30 juni 2010 – laatste dag eerste doortocht Almaty

Vandaag is het de laatste keer dat we Aibar kunnen bezoeken. Vannacht of liever gezegd morgenvroeg nemen we het vliegtuig richting Brussel.

We wachten op hem in de gang van het weeshuis. We zien hem komen aanrennen en hij wil het gebruikelijke kamertje binnen. Pas als hij binnen is, ziet hij wat wij al lang gezien hadden: er zitten daar twee vreemde (lees Franse) dames. Ze durven nogal.

We zijn dan ook ‘genoodzaakt’ om naar buiten te trekken. In een klein speeltuintje eet Aibar eerst zijn banaan, zijn zelfgeplukte krieken, een wortel, drinkt hij water en appelsap enz.

Hij rent vandaag weer heen en weer. Hij wil iedereen die hem passeert iets zeggen, precies of hij denkt dat het weldra niet meer zal kunnen.

Om de één of ander onverklaarbare reden stapt er een man verkleed als Donald Duck de muren van het weeshuis binnen. Hoewel de man zeker twintig of dertig meter van ons is verwijdert, is Aibar duidelijk onder de indruk. Hij gaat op zijn hurken zitten en bespiedt de man; die na enkele minuten het domein verlaat. We maken ons de bedenking dat het geen goed idee zal zijn om direct Donald zijn vriendjes te gaan bezoeken in Disneyland.

Iets voor dat ons bezoekuur verstrijkt, worden we aangesproken door An. en de opvoedster van Aibar. Ze vertellen ons dat we afscheid dienen te nemen van Aibar. Aan Aibar zeggen ze, wordt verteld, dat wij morgen gewoon zullen terugkomen. Als wij waarschijnlijk al lang in de lucht hangen, zullen ze hem dan vertellen dat het nog even zal duren voor hij ons zal terugzien en mag meevliegen naar België. We vinden het een vreemde manier om afscheid te nemen. Protesteren kunnen we niet; in welke taal zouden we Aibar immers kunnen duidelijk maken dat we hem morgen niet terug kunnen komen bezoeken en dit ook nog eens  zonder de jongen in verwarring te brengen dat we hem nooit meer komen opzoeken?!

Hoewel we het spel meespelen, heeft hij blijkbaar door dat dit niet zo maar een afscheid is altijd. Hij staat erop ons te begeleiden naar de auto.  We geven hem een knuffel en stappen in. Maar de deur moet toch nog terug even open. We zien hem nog eens lachen en werpen hem enkele kushandjes toe. Het is de eerste keer gedurende ons bezoek dat hij niet onmiddellijk naar binnen loopt. Hij blijft bij zijn opvoedster staan. Het kan niet anders of hij weet dat er iets anders is. Slim bazeke, maar dat heeft hij van zijn vader.

’s Middags even vlug iets gegeten en ons kot aan kant gemaakt. Twee maanden scheiden ons nu nog om van een drie- in een vierkoppig gezin te veranderen. Het zullen, dat weten we nu al, twee zware maanden worden. Elke dag zal weer afgeteld worden. Elk document zal weer aanzien worden als een overwonnen hindernis. Maar, we willen toch positief eindigen, er is licht aan het einde van de (Kazachsche) tunnel.  

29 juni 2010 voorlaatste dag

We zijn terug een beetje onder de levenden. De maag blijft tegenwerken en geweldige acties ondernemen zit er nog niet in vandaag. Zelfs met mijn alomgekende superkrachten zou ik niet weten wat ik vandaag anders zou moeten doen dan Aibar te gaan bezoeken.

’s Morgens zijn we dan ook naar het weeshuis gegaan en hebben we Aibar voor de voorlaatste keer van onze stage in Kazachstan bezocht. Hij kwam naar ons kamertje aangelopen. Daar maakte hij het internationaal gekende gebaar om aan te geven dat hij het te koud vond om naar buiten te gaan. Ik ben geen Frank de Boosere, maar ik denk dat het zo midden de twintig graden is en dat er geen wolkje aan de hemel te zien is. Na enkele ‘versnapperingen’ uit het rugzakje te hebben binnengespeeld, gaan we toch naar buiten.

Sinds gisteren hebben we er een nieuwe activiteit bijgevonden, namelijk krieken plukken. Dat wil zeggen Ymke, Aibar en ik plukken ze en hij verzamelt ze in een plastiek doosje. Het doosje neemt hij dan samen met een flesje water mee  in een klein huisje in de speeltuin, waar hij ze opeet en de pitten in het wilde weg wegspuwt. Hij bijt erbij verdorie op zijn lip, die onderzocht dient te worden door ons Kelly.  Hij vraagt mijn zonnebril. In plaats van deze op te zetten gebruikt hij hem als spiegel om zijn gehavende lip voor alle zekerheid ook nog eens aan een eigen onderzoek te onderwerpen.

We hebben voor hem een fotoboekje gemaakt met foto’s van zijn nieuwe thuis en familie. Iedereen moet van hem het boekje bekijken. Als we hem zeggen dat hij het fotoalbum mag houden, geeft hij het terug. An. zegt ons dat hij bang is dat de andere kinderen van het weeshuis het zullen afpakken of kapotmaken.

We spelen de hele tijd in de speeltuin: bellen blazen en iets in de lucht schieten (het klinkt spectaculairder dan het is); de kinderen amuseren zich.

Wanneer  we afscheid nemen, begint hij bijna te huilen. Aibar denkt dat we weggaan en niet meer terugkomen. We stellen hem gerust. Hij wil ons begeleiden naar onze auto. Wanneer hij aan het hek van het weeshuis komt, krijgt hij echter bang. Er komt een wagen langsgereden tegen ‘normale’ snelheid, maar dat vindt hij blijkbaar beangstigend. Aibar rent dan terug binnen de veilige muren van zijn thuis. Dat gaat wat geven wanneer wij hem binnen enkele weken mee naar buiten nemen en hem ‘moeten’ confronteren met het rijgedrag van zijn landgenoten.

In de namiddag gaan we met Inge en Adri naar één of ander gedoe dat gekend is voor  souveniers.  Laten we het erop houden dat ik niet echt onder de indruk was van het gene ik zag. Het lag allemaal wat tussen kitsch en gebrek aan fantasie van de ontwerper. Gelukkig zijn we daarna iets gaan eten in restaurant Zigzag. Mijn maag was van het chinees getinte eten impressed, want ze begon weer te protesteren. Na de koffie zijn we dan ook naar ons appartement getrokken.

Vandaag dan zijn we gestart aan de laatste bezoek week.Tom nog een beetje zwak, is toch meegegaan.

We dachten dat we terug binnen moesten, dus Ymke is weer bij Adrie en Inge gebleven.

Maar eindelijk mogen we een beetje lopen waar we willen, moeten we niet in een bepaald kamertje blijven of buiten op dat bepaald stukje terrein blijven….echt een verademing en dat was ook aan A. te merken….

Op advies van hier reeds aanwezigen ,hadden we buiten een appel en een flesje water geen eten bij…wat speelgoed betreft, gewoon bellenblazer, ballonnen en het autootje op afstandsbediening dat door het vele gebruik hier zijn beste tijd reeds gehad heeft…en dit bleek goed advies.

Na even binnen gespeeld te hebben, zijn we dan met hebben en houden naar buiten getrokken.

A.Gaf ons beiden een hand en deed een toertje rondom heel het weeshuis,zodat iedereen hem goed gezien had….daarna hebben we een rustig plekje in de schaduw gezocht ,bellen geblazen tot de zeep op was en daarna met een potje allerlei fruit gaan verzamelen…het was niet te eten, maar soit, hij had er plezier in de hoogste kersen te willen plukken,zodat tom hem telkens moest opheffen….en voor de eerste keer eigenlijk is de tijd vooruitgevlogen.

We zitten nu thuis , Tom heeft na 3 dagen bed zich wat te veel ingespannen, en ligt er nu terug in, ons Mieke is Tv aan het kijken en zal waarschijnlijk zoals steeds seffens  een paar uurkes slapen….want ’t is hier terug warm…maar liever dit weer dan de stortvloed van regen van afgelopen week.

Ik doe terug verslag, met Tom gaat het veel beter, maar hij voelt zich nog zwak, vandaar.

Op zondag zijn Ymke en ik met Adrie en Inge naar Koktobe geweest (als ik het goed voorheb)…de kabelbaan naar boven,voor degenen die Almaty kennen.

In de kabelliftjes hebben we niet gezeten, want voor 400 tenge bracht de chauffeur ons helemaal naar boven….daar moesten we nog een busje naar boven nemen en dan…..hadden we een adembenemend zicht over de stad…en hadden we ook een zicht op “uptown” met de chique villa’s met zwembad….een heel ander Almaty dan waar wij verblijven….dat ziet er echt vervallen uit(een beetje zoals de achterbuurten zoals je ze ziet in Amerikaanse films…en de eerste keer als we ons appartement zagen verschoten we ons een hoedje),maar we voelen ons niettegenstaande veilig hier.En het appartement waar we nu verblijven is ,éénmaal je binnen bent, proper en licht en een prachtig zicht op de besneeuwde bergen van Almaty.

Boven op de berg hebben Ymke en ik  een rit gedaan in de bobslee….hetgeen voor haar het hoogtepunt was natuurlijk….en ik heb moeten beloven dat we dit de laatste dag zeker nog eens gaan doen…hopelijk samen met Tom.

Verder zagen we ook boven op de berg een stelletje in trouwkleren…trouwen is hier “hot”,want er gaat geen weekenddag voorbij zonder ettelijke versierde auto’s (hummers , 4x4’s ,limousines) of koppeltjes die een fotoreportage laten maken….maar dit bruidje vond ik het mooiste tot nu toe.

Normaal vult Tom de blog aan, nu ga ik het moeten proberen.

Vannacht heeft Tom geweldige buikkrampen gekregen en hij kan niet mee op het bezoek naar het weeshuis.het was nochtans de eerste dag dat we eens buiten mochten.

Eénmaal thuis bleek de toestand van Tom danig verslechterd dat we naar een ziekenhuis dienden te gaan….ik verstond niets van wat onze tolk/chauffeur aan het regelen was…uiteindelijk bleek dat hij de privékliniek met westerse benadering te duur vond ,de gewone kliniek vertrouwde hij gelukkig niet…Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in een Kazachse privé-kliniek…..als ik dit beschrijf, dan zou ik niet willen weten hoe diegewone  Kazachse kliniek eruit zag….en had ik het geweten had toch aangedrongen op de Westerse kliniek.

We kwamen terecht in een proper ziekenhuis met veel personeel…maar we zaten precies in het decor van een ziekenhuis uit een film van de jaren ’40…..We werden de hele tijd bijgestaan door een soort verpleegster die gelukkig Engels kon…maar ze stond bij ons als een Russische directrice van een tuchtschool ,als je begrijpt wat ik bedoel (in haar doen was ze uiteindelijk wel vriendelijk, we waren alleen een beetje onder de indruk van haar)Vrij snel konden we binnen bij de chirurg(stond op het naambordje)…en ik wou direct rechtsomkeer maken.

Een vrij oude doctor met een hoge groene kap aan stond zijn instrumenten van de vorige behandeling nog proper te maken….ik dacht dat ze tom dadelijk op de operatietafel zouden leggen.

Na bloedafname(enkele druppels uit de vingertop) ….dan pas kreeg hij iets tegen de pijn ingespoten….hetgeen een beetje een verkeerde uitwerking had, want de pijn verminderde allesbehalve en hij begon ook nog enorm te zweten….nadat hij in de wacht-gang 45 minuten had liggen creperen van de pijn,was de uitslag gekend…en kreeg hij iets laxerend toegediend en nog een paar andere medicamenten waarvan de naam hier niet te typen is.

Terug thuis toch maar contact opgenomen met het thuisfront….om zeker te zijn dat het niet iets is waar directe repatriëring voor aangewezen is.

Nonkel Raymond had me enigszins toch gerustgesteld en aangeraden welk medicijn ik beste zou geven….leg dat maar uit hier in de apotheker….’s Avonds nog eens met schoonzus gechat en zij vermelde hetzelfde medicijn….maar dat hadden we dus niet.

We wilden de nacht afwachten….het is voor Tom allesinds een moeilijke nacht geweest, de 2^de op rij met weinig slaap….Tegen de morgend was de ferquentie van de pijnscheuten minder, maar te hevig om deel te nemen aan de geplande uitstap….Maar hij was liever alleen onder de omstandigheden, daarom hebben ymke en ik aan de uitstap alleen deelgenomen….en hij was echt ten zeerste de moeite !

We zijn traditioneel Kazachs gaan eten in een Yurt….Ons Ymke was verkocht aan het plaatselijke eten en zeker aan de manier van eten….zittende op zachte kussens in de koelte van de yurt.

Ze noemen haar hier een echte Kazachse omdat ze verkocht is aan alle vleessoorten…vooral het schaap viel bij haar inde smaak…daarvan heeft ze mijn portie ook maar ineens verorberd.

Daarna was er aan ons beloofd om naar Almaty-lake te gaan…maar men was aan het werken aan de weg daarnaartoe ,we konden wandelen, maar dat zou 15km omhoog klimmen betekenen, hetgeen teveel is van het goede voor de 3 kinderen in ons gezelschap (We waren met4 gezinnen, waarvan er 2 pas deze nacht waren toegekomen)Ons Ymke was wel blij met het gezelschap van de kinderen van Toon en Winde .

Deze 2 laatsten bleken bovendien Neus-keel-oorarts en Chirurg als ik het goed voor heb….hetgeen dus voor Tom de dag ook een beetje maakte zonder dat hij het wist , ideaal zijn ze voor ons hier een dag te laat…maar Toon had in zijn medicijnkoffertje het medicijn dat Tom echt nodig had…thuisgekomen raadden ze me aan dadelijk een dubbele dosis te geven en bij problemen…hulp is voor ons nu maar een telefoontje en een taxirit verwijderd….hetgeen als een opluchting voelt na de afgelopen 2 dagen waarop ik ettelijke keren gereed stond met de telefoon in de handen om Tom naar huis te laten repatriëren…we zien wel hoe volgende nacht verloopt.

Thuisgekomen heeft Tom toch kunnen genieten van de mooie foto’s die we genomen hebben.

Bijlagen:
069.JPG (163.8 KB)   
081.JPG (169.9 KB)   
114.JPG (117.6 KB)   

De vorige dagen hadden we eigenlijk niet veel te vertellen. We bezochten in de voormiddag Aibar en in de namiddag konden we door het slechte weer  niet veel doen.

Gisteren tijdens het bezoek aan Aibar waren we getuige van de Kazachsche opvoedingsmethodes. Ze haalden er twee opvoedsters bij die Aibar even gingen duidelijk maken dat hij niet echt een brave jongen was. Beeld u veel geroep en getier voor en doorspek dit met heel wat bedreigingen aan zijn adres en u kan zich ongeveer voorstellen waar wij getuige van waren. We waren hier serieus van onder de indruk. Op een bepaald moment ging Aibar zelf op straf staan; waarschijnlijk hopende dat dat geroep zou eindigen.

Al dat geroep en getier heeft blijkbaar een serieuze indruk op hem gemaakt. Wanneer wij hem vandaag bezochten was hij nog altijd bang. We dachten dat hij op een bepaald moment ging huilen. We hebben hem even met rust gelaten, terwijl wij zaten te spelen. Wij dat wil zeggen Kelly en Ik. Ymke was op bezoek bij Adri en Inge, want zij werd zo wat zot om steeds in dat kleine kamertje te moeten zitten.

Na een tijdje kwam Aibar zich terug moeien. Hij begon mee te kleuren en te puzzelen. Naar zijn groen etenszakje ging hij pas na een dik uur op zoek. Hij at de inhoud natuurlijk weer helemaal op.

B. wilde hem wat Nederlandse woordjes leren. Hij vond het een goed idee om Aibar onze kleuren aan te leren door middel van stiften die we bij hadden. B. zei de kleur voor in het Nederlands aan Aibar en deze  herhaalde het. Het ging eigenlijk zeer goed. Natuurlijk na de tiende kleur te hebben voorgezegd was Aibar vergeten welke stift nu weer de groene stift was.

Hij is op Kelly haar schoot gaan zitten en haar beginnen te omhelzen. Wanneer Kelly even recht stond, vroeg hij haar terug te gaan zitten, zo dat hij terug op haar schoot kon gaan zitten. En ik dan? Wel, blijkbaar heeft hij een beetje veel schrik van mannen omdat hij er niet gewend aan is. In het weeshuis lopen namelijk geen mannen rond. Dit nu wetende, ga ik hem dan ook niet onnodig forceren.

We leren ook dat hij vegetariër is en dat hij niet echt houdt van speelgoed als auto’s en poppetjes.

In de namiddag ben ik gaan slapen, ik voel me al de hele dag allesbehalve lekker. Ymke en Kelly zijn dan gaan zwemmen. Dat wil zeggen ze zijn naar een hotel met een zwembad gegaan, hebben er gezwommen en zijn vervolgens ongewild op verkenning gegaan in Almaty door gebrek aan kennis van de weg terug naar het appartement.

Om 09.30 uur stipt werden de afgehaald door B. voor een nieuw bezoek aan Aibar.

We maken er een sport van om ons groene rugzakje te verbergen als we in het weeshuis aankomen.

Wanneer Aibar binnenkomt is dat ook het eerste wat hij doet; het rugzakje zoeken. Ik had het achter de zetel geplaatst, maar het is daar niet lang blijven staan.

Ook de inhoud van het zakje was weer geen lang leven beschoren.

B. is tijdens het hele bezoek bij ons geweest. Zo hadden we onze privé fotograaf/vertaler.

We hadden gehoord dat het beste vriendje van Aibar ook door Belgen geadopteerd wordt en vroegen B. of dit waar was. Toen B. aan Aibar vroeg wie zijn beste vriend was, antwoordde deze Ymke. B. vroeg dan naar rechtstreeks naar het  vriendje zelf. Alleen –en dat zou na ons bezoek blijken- dacht dat B. dat het vriendje van Aibar donderdag in het Russisch heet, terwijl deze zondag in het Russisch heet. Echt waar! Dit heeft uiteraard tot gevolg dat Aibar zei dat hij nog nooit van de jongen heeft gehoord.

We weten nu ook dat Aibar wel degelijk weet dat hij het vliegtuig zal moeten nemen binnenkort. Hij weet ook dat hij dat met zijn mama, papa en zus zal doen.

Voor de rest van ons bezoek was het eigenlijk hetzelfde tafereel als de vorige dagen: Aibar die dus eerst de inhoud van het rugzakje plundert en dan al het mogelijke speelgoed in de bezoekersruimte even aandacht geeft.

Het is warm in de ruimte en iedereen lijdt eronder. Dat maakt dat Aibar bijvoorbeeld graag naar buiten zou willen, maar we mogen niet. Een voorrecht dat we pas binnen enkele dagen zullen mogen genieten.

Na het bezoek vragen we aan B. om ons af te zetten aan het Panfilov park. Buiten het traditionele graf van de gesneuvelden van één of andere oorlog (we kunnen het opschrift niet lezen) en een kathedraal (the Cathedral of the Holy Ascension) is er in het park niet veel anders te bezichtigen.

We besluiten daarom naar Silk Way City te wandelen. Eigenlijk dachten we er weer fast  food te gaan eten, maar we hebben daar een soort van rijsttafel gegeten. Omdat deze ons zo goed beviel, namen we het besluit om hier zeker nog eens te komen eten.

De rest van de dag hebben we geslapen en film gekeken (niet perse in die volgorde).

Bijlagen:
171.JPG (157.2 KB)   
176.JPG (167.1 KB)