Het knallend kabaal laat mijn trommelvliezen zingen,
een vorm van therapie voor mijn gepijnigde hersens?
Na dagdagelijks rondjes draaiend als in een mallemolen
kan t riskant zijn want de ketting is ook voor mij maar zo sterk
als de zwakste schakel, doch geen vrees:
voor even maar het hoofd leegmaken
kan enkel maar een fikse kater of tinnitis opleveren
want k voelde mij als wijn die gistte in een ton vol biersteen
en had er nood aan even uit het vat te springen.
Dikke konten, botsende hangbuiken hotsen langs mij heen
en hoewel dit bont spektakel niet aan mij besteed is
observeer ik dit bonte plaatje als in een roes.
In disharmonie laat elkeen de avond verder draaien tegeneen:
bejaarde dames en dikbuikige aanhang
en zij laten me even wegdromen
In gedachten merk ik weer fladderende vlindertjes,
poog die te grijpen maar deze keer het lukt niet.
Waren dit andere buikvlindertjes die de ruimte vulden?
Even open ik dogen en ineens zijn ze er niet meer,
enkel het melig gemekker van vocalisten laten mij bekomen
Een terugblik in de tijd laat mij concluderen:
de geschiedenis herhaalt zich!!
Ik voel nu mijn lachduiveltjes opborrelen
en voor even kan ik t verdriet van Belgie verteren
zoals Ensor in zn schilderingen clowneske figuren toverde
waarbij niemand iemand die uit de band sprong, liet verkorrelen
Afbeelding schilderij James Ensor.
Kristin juli 2016
