten brielen, vooral al ze eigenlijk nog nooit echt vriendinnen op hun feestje hebben uitgenodigd. Wegens niet zien zitten, wegens niet gevraagd, wegens allerlei redenen... Maar vandaag moet ze het wel zien zitten, ze heeft genodigd, it's time to deliver! Ik ben benieuwd wat het zal worden. Er is nog niets in huis voor deze middag. Zoooo typisch hier. En daar ging mijn vent voor zorgen. Tarara. Ik zoek wel een manier om aan de winkel te geraken, allerlei lekkers mee te brengen en dat ze dan maar zelf hun eetlust botvieren. Ik zie het al voor me, een overgevende dochter 'Mama ik ben misselijk'.
Maar ik trek het me niet aan. Ik ga straks wat anders doen. Luisteren hoe mensen denken over mijn schilderijen. Als 't niet goed is, dan sta ik gauw weer thuis. Niets van, mens! Kritiek moet je kunnen verdragen. Er zijn mensen van alle pluimage. En ik schilder voor mezelf, voor de rust, voor de gevoelstoestand, voor het kanaliseren van de passie die binnenin me woedt. Jaja, bij momenten, ik weet het maar ze woedt.
Ik voel dat ik weer niet meer aan de concerta zit. Ik ben rustiger van lichaam maar intern razen de dialogen met mezelf door mijn kop. Het is niet allemaal voor blog vatbaar. Maar soit, niet alles is blogvoer. Ik giet hier zomaar mijn hart uit in kleine geutjes weliswaar maar het idee dat het in het luchtledige is heb ik al lang niet meer. Internet, een publiek beestje
Oké. Als je nog van alles van plan bent, wat zit je hier dan nog te doen? 9:33u. Best een mooi uur om van je slaapkleed in je kleren te duiken, de fiets op te gaan, een auto te gaan schooien en alles te doen wat je net zat te typen.
Ow ja. De zon is er. Zou ik dan niet beter alles verhuizen naar de tent buiten? Maar dan heb ik daar mankracht voor nodig. En de man is niet thuis. En dan moet ik mijn vlagskes afhalen en daar gaan hangen. Ik zie nog wel. Deze middag kan nog altijd rush hour worden. Ik sta open voor alle suggesties. Als het maar vlug, met veel, en in de leute gebeurt.
De energie borrelt hier weer op. Zal hier maar best wat licht in de living maken om wat licht in mijn kop binnen te laten. Menskes, ik ben ermee weg. Toedeloooooeeeee!
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
