't Schijnt dat mijn dochter zich daarvoor had ingeschreven. Mijn vent zei het me gisteren. Yep. Dan stap jij je bed maar uit om 5u00 's morgens. Ik ben kapot. Dat doe ik wel, zei ie.
Deze morgen zag mijn gisteren enthousiaste dochter de dauwtrip niet zitten. Doodmoe en krefterig is ze opgestaan, 5 keer de trap op en af gebonkt, heeft ze staan huilen dat ze geen polo kon vinden. En dat terwijl ik al jaren de moeite doe om haar aan te leren dat ze de zaken de avond voordien moet klaarleggen. Ik heb één keer niet gecontroleerd, en was dus deze morgen mij daar heeeeeel erg van bewust.
Oh wat heeft ze een ochtendhumeur. En of je haar nu gerust laat of niet. Het haalt niks uit: zij op, iedereen op. En daarna, een uurtje terug in mijn bed, bijslapen. En de oudste samen met mij op en wat een rust. Je kan al eens klappen met een tiener. Nuttige zaken. Zij over verliefdheden, ik over hoe relaties werken. Ik hoop dat ze ervan leert. Ze is zo pienter in alles. Mama, ik zie je graag!, zegt ze als ze vertrekt naar school. Yep. Gemeend moet dat er uit of ze kan niet vertrekken.
Twee kids. Twee verschillende kloontjes. Een identiek van uiterlijk aan mij, een die heel mijn vent is. Een met volgens mijn moeder mijn karakter, en een die ik vind die mijn karakter heeft.
Ik kan me erover verwonderen als mijn ma zoiets zegt. Ik had het er gisteren nog over: beleving van zaken is dikwijls totaal anders dan wat reëel gebeurt of gebeurd is. Ik kan het alleen maar uitleggen als ik denk aan wat ik belangrijk vind, en anderen belangrijk vinden. Door mijn accenten in mijn leven anders te leggen, is mijn beleving van dingen anders, denk ik. Details zijn niet belangrijk, tenzij ze bijdragen aan het begrijpen van dingen. Lichaamstaal zegt meer dan woorden, ogen spreken. Dat heb ik altijd gehad. Daar moet ik geen cursus voor volgen.
Voor mijn jongste is dat niet evident, opvangen van signalen die tegenstrijdig zijn aan woorden. Ze aarzelt, vergelijkt en kopieert dikwijls om mee in de groep te vallen. Ik zie het, ik weet het gewoon als moeder. Maar zolang het allemaal min of meer lukt wil ik er geen stempel op plakken. Adhd met ons drieën is al genoeg, zo verschillend maar toch adhd. Soms heb ik zoiets van wist ik het maar niet. Er komt waarschijnlijk, met mijn geheugen, gewoon een tijd dat ik het 'niet meer weet'.
Het verloopt hier inconsequent en soms hectisch, leuk, explosief, gevarieerd maar we worden allemaal groot. Ook ik en het kind in mij. Het begint al een tiener te worden. Zo op mijn leeftijd kan dat al tellen, ik zal zo ongeveer volwassen zijn rond mijn 60ste.
Ook mijn kinderen willen grote dingen doen maar kind blijven. Ze willen dat hun handen klein blijven zoals de mijne. Ik heb kinderhandjes, zeggen ze. Het stelt me gerust. Ik heb een zichtbaar teken dat ik nog kind ben bij momenten. En ik schaam me daar niet voor. Ik mis het in vele mensen rondom mij want dat grote mensen keurpak-gedoe is te krap voor mij. En toch ben ik moeder, slaag ik erin om mijn tieners op te voeden, helpen zij mij in het leren opvoeden. Ergens las ik dat kinderen jou kiezen en niet omgekeerd. Klinkt bullshitachtig maar ik zou me geen andere kinderen kunnen voorstellen dan de mijne. Ze houden mij op mijn tenen, elke dag opnieuw en dat is toch wat ik wou, alle dagen afwisseling?
Stop. Ik zit in de school van het leven, spring af en toe uit de bank om naar de zon te kijken en krijg af en toe een serieus pak straf omdat ik de leerkracht niet begrijp. Maar ik heb mijn schooldiploma gehaald dus mijn levensdiploma zal er ook ooit komen. Als ik 80 ben, ergens, ooit...
Yep. Weer zo'n dag waar je verwachtingen wat hoger liggen en waarvan je weet dat ze niet zullen worden ingelost. Stom. Dat je dat na jaren nog altijd hebt. Je staat altijd als eerste op, de rest ligt nog te maffen. Je gaat voor moeder en schoonmoeder op jacht naar iets wat ze weten dat ze zullen krijgen nl. bloemen en je hoopt dat je man het, met alle gegeven heel duidelijk hints, klaarspeelt om je te verrassen. Niets van. Gelukkig heb ik vannacht al een stukje moederdag gevierd. Anders was het noppes geweest. Hoor je de ontgoocheling? Goed. Ik ben ontgoocheld. Ik heb het douchewater aangezet, zal straks douchen, nadat mijn dochter eerst is gaan douchen. Hopelijk is er nog warm water. Anders is het in de sfeer van deze ochtend een koude douche.
Kop op. Straks plichtpleging naar ma, dan naar schoonmama en hopelijk kan ik daar op een terrasje eindelijk eens moederdag genieten. Dat is dus een tegenstrijdigheid. Moederdag is normaal een eerbetuiging aan het moederschap. Maar ik zal vooral de kinderen moeten bevestigen in wat ze voor mij op touw hebben gezet. Dus eigenlijk ben ik extra begrijpende moeder vandaag. Oké. Stop met zagen. Maak er het beste van. Het kan alleen maar beter worden.
En ik ben al weer wat rustiger hier met het bloggen. Pf. Ik haat moederdagen, verjaardagen, vaderdagen, feestdagen. Tot gisteren was er nog gebleit en toestanden met mijn jongste. En dat is vandaag al niet anders. Ze staat hier te bleiten dat ze niet door haar haar kan. Gebruik dan doorkammer! Ik heb geen geduld vandaag. Ik wil gewoon in het middelpunt staan, da's toch niet te veel gevraagd? Jawel, tuurlijk wel, je blijft eerst en vooral moeder en dus ga je straks de doorkammer in haar haren verstuiven en geduldig door haar lokken kammen.
12 jaar en nog niets van zelfstandigheid. Ik mag er toch op hopen dat het ooit betert? Laat het een moederdagresolutie zijn. Ik maak me niet druk op moederdag.
Allé, mijn eerste verse koffiekopje is gearriveerd. In de keuken zit er hier ene hysterisch te bleiten en wordt opgevangen door papa en zus. Ik ga ook maar. Eigenlijk is het alweer jonge dochterdag vandaag. Dat is het elke dag.
Zaag, zaag. Knop omdraaien. Ik zie beterschap na de autotocht van straks. En dan leg ik me languit in de zon en laat de conversatie aan mij voorbij gaan. Egoïstisch? Zelfbehoud. En nu de croissants die ik uit de vriezer haalde opwarmen want er is niets in huis voorhanden. Als moeder niets voorziet, dan is er niets. Maar in de winkel hoor ik hetzelfde liedje van de kassamevrouw, de vrouw voor me en de vrouw achter me.
Schaf moederdag a.u.b. af. Het is een frustratiedag minder.
Allé. De beuk erin en genieten. 'k zal het alleszins proberen!
Yep. Weer zo'n dag waar je verwachtingen wat hoger liggen en waarvan je weet dat ze niet zullen worden ingelost. Stom. Dat je dat na jaren nog altijd hebt. Je staat altijd als eerste op, de rest ligt nog te maffen. Je gaat voor moeder en schoonmoeder op jacht naar iets wat ze weten dat ze zullen krijgen nl. bloemen en je hoopt dat je man het, met alle gegeven heel duidelijk hints, klaarspeelt om je te verrassen. Niets van. Gelukkig heb ik vannacht al een stukje moederdag gevierd. Anders was het noppes geweest. Hoor je de ontgoocheling? Goed. Ik ben ontgoocheld. Ik heb het douchewater aangezet, zal straks douchen, nadat mijn dochter eerst is gaan douchen. Hopelijk is er nog warm water. Anders is het in de sfeer van deze ochtend een koude douche.
Kop op. Straks plichtpleging naar ma, dan naar schoonmama en hopelijk kan ik daar op een terrasje eindelijk eens moederdag genieten. Dat is dus een tegenstrijdigheid. Moederdag is normaal een eerbetuiging aan het moederschap. Maar ik zal vooral de kinderen moeten bevestigen in wat ze voor mij op touw hebben gezet. Dus eigenlijk ben ik extra begrijpende moeder vandaag. Oké. Stop met zagen. Maak er het beste van. Het kan alleen maar beter worden.
En ik ben al weer wat rustiger hier met het bloggen. Pf. Ik haat moederdagen, verjaardagen, vaderdagen, feestdagen. Tot gisteren was er nog gebleit en toestanden met mijn jongste. En dat is vandaag al niet anders. Ze staat hier te bleiten dat ze niet door haar haar kan. Gebruik dan doorkammer! Ik heb geen geduld vandaag. Ik wil gewoon in het middelpunt staan, da's toch niet te veel gevraagd? Jawel, tuurlijk wel, je blijft eerst en vooral moeder en dus ga je straks de doorkammer in haar haren verstuiven en geduldig door haar lokken kammen.
12 jaar en nog niets van zelfstandigheid. Ik mag er toch op hopen dat het ooit betert? Laat het een moederdagresolutie zijn. Ik maak me niet druk op moederdag.
Allé, mijn eerste verse koffiekopje is gearriveerd. In de keuken zit er hier ene hysterisch te bleiten en wordt opgevangen door papa en zus. Ik ga ook maar. Eigenlijk is het alweer jonge dochterdag vandaag. Dat is het elke dag.
Zaag, zaag. Knop omdraaien. Ik zie beterschap na de autotocht van straks. En dan leg ik me languit in de zon en laat de conversatie aan mij voorbij gaan. Egoïstisch? Zelfbehoud. En nu de croissants die ik uit de vriezer haalde opwarmen want er is niets in huis voorhanden. Als moeder niets voorziet, dan is er niets. Maar in de winkel hoor ik hetzelfde liedje van de kassamevrouw, de vrouw voor me en de vrouw achter me.
Schaf moederdag a.u.b. af. Het is een frustratiedag minder.
Allé. De beuk erin en genieten. 'k zal het alleszins proberen!
Vriendschap. Zo in mijn bikini voor de computer kan dat wel tellen. Ik wil het eens rechtstreeks tegen julllie hebben, ja, jullie, vrienden van de poëzie , hier via mijn blogske. Ik geniet, met volle teugen. Van jullie reacties, adviezen, knuffels, lach, warmte, stekken, onverwachte bezoeken, verwachte bezoeken, hartluchtingen, conversaties, spelletjes... Elk op jullie manier kunnen jullie een stukske in mij aantikken en op 300% draaien. Allemaal op jullie eigen manier maken jullie mijn leven voller. Is mijn leven dan leeg, zonder jullie? Leeg qua activiteiten niet. Er is altijd iets te doen, en als er niets is dan zoek ik wel wat. Maar de kwaliteit van mijn leven ligt duizend keer hoger en dat is me waar het om gaat.
Jullie interactie met mij is mij zo dierbaar dat, als jullie wegvallen (de ene voor een weekend, de andere voor twee jaar ) ik jullie mis. Fysiek mis. Dan gaat mijn maag draaien, maakt mijn hart een sprongetje bij ieder berichtje over wat je doet, ben ik nieuwsgierig hoe het met jullie gaat. Ik weet dat ik intens ben, dat hoort bij me. Ik weet ook dat ik bij jullie welkom ben met mijn ups en downs, mijn zottigheden, mijn eindeloze monologen waarin ik jullie tracht te betrekken, mijn lach en tranen, impulsen, woordspellekes, serieuze gesprekken...
Ik weet het allemaal, ik ken mezelf, en ik leer jullie beetje bij beetje steeds beter kennen. En het is goed zo. Daarom zijn de avonden zo lang, daarom heb ik moeite met afscheid nemen, telkens opnieuw. Daarom worden mijn keuzes bepaald in de richting van jullie gezelschap, eerder dan in de richting van wat hoort. Er is niets wat hoort als het verplichting is. Zo denk ik erover. Je hebt maar een leven, en dan probeer je zo weinig met de mensen om te gaan die op zijn minst ongeïnteresseerd zijn en op zijn meest er een sport van maken om je te kwetsen. Die indeling heb ik gemaakt, 't werd tijd. Ik heb er lang voor nodig gehad om dat in te zien. En ik wil jullie niet kwijt, geen een van jullie.
Jullie doen wat jullie doen, in jullie gezinsleven, zoals jullie dat doen. Ik steek er zaken van op, verwerp er dingen van, heb er mijn mening over, wat 'normaal' is. En ik hoop dat ik dat ook een stukje bij jullie doe. Trouwens, ik weet het wel zeker dat jullie mij graag hebben (stoefer da ik ben), anders komen jullie me ook niet onverwachts opzoeken om een avond bij te praten en dan lachend weer te vertrekken.
Jullie vriendschap is puur en eerlijk. En dat is belangrijk voor me. Weet dat je 24u/24u op mij kunt rekenen. En aangezien ik per twee jaar een evolutie (ten voor- of nadele, aan jullie om dat uit te maken) doormaak, kun je dat tenminste voor de komende twee jaar al zeker!
migraine + uit de pan swingende facturen = ontploffingsgevaar
Ik start vrolijk vandaag. Gisteren met barstende koppijn mijn bed ingedoken. Leuk was anders. Het hing er al in van de middag. Yep. Te hangen, als een drukhelm boven mijn ogen. En het kwam eruit, in het kwadraat al helemaal toen ik de facturen die in de brievenbus waren gedropt opendeed. Vlug even kijken wiens gsm hier deze maand zoveel had verbruikt.
87. De gsm-factuur van mijn DOCHTER bedroeg 87. En dat terwijl ik op advies van de telecomcentergast overgeschakeld ben op een ander abonnement voor mijn twee fieten zodat ze niet over de limiet van10 konden. Z E V E N E N T A C H T I G E U R O. Wat moet je daar al niet voor doen. Ik heb in mijn leven met mijn vaste telefoon nog nooit zoveel gebeld. En mocht de helft van die telefoontjes van haar mij als aanhoorder hebben gehad, dan kon ik nog mild zijn. Maar nu heb ik zoiets van: wie is hier de dommerik. Ik wist het niet mama, ik dacht dat je zei dat er een limiet van 10 op zat.
Yep. De dochter die anders altijd de stand van haar bel/sms-tegoed raadpleegde had dat nu zogezegd niet gedaan. Komaan! En toch heeft ze twijfel gezaaid bij me. Het is die telecomgast die ik een lap wil geven. Hij betaalt niet. Ik betaal. En ik stap er zaterdag boos naartoe. Ik wil hier onderuit. Contract of niet. Hij moet het maar oplossen.
Sjjjjt. Laat die migraine waar ze zit, verdoken vandaag, ergens in een deel van mijn hersenen dat niet actief is. Daar kan hij zich uitvleien, heeft ie heel veel plaats...
Nu, ik start vandaag vrolijk. De kids zijn met een nieuwe fietsregeling de deur al uit, ik zuip een potje koffie en ga straks de auto in. Ik wil ook niet te vroeg op het werk zijn. De dagen zijn al lang genoeg.
Wat had ik allemaal met die 87 gedaan? We denken hier al een tijdje aan nieuwe tuinstoelen. Maar als het budgetoverschot al niet naar de auto gaat, gaat het naar bovenvernoemde toestanden. Arm zijn we niet. Rijk evenmin. We liggen in de middelmootschoof en we boeren goed maar het opvoeden lukt hier niet zo denderend de laatste tijd. Ik boks op tegen gsm-, computer- en tv-toestanden en heb 1000x keer meer ruzie met mijn dochters dan ik ooit met mijn moeder had, en ik kan je verzekeren dat ma en ik dagelijks een paar keer in de serieuze clinch konden gaan. Grenzen stellen. Dat moet ik doen. Consequent zijn. Dat moet ik zijn. Maar met een migrainekop als gisteren sta ik volledig buiten strijd, kruip ik op handen en voeten het hete badwater in om dan eventjes, als de pijn wat weggeëbd is, vlug mijn bed in te duiken en alle geluiden en licht uit te sluiten. Dan moet mijn vent het overnemen. MOETEN. Wat hij ook doet, op zijn manier. Ik hoor geen gesputter en geen gepruttel meer.
Een mooi bedrag, die 87. Ik weet al wat ik ga doen: aangezien mijn dochter zich dit bedrag uit onze portemonnee ongevraagd heeft toegeëigend, doe ik mezelf ook 87 cadeau. Ik ga shoppen. Niet vandaag, maar het komt bovenop mijn bedrag dat ik al ging uitgeven. Dat doe ik ook als mijn man de zoveels politieboete heeft gekregen: het boetebedrag geef ik uit aan mezelf verwennen. Ookal zitten we krap door de boetes en facturen, dan zal dat bedrag ook het verschil niet maken en voel ik me goed. Ik rebelleer dan. Het is gedaan om alles op te offeren aan vent en kids. Ik wil ook wat! Neen, ik word hier te nijdig om. Ik draai de knop om en start vrolijk vandaag... En pas op als je denkt dat ik niet vrolijk ben!
Yep. Begint stilaan vorm te krijgen dat ochtendbloggen. Even mijn zinnen verzetten en daarna erin vliegen. Ik heb wat tijd over, was vroeg op en het is stil en zonnig. Nu al. Dat belooft.
Gisterennamiddag en -avond waren een op- en neermiddag en avond. Mijn vent vroeg zich af wat eraan scheelde toen ik thuis kwam. Het lag er in een keer uit: stel geen grenzen want ik kom er puitonnozel van! Geen tijdslimieten a.u.b., de deadlines zijn voor op het werk. Geen daglimieten a.u.b. want dan waan ik me weer bij mijn ouders thuis waar er maandag dit, dinsdag dat en woensdag dat moest gekuist worden. Het werkte voor ma, voor mij is het een dooddoener. Geen uitingslimieten a.u.b. Als ik moet praten, laat me dan praten. Anders praat ik mezelf innerlijk horendol.
Veel ik weer in deze paragraaf. Maar het gaat eigenlijk om ons. Ons tweeën. Ik werk niet met begrenzing. Ik heb geen gevoelsbegrenzer en die moet uit zijn eigen op een redelijk normaal peil blijven anders ga ik flippen. Ik ben ook geen snelheidsbegrenzer. Ik doe de dingen in mijn tempo, en ik garandeer je dat dat een hoog tempo is. Maar geen snelheidbegrenzer zijnde, ga ik niet over limieten. Ik heb nog nooit geen snelheidsovertredingsboetes (scrabblewoordje zoveel) gekregen. Wel ben ik al veel tegen begrenzingen aangereden. Poorten, muren....
Vannacht was een late, maar een goeie. Ik kwam tot rust. Ik voel weer wat me rustig maakt en het moet zo blijven. Geen compromissen meer. Ik heb dit nodig, anders functioneer ik flipperig.
Nu zie ik weer een dolfijn voor me...
En nu, potje koffie en de auto in. Het lukt me vandaag wel om normaal te doen. Zeker weten!
Joepie, jappie. Ze zijn weer bedwongen. Neen, niet mijn gevoelens. Wel mijn grijze haren. En het waren er veel. Als ik de kapster bezig zag was het beter dat ik het niet heb geweten. Heb ik daar last van? Tuurlijk. Ik dacht dat het niets ging uitmaken, maar het hangt allemaal samen met het beeld dat ik toch wel ouder word. Iedere leeftijd heeft zijn charme. Het leven begint pas aan veertig. Ik geloof het allemaal. Maar dan moet ik er wel goed uitzien. En in mijn ogen is het ofwel totaal grijs, ofwel totaal niet-grijs. Dat je van niet-grijs naar grijs gaat met tussenfasen is niet aan mij besteed. Ik zal wel een mooie grijze worden, maar dan als ik tachtig ben en in een of ander rusthuis met een stok en valse tanden ronddraaf. Nu is het nog te vroeg. En of er wijsheid met mijn haren zal gepaard gaan is nog maar de vraag. A rato dat ik dingen vergeet zal het er wel zitten maar er niet meer uitkomen.
Maar terug naar het goede gevoel. Anouk op de achtergrond, een suzywafeltje voor me en koffie aan het maken. De zon schijnt. Daarom heb ik een natte gekleurde kop voor het ogenblik. Dat knippen en brushen komt op een andere keer. Nu is het weer er niet naar om te zitten babbelen in een kapsalon. Ik zit liever buiten een Libelle te lezen of eender wat te doen wat niet met binnenzitten te maken heeft. Mensen, waarom zit je dan hier te bloggen?
Noem het een verslaving. Het moet me van het hart wat ik voel anders begin ik maar half aan het volgende gevoel. Zotte bees. Yep. Dat gevoel heb ik wel vandaag, zotte bees. En dat is niet zo'n heel volwassen gevoel, denk ik dan. Ik ben een kind, heel vaak toch. Ow, een kind met kinderen. Dat kan toch niet volgens zoveel pedagogen? Ik ben kind in mijn eigen tijd, soms met de kinderen en als het nodig is ben ik volwassen. Nu goed! Ik doseer redelijk, vind ik zo. Hoor het mezelf zeggen, doseren. Ik zou het wel willen maar dat is het moeilijkste als je alles uit alles wil halen. En ondertussen niets doet.
Neen, terug naar het goede gevoel. Het is een manier van denken, de knop omdraaien. Ik leer het aan mijn kinderen want het wordt ook hun overlevingsmechanisme als ze zichzelf zullen willen zijn. En hopelijk vinden ze een partner gelijk de mijne, een brave, een begrijpende, een soms saaie maar steeds aan mijn zijde-ventje. Hij weet het wat ik van hem vind. Zoals ik dingen eruit bleir kan dat ook niet anders.
En nu naar de zon. Neen, eerst koffie maken, kijken wat er te bikken valt deze middag en dan naar de zon. Neen eerst mijn wafel. De suiker kan ik wel gebruiken!
Het gevoel van deze morgen zat juist. Ik MOET gewoon geen controle hebben over zaken. Ze gebeuren, of ik ze nu controleer of niet. Ik doe wat ik doe, ben wie ik ben en vandaag ben ik er tevreden mee. Ik haal toeren uit, leg mezelf zottigheden op, voer ze uit en ik ben gelijk een GB-klant: ik keer tevreden terug.
Vandaag was ik tussen het werken door weer kind. Heerlijk kind. En vanavond bij mijn vent was ik heel even weer vrouw. En daar tussen in zit een wereld van ontdekken, luisteren, leren. Leuk. Ik ben niet moe. De oprologen van deze morgen zijn onder de douche uitgewassen. Ik zwalp niet, ik heb de hele dag gecruised. Gewerkt op cruisecontrol. Het is goed gegaan.
En toen ik thuis kwam was er dat gevoel dat uitmondde in wat er spontaan zat aan te komen. Rust in mijn maag. Rust in mijn hoofd. Even. Een living met de rolluiken naar beneden, twee kids beneden en daar boven mijn ventje en ik, en we raakten elkaar. Een ander raakvlak dan anders, spontaner, zonder eisen.
Ik voel me goed, met mijn halflange haar in mijn nek, ongekamd, ongebreideld goed.
De woorden in mijn hoofd zijn nu geladen met wat ik al een tijdje miste. Mag ik dat hier zeggen? Tuurlijk. Er is niks verkeerds mee. Ik ben een mens. Een twijfelend mens dat zit te typen, dat woorden in haar hoofd vasthoudt. Het klinkt zo dom om dit bijvoorbeeld luidop te lezen. Daarom is het ook een hersenspinsel, een geschreven blog. Het is waar dat je relaties moet onderhouden. Alweer een cliché. Dat weet ik. Alleen: met weten kom je niet zo ver. Je moet het ook doen. En dat lukt me niet zo goed. Gelukkig hoef ik het niet zo nodig allemaal weer uit te leggen.
Mijn ventje vraagt of ik buiten mee koffie kom drinken. Tuurlijk, manneke! Ik spring, vlieg, ren de tuin in. Allé, maar dan wat getemder. Maar het voelt goed aan. Er is weer wat leven in de brouwerij!
Als ik zo begin dan moet het een happy day worden. Ik herhaal het gewoon tot ik ervan overtuigd ben. Ik hersenspoel mezelf even, zo uit de losse pols.
Ik ben NIET moe. Als ik mijn ene ooglid oprol naar boven en het andere daarna, dan zijn mijn ogen KLAARwakker.
Ik heb al een was opgehangen, geontbijt met mijn ventje en nu twee trienen opgeroepen. Ik verwacht me aan een storm weer. Vooral de jongste heeft een flink ochtendhumeur. Tot nu toe is het stil. Windstil. Ik wacht op de uitbarsting. Ondertussen denk ik aan de fijne avond die ik gisteren had. Thx to all concerned.
Ow. Moet mijn vriendin nog zien te bereiken voor de communiefoto's. Die staan hier op mijn bureaublad te branden. Hint, hint, hint. Ik weet het. Meestal zijn het de kleine praktische zaken achteraf die niet worden afgewerkt. De beu-e dingen. De facturen, de foto's, de albums. Net zoals de opleidingssessies die ik met goede moed begin en halverwege al niet meer zie zitten. Er is halverwege wel altijd iets leukers te doen, hoewel in het begin die sessies ook leuk lijken. Ik denk dan bij mezelf: levensbedreigend is het niet als ik er nu mee ophou. Het kost me wat geld maar dan is dat ook alles. Geld maakt niet gelukkig. Naïef hé. Geld maakt echt niet gelukkig, hoor! (Ik brainwash mezelf wat verder) Ik vind van niet. Het is een bijzaak, een hulpmiddel om wat makkelijker door het leven te stappen maar het is de liefde die gelukkig maakt. Weer zo'n cliché om mee om je oren te slaan. Ze komen er bij mensen vaak wat te gemakkelijk uit, die clichés. Mijn achterdocht groeit dan: als het zo makkelijk eruit komt, heb je dan wel nagedacht over wat je net komt te zeggen?
Misschien moet ik het allemaal over me heen laten komen, dat leven van me. Maar dan heb ik geen controle en dat geeft me het gevoel dat ik dom ben. De dingen waar ik dagelijks op betrapt word, de gaten in mijn geheugen, de onvolmaaktheden geven me vaak een 'duikgevoel'. Een wee gevoel in mijn maag dat ik er maar niet in slaag om die simpelweg onder controle te krijgen. En het het is niet leuk om te moeten vaststellen dat ik niet volmaakt ben. Ik wist het al lang, het is een veel te hoog gegrepen aspiratie, maar ik kan er wel naar streven. Totdat er dagen zijn waar andere mensen mij erop wijzen dat ik wel degelijk, heel vaak, zaken niet juist heb terwijl het voor hen allemaal simpel is. Of lijkt. Want ik weet gewoon dat ze ook struikelen, alleen kunnen zij zwijgen en ik niet.
Maar soit. Ik ben niet aan het bloggen om mezelf de dieperik in te bloggen. Ik ben aan het bloggen omdat ik het gewoon zo vroeg KAN. Zo vlak voor het werk, voordat ik weer in de paperassen vlieg. Om belangrijke zaken, of toch tenminste door anderen uitgeroepen belangrijke zaken, tot een goed einde te brengen. En dat terwijl mijn hart telkens ergens anders ligt. Ik ben een genieter, een zoeker, een puurder. En dat vaak oppervlakkige waar ik dagelijks doormoet is soms dodelijk. Maar het moet. Wie zegt dat? Het moet. Stop daar maar mee. Niemand zegt dat. Omstandigheden bepalen. En dat is het moeilijke. Ik heb geen vat op omstandigheden maar heb ze nodig om een degelijk leven vol genietmomenten te kunnen opzetten. Was het maar omgekeerd, zo'n driekwart zinnige dingen om de onzinnige dingen te compenseren.
Yep. We zijn weer aan het kronkelen. Ik kronkel NU van het computerscherm weg.
O happy day.... - blijf dat maar zingen. En nu naar de kleinste die zowat begint te grommen. De storm is er bijna...
Ja hoor. Het is al na twaalven. En ik zal het geweten hebben. Van zooooooooo'n lange midweek annex weekend naar een halve dag werken. Ik heb goed werk, gevarieerd werk ook maar dan mag de zon niet zo schijnen als vandaag. Ik geraak maar niet afgekickt. Van het gezelschap, het kaarten, de babbels, de knuffels, het gespeel van kinderen, de vrije tijd, de Kriek, de broodjes gesmeerd buiten aan de tuintafel...
Ik ben verslaafd aan vakantie. Wie niet, hoor ik je denken. Iedereen toch. Maar als het allemaal zo intens gaat dan is dit extra afkicken. En ik maar sms'en naar mijn ventje maar ik krijg geen boodschap terug. Niets, nada, nothing. Hij zit ook in het werk te werken.... En hij sms't niet graag. Punt.
Dus moet ik iets anders vinden om even stoom af te laten. Bellen met mijn vriendin, en hier bloggen. Zot ben ik, ik weet het. Maar dat geeft niet, zolang ik me maar niet totaal laat gaan. Het zit er in, hoor, dat melancholische gevoel. Al van deze ochtend. En niet zo'n beetje.
Maar ik ben al halverwege. Nog een half dagje en als de zon dan nog schijnt ('t zal wel) brei ik er toch nog een tuin-tafel-maaltijd aan vast. En dan knuffel ik mijn ventje extralang om dat gevoel te compenseren.
Het Rode zeegevoel zit me ook al tot aan mijn strot. Zo om de maand voel ik me opgelaten, in het kwadraat. Zo extra-gevoelig, extra-extra-extra. En ik heb al genoeg. Maar het einde is in zicht. Dan kan het wat normaler zijn. Niets van. Normaal. Ik mag ervan dromen maar ik wil het niet. Dat is saai, oersaai bij momenten. Hoewel het wel aanlokkelijk is wat de rust zou kunnen geven.
Je ziet. Heel explosief vandaag. Energieexplosies in mijn maag en hoofd. Nu zijn deze woorden er al uit. Da's al een deel. Nu het gevoel nog zien te laten wegebben...
Op en wakker. 't Was laat gisteren. Ik was steendood maar bleef toch zitten. Yep. Bang om dingen te missen. Ik heb dat vaker. Door een Wat- als-ik -nu-wegloop-en-er-straks-weer-niets-meer-is-gevoel. Als ik geniet wil ik het rekken, tot in de oneindigheid. Dan mag al de rest stoppen. Dan mag al de rest de boom in, werken, huishouden, verantwoordelijkheid, enkel vasthouden waar ik mee bezig ben. En dat grijp ik met beide handen vast en ik pers er het laatste druppeltje uit.
Niet realistisch. Ik ben de laatste om dat toe te geven. Maar ik geniet dan ook tot in het uiterste puntje van mijn tenen van een situatie als die volledig goed zit. Wel jammer dat mijn lichaam dan de spelbreker is. Waarom wordt een mens moe? En dan vooral als het leuk is. Als je al niet moet vechten met een situatie moet je vechten met jezelf. Zotte mie da'k ben. En het verandert dus niet, het slijt niet met ouder worden. Ergens hapert er iets aan me, ik weet het. Maar het is zo zaaaaalig als ik me kan laten gaan. Dat gebeurt zoooo weinig. En verder functioneer ik toch normaal. Al heb ik vragen bij wat normaal is.
Ik luister naar een compilatiecd. Het is genieten met mijn hart open. Met allemaal songs die op mijn lijf geschreven zijn. Een waw-gevoel. En hij hapert niet. Wat een enorm voordeel is
Het is een zondagsgevoel. Net voor een maandagwerkengevoel. Alsof mijn vakantie er bijna op zit en ik nog zoveel uit die namiddag moet halen. En dat doe ik niet door bloggen. Ik ga gewoon de tuin in, ga ontbijten en zie wel wat er komt. Er komt zeker iets, dat is een zekerheid.
Yep. Ik weet. Ik zwalp vandaag. Maar dat mag nog. Morgen moet ik geconcentreerd weer aan de 'belangrijke' dingen beginnen. Anders komt er geen brood op de plank en geen eten in het mondje. Het rad van het leven. Daar spring ik morgen weer in. Vandaag wandel ik nog wat met alles wat me dierbaar is in volle activiteit rond me: kids, ventje (als ie uit bed geraakt tenminste ), tuintje, muziek, en zon. Do the walk of life!!
Veel. Momenteel blog ik, ben ik hamburgers aan het grillen, ben ik aan het strijken en geef ik de planten water. Allemaal in een paar minuten. Het is een barometer: ik zit redelijk goed in mijn vel. Ik geniet.
Buiten zit een dochter met haar poppen turnoefeningen te doen. Ze is zelf te moe nadat ze te lang heeft opgezeten. Boven zit de andere dochter lui te wezen op haar kamer. Ze is aan het bekijken wat ze allemaal voor school nog moet doen.
En ik kijk door de keuken naar de zon en zie dat het goed is. Mijn ventje is wakker en vrolijk gezind, de sfeer zit erin. Ik heb het helemaal niet slecht. Herroep mijn woorden van enige blogs geleden en kan bijna zeggen dat ik gelukkig ben op dit moment. Nu niet gaan denken wat er nog allemaal aan scheelt voor ik gelukkig ben want dan is het weer over voor ik ervan heb genoten. Ja jong. Zo zit ik in elkaar. Niets aan te doen. Heb eens in mijn gastenboek gekeken. Athea, kind, ik heb het te laat gezien. Maar bij deze: mooi gedichtje en het is wel van toepassing. Ik vlieg. Vogelvrij en heerlijk grenzenloos, en dat in mijn eigen living. Mocht ik nu doodvallen, ik heb toch genoten, dit laatste moment.
Ow. Straks branden die hamburgers nog aan. En ik moet nog water in het strijkijzer doen dat zonder stoom is gevallen daarnet. Moet, moet, moet. Niks moet vandaag. Er zit nog een bufferzondag tussen nu en werkmaandag. En het zal een lange zaterdag worden als het van mij afhangt.
Heerlijk, zo in short en mouwloos t-shirt kunnen rondlummelen in je tuin. Heerlijke zon en een proper huis.
Joss Stone. Da's mijn drug vandaag. Ik zit high achter mijn computer, high on music, welteverstaan. De rest is helemaal niet aan mij besteed. Af en toe komt mijn dochter mij iets vragen, omdat ik soft achter mijn computer zit. Omdat ze denkt iets te kunnen bekomen als ik zo met mijn zin hier zit te typen. Nope. Niet nog even een slapertje arrangeren. TE LAAT.
Ik weet het. Soms kan ik echt kort zijn. Maar dat is niet altijd. Ik ben vandaag redelijk actief, redelijk energetic. Heel veel geklaard, van de was (x3) tot de uitmesting van de frigo. Daar zie ik anders tegenop. Nu heb ik het gedaan. Zoals het hoort. Als ik er zin in heb lukt dat wel...
De beat van de muziek zit in mijn computerkast en komt via mijn voeten in mijn lichaam gestroomd. Zo hangt alles aan mekaar. De zon schijnt nog altijd, mijn kot is opgeruimd en ik heb nog over van gisteren. Leuke prachtige communiedag gehad, mensen tegengekomen die ik van aan de telefoon ken maar nu in het echt heb ontmoet en doodmoe in mijn zetel uitgezakt gisteren om dan weer een potje te kaarten. Zaaaaaaaaaalig gewoon.
Dat is nu eens vakantie zie. Van hoog naar laag naar hoog, zonder excuses. Zonder te moeten uitleggen dat ik zo in mekaar zit, zonder op mijn tippen te lopen over hoe mensen zaken interpreteren over me. Ze kunnen roddelen wat ze willen. Ik kan de wereld aan. Vandaag.
Geen betalingen in de post vandaag. Ook weer een pluspunt. Geld teruggekregen van een kapotte GPS. Kassa, kassa. Mijn ventje riekt goed, heeft zich een superfles Adidas aangeschaft en ik geniet van mijn blogtijd hier.
Meer moet da niet zijn. 't Is luid allemaal, en het mag want ik voel me super. Alleen opletten dat ik weer geen buikske kweek want ik vreet er weer op los en ik ben net tevreden met mijn figuur. Lekkere kleurkes en mooie jeans, ik voel me jeugdig voor mijn 39. Ik voel me vandaag meer verwant met de 30 dan met de 40. Zolang het maar geen obsessie wordt, kind! En wat dan nog! Ik heb nog nooit een obsessie gehad. Misschien is dat ook eens iets nieuws.
Yep. Lange tijd nog niet zo opgeladen gevoeld. Houden zo! En nu een koffieke en een knuffel aan mijn ventje die naarstig het gras af aan het rijden is. Het gras is groen, het ruikt naar fris en de plantjes groeien. Ik zie de details én het overzicht. Dat gebeurt niet zo vaak. Hopelijk zijn mijn vriendinnen niet te moe. Na zo'n feest en een klok rond werken kan dat wel tellen!
eindelijk, als je blog je uitlaatklep is kan een crash tellen...
Yep. Eindelijk weer hier. Dat proberen op de blog komen is zenuwslopend. Ik heb geen geduld, nooit gehad. Eindelijk dus wel gelukt. Net een dochter die binnen komt zweven. Ze had daarnet al gebeld met gsm vanop de fiets. Dat is typisch hier. Live reports.
Mama, ik ben hier al vijf minuten in de gemeente aan het fietsen maar ik geraak niet vooruit. Tegenwind. Hijg, hijg. Hahahaha. Ik lig in een deuk. Alweer.
En toen ze thuis kwam, eerst een duik op de pasgedweilde vloer om uit te liggen hijgen en daarna: "Ik heb geprobeerd om te zingen om de tijd wat in te korten tijdens het fietsen, maar het is wel lastig zo van: I'm not gonna hijg hijg write hijg you hijg a love song hijg hijg..."
Ik zie het voor me, was er zelfs een seconde of twee bij op de fiets en zie dan nog het eindresultaat. Meer moet ik niet hebben. Het zijn de 8mm-filmkes van mijn leven, de ik-weet-waarvoor-ik-een-dochter-heb-en-ik-leef-momenten. Ik geniet daarvan. Van de interactie, het sms'n met vrienden, het bellen als ik er zin in heb. In een opwelling. Ik kan dan wel de fysieke knuffels missen maar het dichtst daarbij komt de stem van de mensen die ik mijn vrienden noem. Het doet zo'n deugd dat ik mag zijn wie ik ben!
Ik ben zowat euforisch vandaag. Komt het door het dweilen? Ik heb energie met hopen, zal nog ramen wassen, moet nog schoenen halen maar dat weten de kids nog niet. Nog even niets zeggen of mijn blogrust is over.
De koffiemoor brubbelt, het ruikt hier naar een soort bruine zeep met een druppelke of vijf lavendel in. Ik zie nog overal stof maar dat komt wel een beetje met een keer in orde.
Een laaaaaaang weekend! Twee weken geleden ging ik daar tegenop zien. Toen zat ik bijna alleen te wezen in een sociale woning of appartementsblokje. Nu is het komende weekend een lang feest waarin ik zal proberen om wat te relaxen als ik de boel kan loslaten. En zal proberen om op niemands tenen te trappen. Maar er zijn er nog die er last van hebben, hé M'tje!
Morgen een sowieso schitterend feest in het verschiet en geen gezeur over school en de zoveelste nota waar ik boos over word. Niets van. Lekker lang doen waar we zin in hebben. Mijn ventje en ik, de kindjes en de knuffelaars bij uitbreiding. Ik zie wel wat het wordt. Vooreerst heb ik er een paar botten bij, die ik twee jaar heb moeten missen. Ik ben completer dan ooit, nu en wou dat mensen konden voelen hoe ik me voel vanbinnen.
Da's ook niet waar, eigenlijk. Ik zou liegen. Ik zoek naar compleet voor mij. Ik ben er bij benadering al heeeeel goed in geslaagd om te vinden wat ik wil om gelukkig te zijn. Zo voelt het aan vandaag. Alles of niets. Maar het komt redelijk dicht bij alles. En dat aan mijn bijna-veertigste.
Wat moet dat exact op mijn verjaardag dan wel niet zijn? Neen, ik zie er niet naar uit. Ik heb iets met dat halfweggevoel. Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik ergens in de 80 onder de grond zal belanden. Hopelijk zonder al te veel afzien. Mijn droomscenario? Bezig zijn met mensen rond me, die weten hoe ik hen apprecieer en in hun gezelschap, en dus niet alleen in mijn bed, gewoon in mekaar zakken. Als alles gezegd is. Over zo'n veertig jaar zal ik, à rato dat ik praat, wel al alles gezegd gekregen hebben. Ik hoop het. Anders ben ik wel degene die na dit leven als klein stemmeke terug zal keren in het hoofd van een of andere zot. Lijkt me redelijk leuk om naar uit te zien... Want zot ben ik wel, zo af en toe. En dat mag van diezelfde mensen.
Joepie! En nu niet gaan regenen, hé! Te laat het regent!
Yep. Kroegentocht. Het heeft zijn voor- en nadelen. Ten eerste: je leert je familie echt kennen. Nadeel: je moet constant je eigen grenzen bewaken en zorgen dat je je niet teveel bloot geeft.
Het was leuk. Als ik bekijk wat ik vandaag naar binnen gekieperd heb: 1 witte wijn, 1 kriek, 1 witte wijn, 1 kriek, 1 witte wijn, 1 rode wijn (foute bestelling), 1 kriek en 1 witte wijn deze middag afgewisseld met een steak friet om u tegen te zeggen en om de alcohol wat te counteren. Het zit nog in mijn bloed. Ik voel het. Alcohol is echter niet alleen waarheidsserum voor mij, ook voor mijn tantes en ma blijkbaar. Vrouwenclubjes onder mekaar trekken mij normaal niet aan. Vandaag heb ik vooral geluisterd en levenswijsheid opgestoken. Hoe mensen hun verborgen kantjes naar boven komen als ze net iets over de grens gaan in hun alcoholgebruik. Hoe een bondinggevoel ontstaat terwijl je al jaren denkt dat je niets gemeen hebt.
Alcohol brengt hoe dan ook mensen eerlijker bij mekaar, in zoverre er geen ruzie ontstaat. Bij mij is het hoe dan ook waarheidsserum en zorgt het ervoor dat ik gevoelens en woorden vooral moet onderdrukken om helemaal niet door de mand te vallen. Ik heb overgrote gevoelens van gemis die naar boven komen, scenario's die je enkel maar in soaps kan verzinnen maken zich meester van mijn brein. En de moppentappers van dienst maken dat er af en toe een lachsalvo passeert waar je een maand of twee mee verder kan.
Ik ben geen zuipschuit. Verre van. Ik onthou me normaal van meer dan één glas witte wijn. Juist omdat ik mezelf totaal laat gaan, nog meer dan gewoonlijk. Maar vandaag leerde ik zaken van mijn moeder die ik herken bij mezelf. Zaken die belangrijk zijn.
Mijn ventje loopt hier al even tipsy rond als ikzelf. Snottert er op los omdat hij een serieuze verkoudheid heeft. Hij was bij het mannenclubje vandaag. En ik zag hem evenzeer genieten.
We hebben een afspraak. Dit doen we de volgende kermis weer, zo'n kroegentocht. En alle leute die we kunnen meepikken wordt ons deel. Er is al serieus genoeg in de wereld. De zaken rollen zoals ze rollen en ik maak me er vandaag geen zorgen meer in. Morgen zijn de zorgen er weer.
Het lijkt alsof alcohol de oplossing is. Maar aangezien ik dat al heb doorleefd, heb ik daar een realistischer zicht op gekregen. Het lijkt het alleen maar. De uitdagingen zitten in het echte leven.
Nog vlug even wat kwijt hier. De zonnige zondag van deze morgen ziet er alweer wat grijzer uit. Maar dat geeft niet. Het is Kermis hier.
Opgestaan op een redelijk laat uur en buiten genoten van toastjes met zalm en koffie. Dat is pas genieten! Ik moet eerlijk toegeven, de dag ervoor maakt altijd dat je 's ochtends erna kan zalig nagenieten. Het was perfect, de leutige dag, de vriendschappelijke avond en de begeesterende nacht met mijn ventje. En vandaag is het kermis. Zowat de anticlimax, wat mij betreft.
Ik loop verloren. Net soep gaan drinken, feestsoep, bij mijn ouders. En nu in de startblokken om op de tentoonstelling wat rond te waren. Hopelijk komt er redelijk wat volk zodat ik wat 'klapnance' heb. Ik neem alvast een stapel Libelles mee. Ventje en kids kunnen gerust bij oma en opa langsgaan deze namiddag, ik zit in de zaal, zalerig te wezen. Er is koffie en taart, en vanavond broodjes. En mijn hart gaat elders heen, als ik het bij mij niet houd.
Ik weet me soms geen blijf op kermistoestanden. Vroeger als kind keek ik uit naar de boksauto's, de afspraakjes met vriendjes, het tienerkot. Er was eerst vanaf de middag van alles te doen met onder andere een wielerkoers en dergelijke. Later werd dat vanaf 17u00 maar pas dus dat was als kind lang wachten. Nu is er ook een kermisprogramma verdeeld over de verschillende dagen en het lijkt alsof mijn dorp dood is. En ik wil be-w-e-e-g-i-n-g!
Er zijn momenteel leukere dingen om te doen, veeeeel leukere dingen om te doen. Gezinsdingen, vriendendingen. Maar dit moet eerst. Ik weet het. Het is allemaal zo erg nog niet. Het is enkel mijn gevoel dat ik me over iets moet heenzetten om hieraan te beginnen. Ik doe graag alleen de leuke dingen. Mis waarschijnlijk heel veel omdat ik de potentiële leuke dingen al schrap op mijn agenda, omdat ze er niet potentieel leuk uitzien. Als ik me dan eens over die drempel zet, zijn het meestal wél leuke namiddagen of avonden. Ik moet alleen eerst die drempel over.
Soit. Ik maak me klaar, tut me op en trek, zoals mijn ma daarnet zei, mijn buik in. Er is crème-à-beurre-taart straks maar dat is beter niet voor mij, zei ze. Ben ik te dik? Dat kan me niets schelen, als ik maar goed in mijn vel zit. En sinds verleden week weet ik hoe belangrijk dat voor me is. Mijn ventje ook.
Hupla. De zon is er. Meer heb ik niet nodig om er tegenaan te gaan!
Laat ik met deze wijsheid starten. Nadat mijn dochter haar lievelingstas hier op de grond heeft laten vallen. Arm kind. Brokken van haar Diddltas. Dat gebeurt hier wel vaker. Vaste klant bij Ikea, dat zijn we. We moeten nodig daarheen. We zijn al op. Yep. Deze morgen om iets voor achten stond mijn oudste al aan mijn bed om te zeggen dat de jongste opgestaan was om haar te controleren. I'll deal with it later, is mijn stilaan standaard antwoord als ik nog in mijn bed lig te dromen. Hm, dromen heb ik in jaren niet gedaan behalve dan die achtervolgingsscène in het zwembad. Geen verdere uitleg. Begrijpe wie begrijpen kan!
Soit. Ik heb me dus gedraaid. Een uur latere worden beneden alle rolluiken luid opgetrokken. Sein om weer eens te horen dat de jongste op is en zij eigenlijk alleen beneden zit en dat niet zo leuk vindt. Yep. Door de jaren heen al van alles geprobeerd. Zij op, iedereen op, is haar levensmotto. Als er nu straf, beloning of niets aan vasthangt... Het zal altijd zo blijven.
Ik herken het wel. Ik had ook zoiets van: zo'n mooi weer, wat ligt iedereen nog in zijn bed te doen. Voor mij was er echter een pak rammel weggelegd als het wat te luid ging. Dat is geen optie hier, in deze tijd niet, in ons gezin niet.
Vader Abraham loopt hier momenteel nog Hugh Heffner te wezen, kamerjas incluis. Straks is er verse koffie. Ik heb me tevreden gesteld met de koffieoverschot na een nachtelijk partijtje mensen kloten. Het smaakte wat bitter, gezien de winnaar alweer ik niet was. Neen, het was leute.
Ja, jong, eigen schuld dikke bult en dat zijn niet alleen mijn bulten maar die van mijn vriendin ook. Ruzie maken tot smijtens toe en alles verbreken om dan twee jaar later toch te moeten toegeven dat van beide kanten de boel trok om mekaar weer op te zoeken.
Twee jaar van mijn leven, en van -bij uitbreiding- hun leven waar we wel nuttige zaken in hebben gedaan, daar niet van. Misschien was die stop van 2 jaar wel nodig. Ik heb ondertussen nieuwe vrienden ontmoet, mijn leven wat op orde gezet (uhum), om dan weer op hetzelfde punt te zitten waarop we ruziemaakten waarna we gewoon de draad weer opgepakt hebben. Het wordt zelfs beter dan voordien, het is eerlijker nu. Ik had het niet kunnen vermoeden maar dat is wel vaker het geval. Breken is geen einde, maar een begin...
Wie zei dat ooit eens? Jij hebt geen greep op het leven, het leven leeft jou. Wie je tegenkomt op je pad, zijn de mensen die je moet tegenkomen. En dan dat loze erachteran: om te groeien. Ik. Groeien. Ik groei, krimp ineen, groei, word ouder, vergeet te groeien en groei dan met een groeispurt om u tegen te zeggen. Dat is zowat mijn soapverhaal. Maar het blijft spannend als ik heel mijn leven bekijk. Als ik zo per jaar kijk is het redelijk saai. Dus behoud je maar the overview, als het dat is wat je nodig hebt.
Jaja. Bijna 40, waarvan ik me zo'n eerste 15 jaar niet herinner, verleden week een herinnering van op mijn 2de of 3de jaar ertussendoor op mijn netvlies kwam die ik nooit eerder had, een half leven daarvan getrouwd en nog hopelijk een 40-tal te gaan. Het ziet er rooskleurig uit. Wat me eraan herinnert, ik heb geen roze zonnebril meer. Moet er dringend één kopen want hij helpt me daadwerkelijk het leven zonnig in te zien als het wat kleurlozer wordt.
Ow, het beeld van een 80-jarige met een stok zie ik wel nog niet zitten, zulle!
Net even langsgegaan bij mijn vader. Vergeten dat niet iedereen zo vroeg op is en dan maar weer naar huis om te bloggen. De tentoonstelling is een voltreffer. Mijn spionnen vertellen me dat de reacties op mijn schilderijen goed zijn. Ik stuur hen altijd in de groep mensen die er staan naar te kijken, want als je er zelf bij gaat staan krijg je een heel ander verhaal. Mensen zijn niet gauw rechtuit. Een hekeleigenschap van vooral mensen die je niet echt goed kent. Maar ik ben aangenaam verrast. Ik schilder vor mezelf maar het doet deugd dat mensen er het creatieve van in zien.
Ow, zus heeft haar gebroken tas van daarnet geplakt. Ik zet hem boven voor stylo's nu, zegt ze. Creatief is ze ook wel. Ik hou van haar omdat ze heel erg op mij lijkt. Soms verschrikkelijk irritant, ongewild, soms verschrikkelijk grappig en aanhalig. ADHD? Neen, menselijk.
Heerlijk, hoe alles weer op zijn plooi begint te komen...
Jaja. Ik weet het. Het mag normaal niet. Maar ik ben in pauze. Ik heb nood aan tijdverdrijf. Dus toch hier. Sla me, geef me aan. Ik doe niets verkeerds toch behalve maken dat ik straks weer verschrikkelijk hard kan werken.
Ik geniet de laatste dagen. Op mijn kousevoeten weliswaar nog. De grenzen aftastend. Sms ik té veel, ben ik weer té bezig? Ik heb de onweerstaanbare drang om mijn netwerk aan vrienden wat op te boosten. Ik ben geen sms'er, normaal niet. Maar nu krijgt iedereen verdeeld allemaal met mij te maken. Om het evenwicht te herstellen, om de boel wat te herschikken.
Deze morgen zag ik nog één van mijn beste vriendinnen achter me rijden in haar oprolautootje. Je weet wel, zo'n auto die van uitzicht op een rolmopshondje gelijkt. Ik kwets niemand met die vergelijking. Het is wat me helpt om die auto te herkennen, de volgende keer als ik hem in het straatbeeld zie. Heerlijk, in je achteruitkijkspiegel kijken en een bekend enthousiast gezicht te zien. Zij straalt, ik straal, zij straalt terug ik zwaai en probeer ondertussen om de fietsers en graskant te ontwijken. V op haar best! Neen zulle, zo erg is het nog niet gesteld met mij maar toch, aandacht in achteruit is mijn hersenen omdraaien en dan ben ik het vooruitperspectief kwijt. Niet te moeilijk? Vind ik niet.
En dan in de gaten houden wanneer ze afslaat want dat is altijd een verrassing. Met haar job kan dat alle richtingen uit. Yep. Daar gaat ze! Even lichten trekken, zwaaien gelijk een zottin en al lachend met Q-music op de radio richting werk. Zo moest het alle dagen zijn!
En verleden week met mijn andere vriendin gaan wandelen en stomweg een v-halskettingske per toeval gevonden. Vind ik geen toeval maar soit, it made my day.
Ik vind het tof zoals het nu gaat, het saaie van verleden week is ineens mijlenver achter ons gaan liggen. In de vergeethoek. Toch zijn mijn ventje en ik nog onderweg naar beter, we hebben afgesproken van die relatietherapie toch een kans te geven, om mekaars pijnpunten door middel van een objectieve derde vast te stellen en daar ook aan te werken. Ik heb er goeie hoop in.
Fysiek moe ben ik wel, mentaal gaat het bergop, met rasse schreden. Gewoon door de weg- en weercontacten die mij enorm helpen. Op het werk zeggen mensen dat het een hele verandering is in een paar dagen tijd. Yep. Ik zie het zelf. Ik ben weer wat completer, terug. Mijn vent is gewoon een stuk van mezelf die ook goed moet functioneren.
Maar soit. Ik ben bijna door mijn pauze heen en ga nog vlug even een briesje uit gaan testen. Met 'addict' van K's choice op de achtergrond is het wel beter dat ik even ga uitwaaien voor ik weer in de berg concentratie (ow-administratie) moet!
Yep. Schilderijen ophangen op een nakende tentoonstelling: het blijft een zenuwslopend iets voor me. Het laat me redelijk naakt achter. Zou ik dat schilderij nu hangen? Of dat? Is dat wel af genoeg? Wat een stom iets: af genoeg. Het is af of niet af.
Dat is niet helemaal waar. Soms als ik me zalig voel, is kleur al genoeg om af te zijn. Als ik me moe voel zoals vandaag na een begrafenis en een drukke middag, dan is dat 'affe' schilderij ineens banaal en niet meer oké. Maar er is geen tijd meer als ik in die stijl iets wil gaan hangen. Ze hangen nu al nat tegen de wand.
En als ik zo kijk naar wat er hangt dan zie je zo dat ik redelijk verschillend in mekaar zit. Ik kijk links van me en zie eenzelfde stijl, eenzelfde onderwerp. Ik kijk rechts van me en ik zie één soort landschappen. Daartussen hang ik, met een kakafonie aan kleuren, donker, bleek, veel wit, weinig wit, figuren erin, abstract.... allemaal naast elkaar.
Morgen is het opening. En eigenlijk hangt alles er en wil ik daar voor zo lang de tentoonstelling loopt niet meer zijn. Ik hoef geen feedback. Er hangt momenteel één schilderij die mijn mood weergeeft. En dat geeft al teveel van mezelf aan wildvreemden. Soit. Als je deelneemt aan een tentoonstelling dan stel je je bloot aan meningen van mensen. Dat moet kunnen. Alleen vanavond niet, schat.
Mmm. Lekker een chocomelkje van mijn dochter. Mijn dochters kregen vandaag de tweede van de drie baarmoederhalskankerspuiten (weer een scrabblewoord). En de dokter zal het geweten hebben: waar haal je dat boekje vandaan waar je op zit te schrijven? Kan je dat ergens kopen? En die stempel? Wow, wat een stempel. Hij - van bij de beenhouwer Zij - oké, zoveel kilo vlees en een stempel kado Hij - neen, 6 stempels en een zo ene kado. Ik dacht, doe nog mee, je kan het nog nu maar straks halen ze het toch van je met hun gevraag.
Hé, zus, dat zou makkelijk zijn om niet naar school te moeten. Je gaat me geen pijn doen, hé?
Ik - zit nu eens stil op die draaistoel, en jij, blijf daar eens af.
Zij (1) - hoe komt het dat, als er een onderlegger op je bureau ligt, ik in het glas hier voor mij je weerspiegeling nog zie? Zij (2) - Het toppunt van nieuwsgierigheid is... Hupla, de moppen zijn er.
Hij vertelt ook een mop. Heeft nog niet door dat niet zal stoppen. Ik wel.
Zij (1) - oooooh,dat is makkelijk. Zo'n drukapparaatje wil ik ook! En er zitten reclameblaadjes in je boekje!
Ik zei niks. Waren reclameblaadjes over Viagra en dacht dit onderwerp nu daar eens niet aan te snijden.
Ik probeer ondertussen te betalen, hij probeert zijn voorschriften te schrijven, naar mij te luisteren en wisselgeld te geven.
En net als we naar buiten gaan zegt zij: je hebt de stem van een leerkracht Informatica waar ik les van heb. Net dezelfde! Net als hij denkt: informatica, ow, intelligente man! Oké, dit is een compliment zegt zij: nie normaal zeg!
Ik dacht: zie je wel, ze heeft het laatste woord. Hij lachte, zei: ewel dank je wel, zulle! en deed de deur dicht.
Mijn mieten zijn spraakwatervallen vandaag. Grappig ook, heel energiek en huppelend. En ik ben moe omdat ik te laat heb zitten kaarten. Ik nader de veertig, moet je weten... Allé, één al naar boven. De tweede binnen een kwartier.
Als ik me nu toch bloot geef morgen kan ik net zo goed in mijn bad gaan liggen! Dat is aangenaam bloot. En daarna lekker mijn bed in!
Ja. Terug. Al heel veel beter terug. Ik moet nog dweilen, heb al mijn broek ingekort en gestofzuigd. Ik heb al geschilderd, de zaken bijgelegd met mijn dochter en gegeten.
En er was een pot vanillepudding. MMMMM. Zo lekker. Gedeeld met mijn dochter, enkele lepels voor haar, enkele voor mij. Daarom een grote lepel genomen en eerlijk (hm) verdeeld. Lekker, zegt ze. Dus lik ik de lepel af. Waar een oneffenheid aan zit. Mens, wat doet dat pijn. Gesneden aan een lepel... Je moet er niets voor doen, enkel verlekkerd zijn op pudding en niet goed kijken. Meestal zeg ik: pas op! Geen mes in je mond! Dat is gevaarlijk! Waar keer op keer mijn dochter de vork aan haar bord houdt en het mes vollegt en in haar mond leegtrekt. Nog geen enkele gesneden tong. Al zijn we van de tongriem gesneden, dikwijls. Zoals vanochtend.
Het maakt dat ik elke lepel voortaan omdraai, voor ik hem in mijn mond stop. Ookal is wat erop ligt nog zoooo lekker. Het voelt wat dik aan. Maar het gaat alweer. Pijn maakt dat ik dingen relativeer. Zoals de ruzie van vanochtend, en de rommel die hier maar blijft rondslingeren.
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
't Schijnt dat mijn dochter zich daarvoor had ingeschreven. Mijn vent zei het me gisteren. Yep.
Vriendschap. Zo in mijn bikini voor de computer kan dat wel tellen. Ik wil het eens rechtstreeks tegen julllie hebben, ja, jullie, vrienden van de poëzie
, hier via mijn blogske.
Ik start vrolijk vandaag. Gisteren met barstende koppijn mijn bed ingedoken. Leuk was anders. Het hing er al in van de middag. Yep. Te hangen, als een drukhelm boven mijn ogen.
Yep. Begint stilaan vorm te krijgen dat ochtendbloggen. Even mijn zinnen verzetten en daarna erin vliegen.
Joepie, jappie. Ze zijn weer bedwongen. Neen, niet mijn gevoelens. Wel mijn grijze haren. En het waren er veel. Als ik de kapster bezig zag was het beter dat ik het niet heb geweten. 
Als ik zo begin dan moet het een happy day worden. Ik herhaal het gewoon tot ik ervan overtuigd ben. Ik hersenspoel mezelf even, zo uit de losse pols.
Op en wakker. 't Was laat gisteren. Ik was steendood maar bleef toch zitten. Yep. Bang om dingen te missen. Ik heb dat vaker. Door een Wat- als-ik -nu-wegloop-en-er-straks-weer-niets-meer-is-gevoel.
Veel. Momenteel blog ik, ben ik hamburgers aan het grillen, ben ik aan het strijken en geef ik de planten water.
Joss Stone. Da's mijn drug vandaag. Ik zit high achter mijn computer, high on music, welteverstaan. De rest is helemaal niet aan mij besteed.
Nog vlug even wat kwijt hier. De zonnige zondag van deze morgen ziet er alweer wat grijzer uit. Maar dat geeft niet. Het is Kermis hier.
Laat ik met deze wijsheid starten. Nadat mijn dochter haar lievelingstas hier op de grond heeft laten vallen. Arm kind. Brokken van haar Diddltas.
Yep. Schilderijen ophangen op een nakende tentoonstelling: het blijft een zenuwslopend iets voor me. Het laat me redelijk naakt achter.
