30 juni 2010 laatste dag eerste doortocht Almaty
Vandaag is het de laatste keer dat we Aibar kunnen bezoeken. Vannacht of liever gezegd morgenvroeg nemen we het vliegtuig richting Brussel.
We wachten op hem in de gang van het weeshuis. We zien hem komen aanrennen en hij wil het gebruikelijke kamertje binnen. Pas als hij binnen is, ziet hij wat wij al lang gezien hadden: er zitten daar twee vreemde (lees Franse) dames. Ze durven nogal.
We zijn dan ook genoodzaakt om naar buiten te trekken. In een klein speeltuintje eet Aibar eerst zijn banaan, zijn zelfgeplukte krieken, een wortel, drinkt hij water en appelsap enz.
Hij rent vandaag weer heen en weer. Hij wil iedereen die hem passeert iets zeggen, precies of hij denkt dat het weldra niet meer zal kunnen.
Om de één of ander onverklaarbare reden stapt er een man verkleed als Donald Duck de muren van het weeshuis binnen. Hoewel de man zeker twintig of dertig meter van ons is verwijdert, is Aibar duidelijk onder de indruk. Hij gaat op zijn hurken zitten en bespiedt de man; die na enkele minuten het domein verlaat. We maken ons de bedenking dat het geen goed idee zal zijn om direct Donald zijn vriendjes te gaan bezoeken in Disneyland.
Iets voor dat ons bezoekuur verstrijkt, worden we aangesproken door An. en de opvoedster van Aibar. Ze vertellen ons dat we afscheid dienen te nemen van Aibar. Aan Aibar zeggen ze, wordt verteld, dat wij morgen gewoon zullen terugkomen. Als wij waarschijnlijk al lang in de lucht hangen, zullen ze hem dan vertellen dat het nog even zal duren voor hij ons zal terugzien en mag meevliegen naar België. We vinden het een vreemde manier om afscheid te nemen. Protesteren kunnen we niet; in welke taal zouden we Aibar immers kunnen duidelijk maken dat we hem morgen niet terug kunnen komen bezoeken en dit ook nog eens zonder de jongen in verwarring te brengen dat we hem nooit meer komen opzoeken?!
Hoewel we het spel meespelen, heeft hij blijkbaar door dat dit niet zo maar een afscheid is altijd. Hij staat erop ons te begeleiden naar de auto.We geven hem een knuffel en stappen in. Maar de deur moet toch nog terug even open. We zien hem nog eens lachen en werpen hem enkele kushandjes toe. Het is de eerste keer gedurende ons bezoek dat hij niet onmiddellijk naar binnen loopt. Hij blijft bij zijn opvoedster staan. Het kan niet anders of hij weet dat er iets anders is. Slim bazeke, maar dat heeft hij van zijn vader.
s Middags even vlug iets gegeten en ons kot aan kant gemaakt. Twee maanden scheiden ons nu nog om van een drie- in een vierkoppig gezin te veranderen. Het zullen, dat weten we nu al, twee zware maanden worden. Elke dag zal weer afgeteld worden. Elk document zal weer aanzien worden als een overwonnen hindernis. Maar, we willen toch positief eindigen, er is licht aan het einde van de (Kazachsche) tunnel.
We zijn terug een beetje onder de levenden. De maag blijft tegenwerken en geweldige acties ondernemen zit er nog niet in vandaag. Zelfs met mijn alomgekende superkrachten zou ik niet weten wat ik vandaag anders zou moeten doen dan Aibar te gaan bezoeken.
s Morgens zijn we dan ook naar het weeshuis gegaan en hebben we Aibar voor de voorlaatste keer van onze stage in Kazachstan bezocht. Hij kwam naar ons kamertje aangelopen. Daar maakte hij het internationaal gekende gebaar om aan te geven dat hij het te koud vond om naar buiten te gaan. Ik ben geen Frank de Boosere, maar ik denk dat het zo midden de twintig graden is en dat er geen wolkje aan de hemel te zien is. Na enkele versnapperingen uit het rugzakje te hebben binnengespeeld, gaan we toch naar buiten.
Sinds gisteren hebben we er een nieuwe activiteit bijgevonden, namelijk krieken plukken. Dat wil zeggen Ymke, Aibar en ik plukken ze en hij verzamelt ze in een plastiek doosje. Het doosje neemt hij dan samen met een flesje water meein een klein huisje in de speeltuin, waar hij ze opeet en de pitten in het wilde weg wegspuwt. Hij bijt erbij verdorie op zijn lip, die onderzocht dient te worden door ons Kelly.Hij vraagt mijn zonnebril. In plaats van deze op te zetten gebruikt hij hem als spiegel om zijn gehavende lip voor alle zekerheid ook nog eens aan een eigen onderzoek te onderwerpen.
We hebben voor hem een fotoboekje gemaakt met fotos van zijn nieuwe thuis en familie. Iedereen moet van hem het boekje bekijken. Als we hem zeggen dat hij het fotoalbum mag houden, geeft hij het terug. An. zegt ons dat hij bang is dat de andere kinderen van het weeshuis het zullen afpakken of kapotmaken.
We spelen de hele tijd in de speeltuin: bellen blazen en iets in de lucht schieten (het klinkt spectaculairder dan het is); de kinderen amuseren zich.
Wanneerwe afscheid nemen, begint hij bijna te huilen. Aibar denkt dat we weggaan en niet meer terugkomen. We stellen hem gerust. Hij wil ons begeleiden naar onze auto. Wanneer hij aan het hek van het weeshuis komt, krijgt hij echter bang. Er komt een wagen langsgereden tegen normale snelheid, maar dat vindt hij blijkbaar beangstigend. Aibar rent dan terug binnen de veilige muren van zijn thuis. Dat gaat wat geven wanneer wij hem binnen enkele weken mee naar buiten nemen en hem moeten confronteren met het rijgedrag van zijn landgenoten.
In de namiddag gaan we met Inge en Adri naar één of ander gedoe dat gekend is voorsouveniers.Laten we het erop houden dat ik niet echt onder de indruk was van het gene ik zag. Het lag allemaal wat tussen kitsch en gebrek aan fantasie van de ontwerper. Gelukkig zijn we daarna iets gaan eten in restaurant Zigzag. Mijn maag was van het chinees getinte eten impressed, want ze begon weer te protesteren. Na de koffie zijn we dan ook naar ons appartement getrokken.
Vandaag dan zijn we gestart aan de laatste bezoek week.Tom nog een beetje zwak, is toch meegegaan.
We dachten dat we terug binnen moesten, dus Ymke is weer bij Adrie en Inge gebleven.
Maar eindelijk mogen we een beetje lopen waar we willen, moeten we niet in een bepaald kamertje blijven of buiten op dat bepaald stukje terrein blijven .echt een verademing en dat was ook aan A. te merken .
Op advies van hier reeds aanwezigen ,hadden we buiten een appel en een flesje water geen eten bij wat speelgoed betreft, gewoon bellenblazer, ballonnen en het autootje op afstandsbediening dat door het vele gebruik hier zijn beste tijd reeds gehad heeft en dit bleek goed advies.
Na even binnen gespeeld te hebben, zijn we dan met hebben en houden naar buiten getrokken.
A.Gaf ons beiden een hand en deed een toertje rondom heel het weeshuis,zodat iedereen hem goed gezien had .daarna hebben we een rustig plekje in de schaduw gezocht ,bellen geblazen tot de zeep op was en daarna met een potje allerlei fruit gaan verzamelen het was niet te eten, maar soit, hij had er plezier in de hoogste kersen te willen plukken,zodat tom hem telkens moest opheffen .en voor de eerste keer eigenlijk is de tijd vooruitgevlogen.
We zitten nu thuis , Tom heeft na 3 dagen bed zich wat te veel ingespannen, en ligt er nu terug in, ons Mieke is Tv aan het kijken en zal waarschijnlijk zoals steeds seffens een paar uurkes slapen .want t is hier terug warm maar liever dit weer dan de stortvloed van regen van afgelopen week.
Ik doe terug verslag, met Tom gaat het veel beter, maar hij voelt zich nog zwak, vandaar.
Op zondag zijn Ymke en ik met Adrie en Inge naar Koktobe geweest (als ik het goed voorheb) de kabelbaan naar boven,voor degenen die Almaty kennen.
In de kabelliftjes hebben we niet gezeten, want voor 400 tenge bracht de chauffeur ons helemaal naar boven .daar moesten we nog een busje naar boven nemen en dan ..hadden we een adembenemend zicht over de stad en hadden we ook een zicht op uptown met de chique villas met zwembad .een heel ander Almaty dan waar wij verblijven .dat ziet er echt vervallen uit(een beetje zoals de achterbuurten zoals je ze ziet in Amerikaanse films en de eerste keer als we ons appartement zagen verschoten we ons een hoedje),maar we voelen ons niettegenstaande veilig hier.En het appartement waar we nu verblijven is ,éénmaal je binnen bent, proper en licht en een prachtig zicht op de besneeuwde bergen van Almaty.
Boven op de berg hebben Ymke en ik een rit gedaan in de bobslee .hetgeen voor haar het hoogtepunt was natuurlijk .en ik heb moeten beloven dat we dit de laatste dag zeker nog eens gaan doen hopelijk samen met Tom.
Verder zagen we ook boven op de berg een stelletje in trouwkleren trouwen is hier hot,want er gaat geen weekenddag voorbij zonder ettelijke versierde autos (hummers , 4x4s ,limousines) of koppeltjes die een fotoreportage laten maken .maar dit bruidje vond ik het mooiste tot nu toe.
Normaal vult Tom de blog aan, nu ga ik het moeten proberen.
Vannacht heeft Tom geweldige buikkrampen gekregen en hij kan niet mee op het bezoek naar het weeshuis.het was nochtans de eerste dag dat we eens buiten mochten.
Eénmaal thuis bleek de toestand van Tom danig verslechterd dat we naar een ziekenhuis dienden te gaan .ik verstond niets van wat onze tolk/chauffeur aan het regelen was uiteindelijk bleek dat hij de privékliniek met westerse benadering te duur vond ,de gewone kliniek vertrouwde hij gelukkig niet Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in een Kazachse privé-kliniek ..als ik dit beschrijf, dan zou ik niet willen weten hoe diegewone Kazachse kliniek eruit zag .en had ik het geweten had toch aangedrongen op de Westerse kliniek.
We kwamen terecht in een proper ziekenhuis met veel personeel maar we zaten precies in het decor van een ziekenhuis uit een film van de jaren 40 ..We werden de hele tijd bijgestaan door een soort verpleegster die gelukkig Engels kon maar ze stond bij ons als een Russische directrice van een tuchtschool ,als je begrijpt wat ik bedoel (in haar doen was ze uiteindelijk wel vriendelijk, we waren alleen een beetje onder de indruk van haar)Vrij snel konden we binnen bij de chirurg(stond op het naambordje) en ik wou direct rechtsomkeer maken.
Een vrij oude doctor met een hoge groene kap aan stond zijn instrumenten van de vorige behandeling nog proper te maken .ik dacht dat ze tom dadelijk op de operatietafel zouden leggen.
Na bloedafname(enkele druppels uit de vingertop) .dan pas kreeg hij iets tegen de pijn ingespoten .hetgeen een beetje een verkeerde uitwerking had, want de pijn verminderde allesbehalve en hij begon ook nog enorm te zweten .nadat hij in de wacht-gang 45 minuten had liggen creperen van de pijn,was de uitslag gekend en kreeg hij iets laxerend toegediend en nog een paar andere medicamenten waarvan de naam hier niet te typen is.
Terug thuis toch maar contact opgenomen met het thuisfront .om zeker te zijn dat het niet iets is waar directe repatriëring voor aangewezen is.
Nonkel Raymond had me enigszins toch gerustgesteld en aangeraden welk medicijn ik beste zou geven .leg dat maar uit hier in de apotheker .s Avonds nog eens met schoonzus gechat en zij vermelde hetzelfde medicijn .maar dat hadden we dus niet.
We wilden de nacht afwachten .het is voor Tom allesinds een moeilijke nacht geweest, de 2de op rij met weinig slaap .Tegen de morgend was de ferquentie van de pijnscheuten minder, maar te hevig om deel te nemen aan de geplande uitstap .Maar hij was liever alleen onder de omstandigheden, daarom hebben ymke en ik aan de uitstap alleen deelgenomen .en hij was echt ten zeerste de moeite !
We zijn traditioneel Kazachs gaan eten in een Yurt .Ons Ymke was verkocht aan het plaatselijke eten en zeker aan de manier van eten .zittende op zachte kussens in de koelte van de yurt.
Ze noemen haar hier een echte Kazachse omdat ze verkocht is aan alle vleessoorten vooral het schaap viel bij haar inde smaak daarvan heeft ze mijn portie ook maar ineens verorberd.
Daarna was er aan ons beloofd om naar Almaty-lake te gaan maar men was aan het werken aan de weg daarnaartoe ,we konden wandelen, maar dat zou 15km omhoog klimmen betekenen, hetgeen teveel is van het goede voor de 3 kinderen in ons gezelschap (We waren met4 gezinnen, waarvan er 2 pas deze nacht waren toegekomen)Ons Ymke was wel blij met het gezelschap van de kinderen van Toon en Winde .
Deze 2 laatsten bleken bovendien Neus-keel-oorarts en Chirurg als ik het goed voor heb .hetgeen dus voor Tom de dag ook een beetje maakte zonder dat hij het wist , ideaal zijn ze voor ons hier een dag te laat maar Toon had in zijn medicijnkoffertje het medicijn dat Tom echt nodig had thuisgekomen raadden ze me aan dadelijk een dubbele dosis te geven en bij problemen hulp is voor ons nu maar een telefoontje en een taxirit verwijderd .hetgeen als een opluchting voelt na de afgelopen 2 dagen waarop ik ettelijke keren gereed stond met de telefoon in de handen om Tom naar huis te laten repatriëren we zien wel hoe volgende nacht verloopt.
Thuisgekomen heeft Tom toch kunnen genieten van de mooie fotos die we genomen hebben.
De vorige dagen hadden we eigenlijk niet veel te vertellen. We bezochten in de voormiddag Aibar en in de namiddag konden we door het slechte weer niet veel doen.
Gisteren tijdens het bezoek aan Aibar waren we getuige van de Kazachsche opvoedingsmethodes. Ze haalden er twee opvoedsters bij die Aibar even gingen duidelijk maken dat hij niet echt een brave jongen was. Beeld u veel geroep en getier voor en doorspek dit met heel wat bedreigingen aan zijn adres en u kan zich ongeveer voorstellen waar wij getuige van waren. We waren hier serieus van onder de indruk. Op een bepaald moment ging Aibar zelf op straf staan; waarschijnlijk hopende dat dat geroep zou eindigen.
Al dat geroep en getier heeft blijkbaar een serieuze indruk op hem gemaakt. Wanneer wij hem vandaag bezochten was hij nog altijd bang. We dachten dat hij op een bepaald moment ging huilen. We hebben hem even met rust gelaten, terwijl wij zaten te spelen. Wij dat wil zeggen Kelly en Ik. Ymke was op bezoek bij Adri en Inge, want zij werd zo wat zot om steeds in dat kleine kamertje te moeten zitten.
Na een tijdje kwam Aibar zich terug moeien. Hij begon mee te kleuren en te puzzelen. Naar zijn groen etenszakje ging hij pas na een dik uur op zoek. Hij at de inhoud natuurlijk weer helemaal op.
B. wilde hem wat Nederlandse woordjes leren. Hij vond het een goed idee om Aibar onze kleuren aan te leren door middel van stiften die we bij hadden. B. zei de kleur voor in het Nederlands aan Aibar en deze herhaalde het. Het ging eigenlijk zeer goed. Natuurlijk na de tiende kleur te hebben voorgezegd was Aibar vergeten welke stift nu weer de groene stift was.
Hij is op Kelly haar schoot gaan zitten en haar beginnen te omhelzen. Wanneer Kelly even recht stond, vroeg hij haar terug te gaan zitten, zo dat hij terug op haar schoot kon gaan zitten. En ik dan? Wel, blijkbaar heeft hij een beetje veel schrik van mannen omdat hij er niet gewend aan is. In het weeshuis lopen namelijk geen mannen rond. Dit nu wetende, ga ik hem dan ook niet onnodig forceren.
We leren ook dat hij vegetariër is en dat hij niet echt houdt van speelgoed als autos en poppetjes.
In de namiddag ben ik gaan slapen, ik voel me al de hele dag allesbehalve lekker. Ymke en Kelly zijn dan gaan zwemmen. Dat wil zeggen ze zijn naar een hotel met een zwembad gegaan, hebben er gezwommen en zijn vervolgens ongewild op verkenning gegaan in Almaty door gebrek aan kennis van de weg terug naar het appartement.
Om 09.30 uur stipt werden de afgehaald door B. voor een nieuw bezoek aan Aibar.
We maken er een sport van om ons groene rugzakje te verbergen als we in het weeshuis aankomen.
Wanneer Aibar binnenkomt is dat ook het eerste wat hij doet; het rugzakje zoeken. Ik had het achter de zetel geplaatst, maar het is daar niet lang blijven staan.
Ook de inhoud van het zakje was weer geen lang leven beschoren.
B. is tijdens het hele bezoek bij ons geweest. Zo hadden we onze privé fotograaf/vertaler.
We hadden gehoord dat het beste vriendje van Aibar ook door Belgen geadopteerd wordt en vroegen B. of dit waar was. Toen B. aan Aibar vroeg wie zijn beste vriend was, antwoordde deze Ymke. B. vroeg dan naar rechtstreeks naar het vriendje zelf. Alleen en dat zou na ons bezoek blijken- dacht dat B. dat het vriendje van Aibar donderdag in het Russisch heet, terwijl deze zondag in het Russisch heet. Echt waar! Dit heeft uiteraard tot gevolg dat Aibar zei dat hij nog nooit van de jongen heeft gehoord.
We weten nu ook dat Aibar wel degelijk weet dat hij het vliegtuig zal moeten nemen binnenkort. Hij weet ook dat hij dat met zijn mama, papa en zus zal doen.
Voor de rest van ons bezoek was het eigenlijk hetzelfde tafereel als de vorige dagen: Aibar die dus eerst de inhoud van het rugzakje plundert en dan al het mogelijke speelgoed in de bezoekersruimte even aandacht geeft.
Het is warm in de ruimte en iedereen lijdt eronder. Dat maakt dat Aibar bijvoorbeeld graag naar buiten zou willen, maar we mogen niet. Een voorrecht dat we pas binnen enkele dagen zullen mogen genieten.
Na het bezoek vragen we aan B. om ons af te zetten aan het Panfilov park. Buiten het traditionele graf van de gesneuvelden van één of andere oorlog (we kunnen het opschrift niet lezen) en een kathedraal (the Cathedral of the Holy Ascension) is er in het park niet veel anders te bezichtigen.
We besluiten daarom naar Silk Way City te wandelen. Eigenlijk dachten we er weer fastfood te gaan eten, maar we hebben daar een soort van rijsttafel gegeten. Omdat deze ons zo goed beviel, namen we het besluit om hier zeker nog eens te komen eten.
De rest van de dag hebben we geslapen en film gekeken (niet perse in die volgorde).
Op zondag slapen vele mensen uit en wij hebben dat vandaag ook eens uitgeprobeerd.
Om 13.30 uur zijn we met Adri en Inge afgesproken aan Silk Way City. We gaan namelijk vandaag eens een bezoekje brengen aan Gorki Park. We weten niet echt wat we daar mogen verwachten en de weg ernaar toe is ons ook niet helemaal bekend.
Tijdens onze wandeling zien we de iets modernere kant van Almaty. Dat wil zeggen een straat met heel veel dure winkels en bijgevolg geen mensen.
Langs de straat staan er wat eettentjes. Opmerkelijk hoe je kan communiceren met wijzen naar de verschillende kookpotten en duimen opsteken als het gerecht van je keuze in een bord wordt geschept. We hebben rijst met één of ander soort vlees gegeten. Wat het juist was weten we nieten hoeven we ook niet te weten. Het heeft in ieder geval gesmaakt.
Gorki Park zelf dan: 40 t. inkom per persoon. Das dus niks. Maar binnen is het een zottekot. Het blijkt een kermis te zijn waarvoor je voor elke attractie afzonderlijk een ticket dient te kopen aan de kassa. Probleem is dat je aan de kassa in het Russisch moet kunnen uitleggen welke attractie je wil doen en juist vandaag laat onze kennis van de Russische taal ons wat in de steek.
I n het park ligt ook een groot zwembad met glijbanen. Eigenlijk was dit het doel van onze uitstap. Toen we aan de ingang de prijzen zagen voor een ticket, hebben we eens goed gelachen en zijn we richting café getrokken. Ons Ymke heeft als compensatie wat attracties mogen afdoen. Dat was het minste dat we haar konden geven, gelet op het feit dat ze al heel de reis een voorbeeldige dochter is geweest.
Ook vandaag slaagt het weer om. Het begint te regenen en we besluiten dan ook om richting appartement te trekken. Deze keer willen we een taxi nemen. Na enkele potentiële chauffeurs te hebben ondervraagd naar de prijs voor een enkele rit naar Silk Way City, vinden we een man die bereid is om ons voor 400 t. te willen voeren. Om u een idee te geven dit is volgens ons ongeveer2,5 euro.
Omdat het voor de verandering dus regent kunnen we niet veel anders doen dan weer filmpjes te zien en gebruik maken van onsbrubbelbad.
Om 09.10 uur kwam B. ons halen. Vandaag is het weekend (zaterdag), wat betekent dat we Aibar niet kunnen (lees mogen) bezoeken.
We zijn samen met Inge en Adri vertrokken naar de bergen. Na een goed uurtje rijden waren we er.
Met de kabelbaan zijn we naar de top van de berg geklommen. Bovenop de berg hadden we een geweldig zicht op de met sneeuw bedekte bergtoppen en het groene dal.
Maar voor de rest was er ook niets. Er was bijvoorbeeld geen café of restaurant, er was geen wandelpad, er was geen
Na een tijdje zijn we dan ook naar beneden gegaan op dezelfde manier dan dat we naar boven zijn gekomen. Terug met zijn allen de wagen in en richting appartement.
We hebben voor het vervoer alleen al per koppel 100 dollar betaald. Tel daar bij nog eens de inkom van ik weet niet hoeveel en we konden niet anders dan vaststellen dat we een geweldige dure voormiddag achter de rug hadden en eigenlijk niet echt iets spectaculairs hebben meegemaakt.
In de namiddag zijn we gewoon op ons appartement gebleven en hebben we een aantal filmpjes gezien, kwestie van de dag niet nog duurder te maken dan dat hij al was geweest.
Om 09.30 uur werden we afgehaald door onze chauffeur. Eén ding moet je hem nageven, hij is steeds stipt op tijd. Zijn rijstijl dat is een heel ander verhaal: mijnheer creëert rijbanen waar er geen zijn en vindt dat alleen sukkels niet op de tramsporen rijden. Hij zegt niet echt te houden van files, van een understatement gesproken. Kelly durft al niet meer letten op hoe hij ons door Almaty loodst. Na het bezoek aan het weeshuis vraag ik hem wat hij het komend weekend gaat doen. Zijn antwoord: bier drinken. Niet echt het antwoord dat ik verwachtte en had op zitten te hopen.
Wanneer we in het weeshuis aankomen, zijn we blijkbaar via de verkeerde deur binnengegaan. Iets wat ze na ons bezoek even fijntjes opmerkten. Voortaan toch maar weer via de achterdeur.
Aibar zelf was vandaag een pak rustiger dan gisteren. Van een tornado is hij afgezwakt naar een frisse storm. Ik had het groene rugzakje met eten en drinken opzettelijk tegen de verste muur in de kamer gezet. Het duurde evenwel niet lang of Aibar had het zakje met zijn inhoud gevonden en eigen gemaakt.
Hij begint ons nu dingen aan te reiken om te openen of om hem bij te helpen. Vandaag heeft hij redelijk lang met ons gekleurd en stickers geplakt in een boek. Hij blijft een passie hebben voor opruimen. De dingen die hij gebruikt zijn nog niet goed en wel uitgepakt of hij is ze weer al aan het inladen.
We vernemen dat hij eigenlijk graag puzzelt en knutselt. Dat was ons ook al opgevallen, want al het door ons meegebrachte speelgoed blijft liggen waar wij het hem hebben gegeven. Playmobil, autos, ze liggen daar wat onnozel zich zelf te wezen op de Kazachse vloer van het weeshuis.
Na ongeveer twee uur en half wordt Aibar weer teruggeroepen naar zijn groepje. Tijd voor ons om naar het appartement terug te keren met Jacky Ickx aan het stuur.
s Middags gaan eten in Silk Way City (het shoppingcentrum). In tegenstelling met gisteren zijn we vandaag niet verkeerd gelopen en hebben we dan ook een halve dag eerder aan onze middagmaal kunnen beginnen.
In de namiddag begint dat hier te regenen. Ge vliegt dan verdomme 6.000 kilometer om uiteindelijk terecht te komen in hetzelfde rotweer als vanwaar we vandaan komen. En het ergste is nog dat die gasten dat hier geweldig vinden. Ze worden hier zo wat euforisch, ja hallo Piotr?!
s Morgens de koffers gepakt. We zullen vandaag immers naar een ander appartement gaan in Almaty waar iets meer comfort zal zijn. Gert, Sigrid en de kinderen zijn deze nacht richting Belgenland vertrokken. Hierdoor komt hun ruimere en beter uitgeruste appartement vrij en kunnen wij erin trekken. We gaan ze zeker eens opzoeken in Dendermonde. Het klikte goed en het is fijn te weten dat er zo dicht bij ons mensen wonen die hetzelfde verhaal delen als wij.
Onze chauffeur laadt met ons de koffers in en we vertrekken naar weeshuis 2. Daar worden we opgewacht door onze tolk. Zij begeleidt ons naar dezelfde kamer waar we gisteren al even hebben mogen vertoeven.
Enkele tellen later komt Aibar door de deur. Hij is nog maar net de kamer binnen of hij merkt ons groene rugzakje al op. De inhoud van de rugzak moet er aan geloven. Wat hij allemaal in zijn kas geslagen heeft, ik kan het niet meer juist herinneren. In ieder geval ging het minstens om volgende dingen: één banaan, vier yoghurtjes, enkele snoepjes, vier reepjes kinderchocolade, enkele sapjes, kauwgom,
Niets bleek veilig te zijn voor onze Kazachse tornado. Alles werd uit de zakken gehaald die we bij ons hadden. Zelf vloog hij weer van hot naar her.
Na ongeveer anderhalf uur was het bezoek weer voorbij. Het was tijd voor Aibar om te gaan middageten. Ik geloof nooit dat dat ventje meer zal opeten dan zijn soep, gelet op zijn(vr)eetpartijtje van zo net. In ieder geval weten we dat we het morgen anders moeten aanpakken. We zullen meer fruit meenemen en alles wat los zit laten we gewoon thuis J.
AN. zei ons dat ze in het weeshuis niet wilden geloven dat wij Belgen zijn. Voor hen beantwoorden wij meer aan het beeld van Amerikanen. Ik weet niet of ze ons hiermee wilden beledigen of dat er gewoon niks anders achter zit dan dat zij denken dat Amerikanen er uit zien als drie normale mensen van Melsele.
Ze waren ook in de wolken met ons Ymke; een mooi meisje vinden ze. Hoe kan het ook anders met die genen. Koppel daar ook nog eens de humor en de intelligentie van haar vader aan en je hebt inderdaad een mensje dat zo wat aan het beeld van de perfectie moet beantwoorden voor de buitenwereld.
Na het bezoek aan het weeshuis komen we aan in ons nieuwe appartement. Dag en nacht verschil met ons oude appartement: licht en plaats in overvloed, een brubbelbad, verschillende bedden, een bureau, Ja hier kunnen we beter aarden.
Een nieuw appartement betekent ook een nieuwe omgeving.Het bleek al snel dat het met onze oriëntatie droevig gesteld is. Volgens mij was het absoluut niet mogelijk om fouter te lopen dan dat wij vandaag gedaan hebben. Hadden we de weg niet gevraagd, dan zouden we waarschijnlijk ergens uitgekomen zijn in de bergen die hier vanuit ons appartement te bezichtigen zijn.
Uiteindelijk zijn we toch terug in de bewoonde wereld geraakt en hebben we zelfs tot onze eigen verbazing Silk Way City gevonden; een shoppingcentrum. Toen we in dit shoppingcentrum de kaart raadpleegden, konden we pas echt vaststellen hoe slecht we bezig waren. Het winkelgedoe is namelijk nog geen twee straten van ons appartement verwijderd. Zelfs met deze wetenschap zijn we toen we besloten om huiswaarts te keren- zelfs nog verkeerd gelopen.
Op het appartement aangekomen zei Kelly dat ze vond dat we Adrie en Inge wat op weg dienen te zetten in de wirwar van straten van Almaty; het is immers hun eerste eigenlijke dag hier. Zucht ik vraag me af in welke wereld mijn echtgenote de laatste uren heeft vertoefd. Als er verdorie nu iets is dat we toch geleerd zouden moeten hebben dan is het dat het met een aan de zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is dat mensen die hier nog maar één dag zijn ons beter de weg kunnen tonen dan omgekeerd!
Om 09.30 uur stipt worden wij opgepikt door onze chauffeur.Hij brengt ons naar het Ministerie van Educatie, waar we worden opgewacht door An. (u raadt het al ook niet haar echte naam). An. Is onze tolk. Ze heeft meteen goed nieuws: de sociaal assistente is elders bezig, waardoor we meteen door kunnen gaan naar het weeshuis. Aibar blijkt in weeshuis 2 te zitten.
Als we aan het weeshuis aankomen, worden we naar het bureel van de directrice gebracht. Het lijkt en blijkt een vriendelijke vrouw te zijn. We zitten wat te praten, tot dat plots in de deuropening heel stilletjes een jongetje komt staan. Het jongetje heeft een smile op zijn gezicht van hier tot Brussel. Wanneer we hem opmerken, loopt hij het bureel binnen en trekt er op onderzoek. Hij opent een kast, gaat naar een stoel, en komt uiteindelijk achter het bureel te staan van de directrice. Daar neemt hij een bik en tekent wat.An. zegt dat hij wil laten zien dat hij al kan tekenen.
Aibar heeft zeker zijn entree niet gemist. We geven hem een autootje op afstandbediening, een knuffel (Kamiel van Kaatje) een kleurboek en stiften. De auto trekt zijn aandacht tot dat we samen verhuizen naar een speelkamertje. Kelly doet een rugzakje open en haalt er snoep uit. Vanaf dat moment is dat groene rugzakje zijn vriend. Er komen nog koekjes uit en een sapje. Hij zit constant te lachen zonder geluid te maken.
Het valt ons ook op dat hij een goede band heeft met zijn opvoedster M. Ze vertelt ons dat Aibar een speciale band heeft met een meisje uit het weeshuis. Samen hebben ze in het hospitaal gelegen en sindsdien ontfermt Aibar zich over haar.
Tien minuten en enkele fotos later moeten we afscheid nemen van Aibar. Het speelgoed begint hij op te ruimen, stukje voor stukje, tot ons fototoestel toe. M. zegt hem om ons een knuffel te geven, wat hij ook doet. We wilden hem het speelgoed meegeven, maar dat mocht niet.
Wanneer we buiten zijn zegt onze chauffeur dat hij Aibar al veel heeft opgemerkt in het weeshuis. Als de kinderen buiten aan het spelen zijn, is er steeds eentje dat van hot naar her loopt. Aibar blijkt zo wat het meest actieve kind van het weeshuis te zijn. Dit is iets wat we zelf ook al hadden vastgesteld.
s middags halen we chinees uit aan zo een kraampje langs de kant. Er was maar één van ons die de juiste keuze heeft gemaakt, ik laat het aan u om te raden wie dat was.
Ik heb mijn chinees opgegeten, terwijl de rest na dat ze het eten in de vuilnisbak hebben gekieperd de fonteinen ging opzoeken. Kleddernat kwam ons Ymke terug.
Vandaag ook gemerkt dat ze hier lekkere taarten hebben. Fuck de volgende dagen zal ik dit dus verder dienen te onderzoeken.
s Avonds zijn we gaan eten in restaurant Entrecote. We waren daar in het gezelschap van Gert en Sigrid en de twee kinderen en van Inge en Adrie. Deze laatsten zijn net gearriveerd vanuit België. Adrie en Inge gaan een dochtertje adopteren van ongeveer 9 maanden.
Het eten was geweldig: T-bone steak met frieten. Meer moet een mens niet hebben om zich goed en een beetje thuis te voelen.De avonden blijken naast de bezoeken aan Aibar de hoogtepunten te worden van deze reis.
s Avonds mijn eerste boek uitgelezen: het boek van dat meisje van Tigra.
Verdorie die matras is toch hard en die autos blijven hier gemakkelijk tot vier uur in de ochtend door de straten sjezen, waardoor slapen met een open raam iets heeft als slapen op de E17 tijdens het spitsuur.
Na voorzichtig in de douche te zijn geweest, gaan we op pad. Vraag is echter naar waar? We gaan gewoon op goed geluk Almaty wat verkennen.
Al gauw merken we een patroon op in de weg die we bewandelen. We gaan van fontein naar fontein. Het moet gezegd ze hebben dat knap bezien die Kazachen: veel bomen langs de straten die zorgen voor de nodige schaduw en van tijd op tijd een fontein(tje) om je te verfrissen. De tot op heden jongeste telg van de familie Neel Janssens blijkt een fonteinliefhebber te zijn. In elke fontein plonsen twee kleine voetjes, waarop de rest van haar lichaam volgt. Oh ja en Kelly moet volgen, kinderen zucht.
Eigenlijk sta ik er nu pas bij stil dat Kazachstan niet echt lijkt op het beeld dat ik ervan in mijn hoofd heb. Waar zijn immers die stoffige wegen en de ruiters met hun paard en kar? Nergens bespeur ik ze, in tegendeel: grote en brede geasfalteerde wegen waarop dure wagens elkaar in razend tempo voorbijsnellen zijn ons deel. Porsches, Lexussen en andere dure wagens zijn hier schering en inslag. Kleine wagens zijn hier blijkbaar duidelijk niet in.
Zo net telefoon gekregen: binnen enkele dagen kunnen we verhuizen naar een beter appartement. Verder kregen we te horen dat we morgen (16 juni 2010) naar het Ministerie van Educatie dienen te gaan. Een zoveelste maatschappelijk werkster in de rij heeft nog enkele vragen te stellen. Na waarschijnlijk het zoveelste standaardvragenlijstje te hebben afgewerkt zouden we naar het weeshuis rijden en Aibar voor het eerst in levende lijven kunnen ontmoeten. De reden van de vertraging is ergens te zoeken in België. Ik ga de betreffende organisatie niet met naam noemen, ik ga het houden bij wat binnensmonds gevloek. Een paar jaar geleden wandelde ik nog dagelijks voorbij haar patserige hoofdkantoor in Brussel. Toen al vond ik het overdreven dat haar logo van op een kilometer afstand waar te nemen was.
Dit alles betekent dat we vandaag niet veel meer plannen. We keren naar ons appartement terug om een filmpje te zien, wat te lezen en één of andere blog aan te vullen.
s Avonds afgesproken met Sigrid en Gert en de kinderen. Na iets te hebben gedronken in coffee delia, zijn we iets gaan eten in het restaurant Zigzag. Opvallend is dat onze bestelling steeds in stukjes komt; alle bestelde gerechten komen dus niet gelijktijdig. Dit maakt dat de één al kan eten, terwijl de ander nog even mag wachten op zijn bord. Iets dat niet alleen gebeurt in dit restaurant, maar overal waar we nu al hebben kunnen dineren.
Deze morgen aan de lijve gemerkt dat het Engels van de loodgieterniet geweldig is. Cold blijkt volgens hem warm en hot het tegenovergestelde.
Na een te warme douche zijn we aan ons eerste ontbijt begonnen. Gisteren hadden we onze eerste ontbijtproduktenal gekocht in onze supermarkt. We hielden het sober en beperkte ons tot dingen die we konden benoemen; brood en kaas.
B. kwam ons afhalen en samen reden we naar het Ministerie van Educatie. Het eerste wat ze er ons vroegen was waar dat papiertje was dat wij in de Luchthaven hebben moeten invullen. Ik zei hen dat wij dat papiertje wel hebben ingevuld, maar dat we niets hebben meegekregen. Blijkbaar was dit een probleem want we zouden toch dat papiertje moeten hebben en dus eventueel moeten terugrijden naar de luchthaven.
Na een serieus tijdje wachten werden we ontvangen door een dame die ons voorgesteld werd als the chief. Ze zou ons een aantal lastige vragen stellen. We waren voorbereid op het ergste maar zagen al snel in dat dit geen kruisverhoor ging worden. Een slapend Ymke doet wonderen. The Chief was te bezorgd over het tekort aan nachtrust van onze dochter. We kregen de toestemming om verder te gaan met de procedure.
Onze contactpersoon in Almaty, A. (ook niet haar echte naam) gaf ons daarop het medisch dossier van Aibar. Ze vertelde ons dat Aibar een levendig en knap ventje is. Als we ons e-mailadres achterlieten, zou ze enkele fotos kunnen overmaken.
In ons appartement aangekomen, vind Kelly de papiertjes van de douane. Gelukkig maar, dit bespaart ons een ritje naar de luchthaven en Kelly een paar opvoedende tikken tegen het hoofd.
We geven ze aan B. die het nodige ermee doet.De rest van de dag is het wachten op een telefoontje dat maar niet zal komen. Van B. kregen we ook de fotos van Aibar. Twee fotos, waarvan de eerste foto de foto was die we al geruime tijd in ons bezit hebben.
We krijgen van B. het GSM-nummer van de enige andere Belgen die op dit moment in Almaty verblijven: Sigrid en Gert en hun kinderen Mauro en Laurien. We spreken af met hen en het is onder hun deskundige begeleiding dat we naar Café Deliah gaan. Een snackbar waar je kan internetten als je maar iets bestelt. Spijtig genoeg wil het internetten bij ons niet echt lukken. Wie weet welke schat aan informatie we hierdoor mislopen; we zijn immers al één volledige dag van huis weg J.
Het werd een gezellige avond daar in dé ontmoetingsplaats van onder andereiedereen die iets met adoptie te maken heeft. We vertellen allemaal over onze ervaringen met betrekking tot de adoptieprocedure en Sigrid en Gertlaten ons daarenboven delen in hun Kazachs avontuur dat er bijna op zit (wat het eerste bezoek dan betreft).
s Avonds kunnen we de slaap niet vatten; het is warm en we zijn alle drie aan het denken of we nu wel of niet de volgende dag een bezoek zullen kunnen brengen aan het weeshuis.
Op de dag dat onze landgenoten naar de stembus trekken, trekken wij erop uit en wel meer bepaald naar Almaty, Kazachstan. Vanuit Brussel nemen we het vliegtuig naar Frankfurt om vandaar uit op de vlieger te stappen richting Kazachstan. De vluchten verliepen allebei zonder incidenten.
Toen we aankwamen op de luchthaven van Almaty konden we vaststellen dat het passeren van de douane bijna evenveel tijd in beslag nam als de vluchten zelf. Elke passagier moest een fotootje laten nemen en nog een papiertje invullen (wordt vervolgd op 14 juni).
Wanneer we dan eindelijk de grenscontrole achter ons konden laten, werden we opgewacht door B. (dit is uiteraard niet zijn echte naam) en onze chauffeur. Ze begeleidden ons naar hun wagen. Wat een groot ding was dat. Wat ook opviel was dat de chauffeur rechts plaats nam. Een geluk want het stuur in deze wagen stond ook aan de rechterzijde. Ik maakte me even de bedenking of de Engelsen vroeger in hun kolonisatiedrang het misschien een goed idee hadden gevonden om Kazachstan eigen te maken. Toen ik evenwel naar de andere autos en de rijrichting keek, was het voor ons duidelijk dat enkel in onze wagen men het wel een fijn idee vond om het stuur eens aan de andere kant te zetten. Wat ook meteen opviel is dat er wel gestopt wordt wanneer het verkeerslicht op rood staat, maar dat men dat gewoon enkele meters voorbij de stopstreep doet. Waarom, ik weet het niet, maar ze doen het allemaal dus ze zullen er wel een goede reden voor hebben.
B. en onze chauffeur brachten ons naar ons appartement. Het is een veilige buurt zegt B. want er staan hier veel veiligheidsagenten. Tja, denk ik dan altijd, waarom zijn die gasten nodig als het hier veilig zou zijn?
Ons appartement bevindt zich op de bovenste verdieping. Het is klein maar degelijk en daar is ook alles mee gezegd eigenlijk. Naast ons appartement bevindt zich een supermarkt, die 24 op 24 open is. Het betreft een grote winkel waar ze eigenlijk grotendeels dezelfde produkten hebben als bij ons. Van een cultuurshock is zeker geen sprake.
Daar we hier in Almaty vier uur voor staan op België is het ondertussen al bijna drie uur s nachts geworden. Morgen zullen we worden opgebeld door B. Hij zal ons dan zeggen wanneer ze ons zouden komen oppikken om naar het Ministerie van Educatie te gaan.
Vandaag zijn we met ons Ymke via onze huisarts naar de spoed moeten gaan. Na een aantal testen hebben ze vastgesteld dat ons Ymke een longontsteking heeft. Gevolg: een aantal dagen in bed blijven in het ziekenhuis en antibiotica à volonté. Ik moet zeggen dat zesjarig dochtertje van mij is een harde tante. Als de arts een spuit in haar hand stak vroeg ze "is het al gedaan?". Trots loopt ze nu rond met een verbandje rond en een darmpje in haar hand. Daarnet kreeg ze ook nog een knijper aan haar andere hand bevestigd (om hartslag e.d. af te lezen). Ik heb de indruk dat ze het wel stoer vindt. Vanavond blijft Kelly bij haar slapen en morgen is het mijn beurt. Heel dit verhaal heeft uiteraard een invloed op ons Kazachs verhaal. Zondag zouden we op de vlieger moeten zitten richting Kazachstan. Het is echter nog nagelbijtend afwachten of we van de artsen van het ziekenhuis het fiat krijgen om Ymke met ons mee naar huis (lees het vliegveld) te nemen of niet. In ieder geval zag ze daarnet er al veel beter uit dan deze morgen. Koorts is weg en ze kan terug lachen en eten. En iets in mij zegt dat ze nog heel veel keren haar verhaal zal vertellen van haar verblijf in het ziekenhuis.
Vorige donderdag kregen we een minder aangenaam bericht. HKM deelde ons mede dat één van de volmachten die wij hebben meegegevn niet geldig zijn. Opdracht: terug naar notaris, naar Buitenlandse zaken, naar vertaler en ... naar Blankenberge. In Blankenberge zit er namelijk een adoptiekoppel met de valiezen klaar om af te reizen naar Almaty. Zij zouden voor ons het document mee op de vlieger nemen en ginds afgeven aan ... Ja aan wie eigenlijk. Zondag zijn we afgereisd naar Blankenberge. We zijn daar goed ontvangen door Karel en Hilde en hun dochter Kato. Samen zijn we iets gaan eten in Knokke Heist. Eigenlijk was dit onze echte reisvoorbereiding. We kregen tips over waar we kunnen eten en drinken (belangrijk voor ondergetekende), wat we kunnen gaan doen (belangrijk voor de twee kleinste van het gezin) en hoe we met de mensen daar moeten omgaan.
Gisteren, 8 juni 2010, krijgen we bericht dat we op zondag 13 juni kunnen afreizen naar Kazachstan. Uitgerekend op de dag dat het hier in ons landje verkiezingen zijn. Dus, hup, effe zorgen voor een volmacht voor ons. Onze buren zullen in onze plaats onze burgerlijke plicht vervullen. Alleen zullen we niet snel weten welke impact onze stem zal hebben gehad en welke partijen de volgende jaren met onze voeten mogen gaan spelen.
Vandaag zijn we ook nog wat speelgoed gaan kopen. Spijtig dat we nog niet weten of A met auto's graag speelt of met playmobil, of graag kleurt of ... Om op veilig te spelen hebben we dan ook maar van alles wat gekocht.
Voor de 2de maal is ons vertrek uitgesteld...We zijn aan het wachten op een invitatiebrief en nummer vanuit Kazachstan,zonder dat nummer kunnen we geen visums aanvragen .We weten ondertussen dat er voor deze week geen vertrek inzit,HKM hoopt dat volgende week de brief en nummer binnenkomen. Ymke zal maandag wel een afscheidscake meenemen naar school, hoewel het niet haar laatste schooldagje zal zijn (ik vermoed ook voor volgende week nog niet direct een vertrek)....Maar op deze manier kan ze toch afscheid nemen van haar kleuterschooljaren ,want het grote afscheid op school 22 mei en de "diploma-uitreiking van de kleuterschool 28 mei zal ze moeten missen.
Wanneer we echt een definitieve datum hebben, meer nieuws
We kregen onlangs een mailtje van HKM dat we waarschijnlijk ergens rond 25 mei 2010 onze koffers zullen mogen pakken en de Kazachse steppe gaan opzoeken. Het aftellen kan dus beginnen, ook al weten we niet precies wat 'rond' juist betekent. Een paar dagen voor of na 25 mei maakt immers een wereld van verschil wat afspraken maken betekent met vrienden en patiënten. Maar allez we houden er rekening mee dat het we het grootste deel van de maand juni in een land ver weg van hier zullen vertoeven.
Vandaag zijn we onze zoon al gaan laten inschrijven in dezelfde school van Ymke, hier bij ons in Melsele. Voor de eerste keer hebben we een formulier moeten invullen met zijn naam en nationaliteit. Naam: A. Neel, nationaliteit: Belg/Kazach. Wat dit laatste betreft hebben we immers vernomen dat hij tot zijn 18 jaar zijn Kazachsche nationaliteit blijft behouden. Hij zal in het derde kleuterklasje gaan zitten. Fijn was het om te horen hoe de directeur uitkijkt naar zijn komst en er zal voor zorgen dat A mag rekenen op voldoende aandacht van 'zijn' juf.
In de namiddag zijn we naar de Zoo gegaan. We hebben ons een abonnement van de dierentuin aangeschaft. Het was de tweede maal vandaag dat we op een formulier de naam van A dienen in te vullen. Terwijl de foto's van ondergetekende, Kelly en Ymke werden ingescand voor de pasjes, konden we geen foto van A voorleggen om eveneens te laten inscannen. Ik ben er zeker van dat we volgende keer over voldoende foto's zullen beschikken die geschikt zijn om te prijken op Aibar's persoonlijke zoopasje.
Onze buurman is al langs geweest om de kamer van A op te meten. Zijn kamer zal namelijk een paar veranderingen dienen te ondergaan om tot een maximaal comfortambele slaapkamer te komen.
Stilletjes aan wordt alles dus in gereedheid gebracht voor de ontvangst van de nieuwste Neeltelg.
Zo gezegd zo gedaan. Daar ons dossier op het parket bleef rondslingeren, hebben we onze kennissen eens aangesproken. Het eerste telefoontje, een paar dagen geleden, was meteen raak. Opeens kon alles en zou ons dossier snel zijn vervolg kennen. Vandaag vernamen we dat het dossier het parket heeft verlaten. Hoewel ik tegen een vriend van mij twee dagen geleden zei dat het in orde ging komen, zei die "'k zal er toch nog wat druk laten achter zetten. Ik zal nog eens bellen en een aantal collega's ook". Uiteraard zijn wij hier in Melsele blij dat ons dossier eindelijk een nieuw bureau kan gaan opzoeken, maar aan de andere kant vinden we het ook sneu dat deze ontwikkeling zich maar heeft voorgedaan nadat we een aantal mensen met hun spierballen hebben laten rollen. In ieder geval weten we nu dat we elk obstakel aankunnen. Nu is het voor ons 'gewoon' afwachten tot we een uitnodiging krijgen om naar Kazachstan af te reizen. Ik vermoed wel dat voor het zover is nog een aantal administratieve formaliteiten dienen te vervullen, maar ach 'bring it on'. Het lijkt wel of ons leven nu even stil staat. Elke afspraak die we maken, maken we met de gedachte dat het mogelijk is dat we dan al misschien in het negende grootste land van de wereld vertoeven.
